Mál nr. 492/2016

Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 492/2016

Fimmtudaginn 6. apríl 2017

A

gegn

Reykjavíkurborg

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Kári Gunndórsson lögfræðingur, Agnar Bragi Bragason lögfræðingur og Eva Dís Pálmadóttir lögfræðingur.

Með kæru, dags. 20. desember 2016, kærir A, til úrskurðarnefndar velferðarmála, synjun Reykjavíkurborgar, dags. 22. september 2016, á umsókn hennar um mánaðarlegan styrk að fjárhæð 21.718 kr. á grundvelli a-liðar 27. gr. reglna um fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg.

I. Málavextir og málsmeðferð

Með umsókn, dags. 5. ágúst 2016, sótti kærandi um styrk hjá Reykjavíkurborg á grundvelli a-liðar 27. gr. reglna um fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg að fjárhæð 21.718 kr. á mánuði til að greiða mismun á húsaleigu fyrir núverandi leiguíbúð og fyrri leiguíbúð. Umsókn kæranda var synjað með bréfi þjónustumiðstöðvar, dags. 11. ágúst 2016, með þeim rökum að umsóknin samræmdist ekki reglum Reykjavíkurborgar um fjárhagsaðstoð. Kærandi áfrýjaði niðurstöðunni til velferðarráðs sem tók málið fyrir á fundi sínum þann 14. september 2016 og staðfesti synjunina á þeirri forsendu að aðstæður kæranda féllu ekki að skilyrðum 27. gr. reglna sveitarfélagsins. Kærandi fór fram á rökstuðning fyrir þeirri ákvörðun og var hann veittur með bréfi Reykjavíkurborgar, dags. 22. september 2016.

Kærandi lagði fram kæru hjá úrskurðarnefnd velferðarmála þann 20. desember 2016. Með bréfi, dags. 21. desember 2016, óskaði úrskurðarnefndin eftir greinargerð Reykjavíkurborgar þar sem meðal annars kæmi fram rökstuðningur fyrir hinni kærðu ákvörðun. Greinargerð Reykjavíkurborgar barst með bréfi, dags. 12. janúar 2017. Með bréfi úrskurðarnefndarinnar, dags. 18. janúar 2017, var bréf Reykjavíkurborgar sent kæranda til kynningar. Athugasemdir og frekari gögn bárust frá kæranda 31. janúar 2017.

II. Sjónarmið kæranda

Kærandi greinir frá því að hún hafi sótt um leiðréttingu (styrk) á húsaleigu hjá Félagsbústöðum eftir milliflutning en flutningurinn hafi eingöngu verið af heilsufarsástæðum. Húsaleiga hennar hafi hækkað um 21.718 kr. á mánuði eða 260.616 kr. á ári við flutninginn. Kærandi tekur fram að hún hafi verið lengi á biðlista eftir öðru húsnæði og því verið tilneydd til að þiggja fyrsta og eina boðið um milliflutning. Kærandi telur að hún eigi ekki að gjalda fyrir mun hærra leiguverð þar sem hún hafi þurft að flytja af heilsufarsástæðum.

Kærandi gerir athugasemd við að félagslegur vandi hennar teljist ekki mikill og bendir á að frá maí 2016 hafi hún verið í markvissum stuðningi á vegum velferðarsviðs. Í október 2015 hafi hún skrifað undir samning hjá velferðarsviði um félagslega aðstoð en í samkomulaginu hafi meðal annars falist sálfræðiaðstoð henni að kostnaðarlausu. Kærandi tekur fram að hún hafi örmagnast við flutninginn og hafi ekki enn náð heilsu. Félagslegur- og heilsufarslegur vandi hennar hafi versnað hratt frá milliflutningi og skuldir hrannast upp. Kærandi óskar eftir að umsókn hennar verði endurskoðuð og að í úrskurði nefndarinnar komi fram rökstuðningur fyrir því að farið sé að lögum.

III. Sjónarmið Reykjavíkurborgar

Í greinargerð Reykjavíkurborgar er greint frá aðstæðum kæranda. Tekið er fram að í a-lið 27. gr. reglna um fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg komi fram að heimilt sé að veita sérstaka aðstoð í málum þar sem verið sé að veita markvissan stuðning. Aðstoðin miði að því að viðhalda árangri sem hafi náðst með stuðningsvinnu. Skilyrði sé að umsækjandi eigi í miklum félagslegum erfiðleikum.

Byggt er á því af hálfu Reykjavíkurborgar að ákvæði 27. gr. reglnanna sé heimildarákvæði sem beri að nota í undantekningartilfellum. Við mat á því hvort skilyrði a-liðar 27. gr. reglnanna sé uppfyllt sé litið til þeirrar vinnu sem verið hafi í málum umsækjanda undanfarin ár og sé tilgangur aðstoðarinnar að viðhalda þeim árangri sem hafi náðst. Þá sé það skilyrði að viðkomandi hafi átt í miklum félagslegum erfiðleikum. Það hafi verið mat velferðarráðs Reykjavíkurborgar að aðstæður kæranda féllu ekki að a-lið 27. gr. reglnanna, þ.e. með því að veita fjárhagsaðstoð til þess að greiða mismun á húsaleigu væri hvorki verið að veita markvissan stuðning né viðhalda árangri sem hafi náðst með stuðningsvinnu.

Með hliðsjón af framansögðu hafi það verið mat velferðarráðs að ekki væri unnt að veita sérstaka aðstoð vegna stuðningsvinnu og/eða annarra sérstakra aðstæðna og því hafi synjun um styrk verið staðfest.

IV. Niðurstaða

Í máli þessu er ágreiningur um hvort Reykjavíkurborg hafi borið að samþykkja umsókn kæranda um styrk að fjárhæð 21.718 kr. á mánuði á grundvelli a-liðar 27. gr. reglna um fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg.

Fjallað er um rétt til fjárhagsaðstoðar til þeirra sem eigi fá séð fyrir sjálfum sér, maka sínum og börnum yngri en 18 ára í IV. og VI. kafla laga nr. 40/1991 um félagsþjónustu sveitarfélaga. Samkvæmt 21. gr. laganna skal sveitarstjórn setja sér reglur um framkvæmd fjárhagsaðstoðar að fengnum tillögum félagsmálanefndar er metur þörf og ákveður fjárhagsaðstoð til einstaklinga í samræmi við reglur sveitarstjórnar, sbr. 2. mgr. sömu greinar. Lög nr. 40/1991 veita þannig sveitarfélögum ákveðið svigrúm til að meta sjálf, miðað við aðstæður á hverjum stað, hvers konar þjónustu þau vilja veita. Í samræmi við þetta og ákvæði stjórnarskrárinnar um sjálfstjórn sveitarfélaga er mat á þeirri nauðsyn að meginstefnu til lagt í hendur þeirrar sveitarstjórnar er þjónustuna veitir. Verður ekki við því mati hróflað af hálfu úrskurðarnefndar velferðarmála, enda byggist það á lögmætum sjónarmiðum og sé í samræmi við lög að öðru leyti.

Í 27. gr. reglna um fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg er kveðið á um sérstaka aðstoð vegna stuðningsvinnu og/eða annarra sérstakra aðstæðna. Samkvæmt a-lið 27. gr. er heimilt að veita sérstaka aðstoð í málum þar sem verið er að veita markvissan stuðning. Aðstoðin miðar að því að viðhalda árangri sem náðst hefur með stuðningsvinnu. Skilyrði er að umsækjandi eigi í miklum félagslegum erfiðleikum.

Umsókn kæranda var synjað á grundvelli þess að aðstæður hennar hafi ekki fallið að skilyrðum a-liðar 1. mgr. 27. gr. framangreindra reglna. Við meðferð kærumáls þessa hefur komið fram af hálfu Reykjavíkurborgar að ekki sé unnt að líta svo á að með því að veita fjárhagsaðstoð til þess að greiða mismun á húsaleigu væri verið að veita markvissan stuðning eða viðhalda árangri sem hafi náðst með stuðningsvinnu.

Samkvæmt gögnum málsins þiggur kærandi ekki fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg en hefur meðal annars þegið félagslega ráðgjöf og farið í viðtöl hjá sálfræðingi á þjónustumiðstöð. Úrskurðarnefnd velferðarmála telur ljóst að kærandi eigi í miklum fjárhags- og félagslegum erfiðleikum. Að mati úrskurðarnefndarinnar benda gögn málsins þó ekki til þess að málefni kæranda hafi talist vera í markvissu ferli, í skilningi 27. gr. reglna Reykjavíkurborgar um fjárhagsaðstoð, þegar hún sótti um styrk til greiðslu húsaleigu. Að því virtu er það niðurstaða úrskurðarnefndarinnar að kærandi hafi ekki uppfyllt skilyrði a-liðar 1. mgr. 27. gr. reglnanna. Hin kærða ákvörðun er því staðfest.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákvörðun Reykjavíkurborgar um synjun á umsókn A, um mánaðarlegan styrk að fjárhæð 21.718 kr. á grundvelli a-liðar 27. gr. reglna um fjárhagsaðstoð frá Reykjavíkurborg er staðfest.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Kári Gunndórsson