Úrskurður nr. 284/2016

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 22. september 2016 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 284/2016

í stjórnsýslumáli nr. KNU16040029

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 26. apríl 2016 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 19. apríl 2016, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um hæli á Íslandi og endursenda hann til Ítalíu.

Kærandi krefst þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hans um hæli til efnislegrar meðferðar, sbr. 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga nr. 96/2002 og 1. mgr. 17. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin).

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsmeðferð

Kærandi lagði fram umsókn um hæli á Íslandi þann 12. desember 2015. Leit að fingraförum kæranda í svokölluðum Eurodac gagnagrunni, þann 13. desember 2015, skilaði engum niðurstöðum. Þann 18. janúar 2016 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um hæli beint til yfirvalda á Ítalíu, sbr. 4. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Þann 18. mars s.á. barst svar frá ítölskum yfirvöldum þar sem þau samþykktu beiðni um viðtöku kæranda, sbr. 4. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Útlendingastofnun ákvað þann 19. apríl 2016 að taka umsókn kæranda um hæli hér á landi ekki til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Ítalíu. Kærandi kærði ákvörðunin við birtingu þann 26. apríl sl. til kærunefndar útlendingamála auk þess að óska eftir frestun réttaráhrifa á hinni kærðu ákvörðun á meðan mál hans væri til meðferðar. Fallist var á frestun réttaráhrifa á meðan málið væri til kærumeðferðar með bréfi kærunefndar, dags. 27. apríl 2016. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 13. maí sl. Kærandi kom í viðtal hjá kærunefnd útlendingamála þann 28. júlí 2016 og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga. Viðstaddir voru talsmaður kæranda og túlkur.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í niðurstöðum ákvörðunar Útlendingastofnunar kemur fram að fyrir liggi að ítölsk stjórnvöld beri ábyrgð á afgreiðslu umsóknar kæranda um hæli skv. 4. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar þar sem kærandi hafi fengið vegabréfsáritun útgefna af ítölskum stjórnvöldum.

Í viðtali við umsækjanda hjá Útlendingastofnun kom fram að hann vilji ekki fara til Ítalíu þar sem hann hafi ekki sótt um hæli þar og hafi einungis dvalið þar í einn dag á leið sinni frá [...]til Íslands. Hann telji fordóma fyrir [...]ríkja á Ítalíu en ekki á Íslandi. Í ákvörðun Útlendingastofnunar er gagnrýni á aðbúnað hælisleitenda í alþjóðlegum skýrslum rakin sem og dómar Mannréttindadómstóls Evrópu í málum Tarakhel gegn Sviss (mál nr. 29217/12) frá 4. nóvember 2014 og Samsam Mohammed Hussein og fl. gegn Hollandi og Ítalíu (mál nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013. Fram kemur að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hafi ekki lagst gegn endursendingum til Ítalíu í kjölfar fyrra dómsmálsins. Þá er aðbúnaði hælisleitanda í svokölluðum SPRAR heimilum gerð skil auk þess sem raktar eru breytingar á tilskipun 2013/33/ESB um móttökuaðstæður hælisleitenda og tilskipun 2013/32/ESB um samræmda málsmeðferð umsækjenda um alþjóðlega vernd. Þessar breytingar hafi verið innleiddar í ítalskan rétt 15. september 2015. Þá hafi einnig verið gerðar breytingar á reglum um móttökustöðvar á Ítalíu.

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur einnig fram að Mannréttindadómstóll Evrópu hafi slegið því föstu að 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu leggi ekki skyldu á aðildarríki að sjá öllum sem dvelja innan lögsögu þeirra fyrir húsnæði og ekki almenna skyldu á aðildarríki til að veita viðurkenndum flóttamönnum fjárhagsaðstoð í því skyni að gera þeim kleift að viðhalda tilteknum lífskjörum. Þá var það mat Útlendingastofnunar að skoða þurfi sérstaklega í hverju tilviki hvort senda eigi einstaklinga til Ítalíu sem séu í viðkvæmri stöðu. Í niðurstöðum Útlendingastofnunar er tekið fram að ekkert hafi komið fram í málinu um að kærandi sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að hælisumsókn kæranda yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Ítalíu. Lagt var til grundvallar að Ítalía virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Ítalíu ekki í sér brot gegn 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að hann vilji ekki fara aftur til Ítalíu þar sem hann hafi ekki sótt um hæli á Ítalíu, heldur einungis komið þar við í einn dag á leið sinni til Íslands. Hann hafi frá upphafi ætlað að sækja um hæli á Íslandi þar sem hann telji landið vera öruggt og friðsælt.

Þá eru ákvæði Dyflinnarreglugerðarinnar rakin í greinargerð kæranda auk ákvæða laga um útlendinga og lögskýringargögn er liggja þeim að baki. Aðstæðum hælisleitenda á Ítalíu eru einnig gerð skil sem og tölfræði úr alþjóðlegum skýrslum er varða málefni hælisleitenda á Ítalíu. Þar að auki kemur fram að hæliskerfi Ítalíu hafi legið undir miklum ámælum undanfarin ár og hafi athugasemdir og gagnrýni varðandi aðbúnað og aðstæður hælisleitenda á Ítalíu komið fram hjá fjölmörgum alþjóðlegum stofnunum. Vandkvæði ítalska hæliskerfisins hafi m.a. verið staðfest af Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna og mannréttindafulltrúa Evrópuráðsins í skýrslu hans frá árinu 2012. Í greinargerð kæranda er einnig að finna umfjöllun um rétt flóttamanna til atvinnu á Ítalíu og stöðu efnahagsmála í landinu en fram kemur að staðan sé slæm og atvinnuleysi sé hátt. Í skýrslu svissneska flóttamannaráðsins frá árinu 2013 sé þetta staðfest. Þar komi fram að það virðist ómögulegt fyrir flóttamenn að finna sér atvinnu, sem geri það að verkum að flóttamenn endi á götunni. Fram kemur að einungis þriðjungur ríkisborgara annarra ríkja sem fái einhvers konar vernd hafi aðgang að SPRAR-kerfinu. Gistirýmum í kerfinu hafi verið fjölgað en á sama tíma hafi orðið 148% aukning í nýjum hælisumsóknum á milli ára. Ítalska félagslega kerfið sé mjög veikburða en það byggi á því að fólk geti leitað til og notið aðstoðar frá fjölskyldu sinni sem setji flóttamenn í mun verri stöðu en innfædda þó þeir njóti formlega sömu réttinda. Þá séu litlir möguleikar á aðlögun flóttamanna í ítalska hæliskerfinu, heilsugæsla sé í mörgum tilfellum ófullnægjandi, skortur sé á aðgengi að menntun og lagalegri ráðgjöf og tilraunir ítalskra yfirvalda til að vernda sérstaklega viðkvæma hælisleitendur séu óviðunandi.

Kærandi telur ályktanir Útlendingastofnunar í hinni kærðu ákvörðun afar hæpnar í ljósi framangreinds. Kærandi bendir á að ákvæði 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga kveði á um heimild til handa stjórnvöldum um að synja kæranda um efnismeðferð en ekki skyldu. Í 2. mgr. sömu greinar sé kveðið á um sérstaka heimild til þess að líta framhjá 1. mgr. og taka hælisumsókn til efnismeðferðar. Samsvarandi heimild sé að finna í 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Fyrir liggur í máli þessu að ítölsk stjórnvöld hafa samþykkt viðtöku á kæranda á grundvelli 4. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.

Úrlausnarefni kærumáls þessa er að skera úr um hvort rétt sé að taka ekki umsókn kæranda um hæli til efnismeðferðar og vísa honum til Ítalíu.

Í máli þessu gilda aðallega ákvæði laga um útlendinga nr. 96/2002, með síðari breytingum, ákvæði reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga, með áorðnum breytingum og ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Auk þess ber að taka mið af ákvæðum Dyflinnarreglugerðarinnar en Ísland skuldbatt sig til að fylgja henni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um hæli sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla hennar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á hælisumsókn. Jafnframt ber að líta til annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Í d-lið 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga kemur fram að stjórnvöld geti, með fyrirvara um ákvæði 45. gr. laganna, synjað að taka til efnismeðferðar hælisumsókn ef krefja megi annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda (Dyflinnarmál). Þó kemur fram í 2. mgr. 46. gr. a sömu laga að ekki skuli endursenda flóttamann til annars ríkis hafi hann slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða sérstakar ástæður mæli annars með því. Samkvæmt 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga má heldur ekki senda útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir sem gætu leitt til þess að hann skuli teljast flóttamaður eða ef ekki er tryggt að hann verði ekki sendur til slíks svæðis. Samsvarandi verndar skal útlendingur njóta sem vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Við mat á því hvort beita skuli þessum ákvæðum í Dyflinnarmálum þarf einkum að kanna hvort aðstæður hælisleitenda í því ríki, sem endursenda á hælisleitanda til samkvæmt Dyflinnarreglugerðinni, kunni að brjóta gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Sé svo er óheimilt að senda hælisleitandann þangað og skal þá taka hælisumsókn viðkomandi til efnismeðferðar hér, sbr. einnig undanþágureglu 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Eftir atvikum þarf enn fremur að skoða hvort slíkur ágalli sé á málsmeðferð þess ríkis, sem endursenda á til, að það brjóti í bága við 13. gr. mannréttindasáttmálans.

Samkvæmt framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu í málum er varða Grikkland og Ítalíu getur sú staða komið upp að óheimilt sé að endursenda hælisleitendur til einstakra ríkja vegna ástands í viðkomandi móttökuríki. Aðildarríki mannréttindasáttmálans verða að vera meðvituð um alvarlega galla sem kunna að vera á meðferð hælisumsókna eða móttöku hælisleitenda í því aðildarríki sem endursenda skal til á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Verður því að skoða aðstæður hælisleitenda og málsmeðferð á Ítalíu.

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður og málsmeðferð á Ítalíu m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

• Asylum Information Database. Country Report – Italy (European Council on Refugees and Exiles, desember 2015)

• Italy 2015 Human Rights Report (United States Department of State, 13. apríl 2016)

• UNHCR Recommendations on Important Aspects of Refugee Protection in Italy (UNHCR, júlí 2013)

• Submission by the United Nations High Commissioner for Refugees. For the Office of the High Commissioner for Human Rights‘ Compilation Report – Universal Periodic Review: Italy (UNHCR, mars 2014)

• Reception conditions in Italy. Report of the current situation of asylum seekers and beneficiaries of protection, in particular Dublin returnees (Swiss Refugee Council, október 2013)

• Report by the Special Rapporteur on the human rights of migrants, Francouis Crépeau, on his follow-up mission to Italy (2-6 December 2014) (United Nations General Assembly, 1. maí 2015)

• Information note, dublin transfers post-Tarakhel: update on European case law and practice (Elenea, European legal network on asylum, október 2015)

• Endursendingar hælisleitenda til Ítalíu, greinargerð innanríkisráðuneytisins í desember 2015 (Innanríkisráðuneytið, desember 2015)

• Italy 2014 International Religious Freedom Report (United States Department of State, 14. október 2015)

• ECRI report on Italy (fifth monitoring cycle) (European Commission against Racism and Intolerance, 7. júní 2016)

• Freedom in the World 2016 – Italy (Freedom house, 5. ágúst 2016)

• Report of the Working Group of Experts on People of African Descent on its mission to Italy (UN Human Rights council, 12. ágúst 2016)

• Dómur Mannréttindadómstóls Evrópu í máli [...]

Í september á síðasta ári samþykktu ítölsk stjórnvöld tilskipun (LD 142/2015) sem innleiðir ýmsar betrumbætur á ítalska hæliskerfinu. Opnaðar hafa verið stöðvar með gistirýmum (e. hotspots) þar sem þeir einstaklingar sem koma inn fyrir landamæri Ítalíu eru skráðir og fingraför þeirra eru tekin. Um er að ræða samstarf ítalskra stjórnvalda við m.a. Frontex og Europol og markmiðið með stöðvunum er m.a. að auka skilvirkni í hælismálum. Þeir einstaklingar sem skilgreindir eru sem hælisleitendur eru fluttir frá stöðvunum á svokallaðar svæðisbundnar miðstöðvar (e. Regional Hubs) sem skulu leysa af hólmi móttökumiðstöðvar á fyrsta stigi. Þar sækja þeir svo um hæli í landinu. Hið svokallaða SPRAR kerfi móttökumiðstöðva fer nú stækkandi og er fjölgun gistirýma í kerfinu m.a. svar við skorti á gistirýmum í hæliskerfi landsins. Þá hefur ráð Evrópusambandsins tekið tvær ákvarðanir (nr. 1523/2015 og 1601/2015) sem kveða á um bráðabirgðaráðstafanir sem heimila ítölskum stjórnvöldum flutning skráðra hælisleitenda á Ítalíu til annarra Evrópulanda. Hælisleitendur frá Sýrlandi, Erítreu og Írak eiga þess nú mögulega kost að vera fluttir frá Ítalíu á grundvelli framangreindra ákvarðana.

Kærunefndin hefur tekið mið af dómi Hæstaréttar frá 1. október 2015 í máli nr. 114/2015 þar sem fjallað var um málsmeðferð og skilyrði til móttöku hælisleitanda á Ítalíu og komist að þeirri niðurstöðu að ekki væri fyrir hendi kerfislægur galli sem leiddi til þess að hælisleitandi standi frammi fyrir raunverulegri hættu á að sæta þar ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð, sbr. 45. gr. útlendingalaga.

Kærunefndin hefur einnig haft hliðsjón af því að Mannréttindadómstóll Evrópu hefur ítrekað í dómum sínum og ákvörðunum, sbr. t.d. í dómi í máli A.S. gegn Sviss (mál nr. 39350/13) frá 30. júní 2015 og í ákvörðun í máli Samsam Mohammed Hussein o.fl. gegn Hollandi og Ítalíu (mál nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013, að ekki sé hægt að túlka 3. gr. mannréttindasáttmálans á þá vegu að krafa sé á aðildarríkjunum að veita öllum einstaklingum innan lögsögu þeirra húsaskjól.

Innanríkisráðuneytið gaf út greinargerð um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu í desember síðastliðnum. Þar kemur fram að ráðuneytið meti svo að ágallar á aðbúnaði og móttökuskilyrðum hælisleitenda á Ítalíu séu ekki slíkir að þeir gefi ástæðu til að ætla að endursendingar þangað muni almennt brjóta gegn alþjóðlegum skuldbindingum íslenskra stjórnvalda. Lagt er til að meta skuli aðstæður í hverju tilviki fyrir sig og enn fremur að þeir sem teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu.

Í ljósi dómaframkvæmdar Mannréttindadómstóls Evrópu og Hæstaréttar sem og framangreindrar greinargerðar um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu telur kærunefndin að skoða þurfi sérstaklega hvort kærandi teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu.

Ljóst er að kærandi er ungur, einhleypur karlmaður. Ekkert í gögnum málsins bendir til þess að kærandi sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Engin læknisfræðileg gögn hafa verið lögð fram og kærandi kveðst sjálfur hafa verið við [...]. Þá kveðst hann ekki hafa leitað til læknis hér á landi. Það er því niðurstaða kærunefndar að kærandi teljist ekki vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu.

Í greinargerð kæranda kemur fram að hann telji hæpið að hægt sé að slá því föstu að kærandi fái vandaða og efnislega meðferð verði honum snúið aftur til Ítalíu. Hann telji að hann muni verða fyrir fordómum á Ítalíu vegna þess að hann sé [...]. Samkvæmt framangreindum gögnum banna ítölsk lög mismunun á grundvelli trúarbragða. Þá er trúfrelsi verndað í stjórnarskrá Ítalíu og benda framangreind gögn til þess að kærandi muni geta iðkað trú sína á Ítalíu.

Við rannsókn málsins hjá kærunefnd taldi nefndin rétt að afla upplýsinga frá Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna um endursendingar [...]til Ítalíu í ljósi dóms Mannréttindadómstóls Evrópu í máli [...]. Niðurstaða dómsins var að ítölsk stjórnvöld höfðu gerst brotleg [...]. Í svari Flóttamannastofnunar, dags. 8. september 2016, kemur fram að ofangreindur dómur sýni að einstaklingar frá [...]geti átt í erfiðleikum með að nálgast hæliskerfið á Ítalíu. Þó kemur fram í svarinu að hafi [...]ekki sótt um alþjóðlega vernd á Ítalíu áður en hann kom til annars Evrópulands muni hann við endursendingu til Ítalíu geta sótt um hæli eftir hefðbundnum leiðum. Umsókn hans verður síðan metin af yfirvöldum. Eins og er séu ekki til staðar sérstakar móttökustöðvar fyrir hælisleitendur sem endursendir séu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Gistirými eru útvegað af sveitarfélögum í gegnum hæliskerfið. Samkvæmt ofangreindu eiga [...], sem endursendir eru til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar, því ekki á hættu að lenda í sömu erfiðleikum með að nálgast hæliskerfið á Ítalíu og aðrir [...]þegar Ítalía er fyrsti viðkomustaður þeirra.

Athugun kærunefndar á aðstæðum hælisleitenda á Ítalíu hefur ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að líta svo á að aðstæður eða móttökuskilyrði hælisleitenda þar í landi séu þess eðlis að hætta sé á að endursending kæranda til Ítalíu brjóti í bága við 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá benda öll gögn til þess að kæranda séu tryggð úrræði til að leita réttar síns á Ítalíu bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Ennfremur er haft til hliðsjónar að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hefur ekki lagst gegn endursendingu hælisleitenda til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.

Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 17. mars 2016 ekki hafa sérstök tengsl við Ísland. Þar að auki er ekkert í gögnum málsins sem bendir til þess að kærandi hafi slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Þá benda gögn ekki til þess að aðstæður hans séu að öðru leyti svo sérstakar að ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga eigi við. Verður því ekki talið að ástæða sé til að taka mál kæranda til efnismeðferðar á grundvelli sérstakra tengsla við Ísland eða annarra sérstakra ástæðna, sbr. framangreint ákvæði. Í ákvörðun Útlendingastofnunar er fjallað um fyrri hluta 2. mgr. 46. gr. a sem lítur að tengslum kæranda við Ísland. Engin bein umfjöllun er hins vegar um síðari hluta málsgreinarinnar er lítur að öðrum sérstökum ástæðum sem kunna að kalla á að íslensk stjórnvöld taki mál kæranda til efnismeðferðar. Kærunefnd hefur litið til þess að þrátt fyrir þennan annmarka fjallar ákvörðunin um þær ástæður sem gætu leitt til þess að mál yrði tekið til efnismeðferðar þó svo að stofnunin vísi ekki beint til síðari hluta 2. mgr. 46. gr. a. Kærunefnd telur því að þessi ágalli sé ekki svo verulegur að vísa beri málinu til nýrrar meðferðar hjá Útlendingastofnun eins og hér stendur sérstaklega á.

Í máli þessu liggur fyrir að ítölsk stjórnvöld bera ábyrgð á umsókn hans um hæli á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls ofangreinds er fallist á að Útlendingastofnun hafi verið rétt að synja um efnismeðferð á umsókn kæranda um hæli hér á landi og ákveða að senda kæranda til Ítalíu með vísan til d-liðar 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga.

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið er það niðurstaða kærunefndar útlendingamála að staðfesta beri ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

Pétur Dam Leifsson Anna Tryggvadóttir