Úrskurður nr. 284/2017

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 18. maí 2017 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 284/2017

í stjórnsýslumáli nr. KNU17030005

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 2. mars 2017 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 13. febrúar 2017, um að synja honum um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að honum verði veitt dvalarleyfi hér á landi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga. Til vara krefst kærandi þess að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að honum verði veitt réttarstaða flóttamanns hér á landi á grundvelli 37. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þann 6. mars 2016. Kærandi kom í fyrsta viðtal hjá Útlendingastofnun þann 7. mars 2016, annað viðtal þann 27. júní s.á. og framhaldsviðtal þann 29. ágúst s.á., ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 13. febrúar 2017, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var sú ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála þann 2. mars 2017. Kærunefnd barst greinargerð kæranda þann 16. mars 2017. Kærandi kom til viðtals hjá kærunefnd útlendingamála þann 4. maí 2017 ásamt lögmanni sínum og túlki.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Við meðferð máls kæranda hjá Útlendingastofnun byggði hann umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að honum væri mismunað í heimaríki sínu, [...], vegna [...] og [...] veikinda.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli kæranda var sú að kærandi sé ekki flóttamaður og honum skuli synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi skv. ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða og vegna sérstakra tengsla við landið skv. 74. gr. og 78. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi.

Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli d-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði réttaráhrifum ákvörðunarinnar, sbr. 1. mgr. 35. gr. laga nr. 80/2016.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að hann hafi flúið heimaríki sitt, [...], vegna hótana, ógnana og ofsókna sem hann hafi sætt vegna [...] og [...]. Kærandi sé [...] og glími jafnframt við [...].

Kærandi kveður að hann hafi alist upp í borginni [...]. Fjölskylda hans sé [...] en sjálfur sé hann [...]. Hann hafi [...] í menntaskóla og hafi [...]. Hann hafi [...] og óttast [...]. Þetta hafi valdið honum mikilli andlegri vanlíðan. Hann hafi búið í heimabæ sínum, [...], þar til hann varð 22 ára en sökum [...] hafi hann flust til [...].

Þá kemur fram í greinargerð kæranda að hann hafi eitt sinn [...] og í kjölfarið hafi hann fengið hótanir í formi smáskilaboða í símann sinn. Í skilaboðunum hafi m.a. komið fram líflátshótun en hann hafi ekki þorað að [...] af ótta við [...]. Í skjölum sem kærandi hafi lagt fram með umsókn sinni um alþjóðlega vernd komi fram að hann eigi við [...] vandamál að stríða. Foreldrar hans hafi farið með hann á spítala í kjölfar þess að hann hafi [...]. Þá hafi hann dvalið á [...] í þrjá mánuði og greinst með [...]. [...]. Kærandi hafi nú verið [...].

Ofbeldið sem kærandi hafi sætt hafi m.a. falist í [...]. Hann hafi því þurft að þola mikið áreiti og stöðugar ofsóknir af hálfu samborgara sinna í formi líkamlegs og andlegs ofbeldis. Þá hafi honum verið hótað daglega í gegnum smáskilaboð. Hvað varðar málavexti að öðru leyti vísar kærandi til viðtala hjá Útlendingastofnun og greinargerðar talsmanns kæranda til Útlendingastofnunar, dags. 3. október 2016.

Þá vísar kærandi til framlagðs [...] og framlagðra sjúkragagna frá [...]. Í [...] sjúkragögnunum komi fram að [...].

Í greinargerð sinni fjallar kærandi jafnframt um stöðu [...] í [...]. [...].

Til stuðnings aðalkröfu sinni um dvalarleyfi af mannúðarástæðum, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga, vísar kærandi til [...] veikinda sinna og erfiðra félagslegra aðstæðna í heimaríkinu vegna [...]. Þá telji kærandi sig ekki geta flutt sig um set innanlands [...].

Til stuðnings varakröfu sinni um alþjóðlega vernd, sbr. 37. gr. laga um útlendinga, vísar kærandi til hótana, áreitis og ofbeldis sem hann hafi sætt í heimaríki sínu vegna [...]. Kærandi sé utan heimaríkis síns af ástæðuríkum ótta við ofsóknir í heimaríkinu auk þess sem hann glími við [...]. Þá óttist hann jafnframt að vera tekinn af lífi eða beittur pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð af hendi stjórnvalda eða samborgara sinna í [...].

Að endingu vísar kærandi til meginreglu 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga um bann við endursendingum (f. non-refoulement). Kærandi óttist að verða endursendur til [...] og vísar til framangreindrar umfjöllunar um aðstæður [...] þar í landi. Með tilliti til [...] kæranda og [...] veikinda beri að kanna hvort landið teljist öruggt ríki fyrir hann. Kærandi telji [...] ekki vera öruggt ríki fyrir sig í skilningi 68. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands nr. 33/1944, 42. gr. laga um útlendinga, 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, 33. gr. flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Mannréttindadómstóll Evrópu hafi ítrekað tekið fram í dómum sínum að ríki sem hyggist endursenda umsækjendur um alþjóðlega vernd til annars ríkis skuli leggja mat á það hvort aðstæður í móttökuríkinu séu tryggar og ríkið teljist öruggt í skilningi 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. dóma dómstólsins í málum Jalloh gegn Þýskalandi (mál nr. 54810/00) frá 11. júlí 2006, Tarakhel gegn Sviss (mál nr. 29217/12) frá 4. nóvember 2014 og Ahmed gegn Austurríki (mál nr. 25964/94) frá 17. desember 1996.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu gilda einkum ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, sbr. 121. gr. laganna, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum að því leyti sem hún hefur enn lagastoð, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi framvísað [...] vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé [...] ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í [...] m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

[...]

Samkvæmt ofangreindum gögnum er [...].

Af fyrrgreindum gögnum má þó ráða að nokkuð skorti á virðingu fyrir tjáningarfrelsi svo og réttindum tiltekinna minnihlutahópa, þ. á m. [...]. Þá séu réttindi fyrrgreindra hópa tryggð með lögum en eftirfylgni sé um margt ábótavant. Spilling fyrirfinnist víða á vettvangi hins opinbera, þar á meðal í heilbrigðis-, mennta- og löggæslukerfinu. Stjórnarskráin mæli fyrir um sjálfstæði dómstóla en lagaumgjörð um dómstólana skilji þó eftir nokkurt svigrúm til pólitískra áhrifa, svo sem við stöðuveitingar. Stjórnvöld hafi þó stuðlað að allnokkrum umbótum í réttarkerfinu síðastliðin ár í samræmi við athugasemdir [...].

[...].

Þá sé almennt ferðafrelsi tryggt í stjórnarskrá og yfirvöld virði almennt þann rétt. Yfirvöld heimili jafnframt veru sjálfstæðra eftirlitsaðila í landinu, þ. á m. mannréttindasamtaka, fjölmiðla, alþjóðlegra eftirlitsnefnda og umboðsmanns borgara [...]. [...] yfirvöld hafi hafið allnokkuð almennt umbótastarf á hinum ýmsu sviðum ríkisvaldsins í kjölfar [...].

Í skýrslu Alþjóðaheilbrigðisstofnunarinnar um [...]. Áætlunin og löggjöfin séu í samræmi við alþjóðaskuldbindingar á sviði mannréttinda og hafi verið innleiddar að hluta. [...].

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 37. gr. sömu laga. Krafa kæranda byggir á því að hann fái ekki viðhlítandi vernd í heimaríki sínu, [...], gegn ofsóknum sem hann hafi sætt vegna [...].

Í 1. mgr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.

Í 38. gr. útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda um alþjóðlega vernd ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimaríki sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í 1. mgr. 37. gr. eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Hugtakið „ástæðuríkur ótti við ofsóknir“ inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn a.m.k. að sýna fram á að ákveðnar líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kæranda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2011). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Krafa kæranda er byggð á því að hann hafi orðið fyrir hótunum, ógnunum og ofsóknum í heimaríki sínu vegna [...] og [...]. Í viðtali hjá kærunefnd, þann 4. maí síðastliðinn, lýsti kærandi hótunum og aðkasti því sem hann kveðst hafa orðið fyrir í heimaríki. Í gögnum málsins kemur fram að kærandi hafi ekki gert tilraun til að leita aðstoðar lögreglu í heimaríki sínu. Þá hefur kærandi ekki lagt fram gögn til stuðnings þeirri fullyrðingu sinni að honum sé útilokað að leita aðstoðar [...] yfirvalda vegna aðstæðna sinna. Skýrslur og önnur gögn um aðstæður í [...] sem kærunefnd hefur yfirfarið benda til þess að stjórnvöld hafi unnið að því síðustu ár að breyta löggjöf og stuðla að breyttri stefnumótun [...]. Þrátt fyrir að enn sé þörf á úrbótum í þessu efni hefur að mati kærunefndar ekki verið sýnt nægilega fram á að [...] stjórnvöld skorti vilja eða getu til að veita kæranda viðhlítandi vernd gegn athöfnum sem feli í sér ofsóknir. Að öllu framangreindu virtu telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um heimaríki kæranda telur kærunefndin að aðstæður hans þar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 37. gr. laganna. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli heldur ekki skilyrði 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á kærandi ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 6. mgr. 37. gr. laga um útlendinga skal stjórnvald sem kemst að því að ákvæði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laganna eigi ekki við um útlending að eigin frumkvæði taka til skoðunar hvort veita eigi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. sömu laga. Þrátt fyrir að orðalag 1. mgr. 74. gr. kveði ekki með skýrum hætti á um veitingu dvalarleyfis má skilja af athugasemdum með frumvarpi til laga um útlendinga nr. 80/2016, fyrirsögn greinarinnar og af 6. mgr. 37. gr. laganna að það hafi þó verið ætlunin með ákvæðinu. Kærunefnd telur því rétt að túlka ákvæðið sem heimild til veitingar dvalarleyfis þegar skilyrði þess eru uppfyllt.

Samkvæmt 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga má líta til mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til. Kærunefnd telur, með vísan til orðalags ákvæðisins um „ríka þörf fyrir vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Í athugasemdum við frumvarp til laga um útlendinga kemur fram að með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé m.a. miðað við að um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða og meðferð við honum sé aðgengileg hér á landi en ekki í heimalandi viðkomandi. Í þessu sambandi kemur jafnframt fram að meðferð teljist ekki óaðgengileg þótt greiða þurfi fyrir hana heldur er hér átt við þau tilvik þar sem meðferð er til í heimalandinu en viðkomandi hefur ekki rétt á henni. Þá kunna að falla undir 1. mgr. 74. gr. mjög alvarlegir sjúkdómar sem ekki teljast lífshættulegir, svo sem ef sýnt þykir að þeir muni valda alvarlegu óbætanlegu heilsutjóni eða óbærilegum þjáningum. Ef um langvarandi sjúkdóm er að ræða væru ríkari verndarsjónarmið fyrir hendi ef sjúkdómur væri á lokastigi. Jafnframt væri rétt að líta til þess hvort meðferð hafi hafist hér á landi og ekki væri læknisfræðilega forsvaranlegt að rjúfa meðferð, sem og til atriða sem varði félagslegar aðstæður útlendings og horfur hans.

Samkvæmt fyrirliggjandi gögnum glímir kærandi við [...] og [...]. Þá hafi hann sögu um [...] sem hann hafi fengið meðferð fyrir í heimaríki. Fram kemur í framangreindum gögnum að kærandi eigi rétt á viðhlítandi [...] í heimaríki sínu þó að því kunni að fylgja tiltekinn lágmarkskostnaður. Það er því mat kærunefndar að heilsufar kæranda nái ekki því alvarleikastigi að til greina geti komið að veita dvalarleyfi skv. 1. mgr. 74. gr. laga á þeim grundvelli.

Í athugasemdum við með frumvarpi til laga um útlendinga er fjallað um erfiðar félagslegar aðstæður. Þar kemur fram að átt sé við að útlendingur hafi þörf á vernd vegna félagslegra aðstæðna í heimaríki og eru þar nefnd sem dæmi [...]. Verndarþörf þjóðfélagshópa að öðru leyti myndi fara eftir aðstæðum í hverju máli. Kærandi kveðst verða fyrir hótunum og áreiti frá samborgurum sínum í heimaríki sínu vegna [...]. Kærandi hefur ekki lagt fram haldbær gögn sem styðja við þá staðhæfingu og ekki leitað aðstoðar yfirvalda í heimaríki vegna þessa áreitis. Í ljósi þess telur kærunefnd að ekki hafi verið sýnt fram á að félagslegar aðstæður kæranda við endurkomu til heimaríkis séu slíkar að þær geti talist erfiðar í skilningi 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Þegar upplýsingar um heimaríki kæranda og gögn málsins eru virt í heild er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á aðstæður sem ná því alvarleikastigi að hann teljist hafa ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í heimaríki séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Bann við endursendingu skv. 42. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er ekki heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan einstakling til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar er einnig óheimilt að senda útlending til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Með vísan til umfjöllunar að framan um heimaríki kæranda telur kærunefnd að þær aðstæður sem ákvæðið tekur til ekki eiga við í máli kæranda. Kærunefnd telur því að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga standi ekki í vegi fyrir endursendingu kæranda þangað.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Anna Tryggvadóttir Erna Kristín Blöndal