Nr. 22/2020 Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 23. janúar 2020 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 22/2020

í stjórnsýslumáli nr. KNU19100061

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 22. október 2019 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari Albaníu (hér eftir nefnd kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 11. október 2019, um að synja henni um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja henni um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Aðallega er gerð krafa um að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt alþjóðleg vernd hér á landi á grundvelli 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga.

Til vara er gerð sú krafa að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt dvalarleyfi af mannúðarástæðum hér á landi með vísan til 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þann 16. september 2019. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun m.a. þann 24. september 2019 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 11. október 2019, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja henni um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var sú ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála þann 22. október 2019. Kærunefnd barst greinargerð kæranda þann 6. nóvember 2019 ásamt fylgigögnum. Þá bárust frekari gögn frá kæranda þann 29. nóvember og 2. desember 2019 og 22. janúar 2020.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi byggi umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hún sé í hættu í heimaríki sínu vegna kynhneigðar sinnar. Þá sé kærandi einnig í hættu í heimaríki vegna heimilisofbeldis af hálfu eiginmanns síns og geti ekki fengið lögregluvernd þar í landi.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli kæranda var sú að kærandi sé ekki flóttamaður og honum skuli synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi skv. ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi. Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði réttaráhrifum ákvörðunarinnar, sbr. 1. mgr. 35. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að í viðtali hjá Útlendingastofnun hafi hún greint frá því að vera fædd og uppalin í borginni [...] í Albaníu en hafi búið í bænum [...] þar í landi ásamt eiginmanni sínum þar til hún hafi yfirgefið heimaríki. Kærandi hafi þrátt fyrir hjónaband sitt átt í ástarsambandi við konu í tæplega þrjú ár. Mánuði áður en kærandi hafi yfirgefið heimaríki sitt hafi eiginmaður hennar komist að sambandi hennar við konuna og hafi hann þá beitt hana líkamlegu ofbeldi og hótað að drepa hana. Kærandi hafi því ákveðið að flýja heimaríki. Í viðtalinu hafi kærandi einnig greint frá því að eiginmaður hennar hafi beitt hana líkamlegu og andlegu ofbeldi um margra ára skeið. Kærandi hafi jafnframt greint frá því að hún óttist ekki aðeins eiginmann sinn heldur einnig fólk í heimaríki sem dæmi hana fyrir að vera samkynhneigð. Kærandi hafi greint frá því aðspurð að hún gæti ekki leitað aðstoðar í heimaríki þar sem eiginmaður hennar eigi vini og fjármuni. Þá fái þolendur heimilisofbeldis þar í landi ekki fullnægjandi aðstoð yfirvalda en karlmenn komist upp með slíkt ofbeldi eigi þeir peninga. Kærandi hafi einnig greint frá því aðspurð um aðstæður samkynhneigðra kvenna í Albaníu að þær ættu í erfiðleikum með að fá aðstoð yfirvalda. Kærandi telji sig ekki geta búið annars staðar í heimaríki.

Í ofangreindu viðtali hafi kærandi lýst því að þjást af miklum andlegum vandamálum og hafi hún verið greind með þunglyndi og kvíða og hafi tekið lyf vegna þess um árabil. Þá hafi kærandi greint talsmanni sínum frá því í ráðgjafaviðtali að hún hafi í október neyðst til að fara með sjúkrabíl úr búsetuúrræði sínu vegna vanlíðunar. Jafnframt hafi hún sýnt talsmanni sínum mynd af sér þar sem sjáist ummerki barsmíða eiginmanns hennar og sé myndin lögð fram með greinargerð. Þá hafi kærandi í þrígang leitað til bráðamóttöku vegna ýmissa verkja, hafi komið fram á einni læknaskýrslunni að örsök andþyngsla hennar og einkenna sé líklegast kvíðakast.

Í greinargerð eru gerðar ýmsar athugasemdir við ákvörðun Útlendingastofnunar, m.a. við umfjöllun stofnunarinnar um aðstæður þolenda heimilisofbeldis í Albaníu.

Í greinargerð vísar kærandi til skýrslu utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna fyrir árið 2018 varðandi stöðu hinsegin fólks í Albaníu. Þá er jafnframt umfjöllun um stöðu kvenna í Albaníu. Fram kemur að konur þar í landi hafi ennfremur lítið fjárhagslegt sjálfstæði og takmarkað aðgengi að fjármagni, t.d. bankalánum. Þá sé málum þannig háttað í landinu að þær erfi nánast aldrei eignir, hvorki eftir feður sína né eiginmenn. Vísar kærandi til þess að niðurstöður könnunar sem UN Women gerði árið 2018 á aðstæðum kvenna í Albaníu hafi sýnt það að 52% kvenna hafi þurft að þola ofbeldi á ævi sinni, þar af hafi 47% þurft að þola ofbeldi af hálfu maka síns. Þá hafi komið fram í skýrslu UN Women frá árinu 2016 að þolendur kynbundins ofbeldis hafi ekki aðgang að nauðsynlegri vernd gegn slíku ofbeldi og að þau úrræði sem séu í boði séu verulega undirfjármögnuð og nánast eingöngu að finna í stærstu borgum landsins.

Kærandi byggir aðalkröfu sína um alþjóðlega vernd á grundvelli 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á því að hún óttist ofsóknir vegna aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi en vegna kynhneigðar sinnar óttist hún að verða fyrir ofbeldi í heimaríki og að verða útskúfað úr samfélaginu. Kærandi vísar til þess að samkvæmt heimildum eigi samkynhneigðir í Albaníu á hættu að þurfa að þola mismunun vegna þeirra viðhorfa sem ríki gagnvart samkynhneigðum. Kærandi telur með vísan til framangreinds að hún hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir þar í landi. Telur kærandi að yfirvöld þar í landi muni ekki veita henni vernd gegn þeim ofsóknum og því falli aðstæður hennar undir c-lið 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga.

Þá telur kærandi að með endursendingu hennar til Albaníu yrði brotið gegn meginreglunni um non-refoulement, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga. Að auki telur kærandi að slík ákvörðun muni brjóta í bága við 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands nr. 33/1944, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 33. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna.

Til vara krefst kærandi þess að henni verði veitt dvalarleyfi á Íslandi af mannúðarástæðum, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Heimilt sé samkvæmt ákvæðinu að veita útlendingi dvalarleyfi á þeim grundvelli ef hann sé staddur hér á landi og geti sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiða félagslegra eða almennra aðstæðna viðkomandi í heimaríki. Kærandi byggir framangreinda kröfu annars vegar á því að yfirvöld í heimaríki muni ekki veita henni vernd gegn ofbeldisbrotum, einkum ofbeldi gegn henni af hálfu eiginmanns hennar þar sem hann hafi tengsl við einstaklinga innan lögreglunnar, og hins vegar vegna andlegs ástands hennar en það sé bágborið. Þá megi ekki gera ráð fyrir því að kærandi geti búið annars staðar í heimaríki og verið örugg en hún hafi takmarkað tengslanet í heimaríki og telji hún að gera megi ráð fyrir því að hún þurfi að flytja aftur inn á heimili eiginmanns hennar. Kröfu sinni til stuðnings vísar kærandi í úrskurð kærunefndar nr. 398/2018 frá 4. október 2018 en í því máli hafi konu með tvö börn verið veitt dvalarleyfi vegna andlegrar heilsu hennar og takmarkaðs stuðningsnets.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu gilda einkum ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, reglugerð nr. 540/2017 um útlendinga, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi framvísað albönsku vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé albanskur ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í Albaníu m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

• Albania 2017/2018 (Amnesty International, 22. febrúar 2018);
• Albania 2018 Report (European Commission, 17. apríl 2018);
• Albania (LGBTI Equal Rights Association for Western Balkans and Turkey, 28. apríl 2016);
• Albanien – situationen för hbt-personer (Lifos, 14. júlí 2016);• Albanien – rätts- och säkerhetssektorn (Lifos, 29. mars 2019);
• Amnesty International Report 2017/18 – Albania (Amnesty International, 22. febrúar 2018);
• Concluding observations on the fourth periodic report of Albania (United Nations Committee on the Elimination of Discrimination against Women, 17. apríl 2019);
• Country Reports on Human Rights Practices for 2018 – Albania (U.S. Department of State, 13. mars 2019);
• Country Policy and Information Note Albania: Women fearing domestic abuse (United Kingdom: Home Office, desember 2017);
• EASO Country of Origin Information Report – Albania, (European Asylum Support Office, nóvember 2016);  Freedom in the World 2018 – Albania (Freedom House, 28. maí 2018);
• Mänskliga rättigheter, demokrati och rättsstatens principer i Albanien 2015–2016 (Utrikesdepartimentet, 26. apríl 2017) Report of the Special Rapporteur on Extrajudicial, Summary or Arbitrary Executions, Christof Heyns. Addendum. Follow-up to Country Recommendations: Albania (Human Rights Council, 23. apríl 2013) og
• Mental Health Atlas 2014 – Albania (World Health Organization, 2014);
• Nations in Transit 2018 - Albania (Freedom House, 11. apríl 2018);
• Report of a Home Office Fact-Finding Mission Albania (UK Home Office, 1. febrúar 2018);
• Social Protection Albania (International Labour Organization, sótt 5. maí 2019);
• Social Security Programs Throughout the World: Europe, 2018 - Albania (US Social Security Administration, 1. október 2018);
• The World Factbook. Europe: Albania (Central Intelligence Agency, 19. júní 2018)
• Frétt af vef UNWomen; New law in Albania will provide low-cost housing for domestic violence survivors (https://www.unwomen.org/en/news/stories/2019/3/feature-story-new-law-in-albania-will-provide-low-cost-housing-for-domestic-violence-survivors, sótt 16. janúar 2019);
• ESPN Thematic Report on National Strategies to Fight Homelessness and Housing Exclusion – Albania (European Commission and European Social Policy Network (ESPN) 12. September 2019);
• Upplýsingar af vefsíðu Albanian Women´s Empowerment Network https://awenetwork.org/?lang=en);
• Wave Country Report 2017 – The situation of Women´s Specialist Support Services in Europe (WAVE – Women against Violence Europe, mars 2018).
• Wave Country Report 2019 – The situation of Women´s Specialist Support Services in Europe (WAVE – Women against Violence Europe, desember 2019;
• Upplýsingar af vefsíðu Human Rights in Democracy Center(https://www.hrdc.al/index.php/en/);
• Upplýsingar af vefsíðu ILGA-Europe; https://www.ilga-europe.org/ og
• Upplýsingar af vefsíðu International Labour Organization; https://www.social-protection.org/gimi/ShowCountryProfile.action?iso=AL.

Albanía er lýðræðisríki með um þrjár milljónir íbúa. Ríkið gerðist aðili að Evrópuráðinu árið 1995 og fullgilti mannréttindasáttmála Evrópu árið 1996. Albanía gerðist aðili að sáttmála Sameinuðu þjóðanna gegn spillingu árið 2006, flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna 18. ágúst 1992, alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi 4. október 1991 og samningi Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu þann 11. maí 1994. Albanía sótti um aðild að Evrópusambandinu árið 2009 og fékk stöðu sem umsóknarríki í júní 2014. Albanía er á lista Útlendingastofnunar yfir örugg upprunaríki. Í ljósi þess má ætla að grundvallarmannréttindi séu almennt talin virt af yfirvöldum í landinu.

Í framangreindum gögnum kemur fram að yfirvöld í Albaníu hafi undanfarin ár unnið að því að uppræta spillingu í löggæslunni og dómsvaldinu. Jafnframt kemur fram að albönsk stjórnvöld hafi tekið mikilvæg skref til að auka vernd borgara sinna og að Albaníu hafi miðað áfram í málefnum er snerti réttarkerfið og frelsi og öryggi borgara landsins. Þá hafi laun lögreglumanna verið hækkuð og mikil endurnýjun hafi átt sér stað í lögregluliði landsins auk þess sem yfirvöld sæki lögreglumenn til saka vegna brota í starfi. Stjórnvöld hafi einnig gripið til tæknilegra aðgerða til þess að stemma stigu við afbrotum í starfi á borð við að láta lögreglumenn bera myndavélar og gera greiðslur umferðasekta rafrænar. Í skýrslu framkvæmdarstjórnar Evrópusambandsins fyrir árið 2017 kemur fram að mikill árangur hafi náðst í baráttunni gegn spillingu og hafi m.a. embætti sérstaks saksóknara verið sett á fót. Í skýrslu utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna frá mars 2019 kemur einnig fram að stjórnvöld hafi, í samstarfi við Evrópusambandið og Bandaríkin, komið á fót sjálfstæðri eftirlitsnefnd (e. Independent Qualification Commission) sem meti hæfi dómara og saksóknara til starfa. Einnig sé starfrækt vefgátt á vegum yfirvalda þar sem borgarar geti tilkynnt misferli opinberra starfsmanna. Samkvæmt skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins fyrir árið 2018 hafi kvörtunarþjónustu innanríkisráðuneytisins borist fjöldi kvartana varðandi spillingu innan lögreglu sem hafi leitt til þess að lögreglumenn hafi sætt agaviðurlögum og í sumum tilvikum hlotið refsingu. Árið 2017 hafi albanski umboðsmaðurinn (avokati i popullit) einnig tekið til meðferðar kvartanir vegna brota lögreglumanna í starfi og þá aðallega vegna vandamála tengdum handtökum og varðhaldi. Samkvæmt framangreindu verður talið að albönsk yfirvöld hafi almennt vilja og getu til að veita albönskum borgurum vernd.

Fram kemur í ofangreindum gögnum að á síðastliðnum árum hafi yfirvöld í Albaníu endurskoðað bæði framkvæmd og lagaumhverfi til verndar þolendum heimilisofbeldis en það sé alvarlegt, útbreitt og rótgróið vandamál í Albaníu og beinist ofbeldið aðallega gegn konum. Árið 2012 hafi albönskum hegningarlögum verið breytt á þá leið að nú sé þar að finna sérstakt ákvæði um heimilisofbeldi. Brot á ákvæðinu varði allt að fimm ára fangelsi. Í kjölfarið hafi átt sér stað ýmsar umbætur hjá yfirvöldum í málum er varði heimilisofbeldi. Ákvæðum um heimilisofbeldi, eltihrella og nauðgun í hjónabandi hafi verið bætt inn í refsilöggjöf landsins. Í kjölfarið hafi nokkur fjöldi sakamála vegna þessara ákvæða farið fyrir dómstóla og nálgunarbönn gefin út. Í heimildum kemur fram að ferill heimilisofbeldismála innan albönsku lögreglunnar sé vel skipulagður. Það sé tiltekin miðlæg deild innan lögreglunnar sem sjái um barnaverndar- og heimilisofbeldismál. Albaníu sé skipt í svæði og hvert svæði hafi slíka miðlæga deild sem sjái um þennan málaflokk. Þolendur heimilisofbeldis eigi því að geta treyst þrepaskiptu kerfi lögreglunnar í þessum efnum og geti leitað til æðra stjórnvalds ef aðilar hjá lægra stjórnvaldi sinni ekki sínum störfum með fullnægjandi hætti. Félagslega kerfið í Albaníu hafi einnig gengið í gegnum ýmsar breytingar á undanförnum árum og sé því ætlað að tryggja einstaklingum sem á þurfi að halda fjárhagslega aðstoð frá ríki og/eða sveitarfélögum. Þá hafi verið komið á fót kvennaathvörfum til verndar þolendum heimilisofbeldis. Í skýrslu Women Against Violence Europe frá árinu 2019 kemur fram að starfrækt séu 20 kvennaathvörf í Albaníu og séu þau staðsett í stærstu borgum landsins. Þrátt fyrir þessar umbætur í umræddum málaflokki sé ljóst að málarekstur gangi oft hægt, frestir séu ekki alltaf virtir sem skyldi af dómstólum og lögregluyfirvöld skorti á tíðum þá þjálfun sem þurfi til að eiga við mál af þessu tagi. Þá hafi þolendum heimilisofbeldis verið tryggð aukin réttarvernd og réttarúrræði með breytingu á lögum nr. 46/2018 um aðgerðir vegna heimilisofbeldis. Jafnframt hafi með lögum um félagsleg húsnæði nr. 22/2018 verið kveðið sérstaklega á um rétt þolenda heimilisofbeldis til félagslegs húsnæðis. Að öllu þessu virtu er því ljóst að yfirvöld í Albaníu hafa unnið markvisst að því að bæta framkvæmd og lagaumhverfi vegna heimilisofbeldismála. Frjáls félagasamtök bjóði upp á lagalega aðstoð og sálfræðiþjónustu fyrir konur sem séu þolendur ofbeldis og þá séu starfandi átta frjáls félagasamtök á vegum samtaka um eflingu albanskra kvenna (e. Albanian Women´s Empowerment Network) sem starfi með það að markmiði að verja mannréttindi kvenna í albönsku samfélagi og efla stöðu þeirra í samfélaginu.

Árið 2014 hafi fyrsta athvarfið fyrir heimilislaust hinsegin fólk á aldrinum 18 til 25 ára, verið opnað og hafi það verið í notkun síðan. Þá kemur fram í skýrslu Women Against Violence Europe 2019 að starfrækt séu níu athvörf fyrir hinsegin einstaklinga. Þá kemur fram í framangreindum gögnum að albanska ráðherranefndin hafi í maí 2015 samþykkt aðgerðaráætlun fyrir hinsegin einstaklinga fyrir árin 2016-2020 og í ágúst sama ár hafi forsætisráðherra Albaníu skipað starfshóp utan um framkvæmd aðgerðaráætlunarinnar. Starfshópurinn hafi það hlutverk að leitast við að bæta framkvæmd löggjafar og stofnana sem verndi hinsegin einstaklinga, útrýma hverskyns mismunun og bæta aðgengi hinsegin fólks að atvinnu, menntun, heilbrigðis- og húsnæðisþjónustu.

Þrátt fyrir umbætur í málaflokknum herma heimildir jafnframt að einstaklingar mæti fordómum og þekking sé almennt takmörkuð hjá almenningi, sérstaklega í dreifbýli. Dæmi séu um hatursorðræðu og niðrandi umfjöllun sé enn vandamál hjá fjölmiðlum, sérstaklega vefmiðlum. Hafi frjálsu félagasamtökin Aleanca LGBT hvatt einstaklinga til að opinbera ekki samkynhneigð sína vegna þeirra vandkvæða sem geti skapast í kjölfarið í samskiptum við fjölskyldu, vini, atvinnurekendur, leigusala og jafnvel samfélagið í heild. Félagasamtökin LGBT Pro Albania telji að meirihluti samkynhneigðra einstaklinga í Albaníu, um 80%, þori ekki að koma út úr skápnum vegna ótta við hið neikvæða viðhorf sem ríki í albönsku samfélagi gagnvart samkynhneigðum. Þó hafi frjáls félagasamtök lýst ánægju með breytt viðhorf og aukna þekkingu hjá lögreglu á seinustu árum. Þá hafi sjöunda Gleðiganga Tirana (e. Tirana Gay Pride) farið fram í maí á síðasta ári án vandkvæða. Í skýrslu Lifos frá mars 2019 kemur fram að í hinsegin einstaklingar geti leitað eftir aðstoð hjá Aleanca LGBT við að fylla út lögregluskýrslur vegna ofbeldisbrota

Framangreind gögn bera með sér að atvinnuleysi sé mikið í Albaníu en landið hafi almennt náð að viðhalda jákvæðum hagvexti og fjárhagslegum stöðugleika þrátt fyrir viðvarandi efnahagserfiðleika. Í skýrslu Landinfo kemur fram að hæst hlutfall kvenna á albönskum vinnumarkaði séu fráskildar konur og ekkjur. Þá sé algengt að einstæðar mæður skilji börn sín eftir hjá foreldrum á meðan þær sæki vinnu. Albönsk stjórnvöld hafi, m.a. í samstarfi við Sameinuðu þjóðirnar, unnið að úrbótum í atvinnumálum. Þá hafi stjórnvöld einnig unnið að því að bæta félagslega aðstoð fyrir þá sem þarfnist slíkrar aðstoðar. Þeir sem eigi ekki rétt á atvinnuleysisbótum geti því leitað eftir aðstoð frá því sveitarfélagi sem þeir séu búsettir í. Þá standi tekjulágum fjölskyldum til boða fjárhagsleg aðstoð frá ríkinu auk þess sem borgarar ríkisins eigi rétt á félagslegu húsnæði að ákveðnum skilyrðum uppfylltum.

Í skýrslu Alþjóðaheilbrigðisstofnunarinnar um geðheilbrigði í Albaníu frá árinu 2014 kemur fram að albönsk yfirvöld hafi samþykkt geðheilbrigðisáætlun árið 2013. Þá hafi tekið gildi sérstök löggjöf um geðheilbrigðisþjónustu árið 2012. Áætlunin og löggjöfin séu í samræmi við alþjóðaskuldbindingar á sviði mannréttinda og hafi verið innleiddar að hluta. Geðheilbrigðisþjónusta í Albaníu sé að mestu fjármögnuð af albanska ríkinu þó að þjónustunni kunni að fylgja tiltekinn lágmarkskostnaður fyrir notendur.

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.

Í 38. gr. laga um útlendinga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Orðasambandið „ástæðuríkur ótti við við að vera ofsóttur“ í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn með rökstuddum hætti að leiða líkur að því að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kæranda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2011). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Kærandi byggir kröfu sína um alþjóðlega vernd hér á landi á því að hún hafi sætt heimilisofbeldi af hálfu eiginmanns síns um árabil og hafi það orðið sérstaklega alvarlegt þegar hann hafi komist að ástarsambandi sem hún hafi átt við konu um þriggja ára skeið. Þá óttist kærandi almenning í heimaríki vegna kynhneigðar sinnar og telji að henni muni vera mismunað vegna þess.

Kærandi hefur ekki borið fyrir sig að hafa sætt ofsóknum eða að hún óttist ofsóknir af hálfu stjórnvalda í heimaríki sem hafa eða gætu náð því alvarleikastigi sem 1. mgr. 38. gr. laganna mælir fyrir um. Þá benda önnur gögn málsins ekki til þess að slíkar ofsóknir hafi átt sér stað eða að kærandi eigi þær á hættu. Kærandi hefur eins og áður segir borið fyrir sig að hafa orðið fyrir heimilisofbeldi af hálfu eiginmanns síns sem hann hafi beitt hana um árabil. Kærandi kvaðst ekki hafa leitað aðstoðar lögreglu vegna ofbeldisins þar sem eiginmaður hennar eigi vini innan þeirra raða. Til stuðnings frásögn um ofbeldi eiginmanns hennar lagði kærandi fram ljósmynd frá nóvember 2016 þar sem sjá má líkamlega áverka á hendi einstaklings. Þrátt fyrir að kærandi hafi ekki lagt fram haldbær gögn um það ofbeldi sem hún kveðst hafa orðið fyrir af hálfu eiginmanns síns þá telur kærunefnd ekki ástæðu til að draga framburð hennar þess efnis í efa og verður það lagt til grundvallar við úrlausn málsins. Að sama skapi hefur kærandi ekki lagt fram gögn til stuðnings frásögn sinni um að vegna tengsla eiginmanns hennar við einstaklinga innan lögreglunnar sé aðgengi kæranda að viðeigandi vernd stjórnvalda takmarkað. Það er mat kærunefndar að ekki hafi verið sýnt fram á að eiginmaður kæranda hafi tengsl eða ítök hjá lögreglunni sem geri það að verkum að hún geti ekki leitað verndar hjá þeim yfirvöldum og verður því ekki byggt á þeim þætti frásagnar hennar við úrlausn málsins.

Þá verður af þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér um heimaríki lesið að þeir ríkisborgarar Albaníu sem telja að á réttindum sínum sé brotið geti leitað aðstoðar og verndar yfirvalda þar í landi og fengið lausn sinna mála. Þá sé til staðar kerfi í Albaníu sem þeir geti leitað til sem telji sig hafa verið beitta órétti af lögreglu. Hægt sé m.a. að leita til stofnunar sem heyri undir innanríkisráðuneyti landsins sem og embættis umboðsmanns í ríkinu. Af þeim gögnum sem kærunefndin hefur tekið til skoðunar má ráða að þessi úrræði séu almennt raunhæf og árangursrík. Eins og greint hefur verið frá hér að ofan hafa albönsk stjórnvöld á undanförnum árum beitt sér fyrir umbótum í heimilisofbeldismálum, nálgunarbönnum sé beitt í auknum mæli og þá séu athvörf til staðar fyrir þolendur heimilisofbeldis. Að mati kærunefndar hefur kærandi ekki sýnt fram á að stjórnvöld í heimaríki hennar skorti vilja eða getu til að veita kæranda viðeigandi vernd gegn athöfnum sem feli í sér hótanir, áreiti eða ofbeldi, m.a. með því að ákæra eða refsa fyrir þær athafnir, sbr. 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga.

Kærandi hefur jafnframt borið fyrir sig að hún óttist að verða fyrir áreiti og mismunun í heimaríki vegna kynhneigðar sinnar. Af frásögn kæranda má ráða að hún hafi ekki lifað opinberlega sem tvíkynhneigður eða samkynhneigður einstaklingur í heimaríki og að tæplega þriggja ára samband hennar við konu þar í landi hafi verið leynilegt þar til eiginmaður kæranda hafi komist að því. Kærandi kvaðst aðspurð af talsmanni sínum í viðtali hjá Útlendingastofnun telja að einstaklingar í hennar samfélagi í heimaríki viti nú að hún sé samkynhneigð. Kærunefnd telur ekki ástæðu til að draga í efa kynhneigð kæranda og verður byggt á því við úrlausn málsins að kærandi sé samkynhneigð.

Samkvæmt þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér hafa miklar úrbætur verið gerðar í málefnum hinsegin einstaklinga í Albaníu á undanförnum árum sem birtast m.a. í aukinni lagalegri vernd og fræðslu til almennings um hinsegin fólk. Sett hefur verið á fót aðgerðaráætlun og starfshópur sem gegni því hlutverki að hafa eftirlit með framkvæmd laga og stofnana sem veita hinsegin einstaklingum vernd. Aftur á móti liggur að mati nefndarinnar fyrir að hinsegin einstaklingar geti mætt neikvæðu viðhorfi samfélagsins. Á grundvelli upplýsinga um heimaríki kæranda er það þó mat kærunefndar að ekki sé ástæða til að ætla að hinsegin einstaklingar eigi á hættu að verða fyrir ofsóknum á grundvelli kynhneigðar sinnar sem nái því alvarleikastigi sem 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga mælir fyrir um. Með vísan til skýrslna um aðstæður í heimaríki kæranda sem kærunefnd hefur kynnt sér er það jafnframt niðurstaða nefndarinnar að almennt séu þau úrræði sem standa hinsegin einstaklingum til boða í Albaníu vegna áreitis af hálfu einstaklinga eða almennings raunhæf og virk. Að mati kærunefndar hefur kærandi ekki lagt fram gögn eða að öðru leyti gert nægilega líklegt að aðstæður hennar séu ólíkar þeim sem almennt eiga við um einstaklinga í hennar stöðu. Verður því ekki talið að kærandi eigi á hættu ofsóknir af hálfu yfirvalda vegna kynhneigðar sinnar eða annarra ástæðna sem vísað er til í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 38. gr. sömu laga.

Með vísan til ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki með rökstuddum hætti leitt líkur að því að hún hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. og 4. mgr. 38. gr. laganna.

Telur kærunefnd því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Við mat á hvort aðstæður kærenda séu slíkar að þær eigi undir 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga ber að líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Mannréttindadómstóll Evrópu hefur fjallað um það mat sem þarf að fara fram þegar metið er hvort kærendur séu í raunverulegri hættu á að verða fyrir meðferð sem falli undir 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sem bannar pyndingar og ómannlega eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Hefur dómstóllinn sagt að 3. gr. sáttmálans geti átt við þegar hættan stafar frá einstaklingum eða hópi fólks sem ekki séu fulltrúar stjórnvalda. Kærendur verður þó að geta sýnt fram á að gildar ástæður séu til að ætla að um raunverulega hættu sé að ræða og að stjórnvöld í ríkinu séu ekki í stakk búin til að veita viðeigandi vernd. Ekki er nóg að aðeins sé um að ræða möguleika á illri meðferð og verður frásögn kærenda að fá stuðning í öðrum gögnum (sjá t.d. dóma Mannréttindadómstóls Evrópu í máli NA gegn Bretlandi (mál nr. 25904/07) frá 7. júlí 2008 og H.L.R. gegn Frakklandi (mál nr. 24573/94) frá 29. apríl 1997).

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um heimaríki kæranda telur kærunefndin að aðstæður hennar þar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 37. gr. laganna. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli heldur ekki skilyrði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á kærandi ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er heimilt að veita útlendingi sem staddur er hér á landi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, þrátt fyrir að skilyrði 37. gr. séu ekki uppfyllt, ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til. Kærunefnd telur, með vísan til orðalags ákvæðisins um „ríka þörf fyrir vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Í athugasemdum með frumvarpi til laga um útlendinga er fjallað um erfiðar félagslegar aðstæður. Þar kemur fram að átt sé við að útlendingur hafi þörf á vernd vegna félagslegra aðstæðna í heimaríki og eru þar nefnd sem dæmi aðstæður kvenna sem hafa sætt kynferðislegu ofbeldi, sem leitt getur til erfiðrar stöðu þeirra í heimaríki, eða aðstæður kvenna sem ekki fella sig við kynhlutverk sem er hefðbundið í heimaríki þeirra og eiga á hættu útskúfun eða ofbeldi við endurkomu. Verndarþörf þjóðfélagshópa að öðru leyti myndi fara eftir aðstæðum í hverju máli.

Kærandi byggir kröfu sína um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða á því að hún óttist ofbeldi af hálfu eiginmanns síns og áreiti, ofbeldi og mismunun í heimaríki vegna kynhneigðar sinnar. Með vísan til umfjöllunar um aðstæður í heimaríki telur kærunefnd að aðstæður kæranda séu ekki slíkar að tilefni sé til að veita henni dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða vegna framangreindra málsástæðna. Þá hefur kærandi borið fyrir sig að hún eigi takmarkað bakland í heimaríki og geti hvergi búið annars staðar en á sínu fyrra heimili. Samkvæmt gögnum málsins er kærandi tæplega fimmtug og á tvö uppkomin börn og búi annað þeirra í heimaríki. Kærandi greindi frá því aðspurð um fjárhagslegar aðstæður í viðtali hjá Útlendingastofnun að þær hafi verið mjög góðar og hafi hún starfað við hárgreiðslustörf í heimaríki. Samkvæmt ofangreindum gögnum stendur tekjulágum fjölskyldum og öðrum viðkvæmum hópum, svo sem þolendum ofbeldis, til boða félagsleg þjónusta og aðstoð frá ríkinu. Þá hafi með lögum frá 2018 verið kveðið sérstaklega á um rétt þolenda heimilisofbeldis til félagslegs húsnæðis. Enn fremur geta borgara landsins sótt um atvinnuleysisbætur hjá ríkinu. Með vísan til framangreinds er það mat kærunefndar að ekkert bendi til annars en að kærandi geti leitað viðeigandi úrræða við aðstæðum sínum og staðið á eigin fótum í heimaríki, með aðstoð stjórnvalda ef þörf krefur.

Þá er krafa kæranda um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða einnig byggð á því að hún hafi þörf fyrir vernd vegna andlegrar heilsu hennar sem sé bágborin. Samkvæmt læknisfræðilegum gögnum málsins hefur kærandi leitað til bráðamóttöku Landspítalans og Göngudeildar sóttvarna vegna ýmissa verkja, svo sem andþyngsla og brjóstverks. Þá kemur fram í nótu frá Göngudeild sóttvarna, dags. 23. september 2019, að kærandi hafi greint frá því að hún [...] og verið greind í heimaríki með þunglyndi og kvíða fyrir þremur árum og hafi tekið kvíðastillandi lyfið Xanax frá þeim tíma. Samkvæmt þeim heilbrigðisgögnum sem liggja fyrir í máli kæranda hefur kærandi ekki verið greind með líkamleg veikindi en ætla má af nótum lækna og sálfræðings göngudeildar að hún glími við mikinn kvíða og þá hafi henni verið ávísað kvíðastillandi lyfjum. Þá er kærandi ekki í meðferð hér á landi sem sé læknisfræðilega óforsvaranlegt er að rjúfa. Af skýrslum um heimaríki kæranda og framburði hennar má ráða að henni standi til boða geðheilbrigðisþjónusta þar í landi, þ. á m. sálfræðiþjónusta og lyf.

Þegar upplýsingar um heimaríki kæranda og gögn málsins eru virt í heild er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á aðstæður sem ná því alvarleikastigi að hún teljist hafa ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í heimaríki séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Bann við endursendingu skv. 42. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er ekki heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan einstakling til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar er einnig óheimilt að senda útlending til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Með vísan til umfjöllunar að framan um heimaríki kæranda telur kærunefnd að þær aðstæður sem ákvæðið tekur til ekki eiga við í máli kæranda. Kærunefnd telur því að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga standi ekki í vegi fyrir endursendingu kæranda þangað.

Athugasemdir kærunefndar

Til stuðnings málatilbúnaði sínum vísaði kærandi í úrskurð kærunefndar nr. 398/2018 frá 4. október 2018.

Hvað varðar vísun kæranda í úrskurð kærunefndar þá er það mat nefndarinnar að málsatvik og aðstæður aðila þess máls séu ekki sambærileg þeim aðstæðum sem eiga við í máli kæranda.

Frávísun og frestur til að yfirgefa landið

Kærandi kom hingað til lands 14. september 2019 og sótti um alþjóðlega vernd 16. september 2019. Eins og að framan greinir hefur umsókn hennar um vernd og dvalarleyfi hér á landi verið synjað og hefur hún því ekki tilskilin leyfi til dvalar enda verður að líta á umsókn hennar um alþjóðlega vernd sem áform um að dveljast í landinu meira en 90 daga, sbr. til hliðsjónar 3. mgr. 42. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017. Verður kæranda því vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. og 5. mgr. 106. laganna, enda hafði hún verið hér á landi í innan við níu mánuði þegar málsmeðferð umsóknar hennar hófst hjá Útlendingastofnun.

Samkvæmt gögnum málsins glímir kærandi við kvíða en er að öðru leyti við ágæta líkamlega heilsu og kemur frá öruggu upprunaríki. Að mati kærunefndar og með vísan til 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga teljast 7 dagar hæfilegur frestur til að yfirgefa landið.

Athygli kæranda er vakin á því að ef hún yfirgefur ekki landið innan frests er heimilt að brottvísa henni. Brottvísun felur í sér bann við komu til landsins síðar og skal endurkomubann að jafnaði ekki gilda skemur en tvö ár, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. og 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest. Lagt er fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kæranda er veittur 7 daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljug.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed. The appellant is requested to leave the country. The appellant has 7 days to leave the country voluntarily.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Bjarnveig Eiríksdóttir                                                       Þorbjörg Inga Jónsdóttir