Nr. 283/2019 Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 23. maí 2019 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 283/2019

í stjórnsýslumáli nr. KNU19040003

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I.          Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 1. apríl 2019 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari Úkraína (hér eftir nefnd kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 22. mars 2019, um að synja henni um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja henni um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að henni verði veitt viðbótarvernd með vísan til 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Til vara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II.         Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þann 28. maí 2018. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun m.a. þann 11. febrúar 2019 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 22. mars 2019, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja henni um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var sú ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála þann 1. apríl 2019. Kærunefnd barst greinargerð kæranda þann 15. apríl 2019.

III.        Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi byggi umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hún sé í hættu í Luhansk héraði í heimaríki vegna vopnaðra átaka sem þar geisa. Þá byggir kærandi á því að hún tilheyri þjóðfélagshópi sem sæti mismunun.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli kæranda var sú að kærandi sé ekki flóttamaður og henni skuli synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi skv. ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi.

Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði réttaráhrifum ákvörðunarinnar, sbr. 1. mgr. 35. gr. laga um útlendinga.

IV.        Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kemur fram að kærandi sé fædd og uppalin í Alchevsk borg í Luhansk héraði. Kærandi hafi búið í Luhansk borg þegar átök hófust á svæðinu árið 2014. Eftir að átökin hófust hafi hermenn tekið yfir íbúð hennar og hafi hún neyðst til að flytja ásamt foreldrum sínum til Alchevsk borgar. Kærandi hafi í viðtali hjá Útlendingastofnun lýst því hvernig ástandið hafi verið í Luhansk borg frá því að uppreisnarmenn hafi yfirtekið borgina í apríl 2014 allt þar til dagsins í dag. Séu sprengingar og skotárásir daglegt brauð, útgöngubann sé í gildi á kvöldin og næturnar og samgöngur séu stopular. Kærandi hafi greint frá því að hafa engar bætur fengið greiddar þegar íbúð hennar í Luhansk hafi verið tekin eignarnámi af hermönnum. Í viðtalinu hafi kærandi svarað því aðspurð að hún óttist yfirvöld þó erfitt væri að kalla stjórn aðskilnaðarsinna yfirvöld en mannabreytingar væru tíðar í efstu stöðum þar. Kærandi óttist um líf sitt og að vera beitt ofbeldi á svæði aðskilnaðarsinna. Þá óttist hún að vera hneppt í varðhald, t.d. vegna útgöngubanns, en hún óttist ekki beint að vera sett í fangelsi. Kærandi óttist að verði henni gert að snúa aftur þá muni hún neyðast til að búa við stríðsástand sem ríki á svæðinu án atvinnu og húsnæðis.

Í greinargerð er að finna umfjöllun um aðstæður á yfirráðasvæði aðskilnaðarsinna í austri. Fram kemur að í kjölfar átakanna sem hafi hafist í Úkraínu árið 2014 hafi ástandið í austurhluta landsins verið mjög viðkvæmt og óstöðugt og þrátt fyrir að samkomulag hafi verið gert um vopnahlé árið 2015 hafi átökum ekki linnt. Mannfall hafi verið gríðarlegt og efnahagslegt ástand í þessum hluta landsins sé afar slæmt. Ástandið á svæðinu hafi versnað mikið það sem af sé árinu 2017 og hafi Sameinuðu þjóðirnar lýst yfir áhyggjum af áhrifum átakanna á almenna borgara sem lýsi sér m.a. í skorti á mat og lyfjum. Aðskilnaðarsinnar hafi komið upp sjálfskipuðum alþýðulýðveldum í austurhéröðunum Luhansk og Donetsk og hafi orðið valdir að grófum mannréttindabrotum, svo sem manndrápum, mannránum og ólöglegum handtökum.

Þá er jafnframt að finna umfjöllun um aðstæður vegalausra í Úkraínu. Fram kemur að yfir 1,5 milljón manna séu á skrá hjá úkraínskum yfirvöldum yfir vegalaust fólk innan eigin lands (e. internally displaced persons). Heimildir beri með sér að aðstæður vegalausra einstaklinga séu mjög slæmar og að þeir standi frammi fyrir félagslegri- og efnahagslegri útilokun. Samkvæmt lögum beri stjórnvöldum að sjá vegalausum einstaklingum fyrir húsnæðisúrræðum en stjórnvöld hafi hins vegar ekki gripið til áhrifaríkra aðgerða til að uppfylla þær skyldur. Þá skorti stjórnvöld jafnframt stefnu í aðlögun vegalausra að samfélaginu sem leiði til jaðarsetningar þeirra í því. Fram komi í heimildum að atvinnuleysi meðal vegalausra í Úkraínu sé töluvert hærra en meðal almennra úkraínskra borgara og þá hafi fátækt meðal vegalausra aukist töluvert undanfarin misseri.

Kærandi krefst þess aðallega að henni verði veitt viðbótarvernd á grundvelli 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Í því samhengi er vísað til lögskýringargagna að baki ákvæðinu, tilskipunar Evrópubandalagsins nr. 2004/83/EB frá 29. apríl 2004, 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 7. gr. samnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 3. gr. samnings gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri og vanvirðandi meðferð eða refsingu. Ástæða flótta kæranda frá heimaríki sé fyrst og fremst vegna ástands í heimahéraði hennar, Luhansk. Íbúar héraðsins búi við raunverulega hættu á að sæta pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða verða fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum. Sprengju- og skotárásir séu daglegt brauð og þá hafi innviðir svæðisins orðið fyrir miklum og ítrekuðum skemmdum. Sé í gildi á svæðinu útgöngubann á kvöldin og næturnar og sé ferðafrelsi íbúanna mjög takmarkað. Þá hafi efnahagur svæðisins farið síversnandi og skortur sé á lyfjum og öðrum nauðþurftum. Þá telji kærandi með tilliti til skilgreininga á hugtökunum ómannúðleg og vanvirðandi meðferð að hún muni einnig búa við slíkar aðstæður annars staðar í Úkraínu og uppfylli þar af leiðandi skilyrði viðbótarverndar vegna aðstæðna þar.

Hvað varði möguleika á flutning kæranda innanlands í heimaríki vísar kærandi til þess að við það mat skuli hafa til hliðsjónar leiðbeiningar Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna. Í þeim komi m.a. fram að flutningur komi ekki til greina verði einstaklingurinn ennþá berskjaldaður fyrir ofsóknum á hinum nýja stað. Þá skuli skoða sögu einstaklings um þær ofsóknir sem hann hafi orðið fyrir og jafnframt hvort grundvallarmannréttindi séu virt í heimaríki. Þá skuli samkvæmt athugasemdum með 4. mgr. 37. gr. í frumvarpi sem varð að lögum um útlendinga nr. 80/2016 fara fram einstaklingsbundið mat á aðstæðum umsækjanda og þeim aðstæðum sem séu í heimaríki hans. Í þeim tilvikum þar sem stjórnvöld séu völd að ofsóknum skuli gengið út frá því að raunverulega vernd sé ekki að fá í neinum hluta landsins. Taka skuli tillit til ýmissa þátta við matið, s.s. fjölskylduaðstæðna, trúar, menningar og möguleika á vinnu og menntun. Kærandi hafi íhugað að fara yfir innri landamæri, leita sér að atvinnu og koma sér upp heimili undir stjórn úkraínskra yfirvalda en það væri hins vegar erfitt ferli, einkum sökum þess að hún geti ekki útvegað sér leiguíbúð þar sem hún sé með lögheimilisskráningu í Luhansk. Ekki sé svo auðvelt að breyta lögheimilisskráningu í Úkraínu en nauðsynlegt sé að eiga fasteign á þeim stað sem maður vilji skrá lögheimili sitt. Hvorki leigusalar né atvinnurekendur á úkraínsku yfirráðasvæði vilji aðstoða eða gera samninga við einstaklinga sem komi frá svæðum aðskilnaðarsinna í austurhluta Úkraínu. Eini ættinginn sem kærandi ætti sem búsettur væri utan Luhansk væri sonur hennar sem sé búsettur og starfi í Kíev. Kærandi geti hins vegar ekki verið hjá honum þar sem vinnuveitandi leyfi honum ekki að hafa hjá sér næturgesti. Þá eigi hún kærasta í Úkraínu, sem hún hafi kynnst árið 2016 í Kíev, þau hafi ekki búið saman en hún hafi stundum dvalið hjá honum. Kærandi upplifi sig þannig að hún eigi hvergi heima innan Úkraínu enda sé litið á hana sem aðskilnaðarsinna á yfirráðasvæðum úkraínskra yfirvalda og á svæðum aðskilnaðarsinna sé hún utangarðs. Þá myndi endursending kæranda til heimaríkis hennar jafnframt brjóta gegn grundvallarreglu þjóðarréttar um non-refoulement sem lögfest sé í 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga. Enn fremur bryti slík endursending gegn 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrárinnar, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, 3. gr. pyndingarsamningsins og 33. gr. flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna.

Í greinargerð er vakin athygli á ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 11. júní 2018 í máli nr. 2017-05591 en í því máli hafi verið um að ræða konu frá Donetsk héraði sem hafi verið veitt alþjóðleg vernd á grundvelli 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Við mat á möguleikum hennar á flutningi innanlands hafi Útlendingastofnun komist að þeirri niðurstöðu að vernd yfirvalda í heimaríki væri umsækjanda óaðgengileg og að annars staðar í heimaríki ætti hún á hættu meðferð sem jafna mætti til ofsókna. Kærandi telur að þau sjónarmið sem lögð hafi verið til grundvallar niðurstöðu í framangreindri ákvörðun eigi einnig við í hennar máli, jafnvel þótt hún hafi ekki látið reyna á flutning innanlands áður en hún hafi lagt fram umsókn um alþjóðlega vernd hér á landi líkt og umsækjandinn í því máli hafi gert. Kærandi telur að það sé ótækt að láta reyna á innri flutning þegar fyrir liggi samkvæmt framangreindri ákvörðun og fyrirliggjandi landaupplýsingum að sú meðferð sem bíði hennar af hálfu bæði yfirvalda og almennings í heimaríki sé með öllu óforsvaranleg. Þá er vakin athygli á því að með vísan til leiðbeininga Flóttamannastofnunar beri að gefa umsækjanda um alþjóðlega vernd augljósa og fullnægjandi tilkynningu um að viðkomandi stjórnvald sé að íhuga hvort flutningur hans innanlands sé raunhæft og sanngjarnt úrræði áður en ákvörðun í máli hans sé tekin og honum gefið tækifæri á að koma fram með andsvör við því.

Til þrautavara gerir kærandi þá kröfu að henni verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Ákvæðið geti samkvæmt athugasemdum með því í frumvarpi því sem varð að núgildandi lögum um útlendinga tekið til óvenjulegra aðstæðna á borð við langvarandi stríðsástand í heimaríki. Það gæti auk þess tekið til óvenjulegra aðstæðna á borð við náttúruhamfara eða langvarandi stríðsástand í heimaríki en ekki yrði að jafnaði talið að ákvæðið tæki til neyðar af efnahagslegum rótum, svo sem fátæktar, hungursneyðar eða húsnæðisskorts. Þá heimili ákvæðið einnig að veita dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd svo sem vegna erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki. Kærandi telur að þegar aðstæður hennar séu metnar heildstætt sé ljóst að yrði henni gert að snúa aftur til heimaríkis bíði hennar afar erfiðar félagslegar aðstæður þar, hvort heldur sem sé í heimahéraði eða á yfirráðasvæði úkraínskra yfirvalda. Með hliðsjón af því sem hafi verið rakið, almennum aðstæðum í heimaríki kæranda og félagslegum aðstæðum hennar, telur kærandi að skilyrði 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga til að veita henni dvalarleyfi hér á landi á grundvelli mannúðarsjónarmiða séu uppfyllt.

Kærandi gerir í greinargerð ýmsar athugasemdir við ákvörðun Útlendingastofnunar í máli hennar. Er í fyrsta lagi gagnrýni á túlkun Útlendingastofnunar á upplýsingum í heimildum um umbótavinnu úkraínskra yfirvalda í málefnum vegalausra í landinu en kærandi telur að heimildir sýni að sú vinna hafi ekki skilað tilætluðum árangri líkt og stofnunin leggi til grundvallar við úrlausn í málinu. Einnig er gerð athugasemd við það að Útlendingastofnun hafi ekki lagt til grundvallar frásögn kæranda um lögheimili þar sem það hafi ekki komið fram í núgildandi vegabréfi hennar. Af þessu tilefni vilji kærandi vekja athygli á því að lögheimili hennar sé skráð í annað vegabréf kæranda sem Útlendingastofnun hafi undir höndum. Þá fær kærandi ekki séð að Útlendingastofnun hafi metið persónulegar aðstæður hennar við mat á því hvort sanngjarnt væri að ætlast til þess að hún settist að á öðru svæði í Úkraínu. Sé í ákvörðuninni við matið einungis tekið fram að kærandi sé vinnufær og við ágæta heilsu. Þá ítreki kærandi að hún hafi ekkert bakland á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda og þá sé efnahagsleg afkoma hennar ótrygg setjist hún að á yfirráðasvæði úkraínskra yfirvalda. Að lokum gerir kærandi athugasemd við að Útlendingastofnun hafi ekki komist að sömu niðurstöðu í máli hennar og stofnunin hafi komst að í máli frá 11. júní 2018, nr. 2017-05591, þar sem sömu sjónarmið eigi við í báðum málum. Telur kærandi að það skorti rökstuðning fyrir þeirri stefnubreytingu stofnunarinnar.

V.         Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu gilda einkum ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, reglugerð nr. 540/2017 um útlendinga, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi framvísað úkraínsku vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé úkraínskur ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í Úkraínu m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

• Access to Justice and the Conflict in Ukraine (Organization for Security and Co-operation in Europe, desember 2015);
• 2016 Annual Report of UHHRU (Ukrainian Helsinki Human Rights Union, 16. ágúst 2017);
• Amnesty International Report 2017/2018: Ukraine (Amnesty International, 22. febrúar 2018);
• Association Implementation Report on Ukraine (European Commission, 14. nóvember 2017);
• Country Information and Guidance – Ukraine: Background Information, including actors of protection and internal relocation (UK Home Office, ágúst 2016);
• Country Policy and Information Note – Ukraine: Military Service (UK Home Office, október 2018);
• Freedom in the World 2019 - Ukraine (Freedom House, 4. febrúar 2019);
• Human Rights Observance in Ukraine: The Situation Analysis (UNDP Ukraine, 13. nóvember 2018);
• International Protection Considerations related to developments in Ukraine – Update III (UNHCR, 24. september 2015);
• Nations in Transit 2018 – Ukraine (Freedom House, 11. apríl 2018);
• “Nobody wants us”: The Alienated Civilians of Eastern Ukraine (International Crisis Group, 1. október 2018);
• Report on the human rights situation in Ukraine 16 August to 15 November 2018 (Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, 17. desember 2018);
• Report on the human rights situation in Ukraine 16 November 2018 to 15 February 2019 (Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, 12. mars 2019);
• Security and Justice in Ukraine: Perspectives from Communities in Donetsk, Luhansk and Zhytomy Oblasts (UNDP Ukraine, 7. nóvember 2018);
• Temanotat Ukraina. Domstolene – korrupsjon og manglende uavhengighet (Landinfo, 6. júlí 2015);
• Ukraine - Country Reports on Human Rights Practices for 2018 (U.S. Department of State, 13. mars 2019);
• Upplýsingar af vef United States Agency for International Development (USAID) - https://www.usaid.gov/where-we-work/europe-and-eurasia/ukraine/global-health og
• World Report 2019 – Ukraine (Human Rights Watch, 17. janúar 2019).

Úkraína er lýðræðisríki með um 44 milljónir íbúa og eru mannréttindi almennt talin virt af úkraínskum stjórnvöldum á þeim svæðum sem lúta stjórn þeirra. Úkraína gerðist aðili að Evrópuráðinu árið 1995 og fullgilti mannréttindasáttmála Evrópu árið 1997. Landið gerðist aðili að flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna 10. júní 2002, alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi 12. nóvember 1973 og samningi Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu þann 24. febrúar 1987. Meirihluti íbúa landsins eru af úkraínskum uppruna eða um 78% en um 17% íbúa eru af rússneskum uppruna og 5% eru af hinum ýmsu þjóðarbrotum. Úkraína er á lista Útlendingastofnunar yfir örugg upprunaríki, að undanskildum héruðunum Donetsk, Luhansk og Krím.

Í ofangreindum gögnum kemur m.a. fram að í lok árs 2013 hafi mótmæli hafist í Kænugarði og öðrum borgum Úkraínu. Upphaflega hafi verið um friðsöm mótmæli að ræða en síðar hafi átt sér stað átök fylkinga óeirðalögreglu og mótmælenda sem hafi leitt til mannfalls. Í kjölfar ofangreindra mótmæla og innlimunar Rússa á Krímskaga í mars 2014 hafi brotist út átök á milli hersveita aðskilnaðarsinna og Úkraínuhers í austurhluta Úkraínu. Í gögnunum greinir að fulltrúar frá Úkraínu, Rússlandi og aðskilnaðarsinnum hafi undirritað samkomulag um vopnahlé í september 2014, en að átök eigi sér enn stað á víð og dreif á svæðinu milli stjórnarhers og aðskilnaðarsinna, sem studdir séu af yfirvöldum í Rússlandi. Þrátt fyrir að átökin séu að mestu bundin við héruðin Donetsk og Luhansk í austurhluta Úkraínu hafi önnur svæði einnig orðið fyrir árásum og séu áhrif stríðsins margskonar. Samkvæmt ofangreindum gögnum sé vegalaust fólk innan landsins u.þ.b. 1,7 milljón manns.

Þá kemur fram í gögnum, m.a. ofangreindri skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins, að spilling sé viðvarandi vandamál í Úkraínu og birtist helst innan löggæslu- og dómskerfisins. Þá séu margar stofnanir sem starfi við að rannsaka og ákæra í spillingarmálum. Samtökin The National Anti Corruption Bureu (NABU) rannsaki spillingu hjá yfirvöldum á meðan lögreglan annist rannsókn spillingarmála á lægri stigum löggæslu. Í skýrslunni komi fram að NABU rannsaki spillingu með skilvirkum hætti en rannsókn lögreglunnar hafi ekki verið mjög árangursrík. Þá veigri margir íbúar landsins sér við því að tilkynna spillingu innan stjórnkerfisins vegna skorts á viðeigandi úrræðum til að veita þeim stuðning og vernd.

Stjórnarskrá landsins tryggi jafnrétti og banni mismunun og ívilnun á grundvelli kynþáttar, hörundslitar, stjórnmála-, trúar-, eða lífsskoðunum, kyns, þjóðernisuppruna, eignastöðu, búsetu, tungumáli og öðrum einkennum. Einnig er refsivert að hvetja til haturs eða mismununar, skv. 161. gr. refsilaga landsins, á grundvelli þjóðerni, kynþætti eða trú. Einnig er heimild til refsihækkunar séu afbrot framin vegna haturs. Stjórnvöld hafi þó sætt gagnrýni af hálfu alþjóðastofnana fyrir að framfylgja þessum lögum ekki fyllilega. Þrátt fyrir að úkraínska sé viðurkennt tungumál landsins þá er rússneska töluð víða og algengt að einstaklingar tali bæði tungumál. Rússneskumælandi einstaklingar eru fjölmennastir í austur- og suðurhluta landsins einkum í Kharkiv, Donetsk, Luhansk, Krím og Ódessa. Samkvæmt ofangreindum gögnum sé viðhorf til rússneska minnihlutans almennt gott og hafi verið alla tíð, þó að einstaka tilvik mismununar hafi átt sér stað. Þá bendi gögn ekki til þess að átökin í austurhlutalandsins hafi breytt miklu hvað þetta varðar.

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.

Í 38. gr. laga um útlendinga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a.   ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c.   aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Orðasambandið „ástæðuríkur ótti við við að vera ofsóttur“ í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn með rökstuddum hætti að leiða líkur að því að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kæranda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2011). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Kærandi hefur borið fyrir sig að hún sé í hættu í heimahéraði sínu, Luhansk, í heimaríki vegna vopnaðra átaka sem þar eigi sér enn stað. Þá byggir hún jafnframt á því að hún tilheyri þjóðfélagshópi sem sæti mismunun annar staðar í Úkraínu.

Kærandi hefur ekki borið fyrir sig að hafa sætt ofsóknum eða að hún óttist ofsóknir af hálfu úkraínskra yfirvalda eða stjórnvalda í heimahéraði hennar, Luhansk, sem hafa eða gætu náð því alvarleikastigi sem 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga mælir fyrir um. Þá benda önnur gögn málsins ekki til þess að slíkar ofsóknir hafi átt sér stað eða að kærandi eigi þær á hættu. Kærandi hefur borið fyrir sig að verða fyrir mismunun á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda vegna uppruna hennar frá Luhansk. Þau gögn sem kærunefnd hefur kannað um aðstæður á yfirráðasvæði úkraínskra yfirvalda styðja þá frásögn kæranda að einstaklingar frá svæðum sem séu undir yfirráðum aðskilnaðarsinna verði fyrir einhverri mismunun og áreitni. Framburður kæranda og gögn málsins sýna hins vegar ekki fram á það að um sé að ræða athafnir í hennar garð sem hafa eða gætu náð því alvarleikastigi sem 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga mælir fyrir um.

Með vísan til ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki með rökstuddum hætti leitt líkur að því að hún hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 38. gr. laganna.

Telur kærunefnd því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Í ákvörðun sinni féllst Útlendingastofnun á að kærandi ætti á hættu að verða fyrir meðferð sem lýst er í 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga í heimaborg sinni, Luhansk. Að virtum framburði kæranda hjá Útlendingastofnun og framangreindum upplýsingum um aðstæður í heimaríki hennar telur kærunefnd að ekki séu forsendur til þess að hnekkja mati Útlendingastofnunar um að kærandi eigi á hættu að verða fyrir meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á því svæði.

Mat á möguleika á flutningi innanlands

Í 4. mgr. 37. gr. laga um útlendinga segir að ef útlendingur getur fengið raunverulega vernd í öðrum landshluta heimalands síns en hann flúði frá, viðkomandi getur ferðast þangað á öruggan og löglegan hátt og hægt er með sanngirni að ætlast til þess af viðkomandi að hann setjist að á því svæði getur verið að 1. og 2. mgr. eigi ekki við í þeim tilvikum og hann teljist ekki flóttamaður. Niðurstaða um hvort útlendingur geti fengið raunverulega vernd í öðrum hluta heimalands skuli byggð á einstaklingsbundnu mati á persónulegum aðstæðum útlendingsins og þeim aðstæðum sem séu í því landi. Við mat á því hvort hægt sé með sanngirni að ætlast til þess að útlendingur setjist að á því svæði sem talið er öruggt samkvæmt ákvæði þessu skuli tekið tillit til ýmissa þátta, svo sem aldurs, kyns, heilsu, fjölskylduaðstæðna, trúar, menningar sem og möguleika viðkomandi útlendings á vinnu eða menntun. Við mat samkvæmt ákvæðinu skuli m.a. höfð hliðsjón af leiðbeiningum flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna (Guidelines on International Protection: „Internal Flight or Relocation Alternative“ within the Context og Article 1A(2) of the 1951 Convention and/or 1967 Protocol relating to the Status of Refugees, frá 23. júlí 2003).

Í leiðbeiningunum, sem varða möguleika á flutningi innanlands þegar einstaklingur hefur flúið heimaríki af ástæðuríkum ótta við ofsóknir, er lagt til grundvallar að mat á því hvort möguleiki sé á að einstaklingur geti flust búferlum til annars svæðis í heimaríki sé tvíþætt. Annars vegar verði að kanna hvort flutningur innanlands sé raunhæft úrræði. Að því er mál kæranda varðar kemur í þessu sambandi einkum til athugunar hvort það svæði sem lagt er til að hann flytjist til sé aðgengilegt á öruggan og löglegan hátt og hvort flutningur hans þangað skapi hættu á að kærandi verði fyrir ofsóknum eða alvarlegum skaða. Hins vegar beri að kanna hvort viðkomandi geti, með hliðsjón af aðstæðum í heimaríki hans, lifað tiltölulega eðlilegu lífi án þess að standa frammi fyrir óþarfa erfiðleikum. Við þann þátt matsins verður m.a. að horfa til persónulegra aðstæðna viðkomandi, t.a.m. félags- og efnahagslegra aðstæðna á því svæði sem lagt er til. Í leiðbeiningunum segir m.a. um síðastnefnt atriði að það sé ósanngjarnt að ætlast til þess lífsviðurværi einstaklings verði lægra en það sem talist geti viðunandi eða að viðkomandi búi við eymd.

Í þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér kemur fram að átök í austurhluta Úkraínu hafi verið staðbundin við héröðin Luhansk og Donetsk og að úkraínsk stjórnvöld ráði ekki lengur yfir þeim héruðum landsins. Þá er ljóst að ferðafrelsi fólks frá þeim héruðum yfir til þess hluta Úkraínu sem lýtur stjórn úkraínskra stjórnvalda er að einhverju leyti takmarkað. Hins vegar kemur fram í gögnum að fjöldi fólks hafi flust frá átakasvæðum í austri og sest að í öðrum í héruðum Úkraínu. Þá kemur einnig fram að úkraínsk yfirvöld geti almennt verndað grundvallarmannréttindi ríkisborgara sinna á öðrum svæðum í Úkraínu. Að mati kærunefndar bendir ekkert til annars en að önnur svæði í heimaríki kæranda, sem eru undir stjórn úkraínskra stjórnvalda, séu henni aðgengileg á raunhæfan, öruggan og löglegan hátt. Þá liggur fyrir að kærandi er stödd hér á landi, er handhafi úkraínsks vegabréfs sem hún hefur lagt fram hjá íslenskum stjórnvöldum og ætti því ekki að vera vandkvæðum bundið fyrir hana að komast til Úkraínu.

Með hliðsjón af fyrri umfjöllun um aðstæður í Úkraínu verður heldur ekki talið að flutningur kæranda innanlands, til svæða undir stjórn úkraínskra stjórnvalda, skapi henni hættu á að verða fyrir ofsóknum eða alvarlegum skaða. Samkvæmt framansögðu er það mat kærunefndar að flutningur innanlands komi til álita í máli kæranda. Að uppfylltu fyrra skilyrði við mat á möguleika á flutningi innanlands verður því næst að taka afstöðu til þess hvort unnt sé, með hliðsjón af einstaklingsbundnum aðstæðum kæranda og aðstæðum í heimaríki hennar, að ætlast með sanngirni til þess að kærandi setjist að á öðru svæði í Úkraínu.

Kærandi hefur borið fyrir sig að hún geti ekki flust til yfirráðasvæðis úkraínskra stjórnvalda þar sem hún sé með lögheimili í Luhansk og að gerðar séu þær kröfur fyrir skráningu lögheimilis að viðkomandi eigi fasteign þar eða sé búsettur á ákveðnum stað. Samkvæmt stjórnarskrá Úkraínu hafa ríkisborgara landsins og aðrir sem séu í löglegri dvöl þar frelsi til frjálsar farar innanlands og til að ráða búsetustað sínum. Ekki verður séð af ofangreindum gögnum að lögheimili kæranda sé veruleg hindrun gegn því að hún geti sest að á yfirráðasvæðum úkraínskra yfirvalda. Í ofangreindum gögnum má sjá að úkraínsk yfirvöld hafi reynt að aðstoða vegalausa við að setjast að á yfirráðasvæðum sínum hins vegar sé ljóst af sömu gögnum að einstaklingar, sem hafa flust innanlands í Úkraínu vegna átaka í austurhluta landsins, eigi í mörgum tilvikum erfitt um vik með að aðlagast á nýjum stað. Samkeppni um atvinnu og húsnæði hafi leitt af sér mismunun gegn flóttafólki á húsnæðis- og vinnumarkaði og þá fyrirfinnist gremja í garð flóttafólks af ýmsum ástæðum. Hins vegar kemur fram í gögnunum að til staðar sé í landinu almannatrygginga- og velferðarkerfi sem hægt sé að leita til svo sem með aðstoð við að fá atvinnu og atvinnuleysisbætur og húsnæði. Kærandi er fimmtug einstæð kona sem kveðst hafa unnið sem fasteignasali í heimaríki sínu. Hefur ekki annað komið fram en að hún sé vinnufær og við ágæta heilsu. Þá hefur kærandi greint frá því að hún eigi uppkominn son sem búsettur sé í Kíev í Úkraínu og sé með fasta vinnu þar. Þá greindi kærandi frá því í viðtali hjá Útlendingastofnun að félagsþjónusta landsins aðstoði fólk sem kæmi frá Luhansk héraði fjárhagslega eftir að þau flytji lögheimili sitt yfir til svæða sem séu undir yfirráðum úkraínskra yfirvalda og er sú frásögn kæranda studd af öðrum gögnum málsins. Er það mat kærunefndar að slík aðstoð sé kæranda aðgengileg enda hefur hún ekki gert líklegt að staða hennar sé verri en annarra einstaklinga í sömu stöðu.

Er það mat kærunefndar að hægt sé með sanngirni að ætlast til þess að kærandi setjist að annars staðar í Úkraínu, sbr. 4. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Samkvæmt framansögðu er það mat kærunefndar að skilyrði 4. mgr. 37. gr. laga um útlendinga um flutning innanlands séu uppfyllt og telst kærandi því ekki flóttamaður. Samkvæmt framansögðu verður ákvörðun Útlendingastofnunar um þetta atriði staðfest.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á kærandi ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er heimilt að veita útlendingi sem staddur er hér á landi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, þrátt fyrir að skilyrði 37. gr. séu ekki uppfyllt, ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til. Kærunefnd telur, með vísan til orðalags ákvæðisins um „ríka þörf fyrir vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Kærandi ber fyrir sig að verði hún send aftur til heimaríkis muni bíða hennar erfiðar almennar aðstæður þar. Í athugasemdum við frumvarp til laga um útlendinga kemur fram að ákvæði 1. mgr. 74. gr. vísi einnig til alvarlegra aðstæðna í heimaríki og væri þar oft um að ræða viðvarandi mannréttindabrot í ríkinu eða þá aðstöðu að yfirvöld veiti þegnum sínum ekki vernd gegn ofbeldisbrotum eða glæpum. Með vísan til umfjöllunar um aðstæður í heimaríki telur kærunefnd að aðstæður kæranda séu ekki slíkar að unnt sé að veita kæranda dvalarleyfi á þeim grundvelli. 

Þegar upplýsingar um heimaríki kæranda og gögn málsins eru virt í heild er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á aðstæður sem ná því alvarleikastigi að hún teljist hafa ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í heimaríki séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Bann við endursendingu skv. 42. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er ekki heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan einstakling til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar er einnig óheimilt að senda útlending til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Með vísan til umfjöllunar að framan um heimaríki kæranda telur kærunefnd að þær aðstæður sem ákvæðið tekur til ekki eiga við í máli kæranda. Kærunefnd telur því að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga standi ekki í vegi fyrir endursendingu kæranda þangað.

Athugasemdir kæranda við málsmeðferð Útlendingastofnunar

Í greinargerð sinni gerir kærandi nokkrar athugasemdir við málsmeðferð og úrlausn Útlendingastofnunar í málinu. Kærandi gerir meðal annars athugasemd við að skort hafi rökstuðning fyrir stefnubreytingu Útlendingastofnunar frá niðurstöðu í ákvörðun stofnunarinnar í máli frá 11. júní 2018. Má af greinargerð kæranda ráða að hún telji að það mál sé í öllum grundvallaratriðum sambærilegt máli sínu. Kærunefnd vekur athygli á því að forsendur og rökstuðningur ákvarðana Útlendingastofnunar eru ekki bindandi fyrir kærunefnd. Kærunefnd hefur engu að síður kynnt sér ákvörðunina sem kærandi vísar til og telur ljóst að aðstæður aðila þess máls séu ekki sambærileg þeim aðstæðum sem eiga við í máli kæranda.

Þá gerir kærandi athugasemd við það að Útlendingastofnun hafi ekki fylgt leiðbeiningum Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna við mat á flutning innanlands á nánar tilteknu, afmörkuðu svæði en hafi þess í stað lagt til grundvallar að kærandi gæti sest að hvar sem væri á yfirráðasvæði úkraínskra yfirvalda. Í lögskýringargögnum með 4. mgr. 37. gr. laga um útlendinga kemur fram að leiðbeiningar Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna skuli m.a. vera hafðar til hliðsjónar við mat samkvæmt ákvæðinu. Aftur á móti hafa leiðbeiningarnar ekki stöðu laga hér á landi. Að mati kærunefndar og í ljósi upplýsinga um Úkraínu er ekki ástæða til að gera athugasemd við ákvörðun Útlendingastofnunar að þessu leyti.

Þá telur kærandi það annmarka á málsmeðferð Útlendingastofnunar að henni hafi ekki verið veitt augljós og fullnægjandi tilkynning um að stofnunin væri að kanna möguleika á flutningi innanlands. Í viðtali hjá Útlendingastofnun var kærandi spurð um það hvað hún teldi að myndi gerast ef hún settist að annars staðar í heimaríki. Þá var hún m.a. spurð að því hvort hún teldi sig geta búið annars staðar í úkraínska hluta landsins og verið örugg. Kærandi mátti því vera ljóst að Útlendingastofnun væri að kanna möguleika á flutningi hennar innanlands. Að því virtu og með vísan til stöðu leiðbeininga Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna varðandi flutning innanlands telur kærunefnd ekki tilefni til að gera athugasemd við málsmeðferð Útlendingastofnunar að þessu leyti.

Að lokum gerir kærandi athugasemdir við heimildarvinnu stofnunarinnar sem og hvernig upplýsingar úr skýrslum séu túlkaðar. Það er mat kærunefndar að ekkert hafi komið fram í málinu sem bendir til þess að skort hafi á að nauðsynlegar upplýsingar lægju fyrir um ástandið í heimaríki kæranda, við ákvörðunartöku hjá Útlendingastofnun. Í því sambandi er tekið fram að kærunefnd hefur yfirfarið þau gögn sem aflað var við rekstur málsins, svo og skýrslur opinberra stofnana, og komist að sömu niðurstöðu og Útlendingastofnun. Það er því mat kærunefndar að málsmeðferð Útlendingastofnunar í máli kæranda hafi verið í samræmi við 10. gr. stjórnsýslulaga og 2. mgr. 23. gr. laga um útlendinga.

Frávísun og frestur til að yfirgefa landið

Kærandi kom hingað til lands 28. maí 2018 og sótti um alþjóðlega vernd sama dag. Eins og að framan greinir hefur umsókn hennar um vernd og dvalarleyfi hér á landi verið synjað og hefur hún því ekki tilskilin leyfi til dvalar enda verður að líta á umsókn hennar um alþjóðlega vernd sem áform um að dveljast í landinu meira en 90 daga, sbr. til hliðsjónar 3. mgr. 42. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017. Verður kæranda því vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. og 5. mgr. 106. laganna, enda hafði hún verið hér á landi í innan við níu mánuði þegar málsmeðferð umsóknar hennar hófst hjá Útlendingastofnun.

Kærandi er við ágæta heilsu. Að mati kærunefndar og með vísan til 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga teljast 7 dagar hæfilegur frestur til að yfirgefa landið.

Athygli kæranda er vakin á því að ef hún yfirgefur ekki landið innan frests er heimilt að brottvísa henni. Brottvísun felur í sér bann við komu til landsins síðar og skal endurkomubann að jafnaði ekki gilda skemur en tvö ár, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. og 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest. Lagt er fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kæranda er veittur 7 daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljug.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed. The appellant is requested to leave the country. The appellant has 7 days to leave the country voluntarily.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Anna Tryggvadóttir                                                                        Þorbjörg Inga Jónsdóttir