Nr. 144/2020 Úrskurður
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 8. apríl 2020 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 144/2020
í stjórnsýslumáli nr. KNU20030003
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Þann 3. mars 2020 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefnd kærandi), ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 27. janúar 2020, um að synja henni um dvalarleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar, sbr. 61. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016.
Af greinargerð má ráða að kærandi krefjist þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Kærandi sótti um dvalarleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar þann 17. september 2019. Með ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 27. janúar 2020, var umsókn kæranda synjað. Umboðsmanni kæranda var tilkynnt um ákvörðun Útlendingastofnunar þann 20. febrúar sl. og kærði kærandi ákvörðunina til kærunefndar útlendingamála þann 3. mars sl. en kæru fylgdi greinargerð og fylgigögn. Þann 25. mars sl. bárust viðbótargögn frá kæranda.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Í ákvörðun Útlendingastofnunar var vísað til þess að samkvæmt b-lið 1. mgr. 61. gr. laga um útlendinga væri það forsenda fyrir útgáfu dvalarleyfis vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar að áður hafi verið gefið út atvinnuleyfi samkvæmt lögum um atvinnuréttindi útlendinga nr. 97/2002. Með ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 24. janúar 2020, hafi kæranda verið synjað um atvinnuleyfi. Væri stofnuninni því ekki heimilt að veita kæranda dvalarleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar og var umsókn hennar því synjað.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð vísar kærandi til þess að hún hafi upphaflega ætlað að sækja um atvinnuleyfi vegna sérstakra ástæðna en verið leiðbeint af Útlendingastofnun um að fylla út umsókn um atvinnuleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar. Byggir hún á því að umsóknin eins og hún hafi verið lögð fram í öndverðu þann 16. september 2019, vegna sérstakra ástæðna, verði lögð til grundvallar. Þá vísar kærandi í greinargerð til málsástæðna sem lúta að ákvörðun Vinnumálastofnunar í máli hennar. Þar sem kæra á ákvörðun Vinnumálastofnunar sætir endurskoðun hjá félagsmálaráðuneytinu, sbr. 34. gr. laga um atvinnuréttindi útlendinga nr. 97/2002, er að mati kærunefndar ekki þörf á að reifa efni greinargerðarinnar frekar.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Í 61. gr. laga um útlendinga er fjallað um heimildir til útgáfu dvalarleyfis vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar. Samkvæmt 1. mgr. 61. gr. eru skilyrði fyrir veitingu dvalarleyfis skv. ákvæðinu m.a. þau að útlendingur fullnægi grunnskilyrðum 1. og 2. mgr. laganna, sbr. a-lið 61. gr., og að tímabundið atvinnuleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar hafi verið veitt á grundvelli laga nr. 97/2002 um atvinnuréttindi útlendinga, sbr. b-lið 1. mgr. 61. gr. laga um útlendinga.
Í ákvæði 1. mgr. 52. gr. laga um útlendinga er mælt svo fyrir um að Útlendingastofnun taki ákvörðun um veitingu dvalarleyfis en Vinnumálastofnun um veitingu atvinnuleyfis. Vinnumálastofnun annast m.a. framkvæmd laga um atvinnuréttindi útlendinga, þ.m.t. ákvarðanatöku um hvort útlendingi skuli veitt atvinnuleyfi. Athugasemdir kæranda varðandi mat Vinnumálstofnunar á umsókn hans um atvinnuleyfi koma því ekki til skoðunar hjá kærunefnd útlendingamála.
Samkvæmt gögnum málsins er ljóst að Vinnumálastofnun synjaði því að kæranda yrði veitt atvinnuleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar með ákvörðun, dags. 24. janúar 2020. Kærandi uppfyllir því ekki ófrávíkjanlegt skilyrði b-liðar 1. mgr. 61. gr. laga um útlendinga fyrir veitingu dvalarleyfis. Verður ákvörðun Útlendingastofnunar því staðfest.
Í greinargerð gerir kærandi athugasemd við leiðbeiningar Útlendingastofnunar vegna umsóknar um atvinnuleyfi. Á meðal gagna málsins er dvalarleyfisumsókn kæranda, dags. 17. september 2019, þar sem sótt er um dvalarleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar. Í tölvupósti Útlendingastofnunar til kæranda, dags. 27. september s.á., vísaði stofnunin til þess að röngu umsóknareyðublaði vegna atvinnuleyfis hefði verið skilað inn, þ.e. umsókn um tímabundið atvinnuleyfi vegna sérstakra ástæðna en kærandi hafi með réttu átt að skila inn umsókn um tímabundið atvinnuleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar. Var kæranda leiðbeint um að fylla út rétt umsóknarform en af gögnum málsins er ljóst að kærandi fylgdi framangreindum leiðbeiningum Útlendingastofnunar. Samkvæmt 1. mgr. 11. gr. laga um atvinnuréttindi útlendinga er heimilt að veita tímabundið atvinnuleyfi vegna tiltekins starfs hér á landi í undantekningartilvikum þegar útlendingur hefur áður verið veitt bráðabirgðadvalarleyfi, dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, dvalarleyfi fyrir hugsanlegt fórnarlamb mansals, dvalarleyfi fyrir fórnarlömb mansals, dvalarleyfi fyrir foreldra, dvalarleyfi á grundvelli sérstakra tengsla við landið eða dvalarleyfi á grundvelli lögmæts tilgangs samkvæmt lögum um útlendinga. Ljóst er að atvinnuleyfi vegna sérstakra ástæðna gildir um allt annars konar dvalarleyfi en kærandi sótti um. Þá hefur kærunefnd ekki forsendur til annars en að skoða stjórnsýslukæru kæranda m.t.t. dvalarleyfisumsóknar eins og hún var lögð fram en kærandi sótti um dvalarleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar og er útgáfa tímabundins atvinnuleyfis vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar af hálfu Vinnumálastofnunar forsenda fyrir slíku leyfi, eins og áður hefur verið rakið. Með vísan til framangreinds gerir kærunefnd því ekki athugasemdir við framangreindar leiðbeiningar Útlendingastofnunar og þann farveg sem stofnunin setti umsókn kæranda í.
Samkvæmt gögnum málsins fékk kærandi útgefna vegabréfsáritun inn á Schengen-svæðið með gildistíma til 26. febrúar sl. Samkvæmt framangreindu hefur kærandi ekki dvalarleyfi hér á landi og þá er gildistími vegabréfsáritunar liðinn. Kæranda er því ekki heimil áframhaldandi dvöl hér á landi og ber henni að yfirgefa landið innan 15 daga frá móttöku úrskurðarins. Athygli kæranda er vakin á því að ef hún yfirgefur ekki landið innan frestsins kann að vera heimilt að brottvísa henni, sbr. a-lið 1. mgr. og a-lið 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga. Brottvísun felur í sér bann við komu til landsins og skal endurkomubann að jafnaði ekki gilda skemur en tvö ár, sbr. 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
F.h. kærunefndar útlendingamála,
Áslaug Magnúsdóttir, settur varaformaður