Nr. 1/2022 Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 20. janúar 2022 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 1/2022

í stjórnsýslumálum nr. KNU21110045 og KNU21110046

Beiðni um frestun réttaráhrifa og endurupptöku í máli [...]

1. Málsatvik

1. Með úrskurði kærunefndar útlendingamála í máli nr. KNU21070075, dags. 4. nóvember 2021, staðfesti nefndin ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 8. júlí 2021, um að taka umsókn einstaklings er kveðst heita [...], vera fædd [...]og vera ríkisborgari Sómalíu (hér eftir kærandi), um alþjóðlega vernd hér á landi ekki til efnismeðferðar og vísa henni frá landinu.

   Niðurstaða kærunefndar var birt kæranda þann 8. nóvember 2021. Þann 15. nóvember 2021 lagði kærandi fram beiðni um frestun réttaráhrifa á úrskurði kærunefndar og endurupptöku málsins. Greinargerð kæranda barst kærunefnd þann 24. nóvember 2021, ásamt fylgigögnum.

   Beiðni kæranda um endurupptöku á máli hennar er reist á grundvelli 1. tölul. 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Kærandi krefst þess til vara að réttaráhrifum úrskurðar kærunefndar útlendingamála verði frestað á meðan hún fer með mál sitt fyrir dómstóla, sbr. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016.

   Kærandi óskaði eftir því í greinargerð að fá að koma fyrir nefndina og tjá sig um efni málsins. Taldi kærunefnd ekki ástæðu til að gefa kæranda kost á að koma fyrir nefndina, sbr. 7. mgr. 8. gr. laga um útlendinga. Að mati nefndarinnar, í ljósi gagna málsins, eru málsatvik með þeim hætti að viðtal við kæranda hefði ekki verið til þess fallið að varpa frekara ljósi á málið. Kærandi nýtur aðstoðar löglærðs talsmanns og hefur fengið að koma sjónarmiðum sínum á framfæri í gegnum hann, m.a. í greinargerð og með framlagningu gagna.

2. Málsástæður og rök kæranda

   Kærandi byggir á því að hefði kærunefnd framkvæmt fullnægjandi mat á aðstæðum hennar og byggt á réttum upplýsingum hefði nefndin komist að þeirri niðurstöðu að mál hennar skyldi tekið til efnismeðferðar í samræmi við 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Kærandi telur að rannsókn á aðstæðum hennar, bæði hvað varðar heilsufar hennar og aðstæður í Grikklandi hafi verið ábótavant. Kærandi telur að mat á almennum og einstaklingsbundnum aðstæðum hennar hafi verið byggt á ófullnægjandi upplýsingum sem hafi leitt til rangrar niðurstöðu. Kærandi byggir á því að mat Útlendingastofnunar á heilsufari hennar og aðgengi hennar að heilbrigðisþjónustu í Grikklandi hafi verið ófullnægjandi. Þá hafi ekki verið bætt úr þessum annmarka á kærustigi. Kærandi glími við andlega og líkamlega vanheilsu en hún hafi ekki haft aðgang að heilbrigðisþjónustu í Grikklandi. Þá hafi kærandi verið atvinnulaus og heimilislaus en hún hafi ekki verið með skatt- eða almannatrygginganúmer í Grikklandi. Jafnframt hafi kærandi orðið fyrir ofbeldi í þar í landi og lent í þvinguðu hjónabandi þar sem hún hafi verið frelsissvipt og nauðgað daglega auk þess sem hún hafi verið beitt grófu andlegu og líkamlegu ofbeldi. Kærandi telur að hún hafi verið þolandi mansals og verið gerð að kynlífsþræl.

   Þá byggir kærandi á því að ekki verði ráðið af niðurstöðu stjórnvalda að kyn- og kyngervi hennar hafi komið á nokkurn hátt til skoðunar í málsmeðferð umsóknar hennar. Kærandi telur þar af leiðandi að rannsókn stjórnvalda í máli hennar hafi verið ófullnægjandi í skilningi 10. gr. stjórnsýslulaga. Af þeim ástæðum hafi stjórnvöld byggt niðurstöðu sína á röngum og ófullnægjandi upplýsingum í skilningi 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga. Máli sínu til stuðnings vísar kærandi m.a. til yfirlýsinga mannréttindasamtaka og ákvæða samnings Sameinuðu þjóðanna um afnám allrar mismununar gagnvart konum (Kvennasáttmálinn). Þá byggir kærandi á því að mat stjórnvalda hafi brotið gegn ákvæðum 60. gr. og 61. gr. samnings Evrópuráðsins um forvarnir og baráttu gegn ofbeldi gagnvart konum og heimilisofbeldi (Istanbúlsáttmálinn).

   Kærandi telur að endursending hennar til Grikklands muni hafa óafturkræfar afleiðingar fyrir sig og brjóta gegn 68. gr. stjórnarskrárinnar, sbr. lög nr. 33/1944 og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Kærandi vísar til dóms Mannréttindadómstóls Evrópu í máli M.S.S. gegn Belgíu og Grikklandi frá 21. janúar 2011, máli sínu til stuðnings. Kærandi telur að hennar bíði heimilisleysi við endurkomuna til Grikklands og vísar hún til bréfs mannréttindasamtaka sem starfi í Grikklandi máli sínu til stuðnings. Jafnframt vísar kærandi til þess að atvinnuleysi í Grikklandi sé hæst meðal ríkja innan Evrópusambandsins auk þess sem kærandi sé ung kona með enga menntun og tali hvorki ensku né grísku. Þá sé aðgangur hennar að atvinnumarkaði bundinn því skilyrði að hún fái útgefið skattnúmer sem hafi reynst flóttafólki erfitt að afla. Af þeim ástæðum muni aðstæður hennar verða síðri en almennings þar í landi og þá sé raunveruleg hætta á að hún verði fyrir misnotkun, muni neyðast til að vinna á svörtum markaði og jafnvel sæta mansali, pyndingum og verða fyrir annarri vanvirðandi meðferð í andstöðu við 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá vísar kærandi til þess að íslenskum stjórnvöldum beri að gæta að meginreglum sem staðfestar hafi verið í dómi Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Tarakhel gegn Sviss. Jafnframt vísar kærandi til dóms þýskra dómstóla máli sínu til stuðnings.

   Þá gerir kærandi athugasemd við túlkun kærunefndar um að sjónarmið um einstaklinga í sérstaklega viðkvæmri stöðu hafi ekki áhrif á efnislegar ákvarðanir Útlendingastofnunar og að það sjónarmið sé yfir höfuð ekki kæranlegt. Kærandi telur afstöðu kærunefndar ólögmæta og feli í sér oftúlkun á lögum um útlendinga. Þá vísar kærandi til þess að rök kærunefndar standist ekki skoðun þegar horft sé til hlutverks nefndarinnar og skýrra fyrirmæla 6. mgr. 8. gr. laga um útlendinga þar sem fram komi að nefndin skuli meta að nýju alla þætti málsins. Þá telur kærandi að sjónarmið um sérstaklega viðkvæma stöðu séu viðurkennd sjónarmið að þjóðarétti og stjórnvöldum beri að meta umsóknir um alþjóðlega vernd til að kanna áhrif þess sjónarmiðs á efnislega niðurstöðu máls. Jafnframt gerir kærandi athugasemd við umfjöllun kærunefndar um möguleika hennar til að fá útgefið skattnúmer í Grikklandi. Kærandi telur að umfjöllun nefndarinnar beri með sér að hún þurfi að sýna fram á algjöran ómöguleika á að geta aflað skattnúmers í Grikklandi til að geta haft lögmætar kröfur til alþjóðlegrar verndar á Íslandi. Kærandi byggir á því að þessi þröskuldur um að sýna fram á ómöguleika sé mun hærri þröskuldur en Mannréttindadómstóll Evrópu hafi sett við mat á því hvort hætt sé á broti gegn 3. gr. mannréttindasáttmálans og telur að slík sjónarmið séu andstæð lögmætisreglunni.

   Kærandi telur að efni 32. gr. a reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017, eins og henni hafi verið breytt með reglugerð nr. 276/2018, fari út fyrir vilja og markmið löggjafans þegar litið sé til lögskýringargagna. Kærandi telur að reglugerðin sé í andstöðu við lögmætisreglu stjórnsýsluréttarins og að héraðsdómur í máli nr. E-8252/22021 frá 14. júlí 2021 verði ekki talinn hafa fordæmisgildi í þessu máli, enda hafi þeim dómi ekki verið áfrýjað. Kærandi byggir á því að ákvæði 32. gr. a reglugerðar nr. 276/2018 geri mun strangari kröfur en leiði af ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Kærandi telur að kröfur reglugerðarinnar fari út fyrir markmið löggjafans við setningu ákvæðis 36. gr. laga um útlendinga. Vísar kærandi til athugasemda með 2. mgr. 36. gr. máli sínu til skýringar. Jafnframt byggir kærandi á því að það almenna viðmið sem sé að finna í 4. mgr. 32. gr. reglugerðarinnar skorti lagastoð og fari gegn stjórnarskrárbundnum rétti einstaklings til tjáningarfrelsis, sbr. 73. gr. stjórnarskrárinnar, sem sé enn frekari ástæða fyrir því að ekki skuli beita henni við ákvörðunartöku máli kæranda. Kærandi telur að ráðherra hafi með reglugerðinni gert verulega íþyngjandi kröfur til þeirra sem sæki um vernd hérlendis og bera fyrir sig rétt á grundvelli 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

   Verði ekki fallist á beiðni kæranda um endurupptöku máls hennar gerir hún þá kröfu til vara að frestað verði réttaráhrifum ákvörðunar Útlendingastofnunar, sbr. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga. Kærandi byggir beiðni sína um frestun réttaráhrifa m.a. á því að ákvæði reglugerðar um útlendinga skorti lagastoð auk þess sem hún telji að sú hætta sem stafi af endursendingu hennar til Grikklands muni leiða til brots gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Kærandi telur jafnframt grundvallaratriði að dómstólar fái að taka afstöðu til þess hvort nefndin hafi tekið nægilegt tillit til kynjasjónarmiða eins og ákvæði kvennasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem og Istanbúlsamningsins geri ráð fyrir. Þá vísar kærandi til úrskurða kærunefndar í málum nr. KNU18100036 og KNU18100037 frá 8. nóvember 2018. Kærandi telur að sömu sjónarmið eigi við í máli sínu og vísar jafnframt til jafnræðisreglu stjórnsýsluréttar, sbr. 11. gr. stjórnsýslulaga í þessu samhengi.

3. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála um endurupptöku stjórnsýslumáls

   1. Krafa um endurupptöku

Samkvæmt 24. gr. stjórnsýslulaga á aðili máls rétt á því að mál sé tekið upp á ný ef ákvörðun hefur byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik eða íþyngjandi ákvörðun um boð eða bann hefur byggst á atvikum sem breyst hafa verulega frá því að ákvörðun var tekin.

Eins og áður hefur komið fram kvað kærunefnd upp úrskurð í máli kæranda þann 4. nóvember 2021. Með úrskurðinum var komist að þeirri niðurstöðu að synjun á efnismeðferð umsóknar kæranda um alþjóðlega vernd á Íslandi og frávísun frá landinu bryti ekki gegn 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga, sbr. 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá var ekki talið að kærandi hefði slík tengsl við landið að nærtækast væri að hún fengi hér vernd eða að sérstakar ástæður mæltu annars með því að taka umsókn hennar um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Kærandi reisir beiðni sína um endurupptöku m.a. á því að rannsókn á aðstæðum hennar í Grikklandi og að mat á heilsufari hennar og aðgengi að heilbrigðisþjónustu þar í landi hafi verið ófullnægjandi. Kærandi telur að mat á almennum og einstaklingsbundnum aðstæðum hennar hafi verið byggt á ófullnægjandi upplýsingum sem hafi leitt til rangrar niðurstöðu. Kærandi telur auk þess að ekki hafi verið tekið tillit til þess við matið að kærandi sé kona á flótta og sé þar með í aukinni hættu á að verða fyrir ofbeldi.

Í úrskurði kærunefndar, dags. 4. nóvember 2021, kemur m.a. fram að kærandi hafi greint frá því í viðtali hjá Útlendingastofnun að vera þolandi kynfæralimlestinga í heimaríki. Þá komi fram í komunótu frá sérfræðingi í kvenlækningum, dags. 7. október 2021, að kærandi hafi greint frá því að vera með sársaukafullar tíðablæðingar og eigi erfitt með að koma frá sér þvagi. Skoðun hafi leitt í ljós að kærandi væri umskorin. Kærandi hafi fengið ávísað getnaðarvarnarlyfi til að draga úr verkjum við blæðingar. Þá hafi verið mælt með að kærandi fengi tilvísun til þvagfæraskurðlæknis til uppvinnslu á þvaglátum. Hægt væri að skilja skapabarma sem væru samvaxnir með einfaldri aðgerð í staðdeyfingu. Jafnframt hafi kærandi óskað eftir að hitta sálfræðing hjá Göngudeild sóttvarna.

Var það mat kærunefndar að gögn málsins bæru ekki með sér að heilsufar kæranda væri með þeim hætti að hún teldist glíma við mikil og alvarleg veikindi, s.s. skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm og meðferð við honum væri aðgengileg hér á landi en ekki í viðtökuríki, sbr. 2. mgr. 32. gr. a reglugerðar um útlendinga. Í úrskurði kærunefndar, dags. 4. nóvember 2021, er vísað til þess að í skýrslum um aðstæður í Grikklandi komi fram að einstaklingar með alþjóðlega vernd eigi rétt á endurgjaldslausri grunnheilbrigðisþjónustu, m.a. nauðsynlegri geðheilbrigðisþjónustu og lyfjum auk þess sem að einstaklingar með dvalarleyfi í Grikklandi séu sjálfkrafa með atvinnuleyfi þar í landi. Þá kemur fram að grísk yfirvöld veiti einstaklingum sem búa undir fátæktarmörkum fjárhagsaðstoð í formi mánaðarlegra greiðslna, að uppfylltum ákveðnum skilyrðum.

Þá kemur fram í úrskurði kærunefndar að kærandi hafi greint frá því að hafa orðið fyrir ofbeldi í Grikklandi. Var það mat kærunefndar að óttaðist kærandi um öryggi sitt gæti hún leitað til lögregluyfirvalda eða annarra þar til bærra stjórnvalda í Grikklandi. Þá bæru þau gögn sem kærunefnd hafi kynnt sér með sér að þolendum kynbundins ofbeldis standi til boða úrræði, þ. á m. aðgengi að skýlum á vegum grískra stjórnvalda og sálfræðiaðstoð.

Vegna athugasemda kæranda í greinargerð varðandi lagastoð reglugerðar nr. 540/2017 um útlendinga með síðari breytingum og beitingu 32. gr. a reglugerðar um útlendinga tekur kærunefnd sérstaklega fram að hún telji ljóst að það leiði bæði af orðalaginu „viðmið“ og tilvísun í reglugerðinni um að þau séu í „dæmaskyni“ að ekki sé um að ræða tæmandi upptalningu á þeim sjónarmiðum sem komið geta til greina við mat á því hvort sérstakar ástæður eru fyrir hendi í máli. Af því leiðir að aðrar aðstæður, sambærilegar í eðli sínu og af svipuðu eða hærra alvarleikastigi, geta haft vægi við ákvörðun um hvort sérstakar ástæður séu til að taka mál umsækjanda til efnismeðferðar hér á landi, svo framarlega sem slíkar aðstæður eru ekki sérstaklega undanskildar, sbr. 4.mgr. 32. gr. a reglugerðarinnar. Kærunefnd áréttar í þessu samhengi að við meðferð mála hjá kærunefnd er ávallt horft til einstaklingsbundinna aðstæðna einstaklingsins við mat á því hvort sérstakar ástæður mæli með því að mál verði tekið til efnismeðferðar, í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, þ.m.t. heilsufars hans og annarra þátta sem benda til viðkvæmrar stöðu einstaklingsins. Kærunefnd leggur því áherslu á að heildarmat sé lagt á atvik í hverju máli fyrir sig á grundvelli einstaklingsbundinna aðstæðna einstaklingsins og aðstæðna í viðtökuríki. Í úrskurði kærunefndar í máli kæranda lagði kærunefnd einstaklingsbundið mat á umsókn kæranda og komst að þeirri niðurstöðu að synja henni um efnismeðferð með vísan til ákvæða laga um útlendinga eins og þau hafa verið útfærð í reglugerð um útlendinga. Var niðurstaða í málinu byggð á túlkun kærunefndar á framangreindum ákvæðum og sjónarmiðum sem nefndin telur málefnaleg en áður hefur komið fram í úrskurðum kærunefndar að reglugerðina skorti ekki lagastoð. Þá hefur túlkun nefndarinnar verið staðfest af héraðsdómi, sbr. dóm Héraðsdóms Reykjavíkur í máli E-8252/2020 frá 14. júlí 2021. Að mati kærunefndar er því ekki tilefni til frekari umfjöllunar um athugasemdir kæranda að þessu leyti.

Að teknu tilliti til gagna málsins er það mat kærunefndar að ekkert bendi til þess að aðstæður kæranda hafi breyst svo verulega að tilefni sé til að endurupptaka fyrri úrskurð nefndarinnar. Þá er það mat kærunefndar að í greinargerð kæranda sé að öðru leyti byggt á sömu málsatvikum og málsástæðum og hún byggði á og bar fyrir sig í kærumáli sínu til kærunefndar, en kærunefnd hefur þegar tekið afstöðu til þeirra málsástæðna.

Í ljósi framangreinds er það niðurstaða kærunefndar að ekki sé hægt að fallast á að úrskurður kærunefndar útlendingamála, dags. 4. nóvember 2021, hafi byggt á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik, sbr. 1. tölul. 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga.

Að öllu framangreindu virtu er kröfu kæranda um endurupptöku málsins því hafnað.

1. Krafa um frestun réttaráhrifa úrskurðar kærunefndar útlendingamála samkvæmt 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga

Í íslenskum rétti gildir sú meginregla að málskot til dómstóla frestar ekki réttaráhrifum endanlegra ákvarðana stjórnvalda, sjá til hliðsjónar 2. málsl. 60. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands. Reglan er áréttuð í 1. málsl. 6. mgr. 104. laga um útlendinga en þar segir að málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun á stjórnsýslustigi um að útlendingur skuli yfirgefa landið fresti ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess, sbr. 2. málsl. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga. Frestun á réttaráhrifum skal bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að málið hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Niðurstaða um hvort ástæða sé til að fresta réttaráhrifum úrskurðar kærunefndar ræðst af heildstæðu mati á hagsmunum kæranda af því að réttaráhrifum úrskurðarins verði frestað og sjónarmiðum sem mæla gegn slíkri frestun. Meðal þeirra sjónarmiða sem líta ber til við þetta mat er hvort framkvæmd úrskurðarins valdi kæranda óafturkræfum skaða, hvort framkvæmdin feli í sér verulegar hindranir á aðgengi kæranda að dómstólum, hvort aðstæður sem þýðingu geta haft fyrir málið hafi breyst verulega eða hvort þörf sé á sérstakri varúð, m.a. með tilliti til hagsmuna barna. Þá lítur kærunefnd til þess hlutverks stjórnvalda að tryggja skilvirka framkvæmd laga um útlendinga. Kærunefnd hefur jafnframt litið til þess að heimild til frestunar réttaráhrifa á úrskurði nefndarinnar er undantekning frá meginreglu sem aðeins sé ætlað að ná til tilvika þar sem ástæða er til þess að fresta framkvæmd. Réttaráhrifum úrskurðar verði því ekki frestað af þeirri ástæðu einni að úrskurðurinn verði borinn undir dómstóla heldur þurfi að liggja fyrir tilteknar ástæður í fyrirliggjandi máli svo kærunefnd fallist á slíka beiðni.

Af beiðni kæranda um frestun réttaráhrifa má ráða þá afstöðu hennar að framkvæmd úrskurðar kærunefndar útlendingamála um að hún skuli yfirgefa landið takmarki möguleika hennar til að fá endurskoðun úrskurðarins hjá dómstólum og njóta þar réttlátrar málsmeðferðar, sbr. 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Ljóst er að vera kæranda á landinu er ekki forsenda fyrir því að mál sem hún höfðar til ógildingar á úrskurði kærunefndar sé tækt til meðferðar hjá dómstólum. Þá hefur kærandi möguleika á að gefa skýrslu fyrir dómi þótt hún sé ekki hér á landi, sbr. 2. mgr. 49. gr. og 3. og 4. mgr. 51. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991. Í því ljósi og með vísan til aðstæðna kæranda að öðru leyti er það niðurstaða kærunefndar að ekki sé ástæða til að fresta réttaráhrifum úrskurðar í máli kæranda á þeim grundvelli að framkvæmd úrskurðarins valdi tjóni á málatilbúnaði hennar fyrir dómstólum eða skerði réttindi sem henni eru tryggð samkvæmt 70. gr. stjórnarskrárinnar, sbr. einnig dóma Héraðsdóms Reykjavíkur í málum nr. E-2434/2017 og E-6830/2020.

Með úrskurði kærunefndar útlendingamála hefur verið tekin afstaða til málsástæðna kæranda varðandi umsókn hennar um alþjóðlega vernd hér á landi og komist að niðurstöðu um að synja umsókn hennar um efnismeðferð. Kærunefnd ítrekar það sem kemur fram í úrskurði í máli kæranda að athugun nefndarinnar hefur ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að ætla að aðstæður í viðtökuríki séu þess eðlis að endursending kæranda þangað sé í andstöðu við 1. og 2. mgr. 42. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu eða að kæranda sé ekki tryggð raunhæf leið til að ná fram rétti sínum þar í landi, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í samræmi við framangreint er það jafnframt mat kærunefndar að kærandi eigi ekki á hættu að verða fyrir óafturkræfum skaða snúi hún aftur til viðtökuríkis.

Tiltölulega skammur tími er liðinn síðan nefndin úrskurðaði í máli kæranda. Ekkert í gögnum málsins bendir til þess að aðstæður kæranda eða aðstæður í ríkinu, sem vísa á kæranda til, hafi breyst verulega síðan nefndin úrskurðaði í málinu á þann hátt að nefndin telji að það gæti haft áhrif á efnislega niðurstöðu málsins. Eftir skoðun á beiðni kæranda um frestun réttaráhrifa telur kærunefnd að athugasemdir sem þar koma fram varðandi málsmeðferð og efnislegt mat kærunefndar í málinu séu ekki þess eðlis að ástæða sé til að ætla að niðurstaða kærunefndar í málinu sé haldin annmörkum sem leitt gæti til ógildingar úrskurðarins.

Vegna tilvísunar kæranda til úrskurða kærunefndar í málum nr. KNU18100036 og KNU18100037 frá 8. nóvember 2018, tekur kærunefnd fram að í framangreindum úrskurðum taldi kærunefnd í ljósi heilstæðs mats á aðstæðum aðila í viðtökuríki, þ.m.t. þeirri umönnun sem annar aðili málsins þurfti á að halda að aðilar kynnu að eiga í erfiðleikum með að eiga í samskiptum við lögmann sinn sem væri þeim nauðsynlegt við rekstur máls þeirra fyrir dómi hér á landi. Að mati kærunefndar er ekki hægt að jafna stöðu kæranda í þessu máli við stöðu aðila í framangreindum úrskurðum.

Samkvæmt framansögðu er það mat kærunefndar að ekki sé ástæða til að fallast á beiðni kæranda um frestun réttaráhrifa úrskurðar kærunefndar í máli hennar.

Kærunefnd leggur áherslu á að mál þetta snýst um hvort ástæða sé til að fresta réttaráhrifum úrskurðar kærunefndar í því skyni að bera mál undir dómstóla, en ekki hvort skilyrði frestunar framkvæmdar með vísan til lokamálsliðar 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga séu fyrir hendi, m.a. í ljósi Covid-19 faraldursins. Kæranda er leiðbeint um að berist henni boð um flutning til viðtökuríkis er henni heimilt að vekja athygli kærunefndar á því en kærunefnd getur þá ákveðið að fresta framkvæmd úrskurðar, sbr. framangreint ákvæði, séu skilyrði til þess uppfyllt.

Athygli kæranda er einnig vakin á því að Útlendingastofnun getur frestað framkvæmd ákvörðunar með vísan til 2. mgr. 103. gr. laga um útlendinga vegna sérstakra ástæðna útlendings eða vegna þess að ómögulegt sé að framkvæma ákvörðun að svo stöddu.

Samantekt

Samkvæmt framansögðu eru hvorki forsendur til að endurupptaka mál kæranda á grundvelli 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga né fresta réttaráhrifum samkvæmt 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga.

Úrskurðarorð:

Kröfu kæranda um endurupptöku er hafnað.

Kröfu kæranda um frestun réttaráhrifa er hafnað.

The appellant’s request to re-examine the case is denied.

The appellant’s request for suspension of legal effects is denied.

Tómas Hrafn Sveinsson

Bjarnveig Eiríksdóttir                                                                                    Sandra Hlíf Ocares