Úrskurður nr. 283/2016

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 18. ágúst 2016 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 283/2016

í stjórnsýslumáli nr. KNU16030049

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 1. apríl 2016 kærði [...]Click here to enter text., fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 16. mars 2016, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um hæli á Íslandi og endursenda hann til Ítalíu.

Kærandi krefst þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hans um hæli til efnislegrar meðferðar, sbr. 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga nr. 96/2002, sbr. 1. mgr. 17. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin).

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsmeðferð

Kærandi lagði fram umsókn um hæli á Íslandi þann 23. október 2015. Við leit að fingraförum kæranda í svokölluðum Eurodac gagnagrunni, þann sama dag, kom í ljós að fingraför hans höfðu verið skráð í grunninn af yfirvöldum í Noregi. Þann 12. nóvember 2015 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um hæli beint til yfirvalda í Noregi, sbr. b-lið 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Samdægurs barst svar frá norskum yfirvöldum þar sem þau höfnuðu beiðni um viðtöku kæranda og leiðbeindu íslenskum stjórnvöldum um að senda beiðni til ítalskra yfirvalda. Þann 9. desember 2015 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um hæli beint til yfirvalda á Ítalíu, sbr. 4. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Ítalía svaraði ekki beiðni Útlendingastofnunar innan eins mánaðar líkt og 1. mgr. 25. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar kveður á um og því taldi Útlendingastofnun að Ítalía bæri ábyrgð á umsókn kæranda samkvæmt 2. mgr. 25. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Bréf þess efnis var sent ítölskum yfirvöldum þann 15. febrúar 2016. Ekkert svar barst frá ítölskum yfirvöldum. Útlendingastofnun ákvað þann 16. mars 2016 að taka ekki umsókn kæranda um hæli hér á landi til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Ítalíu. Ákvörðunin var birt fyrir kæranda þann 22. mars sl. Samdægurs óskaði hann eftir frestun réttaráhrifa á ákvörðun Útlendingastofnunar. Fallist var á frestun réttaráhrifa á meðan málið væri til kærumeðferðar með bréfi kærunefndar, dags. 23. mars 2016. Kærandi kærði síðan ákvörðunina þann 1. apríl sl. til kærunefndar útlendingamála. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 15. apríl sl. Kærandi kom í viðtal hjá kærunefnd útlendingamála þann 5. júlí 2016. Ljúka varð viðtalinu fyrr en ella vegna atvika sem varða kæranda. Viðstaddir voru talsmaður kæranda og túlkur.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að fyrir liggi að ítölsk stjórnvöld beri ábyrgð á afgreiðslu umsóknar kæranda um hæli skv. 1. og 2. mgr. 25. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar þar sem Ítalía svaraði ekki beiðni Útlendingastofnunar innan tveggja mánaða.

Í viðtali við kæranda hjá Útlendingastofnun kom fram að hann vilji ekki fara aftur til Ítalíu þar sem ekkert bíði hans þar nema gatan. Þá sé hann mikill sjúklingur og geti þess vegna ekki starfað á Ítalíu.

Í niðurstöðu Útlendingastofnunar er aðbúnaði hælisleitanda í svokölluðum SPRAR heimilum gerð skil auk þess sem raktar eru breytingar á tilskipun 2013/33/ESB um móttökuaðstæður hælisleitenda og tilskipun 2013/32/ESB um samræmda málsmeðferð umsækjenda um alþjóðlega vernd. Þessar breytingar hafi verið innleiddar í ítalskan rétt 15. september 2015. Þá hafi einnig verið gerðar breytingar á reglum um móttökustöðvar á Ítalíu.

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur einnig fram að Mannréttindadómstóll Evrópu hafi slegið því föstu að 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu leggi ekki skyldu á aðildarríki að sjá öllum sem dvelja innan lögsögu þeirra fyrir húsnæði og ekki almenna skyldu á aðildarríki til að veita viðurkenndum flóttamönnum fjárhagsaðstoð í því skyni að gera þeim kleift að viðhalda tilteknum lífskjörum. Þá var það mat Útlendingastofnunar að skoða þurfi sérstaklega í hverju tilviki hvort senda eigi einstaklinga til Ítalíu sem séu í viðkvæmri stöðu. Útlendingastofnun telji kæranda vera tiltölulega hraustan einhleypan karlmann og telji hann ekki vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Í ákvörðun Útlendingastofnunar sé bent á að engin gögn bendi til þess að heilbrigðiskerfið á Ítalíu sé ekki í stakk búið til að sinna þörfum kæranda. Kærandi hafi haft dvalarleyfi á Ítalíu og átt þar fjölskyldu en auk þess hafi hælisleitendur sama aðgang að heilbrigðiskerfinu á Ítalíu og ítalskir ríkisborgarar. Þá sé geðheilbrigðisþjónusta á Ítalíu samofin almennri heilbrigðisþjónustu.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að hælisumsókn kæranda yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Ítalíu. Lagt var til grundvallar að Ítalía virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Ítalíu ekki í sér brot gegn 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga þrátt fyrir að hann ætti bróður hér á landi. Tekið var fram að líta yrði til þess að bróðir kæranda væri jafnframt hælisleitandi sem hafi komið hingað til lands fyrir tæpum tveimur árum síðan. Aðstæður kæranda féllu heldur ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda er aðstæðum hans á Ítalíu lýst. Hann kveðist ekki vilja fara aftur til Ítalíu þar sem hann eigi ekkert þar, auk þess sem hann kveðist vera fullviss um að hann verði áframsendur til [...], verði hann endursendur til Ítalíu frá Íslandi. Kærandi telji sig ekki eiga annan kost en að hafast við á götunni á Ítalíu þar sem hann hafi ekki heilsu til að vinna en hann hræðist það mjög.

Í greinargerð kæranda eru ákvæði Dyflinnarreglugerðarinnar rakin auk ákvæða laga um útlendinga og lögskýringargögn er liggja þeim að baki. Aðstæðum hælisleitenda á Ítalíu er einnig gerð skil og tölfræði úr alþjóðlegum skýrslum rakin. Þar að auki kemur fram að hæliskerfi Ítalíu hafi legið undir miklum ámælum undanfarin ár og hafi athugasemdir og gagnrýni varðandi aðbúnað og aðstæður hælisleitenda á Ítalíu komið fram hjá fjölmörgum alþjóðlegum stofnunum. Vandkvæði ítalska hæliskerfisins hafi m.a. verið staðfest af Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna og mannréttindafulltrúa Evrópuráðsins í skýrslu hans frá 2012. Í greinargerð kæranda er einnig að finna umfjöllun um rétt flóttamanna til atvinnu á Ítalíu og stöðu efnahagsmála í landinu en fram kemur að staðan sé slæm og atvinnuleysi sé hátt. Í skýrslu svissneska flóttamannaráðsins frá 2013 sé þetta staðfest. Þar hafi komið fram að það virðist ómögulegt fyrir flóttamenn að finna sér atvinnu, sem hafi gert það að verkum að flóttamenn endi á götunni með þeim afleiðingum að nær ómögulegt sé fyrir þá að aðlagast ítölsku samfélagi. Fram hafi komið að einungis þriðjungur ríkisborgara annarra ríkja sem fái einhvers konar vernd hafi aðgang að SPRAR-kerfinu. Félagslega kerfi Ítalíu byggi á því að fólk geti leitað til og notið aðstoðar frá fjölskyldu sinni sem setji flóttamenn í mun verri stöðu en innfædda þó þeir njóti formlega sömu réttinda. Þá séu litlir möguleikar á aðlögun flóttamanna í ítalska hæliskerfinu, heilsugæsla sé í mörgum tilfellum ófullnægjandi, skortur sé á aðgengi að menntun og lagalegri ráðgjöf og tilraunir ítalskra yfirvalda til að vernda sérstaklega viðkvæma hælisleitendur séu óviðunandi.

Kærandi byggi á því að hann [...]. Hann kveðist eiga við [...] og óski hann eftir því að fá tækifæri til að leggja fram gögn því til stuðnings fyrir kærunefnd útlendingamála. Kærandi vísi í greinargerð innanríkisráðuneytisins um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu og geri þá kröfu að kærunefnd skoði vandlega hvort að Útlendingastofnun hafi farið að tilmælum ráðherra og taki afstöðu til þess hvort að mat hafi farið fram á því hvort kærandi teljist vera í viðkvæmri stöðu áður en ákvörðun í málinu verði tekin.

Í greinargerð kæranda séu gerðar alvarlegar athugasemdir við málsmeðferð og niðurstöðu Útlendingastofnunar í máli kæranda. Kærandi byggi á því að hvergi sé minnst á greinargerð innanríkisráðuneytisins í máli kæranda en í greinargerðinni sé skýrt tekið fram að varhugavert sé að senda veika einstaklinga til Ítalíu. Að mati kæranda verði því ekki annað séð en að Útlendingastofnun hafi yfirsést þessi fyrirmæli algjörlega.

Af framangreindu sé ljóst að kærandi sé í viðkvæmri stöðu og samkvæmt greinargerð innanríkisráðuneytisins skuli einstaklingar í viðkvæmri stöðu ekki sendir til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Kærandi byggi á því að sérstakar ástæður mæli með því að umsókn hans um hæli verði tekin til efnismeðferðar, sbr. 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Fyrir liggur í máli þessu að ítölsk stjórnvöld svöruðu ekki endurviðtökubeiðni Útlendingastofnunar innan eins mánaðar, sbr. 1. mgr. 25. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, og bera ítölsk stjórnvöld því ábyrgð á kæranda á grundvelli 2. mgr. 25. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Tilkynning þess efnis var send ítölskum stjórnvöldum með bréfi Útlendingastofnunar þann 15. febrúar sl.

Úrlausnarefni kærumáls þessa er að skera úr um hvort Útlendingastofnun hafi tekið rétta ákvörðun þegar ákveðið var að taka ekki umsókn kæranda um hæli til efnismeðferðar og vísa honum til Ítalíu. Úrlausnarefni málsins er afmarkað við það hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn kæranda um alþjóðlega vernd og skuli taka hana til efnislegrar meðferðar.

Í máli þessu gilda aðallega ákvæði laga um útlendinga nr. 96/2002, með síðari breytingum, ákvæði reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga, með áorðnum breytingum og ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Auk þess ber að taka mið af ákvæðum Dyflinnarreglugerðarinnar en Ísland skuldbatt sig til að fylgja henni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um hæli sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla hennar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á hælisumsókn. Jafnframt ber að líta til annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Í d-lið 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga kemur fram að stjórnvöld geti, með fyrirvara um ákvæði 45. gr. laganna, synjað að taka til efnismeðferðar hælisumsókn ef krefja megi annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda (Dyflinnarmál). Þó kemur fram í 2. mgr. 46. gr. a sömu laga að ekki skuli endursenda flóttamann til annars ríkis hafi hann slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða sérstakar ástæður mæli annars með því. Samkvæmt 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga má heldur ekki senda útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir sem gætu leitt til þess að hann skuli teljast flóttamaður eða ef ekki er tryggt að hann verði ekki sendur til slíks svæðis. Samsvarandi verndar skal útlendingur njóta sem vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Við mat á því hvort beita skuli þessum ákvæðum í Dyflinnarmálum þarf einkum að kanna hvort aðstæður hælisleitenda í því ríki, sem endursenda á hælisleitanda til samkvæmt Dyflinnarreglugerðinni, kunni að brjóta gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Sé svo er óheimilt að senda hælisleitandann þangað og skal þá taka hælisumsókn viðkomandi til efnismeðferðar hér, sbr. einnig undanþágureglu 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Eftir atvikum þarf enn fremur að skoða hvort slíkur ágalli sé á málsmeðferð þess ríkis, sem endursenda á til, að það brjóti í bága við 13. gr. mannréttindasáttmálans.

Samkvæmt framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu í málum er varða Grikkland og Ítalíu getur sú staða komið upp að óheimilt sé að endursenda hælisleitendur til einstakra ríkja vegna ástands í viðkomandi móttökuríki. Aðildarríki mannréttindasáttmálans verða að vera meðvituð um alvarlega galla sem kunna að vera á meðferð hælisumsókna eða móttöku hælisleitenda í því aðildarríki sem endursenda skal til á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Verður því að skoða aðstæður hælisleitenda og málsmeðferð á Ítalíu.

Kærunefnd útlendingamála hefur m.a. farið yfir skýrslur um aðstæður og málsmeðferð á Ítalíu:

• Asylum Information Database. Country Report – Italy (European Council on Refugees and Exiles, desember 2015)

• UNHCR Recommendations on Important Aspects of Refugee Protection in Italy (UNHCR, júlí 2013)

• Submission by the United Nations High Commissioner for Refugees. For the Office of the High Commissioner for Human Rights‘ Compilation Report – Universal Periodic Review: Italy (UNHCR, mars 2014)

• Reception conditions in Italy. Report of the current situation of asylum seekers and beneficiaries of protection, in particular Dublin returnees (Swiss Refugee Council, október 2013)

• Italy 2015 Human Rights Report (United States Department of State, 13. apríl 2016)

• Information note, dublin transfers post-Tarakhel: update on European case law and practice (Elenea, European legal network on asylum, október 2015)

• Endursendingar hælisleitenda til Ítalíu, greinargerð innanríkisráðuneytisins í desember 2015 (Innanríkisráðuneytið, desember 2015)

• Report by the Special Rapporteur on the human rights of migrants, Francouis Crépeau, on his follow-up mission to Italy (2-6 December 2014) (United Nations General Assembly, 1. maí 2015)

Í september á síðasta ári samþykktu ítölsk stjórnvöld tilskipun (LD 142/2015) sem innleiðir ýmsar betrumbætur á ítalska hæliskerfinu. Opnaðar hafa verið stöðvar með gistirýmum (e. hotspots) þar sem þeir einstaklingar sem koma inn fyrir landamæri Ítalíu eru skráðir og fingraför þeirra eru tekin. Um er að ræða samstarf ítalskra stjórnvalda við m.a. Frontex og Europol og markmiðið með stöðvunum er m.a. að auka skilvirkni í hælismálum. Þeir einstaklingar sem skilgreindir eru sem hælisleitendur eru fluttir frá stöðvunum á svokallaðar svæðisbundnar miðstöðvar (e. Regional Hubs) sem skulu leysa af hólmi móttökumiðstöðvar á fyrsta stigi. Þar sækja þeir svo um hæli í landinu. Hið svokallaða SPRAR kerfi móttökumiðstöðva fer nú stækkandi og er fjölgun gistirýma í kerfinu m.a. svar við skorti á gistirýmum í hæliskerfi landsins. Þá hefur ráð Evrópusambandsins tekið tvær ákvarðanir (nr. 1523/2015 og 1601/2015) sem kveða á um bráðabirgðaráðstafanir sem heimila ítölskum stjórnvöldum flutning skráðra hælisleitenda á Ítalíu til annarra Evrópulanda. Hælisleitendur frá Sýrlandi, Erítreu og Írak eiga þess nú mögulega kost að vera fluttir frá Ítalíu á grundvelli framangreindra ákvarðana.

Kærunefndin hefur tekið mið af dómi Hæstaréttar frá 1. október 2015 í máli nr. 114/2015 þar sem fjallað var um málsmeðferð og skilyrði til móttöku hælisleitanda á Ítalíu og komist að þeirri niðurstöðu að ekki væri fyrir hendi kerfislægur galli sem leiddi til þess að hælisleitandi standi frammi fyrir raunverulegri hættu á að sæta þar ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð, sbr. 45. gr. útlendingalaga.

Kærunefndin vill einnig benda á að Mannréttindadómstóll Evrópu hefur ítrekað í dómum sínum og ákvörðunum, sbr. t.d. í nýlegum dómi í máli A.S. gegn Sviss (nr. 39350/13) frá 30. júní 2015 og í ákvörðun í máli Samsam Mohammed Hussein o.fl. gegn Hollandi og Ítalíu (nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013, að ekki sé hægt að túlka 3. gr. mannréttindasáttmálans á þá vegu að krafa sé á aðildarríkjunum að veita öllum einstaklingum innan lögsögu þeirra húsaskjól.

Innanríkisráðuneytið gaf út greinargerð um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu í desember síðastliðnum. Þar kemur fram að ráðuneytið meti svo að ágallar á aðbúnaði og móttökuskilyrðum hælisleitenda á Ítalíu séu ekki slíkir að þeir gefi ástæðu til að ætla að endursendingar þangað muni almennt brjóta gegn alþjóðlegum skuldbindingum íslenskra stjórnvalda. Lagt er til að meta skuli aðstæður í hverju tilviki fyrir sig og enn fremur að þeir sem teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu.

Í ljósi dómaframkvæmdar Mannréttindadómstóls Evrópu og Hæstaréttar sem og framangreindrar greinargerðar um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu telur kærunefndin að skoða þurfi sérstaklega hvort kærandi teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu.

Ljóst er að kærandi er ungur, einstæður karlmaður. Hann kvað heilsufar sitt ekki vera gott í viðtali við Útlendingastofnun þann 9. mars síðastliðinn, hvorki líkamlegt né andlegt heilsufar. [...] Þá hafa engin önnur gögn verið lögð fram sem benda til þess að líkamlegri eða andlegri heilsu kæranda sé áfátt. Ennfremur hefur ekki verið sýnt fram á að ítölsk stjórnvöld veiti ekki þá læknisfræðilegu þjónustu sem kærandi kunni að þurfa á að halda eða muni koma til með að þurfa í framtíðinni. Af þeim skýrslum og gögnum sem kærunefndin hefur skoðað um aðstæður á Ítalíu er ljóst að kærandi getur leitað sér aðstoðar vegna heilsufarsvandamála sinna þar í landi, bæði vegna líkamlegra og andlegra kvilla. Vísast m.a. í dóm í máli Tatar gegn Sviss frá 14. apríl 2015 þar sem það var ekki talið brot á 3. gr. mannréttindasáttmálans að flytja veikan einstakling úr landi. Þá var það heldur ekki talið brot á 3. gr. mannréttindasáttmálans að flytja sýrlenskan hælisleitanda með áfallastreituröskun til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar, sbr. fyrrnefndan dóm í máli A.S. gegn Sviss frá 30. júní 2015. Í ljósi framangreinds er það því mat kærunefndar að gögn málsins gefi ekki ástæðu til að líta svo á að aðstæður kæranda séu slíkar að hann teljist vera í svo sérstaklega viðkvæmri stöðu að það standi í vegi fyrir endursendingu kæranda til Ítalíu.

Athugun kærunefndar á aðstæðum hælisleitenda á Ítalíu hefur ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að líta svo á að aðstæður eða móttökuskilyrði hælisleitenda þar í landi séu þess eðlis að hætta sé á að endursending kæranda til Ítalíu brjóti í bága við 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, verði hann sendur þangað. Þá benda öll gögn til þess að kæranda séu tryggð úrræði til að leita réttar síns á Ítalíu bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Ennfremur er haft til hliðsjónar að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hefur ekki lagst gegn endursendingu hælisleitenda til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.

Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 9. mars 2016 hafa sérstök tengsl við Ísland þar sem hann eigi bróður hér á landi sem jafnframt sé hælisleitandi. Í þriðja kafla Dyflinnarreglugerðarinnar er að finna viðmiðanir til að ákvarða hvaða aðildarríki beri ábyrgð. Í 9. og 10. gr. reglugerðarinnar er kveðið á um að taka skuli umsókn umsækjanda til meðferðar í aðildarríki eigi umsækjandi aðstandanda sem sé hælisleitandi eða hafi hlotið alþjóðlega vernd í aðildarríkinu, að því tilskyldu að viðkomandi einstaklingur óski þess skriflega. Kærunefndin telur ljóst að aðstæður kæranda og bróður hans falla ekki undir ákvæðin þar sem í g-lið 2. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar er hugtakið „aðstandendur“ skilgreint og fellur bróðir kæranda ekki undir þá skilgreiningu.

Að framangreindu virtu og með vísan til gagna málsins er það því mat kærunefndar að kærandi hafi ekki slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Þá benda gögn ekki til þess að aðstæður hans séu að öðru leyti svo sérstakar að ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga eigi við. Verður því ekki talið að ástæða sé til að taka mál kæranda til efnismeðferðar á grundvelli sérstakra tengsla við Ísland eða annarra sérstakra ástæðna, sbr. framangreint ákvæði.

Þá falla aðstæður kæranda og bróður hans ekki undir 1. mgr. 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

Í máli þessu liggur fyrir að ítölsk stjórnvöld bera ábyrgð á umsókn hans um hæli á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls ofangreinds er fallist á að Útlendingastofnun hafi verið rétt að synja um efnismeðferð á umsókn kæranda um hæli hér á landi og ákveða að senda kæranda til Ítalíu með vísan til d-liðar 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga.

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið er það niðurstaða kærunefndar útlendingamála að staðfesta beri ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson Pétur Dam Leifsson