Úrskurðir og álit

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Það var mat úrskurðarnefndar að kærandi hefði verið starfandi á innlendum vinnumarkaði samhliða töku atvinnuleysisbóta án þess að hafa tilkynnt Vinnumálastofnun um vinnuna.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Það var mat úrskurðarnefndar að kærandi hefði ekki tilkynnt Vinnumálastofnun án ástæðulausrar tafar að atvinnuleit væri hætt.

Kæra barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Hin kærða ákvörðun um að synja kæranda um nýtt bótatímabil var staðfest. Úrskurðarnefndin taldi að Vinnumálastofnun hefði verið heimilt að afturkalla ákvörðun um að veita kæranda nýtt bótatímabil þar sem sú ákvörðun hafi verið ógildanleg, sbr. 1. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 25. gr. stjórnsýslulaga.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Það var mat úrskurðarnefndar að kærandi hefði verið starfandi á innlendum vinnumarkaði samhliða töku atvinnuleysisbóta án þess að hafa tilkynnt Vinnumálastofnun um vinnuna.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Það var mat úrskurðarnefndar að kærandi hefði ekki tilkynnt Vinnumálastofnun án ástæðulausrar tafar að atvinnuleit væri hætt.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Það var mat úrskurðarnefndar að kærandi hefði verið starfandi á innlendum vinnumarkaði samhliða töku atvinnuleysisbóta.

Kæranda var synjað um endurupptöku máls hennar hjá úrskurðarnefndinni þar sem skilyrði 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 voru ekki talin uppfyllt.

Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var fallist á að annmarkar á málsmeðferð Vinnumálastofnunar veittu kæranda rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta umfram þrjú ár.

Mál þetta lýtur að túlkun á 36. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Úrskurðarnefndin staðfesti þá ákvörðun Vinnumálastofnunar að skerða bótarétt kæranda vegna makalífeyrisgreiðslna.

Kæranda var synjað um endurupptöku máls hennar hjá úrskurðarnefndinni þar sem skilyrði 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 voru ekki uppfyllt.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Það var mat úrskurðarnefndar að kærandi hefði ekki tilkynnt Vinnumálastofnun án ástæðulausrar tafar að atvinnuleit væri hætt.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði vegna þess að hann hafnaði atvinnutilboði/atvinnuviðtali var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta 2,2 mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta vegna eldri viðurlaga var staðfest.

Staðfest var sú ákvörðun Vinnumálastofnunar  að gera kæranda að endurgreiða höfuðstól skuldar sinnar við stofnunarinnar skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Vinnumálastofnun hafði fallist á að fella niður 15% álagið á skuld kæranda og lýtur málið ekki að þeim þætti.

Kæra barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Kæra barst að liðnum kærufresti. Ekki var fallist á að birting stjórnvaldsákvörðunar Vinnumálastofnunar hefði ekki verið fullnægjandi. Kæru var vísað frá.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að synja beiðni um endurupptöku ákvörðunar var staðfest.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi sætti tveggja mánaða biðtíma skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar vegna dvalar hennar erlendis. Henni var auk þess gert að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún fékk greiddar á sama tíma

Kærandi var endurkrafinn um greiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta skv. 36. gr. laga um atvinnuleysistryggingar vegna greiðslu lífeyris frá Tryggingastofnun og ótilkynntra tekna. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þar sem kærandi lét hjá líða að tilkynna Vinnumálastofnun um greiðslur frá Tryggingastofnun ríkisins og lífeyrisgreiðslur var háttsemi hans talin falla undir 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um tilkynningarskyldu á breytingu á högum.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis samhliða greiðslu atvinnuleysisbóta án þess að tilkynna það.

Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að hafna kröfu kæranda þess efnis að stofnunin greiddi honum lífeyrisiðgjald ásamt dráttarvöxtum af greiðslu biðstyrks sem honum var greiddur á grundvelli reglugerðar nr. 47/2013 um styrki úr Atvinnuleysistryggingasjóði á árinu 2013 til atvinnuleitenda sem eru þátttakendur í verkefninu ,,Liðsstyrkur“ var staðfest.

 Mál þetta lýtur að þeirri ákvörðun Vinnumálastofnunar að krefja kæranda um endurgreiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta skv. 36. gr., sbr. 2. mgr. 39. gr., laga um atvinnuleysistryggingar vegna lífeyris frá Tryggingastofnun ríkisins samhliða greiðslum atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun taldi 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eiga við um úrlausnarefnið í máli þessu en úrskurðarnefndin taldi það falla undir 59. gr. laganna. Kærandi var á bótum og fór í nám en hætti þegar hann gerði sér grein fyrir því að það samræmdist ekki því að þiggja bætur.

Kærandi lagði fram frekari gögn í málinu sem Vinnumálastofnun hafði ekki tekið afstöðu til. Ákvörðunin var því felld úr gildi og málinu vísað til nýrrar meðferðar stofnunarinnar.

Kæran var of seint fram komin og var henni vísað frá skv. 1. málsl. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæran var of seint fram komin og var henni því vísað frá sbr. 1. málsl. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi sætti tveggja mánaða biðtíma skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistrygginga vegna dvalar hans erlendis. Honum var auk þess gert að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk greiddar á sama tíma. Vísað var frá kröfum kæranda um að úrskurðarnefndin beitti sér fyrir ýmsum lagabreytingum með þeim rökum að nefndin hefur ekki önnur verkefni á höndum en um getur í 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. málsl. 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kæra kæranda barst að liðnum kærufresti skv. 1. málsl. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu því vísað frá úrskurðanefndinni.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kærandi kvaðst hafa prófað að skrifa fréttir þegar hann hafi verið í starfskynningu og komið lítillega að störfum hjá tilteknu fyrirtæki. Á heimasíðu fyrirtækisins var kærandi titlaður verkefnisstjóri og blaðamaður.

Að mati úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða var það ófullnægjandi birtingarháttur að birta kæranda greiðsluseðil eingöngu á ,,mínum síðum“ þar sem hann gat ekki vitað að hann þyrfti að kynna sér þá slóð. Hinni kærðu ákvörðun var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða og til nýrrar meðferðar Vinnumálastofnunar.

Kærandi fór fram á endurupptöku máls síns á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 í kjölfar álits umboðsmanns Alþingis. Úrskurðarnefndin tali úrskurð sinn í máli kæranda réttilega hafa verið byggðan á 2. málsl. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og að viðurlög kæranda hafi verið réttilega ákvörðuð á grundvelli ákvæðisins og var beiðni hans um endurupptök því hafnað.

Kærandi óskaði endurupptöku málsins skv. 24. gr. stjórnsýslulaga eftir að ríkisskattstjóri hafði leiðrétt skráningu á launagreiðendaskrá kæranda afturvirkt. Forsendur fyrir niðurstöðu úrskurðar úrskurðarnefndarinnar í málinu voru því brostnar og var það endurupptekið með vísan til 2. málsl. 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda og að innheimta ofgreiddar atvinnuleysisbætur var felld úr gildi.

Úrskurðarnefndin féllst ekki á það með Vinnumálastofnun að kærandi hafi verið starfandi á vinnumarkaði á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur, sérstaklega í ljósi andmæla yfirmanns þess sem hann var talinn hafa unnið hjá. Háttsemi kæranda var ekki talin eiga við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hinum kærða úrskurði hrundið.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi að sæti viðurlögum skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Kæranda var gert að starfa í tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hún getur átt rétt til atvinnuleysisbóta á ný auk þess sem henni var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt útreikningi Vinnumálastofnunar.

Mál kæranda var endurupptekið skv. 24. gr. stjórnsýslulaga á grundvelli tilmæla umboðsmanns Alþingis vegna túlkunar úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða á 2. málsl. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Fyrri ákvörðun úrskurðarnefndar var staðfest.

Ekki var uppi ágreiningur um niðurstöðu málsins, og í 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar kemur fram að hlutverk úrskurðarnefndarinnar sé að kveða upp úrskurði um ágreiningsefni sem kunna að rísa á grundvelli laganna. Málinu var því vísað frá úrskurðarnefndinni.

Mál kæranda var endurupptekið skv. 24. gr. stjórnsýslulaga á grundvelli tilmæla umboðsmanns Alþingis vegna túlkunar úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða á 2. málsl. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Fyrri ákvörðun úrskurðarnefndar var staðfest.

Það var ekki talinn fullnægjandi birtingarháttur hjá Vinnumálastofnun að birta kæranda greiðsluseðil eingöngu á ,,mínum síðum“, þar sem kærandi gat ekki vitað að hann þyrfti áfram að kynna sér þá slóð. Málið var því tekið til efnislegrar úrlausnar þó svo að kæran hafi borist að liðnum kærufresti.

Mál kæranda var endurupptekið skv. 24. gr. stjórnsýslulaga á grundvelli tilmæla umboðsmanns Alþingis vegna túlkunar úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða á 2. málsl. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Fyrri ákvörðun úrskurðarnefndar var staðfest.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnun skv. 1. mgr. 59. gr., sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, þar sem kærandi hélt af landi brott án þess að láta stofnunina vita af því.

Málið fjallar um það hvenær maður hefur áunnið sér rétt til nýs bótatímabils skv. 31. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kröfu kæranda um endurupptöku máls hennar fyrir úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða var hafnað. Kærandi hafði ekki lagt fram nein gögn, upplýsingar, skýringar eða lagaleg rök fyrir því að mál hennar yrði endurupptekið skv. 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar sem tekin var á grundvelli 59. gr., sbr. 4. mgr. 61. gr., laga um atvinnuleysistryggingar, þar sem kærandi hélt af landi brott án þess að láta stofnunina vita. Kærandi hafi áður sætt niðurfellingu bótaréttar á sama tímabili og var því um að ræða ítrekaða niðurfellingu bótaréttar sem olli ítrekunaráhrifum fyrri ákvörðunar skv. 4. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðfest sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að staðfesta skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar að gera kæranda að endurgreiða höfuðstól skuldar sinnar við stofnunarinnar. Vinnumálastofnun hafði fallist á að fella niður 15% álagið á skuld kæranda og lýtur málið ekki að þeim þætti.

Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 36. gr., sbr. 39. gr., laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta snýst annars vegar um það hvort rétt hafi verið af hálfu Vinnumálastofnunar stöðva greiðslu biðstyrks til kæranda og hins vegar varðar hann það álitaefni hvort Vinnumálastofnun hafi verið rétt að krefja kæranda um endurgreiðslu biðstyrks. Úrskurðarnefndin taldi að reglugerð nr. 47/2013 hefði ekki fullnægjandi lagastoð.

Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða þar sem kæran barst að liðnum kærufresti skv. 27. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 36. gr., sbr. 39. gr., laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda var gert að greiða skuld á grundvelli innheimtubréfs sk. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Greiðsla 15% álags var felld niður skv. 2. mgr. 39. gr. laganna.

Staðfest sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að vegna fjarveru kæranda á boðað námskeið var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Málið fjallar um endurgreiðslu biðstyrks og það hvort reglugerð nr. 47/2013 hefði fullnægjandi lagastoð.

Kærandi hélt af landi brott án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því og var ákvörðun stofnunarinna staðfest þess efnis að kærandi sætti viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en hún hafði sinnt störfum ásamt töku atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að þeirri ákvörðun Vinnumálastofnunar að krefja kæranda um endurgreiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta skv. 36. gr., sbr. 39. gr., laga um atvinnuleysistryggingar vegna tiltekinna tímabila auk 15% álags. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar með því að sinna störfum samhliða töku atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar með því að sinna störfum jafnhliða töku atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem hann sinnti störfum samhliða töku atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi hafði tekjur samhliða töku atvinnuleysisbóta án þess að láta vita um þær. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Málið varðar 1. mgr. 54. gr., sbr. 1. mgr. 56. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Skilyrði f- og g-liða 18. gr. laga um atvinnuleysistryggingar voru ekki uppfyllt þar sem kærandi var með opna launagreiðendaskrá sem verktaki. Henni var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Kæranda láðist að tilkynna um greiðslu frá Tryggingastofnun ríkisins og voru því felldar niður greiðslur atvinnuleysisbóta til hans í tvo mánuði. Hin kærða ákvörðun var staðfest. 

Mál þetta lýtur að túlkun á 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var enn fremur gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að því að Vinnumálastofnun taldi kæranda hafi fengið ofgreiddar atvinnuleysisbætur, þar sem hún hafi ekki haft heimild til þess að ráða sig til vinnu hér á landi án takmarkana skv. d-lið 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest. 

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest þar sem kærandi hafði haldið námskeið samhliða greiðslum atvinnuleysisbóta. Kæranda var enn fremur gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Kærandi var krafinn um endurgreiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta skv. 36. gr., sbr. 39. gr., laga um atvinnuleysistryggingar vegna þess að hann lagði ekki fram tekjuáætlun á umræddu tímabili vegna tiltekinna tekna þannig að hann fékk ofgreiddar atvinnuleysisbætur. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Bótaréttur kæranda var felldur niður í þrjá mánuði, skv. 1. mgr. 59. gr., sbr. 61. gr., laga um atvinnuleysistryggingar vegna ótilkynntra tekna. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Felldar voru niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar vegna þess að hann hafnaði atvinnutilboði. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Málið fjallar um tekjutengdar atvinnuleysisbætur skv. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og lengd tímabils sem atvinnuleysisbætur eru greiddar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, 3. gr. laga nr. 153/2010 og 14. gr. laga nr. 142/2012, en kærandi var staddur erlendis samhliða töku atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, 3. gr. laga nr. 153/2010 og 14. gr. laga nr. 142/2012, en kærandi var stödd erlendis samhliða töku atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var endurkrafinn um greiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta skv. 36. gr. laga um atvinnuleysistryggingar vegna greiðslu lífeyris frá Tryggingastofnun og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi var krafinn um endurgreiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta skv. 36. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en skuldin á rætur sínar að rekja til þess að kærandi lagði ekki fram tekjuáætlun vegna tekna frá Tryggingastofnun ríkisins.

Málinu var vísað frá þar sem ekki er fyrir að fara kæranlegri ákvörðun í málinu samkvæmt 26. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Málið snýst um innheimtu ofgreiddra atvinnuleysisbóta til kæranda samkvæmt innheimtubréfi Vinnumálastofnunar. Upphaflegar ákvarðanir Vinnumálastofnunar sem innheimtan byggist á höfðu ekki verið kærðar. Kærandi byggir á því að þær ákvarðanir Vinnumálastofnunar hafi verið haldnar slíkum ágöllum að rétt væri að breyta efni þeirra. Slíkar málsástæður ekki taldar koma til álita skv. 2. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, að kæru skuli ekki sinnt ef meira en ár er liðið frá því að ákvörðun var tilkynnt aðila. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi stundaði nám í skilningi 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar á sama tíma og hún þáði atvinnuleysisbætur hjá Vinnumálastofnun en hún vann að meistararitgerð við háskóla. Hún var því í lánshæfu námi. Meginregla 52. gr. á við um kæranda, en undanþáguheimildir 2. og 3. mgr. 52. gr. laganna koma til skoðunar þegar nám er ekki lánshæft og eiga ekki við í málinu. Þar sem kærandi uppfyllir ekki skilyrði 2. og 3. mgr. 52. gr. laganna á meginregla 1. mgr. 52. gr. laganna við um hana. Ákvörðunin var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009 og 9. gr. laga nr. 142/2012, en kærandi sagði starfi sínu lausu. Ástæður uppsagnarinnar voru ekki taldar gildar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en aðilar vinnumarkaðarins stóðu hann að vinnu. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi hafnaði atvinnutilboði og var hin kærða ákvörðun staðfest með vísan til 1., 4. og 5. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009 og 9. gr. laga nr. 142/2012, en kærandi sagði starfi sínu lausu. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en kærandi var staðinn að vinnu jafnframt því að þiggja atvinnuleysisbætur. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en aðilar vinnumarkaðarins stóðu hann að vinnu. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, 3. gr. laga nr. 153/2010 og 14. gr. laga nr. 142/2012, sbr. einnig 1. mgr. 61. gr. laganna, en kærandi fór til útlanda án þess að láta Vinnumálastofnun vita. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Með vísan til 9. gr. og 1. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar gat kærandi fyrst átt rétt á atvinnuleysisbótum frá og með þeim tíma sem umsókn um atvinnuleysisbætur barst frá henni. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun taldi kæranda ekki uppfylla almenn skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem hann hefði fengið skráninguna ofgreitt vegna tekna. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 36. gr. og 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kröfum kæranda um að finna tillögur hans í samskiptasögu Vinnumálastofnunar og að fram fari opinber rannsókn á fjárreiðum Vinnumálastofnunar var vísað frá.

Málið var talið varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en úrskurðarnefndin féllst ekki á það og var hinni kærðu ákvörðun hrundið.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, 3. gr. laga nr. 153/2010 og 14. gr. laga nr. 142/2012, vegna ferðar kæranda til útlanda og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kröfu kæranda um að fá upplýsingar um nafn þess sem tilkynnti um dvöl hennar í útlöndum var hafnað.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur þrátt fyrir að vera með sjálfstæðan rekstur. Hún var látin sæta viðurlögum skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar auk þess að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Kæranda var gert að sæta viðurlögum skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur. Ekki var fallist á með kæranda að málið hafi ekki verið upplýst að fullu skv. 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun var ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir að nýju enda höfðu ný gögn borist eftir að hin kærða ákvörðun hafði verið tekin. Vinnumálastofnun hafði tekið ákvörðun um að fella niður rétt kæranda til atvinnuleysisbóta með vísan til námsloka hans hjá Tækniskóla Íslands í þrjá mánuði, með vísan til 1. mgr. 55. gr., sbr. 56. gr., laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kæran barst að liðnum kærufresti og var málinu því vísað frá.

Mál þetta lýtur að ákvörðun Vinnumálastofnunar að skerða afturvirkt atvinnuleysisbætur er kærandi þáði, vegna tekna frá Greiðslustofu lífeyrissjóðanna. Kærandi taldi sig hafa tilkynnt tímanlega um tilfallandi 60% vinnu og kveður Greiðslustofu Vinnumálastofnunar hafa fullvissað sig um að hann fengi ekki bakreikning. Hin kærða skerðing var staðfest.

Kærandi starfaði við akstur leigubifreiðar samhliða töku atvinnuleysisbóta. Ekki var talið að hann hefði við meðferð málsins hjá Vinnumálastofnun notið andmælaréttar og var því talið óhjákvæmilegt annað en að ógilda ákvörðun Vinnumálastofnunar og heimvísa málinu til nýrrar meðferðar Vinnumálastofnunar.

Mál þetta lýtur að því hvort kæranda beri að greiða 15% álag vegna ofgreiddra atvinnuleysisbóta vegna dvalar hans erlendis en hann var á biðstyrk. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var í verktakavinnu sem leikari og var talið rétt af Vinnumálastofnun að skrá hann af atvinnuleysisskrá. Jafnframt verður talið að Vinnumálastofnun hafi veitt honum fullnægjandi leiðbeiningar.

Þegar kæran barst úrskurðarnefndinni hafði Vinnumálastofnun ekki tekið ákvörðun í málinu sem kæranleg væri til nefndarinnar. Samkvæmt 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, verður ákvörðun sem ekki bindur enda á mál ekki kærð fyrr en málið hefur verið til lykta leitt. Málinu var því vísað frá úrskurðarnefndinni.

Kæran barst kæran að liðnum kærufresti og var málinu vísað frá.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að synja beiðni um endurupptöku ákvörðunar var staðfest.

Kærandi var í vinnu samhliða töku atvinnuleysisbóta og án þess að tilkynna Vinnumálastofnun að atvinnuleit væri hætt. Varðaði viðurlögum skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar um endurgreiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta þrátt fyrir rukkun alllöngu eftir greiðslu þeirra.

Kærandi var í ráðningarsambandi og var því ekki atvinnulaus í skilningi 1. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og hún hafði ekki misst fyrra starf sitt, sbr. 2. gr. laganna.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda bar að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 1. mgr. 36. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en með vísan til lokamálsliðar 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þótti rétt að fella niður 15% álag þar sem kærandi fylgdi öllum reglum og tilmælum er stofnunin hafði veitt veitti honum varðandi tekjur samhliða greiðslu atvinnuleysisbóta.

Í máli þessu liggur fyrir að kærandi starfaði í verslun á sama tíma og hún þáði greiðslu atvinnuleysistrygginga. Beitt var 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar auk þess sem henni var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Aðilar vinnumarkaðarins komu að kæranda við störf samhliða töku atvinnuleysisbóta og án þess að hann hefði tilkynnt um vinnuna til Vinnumálastofnunar. Beitt var 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið varðar 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Enn fremur 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar vegna ítrekunaráhrifa fyrri viðurlagaákvarðana.

Samkvæmt 1. mgr. 36. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur. Kærandi upplýsti Vinnumálastofnun um störf sín hjá fyrrum vinnuveitanda sínum eftir mætti þótti því rétt, með vísan til lokamálsliðar 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, að fella niður 15% álag.

Kærandi var í ráðningarsambandi þegar hann sótti um atvinnuleysisbætur og var því ekki atvinnulaus í skilningi laganna, sbr. 1. gr. og 1. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009 og 9. gr. laga nr. 142/2012 og var hin kærða ákvörðun staðfest. 

Vinnumálastofnun gert að greiða kæranda vexti á atvinnuleysisbætur henni til handa sem haldið hafði verið eftir, skv. 35. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, á meðan beðið var eftir læknisvottorði sem kærandi hafði verið beðin um að leggja fram. Kæru varðandi bótatímabil var vísað frá og enn fremur kæru varðandi endurútreikning atvinnuleysisbóta kæranda.

Málið varðar skerðingu atvinnuleysisbóta skv. 1. mgr. 36. gr. laga um atvinnuleysistrygginga vegna tekna atvinnuleitanda.

Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi vegna annmarka á hinni kærðu ákvörðun. Í bréfi Vinnumálastofnunar til kæranda segir að stofnunin hafi tekið ákvörðun skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til. Í rökstuðningi kemur hins vegar fram að henni hafi ranglega verið tilkynnt að Vinnumálastofnun hefði ákveðið á grundvelli 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til hennar. Ákvörðun stofnunarinnar hafi falið í sér að réttur kæranda til biðstyrks yrði felldur niður sökum þess að hún uppfyllti ekki skilyrði 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013.

Vinnumálastofnun hafði ekki tekið stjórnvaldsákvörðun í máli kæranda og var því vísað frá samkvæmt 26. gr. stjórnsýslulaga.

Málið varðar 43. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 2. mgr. 46. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Kærandi hafnaði atvinnutilboði og var hin kærða ákvörðun staðfest með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Úrskurðarnefndin féllst ekki á þá skilgreiningu Vinnumálastofnunar að kærandi hafi starfað á vinnumarkaði þrátt fyrir sölu á hvolpum og að hún væri vegna þess ekki í virkri atvinnuleit skv. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinni kærðu ákvörðun var hrundið.

Kærandi starfaði sem leigubílstjóri samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ótekið orlof við starfslok. Staðfest skv. 51. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi var staðinn að vinnu við eigin fyrirtæki samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest með vísan til 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ótilkynntar tekjur frá lífeyrissjóði. Var talið varða við 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Málið var ekki talið nægilega upplýst skv. 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og var því vísað frá.  

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr. einnig 2. mgr. 39. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 2. mgr. 39. gr. laganna, en aðilar vinnumarkaðarins stóðu kæranda að því að vera við vinnu á sama tíma og hún þáði atvinnuleysisbætur. 

Málið lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Málið varðar 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kæran barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Málið varðar 1. mgr. 36. gr. og 1. mgr. 17. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um skertar atvinnuleysisbætur. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kæra var of seint fram komin skv. 1. og 2. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga og henni vísað frá.

Höfnun á atvinnuviðtali skv. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggignar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009 og 9. gr. laga nr. 142/2012 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest með vísan til 1. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og laga nr. 153/2010 en með þeim lögum kom nýtt ákvæði til bráðabirgða, bráðabirgðaákvæði X.

Kærandi lét hjá líða að tilkynna um tilfallandi tekjur frá Tryggingastofnun ríkisins sbr. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem fram kemur að sá sem telst tryggður samkvæmt lögum þessum geti átt rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta samfellt í þrjú ár frá þeim degi er Vinnumálastofnun tók við umsókn hans um atvinnuleysisbætur nema annað leiði af lögunum.

Kærandi fékk ofgreiddar atvinnuleysisbætur vegna tekna í hlutastarfi. Hann greiddi eftirstöðvar kröfunnar en krafðist þess síðar að fá umrædda kröfu endurgreidda þar sem stjórn Vinnumálastofnunar ákvað að afskrifa útistandandi kröfur frá árunum 2009‒2010 sem mynduðust vegna hlutastarfa einstaklinga með heimild Ríkisendurskoðunar í desember 2012. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hinni kærðu ákvörðun hrundið.

Málið varðar 1. mgr. 57. gr., sbr. 61. gr., laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar að greiða kæranda ekki atvinnuleysisbætur fyrir tímabilið 30. mars til 18. júlí 2013 vegna þess að hann staðfesti ekki atvinnuleit á því tímabili er staðfest.

Kæranda synjað um endurupptöku máls hennar hjá úrskurðarnefndinni þar sem skilyrði 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 var ekki uppfyllt.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hennar á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013 var felld úr gildi. Það var mat úrskurðarnefndarinnar að kærandi hafi ekki hafnað tilboði um starf í skilningi síðari málsliðar 2. mgr. 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hans á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013 var staðfest. Kærandi hafnaði atvinnutilboði, m.a. vegna veikinda í baki en ekki lágu fyrir upplýsingar um skerta starfsgetu hans hjá stofnunni. 

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hennar á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013 var felld úr gildi, ósannað þótti að kærandi hafi hafnað tilboði um starf í skilningi síðari málsliðar 2. mgr. 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja  beiðni kæranda um endurupptöku á máli hennar á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 var felld úr gildi og stofnunni gert að taka mál hennar upp að nýju. Ekki hafði verið gætt að 10. gr. stjórnsýslulaga áður en stofnunin tók ákvörðun um að synja beiðni hennar um endurupptöku.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda skuli gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir  tímabilið 11. október til 13. desember 2011 með 15% álagi þar sem kærandi hafði ekki uppfyllt  á tímabilinu almenn skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. 

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda skuli gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir  tímabilið 6. júní 2010– 31. júlí 2010 með 15% álagi þar sem kærandi hafði ekki uppfyllt á tímabilinu almenn skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. 

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um  hafna umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur á grundvelli a-liðar 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 og krefja hana um ofgreiddar atvinnuleysisbætur var felld úr gildi.  Að mati úrskurðarnefndarinnar var kærandi ekki óvinnufær á umræddu tímabili.

Frávísun. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi hjá Vinnumálastofnun og því var skilyrði 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 ekki uppfyllt.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en kærandi starfaði samhliða töku atvinnuleysisbóta. Ákvörðinun var staðfest.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem hún hafði stundað nám samhliða töku atvinnuleysisbóta, var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að leggja 15% álag á ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest. Kærandi hafði stundað nám samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur og var gert að endurgreiða ofgreiddar bætur ásamt 15% álagi sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur sbr. 2. mgr. 39. gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar að kærandi skuli eiga 65% bótarétt skv. 2. mgr. 16. gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006 var staðfest.  Krafa kæranda um málskostnað var hafnað og bendir úrskurðarnefndin á meginreglu íslensks réttar að borgararnir bera sjálfir þann kostnað sem þeir hafa af erindum til stjórnvalda og málarekstri fyrir þeim.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest. Kærandi á ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en hún hefur starfað í a.m.k. 24 mánuði á innlendum vinnumarkaði, sbr. 4. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þá var kæranda  gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 3. mgr. 39. gr. sömu laga.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda beri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði/atvinnuviðtali með vísan til  1. mgr., sbr. 5. mgr., 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi eigi ekki tilkall til atvinnulysisbóta fyrr en hún uppfylli skilyrði 31. gr. sömu laga er því staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1., 4. og 5. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Kærandi hafði fyrir mistök fengið greiddar atvinnuleysisbætur í tveimur löndum samtímis. Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda beri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um að hafna umsókn hans um greiðslu atvinnuleysisbóta vegna þess að hann hafði ekki skilað inn staðfestu skólavottorði var felld úr gildi. Stofnunin hafði brugðist rannsóknarskyldu sinni við vinnslu umsóknarinnar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tuttugu og fjóra mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., sbr. 4.  mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar. Kærandi hafði tvívegis áður sætt viðurlögum og olli það ítrekunaráhrifum fyrri ákvörðunar skv. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hans á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013  var hrundið og stofnunni gert að taka málið fyrir að nýju. Þau kjör sem kæranda voru boðin voru langt undir almennum launakjörum viðskiptafræðinga og ákvörðunin því ómálefnaleg.

Kærandi sótti að nýju um atvinnuleysisbætur í júní 2012 og kom þá inn á eldra bótatímabil skv. 3. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Þar sem  kærandi hafði ekki unnið í 24 mánuði frá því að hún fékk síðast greiddar bætur, sbr. 31. gr., var hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um endurupptöku var felld úr gildi og stofnuninni gert að taka málið upp að nýju þar sem kæranda.var ekki tilkynnt ákvörðunin, við meðferð málsins, á fullnægjandi hátt sbr. 20. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að krefja kæranda um ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistyggingan nr. 54/2006 var ómerkt og stofuninni gert að taka málið fyrir að nýju. Ekki hafði verið gætt að andmælarétti kæranda við meðferð málsins sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1999 auk þess braut málsmeðferð Vinnumálastofnunar í málinu í bága við 14. gr. sömu laga.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Kærandi þótti hafa brugðist trúnaðar- og upplýsingaskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann fór erlendis án þess að láta stofnunina vita. Hin kærða ákvörðun var staðfest og var kæranda gert að greiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda beri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt hennar til greiðslu biðstyrks á grundvelli 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013. Kærandi mætti ekki í boðað atvinnuviðtal og féllst úrskurðarnefndin ekki á með kæranda að veikindi hennar þann dag er atvinnuviðtalið átti að fara fram réttlæti höfnun hennar á að fara í umrætt viðtal.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur sbr. 2. mgr. 39. gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta 3 mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta vegna eldri viðurlaga var staðfest.

Kærandi stundaði nám samhliða því að fá greiddar atvinnuleysisbætur án þess að gerður hafi verið námssamningur skv. 5. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og kæranda gert að endurgreiddar ofgreiddar atvinnuleysisbætur sbr. 39. gr.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest og kærða gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr.  með 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hans á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013  var staðfest.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, auk þess sem rannsóknarskyldu var ekki fullnægt í málinu sbr. 10.gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálstofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006 var felld úr gildi. Vinnumálstofnun hafði ekki gætt að grundvallarreglum stjórnsýsluréttar við meðferð málsins.

Hin kærða ákvörðun var ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir að nýju þar sem andmælaregla stjórnsýsluréttar, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 var brotin. Þá taldi nefndin að stofnunin hafi ekki sinnt rannsóknarskyldu sinni sbr. 10. gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að hafna umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var staðfest. Kærandi var ekki talinn uppfylla skilyrði 2. mgr. 15. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem hún hafði þegið sjúkradagpeninga samhliða atvinnuleysisbótum, var staðfest. Kæranda var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur. 

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi skuli aðeins eiga tilkall til 87% bótaréttar var felld úr gildi og stofnuninni gert að taka nýja ákvörðun um að kærandi skuli eiga tilkall til 100% bótaréttar.

Kært var til úrskurðarnefndarinnar að bráðabirgðaákvæði X við lög um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 hafi fallið úr gildi 31.desember 2012, kæru var vísað frá þar sem kæruefnið heyrði ekki undir nefndina.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.