Úrskurður í máli nr. SRN19120048

Ár 2020, þann 26. nóvember, er í samgöngu- og sveitarstjórnarráðuneytinu kveðinn upp svohljóðandi

ú r s k u r ð u r

í máli nr. SRN19120048

Kæra X

á ákvörðun

Byggðastofnunar

I.      Kröfur og kæruheimild

Þann 12. desember 2019 barst ráðuneytinu kæra X (hér eftir kærandi), kt. 000000-0000, á ákvörðun Byggðastofnunar frá 12. september 2019 um að synja umsókn kæranda um styrk að fjárhæð kr. 6.761.997. Krefst kærandi þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og fallist verði á umsókn hans um flutningsjöfnunarstyrk.

Kæruheimild er í 1. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

II.        Málsatvik og málsmeðferð ráðuneytisins

Málavextir eru þeir að í mars 2019 lagði kærandi fram umsókn til Byggðastofnunar á grundvelli laga um svæðisbundna flutningsjöfnun nr. 160/2011 þar sem kærandi taldi sig eiga kröfu til svæðisbundinnar flutningsjöfnunar. Í framhaldinu áttu sér stað nokkur samskipti milli kæranda og Byggðastofnunar. Það var síðan með bréfi Byggðastofnunar dags. 12. september 2019 sem umsókn kæranda var synjað. Var það niðurstaða Byggðastofnunar að beiðni um flutningsjöfnunarstyrk uppfyllti ekki skilyrði styrkveitingar þar sem framleiðsluvörur væru ekki fluttar lengra en 150 km. frá framleiðslustað á markað/útflutningshöfn. Var kæranda gefinn kostur á að koma að athugasemdum sem kærandi gerði með tölvubréfi þann 25. september 2019. Benti kærandi á að styrkumsókn hans hefði ekki snúist um að fá styrk til að flytja vörur að útflutningshöfn heldur að fá flutningsjöfnunarstyrk til að fá hrávöru flutta til starfsstöðvar í bæjarfélagi X. Þannig hafi umsóknin byggst á b-lið 4. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011. Byggðastofnun svaraði kæranda með tölvubréfi þann 26. september 2019. Vísaði Byggðastofnun þar til venju sem byggist á 1. mgr. 5. gr. laganna þar sem segi að styrkir séu veittir til framleiðanda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búi við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar. Þurfi bæði skilyrðin að vera uppfyllt. Starfsstöð kæranda uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. um fjarlægð frá markaði og komi því ekki til álita varðandi styrki til flutnings á hráefni til sín skv. b-lið 4. mgr. 5. gr. laganna. Kærandi sendi Byggðastofnun á ný tölvubréf þann 27. september 2019 þar sem hann kvaðst ósáttur við ákvörðun Byggðastofnunar. Svaraði Byggðastofnun kæranda með tölvubréfi þann sama dag og benti þá m.a. til kæruheimildar.

Ákvörðun Byggðastofnunar var kærð til ráðuneytisins með bréfi kæranda mótteknu 12. desember 2019.

Með bréfi ráðuneytisins dags. 16. desember 2019 var Byggðastofnun gefin kostur á að koma að sjónarmiðum sínum varðandi kæruna. Bárust þau sjónarmið ráðuneytinu með bréfi Byggðastofnunar mótteknu 8. janúar 2020.

Með bréfi ráðuneytisins dags. 14. janúar 2020 var kæranda kynnt umsögn Byggðastofnunar og gefinn kostur á að koma að frekari athugasemdum vegna málsins. Bárust þær athugasemdir ráðuneytinu með bréfi kæranda mótteknu 6. febrúar 2020

III.       Málsástæður og rök kæranda

Í kæru kemur fram að kærandi telji að forsendur hinnar kærðu ákvörðunar svo og rökstuðningur Byggðastofnunar brjóti gegn lögum nr. 160/2011 svo og reglum EES-samningsins um ríkisstyrki. Vísar kærandi til þess að ákvörðun Byggðastofnunar byggi á röngum lagagrundvelli 5. gr. laga nr. 160/2011. Bendir kærandi á að af rökstuðningi Byggðastofnunar sé ljóst að ákvörðunin hafi byggst á a-lið 4. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011, en ákvæðið varði styrki vegna flutningskostnaðar frá styrksvæði ef framleiðslan er annað hvort fullunnin eða hálfunnin vara. Í tölvubréfi kæranda frá 25. september 2019 hafi verið tiltekið sérstaklega að umsókn hans hafi ekki lotið að því að fá flutningskostnað greiddan vegna flutnings vöru frá styrksvæði heldur að því að fá flutningskostnað greiddan á vöru til styrksvæðis, þ.e. frá einu styrksvæði, þar sem varan var keypt, til annars styrksvæðis, þ.e. framleiðslustaðar kæranda, sbr. b-liður 4. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011. Þrátt fyrir þessa skýringu hafi umsókn kæranda ekki verið endurskoðuð heldur vísað til venju sem byggist á 1. mgr. 5. gr. laganna þar sem segi að styrkir séu veittir til framleiðanda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búi við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar. Telur kærandi rangt að byggja á venju við skýringu tiltekins lagaákvæðis. Af almennum reglum stjórnsýsluréttar leiði að stjórnvaldsákvarðanir skuli byggjast á lögum og eiga sér viðhlítandi lagastoð. Af því leiði að byggja skuli á efnisatriðum einstakra lagaákvæða og að málefnaleg sjónarmið skuli liggja til grundvallar ákvörðunum stjórnvalda. Þá byggir kærandi á því að forsendur ákvörðunar Byggðastofnunar séu rangar og með öllu óútskýrt hvernig unnt sé að byggja á a-lið 4. mgr. 54. gr. þegar ljóst megi vera að umsókn kæranda hafi byggst á b-lið 4. mgr. 5. gr. Í því sambandi megi benda á að tvenns konar styrkir séu veittir skv. 5. gr., annars vegar styrkir frá styrksvæði og hins vegar styrkir til styrksvæðis. Komi umrædd flokkun skýrlega fram í athugasemdum með 6. gr. laga nr. 160/2011. Þar komi m.a. fram að styrkir séu veittir bæði vegna flutnings til og frá styrksvæði eins og kveðið sé á um í 4. mgr. Þar sem ekki sé tekið tillit til þessarar tvískiptingar á forsendum hinnar kærðu ákvörðunar sé hún þegar af þeirri ástæðu byggð á röngum lagagrundvelli.

Kærandi vísar einnig til þess að hann fullnægi skilyrðum 5. gr. laga nr. 160/2011. Byggir kærandi á því að hann hafi átt rétt á flutningsjöfnunarstyrk á grundvelli laganna. Í 1. gr. laganna segi að markmið þeirra sé að styðja framleiðsluiðnað og atvinnuuppbyggingu á landsbyggðinni með því að jafna flutningskostnað framleiðenda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búa við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar en framleiðendur sem eru staðsettir nær markaði. Sé kærandi framleiðslufyrirtæki og falli undir umrætt ákvæði. Af 4. gr. laganna leiði að einungis einstaklingar og lögaðilar á tilteknum svæðum geti fengið úthlutað flutningsjöfnunarstyrk, en í 1. mgr. ákvæðisins segi að til styrksvæða teljist þau svæði þar sem heimilt er að veita byggðaaðstoð samkvæmt byggðakorti. Í 1. tl. 1. mgr. 3. gr. laganna sé hugtakið byggðakort skilgreint sem kort af Íslandi sem samþykkt er af ESA fyrir tiltekið tímabil þar sem fram kemur á hvaða svæðum á Íslandi sé heimilt að veita byggðaaðstoð og að hvaða marki slík aðstoð sé heimil. Í 2. mgr. 4. gr. sé landinu síðan skipt í tvö styrksvæði. Samkvæmt ákvæðinu falli kærandi undir styrksvæði 1 þar sem framleiðsla hans sé í bæjarfélagi X. Falli bæjarfélagið undir svæði sem er styrkhæft samkvæmt ákvörðun ESA frá 24. apríl 2014. Af því sé ljóst að reglur EES-samningsins geri ráð fyrir að unnt sé að styrkja framleiðslu kæranda í bæjarfélaginu X. Þá telur kærandi sig fullnægja áskilnaði b-liðar 4. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011. leggur kærandi áherslu á að hann kaupi hrávöru til framleiðslu sinnar alls staðar af landinu og sé varan flutt um langan veg til starfsstöðvar í bæjarfélagi X. Sé hrávara/hálfunnin vara keypt af birgjum alls staðar af landinu og flutt til bæjarfélagsins. Flutningur hrávörunnar fari um langan veg og mun lengri en 150 km þannig að skilyrðum þess efnis sé fullnægt, sbr. 2. mgr. 6. gr. laganna. Sú ákvörðun Byggðastofnunar að hafna umsókninni þar sem framleiðsluvörur séu ekki fluttar lengra en 150 km frá framleiðslustað á markað/útflutningshöfn sé því byggð á röngum lagagrundvelli.

Þá telur kærandi að hin kærða ákvörðun brjóti gegn skuldbindingum Íslands samkvæmt EES-samningnum, einkum 61.-63. gr. samningsins um ríkisaðstoð, sbr. og reglum ESA um ríkisaðstoð frá 23. október 2013, sbr. og ákvörðun ESA frá 24. apríl 2014 um byggðakort fyrir Ísland vegna áranna 2014-2020. Bendir kærandi á að núverandi regluverk um flutningsjöfnunarstyrki byggist m.a. á reglum EES-samningsins um ríkisaðstoð. Af því leiði að íslensk lög og reglur þurfi að fullnægja áskilnaði EES-samningsins, einkum 61. og 63. gr., svo og reglna ESA um ríkisaðstoð. Ef íslensk lög og lagaframkvæmd fullnægi ekki þessum áskilnaði felist í því brot gegn skuldbindingum íslenska ríkisins, bæði gagnvart samningsaðilum EES-samningsins, EFTA ríkjunum og ESB, en ekki síst gagnvart einstaklingum og lögaðilum sem byggi rétt sinn á þessum reglum. Ef nálgun Byggðastofnunar sé að byggja eingöngu á a-lið 4. mgr. 5. gr. feli það í sér brot gegn ríkisstyrkjareglum ESA. Að mati kæranda beri ekki einungis að taka tillit til flutningsjöfnunar vegna kostnaðar við flutning frá styrksvæði, sbr. a-lið 4. mgr. 5. gr., heldur beri einnig að taka tillit til flutningsjöfnunar vegna kostnaðar við flutning til styrksvæðis, sbr. b-liður 4. mgr. 5. gr. Þannig geti meginhluti flutningskostnaðar fallið til við flutning vöru til framleiðslustaðar eins og í tilviki kæranda, en ekki við flutning vöru frá framleiðslustað. Sú nálgun að hafna ávallt styrk ef starfsstöð umsækjanda er staðsett innan við 150 km frá innanlandsmarkaði/útflutningshöfn, þótt viðkomandi sé staðsettur á svæði sem telst til styrksvæðis samkvæmt byggðakorti ESA, feli í sér brot gegn reglum ESA um ríkisstyrki. Þá telur kærandi að með rangri beitingu laga nr. 160/2011 raski Byggðastofnun í raun samkeppnisskilyrðum hér á landi í andstöðu við 1. mgr. 61. gr. EES-samningsins, þar sem staða þeirra aðila sem fá úthlutað flutningsjöfnunarstyrkjum styrkist á kostnað þeirra sem fá lægri styrki eða enga vegna rangra ákvarðana. Þá bendir kærandi á að hin kærða ákvörðun feli í sér að umsókn kæranda vegna starfsstöðvar hans í bæjarfélagi X hafi verið hafnað. Fái kærandi ekki skilið hvernig unnt sé að synja umsókn hans með vísan til þeirrar staðreyndar að samkvæmt byggðakorti ESA teljist bæjarfélagið vera svæði þar sem heimilt sé að veita ríkisstyrki. Af því leiði að misræmi sé milli mats Byggðastofnunar annars vegar og mats ESA hins vegar varðandi það hvort unnt sé að veita ríkisaðstoð til kæranda. Feli það misræmi í sér brot á samningsskuldbindingum íslenskra stjórnvalda skv. EES-samningnum. Einnig telur kærandi að sú nálgun Byggðastofnunar að synja kæranda um ríkisaðstoð vegna flutnings hráefnis til bæjarfélagsins, án tillits til þess að hráefnið sé flutt um langan veg og með miklum viðbótarkostnaði, sé ekki til þess fallin að ná þeim markmiðum sem að er stefnt með lögum nr. 160/2011 og ríkisaðstoðarreglum EES-samningsins. Þannig sé það hráefni sem flutt er til bæjarfélagsins í raun oft og tíðum flutt um lengri veg en hráefni flutt til fyrirtækja sem staðsett eru í öðrum landshlutum.

Í andmælum kæranda kemur fram hann fái ekki séð að þau sjónarmið um verklag sem vísað er til af hálfu Byggðastofnunar og lögð eru til grundvallar við ákvarðanatöku á grundvelli laga nr. 160/2011 eigi sér stoð í lögunum sjálfum eða greinargerð með þeim. Komi hvergi fram í lögunum að stærð fyrirtækja á landsbyggðinni skipti máli. Ef það hefði verið vilji löggjafans að takmarka fjárhæð styrkja við tiltekna stærð fyrirtækja hefði slíkur texti komið fram í lögunum sjálfum. Þá bendir kærandi á að umsókn hans sé langt frá því að vera stærsta umsóknin um flutningsjöfnunarstyrk. Þá bendir kærandi einnig á að lögunum sé ekki ætlað að ná til sjávarútvegs líkt og fram komi í greinargerð með þeim. Þá ítrekar kærandi fyrri umfjöllun um að lögskýring Byggðastofnunar byggist á röngum lagagrundvelli. Telur kærandi að Byggðastofnun hafi á engan hátt svarað eða rökstutt með fullnægjandi hætti af hverju ekki sé tekið tillit til þeirra sjónarmiða sem kærandi vísar til í þeirri réttarframkvæmd sem Byggðastofnun beri ábyrgð á samkvæmt lögum nr. 160/2011. Telur kærandi að þröng lögskýring Byggðastofnunar sé í andstöðu við tilvitnuð sjónarmið, sbr. og b-lið 4. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011. Þá megi sjá af hinni kærðu ákvörðun að ekki hafi verið tekið tillit til reglna ESA við ákvarðanatökuna. Í umsögn Byggðastofnunar sé vísað til þriggja skilyrða tilgreindra reglna sem fullnægja þurfi til að ríkisaðstoð sé í samræmi við skuldbindingar Íslands samkvæmt EES-samningnum. Uppfylli kærandi öll þrjú skilyrðin. Í fyrsta lagi teljist bæjarfélagið til svæðis þar sem heimilt er að veita ríkisaðstoð. Í öðru lagi taki flutningsaðstoðin einungis til þess kostnaðarauka sem hlýst af því að flytja hráefni frá fjarlægum hlutum Íslands til bæjarfélagsins þar sem hráefnið er unnið endanlega. Í þriðja lagi varði umsóknin einungis hærri kostnað eða umframkostnað, sbr. ákvæði laga nr. 160/2011, vegna flutnings hrávara til heimasvæðis kæranda og séu vörurnar unnar á heimasvæði hans.

IV.       Ákvörðun og umsögn Byggðastofnunar

Í ákvörðun Byggðastofnunar kemur fram að beiðni kæranda um flutningsjöfnunarstyrk sé hafnað þar sem hún uppfylli ekki skilyrði styrkveitingar þar sem framleiðsluvörur séu ekki fluttar lengra en 150 km frá framleiðslustað á markað/útflutningshöfn. Þá kemur fram í tölvubréfi Byggðastofnunar til kæranda frá 26. september 2019 að afgreiðslan byggist á venju sem byggist á 1. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011, þar sem segi að styrkir séu veittir til framleiðanda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búi við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar. Þurfi bæði skilyrði að vera uppfyllt. Starfsstöð kæranda í bæjarfélaginu uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. um fjarlægð frá markaði og komi því ekki til álita varðandi styrki til flutnings á hráefni til sín skv. b-lið 4. mgr. 5. gr.

Í umsögn Byggðastofnunar kemur fram að stofnunin hafi fylgt verklagi sem mótað hafi verið af ráðuneytinu áður en stofnunin tók við verkefninu árið 2013. Helgist verklagið af því sjónarmiði að styrkirnir nýtist sem best þeim sem búi við skerta samkeppnisstöðu vegna fjarlægðar frá markaði. Fjárhæð styrkja hvers árs sé takmörkuð og með öðru verklagi sé hætt við að öflug fyrirtæki, sem staðsett eru nálægt markaði eða útflutningshöfn en flytji til sín mikið af hráefni frá verr settum svæðum landsins, myndu taka til sín of hátt hlutfall þeirra styrkja sem í boði eru hverju sinni. Eigi þetta ekki síst við þegar sjávarfang sé flutt úr verstöðvum víða um land til fullvinnslu nær markaði. Helsta röksemdin sé sú að starfsstöð kæranda í bæjarfélaginu búi ekki við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar þar sem hún sé ekki staðsett fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn. Samkvæmt 1. gr. laga nr. 160/2011 sé markmið þeirra að styðja við framleiðsluiðnað og atvinnuuppbyggingu á landsbyggðinni með því að jafna flutningskostnað framleiðenda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búa við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar en framleiðendur staðsettir nær markaði. Hnykkt sé á þessu markmiði í 1. mgr. 5. gr. sem fjalli um skilyrði styrkveitinga. Þar segi að styrkir séu veittir til framleiðenda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búi við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar. Við framkvæmd laganna hafi Byggðastofnun miðað við að þessi regla sé frumskilyrði þess að fá greiddan styrk samkvæmt lögunum. Af því leiði að starfsstöðvar/útibú umsækjenda sem falli ekki undir þessa skilgreiningu fái hvorki greidda styrki vegna flutnings fullunninnar/hálfunninnar vöru frá sér né hráefni til sín. Þessi túlkun hafi einnig það að markmiði að hámarka stuðning við umsækjendur en fjárhæð styrkveitinga sé takmörkuð. Túlkunin taki einnig mið af ákvæðum EES-samningsins um ríkisaðstoð, sbr. 70. mgr. III. hluta leiðbeininga ESA um svæðisbundna ríkisaðstoð fyrir tímabilið 2007-2013, en samkvæmt þeim sé heimilt að veita flutningsstyrki þrátt fyrir að þeir séu ekki tímabundnir og lagðir niður í áföngum svo fremi að aðstoðin uppfylli þrjú skilyrði. Í fyrsta lagi sé flutningsaðstoðin eingöngu veitt til svæða með lítinn íbúaþéttleika. Í öðru lagi nái flutningsaðstoðin eingöngu til þess viðbótarkostnaðar sem hlýst að flutningi vara að teknu tilliti til annarra styrkja sem veittir eru vegna flutninga. Í þriðja lagi sé flutningsaðstoðin eingöngu veitt til svæða sem þurfa að greiða hærri kostnað eða umframkostnað vegna flutnings á vörum sem framleiddar eru á þeirra heimasvæði. Bendir Byggðastofnun á að á heimasíðu stofnunarinnar sé að finna leiðbeiningar um hverjir geti sótt um styrki. Komi þar m.a. fram að flytja þurfi tilbúna framleiðsluvöru að lágmarki 150 km frá framleiðslustað til þess að geta sótt um styrk.

V.        Niðurstaða ráðuneytisins

Um svæðisbundna flutningsjöfnun er fjallað í lögum með því sama nafni nr. 160/2011. Samkvæmt 1. gr. laganna er markmið þeirra að styðja við framleiðsluiðnað og atvinnuuppbyggingu á landsbyggðinni með því að jafna flutningskostnað framleiðenda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búa við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar en framleiðendur nær markaði. Í 2. gr. laganna er síðan fjallað um gildissvið þeirra. Í 3. gr. laganna er að finna skilgreiningar á hugtökum. Samkvæmt 1. tl. er byggðakort kort af Íslandi sem samþykkt er af ESA fyrir tiltekið tímabil þar sem fram kemur á hvaða svæðum á Íslandi er heimilt að veita byggðaaðstoð og að hvaða marki slík aðstoð er heimil. Í 2. tl. kemur fram að flutningsjöfnun sé aðgerð sem miðar að því að jafna flutningskostnað framleiðanda sem greiðir hærri kostnað vegna flutnings á vöru en aðrir og staðsettur er fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn. Samkvæmt. 3. tl. er flutningsjöfnunarstyrkur styrkur sem veittur er framleiðendum sem greiða hærri kostnað vegna flutnings á vöru til eða frá styrksvæðum en aðrir og staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn. Í 10. tl. er síðan skilgreint hvað telst fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn. Samkvæmt því telst framleiðandi staðsettur fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn ef fjarlægðin er a.m.k. 150 km.

Í 4. gr. laganna er fjallað um styrksvæði. Samkvæmt 1. mgr. ákvæðisins teljast þau svæði til styrksvæða þar sem heimilt er að veita byggðaaðstoð samkvæmt byggðakorti. Samkvæmt 2. mgr. skiptast styrksvæðin í tvö svæði. Eru sérstaklega talin upp þau sveitarfélög sem tilheyra svæði 2 og tekið fram að önnur sveitarfélög landsins tilheyri svæði 1, svo fremi að þau uppfylli skilyrði 1. mgr.

Í 5. gr. laganna er fjallað um skilyrði styrkveitinga. Samkvæmt 1. mgr. eru styrkir veittir til framleiðenda sem staðsettir eru fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn og búa við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar. Samkvæmt 2. mgr. eiga rétt til flutningsjöfnunarstyrkja vegna framleiðslu á styrksvæðum þeir einstaklingar sem stunda atvinnurekstur og eru með lögheimili á styrksvæði sem og lögaðilar sem eru með starfsemi og heimilisfesti á styrksvæði. Í 4. mgr. kemur loks fram flutningsjöfnunarstyrkir séu veittir vegna flutnings frá styrksvæði ef framleiðslan er annað hvort fullunnin eða hálfunnin vara, þ.e. vara sem hefur farið í gegnum ákveðið framleiðsluferli á styrksvæði, eða flutnings til styrksvæðis á hrávöru eða hálfunninni vöru, þ.e. vöru sem vantar til að endanlega framleiðsla á vöru geti átt sér stað á styrksvæðinu.

Ráðuneytið tekur fram að það er skilyrði styrkveitingar að framleiðandi sé staðsettur fjarri innanlandshöfn eða útflutningshöfn og búi við skerta samkeppnisstöðu vegna hærri flutningskostnaðar, sbr. ákvæði 1. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011. Er framangreint ákvæði í samræmi við markmið laganna skv. 1. gr. þeirra. Samkvæmt 10. tl. 3. gr. laganna telst framleiðandi staðsettur fjarri innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn ef fjarlægðin er að lágmarki 150 km. Sé framangreint skilyrði ekki uppfyllt eigi viðkomandi umsækjandi ekki rétt á flutningsjöfnunarstyrk samkvæmt lögunum. Verða framangreind ákvæði ekki skilin á annan hátt en þann að framleiðandi þurfi að vera staðsettur að lágmarki 150 km frá innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn þannig að styrkveiting komi til álita. Sé það skilyrði uppfyllt komi hvort tveggja til álita að veita styrk vegna flutnings frá styrksvæði sem og vegna flutnings til styrksvæðis, sbr. ákvæði 4. mgr. 5. gr. laganna. Sé skilyrðið ekki uppfyllt komi styrkveiting hins vegar ekki til álita.

Þrátt fyrir að staðsetning starfsstöðvar kæranda sé á styrksvæði 1 samkvæmt byggðakorti ESA verður ekki framhjá því litið að staðsetningin uppfyllir ekki skilyrði 1. mgr. 5. gr. laga nr. 160/2011 um fjarlægð frá innanlandsmarkaði eða útflutningshöfn, sbr. og einnig markmiðssetning 1. gr. laganna. Er það mat ráðuneytisins að þegar af þeirri ástæðu beri að hafna kröfu kæranda um ógildingu hinnar kærðu ákvörðunar. Verður hin kærða ákvörðun því staðfest.

Úrskurðarorð:

Hin kærða ákvörðun er staðfest.