Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 14/2021

Föstudaginn 30. apríl 2021

A

gegn

Vinnumálastofnun

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Hólmfríður Birna Guðmundsdóttir lögfræðingur, Agnar Bragi Bragason lögfræðingur og Arnar Kristinsson lögfræðingur.

Með kæru, dags. 12. janúar 2021, kærði A, til úrskurðarnefndar velferðarmála ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 29. desember 2020, um að synja beiðni hennar um greiðslu atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 7. október til 17. nóvember 2020.

I.  Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um greiðslur atvinnuleysisbóta hjá Vinnumálastofnun 20. desember 2020. Meðfylgjandi umsókn kæranda var skýringarbréf þar sem kærandi skýrir frá því að hún starfi sem hársnyrtir og hafi þurft að loka rekstri sínum á tímabilinu 7. október til 17. nóvember 2020. Með ákvörðun, dags. 29. desember 2020, var kæranda tilkynnt um að umsókn hennar hefði verið hafnað þar sem hún teldist ekki vera í virkri atvinnuleit í skilningi 14. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar. Beiðni kæranda um að umsóknin tæki til tímabilsins 7. október til 17. nóvember 2020 var synjað með vísan til 1. mgr. 29. gr. framangreindra laga um atvinnuleysistryggingar. Þann 30. desember 2020 sendi kærandi erindi til Vinnumálastofnunar og var mál hennar því tekið fyrir á ný. Með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 11. janúar 2021, var kæranda tilkynnt að fyrri ákvörðun stofnunarinnar væri staðfest.

Kæra barst úrskurðarnefnd velferðarmála 12. janúar 2021. Með bréfi, dags. 26. janúar 2021, óskaði úrskurðarnefndin eftir greinargerð Vinnumálastofnunar ásamt gögnum málsins. Greinargerð Vinnumálastofnunar barst með bréfi, dags. 19. febrúar 2021, og með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 22. febrúar 2021, var greinargerð Vinnumálastofnunar send kæranda til kynningar. Athugasemdir bárust ekki.

II.  Sjónarmið kæranda

Að sögn kæranda skilur hún ekki hvernig hún hafi átt að vita að hún hafi getað sótt um bætur á meðan það hafi verið lokað á hárgreiðslustofum en það hafi hvorki komið fram í fréttum né á síðu Vinnumálastofnunar. Þá geti kærandi ekki sótt um lokunarstyrk vegna þess að staðgreiðslu hafi ekki verið skilað inn fyrir umrætt tímabil. Kærandi viti til þess að aðrir einstaklingar sem hafi sótt um bætur aftur í tímann hafi fengið það í gegn og yrði henni því mismunað ef hennar umsókn verði ekki samþykkt. Kærandi hafi ekki fengið afslátt af leigu og hafi þurft að greiða alla sína reikninga og hún þurfi nauðsynlega á því að halda að fá það sem hún eigi rétt á.

III.  Sjónarmið Vinnumálastofnunar

Í greinargerð Vinnumálastofnunar kemur fram að í 1. mgr. 9. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar komi fram að launamönnum og sjálfstætt starfandi einstaklingum sé heimilt að sækja um atvinnuleysisbætur til Vinnumálastofnunar þegar þeir verði atvinnulausir. Þá segi í 1. mgr. 29. gr. laganna að sá sem teljist tryggður samkvæmt lögunum geti átt rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta samfellt í þrjú ár frá þeim degi er Vinnumálastofnun hafi tekið við umsókn hans um atvinnuleysisbætur nema annað leiði af lögunum. Í athugasemdum við 29. gr. í frumvarpi því er varð að lögum nr. 54/2006 komi fram að miðað sé við að það tímabil sem atvinnuleysisbætur séu greiddar hefjist þegar Vinnumálastofnun móttaki umsókn um atvinnuleysisbætur.

Vinnumálastofnun bendir á að það sé grundvallarskilyrði fyrir því að eiga rétt á greiðslu atvinnuleysistrygginga að hinn tryggði sæki um slíkt til stofnunarinnar. Stofnunin telji sér ekki heimilt að greiða atvinnuleysisbætur lengra aftur en frá dagsetningu umsóknar atvinnuleitanda um atvinnuleysisbætur. Þar sem Vinnumálastofnun hafi tekið við umsókn kæranda þann 20. desember 2020 telji stofnunin að kærandi eigi ekki rétt á greiðslum atvinnuleysisbóta fyrir þann tíma, sbr. fortakslaust skilyrði laga nr. 54/2006, sbr. 1. mgr. 9. gr. og 1. mgr. 29. gr. laganna, sbr. fyrri úrskurð úrskurðarnefndar velferðarmála í máli nr. 394/2020. Þá hafi kærandi ekki verið atvinnulaus í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar frá og með umsóknardegi og geti því ekki talist í virkri atvinnuleit, sbr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi eigi því ekki rétt á greiðslu atvinnuleysistrygginga eftir umsóknardag.

IV.  Niðurstaða

Kærð er ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja beiðni kæranda um greiðslu atvinnuleysisbóta afturvirkt fyrir tímabilið 7. október til 17. nóvember 2020.

Í 9. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar er fjallað um umsókn um atvinnuleysisbætur og er 1. mgr. lagagreinarinnar svohljóðandi:

Launamönnum og sjálfstætt starfandi einstaklingum er heimilt að sækja um atvinnuleysisbætur til Vinnumálastofnunar þegar þeir verða atvinnulausir. Umsóknin skal vera skrifleg á þar til gerðum eyðublöðum og henni skal meðal annars fylgja vottorð fyrrverandi vinnuveitanda, staðfesting um stöðvun rekstrar og önnur nauðsynleg gögn að mati Vinnumálastofnunar. Í umsókn skulu koma fram allar þær upplýsingar er varða vinnufærni umsækjanda og þær rökstuddar fullnægjandi gögnum.

Í 1. mgr. 29. gr. laga nr. 54/2006 kemur fram að sá sem teljist tryggður samkvæmt lögunum geti átt rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta samfellt í 30 mánuði frá þeim degi er Vinnumálastofnun hafi tekið við umsókn hans um atvinnuleysisbætur nema annað leiði af lögunum. Í athugasemdum við 29. gr. frumvarps þess sem varð að lögum um atvinnuleysistryggingar kemur fram að miðað sé við að það tímabil sem atvinnuleysisbætur séu greiddar hefjist þegar Vinnumálastofnun móttaki umsókn um atvinnuleysisbætur.

Vinnumálastofnun tók við umsókn kæranda 20. desember 2020 og á kærandi því ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta fyrir þann tíma, sbr. 1. mgr. 9. gr. og 1. mgr. 29. gr. laga nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun er því staðfest.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 29. desember 2020, um að synja beiðni A, um greiðslu atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 7. október til 17. nóvember 2020, er staðfest.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Hólmfríður Birna Guðmundsdóttir