4. júlí 2019 Dómsmálaráðuneytið

Nr. 330/2019 - Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 4. júlí 2019 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 330/2019

í stjórnsýslumáli nr. KNU19050019

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 9. maí 2019 kærði einstaklingur er kveðst heita [...], vera fædd [...] og vera ríkisborgari [...] (hér eftir nefnd kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 23. apríl 2019, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hennar um alþjóðlega vernd á Íslandi og vísa henni frá landinu.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hennar um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar á Íslandi með vísan til 1.-3. mgr. 36. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sbr. 42. gr. sömu laga. Til vara krefst kærandi þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka málið til meðferðar að nýju.

Þá gerir kærandi kröfu um að kærunefnd sameini mál kæranda og [...], [...], fd. [...] (hér eftir M), og [...], fd. [...] (hér eftir K), vegna sérstakra tengsla með vísan til 10. og 17. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin).

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsmeðferð

Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd á Íslandi þann 6. ágúst 2018. Við leit að fingraförum kæranda í Eurodac gagnagrunninum, þann sama dag, kom í ljós að fingraför hennar höfðu hvergi verið skráð. Nánari skoðun á máli kæranda gaf til kynna að hún hefði áður sótt um alþjóðlega vernd í Svíþjóð og var upplýsingabeiðnum því beint til sænskra yfirvalda dagana 29. ágúst og 9. september 2018, sbr. 34. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Í svari frá sænskum yfirvöldum, dags. 9. og 11. september 2018, kom m.a. fram að kærandi hefði sótt um alþjóðlega vernd þar í landi en verið synjað. Þann 12. september 2018 var beiðni um viðtöku kæranda beint til sænskra stjórnvalda á grundvelli d-liðar 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Í svari frá sænskum yfirvöldum, dags. 26. september 2018, synjuðu þau viðtöku kæranda. Þann 5. október 2018 var beiðni um endurskoðun synjunar á viðtöku kæranda beint til sænskra yfirvalda og þann 20. nóvember 2018 samþykktu þau viðtöku hennar á grundvelli d-liðar 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

Þann 19. september 2018 boðaði Útlendingastofnun kæranda í líkamsrannsókn til ákvörðunar á aldri hennar, sbr. 113. gr. laga um útlendinga, sem kærandi samþykkti. Þann sama dag óskaði stofnunin eftir rannsókn tannlæknisfræðilegra gagna vegna aldursgreiningar hjá Tannlæknadeild Háskóla Íslands. Kærandi gekkst undir umrædda rannsókn þann 21. september 2018 og voru niðurstöður hennar kynntar kæranda í viðtali hjá stofnuninni þann 21. nóvember 2018. Útlendingastofnun ákvað þann 23. apríl 2019 að taka ekki umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi til efnismeðferðar og að henni skyldi vísað frá landinu. Ákvörðunin var birt fyrir kæranda þann 24. apríl 2019 og kærði kærandi ákvörðunina þann 9. maí 2019 til kærunefndar útlendingamála. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 20. maí 2019, ásamt fylgigögnum. Þá bárust kærunefnd frekari gögn og andmæli kæranda dagana 21. og 25. júní 2019.

Kærandi óskaði eftir því í greinargerð að fá að koma fyrir nefndina og tjá sig um efni málsins. Taldi kærunefnd ekki ástæðu til að gefa kæranda kost á að koma fyrir nefndina, sbr. 7. mgr. 8. gr. laga um útlendinga.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kom fram að sænsk stjórnvöld bæru ábyrgð á meðferð umsóknar kæranda um alþjóðlega vernd á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Umsóknin yrði því ekki tekin til efnismeðferðar, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, enda fæli flutningur kæranda til Svíþjóðar ekki í sér brot gegn 42. gr. laga um útlendinga, sbr. jafnframt 3. mgr. 36. gr. laganna. Þá hefði kærandi ekki slík tengsl við Ísland að nærtækast væri að hún fengi hér vernd eða að sérstakar ástæður væru fyrir hendi þannig að taka bæri umsókn kæranda til efnismeðferðar, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Kæranda var vísað frá landinu, sbr. c-lið 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, og skyldi hún flutt til Svíþjóðar.

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kom m.a. fram að kærandi hafi kvaðst vera fædd þann [...]. Þá hefði kærandi framvísað vegabréfi þar sem fram kæmi að hún væri fædd þann dag. Í upplýsingum frá sænskum stjórnvöldum hefði hins vegar komið fram að skráður fæðingardagur kæranda þar væri [...]. Meðal annars í ljósi þess hefði verið ákveðið að boða kæranda í aldursgreiningu í formi rannsóknar á tannþroska. Niðurstöður hennar hefðu bent til þess að kærandi væri eldri en 18 ára. Það var niðurstaða Útlendingastofnunar um þann þátt málsins að fyrir lægi heildstætt og einstaklingsbundið mat á aldri hennar sem leitt hefði í ljós að hún væri eldri en 18 ára og hefði verið það við framlagningu umsóknar sinnar um alþjóðlega vernd hér á landi.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur m.a. fram að [...] vegabréf hennar hafi verið sent í áreiðanleikarannsókn en skv. lögreglu væri enga fölsun að sjá í vegabréfinu. Þar sem aldur kæranda á skilríkjum hafi ekki borið saman við aldur hennar skv. upplýsingum frá sænskum stjórnvöldum hafi verið lagt fyrir hana að undirgangast aldursgreiningu á tönnum. Rannsókn á tannþroska kæranda hafi farið fram þann 21. september 2018 og hafi kæranda verið kynntar niðurstöður hennar þann 21. nóvember 2018. Þá hafi kæranda verið gefinn kostur á að útskýra misræmi í gögnum málsins varðandi aldur hennar, sem hún hafi og gert. Þá hafi M og K farið fram á að vinnsla mála þeirra og kæranda yrði sameinuð en beiðninni hafi verið hafnað í tvígang, dagana 8. og 31. janúar sl.

Kærandi kveður að hún hafi verið [...]. Þá geri hún athugasemdir við að verða send aftur til Svíþjóðar þar sem hún hafi fengið synjun á umsókn sinni um alþjóðlega vernd þar. Hún hafi dvalið í u.þ.b. fimm ár í Svíþjóð og búið í búsetuúrræðum og hjá nokkrum fjölskyldum. Búsetuúrræðið hafi verið fyrir bæði kyn en hún hafi verið eina stúlkan og aðstæður hafi verið krefjandi, þ. á m. vímuefnaneysla, slagsmál, rifrildi og óþrifnaður. Þá hafi hún verið send á milli fjölskyldna sem hafi ekkert gert fyrir hana. Kæranda hafi gengið vel í skóla og lært tungumálið en hún hafi ítrekað verið flutt á milli skóla. Þá hafi hún upplifað fordóma og einelti. Kærandi kveður að hún hafi haft aðgang að heilbrigðiskerfinu í Svíþjóð og að henni hafi verið útvegaður lögfræðingur sem hafi ekki skilið mál hennar.

Í greinargerð kæranda kemur þá fram að hún óttist endursendingu til [...], yrði hún send aftur til Svíþjóðar. Hún óttist jafnframt um líf sitt fari hún ein þangað. Í [...] hafi átt að neyða hana í hjónaband vegna skuldar eiginmanns frænku hennar. Hún sé reið sænsku útlendingastofnuninni sem hafi ekki samþykkt mál hennar vegna mistaka um aldur hennar. Hún hafi verið [...] ára við komuna til Svíþjóðar og ekki hafi verið tekið mið af nýjum upplýsingum sem hún hafi lagt fyrir þarlend stjórnvöld. Í Svíþjóð hafi hún sagt rétt til um hvaðan hún væri og um tengsl sín við stjúpbróður sinn. Að öðru leyti hafi frásögn hennar í Svíþjóð hvorki verið rétt né að hennar eigin frumkvæði heldur hafi hún gefið upp ranga sögu fyrir tilstuðlan smyglara (e. agent).

Hvað heilsufar varðar kveður kærandi að hún fái oft höfuð- og bakverki sem læknar telji að stafi líklega af stressi. Hún sé mikið heima fyrir og líði ekki mjög vel. Þá sé andlegt heilsufar hennar ekki svo gott, hún sofi ekki vel og glími við skjálfta í líkamanum. Hún hafi hitt sálfræðing einu sinni í viku í Svíþjóð en sé á biðlista hér á landi.

Þá leggur kærandi fram í greinargerð beiðni um endurmat á aldri hennar. Vísar kærandi í því sambandi til 39. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017, lögskýringargagna að baki lögum um útlendinga og 1. mgr. 113. gr. laga um útlendinga þar sem kveðið sé á um að niðurstaða úr líkamsrannsókn skuli metin í samhengi við önnur atriði málsins og vafi metinn umsækjanda í hag. Að mati kæranda taki aldursgreining Útlendingastofnunar ekki tillit til annarra gagna málsins en líkamsrannsóknar og upplýsinga frá sænskum stjórnvöldum um aldur kæranda. Litið sé fram hjá andmælum kæranda og framlögðum skilríkjum hennar. Í því sambandi vísar kærandi til skýrslu Evrópuráðsins um aldursgreiningar frá september 2017. Kærandi telji að Útlendingastofnun hafi skort heimild til að ákvarða aldur kæranda út frá rannsókn á tannþroska einni saman án tillits til annarra þátta. Framburður kæranda um fæðingardag hennar fái stoð í framlögðu vegabréfi hennar, fjölskyldukorti og fæðingarvottorði. Þá hafi enga fölsun verið að finna í vegabréfi hennar, að mati lögreglu, þó að ekki væri hægt að fullyrða hvort ófölsuð og rétt gögn lægju til grundvallar útgáfunni. Að mati kæranda geti tilvísanir til rannsókna um meinta mútuþægni embættismanna í [...] ekki verið næg sönnun um fölsun á vegabréfi hennar. Þá hafi kærandi ekki greint frá réttum aldri sínum við komuna til Svíþjóðar eða lagt fram eigið vegabréf af ótta við smyglara. Kærandi vísar þá til jafnræðisreglu 11. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli ungs drengs þar sem horfið hafi verið frá niðurstöðu rannsóknar á tannþroska m.t.t. fyrirliggjandi skilríkja. Þá gerir kærandi athugasemd við notkun stjórnvalda á rannsóknum á tannþroska til ákvörðunar á aldri, með vísan til ætlaðrar ónákvæmni þeirra.

Í greinargerð sinni gerir kærandi jafnframt athugasemdir við beitingu stjórnvalda á reglugerð nr. 276/2018, um breytingu á reglugerð um útlendinga, er varði framkvæmd 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Stofnunin hafi m.a. látið hjá líða að taka afstöðu til þess hvort kærandi hafi verið fylgdarlaust barn við komuna til landsins, sbr. 7. mgr. 32. gr. a reglugerðarinnar, enda sé óljóst hvort stofnunin hafi byggt á því að kærandi hafi náð 18 ára aldri þann [...] eða [...].

Til stuðnings kröfu sinni um sameiningu máls síns og [...], M og K, vísar kærandi m.a. til sérstakra tengsla og 10. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Skrifleg beiðni hafi þá verið lögð fram, í samræmi við áskilnað greinarinnar. Vísar kærandi í þessu sambandi jafnframt til 71. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands nr. 33/1944, 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, 14. og 15. liðar inngangsorða Dyflinnarreglugerðarinnar, 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga og náinna tengsla sinna við M og K. Þá vísar kærandi til 2. mgr. g-liðar 2. gr., 3. mgr. 7. gr. og 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, svo og 17. gr. formála hennar.

Kærandi vísar þá til 4. mgr. 8. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, 2. mgr. 1. gr. barnalaga nr. 76/2003, 1. mgr. 3. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins, sbr. lög nr. 19/2013, 3. mgr. 25. gr. og 5. mgr. 37. gr. laga um útlendinga og 3. og 5. mgr. 20. gr. tilskipunar Evrópusambandsins nr. 2011/95/ESB. Í d-lið 3. mgr. 6. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar komi fram að viðtal við barn sé lykilgagn við mat á því hvaða afleiðingar tiltekin aðgerð eða niðurstaða hafi á velferð þess. Með hliðsjón af því verði að líta svo á að sú afstaða kæranda, að vilja ekki verða endursend til Svíþjóðar, vegi þyngst við mat á því hvað henni sé fyrir bestu. Þá vísar kærandi til umsagnar Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna frá febrúar 2015, um tillögu að breytingu á 8. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, og þess að flutningur barns milli landa skapi aukna hættu á misnotkun og jafnvel mansali. Kærandi byggir jafnframt á því að ekki megi senda hana til Svíþjóðar þar sem íslenskum stjórnvöldum beri að taka mál hennar til efnismeðferðar á grundvelli ákvæða 2. og 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Um aðstæður og réttindi umsækjenda um alþjóðlega vernd í Svíþjóð, einkum umsækjenda frá [...] og fylgdarlausra barna, vísar kærandi til umfjöllunar í greinargerð sinni til Útlendingastofnunar.

Til stuðnings kröfu sinni um efnismeðferð á grundvelli 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga vísar kærandi þá til lögskýringargagna að baki ákvæðinu, laga nr. 81/2017, um breytingu á lögum um útlendinga, lögskýringargagna að baki breytingarlögunum og úrskurða kærunefndar nr. 241/2016, 550/2017, 552/2017, 553/2017, 581/2017, 582/2017, 583/2017 og 586/2017. Kærandi hafi verið á flótta frá því hún hafi verið ung stúlka, hafi upplifað andlegt og líkamlegt ofbeldi og komi til með að eiga erfitt uppdráttar í viðtökuríki. Þá sé byggt á því að hún sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu, sbr. 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga.

Kærandi kveður þá að ekki skuli senda hana til Svíþjóðar vegna non-refoulement reglu þjóðaréttar, sbr. 42. gr. og 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, enda fælist í slíkri endursendingu óbein endursending til heimaríkis (e. indirect refoulement). Vísar kærandi í því sambandi til 33. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna, 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrárinnar, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Sænsk stjórnvöld hafi þegar synjað kæranda um alþjóðlega vernd og muni því senda hana áfram til [...]. Um aðstæður í [...] vísar kærandi til nýjustu skýrslna Human Rights Watch, Amnesty International og bandaríska utanríkisráðuneytisins.

Til stuðnings varakröfu sinni um ógildingu ákvörðunar Útlendingastofnunar vísar kærandi til 10. gr. stjórnsýslulaga og 6. tölul. 3. gr., 2. mgr. 23. gr. og 1. mgr. 25. gr. laga um útlendinga. Að mati kæranda sé, í ákvörðun Útlendingastofnunar, ekki að finna heildarmat á einstaklingsbundnum aðstæðum hennar. Þá sé rannsókn á aldri kæranda ábótavant. Kærandi gerir enn fremur athugasemd við breytingar Útlendingastofnunar á kennitölu hennar, sbr. tölvupóst þess efnis dags. 21. júní sl.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Ákvæði 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga

Í 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga er mælt fyrir um að umsókn um alþjóðlega vernd skuli tekin til efnismeðferðar nema undantekningar sem greindar eru í a-, b- og c-liðum ákvæðisins eigi við. Samkvæmt c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga er stjórnvöldum heimilt að synja því að taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar ef krefja má annað ríki, sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli samninga sem Ísland hefur gert um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um alþjóðlega vernd sem lögð er fram hér á landi eða í einhverju samningsríkjanna, um að taka við umsækjanda. Í samræmi við samning ráðs Evrópusambandsins og Íslands og Noregs um þátttöku hinna síðarnefndu í framkvæmd, beitingu og þróun Schengen-gerðanna samþykkti Ísland áðurnefnda Dyflinnarreglugerð, sbr. auglýsingu í C-deild Stjórnartíðinda nr. 1/2014.

Í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn um alþjóðlega vernd. Ábyrgð Svíþjóðar á umsókn kæranda er byggð á d-lið 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar þar sem kærandi hafi fengið synjun á umsókn sinni um alþjóðlega vernd þar í landi. Samkvæmt framansögðu er heimilt að krefja sænsk stjórnvöld um að taka við kæranda, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Líkt og fram hefur komið byggir kærandi m.a. á því í greinargerð sinni að fara skuli með mál hennar líkt og hún sé ólögráða einstaklingur, sbr. 4. mgr. 8. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

Mat á aldri, sbr. 113. gr. laga um útlendinga

Í 3. mgr. 26. gr. laga um útlendinga segir m.a. að ef vaknar grunur um að umsækjandi sem segist vera fylgdarlaust barn sé lögráða, og ekki er hægt að staðfesta það á óyggjandi hátt, skuli gerð, eins fljótt og kostur er, aldursgreining skv. 113. gr. laganna. Í 1. mgr. 113. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að ef grunur leiki á að umsækjandi um alþjóðlega vernd eða umsækjandi um dvalarleyfi vegna fjölskyldusameiningar villi á sér heimildir við meðferð máls eða segi rangt til um aldur við meðferð máls geti viðkomandi stjórnvald lagt fyrir útlending að hann gangist undir líkamsrannsókn til þess að ákvarða aldur hans. Niðurstaða úr slíkri líkamsrannsókn skuli metin í samhengi við önnur atriði málsins og vafi metinn umsækjanda í hag. Í 1. mgr. 40. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017, með síðari breytingum, sbr. 3. mgr. 113. gr. laga um útlendinga, kemur jafnframt fram að við ákvörðun á aldri skuli fara fram heildstætt mat á aðstæðum einstaklings og frásagnar af ævi hans en auk þess megi beita líkamsrannsókn til greiningar á aldri. Leiki grunur á að umsækjandi segi rangt til um aldur skuli framkvæma líkamsrannsókn til greiningar.

Samkvæmt framansögðu hefur löggjafinn ákveðið að stjórnvöld á sviði útlendingamála skuli beita tilteknum rannsóknaraðferðum þegar upplýsa þarf um aldur umsækjanda um alþjóðlega vernd. Þá hefur löggjafinn jafnframt ákveðið að mat á aldri skuli vera heildstætt og vera byggt, eftir atvikum, á fleiri gögnum en líkamsrannsókn.

Við komu kæranda hingað til lands þann 2. ágúst 2018 gaf hún upp fæðingardaginn [...]. Til stuðnings framburði um aldur sinn hefur kærandi m.a. lagt fram [...] vegabréf sitt, útgefið 26. apríl 2018, afrit af eldra vegabréfi, útgefnu 15. ágúst 2012, tvö fæðingarvottorð, dags. 5. apríl 2013 og 7. ágúst 2018, fjölskyldukort frá [...], dags. 5. apríl 2013 og 20. nóvember 2018, og fjölskyldusameiningarbeiðni frá Ítalíu, dags. 25. mars 2013, þar sem uppgefinn fæðingardagur kæranda er skráður [...].

Við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun aflaði stofnunin gagna um kæranda frá sænskum stjórnvöldum. Samkvæmt þeim gögnum hafi kærandi, við framlagningu umsóknar sinnar í Svíþjóð, kvaðst vera fædd þann [...] og hafi verið á því byggt við málsmeðferðina þar.

Svo sem fram hefur komið undirgekkst kærandi aldursgreiningu, sbr. 113. gr. laga um útlendinga, þann 21. september 2018, sem fólst í rannsókn tannlæknisfræðilegra gagna. Niðurstaða greiningarinnar var sú að umsækjandi væri eldri en 18 ára. Vegna athugasemda í greinargerð kæranda tekur kærunefnd fram að nefndin telur sig ekki hafa forsendur til að draga í efa að niðurstöður sérfræðilegs mats á tönnum séu byggðar á forsvaranlegum ályktunum af læknisfræðilegum gögnum.

Af upplýsingum frá Svíþjóð verður ráðið að misræmi er í framburði kæranda um aldur hennar. Í málinu liggja fyrir gögn, annars vegar aldursgreining og hins vegar gögn frá sænskum yfirvöldum, sem gefa til kynna að kærandi sé fullorðin. Þá hefur kærandi lagt fram ýmis gögn einkum frá heimaríki sínu, þ. á m. vegabréf, sem gefa til kynna að hún sé enn barn að aldri. Samkvæmt rannsókn skilríkjasérfræðings í flugstöðvardeild lögreglu er ekki að finna fölsun í vegabréfi kæranda en telur hann þó ekki unnt að staðfesta hvort réttar upplýsingar hafi legið til grundvallar útgáfu þess. Með tilliti til fyrirliggjandi upplýsinga um heimaríki kæranda, þ. á m. stopullar almannaskráningar, verður að mati kærunefndar ekki á því byggt að upplýsingar á framlögðum skilríkjum kæranda séu óyggjandi.

Samkvæmt framansögðu hefur kærandi gefið upp mismunandi fæðingardaga hjá íslenskum og sænskum stjórnvöldum, annars vegar [...] og hins vegar [...]. Þá kemur fram í ákvörðun sænsku útlendingastofnunarinnar, dags. 4. júní 2015, að kærandi hafi ekki getað gert grein fyrir eftirnafni sínu eða fæðingardegi fyrirvaralaust (s. på et spontant sätt). Þegar litið er með heildstæðum hætti til gagna málsins, þ. á m. misvísandi framburðar kæranda um aldur sinn, aldursgreiningar, upplýsinga frá sænskum stjórnvöldum, andmæla kæranda og framlagðra gagna hennar, telur kærunefnd ekki forsendur til annars en að leggja til grundvallar að kærandi sé eldri en 18 ára. Þá verður, að mati kærunefndar, ekki talið að vafi leiki þar á í skilningi 2. málsl. 1. mgr. 113. gr. laga um útlendinga. Að framangreindu virtu fellur mál kæranda ekki undir 4. mgr. 8. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

[...]Í 10. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar segir að eigi umsækjandi aðstandanda í aðildarríki, sem enn bíði þess að fyrsta ákvörðun verði tekin um umsókn hans um alþjóðlega vernd, skuli það aðildarríki bera ábyrgð á meðferð umsóknarinnar um alþjóðlega vernd, að því tilskildu að viðkomandi einstaklingar óski þess skriflega. Hugtakið aðstandandi er skilgreint nánar í g-lið 2. gr. reglugerðarinnar. Undir hugtakið falla þeir einstaklingar sem teljast til kjarnafjölskyldu, m.a. maki eða sambúðarmaki og ólögráða börn hjóna eða para. Með vísan til ofangreinds mats á aldri kæranda er það niðurstaða kærunefndar að hún, sem lögráða einstaklingur, falli ekki þar undir og að ábyrgð Svíþjóðar á umsókn hennar verði ekki færð yfir á íslensk stjórnvöld með vísan til 10. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

Í máli þessu liggur fyrir að sænsk yfirvöld hafa þegar samþykkt viðtöku kæranda á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls framangreinds er það mat kærunefndar að önnur ákvæði reglugerðarinnar standi ekki í vegi fyrir því að heimilt sé að krefja sænsk yfirvöld um að taka við kæranda. Eru skilyrði c-liðar 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga því uppfyllt.

Einstaklingsbundnar aðstæður kæranda

Kærandi í málinu er ung kona sem, skv. gögnum málsins, hefur náð 18 ára aldri og kom ein hingað til lands en kveðst eiga hér [...]. Í framlögðum komunótum frá Göngudeild sóttvarna, dags. 14. ágúst til 16. maí 2019, kemur m.a. fram að kærandi sé almennt heilbrigð. Þá kemur fram að kærandi hafi glímt við gróðurofnæmi, vægan astma, orkuleysi, svefnörðugleika og verki í hné. Í viðtölum kæranda hjá Útlendingastofnun kvaðst hún m.a. glíma við höfuðverk, bakverk, verki í öxl og vinstra megin í kvið, hálsbólgu og beinverki. Þá kvað hún að andleg heilsa hennar sé ekki góð, hún sofi ekki vel, sé með skjálfta í líkamanum, glími við streitu og hafi bæði orðið fyrir og orðið vitni að ofbeldi í heimaríki. Hún hafi þá upplifað fordóma og einelti í Svíþjóð.

Í greinargerð kæranda kemur fram að hún óski eftir því að kærunefnd hlutist til um að aflað verði sérfræðimats á andlegu ástandi hennar. Að mati kærunefndar gefa fyrirliggjandi gögn ekki ástæðu til að ætla að þörf sé á frekari gagnaöflun að því er varðar heilsufar kæranda enda sé mál hennar nægilega upplýst að því leyti, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga.

Í ljósi gagna málsins, þ. á m. fyrirliggjandi heilsufarsgagna, er það mat kærunefndar að staða kæranda sé ekki þess eðlis að hún teljist hafa sérþarfir sem taka þurfi tillit til við meðferð málsins, sbr. 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga.

Aðstæður í Svíþjóð

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður og málsmeðferð umsókna um alþjóðlega vernd í Svíþjóð, m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum og gögnum:

Annual Report on the situation of Asylum in the European Union 2018 (European Asylum Support Office, 24. júní 2019);
Asylum Information Database, National Country Report: Sweden (European Council on Refugees and Exiles, 25. apríl 2019);
Sweden 2018 Human Rights Report (United States Department of State, 13. mars 2019);
Freedom in the World 2018 – Sweden (Freedom House, 28. maí 2018);
Amnesty International Report 2017/18 (Amnesty International, 22. febrúar 2018);
Good Advice for Asylum Seekers in Sweden (The Swedish Network of Refugee Support Group, janúar 2018);
Observations by the United Nations High Commissioner for Refugees Regional Representation for Northern Europe on the draft law proposal on restrictions of the possibility to obtain a residence permit in Sweden (The UN High Commissioner for Refugees, 10. mars 2016);
Upplýsingar af vefsíðu sænsku útlendingastofnunarinnar (www.migrationsverket.se).

Í framangreindum gögnum kemur fram að sænska útlendingastofnunin (s. Migrationsverket) tekur ákvarðanir er varða umsóknir um alþjóðlega vernd. Umsækjandi um alþjóðlega vernd á þess kost að bera synjun útlendingastofnunarinnar á umsókn sinni undir stjórnsýsludómstól (s. Migrationsdomstolen) og þeim dómi er unnt að áfrýja til áfrýjunardómstóls (s. Migrationsöverdomstolen). Umsækjendur um alþjóðlega vernd, sem hafa fengið endanlega synjun á umsókn sinni hjá sænsku útlendingastofnuninni og framangreindum dómstólum, eiga þess kost að leggja fram viðbótarumsókn hjá sænsku útlendingastofnuninni, að ákveðnum skilyrðum uppfylltum. Ef nýjar upplýsingar eða ný gögn liggja fyrir í máli umsækjanda, aðstæður hafa breyst verulega eða verulegir annmarkar hafa verið á fyrri málsmeðferð, geta skilyrði fyrir viðbótarumsókn verið uppfyllt. Synjun sænsku útlendingastofnunarinnar um að taka viðbótarumsókn til skoðunar má kæra og engin takmörk eru á því hversu oft umsækjandi getur lagt fram viðbótarumsókn um alþjóðlega vernd. Umsækjendur eiga rétt á takmarkaðri félagslegri aðstoð á meðan viðbótarumsókn er til meðferðar. Þá eiga umsækjendur um alþjóðlega vernd þess kost að leggja fram beiðni fyrir Mannréttindadómstól Evrópu um bráðabirgðaráðstöfun, skv. 39. gr. málsmeðferðarreglna dómstólsins, telji þeir endanlega niðurstöðu um synjun á umsókn um alþjóðlega vernd og brottvísun til heimaríkis hafa í för með sér hættu á ofsóknum eða meðferð sem muni brjóta í bága við ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu.

Svíþjóð er aðildarríki Evrópusambandsins og hefur innleitt tilskipanir sambandsins vegna meðferðar og móttöku umsækjenda um alþjóðlega vernd. Samkvæmt framangreindum skýrslum um aðstæður og aðbúnað umsækjenda í Svíþjóð eiga þeir rétt á húsnæði, mataraðstoð og vasapeningum, geti þeir ekki framfleytt sér sjálfir. Þá kemur fram á heimasíðu sænsku útlendingastofnunarinnar og í gagnagrunni Evrópuráðsins um flóttamenn og landflótta einstaklinga, Asylum Information Database, að umsækjendum um alþjóðlega vernd í Svíþjóð er tryggður aðgangur að grunnheilbrigðisþjónustu. Sveitarfélagið sem umsækjandi um alþjóðlega vernd dvelst í hefur milligöngu um að útvega umsækjanda lækni og aðra heilbrigðisþjónustu við hæfi. Þá er tekið tillit til þarfa einstaklinga sem teljast vera í viðkvæmri stöðu, þ. á m. að því er varðar sérfræðiaðstoð. Greiða þarf vægt komugjald vegna heimsóknar á heilsugæslu en innlögn á spítala er umsækjanda að kostnaðarlausu. Fari kostnaður vegna heilbrigðisþjónustu fram úr ákveðinni upphæð er hægt að óska eftir fjárhagsaðstoð frá ríkinu. Umsækjandi um alþjóðlega vernd í Svíþjóð, sem fengið hefur neikvæða niðurstöðu í máli sínu hefur aðgang að nauðsynlegri heilbrigðisþjónustu fram að brottför en nýtur hins vegar ekki fjárhagsstuðnings til að greiða fyrir slíka þjónustu eða lyf. Þá missir hann rétt sinn til húsnæðis og framfærslu en sænska útlendingastofnunin heldur úti viðkomumiðstöðvum (e. transit centres) fyrir þá sem hafa samþykkt sjálfviljuga heimför (e. voluntary departure).

Af þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér er ljóst að sænsk stjórnvöld uppfylla skyldur sínar varðandi lögfræðiaðstoð við umsækjendur um alþjóðlega vernd skv. tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins nr. 32/2013 um málsmeðferð við veitingu og afturköllun alþjóðlegrar verndar, sbr. 19. og 20. gr. hennar. Þegar umsækjendur um alþjóðlega vernd leggja fram umsókn um vernd í Svíþjóð í fyrsta skipti eiga þeir rétt á lögfræði- og túlkaþjónustu án endurgjalds þegar umsókn er til meðferðar hjá sænsku útlendingastofnuninni og á kærustigum málsins. Umsækjendur um alþjóðlega vernd eiga hins vegar ekki rétt á lögfræðiþjónustu án endurgjalds við að leggja fram viðbótarumsókn en þeir geta átt rétt á að fá tilnefndan lögmann ef sænska útlendingastofnunin samþykkir að taka viðbótarumsóknina til skoðunar. Endurgjaldslaus túlkaþjónusta er ekki í boði við framangreinda málsmeðferð. Umsækjendur um alþjóðlega vernd geta einnig leitað til frjálsra félagasamtaka, t.d. ráðgjafarmiðstöðvar (s. Rådgivningsbyrån) sem veitir lögfræðiaðstoð og ráðgjöf.

Ákvæði 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga

Í 3. mgr. 36. gr. laganna kemur fram að ef beiting 1. mgr. myndi leiða til þess að brotið væri gegn 42. gr., t.d. vegna aðstæðna í því ríki sem senda á umsækjanda til, skuli taka umsókn til efnismeðferðar. Í 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að ekki sé heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þá segir í 2. mgr. ákvæðisins að 1. mgr. eigi einnig við um sendingu útlendings til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr. Við túlkun á inntaki 42. gr. laga um útlendinga telur kærunefnd jafnframt að líta verði til þess að ákvörðun aðildarríkis um brottvísun eða frávísun sem setur einstakling í raunverulega hættu á að verða fyrir pyndingum, ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu er í andstöðu við 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, sbr. jafnframt 68. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands, nr. 33/1944.

Í dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu hefur verið byggt á því að sú meðferð sem einstaklingur á von á við brottvísun eða frávísun verði að ná tilteknu lágmarks alvarleikastigi til að ákvörðunin verði talin brot á 3. gr. mannréttindasáttmálans. Horfa verði til allra aðstæðna í fyrirliggjandi máli, svo sem lengdar og eðlis meðferðar, andlegra og líkamlegra áhrifa hennar auk stöðu einstaklings hverju sinni, svo sem kyns, aldurs og heilsufars. Við mat á umræddu alvarleikastigi hefur dómstólinn jafnframt litið til annarra þátta, t.d. hvort einstaklingurinn er í viðkvæmri stöðu, sbr. t.d. dóm Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Khlaifia o.fl. gegn Ítalíu (nr. 16483/12) frá 15. desember 2016. Í því sambandi hefur dómstóllinn lagt ákveðna áherslu á að umsækjendur um alþjóðlega vernd tilheyri jaðarsettum og viðkvæmum þjóðfélagshóp sem þurfi sérstaka vernd, sbr. t.d. dóm í máli Tarakhel gegn Sviss (nr. 29217/12) frá 4. nóvember 2012. Þrátt fyrir það verði 3. gr. mannréttindasáttmálans ekki túlkuð á þann hátt að í greininni felist skylda aðildarríkja til að sjá umsækjendum um alþjóðlega vernd fyrir húsnæði eða fjárhagsaðstoð sem geri þeim kleift að viðhalda ákveðnum lífskjörum, sbr. dóm í máli M.S.S. gegn Belgíu og Grikklandi (nr. 30696/09) frá 21. janúar 2011.

Með vísan til umfjöllunar um aðstæður og móttökuskilyrði umsækjenda um alþjóðlega vernd í Svíþjóð er það niðurstaða kærunefndar að synjun á efnismeðferð umsóknar kæranda um alþjóðlega vernd leiði ekki til brots gegn 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga, sbr. jafnframt 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.

Áður hefur verið fjallað um málsmeðferð umsókna um alþjóðlega vernd í Svíþjóð, þ.m.t. möguleika umsækjenda til að fá ákvarðanir um synjun verndar endurskoðaðar hjá sænskum yfirvöldum. Sænsk yfirvöld eru bundin af sambærilegum reglum og Ísland um vernd gegn brottvísun umsækjenda um alþjóðlega vernd til ríkis þar sem einstaklingar eiga á hættu að verða fyrir ofsóknum og lífi þeirra og frelsi ógnað (non-refoulement), sbr. IV. kafli sænsku útlendingalaganna (s. Utlänningslagen 2005:716). Að mati kærunefndar veitir málsmeðferð sænskra yfirvalda nægilega tryggingu fyrir því að einstaklingsbundið mat sé lagt á aðstæður umsækjenda um alþjóðlega vernd í því skyni að tryggja að enginn umsækjandi sé sendur þangað sem líf hans og frelsi er í hættu. Þá hefur kærandi ekki lagt fram gögn sem benda til þess að meðferð á umsókn hennar í Svíþjóð hafi verið óforsvaranleg. Samkvæmt framansögðu benda öll gögn til þess að kærandi hafi raunhæf úrræði í Svíþjóð, bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. jafnframt 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sem tryggja að hún verði ekki send áfram til annars ríkis þar sem líf hennar eða frelsi kann að vera í hættu, sbr. 2. mgr. 42. gr. laga um útlendinga.

Samkvæmt framansögðu kemur 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga ekki í veg fyrir að umsókn kæranda verði synjað um efnismeðferð.

Ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga

Í 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kemur fram að ef svo standi á sem greini í 1. mgr. skuli þó taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar ef útlendingurinn hefur slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða ef sérstakar ástæður mæli annars með því. Í 32. gr. a og 32. gr. b reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017, sbr. 4. mgr. 36. gr. laganna, koma fram viðmið varðandi mat á því hvort taka skuli umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar vegna sérstakra tengsla eða ef sérstakar ástæður mæla með því. Þá segir í 2. mgr. 36. gr. laganna að ef meira en 12 mánuðir hafa liðið frá því að umsókn um alþjóðlega vernd barst fyrst íslenskum stjórnvöldum og tafir á afgreiðslu hennar eru ekki á ábyrgð umsækjanda sjálfs skal taka hana til efnismeðferðar.

Kærunefnd leggur þann skilning í kröfugerð kæranda að hún telji sig hafa sérstök tengsl við Ísland, í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, vegna tengsla sinna við M og K sem hafi sótt um alþjóðlega vernd hér á landi.

Lög um útlendinga veita ekki skýrar leiðbeiningar um hvernig hugtakið sérstök tengsl skv. 2. mgr. 36. gr. skuli túlkað í framkvæmd. Við túlkun ákvæðisins hefur kærunefnd litið til athugasemda sem fylgdu ákvæðinu í frumvarpi því er varð að lögum um útlendinga og lagt til grundvallar að ákvæðinu sé ætlað að taka m.a. til þeirra tilvika þegar umsækjendur eiga ættingja hér á landi en ekki í því ríki sem þeir yrðu aftur sendir til. Þetta geti einnig átt við í öðrum tilfellum þar sem tengsl eru ríkari en við viðtökuríki, svo sem vegna fyrri dvalar. Þá gera athugasemdirnar í frumvarpi og ákvæði 32. gr. b reglugerðar um útlendinga ráð fyrir því að fyrri dvöl umsækjanda hér á landi geti leitt til þess að um sérstök tengsl séu að ræða. Jafnframt sé ljóst að þau tengsl sem ákvæðið vísar til geta verið fjarlægari en þau nánu fjölskyldutengsl sem Dyflinnarreglugerðin mælir fyrir um. Meðal þess sem líta verði til við matið á því hvort umsækjandi hafi sérstök tengsl við landið sé hversu rík tengslin séu hér á landi.

Samkvæmt framansögðu getur komið til skoðunar hvort kærandi hafi sérstök tengsl við landið í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga þegar hann á ættingja hér á landi. Kærunefnd telur að leggja skuli til grundvallar að ef umsækjandi um alþjóðlega vernd á sannanlega ættingja hér á landi, sem hefur heimild til dvalar hér, sem hann hefur raunveruleg og sérstök tengsl við hér á landi en ekki í viðtökuríki, geti umsókn hans verið tekin til efnismeðferðar hér á landi á grundvelli þess að umsækjandi hafi sérstök tengsl við landið.

Ljóst er að [...] kæranda eru einungis staddir hér á landi í tengslum við umsókn sína um alþjóðlega vernd líkt og hún sjálf. Að mati kærunefndar verður því talið ljóst að kærandi hefur ekki slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hún fái hér vernd, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Þá er ekkert annað í gögnum málsins sem bendir til þess, að mati kærunefndar, að kærandi hafi slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Kærandi byggir þá m.a. á því að hún vilji ekki snúa aftur til Svíþjóðar þar sem hún hafi fengið synjun á umsókn sinni um alþjóðlega vernd þar. Enn fremur hafi aðstæður í búsetuúrræðum þar verið krefjandi, hún hafi verið flutt á milli fjölskyldna og skóla og orðið fyrir fordómum og einelti. Þá hafi hvorki farið fram greining á andlegu ástandi kæranda né hugsanlegum afleiðingum endursendingar til Svíþjóðar á heilsufar hennar.

Af ofangreindum gögnum um aðstæður í Svíþjóð verður ráðið að kærandi eigi rétt á viðhlítandi heilbrigðisþjónustu þar og fær það stuðning í framburði kæranda. Það er því mat kærunefndar að gögn málsins gefi ekki til kynna að kærandi glími við mikil og alvarleg veikindi sem meðferð er aðgengileg við hér á landi en ekki í viðtökuríki, sbr. viðmið í 32. gr. a reglugerðar um útlendinga. Þá er það mat nefndarinnar að ekki sé fyrir hendi ástæða í máli kæranda er varðar heilsufar hennar sem sé svo einstaklingsbundin og sérstök að ekki verði framhjá henni litið, sbr. 32. gr. a reglugerðar um útlendinga.

Að mati kærunefndar bera gögn málsins þá ekki með sér að kærandi muni eiga erfitt uppdráttar í viðtökuríki vegna alvarlegrar mismununar eða að kærandi geti af sömu ástæðu vænst þess að staða hennar verði verulega síðri en staða almennings í viðtökuríki, sbr. viðmið í 32. gr. a reglugerðar um útlendinga.

Vegna athugasemda kæranda í greinargerð verður þá tekið fram að kærunefnd telur, með vísan til aldursgreiningar og upplýsinga um skráðan aldur kæranda í Svíþjóð, að hún hafi þegar verið lögráða við komuna hingað til lands, sbr. sérviðmið varðandi börn og ungmenni í 32. gr. a reglugerðar um útlendinga. Þá er það mat kærunefndar að úrskurðir nefndarinnar nr. 241/2016, 550/2017, 552/2017, 553/2017, 581/2017, 582/2017, 583/2017 og 586/2017 hafi ekki þýðingu fyrir mál kæranda enda atvik ekki sambærileg þeim sem þetta mál byggir á.

Það er jafnframt mat kærunefndar að málsástæður kæranda að öðru leyti verði ekki taldar til sérstakra ástæðna í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Að teknu tilliti til einstaklingsbundinna aðstæðna kæranda er það mat kærunefndar að ekki séu fyrir hendi sérstök tengsl eða sérstakar ástæður sem mæli með því að mál hennar verði tekið til efnismeðferðar hér á landi, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Niðurstaða kærunefndar er byggð á heildstæðu mati á tengslum kæranda við landið og einstaklingsbundnum aðstæðum hennar að öðru leyti.

Þá telur kærunefnd ljóst að síðari málsliður 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga eigi ekki við í máli kæranda þar sem ekki eru liðnir 12 mánuðir frá því að kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi, en hún lagði fram umsókn sína þann 6. ágúst 2018.

Athugasemdir kæranda við ákvörðun Útlendingastofnunar

Svo sem fram hefur komið gerir kærandi ýmsar athugasemdir við ákvörðun Útlendingastofnunar í máli hennar. Kærunefnd hefur farið yfir hina kærðu ákvörðun og málsmeðferð stofnunarinnar og telur ekki tilefni til þess að gera athugasemdir við hana. Þá hefur kærunefnd endurskoðað alla þætti málsins og komist að sömu niðurstöðu og Útlendingastofnun.

Frávísun

Samkvæmt gögnum málsins kom kærandi hingað til lands þann 2. ágúst 2018 og sótti um alþjóðlega vernd þann 6. ágúst 2018. Eins og að framan greinir hefur umsókn hennar um alþjóðlega vernd verið synjað um efnismeðferð og hefur hún því ekki tilskilin leyfi til dvalar enda verður að líta á umsókn hennar um alþjóðlega vernd sem áform um að dveljast í landinu meira en 90 daga, sbr. til hliðsjónar 3. mgr. 42. gr. reglugerðar um útlendinga. Verður kæranda því vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. og 5. mgr. 106. gr. laganna, enda hafði hún verið hér á landi í innan við níu mánuði þegar málsmeðferð umsóknar hennar hófst hjá Útlendingastofnun.

Kærandi skal flutt til Svíþjóðar innan tilskilins frests nema ákveðið verði að fresta réttaráhrifum úrskurðar þessa að kröfu kæranda, sbr. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga.

Samantekt

Í máli þessu hafa sænsk stjórnvöld fallist á að taka við kæranda og umsókn hennar um alþjóðlega vernd á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að rétt sé að synja því að taka til efnismeðferðar umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi og senda kæranda til Svíþjóðar með vísan til c-liðar 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Ákvörðun Útlendingastofnunar er því staðfest.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Þorbjörg Inga Jónsdóttir Hilmar Magnússon

Efnisorð

Kærunefnd útlendingamála