Úrskurður nr. 259/2017
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 9. maí 2017 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 259/2017
í stjórnsýslumáli nr. KNU17030055
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Þann 28. mars 2017 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 14. mars 2017, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um alþjóðlega vernd á Íslandi og endursenda hann til Noregs.
Kærandi krefst þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hans um alþjóðlega vernd til efnislegrar meðferðar með vísan til 3. mgr. 36. gr., sbr. 42. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016 og 2. mgr. 36. gr. sömu laga.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.
II. Málsmeðferð
Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd á Íslandi þann 6. janúar 2017. Við leit að fingraförum kæranda í Eurodac gagnagrunninum, þann 13. janúar 2017, kom í ljós að fingraför hans höfðu verið skráð í grunninn af yfirvöldum í Noregi. Þann 24. janúar 2017 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um alþjóðlega vernd beint til yfirvalda í Noregi, sbr. 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Þann 30. janúar 2017 barst svar frá norskum yfirvöldum þess efnis að þau samþykktu viðtöku kæranda á grundvelli d-liðar 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Útlendingastofnun ákvað þann 14. mars 2017 að taka ekki umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Noregs. Kærandi kærði ákvörðunina þann 28. mars 2017 til kærunefndar útlendingamála. Greinargerð kæranda, ásamt fylgigögnum, barst kærunefnd 21. apríl 2017. Í greinargerð óskaði kærandi eftir að fá að tjá sig við nefndina um efni málsins. Kærunefnd taldi ekki ástæðu til að gefa kæranda kost á að koma fyrir nefndina, sbr. 7. mgr. 8. gr. laga um útlendinga.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að umsókn kæranda um alþjóðlega vernd yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Noregs. Lagt var til grundvallar að Noregur virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Noregs ekki í sér brot gegn 42. gr. laga um útlendinga. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Þá var það mat stofnunarinnar að sérstakar aðstæður í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga væru ekki til staðar í málinu. Kærandi var ekki talinn í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem áhrif hefði á mál hans. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu. Kærandi skyldi yfirgefa Ísland og bæri að senda hann til Noregs, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi hafi mótmælt því að verða sendur aftur til Noregs þar sem aðstæður hans þar í landi hafi verið ömurlegar. Þá hafi komið fram í greinargerð til Útlendingastofnunar að hann hafi fengið lokaniðurstöðu í máli sínu og ekkert biði hans nema endursending til heimaríkis, [...]. Í ákvörðun Útlendingastofnunar er tekið fram að norsk yfirvöld hafi samþykkt ábyrgð sína í máli hans á grundvelli d-liðar 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og því yrði gengið út frá því að kærandi hafi fengið niðurstöðu í máli sínu. Þá liggi einnig fyrir að kærandi hafi ekki getað sýnt fram á að hann sé ríkisborgari [...]og byggi synjun norskra yfirvalda á umsókn hans um alþjóðlega vernd á þeirri staðreynd. Ljóst sé að Norðmenn séu bundnir af non-refoulement reglu alþjóðaréttar og ekkert sem bendi til þess að kærandi verði sendur til [...]. Í niðurstöðu Útlendingastofnunar var jafnframt tekið fram að svar IOM (International Organization for Migration) til kæranda varðandi sjálfviljuga heimför kæranda til [...] sé ótækt gagn í málinu enda brjóti slíkur flutningur gegn alþjóðasamþykktum sem Norðmenn séu bundnir af. Synjun norskra stjórnvalda hafi eingöngu byggst á því að kæranda hafi boðist að fara sjálfviljugur til heimaríkis en sannað þyki fyrir norskum yfirvöldum að hann sé ekki ríkisborgari [...]. Því liggi ekkert fyrir um að norsk stjórnvöld muni ekki virða framangreinda reglu alþjóðaréttar enda standi hvergi í gögnum málsins að kæranda sé vísað til [...]. Verði því að leggja þann skilning í málið allt að kærandi hafi ekki sýnt fram á hver hann sé eða hvaðan, enda hafi hann ekki framvísað skilríkjum sem taki af vafa um uppruna eða ríkisborgararétt.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð kæranda er aðstæðum hans í Noregi lýst. Kærandi kveðst hafa búið í Noregi í fimm ár og að reynsla hans þar í landi hafi verið mikil þrautaganga en eftir að hann hafi flúið [...]hafi tekið við langt og erfitt umsóknarferli í Noregi. Kærandi hafi fengið dagpeninga á meðan umsókn hans um alþjóðlega vernd hafi verið til meðferðar hjá norskum stjórnvöldum en eftir að hann hafi fengið lokasynjun þá hafi hann verið neyddur út úr kerfinu. Norsk stjórnvöld hafi bent kæranda á að hafa samband við Alþjóða fólksflutningastofnunina (International Organization for Migration) um aðstoð við sjálfviljuga heimför til [...] en hann hafi fengið þau svör frá stofnuninni að ekki væri mögulegt að flytja hann til heimaríkis sökum ungs aldurs hans og hættuástands í heimaríki. Í kjölfarið hafi kærandi verið á götunni og þurft að leita á náðir vina sinna til að fá skjól yfir höfuðið. Jafnframt hafi hann þurft að vinna svarta vinnu til að geta framfleytt sér. Á sama tíma hafi norsk yfirvöld verið að leita að kæranda í þeim tilgangi að láta hann fá flugmiða til að brottvísa honum til [...].
Kærandi greinir frá því að hann hafi fengið lokasynjun á umsókn sinni um alþjóðlega vernd í Noregi en synjunin hafi byggst á því að honum hafi ekki tekist með fullnægjandi hætti að sanna uppruna sinn. Kærandi geri athugasemd við málsmeðferð norskra stjórnvalda en hann hafi fengið synjun án fullnægjandi rökstuðnings. Hann hafi lagt fram margvísleg gögn á meðan málsmeðferðinni stóð en þau gögn hafi verið virt að vettugi. Kærandi bendi á að norsk stjórnvöld hafi neitað að viðurkenna mistök sín við úrvinnslu málsins og að ferill málsins hafi verið með ólíkindum. Þá hafi kærandi ítrekað gert tilraun til að fá mál sitt endurupptekið, með aðstoð lögfræðings, á þeim grundvelli að honum hafi tekist að sanna uppruna sinn og þar sem ekki væri hægt að tryggja öryggi hans í heimaríki væri ekki hægt að senda hann þangað. Tilraunir kæranda til endurupptöku máls hans hafi þó engum árangri skilað, yfirvöld hafi einungis viljað koma honum úr landi. Kærandi telji ljóst að hann hafi aflað ótvíræðra gagna er varði uppruna sinn, m.a. vegabréf gefið út af [...] stjórnvöldum og sannreynt af norskum lögregluyfirvöldum og DNA próf sem sýni fram á skyldleika við einstakling sem búsettur sé í [...]. Kærandi leggur með greinargerð sinni m.a. fram máli sínu til stuðnings viðtal norsku útlendingastofnunar við hann, ákvörðun norsku útlendingastofnunarinnar, úrskurð norsku kærunefndar útlendingamála og bréf frá lögfræðingi hans í Noregi til stjórnvalda með endurupptökubeiðni. Gögn málsins sýni að norsk stjórnvöld líti svo á að framburður kæranda í viðtali hjá norsku útlendingastofnuninni vegi þar þyngst í ákvarðanatöku í máli hans þrátt fyrir öll þau gögn sem hann hafi lagt fram. Kærandi hafi fullreynt þau réttarúrræði innan norsku stjórnsýslunnar sem séu í boði þar í landi til að leita réttar síns. Það liggi fyrir að verði kærandi sendur til Noregs þá verði hann handtekinn og sendur úr landi. Kærandi bendir á að í ákvörðun Útlendingastofnunar komi fram að lagt sé til grundvallar að kærandi hafi ekki sýnt né sannað, fyrir norskum stjórnvöldum, hvaðan hann sé. Kærandi bendi á að stofnunin hafi hvorki skoðað sérstaklega uppruna hans né óskað eftir [...] vegabréfi hans eða öðrum gögnum hvað uppruna hans varði. Tilvísun Útlendingastofnunar í ósannaðan uppruna kæranda sé því alfarið byggð á ákvörðun norskra stjórnvalda án sjálfstæðrar rannsóknar þar um. Þá bendi kærandi á þversögn í orðum stofnunarinnar að þrátt fyrir að kæranda hafi verið synjað um sjálfviljuga heimför til [...] af Alþjóða fólksflutningastofnuninni þá sé slíkt gagn ótækt í málinu enda brjóti slíkur flutningur gegn alþjóðasamþykktum sem Norðmenn séu bundnir af en á sama tíma liggi fyrir að kærandi sé með brottvísun frá Noregi og að hann verði fluttur af lögregluyfirvöldum þar í landi af landi brott. Að mati kæranda sé ákvörðun Útlendingastofnunar í mótsögn við þann veruleika sem hann standi frammi fyrir og framlögð gögn í málinu.
Í greinargerð kæranda er vísað til c-liðar 1. mgr. og 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016 og lögskýringargagna að baki þeim. Vísað er til þess að ákvæði 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kveði á um heimild til að synja um efnismeðferð en ekki skyldu og að 2. mgr. ákvæðisins geri kröfu um að mat fari fram í hverju tilviki fyrir sig varðandi hvort sérstakar ástæður mæli með því að umsókn verði tekin til efnismeðferðar. Í greinargerð kæranda kemur fram að hann sé [...]. Kærandi byggi á því að með vísan til [...] heilsufars hans, þrautargöngu við flótta frá [...] og ótta hans við endursendingu til [...] séu fyrir hendi slíkar sérstakar ástæður sem skylda íslensk stjórnvöld til að taka umsókn hans um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar.
Þá er vísað til þess að ákvæði 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kveði á um að ef beiting 1. mgr. 36. gr. laganna leiði til þess að brotið sé gegn 42. gr. sömu laga skuli taka mál til efnismeðferðar hér á landi. Í 42. gr. laga um útlendinga sé mælt fyrir um grundvallarreglu þjóðaréttar um non-refoulement sem kveði á um bann við sendingu til svæðis þar sem útlendingur hefur ástæðu til að óttast ofsóknir eða er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Í 2. mgr. segi að 1. mgr. eigi einnig við um sendingu útlendings til svæðis þar sem ekki sé tryggt að umsækjandi verði ekki áframsendur til slíks svæðis. Kærandi bendi á að hann njóti verndar ákvæðisins þar sem ljóst sé að hann hafi fengið lokasynjun í Noregi og standi frammi fyrir handtöku og flutningi frá Noregi við endursendingu. Ljóst sé að íslensk stjórnvöld séu meðvituð um nauðsyn þess að meta umsókn einstaklings um alþjóðlega vernd á einstaklingsgrundvelli og mikilvægi reglunnar um non-refoulement. Það fái stoð í greinargerð innanríkisráðuneytisins um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu, frá desember 2015. Þá vísar kærandi einnig til dóms stjórnsýsludómstóls í Lyon í Frakklandi frá 3. apríl 2017. Í málinu hafi verið komist að þeirri niðurstöðu að frönsk stjórnvöld myndu gerast brotleg við 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu með endursendingu umsækjanda um alþjóðlega vernd frá Afganistan til Noregs. Í forsendum dómsins hafi verið vísað til öryggisástandsins í Afganistan á því svæði sem umsækjandinn væri frá og hafi útlendingastofnun í borginni Rhône verið gert að taka mál umsækjanda til efnismeðferðar.
Þá kemur fram í greinargerð kæranda að nýlega hafi orðið breytingar á stefnu Noregs í málefnum umsækjenda um alþjóðlega vernd sem hafi leitt til þess að umsóknum um alþjóðlega vernd hafi fækkað mikið þar í landi. Fjöldi umsókna í Noregi árið 2016 hafi ekki verið lægri síðan árið 1997. Á síðasta ári hafi norska þingið samþykkt ný lög sem hafi hert innflytjendalöggjöfina og landamæragæslu í Noregi. Hafi Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna og Amnesty International gert fjölmargar athugasemdir við breytingar Noregs á löggjöf í þessum málaflokki. Kærandi bendi á að langstærstur hluti ríkisborgara frá [...] og vísar kærandi í skýrslu Amnesty International frá [...] máli sínu til stuðnings varðandi ástandið í [...].
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Fyrir liggur í máli þessu að norsk stjórnvöld hafa samþykkt viðtöku á kæranda á grundvelli d-liðar 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, en Ísland skuldbatt sig til að fylgja reglugerðinni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um alþjóðlega vernd sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn um alþjóðlega vernd. Samþykki Noregs er byggt á því að kærandi hafi fengið synjun á umsókn sinni um alþjóðlega vernd þar í landi.
Í c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kemur fram að umsókn um alþjóðlega vernd skv. 37. gr. skuli tekin til efnismeðferðar nema heimilt sé að krefja annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda. Í 2. mgr. 36. gr. kemur fram að ef svo standi á sem greini í 1. mgr. skuli þó taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar ef útlendingurinn hefur slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða ef sérstakar ástæður mæli annars með því. Ef meira en 12 mánuðir hafa liðið frá því að umsókn um alþjóðlega vernd barst fyrst íslenskum stjórnvöldum og tafir á afgreiðslu hennar eru ekki á ábyrgð umsækjanda sjálfs skal taka hana til efnismeðferðar.
Þá er í 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga tekið fram að ef beiting 1. mgr. myndi leiða til þess að brotið væri gegn 42. gr., t.d. vegna aðstæðna í því landi sem senda á umsækjanda til, skuli taka umsókn til efnismeðferðar. Í 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að ekki sé heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þá segir í 2. mgr. ákvæðisins að 1. mgr. eigi einnig við um sendingu útlendings til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.
Við mat á því hvort senda eigi umsækjanda um alþjóðlega vernd til ríkis, sem hefur samþykkt að taka við honum á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar, ber stjórnvöldum jafnframt að leggja sjálfstætt mat á hvort aðstæður þar brjóti gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá ber stjórnvöldum að leggja mat á hvort málsmeðferð vegna umsókna um alþjóðlega vernd tryggi umsækjendum raunhæfa leið til að ná fram rétti sínum, sbr. 13. gr. sáttmálans. Í samræmi við framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu skal mat á meðferð umsókna um alþjóðlega vernd og móttöku og aðbúnaði umsækjenda taka mið af einstaklingsbundnum aðstæðum í hverju máli.
Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður og málsmeðferð í Noregi, m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum og gögnum:
· Norway 2016 Human Rights Report (United States Department of State, 3. mars 2017)
· Freedom in the World 2016 – Norway (Freedom House, 12. ágúst 2016),
· Amnesty Interantional Report 2016-2017 – Norway (Amnesty International, 22. febrúar 2017),
· Information for asylum seekers in Norway (Norwegian Organisation for Asylum Seekers, 2011),
· Information Note, Dublin transfers post-Tarakhel: Update on European case law and practice (European Council on Refugees and Exiles, október 2015),
· Submission by the United Nations High Commissioner for Refugees: For the Office of the High Commissioner for Human Rights‘ Compilation Report – Universal Periodic Review: NORWAY (UNHCR, september 2013),
· UNHCR Observations on the proposed amendments to the Norwegian Immigration Act and Regulation: Høring – Endringer i utlendingslovgivningen (Innstramninger II) (UNHCR, 12. febrúar 2016),
· UNHCR proposals to address current and future arrivals of asylum-seekers, refugees and migrants by sea to Europe (UNHCR, mars 2015),
· Guidelines on international protection: "Internal Flight or Relocation Alternative" within the Context of Article 1A(2) of the 1951 Convention and/or 1967 Protocol relating to the Status of Refugees (23. júlí 2003) og
· Upplýsingar af vefsíðum landinfo (www.landinfo.no), norsku útlendingastofnunarinnar (www.udi.no), norsku kærunefndar útlendingamála (www.une.no), norskra dómstóla (www.domstol.no), norskra stjórnvalda (www.regjeringen.no), norska heilbrigðisráðuneytisins (www.legemiddelverket.no), um heilbrigðiskerfið í Noregi (www.helsenorge.no), norskra hjálparsamtaka fyrir umsækjendur um alþjóðlega vernd (www.noas.no og www.seif.no) og norskra laganema (www.jussbuss.no, www.jusshjelpa.no og www.jussformidlingen.no).
Af framangreindum skýrslum og gögnum má ráða að á meðan umsókn um alþjóðlega vernd er til meðferðar hjá norskum stjórnvöldum geta umsækjendur lagt fram gögn í málinu sem styðja við umsóknina. Þá er hægt að óska þess að mál séu tekin upp að nýju á grundvelli nýrra gagna. Útlendingastofnun Noregs (n. Utlendingsdirektoratet) tekur ákvarðanir er varða umsóknir um alþjóðlega vernd þar í landi. Neikvæða ákvörðun útlendingastofnunar er þá hægt að kæra til sérstakrar kærunefndar útlendingamála (n. Utlendingsnemnda). Fái umsækjandi um alþjóðlega vernd í Noregi synjun á umsókn sinni hjá útlendingastofnun eða kærunefnd á hann möguleika á því að bera málið undir dómstóla eða leggja fram beiðni um endurupptöku á máli sínu hjá kærunefndinni. Ef nýjar upplýsingar eða gögn liggja fyrir í máli umsækjanda, aðstæður hafa breyst í máli hans eða ef verulegir annmarkar voru á fyrri málsmeðferð, geta skilyrði endurupptöku verið uppfyllt. Þá geta umsækjendur um alþjóðlega vernd borið mál sitt undir norska dómstóla sé endurupptökubeiðni þeirra synjað. Jafnframt eiga umsækjendur um alþjóðlega vernd þess kost að leggja fram beiðni fyrir Mannréttindadómstóli Evrópu um bráðabirgðaráðstöfun skv. 39. gr. málsmeðferðarreglna dómstólsins, telji þeir endanlega niðurstöðu um synjun á alþjóðlegri vernd og brottvísun til heimaríkis hafa í för með sér hættu á ofsóknum eða að um meðferð sé að ræða sem brjóti í bága við ákvæði mannréttindasáttmálans.
Í ofangreindum gögnum kemur fram að umsækjendur um alþjóðlega vernd í Noregi geta fengið ákveðinn fjölda klukkustunda í lögfræðiþjónustu ef umsókn þeirra um vernd hefur verið synjað af útlendingastofnun Noregs. Umsækjendur eiga því rétt á lögfræðiaðstoð sér að kostnaðarlausu við meðferð máls á kærustigi og hafa þeir nokkurt val um hvaða lögfræðingur sinni þeirra máli. Þá geta umsækjendur um alþjóðlega vernd leitað til mannúðarsamtaka og laganema sem veita lögfræðiþjónustu.
Athugun kærunefndar á aðstæðum umsækjenda um alþjóðlega vernd í Noregi hefur ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að líta svo á að aðstæður eða móttökuskilyrði þeirra þar í landi séu þess eðlis að hætta sé á að endursending umsækjenda um alþjóðlega vernd til Noregs brjóti í bága við 1. eða 2. mgr. 42. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá benda öll gögn til þess að umsækjendum um alþjóðlega vernd séu tryggð úrræði til að leita réttar síns í Noregi bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Ennfremur er haft til hliðsjónar að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hefur ekki lagst gegn endursendingu umsækjenda um alþjóðlega vernd til Noregs á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.
Að mati kærunefndar bera gögn málsins það með sér að í Noregi sé almennt veitt fullnægjandi vernd gegn brottvísun umsækjenda um alþjóðlega vernd til landa þar sem einstaklingar eiga á hættu að verða fyrir ofsóknum og lífi þeirra og frelsi ógnað (non-refoulement), sbr. 73. gr. norskra laga um útlendinga (n. lov om utlendingers adgang til riket og deres opphold her). Er þá sérstaklega litið til þess að þau gögn sem kærunefnd hefur kynnt sér benda eindregið til þess að málsmeðferð norskra yfirvalda sé fullnægjandi og veiti umsækjendum um alþjóðlega vernd viðunandi úrræði til að tryggja að réttur sé ekki á þeim brotinn og að einstaklingsbundið mat verði lagt á aðstæður þeirra. Þótt fyrir liggi synjun á umsókn kæranda um alþjóðlega vernd í Noregi er ekkert í gögnum málsins sem bendir til þess að norsk stjórnvöld komi til með að flytja kæranda til [...] eða á annan stað þar sem hann verður talinn eiga á hættu að verða fyrir ofsóknum og lífi hans og frelsi ógnað. Í því sambandi tekur kærunefnd jafnframt fram að gögn sem kærandi hefur lagt fram varðandi mál sitt hjá norskum stjórnvöldum benda eindregið til þess að farið hafi fram einstaklingsbundið mat á aðstæðum hans hjá norskum stjórnvöldum. Gögn sem kærandi hefur lagt fram eru að þessu leyti í samræmi við skýrslur sem kærunefnd hefur kynnt sér sem benda eindregið til þess að umsækjendum um alþjóðlega vernd séu tryggð raunhæf úrræði til að leita réttar síns í Noregi, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Kærandi, sem er [...] karlmaður, kveðst vera [...]. [...]. Kærunefnd metur [...] ástand kæranda ekki svo alvarlegt að hann teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu, sbr. 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga. Af þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér um aðstæður í Noregi má sjá að umsækjendum um alþjóðlega vernd þar í landi er tryggð nauðsynleg heilbrigðisþjónusta.
Í ljósi framangreinds og að teknu tilliti til einstaklingsbundinna aðstæðna kæranda er það mat kærunefndar að ekki séu fyrir hendi sérstakar ástæður sem mæli með því að mál hans verði tekið til efnismeðferðar hér á landi, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.
Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 7. febrúar 2017 ekki hafa sérstök tengsl við Ísland. Þar að auki er ekkert í gögnum málsins sem bendir til þess að kærandi hafi slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.
Þá telur kærunefnd ljóst að síðari málsliður 2. mgr. 36. gr. eigi ekki við í máli kæranda þar sem ekki eru liðnir 12 mánuðir frá því að kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi, en hann lagði fram umsókn sína þann 6. janúar 2017.
Í máli þessu hafa norsk stjórnvöld fallist á að taka við kæranda og umsókn hans um alþjóðlega vernd á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að rétt sé að synja því að taka til efnismeðferðar umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi og senda kæranda til Noregs með vísan til c-liðar 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.
Ákvörðun Útlendingastofnunar er því staðfest.
Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
Anna Tryggvadóttir
Erna Kristín Blöndal Þorbjörg Inga Jónsdóttir