18. júlí 2019 Dómsmálaráðuneytið

Nr. 357/2019 Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 18. júlí 2019 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 357/2019

í stjórnsýslumáli nr. KNU19050007

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 6. maí 2019 kærði maður er kveðst heita […], vera fæddur […] og vera ríkisborgari Pakistan, ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 9. apríl 2019 um að synja kæranda um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt viðbótarvernd með vísan til 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Til vara er þess krafist að honum verði veitt dvalarleyfi af mannúðarástæðum með vísan til 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Til þrautavara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt dvalarleyfi á grundvelli 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þann 14. október 2017. Með ákvörðun, dags. 26. febrúar 2018 komst Útlendingastofnun að þeirri niðurstöðu að hann skyldi sendur til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Með úrskurði kærunefndar útlendingamála þann 6. ágúst 2018, var ákvörðun Útlendingastofnunar felld úr gildi og lagt var fyrir stofnunina að taka umsókn kæranda til efnismeðferðar.

Kærandi kom í viðtöl hjá Útlendingastofnun 4. og 18. febrúar og 4. mars 2019 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 9. apríl 2019, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var ofangreind ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála þann 6. maí 2019. Kærunefnd barst greinargerð kæranda þann 24. maí 2019.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi byggi umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hann sé í hættu í heimaríki sínu vegna ofsókna af hálfu ótilgreinds hóps og vegna þess að hann tilheyri minnihlutahópi síja múslíma í heimaríki.

Niðurstaða Útlendingastofnunar var sú að kærandi sé ekki flóttamaður og honum skuli synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi skv. ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi. Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði réttaráhrifum ákvörðunar, sbr. 1. mgr. 35. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram kærandi sé fæddur og uppalinn í borginni […] í Pakistan en hann hafi búið í þorpinu […] og sé hann síja múslími. Um ástæður flótta kæranda frá heimaríki hafi kærandi greint frá því að hann hafi flust til […] að loknu námi í 10. bekk og opnað þar verkstæði árið […]. Í húsi bakvið verkstæðið hafi hann orðið var við að menn hafi verið að flytja inn og út úr húsinu mikið magn af vopnum. Kærandi hafi greint lögreglunni frá því sem hann hafi séð og lögreglan hafi tekið niður skýrslu. Að sögn kæranda hafi lögreglan komið á staðinn nokkrum dögum síðar, handtekið marga menn og lagt hald á töluvert magn af vopnum, sprengjum og byssum. Nokkru síðar hafi verið kveikt í verkstæðinu hans. Í kjölfarið hafi stór hópur manna verið á eftir honum og hann hafi leitað til lögreglunnar í […], sem hafi ekki veitt honum aðstoð. Þá hafi hann fengið hótanir í gegnum síma frá hópnum. Í kjölfarið hafi hann flúið til annarrar borgar, […], þar sem móðir hans hafi búið og leitað til lögregluyfirvalda þar, án árangurs. Kærandi hafi greint frá því að stór hópur hafi komið að heimili foreldra hans og spurt föður hans hvar kæranda væri að finna og hótað fjölskyldunni. Kærandi hafi greint frá því að faðir hans hafi verið myrtur í kjölfarið. Kærandi hafi með aðstoð smyglara flúið land. Kærandi kvaðst hafa orðið fyrir áreiti og ofbeldi frá umræddum hópi eftir að hann flúði heimaríki. Ráðist hafi verið á hann tvisvar sinnum þegar hann hafi verið staddur í flóttamannabúðum á Ítalíu og hann hafi í bæði skiptin leitað til lögreglunnar þar í landi. Í kjölfarið hafi hann flúið til Spánar og þaðan flogið til Íslands og óskað eftir alþjóðlegri vernd.

Kærandi hafi greint frá því að hann óttist umræddan hóp og telji að hann myndi ná til hans hvar sem hann væri í heimaríki og drepa hann. Þá tilheyri hann minnihlutahópi í heimaríki vegna trúar sinnar. Hann hafi sjálfur verið beittur ofbeldi vegna trúar sinnar, n.t.t. hafi hann verið staddur í mosku þegar hópur súnní múslíma hafi ráðist á hann og aðra og hann hafi slasast. Kærandi hafi auk þessa greint frá slæmri andlegri líðan. Í úrskurði kærunefndar í máli kæranda, nr. 341/2018 komi fram að kærandi sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu vegna andlegra veikinda sinna. Vísað sé til sálfræðimats Domus Mentis, dags. 23. febrúar 2018 þar sem fram hafi komið að kærandi uppfylli greiningarskilmerki áfallastreituröskunar og alvarlegrar geðlægðar og að hann hafi þörf fyrir sérhæfða sálfræðimeðferð og mögulega lyfjagjöf. Þá hafi hann þörf fyrir viðeigandi heilbrigðisþjónustu, þ. á m. geðheilbrigðis¬þjónustu. Í úrskurðinum hafi komið fram að ekki væri forsvaranlegt að senda kæranda til Ítalíu vegna andlegra veikinda hans og því lagt fyrir Útlendingastofnun að taka mál hans til efnismeðferðar.

Í greinargerð kæranda er fjallað almennt um aðstæður og stöðu mannréttinda í heimaríki hans. Þá er einnig fjallað um aðgang að geðheilbrigðisþjónustu í Pakistan. Kærandi vísar til alþjóðlegra skýrslna sem hann telur styðja mál sitt.

Kærandi gerir margvíslegar athugasemdir við trúverðugleikamat og málsmeðferð Útlendingastofnunar. Í greinargerð er bent á að hvað varði suma hluti frásagnar kæranda hafi gætt óskýrleika, einkum hvað varði dagsetningar. Í greinargerð er haldið fram að slíkan óskýrleika megi að nokkru eða öllu leyti rekja til andlegra veikinda kæranda og athygli vakin á því að frásögn kæranda hafi verið samkvæm um ástæðu flótta og hvaða atvik hafi átt sér stað í aðdraganda flóttans. Þá vísar kærandi til skýrslu Flóttamannastofnunar, Beyond Proof – Credibility Assessment in EU Asylum Systems þar sem komi m.a. fram að trúverðugleiki skuli ekki dreginn í efa nema um sé að ræða ósamræmi í kjarna frásagnar kæranda. Þá gerir kærandi athugasemd við það að Útlendingastofnun byggi að hluta umfjöllun sína um ósamræmi í frásögn kæranda, á upplýsingum í sálfræðimati. Slíkt gagn hafi einungis þann tilgang að vera sönnunargagn um andlega heilsu hans. Þannig geti ritun sálfræðings á atvikum í lífi kæranda ekki verið álitin frásögn kæranda í tenglum við umsókn hans um alþjóðlega vernd nema að hann eða talsmaður hans byggi sérstaklega á því. Varðandi ósamræmi hvað varði nafn og fæðingardag þá sé það algengt að umsækjendur um alþjóðlega vernd notist við önnur auðkenni en sín eigin og endurspeglist það í 32. gr. laga um útlendinga þar sem umsækjendum um alþjóðlega vernd sé tryggt refsileysi vegna ólöglegrar komu eða falsaðra eða stolinna skilríkja. Að þessu virtu telji kærandi rétt að frásögn kæranda hvað varði ástæður flótta hans frá heimaríki sínu verði lögð til grundvallar.

Kærandi krefst þess aðallega að honum verði veitt viðbótarvernd skv. 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga enda sé raunhæf ástæða til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði honum gert að snúa aftur til heimalands síns. Kærandi óttist hóp manna sem hafi stundað ólöglegan vopnaflutning við verkstæði kæranda. Kærandi óttist að vera myrtur af hópnum. Þá hafi hann leitað aðstoðar lögregluyfirvalda án árangurs. Kærandi telji að síðari hluti 2. mgr. 37. gr. eigi einnig við í málinu með vísan til öryggisástands í Pakistan og spillingar í landinu. Þá beri að líta til þess að kærandi tilheyri minnihlutahópi sjía múslíma og því séu möguleikar hans á vernd takmarkaðri. Hann hafi leitað verndar lögreglunnar án árangurs. Verði kæranda gert að snúa aftur til heimaríkis telji hann að það brjóti gegn grundvallarreglu þjóðaréttar um non-refoulement, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga. Þá telji kærandi að slík ákvörðun brjóti í bága við 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands nr. 33/1944, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 33. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna.

Kærandi telur að ljóst sé að krafa um innri flutninga sé hvorki raunhæf né sanngjörn fyrir hann.

Til vara gerir kærandi kröfu um að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Í athugasemdum við ákvæðið í frumvarpi því sem varð að lögum um útlendinga komi fram að taka verði mið af svipuðum sjónarmiðum og gert sé við mat á öðrum ákvæðum kaflans s.s. almennra aðstæðna í heimaríki, þ. á m. hvort grundvallarmannréttindi séu nægilega tryggð. Með erfiðum félagslegum aðstæðum sé vísað til þess að einstaklingur hafi þörf á vernd vegna erfiðra félagslegra aðstæðna í heimaríki. Með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé miðað við atriði á borð við það hvort um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða og meðferð við honum sé aðgengileg hér á landi en ekki í heimalandi viðkomandi. Jafnframt kunni að eiga hér undir mjög alvarlegir sjúkdómar sem ekki teljist lífshættulegir, svo sem ef sýnt þyki að þeir muni valda alvarlegu óbætanlegu heilsutjóni eða óbærilegum þjáningum. Þá beri einnig í þessu samhengi að líta til félagslegra aðstæðna útlendings og þurfi læknisvottorð eða önnur læknagögn að liggja fyrir þegar ákvörðun um dvalarleyfi á þessum forsendum sé tekin. Líkt og fram hafi komið glími kærandi við alvarleg andleg veikindi, og uppfylli kærandi greiningarskilmerki áfallastreituröskunar og alvarlegrar geðlægðar, sbr. sálfræðimat frá Domus Mentis, dags. 3. febrúar 2018. Þá beri hann þunglyndiseinkenni, s.s. vonleysi, depurð og áhugamissi. Fram hafi komið í sálfræðimati að kærandi hafi þörf fyrir sérhæfða sálfræðimeðferð og ef til vill lyfjagjöf. Hann hafi þörf á viðeigandi heilbrigðisþjónustu, þ. á m. geðheilbrigðisþjónustu. Úrskurður kærunefndar í máli kæranda nr. 341/2018, byggi á framangreindu sálfræðimati og sé kærandi metinn í sérstaklega viðkvæmri stöðu vegna andlegra veikinda sinna. Fram hafi komið í úrskurði kærunefndar að ekki hafi verið talið forsvaranlegt að senda kæranda til Ítalíu vegna andlegra veikinda hans, og því verið lagt fyrir Útlendingastofnun að taka mál hans til efnismeðferðar. Með hliðsjón af alvarlegum veikindum kæranda, þ.m.t. áfallastreituröskunar sem hann glími við, og landaupplýsingar þar sem fram hafi komið að geðheilbrigðisþjónustu í Pakistan sé verulega ábótavant telji kærandi ljóst að hann muni ekki fá þá læknisaðstoð þar í landi sem sé honum lífsnauðsynleg. Telji kærandi ljóst að ef hann fái ekki nauðsynlega geðheilbrigðisþjónustu vegna andlegra veikinda sinna og áfallastreituröskunar, séu veikindi hans líkleg til að valda honum óbærilegum þjáningum og alvarlegu óbætanlegu heilsutjóni.

Til þrautaþrautavara geri kærandi kröfu um að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða með vísan til 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Kærandi hafi sótt um alþjóðlega vernd hér á landi þann 14. október 2017. Hann hafi ekki fengið niðurstöðu í máli sínu á stjórnsýslustigi en liðnir séu meira en 18 mánuðir frá því að hann sótti um vernd hér á landi. Í ákvæðinu kemur fram að heimilt sé að veita útlendingi, sem sótt hefur um alþjóðlega vernd og ekki fengið niðurstöðu í máli sínu á stjórnsýslustigi innan 18 mánaða eftir að hann sótti fyrst um alþjóðlega vernd hér á landi, dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða samkvæmt ákvæðinu að því tilskildu að skorið verði úr um að útlendingur uppfylli ekki skilyrði skv. 37. og 39. gr. laga um útlendinga, að nánar tilteknum skilyrðum uppfylltum. Í greinargerð er fjallað um 3. mgr. 74. gr. laga um útlendinga en þar eru raktar ástæður sem gætu komið í veg fyrir að dvalarleyfi skv. 2. mgr. 74. gr. laganna verði veitt. Í greinargerð er rakið að kærandi hafi ekki lagt fram fölsuð skjöl í þeim tilgangi að styrkja umsókn sína um alþjóðlega vernd, en hann hafi greint skilmerkilega og í tíma frá því að vegabréf og ökuskírteini sem liggi fyrir í málinu séu fölsuð. Kærandi hafi ekki dvalið á ókunnum stað eða yfirgefið landið án leyfis. Þá verði ekki séð að það sé sök kæranda að niðurstaða í máli hans hafi ekki fengist innan tímamarka. Þannig eigi þau atriði sem talin séu upp í 3. mgr. 74. gr. laga um útlendinga ekki við í máli kæranda. Um þá niðurstöðu Útlendingastofnunar að kærandi uppfylli ekki skilyrði b- og d- liðar 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er vísað í fyrrgreind andmæli við þær ályktanir sem Útlendingastofnun hafi dregið í trúverðugleikamati sínu. Þá sé þeirri túlkun hafnað að ætlað ósamræmi í frásögn verði túlkað þannig að kærandi „hafi ekki veitt upplýsingar og aðstoðað við úrlausn málsins“. Hann hafi sannarlega veitt upplýsingar og aðstoðað með framburði sínum.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu gilda einkum ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, reglugerð nr. 540/2017 um útlendinga, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi framvísað pakistönsku vegabréfi með gildistíma frá 21. nóvember 2013 til 20. nóvember 2018 og fæðingarvottorði dags. 16. janúar 2019. Í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 4. febrúar 2019 kvað kærandi umrætt vegabréf vera falsað og að hann hafi borgað fyrir það svo hann yrði talinn eldri en hann er. Þá hafi niðurstaða rannsóknar flugstöðvardeildar lögreglunnar á Suðurnesjum verið á þá leið að fæðingarvottorðið væri falsað. Var það mat Útlendingastofnunar að kærandi hefði ekki sannað með fullnægjandi hætti hver hann væri, hver fæðingardagur hans sé og að leysa yrði úr auðkenni hans á grundvelli trúverðugleikamats. Þá kemur fram að kærandi hafi greint frá því að hann sé fæddur og uppalinn í […] í Pakistan og hafi búið í þorpinu […] áður en hann hafi yfirgefið heimaland sitt. Útlendingastofnun taldi ekki ástæðu til að draga í efa að kærandi væri þaðan sem hann sagðist vera. Kærunefnd telur ekkert hafa komið fram í málinu sem gefi tilefni til að draga í efa mat Útlendingastofnunar á þjóðerni kæranda og verður því lagt til grundvallar að kærandi sé pakistanskur ríkisborgari. Að öðru leyti sé óljóst um auðkenni kæranda.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í Pakistan m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

Pakistan 2018 Human Rights Report (U.S. Department of State, 13. mars 2019);
Freedom in the World 2019 – Pakistan (Freedom House, 4. febrúar 2019);
Amnesty International Report 2017/18 – Pakistan (Amnesty International, 22. febrúar 2018);
Pakistan: Country Report (Asylum Research Centre (ARC), 18. júní 2018);
Country Policy and Information Note – Pakistan: Medical and healthcare issues (United Kingdom: Home Office, ágúst 2018);
Country Policy and Information Note – Pakistan: Security and humanitarian situation, including fear of militant groups (United Kingdom: Home Office, janúar 2019);
Mental Health Atlas 2014 – Pakistan Country Profile (World Health Organization, 2015);
Mental Health Atlas 2017 - Pakistan Country Profile (World Health Organization, 2018);
World Report 2019 – Pakistan (Human Rights Watch, 18. janúar 2019);
State of Human Rights in 2017 (Human Rights Commission of Pakistan, 16. apríl 2018);
Pakistan - Country Fact Sheet 2017 (version 1) (Bundesamt für Migration und Flüchtlinge, 9. apríl 2018);
Country Policy and Information Note – Pakistan: Shia Muslims (UK Home Office, janúar 2019);
Mänskliga rättigheter, demokrati och rättstatens principer i Pakistan 2015–2016 (Utrikesdepartimentet, 26. apríl 2017);
Country Policy and Information Note Pakistan: Background information, including actors of protection, and internal relocation (UK Home Office, júní 2017);
EASO Country of Origin Report – Pakistan Security Situation (EASO, ágúst 2017);
Pakistan: First Information Reports (FIRs) (2010-December 2013) (Immigration and Refugee Board of Canada, 10. janúar 2014) og
Stjórnarskrá Pakistan (http://na.gov.pk/uploads/documents/1333523681_951.pdf).

Samkvæmt ofangreindum gögnum er Pakistan sambandslýðveldi með rúmlega 200 milljónir íbúa. Þann 30. september 1947 gerðist Pakistan aðili að Sameinuðu þjóðunum. Ríkið fullgilti alþjóðasamning um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi árið 2010 og alþjóðasamning um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi árið 2008. Ríkið fullgilti alþjóðasamning um afnám alls kynþáttamisréttis árið 1966 og samning Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu árið 2010.

Í ofangreindum gögnum kemur fram að þrátt fyrir að pakistönsk löggjöf banni handahófskenndar handtökur og varðhald jafnframt sem lögin kveði á um rétt til að vefengja lögmæti handtöku fyrir dómi þá sé spilling innan lögreglunnar vandamál í Pakistan, en spilling á lægri stigum lögreglunnar sé algeng og séu dæmi um að lögreglan þiggi mútur. Einstaklingar tilkynni um meinta glæpi eða brot til lögreglunnar með svokallaðri FIR skýrslu (e. first instance report). FIR skýrslan sé fyrsta skrefið við rannsókn sakamáls og sé hún oftast lögð fram af þriðja aðila þó svo að lögreglan hafi heimild til að gera slíka skýrslu sjálf. FIR skýrslan veiti lögreglunni heimild til að halda meintum brotamanni í gæsluvarðhaldi í 24 klukkustundir á grundvelli rannsóknarhagsmuna. Hægt sé að leggja fram slíka skýrslu hjá lögreglumanni, á lögreglustöð og á vefsíðum ákveðinna lögregluembætta í Pakistan.

Þrátt fyrir að pakistönsk lög kveði á um sjálfstætt dómskerfi, réttláta málsmeðferð og að enginn skuli sviptur lífi, eignum eða frelsi án dóms og laga þá hafi dómskerfið verið gagnrýnt fyrir spillingu. Spilling sé innan héraðsdómstóla, þeir séu afkastalitlir og undir þrýstingi frá auðugum og áhrifamiklum einstaklingum einkum á sviði trúar eða stjórnmála. Þá kemur fram að þrátt fyrir að veikleikar séu í réttarkerfinu í Pakistan þá sé spilling refsiverð samkvæmt lögum, en ábyrgðarskrifstofa ríkisins (e. National Accountability Bureau (NAB)) hafi það hlutverk að útrýma spillingu í stjórnkerfum landsins með vitundarvakningu, forvörnum, rannsókn spillingarmála jafnframt sem skrifstofan ákæri í slíkum málum. NAB hafi heimild samkvæmt lögum að halda einstaklingum í 15 daga án þess að ákæra og mögulegt sé að framlengja varðhaldið með samþykki dómstóla. Synja megi einstaklingnum um leyfi til að ráðfæra sig við lögmann meðan á rannsókn standi. Þá sé ekki unnt að greiða tryggingu til að losna úr varðhaldi heldur sé það einungis ákvörðun formanns NAB að láta einstakling lausan.

Í ofangreindum gögnum kemur fram að um 15 milljónir manna í Pakistan glími við geðræn vandamál en af skýrslum breska innanríkisráðuneytisins og Alþjóðaheilbrigðismálastofnunarinnar má ráða að í landinu séu 11 geðsjúkrahús, um 800 geðdeildir á almennum spítölum og 578 dvalarheimili fyrir þá sem þjást af geðröskunum. Um 3-400 starfandi geðlæknar eru í landinu. Þá kemur fram að fordómar í garð einstaklinga með geðraskanir komi í veg fyrir að fólk leiti sér viðeigandi aðstoðar. Samkvæmt upplýsingum frá breska innanríkisráðuneytinu skorti á pólitískan vilja til að sinna þessum málaflokki.

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Í 1. mgr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.

Í 38. gr. útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Orðasambandið „ástæðuríkur ótti við að vera ofsóttur“ í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn með rökstuddum hætti að leiða líkur að því að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kærenda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2011). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Eins og framan greinir óttast kærandi ótilgreindan hóp í Pakistan. Kærandi hefur borið fyrir sig að umræddur hópur hafi kveikt í verkstæði hans og að faðir hans hafi verið myrtur af meðlimum hópsins. Þá tilheyri kærandi minnihlutahópi sjía múslíma í heimaríki sínu.

Kærandi greindi í viðtali hjá Útlendingastofnun að hann óttist ótilgreindan hóp í Pakistan. Hann hafi orðið var við vopnaflutninga hópsins inn og út úr húsi sem staðsett hafi verið fyrir aftan verkstæði hans í borginni […] í Pakistan. Hann hafi tilkynnt athæfið til lögreglunnar sem hafi handtekið aðila og haldlagt vopn. Stuttu síðar hafi verið kveikt í verkstæði hans og hann hafi því flúið til heimaþorps síns en síðar verið sendur af föður sínum til annarrar borgar í felur.

Í trúverðugleikamati Útlendingastofnunar kemur fram að frásögn kæranda hafi verið óskýr og að misræmis hafi gætt varðandi atburði sem hafi leitt til flótta kæranda m.a. um aldur hans og fæðingardag, tímalínu atburða, aðdraganda flótta hans frá heimaríki, upplýsingar um íkveikju í verkstæði hans, hvenær hann hafi fengið upplýsingar um andlát föður síns og fleira. Útlendingastofnun taldi óskýrleika og ósamræmi í gögnum og frásögn kæranda leiða til þess að frásögn hans af atburðum og ástæðum flótta hans væri að verulega eða öllu leyti ótrúverðug og lagði því aðeins til grundvallar að kærandi væri fæddur og uppalinn í borginni […] í Pakistan og að hann sé sjía múslími og kunni að hafa orðið fyrir áreiti og ofbeldi af þeim sökum. Ekki var lagt til grundvallar að kærandi eigi á hættu að verða fyrir ofbeldi af hálfu ótilgreinds hóps í Pakistan.

Við meðferð málsins hjá kærunefnd hefur kærandi ekki komið fram með greingargóðar ástæður sem gætu skýrt ofangreint misræmi eða lagt fram gögn sem þykja til þess fallin að styðja við frásögn hans af aðstæðum í heimaríki. Það er því mat kærunefndar að ekki sé ástæða til að draga í efa ofangreinda niðurstöðu Útlendingastofnunar um trúverðugleika kæranda og að viðtal við kæranda myndi ekki varpa frekara ljósi á ástæður misræmis. Verður því ekki lagt til grundvallar að kærandi eigi á hættu ofsóknir af hálfu ótilgreinds hóps í heimaríki sínu Pakistan.

Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun, hafa orðið fyrir árás súnní múslíma er hann hafi sótt samkomu sjía múslíma í upphafi árs 2015. Hann hafi ekki fyrr eða síðar orðið fyrir áreiti og ofbeldi vegna trúar sinnar. Samkvæmt upplýsingum sem kærunefnd hefur tekið til skoðunar er íslam ríkistrú Pakistan og 96% aðhyllast múslímatrú, þar af eru 85-90% súnní múslímar og sjía múslímar um 10-15%. Sjía múslímar eru á bilinu 20 til 50 milljónir í landinu. Þeim er frjálst að iðka trú sína og eigi fulltrúa í ríkisstjórn og opinberri stjórnsýslu. Þá kemur fram að ekki séu heimildir fyrir því að þeir verði fyrir kerfisbundinni mismunun. Í framangreindum gögnum kemur fram að almennt séð eigi sjía múslímar ekki á raunverulegri hættu að verða fyrir ofsóknum af hálfu yfirvalda í Pakistan eða aðilum óháðum ríkinu. Verður því ekki talið að kærandi hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir á grundvelli trúar sinnar.

Kærandi hefur ekki borið fyrir sig að hafa sætt ofsóknum eða að hann óttist ofsóknir af hálfu stjórnvalda í Pakistan. Þá benda önnur gögn málsins ekki til þess að slíkar ofsóknir hafi átt sér stað eða að kærandi eigi þær á hættu. Verði kærandi fyrir ofbeldi í Pakistan bera þau gögn sem kærunefnd hefur til skoðunar það með sér að hann eigi þess kost að leita aðstoðar og verndar yfirvalda. Þrátt fyrir að fallast megi á að skilvirkni lögregluyfirvalda og dómstóla sé að nokkru leyti ábótavant og spilling sé talsverð í landinu er það mat Útlendingastofnunar, með vísan til þeirra gagna sem kærunefnd hefur kynnt sér, að ekki hafi verið sýnt fram á að stjórnvöld í Pakistan geti ekki eða vilji ekki veita kæranda vernd gegn ofbeldi m.a. með því að ákæra og refsa fyrir þær athafnir sem feli í sér ofsóknir, sbr. c-lið 4. mgr. 38. gr. laga um útlendinga.

Því er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki með rökstuddum hætti leitt líkur að því að hann hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga.

Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Við mat á hvort aðstæður kæranda séu slíkar að þær eigi undir 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga ber að líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Mannréttindadómstóll Evrópu hefur fjallað um það mat sem þarf að fara fram þegar metið er hvort kærandi sé í raunverulegri hættu á að verða fyrir meðferð sem falli undir 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sem bannar pyndingar og ómannlega eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Hefur dómstóllinn sagt að 3. gr. sáttmálans geti átt við þegar hættan stafar frá einstaklingum eða hópi fólks sem ekki séu fulltrúar stjórnvalda. Kærandi verður þó að geta sýnt fram á að gildar ástæður séu til að ætla að um raunverulega hættu sé að ræða og að stjórnvöld í ríkinu séu ekki í stakk búin til að veita viðeigandi vernd. Ekki er nóg að aðeins sé um að ræða möguleika á illri meðferð og verður frásögn kæranda að fá stuðning í öðrum gögnum (sjá t.d. dóma Mannréttindadómstóls Evrópu í máli NA gegn Bretlandi (mál nr. 25904/07) frá 7. júlí 2008 og H.L.R. gegn Frakklandi (mál nr. 24573/94) frá 29. apríl 1997).

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um heimaríki kærenda telur kærunefndin að aðstæður kæranda þar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 37. gr. laganna. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli heldur ekki skilyrði 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga eiga hann ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er heimilt að veita útlendingi sem staddur er hér á landi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, þrátt fyrir að skilyrði 37. gr. séu ekki uppfyllt, ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til. Kærunefnd telur, með vísan til orðalags ákvæðisins um „ríka þörf fyrir vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Í athugasemdum við frumvarp til laga um útlendinga kemur fram að með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé m.a. miðað við að um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða og meðferð við honum væri aðgengileg hér á landi en ekki í heimaríki viðkomandi. Í þessu sambandi kemur jafnframt fram að meðferð teljist ekki óaðgengileg þótt greiða þurfi fyrir hana heldur er hér átt við þau tilvik þar sem meðferð sé til í heimaríkinu en viðkomandi eigi ekki rétt á henni. Þá kunna að falla undir 1. mgr. 74. gr. mjög alvarlegir sjúkdómar sem ekki teljast lífshættulegir, svo sem ef sýnt þykir að þeir muni valda alvarlegu óbætanlegu heilsutjóni eða óbærilegum þjáningum. Ef um langvarandi sjúkdóm sé að ræða væru ríkari verndarsjónarmið fyrir hendi ef sjúkdómur væri á lokastigi. Jafnframt væri rétt að líta til þess hvort meðferð hafi hafist hér á landi og ekki væri læknisfræðilega forsvaranlegt að rjúfa meðferð, sem og til atriða sem varði félagslegar aðstæður útlendings og horfur hans.

Í gögnum málsins eru komunótur frá Göngudeild sóttvarna, dags. 20. október 2017 til 10 janúar 2018, þar sem fram kemur að kærandi sé almennt heilbrigður en að hann hafi m.a. rætt um sjálfsvígshugsanir. Þá liggur fyrir sálfræðimat, dags. 3. febrúar 2018, þar sem fram kemur að kærandi uppfylli greiningarskilmerki áfallastreituröskunar og þunglyndis. Þá komi fram mat sálfræðings, að kærandi þarfnist heilbrigðisþjónustu, sérhæfðrar sálfræðimeðferðar og ef til vill lyfjagjafar.

Í þeim gögnum sem kærunefnd hefur tekið til skoðunar er ljóst að geðheilbrigðisþjónusta hafi mætt afgangi í heimaríki kæranda og að fordómar ríki í garð einstaklinga með geðraskanir. Þrátt fyrir þetta þá kemur fram í þeim gögnum sem kærunefnd hefur tekið til skoðunar um heimaríki kæranda að íbúum landsins standi geðheilbrigðiþjónusta til boða. Þá eru veikindi kæranda ekki svo alvarleg að þau geti talist grundvöllur dvalarleyfis af mannúðarástæðum. Þá verður ekki ráðið af gögnum málsins að kærandi sæki meðferð hér á landi sem ekki sé læknisfræðilega forsvaranlegt að rjúfa.

Þegar upplýsingar um heimaríki kæranda og gögn málanna eru virt í heild, með hliðsjón af aðstæðum kæranda í heimaríki, er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á aðstæður sem ná því alvarleikastigi að hann hafi ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í heimaríki séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Í 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga kemur fram að heimilt er að veita útlendingi sem sótt hefur um alþjóðlega vernd og ekki fengið niðurstöðu í máli sínu á stjórnsýslustigi innan 18. mánaða eftir að hann sótti fyrst um alþjóðlega vernd hér á landi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða samkvæmt ákvæðinu. Frekari skilyrði fyrir veitingu dvalarleyfis í þeim tilvikum koma fram í a- til d- lið 2. mgr. 74. gr. laganna en þau eru að tekin hafi verið skýrsla af umsækjanda um alþjóðlega vernd, ekki leiki vafi á því hver umsækjandi er, ekki liggi fyrir ástæður sem geta leitt til brottvísunar umsækjanda og að útlendingur hafi veitt upplýsingar og aðstoð við úrlausn máls.

Kærandi sótti um vernd þann 14. október 2017. Kærandi hefur ekki enn fengið niðurstöðu í máli sínu hjá kærunefnd útlendingamála. Frá því að kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þar til úrskurður þessi er kveðinn upp, dags. 11. júlí 2019, eru liðnir tæpir 21 mánuðir. Kærandi telst því ekki hafa fengið niðurstöðu í máli sínu innan þeirra tímamarka sem getið er í 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Eins og að framan greinir hefur kærunefnd komist að þeirri niðurstöðu að auðkenni kæranda sé ekki upplýst. Að mati kærunefndar hefur kærandi jafnframt ekki veitt aðstoð við úrlausn málsins m.a. þar sem hann hefur ekki veitt viðhlítandi upplýsingar og skýringar á auðkenni sínu. Að mati kærunefndar eru skilyrði b-liðar 2. mgr. 74. gr. því ekki uppfyllt.

Samkvæmt 4. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er heimilt að víkja frá ákvæðum 3. mgr. greinarinnar en þar eru raktar nokkrar ástæður sem gætu útilokað veitingu dvalarleyfis á grundvelli 2. mgr. 74. gr. laganna. Engin heimild er til að víkja frá skilyrðum 2. mgr. 74. gr. Kærandi telur því ljóst að þar sem kærandi uppfylli ekki skilyrði b-liðar 2. mgr. 74. gr. laganna sé ekki hægt að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga með vísan til þess tíma sem mál hans hefur tekið.

Í ljósi framangreinds er ekki ástæða til að fjalla um hvort kærandi uppfylli d-lið 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga, hvort kærandi hafi framvísað fölsuðum skilríkjum til stuðnings umsóknar sinnar eða hvort hann hafi að öðru leyti en því sem að framan greinir átt þátt í því að niðurstaða hafi ekki fengist innan tímamarka, sbr. a og d-lið 3. mgr. 74. gr.

Bann við endursendingu skv. 42. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er ekki heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan einstakling til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar er einnig óheimilt að senda útlending til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Með vísan til umfjöllunar að framan um heimaríki kæranda telur kærunefnd að þær aðstæður sem ákvæðið tekur til eigi ekki við í máli kæranda. Kærunefnd telur því að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga standi ekki í vegi fyrir endursendingu kæranda þangað.

Frávísun og frestur til að yfirgefa landið

Kærandi kom hingað til lands 14. október 2017 og sóttu um alþjóðlega vernd sama dag. Eins og að framan greinir hefur umsókn hans um vernd og dvalarleyfi hér á landi verið synjað og hefur hann því ekki tilskilin leyfi til dvalar enda verður að líta á umsóknir hans um alþjóðlega vernd sem áform um að dveljast í landinu meira en 90 daga, sbr. til hliðsjónar 3. mgr. 42. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017. Verður kæranda því vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. og 5. mgr. 106. gr. laganna, enda hefur hann verið hér á landi í innan við níu mánuði þegar málsmeðferð umsóknar hans hófst hjá Útlendingastofnun.

Kærandi er að mestu við ágæta heilsu. Að mati kærunefndar og með vísan til 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga teljast 15 dagar hæfilegur frestur til að yfirgefa landið.

Athygli kæranda er vakin á því að ef hann yfirgefur ekki landið innan frests er heimilt að brottvísa honum. Brottvísun felur í sér bann við komu til landsins síðar og skal endurkomubann að jafnaði ekki gilda skemur en tvö ár, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. og 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.

Samantek

tMeð vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar í máli kæranda.

Athygli er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar í máli kæranda er staðfest. Lagt er fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kæranda er veittur 15 daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljugur.

The decision of the Directorate of Immigration in the case of the appellant is affirmed. The appellant is requested to leave the country. The appellant has 15 days to leave the country voluntarily.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Ívar Örn Ívarsson Þorbjörg Inga Jónsdóttir

Efnisorð

Kærunefnd útlendingamála