Úrskurðir og álit

Kæranda synjað um endurupptöku máls hennar hjá úrskurðarnefndinni þar sem skilyrði 1. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 var ekki uppfyllt.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hennar á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013 var felld úr gildi, ósannað þótti að kærandi hafi hafnað tilboði um starf í skilningi síðari málsliðar 2. mgr. 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hennar á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013 var felld úr gildi. Það var mat úrskurðarnefndarinnar að kærandi hafi ekki hafnað tilboði um starf í skilningi síðari málsliðar 2. mgr. 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hans á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013 var staðfest. Kærandi hafnaði atvinnutilboði, m.a. vegna veikinda í baki en ekki lágu fyrir upplýsingar um skerta starfsgetu hans hjá stofnunni. 

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja  beiðni kæranda um endurupptöku á máli hennar á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 var felld úr gildi og stofnunni gert að taka mál hennar upp að nýju. Ekki hafði verið gætt að 10. gr. stjórnsýslulaga áður en stofnunin tók ákvörðun um að synja beiðni hennar um endurupptöku.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um  hafna umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur á grundvelli a-liðar 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 og krefja hana um ofgreiddar atvinnuleysisbætur var felld úr gildi.  Að mati úrskurðarnefndarinnar var kærandi ekki óvinnufær á umræddu tímabili.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda skuli gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir  tímabilið 6. júní 2010– 31. júlí 2010 með 15% álagi þar sem kærandi hafði ekki uppfyllt á tímabilinu almenn skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. 

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda skuli gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir  tímabilið 11. október til 13. desember 2011 með 15% álagi þar sem kærandi hafði ekki uppfyllt  á tímabilinu almenn skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. 

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að leggja 15% álag á ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest. Kærandi hafði stundað nám samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur og var gert að endurgreiða ofgreiddar bætur ásamt 15% álagi sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en kærandi starfaði samhliða töku atvinnuleysisbóta. Ákvörðinun var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem hún hafði stundað nám samhliða töku atvinnuleysisbóta, var staðfest.

Frávísun. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi hjá Vinnumálastofnun og því var skilyrði 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 ekki uppfyllt.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda beri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur sbr. 2. mgr. 39. gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar að kærandi skuli eiga 65% bótarétt skv. 2. mgr. 16. gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006 var staðfest.  Krafa kæranda um málskostnað var hafnað og bendir úrskurðarnefndin á meginreglu íslensks réttar að borgararnir bera sjálfir þann kostnað sem þeir hafa af erindum til stjórnvalda og málarekstri fyrir þeim.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest. Kærandi á ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en hún hefur starfað í a.m.k. 24 mánuði á innlendum vinnumarkaði, sbr. 4. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þá var kæranda  gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 3. mgr. 39. gr. sömu laga.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði/atvinnuviðtali með vísan til  1. mgr., sbr. 5. mgr., 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi eigi ekki tilkall til atvinnulysisbóta fyrr en hún uppfylli skilyrði 31. gr. sömu laga er því staðfest.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1., 4. og 5. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Kærandi hafði fyrir mistök fengið greiddar atvinnuleysisbætur í tveimur löndum samtímis. Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda beri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um að hafna umsókn hans um greiðslu atvinnuleysisbóta vegna þess að hann hafði ekki skilað inn staðfestu skólavottorði var felld úr gildi. Stofnunin hafði brugðist rannsóknarskyldu sinni við vinnslu umsóknarinnar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tuttugu og fjóra mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., sbr. 4.  mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar. Kærandi hafði tvívegis áður sætt viðurlögum og olli það ítrekunaráhrifum fyrri ákvörðunar skv. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Kærandi sótti að nýju um atvinnuleysisbætur í júní 2012 og kom þá inn á eldra bótatímabil skv. 3. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Þar sem  kærandi hafði ekki unnið í 24 mánuði frá því að hún fékk síðast greiddar bætur, sbr. 31. gr., var hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hans á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013  var hrundið og stofnunni gert að taka málið fyrir að nýju. Þau kjör sem kæranda voru boðin voru langt undir almennum launakjörum viðskiptafræðinga og ákvörðunin því ómálefnaleg.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um endurupptöku var felld úr gildi og stofnuninni gert að taka málið upp að nýju þar sem kæranda.var ekki tilkynnt ákvörðunin, við meðferð málsins, á fullnægjandi hátt sbr. 20. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að krefja kæranda um ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistyggingan nr. 54/2006 var ómerkt og stofuninni gert að taka málið fyrir að nýju. Ekki hafði verið gætt að andmælarétti kæranda við meðferð málsins sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1999 auk þess braut málsmeðferð Vinnumálastofnunar í málinu í bága við 14. gr. sömu laga.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Kærandi þótti hafa brugðist trúnaðar- og upplýsingaskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann fór erlendis án þess að láta stofnunina vita. Hin kærða ákvörðun var staðfest og var kæranda gert að greiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kæranda beri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur á grundvelli 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur sbr. 2. mgr. 39. gr. sömu laga.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt hennar til greiðslu biðstyrks á grundvelli 2. gr. reglugerðar nr. 47/2013. Kærandi mætti ekki í boðað atvinnuviðtal og féllst úrskurðarnefndin ekki á með kæranda að veikindi hennar þann dag er atvinnuviðtalið átti að fara fram réttlæti höfnun hennar á að fara í umrætt viðtal.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta 3 mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta vegna eldri viðurlaga var staðfest.

Kærandi stundaði nám samhliða því að fá greiddar atvinnuleysisbætur án þess að gerður hafi verið námssamningur skv. 5. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og kæranda gert að endurgreiddar ofgreiddar atvinnuleysisbætur sbr. 39. gr.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til biðstyrks vegna höfnunar hans á atvinnutilboði sbr. 2. mgr.reglugerðar nr. 47/2013  var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest og kærða gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr.  með 15% álagi.

Hin kærða ákvörðun var ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir að nýju þar sem andmælaregla stjórnsýsluréttar, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 var brotin. Þá taldi nefndin að stofnunin hafi ekki sinnt rannsóknarskyldu sinni sbr. 10. gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að hafna umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var staðfest. Kærandi var ekki talinn uppfylla skilyrði 2. mgr. 15. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, auk þess sem rannsóknarskyldu var ekki fullnægt í málinu sbr. 10.gr. sömu laga.

Ákvörðun Vinnumálstofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006 var felld úr gildi. Vinnumálstofnun hafði ekki gætt að grundvallarreglum stjórnsýsluréttar við meðferð málsins.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem hún hafði þegið sjúkradagpeninga samhliða atvinnuleysisbótum, var staðfest. Kæranda var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur. 

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi skuli aðeins eiga tilkall til 87% bótaréttar var felld úr gildi og stofnuninni gert að taka nýja ákvörðun um að kærandi skuli eiga tilkall til 100% bótaréttar.

Kært var til úrskurðarnefndarinnar að bráðabirgðaákvæði X við lög um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 hafi fallið úr gildi 31.desember 2012, kæru var vísað frá þar sem kæruefnið heyrði ekki undir nefndina.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að hafna umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var staðfest. Kærandi var ekki talinn uppfylla skilyrði 19. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Þá átti 25. gr. ekki við í máli kæranda líkt og hann hafði haldið fram við rekstur málsins.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta viðurlögum 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Kærandi lagði fyrst fram læknisvottorð eftir að hann hafnaði atvinnutilboði og tók ekki fram í umsókn sinni um atvinnuleysisbætur að hann stríddi við skerta vinnufærni.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar. Vinnumálastofnun láðist að uppfylla rannsóknarskyldu sinni sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1997 og gæta jafnræðis sbr. 11. gr. sömu laga að auki hafði hin kærða ákvörðun verið reist á röngum lagagrundvelli.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslu desemberuppbótar var staðfest þar sem kærandi uppfyllti ekki skilyrði 2. gr. reglugerðar nr. 975/2012, um desemberuppbætur úr Atvinnuleysistryggingasjóði.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta 40 daga biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta vegna eldri viðurlaga var staðfest. Ákvæði 3. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, á ekki við um tilfelli kæranda.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., og 1.  mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar. Ekki var fallist á að skýringar kæranda fyrir nefndinni réttlæti höfnun hans á vinnumarkaðsúrræði

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi og var Vinnumálastofnun falið að reikna út biðtíma kæranda að nýju í samræmi við ákvarðanir frá 26. júlí 2012 og 27. júlí 2012 sem tilkynnt var kæranda í bréfi.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslu atvinnuleysisbóta afturvirkt fyrir tímabilið 13. Júlí til 31. Júlí var staðfest. Kærandi skráði rangar upplýsingar á umsókn sína og á því einungis rétt til greiðslu bóta á meðan hún er í virkri atinnuleit sbr. 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Staðfest var niðurstaða Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 6. ágúst til 14. ágúst 2012. Kærandi stundaði sjálfboðavinnu á þessum tíma og þáði dagpeninga án þess að láta Vinnumálastofnun vita sem henni bar að gera skv. 3. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Fallist var á það með Vinnumálastofnun  að augljóst áhugaleysi í atvinnuviðtali megi jafna við höfnun  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, með þeim breytingum sem gerðar voru á málsgreininni með 21. gr. laga nr. 37/2009. Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar þar sem undanþágu ákvæði áttu ekki við í máli kæranda þar sem hann var í fleiri en 20 ECTS einingum.

Mál þetta lýtur að því að umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var hafnað þar sem hann hafði þá ekki starfað að minnsta kosti í tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði frá því að ákvörðun um viðurlög skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var tekin.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr.134/2009. Kærandi þótti hafa brugðist trúnaðar- og upplýsingaskyldum sínum gagnvart vinnumálastofnun þegar hann fór erlendis án þess að láta stofnunina vita. Hin kærða ákvörðun var staðfest og var kæranda gert að greiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að skerða bótarétt kæranda vegna hlutastarfs á grundvelli 36.gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006, er staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest  

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hún hafði hafnað atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga, var felld úr gildi. Taldi nefndin að málið hefði ekki verið nægilega rannsakað af hálfu Vinnumálastofnunar sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að greiða kæranda bætur frá þeim degi sem umsókn hans var undirrituð var staðfest.

Staðfest var niðurstaða Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 23. mars til 31. maí 2012. Kærandi staðfesti ekki atvinnuleit sína á umræddu tímabili líkt honum bar að gera skv. 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda með vísan til 1. mgr. 58.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, þegar kæranda hafi ekki verið leiðbeint um að aðgerðarleysi hans við skráningu á ráðningastofu gæti leitt til bótamissis.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi  mætti ekki í boðað atvinnuviðtal og hafnaði starfi vegna heilsufarsvanda tengda vinnunni, en hafði ekki lagt fram nein gögn því til staðfestingar fyrr en við upphaf kærumáls. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Hin kærða ákvörðun var ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir að nýju þar sem andmælaregla stjórnsýsluréttar, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 var brotin. Þá taldi nefndin að hin kærða ákvörðun hafi ekki verið kynnt kæranda með fullnægjandi hætti, sbr. 1. mgr. 20. gr. stjórnsýslulaga.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.  

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Málinu var vísað frá þar sem ekki lá fyrir kæranleg ákvörðun Vinnumálastofnunar sbr. 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi  mætti ekki í boðað atvinnuviðtal og hafnaði starfi á þeim forsendum að hún gæti ekki unnið kvöldvinnu, starfið sem henni bauðst var hinsvegar dagvinna. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Síðari úrskurður úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða í máli þessu sem kveðinn var upp í kjölfar þess að málið fór fyrir umboðsmann Alþingis. Ekki var talið hægt að útiloka að brot á rannsóknarskyldu í málinu hafi leitt til þess að kæranda var ekki leiðbeint á fullnægjandi hátt um möguleika sína á því að gera námssamning. Úrskurðarnefndin taldi rétt að ógilda ákvörðun Vinnumálastofnunar og vísa máli kæranda til löglegrar meðferðar.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi tók ekki ekki fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að hann ætti við skerta vinnufærni að stríða. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um endurupptöku á máli hans hjá stofnunni sem tekin var á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, var staðfest. Engar veigamiklar ástæður mæla með því að taka skuli upp mál kæranda að nýju.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr.54/2006, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ekki var fallist á með vinnumálastofnun að kærandi hafi misst starf sitt af ástæðum sem hann sjálfur hafi borið sök á og var því hin kærða ákvörðun felld úr gildi og kærandi skuli eiga rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda með vísan til 1. mgr. 58.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, þegar kæranda hafi ekki verið leiðbeint um að aðgerðarleysi hans við skráningu á ráðningastofu gæti leitt til bótamissis.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest, enda í ljós leitt að kærandi var starfandi á innlendum vinnumarkaði á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur og upplýsti ekki um að atvinnuleit hans hafi verið hætt. Komst úrskurðarnefndin að þeirri niðurstöðu að með háttsemi sinni hafi kærandi brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ekki var fallist áað skilyrði 1. mgr. 54. gr. framangreindra laga eigi við um kæranda og því var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og kærandi skuli eiga rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði frá 1. maí 2012.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hann hefði verið staðinn að vinnu samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur   sbr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, felld úr gildi. Taldi nefndin að málið hefði ekki verið nægilega rannsakað af hálfu Vinnumálastofnunar sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Kærandi stundaði nám samhliða því að fá greiddar atvinnuleysisbætur án þess að gerður hafi verið námssamningur skv. 5. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., og 1.  mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar. Ekki var fallist á að skýringar kæranda fyrir nefndinni réttlæti höfnun hans á vinnumarkaðsúrræði

Kærandi fékk ofgreiddar atvinnuleysisbætur að fjárhæð 470.263 kr. vegna mistaka Vinnumálastofnunar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Staðfest var niðurstaða Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 22. desember – 13. apríl 2012. Kærandi staðfesti ekki atvinnuleit sína á umræddu tímabili líkt honum bar að gera skv. 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Ákvörðun vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda með vísan til 1. mgr. 58.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, þegar kæranda hafi ekki verið leiðbeint um að aðgerðarleysi hennar við skráningu á ráðningastofu gæti leitt til bótamissis.

Málinu var vísað frá sbr. 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, þar sem engin stjórnvaldsákvörðun hafi verið tekin í máli kæranda sem var kæranleg til úrskurðarnefndarinnar.

Mál þetta snýst um það hvort kæranda, sem var á svokölluðum námssamningi 2, væri skylt að vera jafnframt í virkri atvinnuleit. Felld var úr gildi ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði sbr. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem skilyrði það er Vinnumálastofnun setti í námssamninginn stóðst ekki við skráða réttarheimild.

Málinu var vísað frá þar sem það var of seint fram komið skv. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ágreiningur var um hvort rétt væri að synja kæranda um atvinnuleysisbætur á  grundvelli 4. mgr. 51.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi að sökum þess að ekki var lagastoð til þess að takmarka rétt kæranda til greiðslu hlutfallslegra atvinnuleysisbóta skv. 1. mgr. 17. gr. laga nr. 54/2006.

Ágreiningur um hvort bráðabirgðarákvæði V við lög um atvinnuleysistryggingar sbr. 1. gr. laga nr. 131/2008 ætti við um kæranda eða ekki. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009 og 3. gr. laga nr. 153/2010. Kærandi lét hjá liggja að tilkynna um tilfallandi vinnu á fullnægjandi hátt innan tímafrests sbr. 35 gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi lagið fyrst fram læknisvottorð eftir að hún hafnaði atvinnutilboðinu og tók ekki fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að hún stríddi við skerta vinnufærni. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hún þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að krefjast endurgreiðslu á ofgreiddum atvinnuleysisbótum til kæranda sem fékk ofgreiddar atvinnuleysisbætur á tímabilinu 1. til 19. apríl 2011 staðfest. Vísað var frá beiðni kæranda um 10% endurgreiðslu af endurgreiðslu hans til Vinnumálastodnunar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Mál þetta lýtur að 47. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 um ávinnslutímabil í öðru aðildarríki. Kærandi taldi ráðgjöf um  rétt til atvinnuleysisbóta eftir að hafa verið búsettur erlendis ranga og ófullnægjandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um atvinnuleysisbætur á grundvelli 1. mgr. 47. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var staðfest.  Kærandi hafði ekki starfað á innlendum vinnumarkaði mánuði fyrir umsókn og ekki lá fyrir svokallað E-301 vottorð sem staðfesti atvinnu hans erlendis.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi verið í virkri atvinnuleit skv. a-lið 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi hafði þegið atvinnuleysisbætur án þess að vera með samning um þróun eigin viðskiptahugmyndar á grundvelli reglugerðar nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að skerða bótarétt kæranda vegna makalífeyrisgreiðslna á grundvelli 36.gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006, er staðfest.  

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta var staðfest. Skýringar kæranda á ástæðum námsloka teljastekki gildar í skilningi 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar  

Mál þetta lýtur að því að umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var hafnað þar sem hann hafði þá ekki starfað að minnsta kosti í tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði frá því að ákvörðun um viðurlög skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var tekin.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Felld var úr gildi ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 23. nóvember 2011 – 6. janúar 2012. Talið var að skilyrðum 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, hafi verið fullnægt þegar kærandi sendi inn tilkynningu um tilfallandi vinnu á tímabilinu.

Ágreiningur var um túlkun 17. gr. laga um atvinnuleysistrygginga um greiðslur atvinnuleysisbóta samhliða minnkuðu starfshlutfalli. Hin kærða ákvörðun var staðfest.  

Í máli þessu er deilt um það hvort Vinnumálastofnun sé heimilt að veita undanþágu frá c-lið 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þar er kveðið á um þá skyldu umsækjanda um atvinnuleysisbætur að vera staddur hér á landi til þess að teljast tryggður samkvæmt lögum um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Úrskurðarnefndin gerði ýmsar athugasemdir við meðferð máls þessa hjá Vinnumálastofnun. Var það mat úrskurðarnefndarinnar að hin kærða ákvörðun skyldi felld úr gildi vegna margvíslegra ágalla við meðferð málsins.  

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ágreiningur um útreikning tekjutengdra atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.  

Hin kærða ákvörðun var tekin á grundvelli c-liðar 3. gr. og 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hún staðfest.  

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 21. gr. laga nr. 134/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Höfnun á atvinnutilboði skv. 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Tilfallandi tekjur skv. 1. mgr. 59. gr., sbr. 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Ákvörðunin var felld úr gildi.

Kærandi var í námi og hafði ekki gert námssamning við Vinnumálastofnun. Ákvörðunin var staðfest með vísan til 1. mgr. 52. sbr. c-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.  

Málið varðar 4. mgr. 15. gr. um atvinnuleysistryggingar og fjallar um starfshlutfall bótaþega. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Hin kærða ákvörðun var reist á röngum lagagrundvelli, þ.e. beita átti fremur 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar í málinu í stað 59. gr. laganna. Þar sem viðurlög skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eru afar íþyngjandi í garð atvinnuleitenda verður að veita þeim kost á að leita endurskoðunar á ákvörðun sem reist er á ákvæðinu. Því var hin kærða ákvörðun ómerkt og Vinnumálastofnun falið að taka málið til löglegrar meðferðar.  

Kærandi sem var fasteignasali opnaði virðisaukaskattsnúmer til að ganga frá eldri málum. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið snýst um útreikninga atvinnuleysisbóta en kærandi var í sérstöku átaksverkefni á grundvelli 9. gr. reglugerðar nr. 12/2009 sumarið 2010. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi bendir á að Vinnumálstofnun hafi brotið gegn henni með því að virða ekki verklagsreglur stjórnsýslulaga, svo sem ákvæði 7., 9. og 14. gr. Brot gegn verklagsreglum stjórnsýslulaga hefur ekki þær afleiðingar í för með sér að stjórnvaldsákvörðun verði felld úr gildi. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi stundaði nám samhliða því að fá greiddar atvinnuleysisbætur án þess að gerður hafi verið námssamningur skv. 5. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.  

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lítur að 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 20. gr. laga nr. 139/2009 vegna höfnunar á atvinnutilboði fyrir milligöngu Vinnumálastofnunar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.. Hrundið var þeirri ákvörðun að leggja 15% á fjárhæðina. 

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ágreiningur um hvort málið hafi verið kært of seint. Úrskurðarnefnd taldi kæruna hafa borist innan tiltekins tíma. Málið lýtur að því hvort kærandi hafi fengið ofgreiddar atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann þáði greiðslur frá Greiðslustofu lífeyrissjóða. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.  

Ekki er til staðar ágreiningsefni í málinu og því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.    

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að synja kæranda um að aðstoða hann við að sækja um störf þar sem þess er krafist að umsækjandi um starf sé með vinnuvélaréttindi, þar sem hann er ekki með slík réttindi.

Kærandi gegndi starfi á grundvelli þríhliða samstarfssamnings Atvinnuleysistryggingasjóðs, kæranda og aðila sem hafði hann í tímabundinni vinnu. Kærandi átti á þessu tímabili ekki rétt á grunnatvinnuleysisbótum og uppfyllti því ekki skilyrði þess að fá desemberuppbót úr Atvinnuleysistryggingasjóði í desember 2011.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kærandi var talin hafa hafnað atvinnuviðtali skv. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var staddur erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hann yrði ekki staddur á landinu á tilteknu tímabili. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði var staðfest. Þá átti kærandi ekki rétt á greiðslum atvinnuleysisbóta fyrir þann tíma sem hann var erlendis.  

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að biðtími kæranda héldi áfram að líða eftir að hún sótti um atvinnuleysisbætur aftur, enda hafði kærandi ekki áunnið sér rétt til nýs bótatímabils skv. 5. mgr. 56. gr. og 4. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Bótaréttur kæranda hafði áður verið felldur niður á grundvelli 1. mgr. 54. gr., sbr. 1. mgr. 56. gr., laga um atvinnuleysistryggingar í þrjá mánuði.  

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að krefja kæranda um endurgreiðslu á ofgreiddum atvinnuleysisbótum var felld úr gildi en greiðslur til kæranda voru stöðvaðar þar sem kærandi var ekki talinn uppfylla skilyrði g-liðar 1. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og gæti því ekki talist launamaður í skilningi 13. gr. laganna. Kærandi var talin launþegi í skilningi laganna.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var stödd erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hún yrði ekki stödd á landinu á tilteknu tímabili. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í þrjá mánuði var staðfest en kærandi sætti ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi lagið fyrst fram læknisvottorð eftir að hún hafnaði atvinnutilboðinu og tók ekki fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að hún stríddi við skerta vinnufærni. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kæranda var synjað um 60% atvinnuleysisbætur þar sem hann taldist vera sjálfstætt starfandi einstaklingur í 40% starfshlutfalli í skilningi b-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og samkvæmt f- og g-liðum 18. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þarf sjálfstætt starfandi einstaklingur að hafa stöðvað rekstur og lagt fram staðfestingu á stöðvun reksturs til að geta átt rétt á slíkum bótum.

  Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Með hliðsjón af 3. mgr. 9. gr., c-liðar 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á því tímabili sem hún var stödd erlendis og að fella skuli niður bótarétt hennar í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009 og 3. gr. laga nr. 153/2010, staðfest. Þá var einnig staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi ætti að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á þeim tíma, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest og í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda einnig gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að bótaréttur A væri 53% var felld úr gildi og vísað til löglegrar meðferðar Vinnumálastofnunar. Talið var að Vinnumálastofnun hafi við töku ákvörðunarinnar brotið á rannsóknareglu stjórnsýslulaga, sbr. 10. gr. þeirra laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., og 1.  mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar og kærandi hafði ekki upplýst fyrirfram um skerta vinnufærni sína eins og honum bar að gera.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009, var felld úr gildi. Ekki var talið að um hafi verið að ræða ráðningarsamband á milli kæranda og vinnuveitanda hennar eftir að fæðingarorlofi hennar lauk.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Kærandi kveðst hafa hætt námi af fjárhagslegum ástæðum. Það er mat úrskurðarnefndarinnar að þær ástæður séu ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og ber því að láta kæranda sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysistrygginga. Hin kærða ákvörðun var staðfest.