8. desember 2022 Dómsmálaráðuneytið

Nr. 515/2022 Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Hinn 8. desember 2022 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 515/2022

í stjórnsýslumáli nr. KNU22100006

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Hinn 30. september 2022 kærði […], fd. […], ríkisborgari Kólumbíu og Venesúela (hér eftir nefndur kærandi), ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 16. september 2022, um að synja honum um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að honum verði veitt viðbótarvernd hér á landi með vísan til 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Ráða má að til vara krefjist kærandi þess að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að honum verði veitt alþjóðlega vernd á grundvelli 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Til þrautavara krefst kærandi þess að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða með vísan til 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi 21. febrúar 2022. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun m.a. 30. mars 2022 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 16. september 2022, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var sú ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála hinn 30. september 2022. Kærunefnd barst greinargerð kæranda 12. október 2022. Viðbótarupplýsingar bárust kærunefnd 23. nóvember 2022.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi byggi umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hann sé í hættu vegna almenns ástands í heimaríkjum sínum Kólumbíu og Venesúela.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli kæranda var sú að kærandi væri ekki flóttamaður og honum skyldi synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi samkvæmt ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða samkvæmt 74. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi.

Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði réttaráhrifum ákvörðunarinnar, sbr. 1. mgr. 35. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð sinni vísar kærandi til gagna málsins varðandi málavexti og aðstæður hans, þá einkum til efnisviðtals við hann hjá Útlendingastofnun. Fram kemur í greinargerð kæranda að faðir hans, ríkisborgari Venesúela, hafi hlotið alþjóðlega vernd hér á landi árið 2019. Móðir kæranda og bróðir hans, bæði ríkisborgarar Venesúela og Kólumbíu, hafi einnig hlotið alþjóðlega vernd, en þeim hafi verið veitt vernd á grundvelli fjölskyldusameiningar samkvæmt 2. mgr. 45. gr. sama dag og kæranda hafi verið synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi. Þannig hafi allri fjölskyldu kæranda verið veitt alþjóðleg vernd á Íslandi nema kæranda þar sem hann hafi verið orðinn 18 ára þegar ákvörðun Útlendingastofnunar hafi verið tekin og því hafi hann ekki talist vera partur af fjölskyldunni í skilningi 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga.

Kærandi leggur áherslu á það í greinargerð sinni að hann hafi aldrei búið í Kólumbíu. Hann sé fæddur og uppalinn í Venesúela og sé eingöngu með kólumbískt ríkisfang að nafninu til þar sem móðir hans sé frá Kólumbíu. Kærandi hafi dvalið í Kólumbíu í tvo til þrjá mánuði fyrir um þremur árum síðan til þess að verða sér úti um kólumbískt vegabréf. Utan þess hafi hann ekki verið þar. Kærandi vísar til greinargerðar sinnar til Útlendingastofnunar varðandi aðstæður í Venesúela og Kólumbíu. Jafnframt vísar kærandi til umfjöllunar Útlendingastofnunar um aðstæður í Kólumbíu í ákvörðun stofnunarinnar í máli nr. 2022-01702 frá 13. júlí 2022 og úrskurðar kærunefndar útlendingamála nr. 371/2022 í máli sama aðila frá 16. september 2022.

Kærandi krefst þess aðallega að honum verði veitt viðbótarvernd hér á landi með vísan til 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Kærandi sé með ríkisborgararétt í Venesúela og Kólumbíu og telur hann að ákvæðið taki einnig til þeirra sem séu að flýja Kólumbíu vegna þeirrar óværðar og óöryggis sem sé til staðar þar, enda sé ástandið lítið skárra en í Venesúela.

Verði ekki fallist á aðalkröfu málsins krefst kærandi þess til vara að honum verði veitt alþjóðleg vernd á grundvelli 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Þrátt fyrir að orðalag ákvæðisins gefi til kynna að það taki ekki til barna yfir 18 ára aldri þá sé ljóst að slíkt sé tímaskekkja, enda séu börn mun lengur börn í dag en áður hafi verið. Börn yfir 18 ára búi almennt enn í foreldrahúsum og treysti á framfærslu foreldra sinna mun lengur en áður hafi tíðkast. Einnig sé það tilgangur ákvæðisins að sameina fjölskyldur og það gangi í berhögg við þann tilgang að aðskilja kæranda frá fjölskyldu sinni eingöngu vegna aldurs hans.

Til þrautavara krefst kærandi þess að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Ákvæðið heimili veitingu slíks dvalarleyfis þegar útlendingur geti sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki. Í greinargerð kæranda kemur fram að ástandið í Kólumbíu sé þess eðlis að ekki sé forsvaranlegt að senda hann þangað aftur. Ástandið þar sé síst skárra en í Venesúela þar sem glæpahópar vaði uppi og stjórni stórum landsvæðum. Vísar kærandi til úrskurðar kærunefndar útlendingamála nr. 371/2022 frá 16. september 2022 máli sínu til stuðnings. Kærandi eigi ekki stuðningsnet í Kólumbíu og hvorki fjölskyldu né vini. Kærandi geti ekki búið einn í Kólumbíu þar sem hann sé hræddur um að verða fyrir ofbeldi, auk þess sem hann þekki ekki inn á landið, stjórnkerfi þess eða stjórnsýslu, enda sé hann ennþá unglingur og eingöngu komið þangað einu sinni þegar hann hafi verið 15 ára. Kærandi muni þurfa að berjast fyrir því að vernda sig gegn ofbeldi stjórnvalda og almennra borgara, auk þess að hafa áhyggjur af því hvort hann muni hafa í sig og á, verði honum gert að fara aftur til Kólumbíu. Þetta mál sé skólabókardæmi þess þegar beita beri hinu matskennda ákvæði 74. gr. laga um útlendinga í ljósi þess að kærandi sé ungur drengur sem sé einangraður frá fjölskyldu sinni vegna lagatæknilegra atriða. Kærandi sé nýorðinn 19 ára gamall og treysti ennþá á foreldra sína að öllu leyti. Hann búi hjá þeim og hafi gert alla tíð. Hann sé ennþá barn þó hann sé það ekki í skilningi laganna. Fjölskylda hans sé á Íslandi og væri það ómannúðlegt að senda hann til Kólumbíu án fjölskyldu sinnar og án baklands.

Kærandi telur að með endursendingu hans til heimaríkis yrði brotið gegn meginreglunni um bann við endursendingu, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga. Að auki telur kærandi að slík ákvörðun brjóti í bága við 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands, sbr. lög nr. 33/1944, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 33. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu koma einkum til skoðunar ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, reglugerð nr. 540/2017 um útlendinga, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi m.a. framvísað venesúelsku vegabréfi og afriti af kólumbísku vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé venesúelskur og kólumbískur ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í Kólumbíu m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

Amnesty International Report 2021/2022 – Colombia (Amnesty International, 29. mars 2022);
Annual Report 2020 – Chapter IV.A: Human Rights Development in the Region (IACHR, 2021);
Colombia: Fact-Finding Mission Report. Conflict Dynamics in the Post- FARC- EP Period and State Protection (Immigration and Refugee Board of Canada, mars 2020);
Colombia Travel Advisory (US Department of State, Bureau of Consular Affairs, síðast uppfært 19. apríl 2022);
Colombia 2020 Crime and Safety Report (US Department of State, Bureau of Diplomatic Security, 13. mars 2020);
Colombia: Events of 2021 (Human Rights Watch, 2022);
Colombia: Egregious Police Abuses Against Protesters: Police Reform Urgently Needed to Prevent Future Violations (Human Rights Watch, 9. júní 2021);
Colombia´s illegal armed groups (maps) (Colombia Reports, 3. október 2021);
Colombia´s Armed Groups Battle for the Spoils of Peace (International Crisis Group, 19. október 2017);
Colombia Complex crisis (ACAPS, 9. ágúst 2021);
Foreign travel advice: Colombia (Gov.uk, síðast uppfært 18. nóvember 2022);
Gustavo Petro and Francia Márquez: A new era For Colombia (BBC, 20. júní 2022);
Colombia: Fact – Finding Mission Report; Conflict Dynamics in the Post- FARC-EP Period and State Protection (mars, 2020);
Conflict persists five years after peace deal (Norwegian Refugee Council, 23. nóvember 2021);
Colombia at a Stabilization Crossroads (Center for Strategic and International Studies (CSIS), 5. mars 2021);
Colombia/Venezuela: Border Area Abuses by Armed Groups: Killings, Disappearances, Child Recruitment, Forced Displacement (Human Rights Watch, 28. mars 2022);
Los Focos del Conflicto en Colombia. Informe Sobre Presencia de Grupos Armados (Indepaz, 4. október 2021);
Left Undefended – Killings of Rights Defenders in Colombia´s Remote Communities (Human Rights Watch, 10. febrúar 2021);
Mental Health ATLAS 2017. Member State Profile. Colombia (World Health Organization, 2018);
Situation of human rights in Colombia. Report of the United Nations High Commissioner for Human Rights (UN Human Rights Council, 10. febrúar 2021);
Social Security Throughout the World, The Americas, 2019 – Colombia (Social Security Administration. Office of Retirement and Disability Policy. Office of Research, Evaluation and Statistics, mars 2020);
Supporting Colombian Host Communities and Venezuelan Migrants During the COVID-19 Pandemic (The World Bank, 31. október 2021);
The World Factbook: Colombia (CIA, síðast uppfært 29. nóvember 2022);
UNHCR Eligibility Guidelines for Assessing the International Protection Needs of Asylum-Seekers from Colombia (UNHCR, september 2015);
2021 Country Reports on Human Rights Practices – Colombia (US Department of State, 30. mars 2022);
Freedom in the World 2022 - Colombia (Freedom House, 2022);
World Report 2020 – Events of 2019 (Human Rights Watch, 14. janúar 2020);
World Report 2021 – Events of 2020 (Human Rights Watch, 13. janúar 2021);
World Report 2022 – Events of 2021 (Human Rights Watch, 13. janúar 2022);
Upplýsingar af vefsíðu kólumbíska heilbrigðis- og félagsmálaráðuneytisins (https://www.minsalud.gov.co);
Upplýsingar af vefsíðu Colombia Reports (colombiareports.com) og
Upplýsingar af vefsíðu Refugees International (https://www.refugeesinternational.org).

Kólumbía er stjórnarskrárbundið lýðveldi með tæplega 50 milljónir íbúa. Í landinu aðhyllast um 92% íbúa kristna trú, þar af meirihlutinn rómversk-kaþólska trú. Hinn 5. nóvember 1945 gerðist Kólumbía aðili að Sameinuðu þjóðunum. Ríkið fullgilti alþjóðasamning um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi ásamt alþjóðasamningi um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi árið 1969. Ríkið fullgilti alþjóðasamning um afnám allrar mismununar gegn konum árið 1982 og samning Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri og vanvirðandi meðferð eða refsingu árið 1987. Í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins frá 2022 kemur fram að 20. júní 2022 hafi Gustavo Petro verið kjörinn forseti Kólumbíu. Petro sé fyrsti vinstrisinnaði forseti landsins og heimildir bendi til þess að hann hafi á yngri árum tilheyrt M-19 skæruliðahreyfingunni áður en hann hafi snúið sér að stjórnmálum. Í kosningabaráttunni hét hann því að berjast gegn spillingu og skipulagðri glæpastarfsemi í landinu auk þess að beita sér fyrir auknu jafnrétti.

Í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins frá 2022 kemur fram að helstu vandamál á sviði mannréttinda í landinu séu m.a. handahófskennd morð, pyndingar, víðtæk spilling, nauðganir og misnotkun kvenna og barna af hálfu ólöglegra vopnaðra hópa í landinu og ofbeldi gegn hinsegin einstaklingum. Spilling sé umtalsverð á meðal stjórnmálamanna og innan lögreglu landsins. Í skýrslunni komi fram að stjórnvöld hafi almennt gert ráðstafanir til að lögsækja og refsa embættismönnum fyrir mannréttindabrot þó sum mál taki langan tíma. Stjórnvöld hafi innleitt lög um að glæpavæða opinbera spillingu. Þá hafi ríkisstjórnin innleitt umbætur hjá lögreglunni sem miði að því að auka ábyrgð og bæta mannréttindavernd og samskipti almennings og lögreglu. Þá hafi refsileysi innan öryggissveita landsins verið vandamál en stjórnvöld hafi á síðustu árum aukið þjálfun liðsmanna öryggissveita landsins hvað varðar mannréttindi ásamt því að rannsaka og sakfella í auknum mæli brot liðsmanna þeirra. Þá hafi dregið úr samstarfi á milli öryggissveita og ólöglegra vopnahópa. Mannréttindasamtök hafi þó gagnrýnt að á sumum svæðum virðist glæpahópar fá að starfa því sem næst óáreittir. Lögregla sé fagmannlegri en í nágrannaríkjum Kólumbíu en skortur sé á fjármagni og mannafla. Enn fremur hafi lögreglan verið sökuð um að vinna með glæpamönnum og að vera ekki til staðar á strjálbýlli svæðum þar sem hættulegir hópar séu virkir.

Af framangreindum heimildum, m.a. skýrslu Freedom House fyirr árið 2021, má ráða að glæpa- og morðtíðni sé há og að glæpahópar séu starfandi víðs vegar um landið og séu ráðandi á ákveðnum svæðum, einkum í héruðunum Cauca, Narino, Catatumbo og Norte de Santander. Þeir stærstu og þekktustu hafi verið skæruliðahóparnir FARC-EP (e. Revolutionaty Armed Forces of Colombia -People´s Army) og ELN (e. National Liberation Army). Þá séu einnig starfandi svokallaðir NAG (e. New Armed Groups) sem hafi sprottið út frá hersveitum sem áður hafi starfað í landinu. Fram kemur í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins fyrir árið 2021 að í kjölfar undirritunar friðarsamkomulags stjórnvalda við skæruliðahópinn FARC, hafi formlegri afvopnun hópsins lokið árið 2017 og það sama ár hafi fyrrum meðlimir myndað stjórnmálaflokk og tekið þátt í þingkosningum í mars árið 2018. Í skýrslunni kemur fram að her landsins hafi áætlað að meðlimir í afsprengihópum FARC væru nú fleiri en 5.200 talsins. Af fyrirliggjandi gögnum, þ. á m. skýrslu Indepaz frá 2021 og kortum Columbia Reports frá 2020, verður ráðið að afsprengihópar FARC hafi að mestu haldið til í suður-, suðvestur- og suðausturhluta Kólumbíu og við landamæri Venesúela. Hóparnir hafi verið virkir utan tilgreindra svæða, þá ýmist með leynilegum aðgerðum eða í gegnum bandalög með öðrum glæpahópum, en séu ekki með mikla viðveru eða sterk ítök í höfuðborg landsins, Bógóta. Í frétt á vef fréttamiðilsins Al Jazeera frá 4. október 2022 kemur fram að kólumbísk yfirvöld og ELN hafi komist að samkomulagi um að hefja friðarviðræður á ný eftir að þeim var slitið árið 2018.

Í skýrslu Human Rights Watch fyrir árið 2021 kemur fram að almennir borgarar hafi verið beittir misnotkun og ofbeldi af hendi framangreindra skæruliða- og glæpahópa. Í skýrslu frá bandaríska utanríkisráðuneytinu um glæpi og öryggi í Kólumbíu frá 13. mars 2020 kemur m.a. fram að lögregluyfirvöld í Kólumbíu séu alla jafna öflug og fagleg. Þrátt fyrir ofangreind vandamál hafi dregið verulega úr ofbeldi í landinu öllu á síðustu 20 árum. Megi rekja þessa fækkun ofbeldisglæpa einkum til friðarsamkomulagsins við FARC og vopnahlés og friðarviðræðna við ELN. Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna hafi framlengt umboð verkefnis sannleiks- og sáttanefndar (e. UN Verification Mission) í Kólumbíu til 2022. Nefndinni hafi verið gert að fylgjast með og hafa eftirlit með framfylgd ríkisstjórnar og samningsaðila FARC á friðarsamkomulaginu, þ.m.t. pólitíska, efnahagslega og félagslega enduraðlögun FARC og innleiðingu persónulegra og sameiginlegra öryggistrygginga ásamt því að halda utan um yfirgripsmiklar áætlanir um öryggis- og verndarráðstafanir fyrir samfélög og stofnanir á svæðunum. Þá hafi stjórnlagadómstóllinn framlengt umboð sannleiks- og sáttanefndarinnar til 27. júní 2022.

Í skýrslu Human Rights Watch frá 2021 kemur fram að kólumbíska ríkislögreglan hafi í nóvember árið 2021 ráðist að mótmælendum í landinu sem hafi mótmælt breytingum á skattalöggjöf og morðum á mannréttindaaðgerðarsinnum. Dregið hafi úr mótmælum í kjölfar Covid-19 faraldursins en hinn 28. apríl 2021 hafi þúsundir manns tekið þátt í mótmælum vegna fyrirhugaðra breytinga á skattalöggjöf. Stjórnvöld hafi dregið umræddar tillögur til baka en mótmæli hafi haldið áfram og tengst óánægju mótmælenda á mörgum sviðum, s.s. atvinnuleysi, versnandi efnahagsástandi í kjölfar Covid-19 heimsfaraldursins, ójöfnuði, glæpatíðni o.fl. Mannréttindasamtökin Human Rights Watch hafi fordæmt alvarleg ofbeldisbrot í landinu. Í skýrslu Freedom House fyrir árið 2021 kemur fram að mannréttindabrot af hendi lögreglunnar í mótmælunum hafi leitt til kerfisbreytinga og í desember 2021 hafi þingið samþykkt umbótapakka (e. reform package) til að styrkja agaviðurlög vegna brota lögreglumanna í starfi. Í skýrslunni kemur fram að lögregluyfirvöld og ríkissaksóknari hafi hafið rannsókn á öllum ásökunum um ofbeldi lögreglu og óhóflegri valdbeitingu.

Í framangreindri skýrslu Freedom House kemur fram að friðarsamkomulagið sem undirritað var árið 2016 milli ríkisstjórnarinnar og FARC skæruliðahópsins hafi haldist óbreytt á árinu. En tafir á framkvæmd samkomulagsins og afvopnun fyrrverandi uppreisnarmanna hafi vakið áhyggjur eftirlitsaðila. Þá kemur fram að þótt löggjöf í landinu veiti frjálsum félagasamtökum og mannréttindabaráttufólki vernd þá sé traust slíkrar verndar takmarkað og á síðustu árum hafi hundruð meðlima mannréttindasamtaka, fjölmiðlafólks, leiðtoga frumbyggja og annarra aðgerðarsinna staðið frammi fyrir margvíslegu ofbeldi, líflátshótunum og verið myrtir, einkum af uppreisnarmönnum eða meðlimum glæpasamtaka. Stjórnvöld hafi ekki gripið til fullnægjandi ráðstafana til að vernda þau, refsileysi sé útbreitt og ákærur og sakfellingar eigi sér sjaldnast stað.

Í skýrslu kanadíska innflytjendaeftirlitsins kemur fram að skrifstofa umboðsmanns (s. Defensoría del Pueblo), sem sett var á fót árið 1991, sinni margvíslegu hlutverki til að stuðla að bættri mannréttindavernd í Kólumbíu. Skrifstofan beri ábyrgð á að sinna eftirliti og aðhaldi með stjórnvöldum, taki við kvörtunum frá einstaklingum, hópum og lögaðilum og beiti sér fyrir aukinni vernd og fræðslu um mannréttindi. Þá veiti ríkisstofnunin National Protection Unit einstaklingum vernd sem telji sig þurfa á vernd að halda, m.a. þolendum mannréttindabrota og vopnaðra átaka. Eðli verndarinnar fari eftir áhættumati sem stofnunin framkvæmi fyrir hvern og einn einstakling. Verndin sem stofnunin veiti sé þó ekki alltaf fullnægjandi eða í samræmi við þá hættu sem viðkomandi sé í.

Samkvæmt stjórnarskrá Kólumbíu eiga ríkisborgarar rétt á grunnheilbrigðisþjónustu og félagslegri aðstoð í landinu. Samkvæmt vef Alþjóðabankans var atvinnuleysi í Kólumbíu 14,3% árið 2021 og hefur aukist verulega frá árinu 2019 en minnkað frá árinu 2020. Ráðuneyti heilbrigðis- og félagslegrar verndar (s. Ministerio de Salud y de Protección Social) beri ábyrgð á að hafa eftirlit með og samræma þjónustu á starfssviði sínu á landsvísu. Samkvæmt lögum um heilbrigðisþjónustu frá 2015 (s. La Ley Estatutaria de Salud 1751 de 2015) telst heilbrigði til grundvallar mannréttinda og bann er lagt við því að synja sjúklingum um nauðsynlega heilbrigðisþjónustu á grundvelli efnahagslegrar stöðu. Þá kemur fram í skýrslum Alþjóðaheilbrigðismálastofnunarinnar (World Health Organization, WHO) og innflytjenda- og flóttamannanefnd Kanada að sérstök löggjöf um geðheilbrigðismál í Kólumbíu hafi verið í gildi frá árinu 2013. Samkvæmt þeirri löggjöf sé ríkisborgurum Kólumbíu tryggt aðgengi að geðheilbrigðisþjónustu og þurfi meirihluti fólks sem sæki þjónustu hjá geðheilbrigðissérfræðingum ekki að greiða fyrir slíka þjónustu. Biðtími geti verið langur en aðgengi að geðheilbrigðisþjónustu og lyfjum sé betra í þéttbýli heldur en í dreifbýli, þ. á m. í Bógóta.

Fram kemur í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins fyrir árið 2021 að um 8 milljónir íbúa í Kólumbíu séu vegalausir innanlands (e. internally displaced people), flestir vegna vopnaðra átaka í landinu. Samkvæmt lögum hafi 52 opinberar stofnanir í Kólumbíu það hlutverk að veita einstaklingum sem hafi þurft að flýja heimkynni sín aðstoð. Jafnframt séu fjöldi félaga og samtaka í samstarfi með stjórnvöldum og hafi tekið að sér að veita mannúðaraðstoð til þeirra sem hafi þurft að flytjast á brott frá heimasvæði sínu. Stjórnvöld hafi þó sætt gagnrýni fyrir seinar og ófullnægjandi aðgerðir. Þá hafi mannúðarsamtök aukið fræðslu og dreifingu hreinlætisvara, í tengslum við Covid-19 heimsfaraldurinn.

Í framangreindri skýrslu Freedom House kemur fram að um 1,7 milljónir Venesúelabúa hafi flust til Kólumbíu á undanförnum árum. Stjórnvöld hafi veitt atvinnuleyfi og aðgengi að þjónustu og úrræðum. Umburðarlyndi hafi minnkað í þeirra garð í kjölfar efnahagslegra erfiðleika í landinu vegna Covid-19 faraldursins. Hinn 8. febrúar 2021 hafi stjórnvöld tilkynnt um veitingu tímabundinnar verndar (e. Temporary Protective Status (TPS)) en mismunun og takmarkanir á aðgengi að þjónustu, m.a. bólusetninga vegna Covid-19, séu enn vandamál. TPS veiti Venesúelabúum formlega aðgengi að atvinnu, heilbrigðisþjónustu og menntun og auðveldi aðgengi að þjónustu. Í október 2021 hafi 1,4 milljón Venesúelabúar verið skráðir í TPS. Í frétt á vefsvæði Alþjóðabankans kemur fram að þrátt fyrir að venesúelskir ríkisborgarar upplifi oft fordóma og mismunun í Kólumbíu þá sýni meirihluti íbúa Kólumbíu Venesúelabúum skilning og telji rétt að Kólumbía taki á móti þeim. Þá hafi kólumbísk stjórnvöld, í samvinnu við alþjóðlegar stofnanir, unnið að því að draga úr mannúðarvanda sem venesúelskir ríkisborgarar upplifi, sem og að bæta félagslegar aðstæður þeirra þannig að þeir eigi auðveldara með að aðlagast kólumbíska samfélaginu. Þrátt fyrir þessar aðgerðir þá sé hópurinn félagslega- og efnahagslega jaðarsettur í landinu. Kólumbísk stjórnvöld telji að útlendingaandúð sé ekki útbreidd meðal almennings þrátt fyrir að slík orðræða geti átt sér stað. Þá hafi slík orðræða verið fordæmd af háttsettum embættismönnum í landinu.

Í skýrslu samtakanna Refugees International kemur fram að heimsfaraldur Covid-19 hafi lagst sérstaklega þungt á ríkisborgara Venesúela í Kólumbíu þrátt fyrir einlægan vilja kólumbískra stjórnvalda til að tryggja þeim aðstoð og heilbrigðisþjónustu. Tugir þúsunda einstaklinga hafi neyðst til að yfirgefa Kólumbíu vegna atvinnumissis, fjárskorts, skorts á húsnæði, mat o.fl. og snúið aftur til Venesúela þrátt fyrir slæmt ástand þar í landi.

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Í 1. mgr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.

Í 38. gr. laga um útlendinga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir samkvæmt 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir samkvæmt 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök samkvæmt b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Orðasambandið „ástæðuríkur ótti við að vera ofsóttur“ í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn með rökstuddum hætti að leiða líkur að því að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kæranda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2019). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Þar sem kærandi er ríkisborgari Kólumbíu, telur kærunefnd, eins og aðstæðum er háttað í þessu máli, að aðeins sé þörf á að fjalla um aðstæður kæranda þar í landi, sbr. m.a. 2. mgr. A-liðar 1. gr. flóttamannasamningsins.

Kærandi byggir umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hann sé í hættu í Kólumbíu vegna almenns ástands þar í landi sem einkennist af óöryggi og óværð. Kærandi eigi ekki stuðningsnet í Kólumbíu og hann geti ekki búið einn þar þar sem hann sé hræddur um að verða fyrir ofbeldi og að hann muni ekki geta haft í sig og á. Kærandi treysti á foreldra sína að öllu leyti, m.a. á framfærslu þeirra. Ómannúðlegt væri að senda kæranda til Kólumbíu án fjölskyldu sinnar sem búi hér á landi.

Kærandi hefur ekki borið fyrir sig að hafa sætt ofsóknum eða að hann óttist ofsóknir af hálfu stjórnvalda eða annarra aðila í Kólumbíu. Kærandi mótmælir því að vera sendur til Kólumbíu fyrst og fremst á efnahagslegum grunni. Efnahagslegar aðstæður teljast almennt ekki til ofsókna í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga og ekkert í gögnum málsins bendir til þess að annað eigi við í máli kæranda.

Með vísan til þeirra gagna sem kærunefnd hefur kynnt sér um Kólumbíu telur nefndin að einstaklingar eigi almennt ekki á hættu að sæta ofsóknum þar í landi. Þá er ekkert sem bendir til þess að kæranda stafi hætta frá yfirvöldum eða öðrum aðilum, sem 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga tekur til, umfram það sem almennt gerist eða að slík hætta kunni að vera af þeim ástæðum sem 1. mgr. 37. gr. laganna tekur til.

Með vísan til ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki með rökstuddum hætti leitt líkur að því að hann hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 38. gr. laganna.

Telur kærunefnd því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Við mat á því hvort aðstæður kæranda séu slíkar að þær eigi undir 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga ber að líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Mannréttindadómstóll Evrópu hefur fjallað um það mat sem þarf að fara fram þegar metið er hvort kærandi sé í raunverulegri hættu á að verða fyrir meðferð sem falli undir 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sem bannar pyndingar og ómannlega eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Hefur dómstóllinn sagt að 3. gr. sáttmálans geti átt við þegar hættan stafar frá einstaklingum eða hópi fólks sem ekki séu fulltrúar stjórnvalda. Kærandi verður þó að geta sýnt fram á að gildar ástæður séu til að ætla að um raunverulega hættu sé að ræða og að stjórnvöld í ríkinu séu ekki í stakk búin til að veita viðeigandi vernd. Ekki er nóg að aðeins sé um að ræða möguleika á illri meðferð og verður frásögn kæranda að fá stuðning í öðrum gögnum (sjá t.d. dóma Mannréttindadómstóls Evrópu í máli NA gegn Bretlandi (mál nr. 25904/07) frá 7. júlí 2008 og H.L.R. gegn Frakklandi (mál nr. 24573/94) frá 29. apríl 1997).

Kærandi vísar til þess að hann sé í hættu vegna ótryggs ástands í Kólumbíu. Þau gögn sem kærunefnd hefur kynnt sér benda til þess að ástandið í Kólumbíu sé víða ótryggt, sumum svæðum sé að mestu leyti stjórnað af glæpa- og skæruliðahópum og að íbúar landsins kunna að eiga á hættu að vera beittir ofbeldi af hálfu slíkra hópa, en að jafnaði hafi kólumbísk stjórnvöld og öryggissveitir þeirra góða stjórn á öðrum svæðum og séu þau svæði nokkuð friðsæl og örugg. Þá séu lögregluyfirvöld að öllu jöfnu öflug og fagleg í landinu. Að virtum framburði kæranda, gögnum málsins og landaupplýsingum um ástandið á mörgum svæðum í Kólumbíu, er það mat kærunefndar að það sé bæði raunhæft og sanngjarnt að kærandi geti sest að í Kólumbíu, t.a.m. í Bógóta, þar sem stjórnvöld fari með stjórnartaumana. Er það jafnframt mat kærunefndar að kærandi eigi ekki á hættu að sæta dauðarefsingum, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða verða fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki sé greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka, verði honum gert að snúa til Kólumbíu.

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um heimaríki kæranda telur kærunefndin að aðstæður hans þar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 37. gr. laganna. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli heldur ekki skilyrði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á kærandi ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Ákvæði 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga

Kærandi krefst þess að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Samkvæmt 2. mgr. 45. gr. á maki eða sambúðarmaki einstaklings sem nýtur alþjóðlegrar verndar og börn hans yngri en 18 ára án maka eða sambúðarmaka einnig rétt á alþjóðlegri vernd nema sérstakar ástæður mæli því í mót. Um fjölskyldutengsl sem verða til eftir að umsókn um alþjóðlega vernd er lögð fram gilda ákvæði VIII. kafla.

Faðir kæranda hlaut alþjóðlega vernd hér á landi árið 2019 og sendi kærunefnd af þeim sökum fyrirspurn til kæranda 21. nóvember 2022 varðandi það hvort sérstakar ástæður væru fyrir því að umsókn um fjölskyldusameiningu hefði ekki verið lögð fram árið 2019 eða áður en kærandi náði 18 ára aldri. Í svari kæranda kom fram að faðir hans hafi lagt fram umsókn um fjölskyldusameiningu fyrir hönd hans fyrir þremur árum en aldrei fengið svar við umsókn sinni frá Útlendingastofnun. Kvað kærandi gögnin enn vera hjá stofnuninni.

Í ljósi framangreinds sendi kærunefnd fyrirspurn til Útlendingastofnunar 24. nóvember 2022 og óskaði skýringa á því hvers vegna umsókn kæranda um fjölskyldusameiningu hafi ekki verið afgreidd. Í svari Útlendingastofnunar sem kærunefnd barst 2. desember 2022, kom m.a. fram að líklegt væri að mikið álag og veikindi hjá starfsmönnum teymisins sem sæi um fjölskyldusameiningar við flóttamenn hafi valdið töfum á málinu. Þegar umsókn kæranda hafi hins vegar verið skoðuð í lok árs 2021 eða í upphafi árs 2022 hafi Útlendingastofnun fengið þær upplýsingar frá Rauða krossinum að kærandi væri á leið hingað til lands ásamt fjölskyldu sinni þar sem þau hygðust sækja um alþjóðlega vernd, sem þau hafi svo gert. Það verklag hafi myndast hjá Útlendingastofnun að þegar umsókn um alþjóðlega vernd sé lögð fram fari umsókn um fjölskyldusameiningu á bið þar sem réttur viðkomandi til fjölskyldusameiningar sé skoðaður við meðferð umsóknar hans um alþjóðlega vernd. Fram kom að vegna þessa hafi ekkert verið aðhafst meira varðandi umsókn kæranda um fjölskyldusameiningu þar sem gert hafi verið ráð fyrir að tekin yrði afstaða til hennar í ákvörðun kæranda um alþjóðlega vernd, sem og hafi verið gert.

Kærunefnd gerir alvarlega athugasemd við framangreind vinnubrögð Útlendingastofnunar. Ljóst er að kærandi sótti um fjölskyldusameiningu árið 2019 eða fyrir þremur árum síðan þegar hann var 16 ára gamall. Umsóknin var hins vegar ekki tekin til meðferðar fyrr en í lok árs 2021 eða byrjun 2022 og hafði kærandi þá náð 18 ára aldri. Auk þess, og þrátt fyrir þann tíma sem liði hafði frá framlagningu umsóknar, ákvað Útlendingastofnun að aðhafast ekki frekar í málinu. Í ljósi þess að ákvæði 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga, sem fjallar um rétt til fjölskyldusameiningar, á aðeins við um börn yngri en 18 ára er ljóst að kærandi hafði ríka hagsmuni af því að mál hans hlyti hraða afgreiðslu hjá stjórnvöldum. Þá verður ekki séð að stofnunin hafi upplýst kæranda eða föður hans um að fyrirsjáanlegt væri að afgreiðsla málsins myndi tefjast. Braut Útlendingastofnun með þessu gegn málshraðareglu 9. gr. stjórnsýslulaga.

Þegar Útlendingastofnun berst umsókn um fjölskyldusameiningu ber stofnuninni samkvæmt lögum um útlendinga að taka hana til efnislegrar meðferðar nema heimilt sé að frávísa umsókninni í heild eða að hluta. Af lögum um útlendinga leiðir að eftir að Útlendingastofnun hefur borist umsókn um fjölskyldusameiningu hvílir skylda á stofnuninni að ljúka meðferð málsins á formlegan hátt. Af svörum Útlendingastofnunar að dæma ákvað stofnunin að aðhafast ekki frekar í umsókn kæranda um fjölskyldusameiningu með vísan til verklags stofnunarinnar um að taka skuli afstöðu til umsóknar um fjölskyldusameiningu við meðferð umsóknar um alþjóðlega vernd. Kærunefnd fær ekki séð að slíkt verklag samrýmist lögum um útlendinga, m.a. þar sem um er að ræða tvær sjálfstæðar umsóknir sem lagðar eru fram á ólíkum lagagrundvelli og hvað þá heldur þegar ákvörðunin um að aðhafast ekki í málinu er grundvölluð á upplýsingum um að viðkomandi sé á leið til landsins og hyggist sækja um vernd í náinni framtíð. Þá liggur í augum uppi að slíkt verklag stríðir gegn málshraðareglu 9. gr. stjórnsýslulaga. Ljóst er af ákvörðun Útlendingastofnunar og svörum stofnunarinnar við fyrirspurn kærunefndar að fulltrúa stofnunarinnar sem afgreiddi umsókn kæranda um alþjóðlega vernd var ekki kunnugt um umsókn hans um fjölskyldusameiningu sem hann lagði fram árið 2019. Þó vísaði Útlendingastofnun í ákvörðun sinni til þess að kærandi ætti föður á Íslandi sem hafi hlotið alþjóðlega vernd 27. september 2019 án frekari athugunar á gögnum þess máls. Jafnframt kom fram í ákvörðun Útlendingastofnunar að móðir kæranda og bróðir hans hafi hlotið alþjóðlega vernd 16. september 2022. Þrátt fyrir framangreindar upplýsingar um beiðni kæranda um fjölskyldusameiningu sem fram kom árið 2019 fjallaði Útlendingastofnun ekkert um þá kröfu. Með framangreindum annmarka telur kærunefnd að rannsóknarreglu 10. gr. stjórnsýslulaga hafi í engu verið fylgt við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun svo og að málshraðaregla 9. gr. sömu laga hafi verið brotin. Ljóst er að enn hefur engin ákvörðun verið tekin varðandi umsókn kæranda um fjölskyldusameiningu sem hann lagði fram fyrir þremur árum.

Þrátt fyrir að ekki hafi verið tekin afstaða til réttar kæranda til fjölskyldusameiningar á lægra stjórnsýslustigi telur kærunefnd, að teknu tilliti til þess tíma sem málið hefur tekið hjá Útlendingastofnun, ágalla á meðferð málsins á lægra stjórnsýslustigi, ungs aldurs kæranda og hagsmuna hans af því að fá niðurstöðu í máli sínu, rétt að taka afstöðu til þess réttar hans. Fyrir liggur að þegar kærandi lagði fram umsókn um fjölskyldusameiningu árið 2019 var hann 16 ára að aldri og því barn í skilningi laganna. Ákvæði 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga sem fjallar um fjölskyldusameiningu kveður m.a. á um að börn útlendings sem nýtur alþjóðlegrar verndar eigi einnig rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, séu þau yngri en 18 ára og án maka, nema sérstakar ástæður mæli því í mót. Í ljósi þess sem fram hefur komið telur kærunefnd, við mat á því hvort skilyrði 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga séu uppfyllt, að horfa verði til aldurs kæranda á þeim degi þegar umsókn hans um fjölskyldusameiningu var lögð fram, þess að kærandi lagði fram umsóknina í eðlilegu framhaldi af veitingu alþjóðlegrar verndar föður hans, og hefðbundins málsmeðferðartíma slíkra umsókna, enda verður kærandi ekki látinn bera hallann af þeim ótæku töfum sem voru við meðferð Útlendingastofnunar á máli hans. Með umsókn sinni um fjölskyldusameiningu lagði kærandi m.a. fram fæðingarvottorð sitt, hreint sakarvottorð, hjúskaparstöðuvottorð þess efnis að hann sé einhleypur og hjúskaparvottorð foreldra sinna þar sem staðfest eru fjölskyldutengsl þeirra við kæranda. Að því virtu telur kærunefnd, eins og hér stendur sérstaklega á, ljóst að skilyrði 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga fyrir fjölskyldusameiningu séu uppfyllt. Er kæranda því veitt alþjóðleg vernd hér á landi á grundvelli 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga.

Úrskurðarorð:

Kæranda er veitt alþjóðleg vernd á grundvelli 2. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli 73. gr. laga um útlendinga.

The appellant is granted international protection in accordance with Article 45, paragraph 2, of the Act on Foreigners. The Directorate is instructed to issue him a residence permit on the basis of Article 73 of the Act on Foreigners.

Tómas Hrafn Sveinsson

Sindri M. Stephensen Þorbjörg I. Jónsdóttir

Efnisorð

Kærunefnd útlendingamála