Synjun Embættis landlæknis um sérfræðiviðurkenningu í sjúkraþjálfun á greiningu og meðferð stoðkerfis (MT)

Úrskurður velferðarráðuneytisins nr. 041/2018

Föstudaginn 14. desember 2018 var í velferðarráðuneytinu kveðinn upp svohljóðandi

Ú R S K U R Ð U R

Með bréfi, dags. 20. júní 2018, kærði A, hér eftir nefnd kærandi, synjun landlæknis frá 20. mars 2018 á umsókn hennar um sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun. Kærandi krefst þess að ráðuneytið snúi ákvörðun landlæknis og veiti henni sérfræðileyfi í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT).

I. Málsmeðferð ráðuneytisins.

Með bréfi ráðuneytisins, dags. 26. júní 2018, var óskað eftir umsögn Embættis landlæknis um kæruna og öllum gögnum varðandi málið.

Með bréfi, dags. 10. júlí 2018, barst umsögn Embættis landlæknis ásamt gögnum málsins og voru þau gögn send kæranda til umsagnar með bréfi ráðuneytisins, dags. 16. júlí 2018. Þá barst erindi frá kæranda, dags. 8. ágúst 2018, þar sem vísað var til þeirra gagna sem þegar höfðu borist.

Með tölvupóstum, dags. 15. og 16. ágúst 2018, var óskað nánari upplýsinga um meistaranám í sjúkraþjálfun við Háskóla Íslands og bárust svör við þeim með tölvupósti frá Háskólanum, dags. 20. ágúst 2018.

II. Málsástæður og lagarök kæranda.

Í kæru kemur fram að kærandi hafi lokið námi frá Háskóla Íslands í sjúkraþjálfun með BS-gráðu árið 2003 og árið 2008 hafi hún farið til T í mastersnám“ í U. Þetta land og nám hafi orðið fyrir valinu eftir að hafa rætt við sjúkraþjálfara sem höfðu farið þangað og fengið sérfræðiviðurkenningu í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT) frá landlækni í kjölfarið. Einnig eftir að hafa farið á fund fastráðins kennara hjá sjúkraþjálfunarskori Háskóla Íslands á þeim tíma sem hafi meðal annars mælt með T þar sem það væri og hefði verið lengi framarlega í sjúkraþjálfun. Námið hafi verið lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna (LÍN) sem framhaldsnám bæði til framfærslu og skólagjalda.

Frá því að kærandi útskrifaðist úr framangreindu námi hafi hún hafið störf í S þar sem hún vann á sérhæfðri klíník innan spítalans. Þar hafi eingöngu unnið sjúkraþjálfarar sem höfðu farið í sama nám og kærandi. Þessi klíník hafi haft það hlutverk að skoða og meðhöndla flóknustu klínísku málin sem komu inn á göngudeildir spítalans og þar hafi starfað yfir 100 sjúkraþjálfarar. Einnig hafi þessi klíník haft það hlutverk að vera klínískur stuðningur við aðra sjúkraþjálfara spítalans í formi starfsnáms. Eftir tveggja ára veru þar starfaði kærandi á einkastofum á Íslandi samhliða því að eignast börn og ala þau upp. Á báðum einkastofunum sem kærandi hefur unnið á hefur sérfræðingur í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT) unnið sem kærandi hefur verið í góðu samstarfi við.

Fyrir utan að sækja ráðstefnur og námskeið á Íslandi og erlendis eftir heimkomu hafi kærandi verið formaður X til tveggja ára. Einnig hafi kærandi verið prófdómari í nokkur ár í Háskóla Íslands í námskeiði og sé verknámskennari sjúkraþjálfaranema. Á vorönn 2018 hafi kærandi verið kennari í klínísku námskeiði sem hafi verið kennt í Z. Kærandi nefnir þetta til að sýna fram á áhuga og hæfni í klíník sem sérfræðiviðurkenningin heitir samkvæmt Embætti landlæknis, þ.e. klínísk sérfræðiviðurkenning á sviði sjúkraþjálfunar.

Kærandi greinir frá því að í synjunarbréfi Embættis landlæknis hafi verið vísað í að nám verði að uppfylla þær kröfur sem mennta- og menningarmálaráðuneytið hefur sett fram í viðmiðum um æðri menntun og prófgráður, sbr. auglýsingu nr. 530/2011. Samkvæmt þessu þurfi meistarapróf að vera 90–120 ECTS-einingar. Meistarapróf kæranda sé 60 ECTS-einingar.

Bendir kærandi á að það séu samt sem áður tvö fordæmi fyrir því að sjúkraþjálfarar útskrifaðir frá T hafi fengið sérfræðiviðurkenningu í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT) eftir árið 2011 með 60 ECTS-eininga meistarapróf. Annar þeirra hafi verið bekkjarsystir kæranda úr þessu umrædda námi sem nú þegar hafi hlotið sérfræðiviðurkenningu í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT).

Þar sem kærandi hafi hafið nám árið 2008 þá ætti umsókn hennar að falla undir reglugerð nr. 145/2003 þar sem í reglugerð nr. 1127/2012 sé ákvæði til bráðabirgða, þ.e. sólarlagsákvæði um þá sem hófu nám fyrir gildistöku síðarnefndu reglugerðarinnar.

Á tímabilinu 2003–2011 séu til níu fordæmi fyrir því að sjúkraþjálfarar útskrifaðir frá T með 60 ECTS-eininga meistarapróf hafi fengið sérfræðiviðurkenningu í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT).

Kærandi vísar máli sínu til stuðnings til 11. gr. stjórnsýslulaga um jafnræðisregluna og bendir á að hún hafi fengið ólíka meðhöndlun stjórnvalda miðað við kollega við mat á meistaragráðu til grundvallar umsóknar um sérfræðiviðurkenningu í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT). Ljóst sé að stjórnvöld hafi hvorki gætt samræmis né jafnræðis í lagalegu tilliti við ákvörðun synjunar á sérfræðiviðurkenningu kæranda né heldur sé ákvörðun stjórnvalda byggð á málefnalegum sjónarmiðum. Kærandi telur því umrædda synjun brot á jafnræðisreglu stjórnsýslulaga.

III. Málsástæður og lagarök Embættis landlæknis.

Í umsögn Embættis landlæknis, dags. 10. júlí 2018, var vísað til þess sem fram kom í ákvörðun embættisins frá 20. mars 2018. Í ákvörðuninni sé bent á að nám kæranda hafi hafist í janúar 2008 og lokið í desember sama ár. Umsögn kæranda hafi verið send til umsagnar nefndar um sérfræðileyfi á vegum námsbrautar í sjúkraþjálfun við læknadeild heilbrigðisvísindasviðs Háskóla Íslands skv. 8. gr. reglugerðar nr. 1127/2012. Nefndin hafi óskað eftir viðbótarupplýsingum sem kærandi hafi veitt og Embætti landlæknis sent námsbrautinni.

Embætti landlæknis greinir frá því sem fram kom í umsögn nefndar um sérfræðileyfi og er efni þess ítarlega rakið í IV. kafla. Umsögn nefndar um sérfræðileyfi hafi verið send kæranda til kynningar og henni gefinn kostur á að koma athugasemdum sínum á framfæri áður en umsóknin yrði afgreidd, sem hún gerði.

Embætti landlæknis bendir á að samkvæmt lögum um landlækni og lýðheilsu, nr. 41/2007, sé það hlutverk landlæknis að veita starfsleyfi til einstaklinga sem uppfylla skilyrði laga og reglna til notkunar starfsheita löggiltra heilbrigðisstétta. Um sérfræðileyfi löggiltra heilbrigðisstétta sé fjallað í 7.–9. gr. laga um heilbrigðisstarfsmenn, nr. 34/2012.

Þá vísar embættið til reglugerðar nr. 1127/2012 sem gildi um menntun, réttindi og skyldur sjúkraþjálfara og skilyrði til að hljóta starfsleyfi og sérfræðileyfi. Ákvæði um sérfræðileyfi séu í 5.–8. gr. Í 3. mgr. 6. gr. séu tilgreind skilyrði þess að hljóta sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun. Til að sjúkraþjálfari geti átt rétt á að hljóta sérfræðileyfi skv. 5. gr. skuli hann uppfylla þær kröfur sem taldar eru upp í 1.–3. tölul. 3. mgr. 6. gr. reglugerðarinnar.

Embætti landlæknis bendir á að í 15. gr. reglugerðarinnar segi að ákvæði laga um heilbrigðisstarfsmenn, nr. 34/2012, laga um landlækni og lýðheilsu, nr. 41/2007, laga um sjúkraskrár, nr. 55/2009, laga um heilbrigðisþjónustu, nr. 40/2007, laga um réttindi sjúklinga, nr. 74/1997, svo og önnur lög og stjórnvaldsfyrirmæli gildi eftir því sem við eigi um sjúkraþjálfara.

Í ákvæði til bráðabirgða í reglugerð nr. 1127/2012 segi að sjúkraþjálfara, sem við gildistöku reglugerðarinnar hafi hafið sérnám samkvæmt reglugerð um veitingu sérfræðileyfis í sjúkraþjálfun, nr. 145/2003, sé heimilt að haga námi sínu í samræmi við ákvæði hennar.

Auglýsing um útgáfu viðmiða um æðri menntun og prófgráður sé nr. 530/2011 og sé hún í samræmi við 5. gr. laga um háskóla, nr. 63/2006. Þar sé meistarapróf skilgreint í lið 1.1 sem lokapróf frá háskóla þar sem nemandi hefur lokið 90–120 ECTS-einingum af skipulagðri námsleið á háskólaþrepi 2. Meistarapróf innihalda að minnsta kosti 30 ECTS-eininga rannsóknarverkefni.

Embætti landlæknis vísar til þess að í umsókn sinni hafi kærandi bent á að einn samnemandi sinn hafi hlotið sérfræðileyfi á Íslandi. Embættið hafi farið sérstaklega yfir umsóknir um sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun þar sem umsækjendur hafi stundað nám í T. Við þá yfirferð hafi komið í ljós að fjögur slík leyfi hafi verið veitt á árunum 2008–2013, en engin leyfi síðan þá. Í þessum tilvikum hafi umsagnir lögbundinna umsagnaraðila, sem hafi talið skilyrði til sérfræðileyfis vera uppfyllt, verið lagðar til grundvallar leyfisveitingum. Umsóknir um sérfræðileyfi séu afgreiddar með hliðsjón af umsögn lögbundins umsagnaraðila á hverjum tíma.

Í 2. mgr. 8. gr. reglugerðar nr. 1127/2012 sé það gert að skilyrði að áður en sérfræðileyfi sé veitt skuli landlæknir leita umsagnar námsbrautar í sjúkraþjálfun við læknadeild heilbrigðisvísindasviðs Háskóla Íslands um það hvort umsækjandi uppfylli skilyrði 6. gr. Umsagnaraðilar hafi sérþekkingu á sínu sviði og því sé þeim falið að veita landlækni rökstudda, faglega umsögn. Við mat á námi sé nám umsækjanda borið saman við nám á Íslandi og þær reglur sem gildi um nám á Íslandi.

Embætti landlæknis vísar til þess að í umsögn námsbrautarinnar um umsókn kæranda hafi komið fram að til þess að nám geti talist sambærilegt við meistarapróf þurfi námið að uppfylla kröfur sem settar séu fram í auglýsingu nr. 530/2011. Í þeim viðmiðum sé gert að skilyrði að meistarapróf miðist við að lágmarki 90 ECTS-einingar. Meistaranám kæranda svari til 60 ECTS-eininga og nái því ekki tilskildum einingafjölda. Þá hafi sagt að umsóknargögn sýni að námskeið á klínísku sérsviði séu fyrir hendi, en helst virðist skorta á meiri rannsóknartengingu námsins.

Embætti landlæknis kveður námsbrautina hafa rökstutt mat sitt ítarlega og fallist landlæknir á það mat. Meistaranám sé mismunandi eftir löndum og skólum og fallist landlæknir á það að nám þurfi að uppfylla skilyrði samkvæmt auglýsingu nr. 530/2011, sbr. 5. gr. laga um háskóla nr. 63/2006, enda segi í 15. gr. reglugerðar nr. 1127/2012 að stjórnvaldsfyrirmæli gildi um sjúkraþjálfara eftir því sem við eigi.

Með vísan til framangreinds hafi nám kæranda að mati embættisins ekki uppfyllt skilyrði reglugerðar nr. 1127/2012 og var því umsókn kæranda um sérfræðileyfi synjað.

IV. Niðurstaða.

Mál þetta lýtur að ákvörðun Embættis landlæknis frá 20. mars 2018 um að synja kæranda um sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun, þ.e. í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT). Kærandi fer fram á að ráðuneytið snúi ákvörðun landlæknis og veiti henni sérfræðileyfi í greiningu og meðferð stoðkerfis (MT). Embætti landlæknis telur að meistaranám kæranda nái ekki tilskildum einingafjölda og því uppfylli nám kæranda ekki skilyrði reglugerðar nr. 1127/2012.

Þar sem kærandi hóf nám í janúar 2008 og lauk því í desember 2008 gildir reglugerð um veitingu sérfræðileyfa í sjúkraþjálfun nr. 145/2003 um meistaranám kæranda, en ekki reglugerð um menntun, réttindi og skyldur sjúkraþjálfara og skilyrði til að hljóta starfsleyfi og sérfræðileyfi, nr. 1127/2012, en hún tók gildi 1. janúar 2012 eftir að kærandi hafði lokið námi sínu.

Skilyrði fyrir veitingu sérfræðileyfis á klínískum sérsviðum sjúkraþjálfunar eru talin upp í 1.–3. tölul. 1. mgr. 4. gr. reglugerðar nr. 145/2003, en í 2. tölul. var kveðið á um það skilyrði að sjúkraþjálfari skuli hafa lokið meistaranámi eða doktorsprófi frá háskóla sem heilbrigðisyfirvöld viðurkenna eða hafa sambærilega menntun. Skilyrt var að námið hefði að stærstum hluta verið innan þeirrar sérgreinar eða þess sérsviðs sem sótt hafi verið um sérfræðileyfi í og handleiðsla fengin á því sérsviði. Til að sambærileg menntun væri metin til jafns við meistarapróf eða doktorspróf þurfi umsækjandi að hafa lokið prófi á klínísku sérsviði sjúkraþjálfunar, þar sem námið hafi verið að lágmarki 45 einingar eins og þær voru skilgreindar við Háskóla Íslands. Umsækjandi þurfti að sýna fram á þekkingu á rannsóknarvinnu, meðal annars með því að hafa tekið námskeið í aðferðafræði og tölfræði. Óumdeilt er að kærandi uppfyllir skilyrði 1. og 3. tölul. 1. mgr. 4. gr. reglugerðarinnar.

Í umsögn nefndar um sérfræðileyfi á vegum námsbrautar í sjúkraþjálfun við Háskóla Íslands, dags. 8. janúar 2018, kemur fram að auk þess sem nefndin hafi farið gaumgæfilega yfir mál kæranda hafi það einnig verið borið undir þriðja aðila, þ.e. sérfræðing í sjúkraþjálfun, og leitað hafi verið álits hjá lögfræðingum Embættis landlæknis varðandi túlkun á lögum og reglugerðum sem málið varði.

Af hálfu nefndar um sérfræðileyfi er á það bent að meistaranám kæranda frá U sé eins árs nám, 200 „credits“ sem samkvæmt upplýsingum nefndarinnar svari til 60 ECTS-eininga. Auk þess hafi verið nefndar 100 „general credits“ sem svari til 30 ECTS-eininga og sem virðist hafa verið mat U á starfsreynslu og endurmenntun kæranda áður en hún hafi hafið námið í T. Nefnd um sérfræðileyfi hafi aðeins getað tekið tillit til þess náms sem fram fór við U sem samsvari einu skólaári eða 60 ECTS-einingum. Til þess að hægt sé af hálfu nefndarinnar að taka tillit til annarra námskeiða þurfi þau ótvírætt að uppfylla þau skilyrði að vera á framhaldsstigi og hafa námsmat.

Þá komi fram í umsögn nefndar um sérfræðileyfi að til þess að nám hafi getað talist sambærilegt við meistarapróf þurfi það að uppfylla kröfur sem mennta- og menningarmálaráðuneytið hafi sett fram í auglýsingu um útgáfu viðmiða um æðri menntun og prófgráður nr. 530/2011 um að hafa lokið 90–120 ECTS-eininga meistaranámi. Því miður hafi verið ljóst að nám kæranda við U skorti sem svari 30 ECTS-einingum til að uppfylla þessa grundvallarkröfu fyrir veitingu sérfræðileyfis.

Jafnframt komi fram í umsögn nefndarinnar að umsóknargögn kæranda hafi sýnt að námskeið á klínísku sérsviði hafi verið fyrir hendi, en helst hafi virst skorta á meiri rannsóknartengingu námsins þar sem aðeins séu tvö frekar lítil námskeið, samtals 25 „credits“ eða 7,5 ECTS-einingar, sem hafi virst tengjast að einhverju marki rannsóknarvinnu. Fram hafi komið í umsóknargögnum að kærandi hafi tekið þátt í að skrifa grein sem birst hafi í Y árið 2010, sem að mati nefndarinnar hafi vissulega verið jákvætt hvað varði reynslu af rannsóknarvinnu, en um hafi verið að ræða fjölhöfundagrein með sjö höfundum og ekki ljóst hvert framlag kæranda hafi verið við gagnaöflun og greinarskrifin. Sérfræðingar í sjúkraþjálfun þurfi að hafa haldgóða þekkingu á rannsóknaraðferðum og tölfræði til að geta metið vægi rannsókna, til dæmis á aðferðum í klínísku starfi. Nefnd um sérfræðileyfi hafi því viljað ráðleggja kæranda að sækja sér fleiri námseiningar á framhaldsstigi í þeim efnum.

Loks segi í umsögninni að nefnd um sérfræðileyfi á vegum námsbrautar í sjúkraþjálfun hafi að svo stöddu ekki getað mælt með veitingu sérfræðileyfis kæranda.

Í afgreiðslu Embættis landlæknis hafi verið vísað til reglugerðar nr. 1127/2012 og viðmiða sem koma fram í auglýsingu nr. 530/2011 og sagt að meistaranám kæranda svari til 60 ECTS-eininga og nái því ekki tilskildum einingafjölda, en viðmiðin kveði á um að meistarapróf miðist við að lágmarki 90 ECTS-einingar. Sem fyrr segir er ítrekað að í máli þessu hefði embættið átt að vísa til reglugerðar nr. 145/2003 og viðmiða sem fram komu í auglýsingu nr. 80/2007 sem giltu á þeim tíma er kærandi lagði stund á meistaranám sitt.

Í 2. tölul. 1. mgr. 4. gr. reglugerðar nr. 145/2003 er kveðið á um það skilyrði að sjúkraþjálfari skuli hafa lokið meistaraprófi eða doktorsprófi frá viðurkenndum háskóla sem heilbrigðisyfirvöld viðurkenna eða hafa sambærilega menntun. Skilyrt var að námið hafi að stærstum hluta verið innan þeirrar sérgreinar eða þess sérsviðs sem sótt var um sérfræðileyfi í og handleiðsla fengin á því sérsviði.

Í fyrsta lagi telur ráðuneytið að af gögnum þessa máls sé annars vegar ljóst að kærandi hafi lokið meistaraprófi frá viðurkenndum háskóla, þ.e. U, sem hvorki Embætti landlæknis né námsbraut í sjúkraþjálfun við Háskóla Íslands hafa hrakið eða talið vera háskóli sem ekki sé viðurkenndur. Hins vegar bera gögn málsins með sér að kærandi hafi lokið sambærilegri menntun sem telja megi jafnast á við annað meistaranám í klínískum greinum sjúkraþjálfunar.

Í öðru lagi telur ráðuneytið að nám kæranda uppfylli það skilyrði að hafa að stærstum hluta verið innan þeirrar sérgreinar eða þess sérsviðs sem sótt var um sérfræðileyfi í og handleiðsla hefur verið fengin á því sérsviði, sbr. vottorð þess efnis dagsett 16. desember 2016 þar sem tilgreint er að kærandi hafi fengið handleiðslu frá september 2014 til september 2016.

Í þriðja lagi telur ráðuneytið að nám kæranda uppfylli skilyrði um einingafjölda þrátt fyrir að nefnd um sérfræðileyfi hafi talið skorta á meiri rannsóknartengingu námsins og tilgreint að aðeins hafi tvö frekar lítil námskeið, alls 7,5 ECTS-einingar, virst tengjast að einhverju marki rannsóknarvinnu. Í afgreiðslu Embættis landlæknis var tekið undir það mat nefndarinnar. Í 2. tölul. 1. mgr. 4. gr. reglugerðar nr. 145/2003 var kveðið á um að umsækjandi þyrfti að sýna fram á þekkingu á rannsóknarvinnu, meðal annars með því að hafa tekið námskeið í aðferðafræði og tölfræði. Gögn málsins benda til þess að kærandi hafi aftur á móti lagt stund rannsóknarvinnu þótt það sé ekki tiltekið í einingum. Það er aftur á móti ekki tilgreint í reglugerð nr. 145/2003 hversu stór hluti náms eigi að vera rannsóknarvinna en umsækjandi þurfi að hafa lokið prófi á klínísku sérsviði sjúkraþjálfunar þar sem nám hafi verið að lágmarki 45 einingar eins og þær voru skilgreindar við Háskóla Íslands, þ.e. samsvarandi 90 ECTS-einingum í dag. Á það er bent að þeir sjúkraþjálfarar sem hafa sótt meistaranám í T hafi farið í klínískt nám og þar af leiðandi sé tölfræði og aðferðafræði ekki jafnstór hluti af náminu og í öðru akademísku námi líkt og boðið sé upp á hérlendis. Svo virðist sem krafa um aukna rannsóknarvinnu tengist rannsóknarnámi í sjúkraþjálfun en ekki klínísku námi á sérsviði sjúkraþjálfunar sem kærandi lagði stund á í U.

Í umsögninni er tekið fram að nefndin um sérfræðileyfi geti aðeins tekið tillit til þess náms er fram hafi farið við U sem samsvari 60 ECTS-einingum. Í vitnisburði um nám kæranda frá U, útgefnu 17. desember 2008, kemur fram að kærandi hafi lokið 200 credits og að auki séu 100 credits metnar inn í skólann. Er það staðfest í erindi skólans frá 28. ágúst 2017 þar sem segir: „Eligible students are granted a block of 100 credits of credit for recognized learning (CRL) on the basis of having completed a requisite period of relevant work experience and providing evidence of having completed minimum hours of relevant continuing professional development following graduation.“ U mat þannig starfsreynslu og nám kæranda til 100 credits, þ.e. 30 ECTS-eininga. Með þeim 60 ECTS-einingum sem kærandi lauk við U lauk hún þannig 90 ECTS-eininga meistaranámi í sjúkraþjálfun. Ráðuneytið telur að ekki sé ástæða til að efast um framangreint mat U og lítur svo á að kærandi uppfylli þannig skilyrði 2. tölul. 1. mgr. 4. gr. reglugerðar nr. 145/2003 um einingafjölda.

Auk þess að hafa starfsreynslu erlendis frá, á tímabilinu febrúar 2009 til júní 2010, sbr. staðfestingu þess efnis frá G, dags. 21. febrúar 2013, hefur kærandi lagt fram vottorð þess efnis að hún hafði starfað hér á landi í þrjú ár þegar nefnd um sérfræðileyfi mat umsókn hennar. Auk þess hafi kærandi hlotið handleiðslu hér á landi eftir að námi lauk, ekki aðeins í eitt ár, sbr. 2. mgr. 4. gr. reglugerðar nr. 145/2003, heldur í tvö ár, sbr. staðfestingu þess efnis, dags. 16. desember 2016, undirritaðri af B. Svo virðist sem ekki hafi verið tekið tillit til þessarar starfsreynslu kæranda.

Afgreiðsla Embættis landlæknis virðist byggjast einvörðungu á því sem fram kemur í umsögn nefndar um sérfræðileyfi við námsbraut í sjúkraþjálfun við læknadeild heilbrigðisvísindasviðs Háskóla Íslands. Í 3. gr. reglugerðar nr. 145/2003 var kveðið á um að leita skuli umsagnar sérfræðinefndar. Aftur á móti er ekki kveðið á um að það að Embætti landlæknis beri skylda til að fara eftir umsögninni án þess að leggja sjálft mat á málið í heild sinni. Embættinu ber þannig að leggja mat á umsóknina, umsögnina og gögnin sem fyrir liggja, en í afgreiðslu sinni féllst embættið á mat nefndarinnar um sérfræðileyfi sem það telur hafa rökstutt mat sitt ítarlega. Ráðuneytið telur að í afgreiðslu sinni hafi Embætti landlæknis ekki lagt sjálfstætt og heildstætt mat á umsókn kæranda og farið þannig á svig við meginregluna um skyldubundið mat stjórnvalda.

Loks ber að geta þess að kærandi benti á að aðrir sjúkraþjálfarar hafi fengið sérfræðileyfi á grundvelli 60 ECTS-eininga meistaraprófs í sama meistaranámi frá T. Af hálfu Embættis landlæknis hefur það verið staðfest að slík leyfi hafi veitt fjórum umsækjendum á tímabilinu 2008–2013, en engin leyfi veitt síðan þá. Í 11. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, er kveðið á um jafnræðisreglu sem felur meðal annars í sér að sambærileg mál skuli fá sambærilega meðferð og að bannað sé að mismuna nema á grundvelli hlutlægra og málefnalegra ástæðna sem byggjast á lagaheimild. Ráðuneytið fái ekki séð á hvaða grundvelli sé unnt að synja kæranda í máli þessu um sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun sem sótti nám á svipuðum tíma og um hana giltu sömu stjórnvaldsfyrirmæli og aðra umsækjendur sem hafi verið veitt slíkt leyfi og sem hafi stundað nám í T líkt og kærandi. Án hlutlægra og málefnalegra ástæðna sem Embætti landlæknis hefur ekki sýnt fram á fáist ekki séð að unnt sé að synja kæranda um sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun en ekki öðrum sambærilegum umsækjendum.

Að öllu framangreindu virtu verður að mati ráðuneytisins því ekki annað séð en að kærandi uppfylli skilyrði 2. tölul. 1. mgr. 4. gr. reglugerðar nr. 145/2003 um að hafa lokið meistaraprófi í sjúkraþjálfun frá viðurkenndum háskóla eða hafi sambærilega menntun.

Beðist er velvirðingar á þeim töfum sem orðið hafa við uppkvaðningu þessa úrskurðar, en ástæður þess má rekja til umfangs málsins og mikilla anna í ráðuneytinu.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákvörðun Embættis landlæknis frá 20. mars 2018, um að synja kæranda um sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun er ógild og lagt fyrir embættið að veita kæranda sérfræðileyfi í sjúkraþjálfun, þ.e. greiningu og meðferð stoðkerfis (MT).