Úrskurður nr. 412/2017

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 11. júlí 2017 er kveðinn upp svohljóðandi

í stjórnsýslumáli nr. KNU17060029

Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 7. júní 2017 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 11. maí 2017, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um alþjóðlega vernd á Íslandi og endursenda hann til Tékklands.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hans um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar í fyrsta lagi með vísan til 1. mgr. 36. gr. laga nr. 80/2016, í öðru lagi með vísan til 3. mgr. 36. gr., sbr. 42. gr. sömu laga og í þriðja lagi með vísan til 2. mgr. 36. gr. sömu laga. Til vara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka málið til meðferðar að nýju með vísan til 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsmeðferð

Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd á Íslandi þann 28. janúar 2017. Þann 3. febrúar 2017 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um alþjóðlega vernd beint til yfirvalda í Tékklandi, sbr. 1. eða 3. mgr. 12. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin) þar sem kærandi hafði fengið útgefna vegabréfsáritun hjá tékkneskum stjórnvöldum. Þann 4. maí 2017 barst svar frá tékkneskum yfirvöldum þess efnis að þau samþykktu viðtöku kæranda á grundvelli 2. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Útlendingastofnun ákvað þann 11. maí 2017 að taka ekki umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Tékklands. Kærandi kærði ákvörðunina þann 7. júní 2017 til kærunefndar útlendingamála. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 19. júní 2017.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að umsókn kæranda um alþjóðlega vernd yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Tékklands. Lagt var til grundvallar að Tékkland virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Tékklands ekki í sér brot gegn 42. gr. laga um útlendinga, 33. gr. flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna eða 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Þá var það mat stofnunarinnar að sérstakar aðstæður í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga væru ekki til staðar í málinu. Kærandi var ekki talinn í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem áhrif hefði á mál hans. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu. Kærandi skyldi yfirgefa Ísland og bæri að senda hann til Tékklands, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að hann vilji ekki fara til Tékklands. Þangað hafi hann aldrei komið og aðeins sótt um vegabréfsáritun hjá tékkneskum yfirvöldum í því skyni að komast hingað til lands en hér hafi hann ávallt ætlað að sækja um alþjóðlega vernd.

Kærandi vísar í greinargerð til þess að 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kveði aðeins á um heimild en ekki skyldu til að synja umsækjendum um alþjóðlega vernd um efnismeðferð umsókna sinna. Telur kærandi að mál hans falli undir 2. mgr. 14. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og beri Ísland því ábyrgð á umsókn hans um alþjóðlega vernd. [...]. Það grundvallarsjónarmið hafi verið talið gilda samkvæmt íslenskum rétti um skil eldri laga og yngri að réttarstaða manna ákvarðist af lögum eins og þau séu hverju sinni. Þannig verði almennt að ráða málum til lykta á grundvelli reglna í nýjum lögum svo lengi sem ekki sé um að ræða íþyngjandi breytingu enda þótt atvik sem ráði beitingu lagareglu hafi átt sér stað að einhverju leyti fyrir gildistöku hennar. Að mati kæranda verði íslensk stjórnvöld að láta kæranda njóta þeirrar stöðu sem upp sé komin í máli hans og taka umsókn hans til efnismeðferðar hér á landi.

Þá byggir kærandi á því að ekki megi senda hann til Tékklands vegna non-refoulement reglu þjóðaréttar sem fram komi í 42. gr. laga um útlendinga. Þær aðstæður sem kærandi muni mæta við endursendingu til Tékklands séu svo slæmar að þær jafnist á við ómannúðlega eða vanvirðandi meðferð í skilningi 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 42. gr. laga um útlendinga. Verði ekki fallist á að endursending kæranda til Tékklands brjóti gegn framangreindum ákvæðum telur kærandi að taka skuli mál hans til efnismeðferðar með vísan til sérstakra ástæðna, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Vísar kærandi m.a. til lögskýringargagna að baki því ákvæði.

Í greinargerð kæranda er þá fjallað um aðstæður og réttindi umsækjenda um alþjóðlega vernd í Tékklandi. Meðal annars er að finna umfjöllun um þá gagnrýni sem tékknesk stjórnvöld hafi sætt fyrir að notast við varðhald fyrir umsækjendur um alþjóðlega vernd í miklum mæli og er vísað til ýmissa heimilda hvað það varðar, þ. á m. ummæla umboðsmanns borgara í Tékklandi og mannréttindafulltrúa Sameinuðu þjóðanna. Vaxandi áhyggjur séu af beitingu tékkneskra stjórnvalda á varðhaldi fyrir umsækjendur. Aðstæður í varðhaldi séu slæmar, jafnvel verri en í fangelsi og jafngildi bráðu og alvarlegu mannúðarvandamáli. Umsækjendur séu færðir í varðhald í járnum og hafi ekkert ferðafrelsi meðan á varðhaldinu standi. Farsímar séu bannaðir, hreinlæti í svefnklefum sé ábótavant og matur sem þar sé á borð borinn sé næringarlítill. Skortur á túlkaþjónustu í varðhaldi valdi því að erfitt sé fyrir umsækjendur að sækja sér heilbrigðisþjónustu og þá hafi stjórnvöld ákveðið að stöðva fjárveitingar til lögfræðiþjónustu fyrir umsækjendur í varðhaldi. Því sé endurgjaldslaus lögfræðiþjónusta ekki lengur í boði nema frá sjálfboðaliðum sem oft eigi erfitt með að fá greiðan aðgang að umsækjendum í varðhaldi. Þá hafi lengd varðhalds verið gagnrýnd en umsækjendum sé haldið þar í allt að 90 daga. Fyrir dvölina í varðhaldinu þurfi þeir svo að borga sjálfir. Jafnframt hafi útlendingaandúð í Tékklandi vaxið með auknu streymi flóttafólks til landsins. [...].

Kærandi gerir jafnframt athugasemdir við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun, einkum að rannsókn málsins hafi ekki verið í samræmi við 10. gr. stjórnsýslulaga.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Í 1. mgr. 36. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga er mælt fyrir um að umsókn um alþjóðlega vernd skuli tekin til efnismeðferðar nema undantekningar sem greindar eru í a-, b- og c-liðum ákvæðisins eigi við. Samkvæmt c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga er stjórnvöldum heimilt að synja því að taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar ef heimilt sé að krefja annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda.

Fyrir liggur í máli þessu að tékknesk stjórnvöld hafa samþykkt viðtöku á kæranda á grundvelli 2. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, en Ísland skuldbatt sig til að fylgja reglugerðinni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um alþjóðlega vernd sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn um alþjóðlega vernd. Samþykki Tékklands er byggt á því að kærandi hafi fengið útgefna vegabréfsáritun af tékkneskum yfirvöldum.

Í greinargerð kemur fram sú afstaða kæranda að ákvæði 2. mgr. 14. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar eigi við í máli hans. Í ákvæði 1. mgr. 14. gr. er kveðið á um að komi ríkisborgari þriðja lands eða ríkisfangslaus einstaklingur inn á yfirráðasvæði aðildarríkis, þar sem kvöð um vegabréfsáritun hefur verið felld niður, beri það aðildarríki ábyrgð á meðferð umsóknar viðkomandi um alþjóðlega vernd. Í 2. mgr. ákvæðisins segir að meginreglan í 1. mgr. gildi ekki ef ríkisborgari þriðja lands eða ríkisfangslaus einstaklingur leggur fram umsókn um alþjóðlega vernd í öðru aðildarríki þar sem kvöð um að viðkomandi hafi vegabréfsáritun til að komast inn á yfirráðasvæðið hefur einnig verið felld niður. Í því tilviki skuli síðarnefnda aðildarríkið bera ábyrgð á meðferð umsóknar um alþjóðlega vernd. Kærandi telur að af ákvæðinu leiði að vegna þess að kærandi hafi sótt um alþjóðlega vernd á Íslandi og kvöð um vegabréfsáritun sé nú fallin niður, beri Ísland ábyrgð á umsókn hans um alþjóðlega vernd.

Kærunefnd áréttar að samkvæmt gögnum málsins sótti kærandi um alþjóðlega vernd hér á landi þann 28. janúar 2017. Beiðni um viðtöku hans var send til Tékklands þann 3. febrúar 2017 og þann 4. maí 2017 samþykkti Tékkland endurviðtöku kæranda á grundvelli 2. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Kærunefnd bendir á að [...]. [...]. Í 1. mgr. 7. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar er kveðið á um að viðmiðunum, til að ákvarða hvaða aðildarríki beri ábyrgð, skuli beitt í þeirri röð sem þær eru settar fram í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar. Í 2. mgr. 7. gr. er síðan kveðið á um að ákvarða skuli hvaða aðildarríki beri ábyrgð í samræmi við viðmiðanirnar sem eru settar fram í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar á grundvelli þeirrar stöðu sem var þegar umsækjandi lagði fyrst fram umsókn sína um alþjóðlega vernd í aðildarríki. Þá bendir orðalag 14. gr. reglugerðarinnar eindregið til þess að ákvæðið eigi við í málum þar sem kvöð um vegabréfsáritun hefur verið felld niður áður en einstaklingurinn leggur fram umsókn sína um alþjóðlega vernd. Ljóst er af framangreindu að þegar kærandi lagði fyrst fram umsókn sína um alþjóðlega vernd var [...]. Þá samþykktu yfirvöld í Tékklandi beiðni um endurviðtöku á kæranda þann 4. maí sl., á grundvelli 2. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Með tilliti til þessa telur kærunefnd að ákvæði 2. mgr. 14. gr. reglugerðarinnar eigi ekki við í máli kæranda. Kærunefnd telur því skilyrði c-liðar 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga uppfyllt.

Í 2. mgr. 36. gr. kemur fram að ef svo standi á sem greini í 1. mgr. skuli þó taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar ef útlendingurinn hefur slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða ef sérstakar ástæður mæli annars með því. Ef meira en 12 mánuðir hafa liðið frá því að umsókn um alþjóðlega vernd barst fyrst íslenskum stjórnvöldum og tafir á afgreiðslu hennar eru ekki á ábyrgð umsækjanda sjálfs skal taka hana til efnismeðferðar.

Þá er í 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga tekið fram að ef beiting 1. mgr. myndi leiða til þess að brotið væri gegn 42. gr., t.d. vegna aðstæðna í því landi sem senda á umsækjanda til, skuli taka umsókn til efnismeðferðar. Í 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að ekki sé heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þá segir í 2. mgr. ákvæðisins að 1. mgr. eigi einnig við um sendingu útlendings til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Við mat á því hvort senda eigi umsækjanda um alþjóðlega vernd til ríkis, sem hefur samþykkt að taka við honum á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar, ber stjórnvöldum að leggja sjálfstætt mat á hvort aðstæður þar brjóti gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sem kveður á um að enginn maður skuli sæta pyndingum eða ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Í dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu hefur verið lagt til grundvallar að sú meðferð, sem einstaklingur eigi von á, verði að ná tilteknu lágmarks alvarleikastigi til þess að falla undir 3. gr. sáttmálans. Við það mat verði að horfa til allra aðstæðna í fyrirliggjandi máli, svo sem lengdar og eðlis meðferðar, andlegra og líkamlegra áhrifa hennar og í einhverjum tilvikum kyns, aldurs og heilsufars viðkomandi. Þá ber stjórnvöldum að leggja mat á hvort málsmeðferð vegna umsókna um alþjóðlega vernd tryggi umsækjendum raunhæfa leið til að ná fram rétti sínum, sbr. 13. gr. sáttmálans. Í samræmi við framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu skal mat á meðferð umsókna um alþjóðlega vernd og móttöku og aðbúnaði umsækjenda í viðtökuríki taka mið af einstaklingsbundnum aðstæðum í hverju máli.

Kærandi er [...] karlmaður sem kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun vera [...]. Ekkert í gögnum málsins bendir til þess að kærandi sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu í skilningi 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga sem taka þurfi tillit til við meðferð málsins.

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður og málsmeðferð í Tékklandi, m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum og gögnum:

· 2016 Country Reports on Human Rights Practices – Czech Republic (United States Department of State, 3. mars 2017),

· Amnesty International Report 2016/17 – Czech Republic (Amnesty International, 22. febrúar 2017),

· Freedom in the World 2016 – Czech Republic (Freedom House, 12. ágúst 2016)

·,

· Annual Report on the Situation of Asylum in the European Union 2015 (European Union: European Asylum Support Office, júlí 2016),

· Immigration Detention in the Czech Republic (Global Detention Project, september 2016),

· Czech Republic: Health System Review. Health Systems in Transition. (European Observatory on Health Systems and Policies, 2015) og

· EDAL Country Overview – Czech Republic (European Database of Asylum Law, 21. febrúar 2014).

Í framangreindum gögnum kemur fram að umsækjendur um alþjóðlega vernd í Tékklandi eiga rétt á viðtali áður en ákvörðun er tekin í máli þeirra og fá aðstoð túlks í gegnum alla málsmeðferðina ef þess þarf. Viðtölin eru tekin af starfsmönnum innanríkisráðuneytis Tékklands sem jafnframt úrskurða í málum. Endurgjaldslaus lögfræðiþjónusta er ekki til staðar en umsækjendur geta leitað til hjálparsamtaka varðandi slíka aðstoð. Fái umsækjendur synjun á umsókn sinni geta þeir áfrýjað til viðkomandi héraðsdómstóls. Staðfesti héraðsdómstóll neikvæða niðurstöðu innanríkisráðuneytisins geta umsækjendur áfrýjað máli sínu til æðri stjórnsýsludómstóls. Fyrir dómstólum eiga umsækjendur rétt á lögmanni eða sérfræðingi á vegum hjálparsamtaka án endurgjalds hafi þeir ekki bolmagn til að greiða fyrir slíka þjónustu sjálfir.

Af framangreindum gögnum má jafnframt ráða að þeir umsækjendur um alþjóðlega vernd sem koma á löglegan hátt til Tékklands eru færðir í móttökumiðstöðvar. Komi umsækjendur á ólöglegan hátt til landsins geta þeir á hinn bóginn verið færðir í varðhald eða sérstaka móttökumiðstöð á alþjóðlegum flugvelli. Ljóst er af þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér að tékknesk stjórnvöld hafa verið gagnrýnd fyrir notkun sína á varðhaldi. Varðar sú gagnrýni einkum lengd varðhaldsins, skort á túlkaþjónustu og upplýsingagjöf og að umsækjendur séu látnir standa undir kostnaði við varðhaldið. Á hinn bóginn kemur einnig fram í framangreindum gögnum að umboðsmaður borgara í Tékklandi hafi greint frá því í nóvember 2015 að aðstæður umsækjenda um alþjóðlega vernd í varðhaldi hafi batnað á undanförnum misserum. Í nýútgefinni skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins kemur að sama skapi fram að lögfræðiþjónusta er aðgengileg þeim sem eru í varðhaldi í Tékklandi.

Kærunefnd hefur sérstaklega skoðað gögn um notkun tékkneskra stjórnvalda á varðhaldi fyrir umsækjendur um alþjóðlega vernd. Meðal gagna í fyrri málum, sem kærunefnd hefur haft til meðferðar og fjalla um endursendingu umsækjenda um alþjóðlega vernd til Tékklands, er tölvupóstur frá innanríkisráðuneyti Tékklands, dags. 16. desember 2016, vegna fyrirspurnar Útlendingastofnunar, dags. 15. desember 2016. Fyrirspurn Útlendingastofnunar laut að því hvort þeir umsækjendur um alþjóðlega vernd, sem sendir eru til Tékklands á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar, verði settir í varðhald. Í svari innanríkisráðuneytis Tékklands kemur fram að í þeim málum þar sem tékknesk stjórnvöld taka ábyrgð á umsókn um alþjóðlega vernd (e. Take Charge Cases), líkt og þau hafa gert í máli kæranda, er umsækjendum almennt komið fyrir í móttökumiðstöðvum en ekki varðhaldi. Þá kemur einnig fram í ofangreindu svari að innanríkisráðuneyti Tékklands sé ekki kunnugt um að varðhaldi hafi verið beitt í slíkum málum frá því núgildandi Dyflinnarreglugerð tók gildi. Telur kærunefnd því með hliðsjón af framangreindu að ekki sé tilefni til þess að ætla að brotið verði gegn 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga með endursendingu kæranda til Tékklands.

Athugun kærunefndar á aðstæðum umsækjenda um alþjóðlega vernd í Tékklandi hefur ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að líta svo á að aðstæður eða móttökuskilyrði þeirra þar í landi séu þess eðlis að hætta sé á að endursending umsækjenda um alþjóðlega vernd til Tékklands brjóti í bága við 1. eða 2. mgr. 42. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá benda öll gögn til þess að umsækjendum um alþjóðlega vernd séu tryggð úrræði til að leita réttar síns í Tékklandi bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Að sama skapi benda þau gögn sem kærunefnd hefur kynnt sér til þess að kærandi geti leitað aðstoðar yfirvalda í Tékklandi óttist hann tilgreinda aðila eða að á honum verði brotið. Enn fremur er haft til hliðsjónar að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hefur ekki lagst gegn endursendingu umsækjenda um alþjóðlega vernd til Tékklands á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.

Að teknu tilliti til einstaklingsbundinna aðstæðna kæranda er það jafnframt mat kærunefndar að ekki séu fyrir hendi sérstakar ástæður sem mæli með því að mál hans verði tekið til efnismeðferðar hér á landi, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 23. febrúar 2017 ekki hafa sérstök tengsl við Ísland. Þar að auki er ekkert í gögnum málsins sem bendir til þess að kærandi hafi slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Þá telur kærunefnd ljóst að síðari málsliður 2. mgr. 36. gr. eigi ekki við í máli kæranda þar sem ekki eru liðnir 12 mánuðir frá því að kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi, en hann lagði fram umsókn sína þann 28. janúar 2017.

Í greinargerð kæranda er byggt á því að ákvörðun Útlendingastofnunar hafi ekki verið studd nægilegum gögnum og því hafi stofnunin ekki uppfyllt skyldur sínar skv. 10. gr. stjórnsýslulaga um að við ákvörðun skuli stjórnvald rannsaka mál til þaula. Er það afstaða kærunefndar að ekkert bendi til þess að slíkur ágalli hafi verið á rannsókn Útlendingastofnunar að fella beri ákvörðun Útlendingastofnunar úr gildi. Rannsóknarreglan í 10. gr. stjórnsýslulaga mælir fyrir um að stjórnvald afli þeirra gagna sem eru nauðsynleg svo mál sé nægjanlega upplýst. Reglan gerir kröfu um rannsókn sem er fullnægjandi grundvöllur ákvörðunar stjórnvalds en gerir hvorki kröfu um að aflað sé allra upplýsinga sem varpað gætu ljósi á málið né að stjórnvald afli ófáanlegra gagna. Þá segir í 2. mgr. 23. gr. laga um útlendinga að við meðferð mála vegna umsókna um alþjóðlega vernd skuli Útlendingastofnun afla nauðsynlegra og nægjanlegra gagna. Eins og að framan greinir tekur kærunefnd undir það sem fram kemur í ákvörðun Útlendingastofnunar um aðstæður í Tékklandi og telur ekki tilefni til að gera athugasemd við rannsókn málsins. Þá er það mat kærunefndar að í ákvörðun Útlendingastofnunar sé gerð grein fyrir þeim meginsjónarmiðum sem voru ráðandi við mat stofnunarinnar á því hvort rétt væri að synja umsókn kæranda um efnismeðferð og helstu málsatvikum sem höfðu verulega þýðingu við úrlausn málsins, sbr. 22. gr. stjórnsýslulaga. Telur kærunefnd því ekki tilefni til að gera athugasemd við rökstuðning Útlendingastofnunar í málinu.

Í máli þessu hafa tékknesk stjórnvöld fallist á að taka við kæranda og umsókn hans um alþjóðlega vernd á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að rétt sé að synja því að taka til efnismeðferðar umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi og senda kæranda til Tékklands með vísan til c-liðar 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Ákvörðun Útlendingastofnunar er því staðfest.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Anna Tryggvadóttir

Erna Kristín Blöndal Þorbjörg Inga Jónsdóttir