Enginn ætti að þurfa að hætta lífi sínu til að vera með fjölskyldu sinni

Í eldhúsinu í Kaupmannahöfn eru Manal og börnin hennar þrjú glöð yfir að vera saman. Manal hefur fengið pólitískt hæli og börnin hennar tímabundna vernd í Danmörku, sem þýðir að þau geta loks búið saman. En þegar þau segja frá því sem þau þurftu að ganga í gegnum til að komast á þennan stað breytist andrúmsloftið. „Ég veit ekki einu sinni hvort það er gott fyrir mig að muna, eða ekki,“ segir Manal. „Ég finn fyrir því í líkamanum.“

Manal var að vinna í dómsmálaráðuneyti Sýrlands þegar átökin í landinu bárust óþægilega nálægt. Hún átti fárra kosta völ og tók ákvörðun sem engin móðir ætti að þurfa að taka: hún flúði til að bjarga lífi sínu en skildi börnin sín þrjú eftir.

Heimili Manal var eyðilagt með sprengjum og skotum þegar átökin hörðnuðu. Þegar henni barst bein hótun frá uppreisnarmanni og dómari var drepinn gerði hún sér ljóst að líf hennar var í hættu. Það var of lítill tími og peningar til að skipuleggja ferðina fyrir þau öll fjögur, svo hún ákvað að fara ein í þeirri trú að börnin kæmu strax á eftir henni. Það leið rúmt ár þar til að hún sá þau aftur.

Manal komst í öruggt skjól í Danmörku í desember 2014, en áhyggjum hennar var langt í frá lokið. Hún komst að því að hún yrði að bíða í þrjú ár til að öðlast rétt á að fá fjölskylduna til sín. Það þýddi þrjú ár enn af áhyggjum af börnunum í Sýrlandi og þeim möguleika að þau legðu sjálf í hættuförina til Evrópu.

„Það vill enginn vera án barnanna sinna.“

„Ég átti mér eina ósk,“ sagði hún. „Að sjá börnin mín. Ég gat aldrei hugsað mér að lifa án þeirra. Enginn vill vera án barnanna sinna.“

Full örvæntingar snéri Manal sér til smyglara til að koma fjölskyldunni sem fyrst til Danmerkur.

Ferðalag þeirra hófst í október 2015 þegar Sarah, elsta dóttir Manal, skrifaði að þau hefðu fundið einhvern til að koma þeim yfir landamærin inn í Tyrkland og þaðan með báti til Grikklands. Manal var spennt þegar Sarah skrifaði að þau hefðu loksins komist niður að ströndinni og myndu fara um borð í bátinn í dögun.

Eftir það heyrði Manal ekkert. Hún fór í háttinn og óttaðist hið versta og vaknaði upp við fréttir um að bátur á leið til Lesbos frá Tyrklandi hefði bilað. Margir þeirra sem voru um borð hefðu farið í sjóinn. Það var báturinn sem hún vissi að börnin hennar væru á.

Veröld Manal hrundi meðan fréttamenn töluðu um fjölda karla, kvenna og barna sem hefðu drukknað. Alein í hælismiðstöðinni, miður sín af sektarkennd, hnipraði hún sig saman, skjálfandi og ófær um að hreyfa sig.

Frásögnin á íslensku í heild á vef UNHRC