Mál nr. 639/2021 - Úrskurður

Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 639/2021

Fimmtudaginn 24. febrúar 2022

A

gegn

Vinnumálastofnun

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Hólmfríður Birna Guðmundsdóttir lögfræðingur, Agnar Bragi Bragason lögfræðingur og Arnar Kristinsson lögfræðingur.

Með kæru, dags. 26. nóvember 2021, kærði A, til úrskurðarnefndar velferðarmála ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 2. nóvember 2021, um að fella niður rétt hennar til atvinnuleysisbóta í tvo mánuði.

I.  Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um greiðslur atvinnuleysisbóta hjá Vinnumálastofnun 15. febrúar 2021 og var umsókn hennar samþykkt 12. mars 2021. Þann 7. október 2021 bárust Vinnumálastofnun upplýsingar um að kærandi hefði hafnað atvinnuviðtali vegna starfs hjá B. Með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 13. október 2021, var óskað eftir skriflegri afstöðu kæranda vegna höfnunar á atvinnuviðtali hjá B. Skýringar bárust frá kæranda 20. október 2021. Með ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 2. nóvember 2021, var kæranda tilkynnt að bótaréttur hennar væri felldur niður í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 58. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar. Kærandi fór fram á endurupptöku málsins og með ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 17. nóvember 2021, var henni tilkynnt að fyrri ákvörðun stofnunarinnar skyldi standa.

Kæra barst úrskurðarnefnd velferðarmála 26. nóvember 2021. Með bréfi, dags. 3. desember 2021, óskaði úrskurðarnefndin eftir greinargerð Vinnumálastofnunar ásamt gögnum málsins. Greinargerð Vinnumálastofnunar barst 13. janúar 2022 og var hún send kæranda til kynningar með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 14. janúar 2022. Athugasemdir bárust ekki.

II.  Sjónarmið kæranda

Kærandi greinir frá því að hún kæri ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 2. nóvember 2021, um að fella niður bótarétt hennar í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar, sbr. 11. gr. sömu laga.

Forsaga málsins sé sú að hún hafi þegið atvinnuleysisbætur vegna atvinnumissis og hafi verið í virkri atvinnuleit allar götur síðan og sóst eftir 100% starfi. Þann 4. október 2021 hafi kærandi fengið símtal frá starfsmanni B sem hafði fengið ferilskrá hennar senda frá Vinnumálastofnun. Kærandi hafi spurt hvort það væri möguleiki á 100% starfi en svo hafi ekki verið. Kæranda hafi ekki verið boðið atvinnuviðtal. Í kjölfarið hafi hún fengið bréf frá Greiðslustofu þar sem henni hafi verið tilkynnt að bótaréttur hennar væri felldur niður í tvo mánuði. Kærandi hafi þá farið á fund forstöðumanns B sem hafi sent bréf á Vinnumálastofnun og gert grein fyrir því að kæranda hafi aldrei verið boðið starf hjá B. Greiðslustofa Vinnumálastofnunar hafi af einhverjum ástæðum ákveðið að standa við fyrri úrskurð. Samkvæmt fyrrnefndri 57. gr. laga nr. 54/2006 séu forsendur þess að bótaréttur falli niður einkum fólgnar í því að aðili hafni atvinnuviðtali eða boði um atvinnu. Svo virðist sem spurning kæranda um það hvort möguleiki væri á 100% starfi hafa gert það að verkum að forsvarsmaður B hafi einhliða dregið þá ályktun að með spurningunni væri kærandi að hafna viðtali. Svo hafi ekki verið en kærandi hafi hvorki fengið boð í viðtal né boð um starf. Ákvörðun Greiðslustofu Vinnumálastofnunar sé því ekki rétt og kæri kærandi hér með ákvörðun um niðurfellingu bótaréttar.

Kærandi tekur fram að þessi niðurfelling bótaréttar komi sér gríðarlega illa fyrir hana þar sem hún sé eina fyrirvinna heimilisins og sjái fyrir langveikri dóttur en dóttir hennar sé óvinnufær sökum sjúkdóms. Kærandi vilji í því sambandi vísa til 4. mgr. 57. gr. laga nr. 54/2006 og óski eftir því að úrskurðarnefndin horfi til þeirrar greinar við mat á kærunni.

III.  Sjónarmið Vinnumálastofnunar

Í greinargerð Vinnumálastofnunar kemur fram að kærandi hafi sótt um greiðslu atvinnuleysisbóta með umsókn, dags. 15. febrúar 2021. Með erindi, dags. 12. mars 2021, hafi kæranda verið tilkynnt að umsókn hennar hefði verið samþykkt og að útreiknaður bótaréttur væri 100%. Þann 7. október 2021 hafi Vinnumálastofnun borist þær upplýsingar að kærandi hefði hafnað því að mæta í atvinnuviðtal vegna mögulegs starfs hjá B. Um hafi verið að ræða skrifstofu- og eldhússtarf, en kæranda hafi verið miðlað í umrætt starf af Vinnumálastofnun. Samkvæmt upplýsingum frá B hafi kærandi ekki mætt í atvinnuviðtal þar sem henni hafi aðeins boðist 80% starfshlutfall hjá B. Atvinnurekandi hafi kveðið kæranda aðeins vilja 100% starf.

Með erindi, dags. 13. október 2021, hafi verið óskað eftir afstöðu kæranda til höfnunar á umræddu starfi. Athygli kæranda hafi jafnframt verið vakin á því að ef atvinnuleitandi hafi hafnað atvinnutilboði eða atvinnuviðtali, án gildra ástæðna, gæti hann þurft að sæta biðtíma eftir greiðslum atvinnuleysisbóta. Þann 20. október 2021 hafi Vinnumálastofnun borist skýringar frá kæranda vegna höfnunar á umræddu atvinnuviðtali. Kærandi greini þar frá því að hún hafi verið boðuð í atvinnuviðtal vegna mögulegs starfs hjá B. Henni hafi hins vegar aðeins staðið til boða hlutastarf en í ljósi þess að hún væri fyrirvinna heimilis síns þyrfti hún að komast í 100% starf. Kærandi kveðist hafa greint starfsmanni B frá því sem hafi vegna þessa ekki talið þörf á því að boða kæranda í atvinnuviðtal. Kærandi telji því að hún hafi hvorki hafnað starfi né hafnað því að mæta í atvinnuviðtal. Þann 2. nóvember 2021 hafi kæranda verið tilkynnt að skýringar hennar vegna höfnunar á umræddu atvinnuviðtali hefðu ekki verið metnar gildar og að bótaréttur hennar hefði því verið felldur niður í tvo mánuði. Ákvörðunin hafi verið tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Þann 4. nóvember 2021 hafi Vinnumálastofnun borist erindi frá forstöðukonu B. Þar segi að kærandi hafi haft samband við fyrirtækið og óskað eftir því að gerð yrði grein fyrir því að hún hefði ekki hafnað starfi. Forstöðukona B greini frá því að um hafi verið að ræða 80% starf en kærandi hafi tjáð henni að hún þyrfti 100% starf. Hafi forstöðukona B því ekki talið neina ástæðu til að boða kæranda til atvinnuviðtals. Í umræddu erindi sé tekið undir þær staðhæfingar kæranda að hún hafi ekki hafnað því að mæta í umrætt atvinnuviðtal. Í kjölfar framangreinds erindis frá B hafi mál kæranda verið tekið til endurumfjöllunar. Að lokinni skoðun á gögnum málsins hafi kæranda verið tilkynnt með erindi, dags. 17. nóvember, að fyrri ákvörðun stofnunarinnar um að fella niður bótarétt hennar í tvo mánuði væri staðfest, enda hefði sú ákvörðun að geyma efnislega rétta niðurstöðu þrátt fyrir að ný gögn hefðu borist í máli hennar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði hafi verið kærð til úrskurðarnefndar velferðarmála þann 26. nóvember. Í kæru greini kærandi frá því að hún hafi fengið símtal frá starfsmanni B. Hún hafi spurst fyrir um hvort möguleiki væri á 100% starfi en svo hafi ekki verið. Kærandi árétti að henni hafi hvorki verið boðið að mæta í atvinnuviðtal né starf. Þá greini hún frá því að hún sé eina fyrirvinna heimilisins og að hún sjái fyrir langveikri dóttur sinni sem sé óvinnufær sökum sjúkdóms. Í því sambandi óski kærandi eftir því að horft verði til ákvæðis 4. mgr. 57. gr. við mat á aðstæðum hennar.

Lög nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar gildi um atvinnuleysistryggingar launamanna eða sjálfstætt starfandi einstaklinga á innlendum vinnumarkaði þegar þeir verði atvinnulausir, sbr. 1. gr. laganna. Markmið laga um atvinnuleysistryggingar sé að tryggja þeim sem tryggðir séu og misst hafi fyrra starf sitt, tímabundna fjárhagsaðstoð á meðan þeir séu að leita sér að nýju starfi. Með þessu sé verið að tryggja stöðu og öryggi fólks í atvinnuleysi. Því sé gert ráð fyrir að þeir sem teljist tryggðir innan atvinnuleysistryggingakerfisins séu í virkri atvinnuleit þann tíma og séu jafnframt reiðubúnir að taka þátt í þeim vinnumarkaðsaðgerðum sem þeim standi til boða. Atvinnuleysistryggingar veiti þannig þeim sem tryggðir séu fjárhagslegt úrræði í tímabundnu atvinnuleysi sínu. Ríkar kröfur beri að gera til þeirra sem hafni starfi á innlendum vinnumarkaði um að þeir hafi til þess gildar ástæður samkvæmt lögunum, enda eigi almennt ekki að þiggja atvinnuleysisbætur í stað þess að gegna launuðu starfi.

Eitt af skilyrðum þess að umsækjandi um atvinnuleysisbætur eigi rétt til greiðslna atvinnuleysistrygginga sé að vera í virkri atvinnuleit, sbr. a. lið 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Í 14. gr. laganna sé nánar kveðið á um hvað teljist til virkrar atvinnuleitar. Þar sé útlistað að umsækjandi þurfi meðal annars að vera reiðubúinn að taka hvert það starf sem greitt sé fyrir, vera reiðubúinn að taka starfi hvar sem er á Íslandi, án sérstaks fyrirvara, og hafa til þess vilja og getu. Að öðrum kosti verði ekki litið á hlutaðeigandi í virkri atvinnuleit. Þá sé sérstaklega tekið fram í f. lið 1. mgr. 14. gr. að atvinnuleitandi þurfi að vera reiðubúinn að taka starfi óháð því hvort um fullt starf eða hlutastarf sé að ræða.

Í 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sé kveðið á um viðurlög vegna höfnunar á starfi. Ákvæðið sé svohljóðandi: 

,,Sá sem hafnar starfi sem honum býðst með sannanlegum hætti eftir að hafa verið í atvinnuleit í a.m.k. fjórar vikur frá móttöku Vinnumálastofnunar á umsókn um atvinnuleysisbætur skal ekki eiga rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta skv. VII. kafla fyrr en að tveimur mánuðum liðnum, sem ella hefðu verið greiddar bætur fyrir, frá þeim degi er viðurlagaákvörðun Vinnumálastofnunar er tilkynnt aðila, sbr. þó 5. mgr. Hið sama á við um þann sem hafnar því að fara í atvinnuviðtal vegna starfs sem honum býðst með sannanlegum hætti eða sinnir ekki atvinnuviðtali án ástæðulausrar tafar.“

Í athugasemdum með 57. gr. í frumvarpi því sem hafi orðið að lögum nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar sé áréttað að það að hafna því að fara í atvinnuviðtal eða sinna ekki atvinnuviðtali án ástæðulausrar tafar hafi sömu áhrif og sú ákvörðun að taka ekki starfi sem bjóðist. Ástæðan sé einkum sú að atvinnuviðtal sé venjulega meginforsenda þess að hinum tryggða verði boðið starf og þyki mega leggja þá ákvörðun að jöfnu við því að hafna starfi.

Ágreiningur í máli þessu snúi meðal annars að því hvort kærandi hafi hafnað því að mæta í atvinnuviðtal í skilningi 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Fyrir liggi að kærandi hafi fengið símtal frá B þar sem staðið hafi til að boða hana í atvinnuviðtal. Kærandi hafi aftur á móti sagt að hún vildi starfa í 100% starfshlutfalli en henni hafi aðeins staðið hlutastarf til boða hjá B. Forstöðukonu B hafi því ekki þótt tilefni til að boða kæranda í atvinnuviðtal. Þá hafa kærandi og forstöðukona B báðar greint frá því að kæranda hafi hvorki verið boðið starf né að mæta í atvinnuviðtal. Vinnumálastofnun þyki þó ljóst að framferði kæranda hafi augljóslega ekki verið til þess fallið að henni yrði boðið að mæta í atvinnuviðtal, enda hafi forstöðukona B sjálf greint frá því að henni hafi ekki þótt tilefni til að boða kæranda í atvinnuviðtal í kjölfar ummæla hennar. Að mati Vinnumálastofnunar verði því að jafna framferði kæranda við höfnun á atvinnuviðtali í skilningi 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Samkvæmt 4. mgr. 57. gr. skuli Vinnumálastofnun meta við ákvörðun um viðurlög samkvæmt 1. mgr. hvort ákvörðun hins tryggða um að hafna atvinnuviðtali hafi verið réttlætanleg, en í 4. mgr. segi orðrétt:

,,Vinnumálastofnun skal meta við ákvörðun um viðurlög skv. 1. mgr. hvort ákvörðun hins tryggða um að hafna starfi hafi verið réttlætanleg vegna aldurs hans, félagslegra aðstæðna sem tengjast skertri vinnufærni eða umönnunarskyldu vegna ungra barna eða annarra náinna fjölskyldumeðlima. Enn fremur er Vinnumálastofnun heimilt að líta til heimilisaðstæðna hins tryggða þegar hann hafnar starfi fjarri heimili sínu sem og til ráðningar hans í ótímabundið starf innan tiltekins tíma. Þá er heimilt að taka tillit til aðstæðna þess sem getur ekki sinnt tilteknum störfum vegna skertrar vinnufærni samkvæmt vottorði sérfræðilæknis. Getur þá komið til viðurlaga skv. 59. gr. hafi hinn tryggði leynt upplýsingum um skerta vinnufærni.“

Vinnumálastofnun sé gert að meta skýringar atvinnuleitenda vegna höfnunar á atvinnutilboði með hliðsjón af þeirri ríku skyldu sem hvíli á umsækjendum um atvinnuleysisbætur til að vera reiðubúnir að taka hvert það starf sem greitt sé fyrir, án sérstaks fyrirvara, og hafa til þess vilja og getu. Gert sé ráð fyrir því að Vinnumálastofnun sé heimilt að líta til aldurs hins tryggða, félagslegra aðstæðna tengdum skertri vinnufærni eða umönnunarskyldu vegna ungra barna eða annarra náinna fjölskyldumeðlima við ákvörðun um hvort hinn tryggði skuli sæta viðurlögum samkvæmt 1. mgr. 57. gr. laganna. Enn fremur sé Vinnumálastofnun heimilt að líta til heimilisaðstæðna hins tryggða þegar í boði sé starf fjarri heimili hans sem geri kröfu um að hlutaðeigandi flytji búferlum.

Skýringar kæranda snúi að því að hún leitist eftir 100% starfi en henni hafi aðeins boðist hlutastarf hjá B. Eins og áður segi sé markmið laga um atvinnuleysistryggingar að tryggja tímabundna fjárhagsaðstoð á meðan atvinnuleitendur leiti sér að nýju starfi. Ríkar kröfur beri að gera til þeirra sem hafni starfi um að hafa til þess gildar ástæður, enda eigi almennt ekki að þiggja atvinnuleysisbætur í stað þess að gegna launuðu starfi. Þá sé sérstaklega tekið fram í f. lið 1. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar að atvinnuleitendur skuli vera reiðubúnir að taka starfi óháð því hvort um fullt starf eða hlutastarf sé að ræða. Með vísan til framangreinds sé það mat Vinnumálastofnunar að skýringar kæranda þess efnis að hún leitist aðeins eftir 100% starfi séu ekki gildar í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar. Þá hafi kærandi jafnframt greint frá því að hún sjái fyrir langveikri dóttur sinni og vísi hún í því sambandi til 4. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Samkvæmt 4. mgr. 57. gr. sé meðal annars gert ráð fyrir því að Vinnumálastofnun sé heimilt að líta til félagslegra aðstæðna tengdum umönnunarskyldu vegna ungra barna eða annarra náinna fjölskyldumeðlima við ákvörðun um hvort hinn tryggði skuli sæta viðurlögum samkvæmt 1. mgr. 57. gr. Kærandi hafi greint frá því að hún sé eina fyrirvinna heimilis síns og auk þess sjái hún fyrir langveikri dóttur sinni sem sé óvinnufær. Af þeirri ástæðu kveðist kærandi aðeins geta starfað í 100% starfi. Af orðalagi 4. mgr. 57. gr. og lögskýringargögnum þyki Vinnumálastofnun því ljóst að ekki sé átt við þær aðstæður sem uppi séu í tilviki kæranda, enda eigi ákvæðið einkum við þegar atvinnuleitandi geti ekki unnið fullt starf vegna umönnunar barna. Vinnumálastofnun ítreki aftur í því samhengi að ekki eigi að þiggja atvinnuleysisbætur í stað þess að gegna launuðu starfi, óháð því hvort um sé að ræða fullt starf eða hlutastarf.

Að mati Vinnumálastofnunar séu skýringar kæranda því ekki þess eðlis að þær réttlæti höfnun á atvinnutilboði, sbr. 4. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kæranda beri því að sæta viðurlögum á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laganna.

Með vísan til alls framangreinds sé það mat Vinnumálastofnunar að kærandi hafi hafnað því að mæta í atvinnuviðtal í skilningi 1. mgr. 57. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar hjá B og að skýringar kæranda vegna höfnunar á umræddu starfi geti ekki talist gildar, sbr. 4. mgr. 57. gr. sömu laga. Kæranda beri því að sæta viðurlögum á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laganna.

IV.  Niðurstaða

Kærð er ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til atvinnuleysisbóta í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar.

Ákvæði 1. mgr. 57. gr. laga nr. 54/2006 er svohljóðandi:

„Sá sem hafnar starfi sem honum býðst með sannanlegum hætti eftir að hafa verið í atvinnuleit í a.m.k. fjórar vikur frá móttöku Vinnumálastofnunar á umsókn um atvinnuleysisbætur skal ekki eiga rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta skv. VII. kafla fyrr en að tveimur mánuðum liðnum, sem ella hefðu verið greiddar bætur fyrir, frá þeim degi er viðurlagaákvörðun Vinnumálastofnunar er tilkynnt aðila, sbr. þó 5. mgr. Hið sama á við um þann sem hafnar því að fara í atvinnuviðtal vegna starfs sem honum býðst með sannanlegum hætti eða sinnir ekki atvinnuviðtali án ástæðulausrar tafar.“

Þá segir svo í 4. mgr. 57. gr. laganna:

„Vinnumálastofnun skal meta við ákvörðun um viðurlög skv. 1. mgr. hvort ákvörðun hins tryggða um að hafna starfi hafi verið réttlætanleg vegna aldurs hans, félagslegra aðstæðna sem tengjast skertri vinnufærni eða umönnunarskyldu vegna ungra barna eða annarra náinna fjölskyldumeðlima. Enn fremur er Vinnumálastofnun heimilt að líta til heimilisaðstæðna hins tryggða þegar hann hafnar starfi fjarri heimili sínu sem og til ráðningar hans í ótímabundið starf innan tiltekins tíma. Þá er heimilt að taka tillit til aðstæðna þess sem getur ekki sinnt tilteknum störfum vegna skertrar vinnufærni samkvæmt vottorði sérfræðilæknis. Getur þá komið til viðurlaga skv. 59. gr. hafi hinn tryggði leynt upplýsingum um skerta vinnufærni.“

Í athugasemdum greinargerðar við frumvarp það er varð að lögum nr. 54/2006 segir meðal annars um 57. gr. að gert sé ráð fyrir að ákvæðið eigi við um þá sem hafa verið í atvinnuleit í að minnsta kosti fjórar vikur frá móttökudegi umsóknar um atvinnuleysisbætur en ekki sé tekið fram hvort líkur séu á að hlutaðeigandi fái vinnu í sinni starfsgrein. Eðlilegt þyki að þeir tryggðu fái fjögurra vikna svigrúm til að leita sér að því starfi sem þeir helst kjósi að sinna. Ekki skipti máli hvort um sé að ræða fullt starf, hlutastarf eða vaktavinnu þar sem mikilvægt sé að hinn tryggði verði aftur virkur á vinnumarkaði. Þegar um væri að ræða hlutastarf sem sé að starfshlutfalli minna en sem nemi tryggingarhlutfalli hins tryggða geti sá hinn sami sótt um hlutfallslegar atvinnuleysisbætur á móti. Þá segir einnig í athugasemdunum:

„Enn fremur þykir mikilvægt að það að hafna því að fara í atvinnuviðtal eða sinna ekki atvinnuviðtali án ástæðulausrar tafar hafi sömu áhrif og sú ákvörðun að taka ekki starfi sem býðst. Ástæðan er einkum sú að atvinnuviðtal er venjulega meginforsenda þess að hinum tryggða verði boðið starf og þykir það mega leggja þá ákvörðun að jöfnu við því að hafna starfi. Verður að teljast óeðlilegt að hinn tryggði geti neitað því að fara í atvinnuviðtal án viðbragða frá kerfinu en þeir sem fóru í viðtalið og var boðið starfið þurfi að þola biðtíma eftir atvinnuleysisbótum taki þeir ekki starfinu.“

Samkvæmt gögnum málsins fékk kærandi símtal frá starfsmanni B sem hafði fengið ferilskrá hennar senda frá Vinnumálastofnun. Kæranda var kynnt 80% starf hjá B og spurði hún þá hvort möguleiki væri á 100% starfi. Svo var ekki en kærandi tjáði starfsmanninum að hún þyrfti að komast í 100% starf sem taldi þá óþarft að boða kæranda í viðtal.

Að mati úrskurðarnefndarinnar voru viðbrögð kæranda við símtalinu frá starfsmanni B þess eðlis að leggja megi að jöfnu við að sinna ekki atvinnuviðtali í skilningi 1. mgr. 57. gr. laga nr. 54/2006. Það er mat úrskurðarnefndarinnar að þær ástæður og skýringar sem kærandi hefur gefið séu ekki þess eðlis að þær réttlæti það að sinna ekki framkomnu atvinnuviðtali hjá B. Atvinnuviðtöl eru oft undanfari atvinnutilboðs og bar kæranda því að sinna atvinnuviðtalinu.

Úrskurðarnefndin bendir á að í 1. mgr. 13. gr. laganna er fjallað um almenn skilyrði þess að vera tryggður samkvæmt lögunum. Eitt af þeim skilyrðum er að vera í virkri atvinnuleit samkvæmt 14. gr. en í því felst meðal annars að vera reiðubúinn að taka hvert það starf sem greitt er fyrir, sbr. c. lið 1. mgr. ákvæðisins, og að vera reiðubúinn að taka starfi óháð því hvort um fullt starf eða hlutastarf er að ræða, sbr. f. lið. 1. mgr. ákvæðisins.

Með vísan til framangreinds er hin kærða ákvörðun staðfest.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 2. nóvember 2021, um að fella niður bótaréttt A, í tvo mánuði, er staðfest.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Hólmfríður Birna Guðmundsdóttir