Úrskurðir og álit

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að hafna umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var staðfest. Kærandi var ekki talinn uppfylla skilyrði 19. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Þá átti 25. gr. ekki við í máli kæranda líkt og hann hafði haldið fram við rekstur málsins.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta viðurlögum 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Kærandi lagði fyrst fram læknisvottorð eftir að hann hafnaði atvinnutilboði og tók ekki fram í umsókn sinni um atvinnuleysisbætur að hann stríddi við skerta vinnufærni.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar. Vinnumálastofnun láðist að uppfylla rannsóknarskyldu sinni sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1997 og gæta jafnræðis sbr. 11. gr. sömu laga að auki hafði hin kærða ákvörðun verið reist á röngum lagagrundvelli.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslu desemberuppbótar var staðfest þar sem kærandi uppfyllti ekki skilyrði 2. gr. reglugerðar nr. 975/2012, um desemberuppbætur úr Atvinnuleysistryggingasjóði.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta 40 daga biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta vegna eldri viðurlaga var staðfest. Ákvæði 3. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, á ekki við um tilfelli kæranda.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., og 1.  mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar. Ekki var fallist á að skýringar kæranda fyrir nefndinni réttlæti höfnun hans á vinnumarkaðsúrræði

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Staðfest var niðurstaða Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 6. ágúst til 14. ágúst 2012. Kærandi stundaði sjálfboðavinnu á þessum tíma og þáði dagpeninga án þess að láta Vinnumálastofnun vita sem henni bar að gera skv. 3. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi þáði lífeyrissjóðsgreiðslur samhliða töku atvinnueysisbóta.

Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi og var Vinnumálastofnun falið að reikna út biðtíma kæranda að nýju í samræmi við ákvarðanir frá 26. júlí 2012 og 27. júlí 2012 sem tilkynnt var kæranda í bréfi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslu atvinnuleysisbóta afturvirkt fyrir tímabilið 13. Júlí til 31. Júlí var staðfest. Kærandi skráði rangar upplýsingar á umsókn sína og á því einungis rétt til greiðslu bóta á meðan hún er í virkri atinnuleit sbr. 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Fallist var á það með Vinnumálastofnun  að augljóst áhugaleysi í atvinnuviðtali megi jafna við höfnun  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að því að umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var hafnað þar sem hann hafði þá ekki starfað að minnsta kosti í tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði frá því að ákvörðun um viðurlög skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var tekin.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, með þeim breytingum sem gerðar voru á málsgreininni með 21. gr. laga nr. 37/2009. Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar þar sem undanþágu ákvæði áttu ekki við í máli kæranda þar sem hann var í fleiri en 20 ECTS einingum.

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi aflað atvinnuleysisbóta með sviksamlegum hætti í skilningi 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr.134/2009. Kærandi þótti hafa brugðist trúnaðar- og upplýsingaskyldum sínum gagnvart vinnumálastofnun þegar hann fór erlendis án þess að láta stofnunina vita. Hin kærða ákvörðun var staðfest og var kæranda gert að greiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að skerða bótarétt kæranda vegna hlutastarfs á grundvelli 36.gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006, er staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest  

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hún hafði hafnað atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga, var felld úr gildi. Taldi nefndin að málið hefði ekki verið nægilega rannsakað af hálfu Vinnumálastofnunar sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að greiða kæranda bætur frá þeim degi sem umsókn hans var undirrituð var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda með vísan til 1. mgr. 58.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, þegar kæranda hafi ekki verið leiðbeint um að aðgerðarleysi hans við skráningu á ráðningastofu gæti leitt til bótamissis.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hans  á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi  mætti ekki í boðað atvinnuviðtal og hafnaði starfi vegna heilsufarsvanda tengda vinnunni, en hafði ekki lagt fram nein gögn því til staðfestingar fyrr en við upphaf kærumáls. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún  hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Staðfest var niðurstaða Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 23. mars til 31. maí 2012. Kærandi staðfesti ekki atvinnuleit sína á umræddu tímabili líkt honum bar að gera skv. 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi  mætti ekki í boðað atvinnuviðtal og hafnaði starfi á þeim forsendum að hún gæti ekki unnið kvöldvinnu, starfið sem henni bauðst var hinsvegar dagvinna. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Síðari úrskurður úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða í máli þessu sem kveðinn var upp í kjölfar þess að málið fór fyrir umboðsmann Alþingis. Ekki var talið hægt að útiloka að brot á rannsóknarskyldu í málinu hafi leitt til þess að kæranda var ekki leiðbeint á fullnægjandi hátt um möguleika sína á því að gera námssamning. Úrskurðarnefndin taldi rétt að ógilda ákvörðun Vinnumálastofnunar og vísa máli kæranda til löglegrar meðferðar.

Málinu var vísað frá þar sem ekki lá fyrir kæranleg ákvörðun Vinnumálastofnunar sbr. 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.  

Hin kærða ákvörðun var ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir að nýju þar sem andmælaregla stjórnsýsluréttar, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 var brotin. Þá taldi nefndin að hin kærða ákvörðun hafi ekki verið kynnt kæranda með fullnægjandi hætti, sbr. 1. mgr. 20. gr. stjórnsýslulaga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um endurupptöku á máli hans hjá stofnunni sem tekin var á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, var staðfest. Engar veigamiklar ástæður mæla með því að taka skuli upp mál kæranda að nýju.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi tók ekki ekki fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að hann ætti við skerta vinnufærni að stríða. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hann hefði verið staðinn að vinnu samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur   sbr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, felld úr gildi. Taldi nefndin að málið hefði ekki verið nægilega rannsakað af hálfu Vinnumálastofnunar sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Kærandi fékk ofgreiddar atvinnuleysisbætur að fjárhæð 470.263 kr. vegna mistaka Vinnumálastofnunar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Kærandi stundaði nám samhliða því að fá greiddar atvinnuleysisbætur án þess að gerður hafi verið námssamningur skv. 5. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., og 1.  mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar. Ekki var fallist á að skýringar kæranda fyrir nefndinni réttlæti höfnun hans á vinnumarkaðsúrræði

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda með vísan til 1. mgr. 58.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, þegar kæranda hafi ekki verið leiðbeint um að aðgerðarleysi hans við skráningu á ráðningastofu gæti leitt til bótamissis.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr.54/2006, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ekki var fallist á með vinnumálastofnun að kærandi hafi misst starf sitt af ástæðum sem hann sjálfur hafi borið sök á og var því hin kærða ákvörðun felld úr gildi og kærandi skuli eiga rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest, enda í ljós leitt að kærandi var starfandi á innlendum vinnumarkaði á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur og upplýsti ekki um að atvinnuleit hans hafi verið hætt. Komst úrskurðarnefndin að þeirri niðurstöðu að með háttsemi sinni hafi kærandi brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ekki var fallist áað skilyrði 1. mgr. 54. gr. framangreindra laga eigi við um kæranda og því var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og kærandi skuli eiga rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði frá 1. maí 2012.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta snýst um það hvort kæranda, sem var á svokölluðum námssamningi 2, væri skylt að vera jafnframt í virkri atvinnuleit. Felld var úr gildi ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði sbr. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, þar sem skilyrði það er Vinnumálastofnun setti í námssamninginn stóðst ekki við skráða réttarheimild.

Ákvörðun vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda með vísan til 1. mgr. 58.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var felld úr gildi. Talið var að Vinnumálastofnun hefði ekki gætt að leiðbeiningaskyldu sbr. 7.gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, þegar kæranda hafi ekki verið leiðbeint um að aðgerðarleysi hennar við skráningu á ráðningastofu gæti leitt til bótamissis.

Málinu var vísað frá sbr. 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, þar sem engin stjórnvaldsákvörðun hafi verið tekin í máli kæranda sem var kæranleg til úrskurðarnefndarinnar.

Staðfest var niðurstaða Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 22. desember – 13. apríl 2012. Kærandi staðfesti ekki atvinnuleit sína á umræddu tímabili líkt honum bar að gera skv. 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Málinu var vísað frá þar sem það var of seint fram komið skv. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi var talinn hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hann fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Honum var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Ágreiningur var um hvort rétt væri að synja kæranda um atvinnuleysisbætur á  grundvelli 4. mgr. 51.gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi að sökum þess að ekki var lagastoð til þess að takmarka rétt kæranda til greiðslu hlutfallslegra atvinnuleysisbóta skv. 1. mgr. 17. gr. laga nr. 54/2006.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar sbr. 1. og 2. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009 og 3. gr. laga nr. 153/2010. Kærandi lét hjá liggja að tilkynna um tilfallandi vinnu á fullnægjandi hátt innan tímafrests sbr. 35 gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 2.mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi lagið fyrst fram læknisvottorð eftir að hún hafnaði atvinnutilboðinu og tók ekki fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að hún stríddi við skerta vinnufærni. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hún þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að krefjast endurgreiðslu á ofgreiddum atvinnuleysisbótum til kæranda sem fékk ofgreiddar atvinnuleysisbætur á tímabilinu 1. til 19. apríl 2011 staðfest. Vísað var frá beiðni kæranda um 10% endurgreiðslu af endurgreiðslu hans til Vinnumálastodnunar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda í tvo mánuði með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var ómerkt og málinu vísað aftur til Vinnumálstofnunar til löglegrar meðferðar, þar sem hin kærða ákvörðun hafi verið reist á röngum lagagrundvelli.

Mál þetta lýtur að 47. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 um ávinnslutímabil í öðru aðildarríki. Kærandi taldi ráðgjöf um  rétt til atvinnuleysisbóta eftir að hafa verið búsettur erlendis ranga og ófullnægjandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um meginregluna um að námsmenn eigi ekki tilkall til atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um atvinnuleysisbætur á grundvelli 1. mgr. 47. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, var staðfest.  Kærandi hafði ekki starfað á innlendum vinnumarkaði mánuði fyrir umsókn og ekki lá fyrir svokallað E-301 vottorð sem staðfesti atvinnu hans erlendis.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að skerða bótarétt kæranda vegna makalífeyrisgreiðslna á grundvelli 36.gr. laga um atvinnuleysistrygginga nr. 54/2006, er staðfest.  

Mál þetta lýtur að því hvort kærandi hafi verið í virkri atvinnuleit skv. a-lið 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi hafði þegið atvinnuleysisbætur án þess að vera með samning um þróun eigin viðskiptahugmyndar á grundvelli reglugerðar nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að láta kæranda sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysisbóta var staðfest. Skýringar kæranda á ástæðum námsloka teljastekki gildar í skilningi 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar  

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Felld var úr gildi ákvörðun Vinnumálastofnunar um að synja kæranda um greiðslur atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 23. nóvember 2011 – 6. janúar 2012. Talið var að skilyrðum 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, hafi verið fullnægt þegar kærandi sendi inn tilkynningu um tilfallandi vinnu á tímabilinu.

Mál þetta lýtur að því að umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur var hafnað þar sem hann hafði þá ekki starfað að minnsta kosti í tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði frá því að ákvörðun um viðurlög skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var tekin.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr., 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun um að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest.

Ágreiningur var um túlkun 17. gr. laga um atvinnuleysistrygginga um greiðslur atvinnuleysisbóta samhliða minnkuðu starfshlutfalli. Hin kærða ákvörðun var staðfest.  

Úrskurðarnefndin gerði ýmsar athugasemdir við meðferð máls þessa hjá Vinnumálastofnun. Var það mat úrskurðarnefndarinnar að hin kærða ákvörðun skyldi felld úr gildi vegna margvíslegra ágalla við meðferð málsins.  

Í máli þessu er deilt um það hvort Vinnumálastofnun sé heimilt að veita undanþágu frá c-lið 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þar er kveðið á um þá skyldu umsækjanda um atvinnuleysisbætur að vera staddur hér á landi til þess að teljast tryggður samkvæmt lögum um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ágreiningur um útreikning tekjutengdra atvinnuleysisbóta. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.  

Hin kærða ákvörðun var tekin á grundvelli c-liðar 3. gr. og 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hún staðfest.  

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 21. gr. laga nr. 134/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Höfnun á atvinnutilboði skv. 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Tilfallandi tekjur skv. 1. mgr. 59. gr., sbr. 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Ákvörðunin var felld úr gildi.

Málið varðar 4. mgr. 15. gr. um atvinnuleysistryggingar og fjallar um starfshlutfall bótaþega. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var í námi og hafði ekki gert námssamning við Vinnumálastofnun. Ákvörðunin var staðfest með vísan til 1. mgr. 52. sbr. c-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.  

Hin kærða ákvörðun var reist á röngum lagagrundvelli, þ.e. beita átti fremur 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar í málinu í stað 59. gr. laganna. Þar sem viðurlög skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eru afar íþyngjandi í garð atvinnuleitenda verður að veita þeim kost á að leita endurskoðunar á ákvörðun sem reist er á ákvæðinu. Því var hin kærða ákvörðun ómerkt og Vinnumálastofnun falið að taka málið til löglegrar meðferðar.  

Kærandi sem var fasteignasali opnaði virðisaukaskattsnúmer til að ganga frá eldri málum. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið snýst um útreikninga atvinnuleysisbóta en kærandi var í sérstöku átaksverkefni á grundvelli 9. gr. reglugerðar nr. 12/2009 sumarið 2010. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi stundaði nám samhliða því að fá greiddar atvinnuleysisbætur án þess að gerður hafi verið námssamningur skv. 5. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.  

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 og 4. gr. laga nr. 103/2011. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Kærandi bendir á að Vinnumálstofnun hafi brotið gegn henni með því að virða ekki verklagsreglur stjórnsýslulaga, svo sem ákvæði 7., 9. og 14. gr. Brot gegn verklagsreglum stjórnsýslulaga hefur ekki þær afleiðingar í för með sér að stjórnvaldsákvörðun verði felld úr gildi. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að gera kæranda að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur var staðfest sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.. Hrundið var þeirri ákvörðun að leggja 15% á fjárhæðina. 

Mál þetta lítur að 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 20. gr. laga nr. 139/2009 vegna höfnunar á atvinnutilboði fyrir milligöngu Vinnumálastofnunar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ágreiningur um hvort málið hafi verið kært of seint. Úrskurðarnefnd taldi kæruna hafa borist innan tiltekins tíma. Málið lýtur að því hvort kærandi hafi fengið ofgreiddar atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann þáði greiðslur frá Greiðslustofu lífeyrissjóða. Hin kærða ákvörðun var staðfest skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.  

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en kærandi var erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi gegndi starfi á grundvelli þríhliða samstarfssamnings Atvinnuleysistryggingasjóðs, kæranda og aðila sem hafði hann í tímabundinni vinnu. Kærandi átti á þessu tímabili ekki rétt á grunnatvinnuleysisbótum og uppfyllti því ekki skilyrði þess að fá desemberuppbót úr Atvinnuleysistryggingasjóði í desember 2011.

Ekki er til staðar ágreiningsefni í málinu og því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.    

Kærandi var talin hafa starfað á vinnumarkaði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur og var því beitt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Henni var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur, að viðbættu 15% álagi.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að synja kæranda um að aðstoða hann við að sækja um störf þar sem þess er krafist að umsækjandi um starf sé með vinnuvélaréttindi, þar sem hann er ekki með slík réttindi.

Kærandi var talin hafa hafnað atvinnuviðtali skv. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðfest var ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að biðtími kæranda héldi áfram að líða eftir að hún sótti um atvinnuleysisbætur aftur, enda hafði kærandi ekki áunnið sér rétt til nýs bótatímabils skv. 5. mgr. 56. gr. og 4. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Bótaréttur kæranda hafði áður verið felldur niður á grundvelli 1. mgr. 54. gr., sbr. 1. mgr. 56. gr., laga um atvinnuleysistryggingar í þrjá mánuði.  

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var staddur erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hann yrði ekki staddur á landinu á tilteknu tímabili. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði var staðfest. Þá átti kærandi ekki rétt á greiðslum atvinnuleysisbóta fyrir þann tíma sem hann var erlendis.  

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að krefja kæranda um endurgreiðslu á ofgreiddum atvinnuleysisbótum var felld úr gildi en greiðslur til kæranda voru stöðvaðar þar sem kærandi var ekki talinn uppfylla skilyrði g-liðar 1. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og gæti því ekki talist launamaður í skilningi 13. gr. laganna. Kærandi var talin launþegi í skilningi laganna.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var stödd erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hún yrði ekki stödd á landinu á tilteknu tímabili. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í þrjá mánuði var staðfest en kærandi sætti ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

  Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga. Kærandi lagið fyrst fram læknisvottorð eftir að hún hafnaði atvinnutilboðinu og tók ekki fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að hún stríddi við skerta vinnufærni. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kæranda var synjað um 60% atvinnuleysisbætur þar sem hann taldist vera sjálfstætt starfandi einstaklingur í 40% starfshlutfalli í skilningi b-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og samkvæmt f- og g-liðum 18. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þarf sjálfstætt starfandi einstaklingur að hafa stöðvað rekstur og lagt fram staðfestingu á stöðvun reksturs til að geta átt rétt á slíkum bótum.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest og í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda einnig gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Kærandi kveðst hafa hætt námi af fjárhagslegum ástæðum. Það er mat úrskurðarnefndarinnar að þær ástæður séu ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og ber því að láta kæranda sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysistrygginga. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að bótaréttur A væri 53% var felld úr gildi og vísað til löglegrar meðferðar Vinnumálastofnunar. Talið var að Vinnumálastofnun hafi við töku ákvörðunarinnar brotið á rannsóknareglu stjórnsýslulaga, sbr. 10. gr. þeirra laga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 58. gr., og 1.  mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest þar sem kærandi hafnaði þátttöku á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar og kærandi hafði ekki upplýst fyrirfram um skerta vinnufærni sína eins og honum bar að gera.

Með hliðsjón af 3. mgr. 9. gr., c-liðar 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á því tímabili sem hún var stödd erlendis og að fella skuli niður bótarétt hennar í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009 og 3. gr. laga nr. 153/2010, staðfest. Þá var einnig staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi ætti að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á þeim tíma, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009, var felld úr gildi. Ekki var talið að um hafi verið að ræða ráðningarsamband á milli kæranda og vinnuveitanda hennar eftir að fæðingarorlofi hennar lauk.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga, enda hafði kærandi hvorki gert grein fyrir skertri vinnufærni sinni í umsókn um atvinnuleysisbætur né lagt fram nein gögn þess efnis. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var því staðfest.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. og 4. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði er því staðfest.  

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Um ítrekun var að ræða þar sem kærandi hafði áður hætt í starfi án gildra ástæðna, sbr. 56. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í þrjá mánuði var staðfest.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var staddur erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hann yrði ekki staddur á landinu á tilteknu tímabili. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði var staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðunin Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 57. og 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir var staðfest. Kærandi hafnaði atvinnu eftir að hafa mætt einn vinnudag.  

Mál þetta varðar 57. gr. sbr. einnig 3. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlæti höfnun hennar á umræddu atvinnutilboði og var ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest. Þar sem kærandi hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar var einnig staðfest að ítrekunaráhrif, sbr. 3. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, ætti við.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf á sama tíma og hann þáði greiðslur atvinnuleysisbóta. Atvik málsins voru talin sambærileg þeim sem lokið var með úrskurði í málum nr. 135/2011 og 140/2011. Atvik málsins voru ekki talin nægjanlega upplýst og talið að Vinnumálastofnun hafi brotið rannsóknarreglu stjórnsýslulaga, sbr. 10. gr. laganna, þegar hin kærða ákvörðun, skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, var tekin. Fallist var á kröfur kæranda í málinu og hin kærða ákvörðun felld úr gildi.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um  að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði, sbr. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 35. gr. a sömu laga, var staðfest. Í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda einnig gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda ennfremur gert að endurgreiða ofgreiddar bætur ásamt 15% álagi, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærð var sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að fella niður bótarétt kæranda vegna höfnunar hans á atvinnutilboði skv. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Samkvæmt staðgreiðsluskrá ríkisskattstjóra hafði hvorki verið greitt tryggingagjald né laun vegna starfa kæranda. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á bótarétti A var því staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest og í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda einnig gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Málið varðar 59. sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Kærandi krafðist þess m.a. að tal um svik af sinni hálfu yrði dregið til baka og viðurkennt að hún hafi komið fram í málinu eins og vænta hefði mátt miðað við þær upplýsingar sem hún hafi fengið. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. sbr. einnig 1. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggignar. Kærandi var staddur erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hann yrði ekki staddur á landinu á tilteknu tímabili. Kærandi hefur fært fram þau rök að hann hafi fengið rangar leiðbeiningar í símtali sínu við Vinnumálastofnun. Honum hafi verið tjáð að hann þyrfti einungis að tilkynna um ferðina með rafrænni skráningu á atvinnuleit þegar hann væri tilbúinn til vinnu á ný. Hafi hann farið eftir þeim leiðbeiningum. Veittar eru upplýsingar á kynningarfundum Vinnumálastofnunar, meðal annars með afhendingu bæklinga. Einnig verður til þess að líta að tíðkanlegt er að launþegar upplýsi vinnuveitendur sínar um fjarvistir vegna dvalar erlendis en réttarsamband atvinnuleitanda og Vinnumálastofnunar er um sumt eðlislíkt því sem er á milli launþega og vinnuveitanda. Þessu til viðbótar hafa um nokkurt skeið verið veittar upplýsingar um réttindi og skyldur atvinnuleitenda á heimasíðu Vinnumálastofnunar. Þar sem kærandi hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar sætir hann ítrekunaráhrifum, sbr. 3. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.    

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga, enda lá hvorki fyrir læknisvottorð þegar Vinnumálastofnun tók ákvörðun í máli þessu né var það tekið fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að kærandi stríddi við skerta vinnufærni. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kærandi tók þátt í vinnumarkaðsaðgerð með því að gera samning við Vinnumálastofnun um þróun eigin viðskiptahugmyndar í samræmi við 7. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi vann áfram að rekstri fyrirtækisins eftir að samningur um þróun eigin viðskiptahugmyndar hafði runnið út án þess að tilkynna það til Vinnumálastofnunar eins og henni bar að gera skv. 3. mgr. 9. gr., sbr. 2. mgr. 14. gr., laga um atvinnuleysistryggingar. Þá gat kærandi ekki talist í virkri atvinnuleit skv. 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem hún vann við fyrirtæki sitt. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur að viðbættu 15% álagi skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi stofnaði VSK-númer og hóf eigin rekstur og var starfandi sem sjálfstætt starfandi einstaklingur á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur. Samkvæmt f- og g-lið 1. mgr. 18. gr. laga um atvinnuleysistryggingar átti kærandi ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta. Kærandi kvaðst hafa fengið þau ráð hjá Vinnumálastofnun að opna VSK-númer og ef hann fengi tekjur af starfseminni ætti hann að tilkynna þær á heimasíðu Vinnumálastofnunar. Engum gögnum er til að dreifa sem staðfesta þessa frásögn kæranda, til dæmis er ekkert skráð um þetta atriði í samskiptasögu Vinnumálastofnunar. Óvarlegt þótti að leggja til grundvallar við úrlausn málsins að kærandi hafi fengið rangar leiðbeiningar Vinnumálastofnunar sem síðan urðu til þess að kærandi hóf eigin atvinnurekstur. Hin kærða ákvörðun var staðfest. Í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að greiða kæranda ekki fullar atvinnuleysisbætur fyrr en að loknum 39 virkum dögum frá umsóknardegi var staðfest með vísan til 4. mgr. 51. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, enda hafi kærandi ekki uppfyllt skilyrði laganna á þeim tíma er hún sótti um bæturnar þar sem hún hafði fengið greidda 39 orlofsdaga við starfslok.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er staðfest þar sem kærandi brást skyldum sínum með því að tilkynna ekki um fjarveru sína á námskeiði stofnunarinnar.

Staðfestar voru ákvarðanir Vinnumálastofnunar um að kærandi ætti ekki rétt á atvinnuleysisbótum skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og um að kærandi skuli endurgreiða stofnuninni ofgreiddar atvinnuleysisbætur auk 15% álags.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og endurgreiðslu atvinnuleysisbóta skv. 2. mgr. 39. gr. sömu laga var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta með vísan til starfsloka kæranda á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistrygginga var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest sem og sú ákvörðun stofnunarinnar að kæranda bæri að endurgreiða atvinnuleysisbætur skv. 2. mgr. 39. gr. laganna.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnutryggingar, enda hafði kærandi ekki upplýst stofnunina um skerta vinnufærni eins og honum bar að gera.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, enda gætti kærandi ekki að skyldu sinni að láta stofnunina vita um breytingar á högum hans þegar hann varð fyrir slysi og fékk greiddar tryggingabætur í kjölfarið. Þá kvað úrskurðarnefndin á um að ofgreiddum atvinnuleysisbótum skyldi skuldajafnað við síðar tilkomnar greiðslur atvinnuleysisbóta.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest, enda í ljós leitt að kærandi var starfandi á innlendum vinnumarkaði á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur og upplýsti ekki um að atvinnuleit hans hafi verið hætt. Komst úrskurðarnefndin að þeirri niðurstöðu að með háttsemi sinni hafi kærandi brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í þrjá mánuði var staðfest með vísan til 3. mgr. 9. gr. og 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Auk þess var kærandi látinn sæta ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laganna, þar sem hún hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laganna.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að réttur kæranda til tekjutengdra atvinnuleysisbóta hafi verið fullnýttur var staðfest með vísan til 29. og 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, enda hafi kærandi farið aftur inn í kerfið eftir skemmri tíma en 24 mánuði á vinnumarkaði.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar því ástæður hennar fyrir námslokum voru ekki taldar gildar.

Ákvarðanir Vinnumálastofnunar um niðurfellingu atvinnuleysisbóta kæranda í samtals fimm mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eru staðfestar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Auk þess skuli kærandi endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur að upphæð 100.724 kr. skv. 3. málsl. 60. gr. laganna og 1. málsl. 2. mgr. 39. gr.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga skv. 1. og 2. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var felld úr gildi með vísan til þess að nám kæranda hafi verið innan þeirra marka sem heimilt er samkvæmt ákvæði 2. mgr. 52. gr. laganna.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Hrundið var ákvörðun Vinnumálastofnunar, sem tekin var á grundvelli 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, þess efnis að kærandi skyldi ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún hefði starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði, enda þáði hún ekki laun fyrir vinnu sem hún innti af hendi einn dag á útihátíð.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á umsókn um atvinnuleysisbætur var staðfest með vísan til 15. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á greiðslu atvinnuleysisbóta til kæranda með vísan til 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest.

Kæran barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði og endurgreiðslu atvinnuleysisbóta var staðfest skv. 1. mgr. 59. gr. og 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en kærandi hafi haldið af landi brott án þess að láta stofnunina vita af því samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur.

Kærandi sótti að nýju um atvinnuleysisbætur og kom þá inn á sama bótatímabil skv. 3. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar varðandi það að hafna þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun hafnaði umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur þar sem umbeðin vottorð vinnuveitenda bárust ekki og því hafi ekki verið ljóst hvort 1. gr., 1. mgr. 9. gr. og a-liður 1. mgr. 13. gr., sbr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um skilyrði fyrir atvinnuleysistryggingum og virka atvinnuleit væru uppfyllt. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Úrskurðarnefndin taldi að annmarkar hefðu verið á meðferð málsins hjá Vinnumálastofnun áður en hin kærða ákvörðun var tekin. Leiðbeiningar sem kæranda voru veittar voru ekki fullnægjandi, sbr. 7. gr. stjórnsýslulaga. Rannsókn málsins var ábótavant, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga. Ákvörðunin var ekki tilkynnt kæranda með fullnægjandi hætti, sbr. 1. mgr. 20. gr. stjórnsýslulaga. Af því leiddi að andmælaréttur kæranda var ekki virtur með fullnægjandi hætti, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga. Hin kærða ákvörðun var því ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir nýju.

Vinnumálastofnun samþykkti umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur, en með vísan til námsloka kæranda var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar bætur fyrir, með vísan til 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta varðar kröfu kæranda um leiðréttingar á útreikningum tekjutengdra atvinnuleysisbóta, greiðslu atvinnuleysisbóta fyrir tiltekið tímabil en þá fórst fyrir hjá honum að staðfesta atvinnuleit sína og loks óskar kærandi leiðréttingar á skerðingu þeirri sem lífeyrissjóðsgreiðslur til hans hafa valdið á atvinnuleysisbótum hans. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun samþykkti umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur en með vísan til starfsloka var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar bætur fyrir skv. 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða staðfesti ákvörðunina.

Mál þetta varðar bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Með ákvörðun meirihluta úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða var hinni kærðu ákvörðun hrundið. Með ákvörðun minni hluta nefndarinnar var hin kærða ákvörðun staðfest.

Vinna kæranda á ávinnslutímabili bótaréttar náði ekki því lágmarki sem kveðið er á um í 19. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi sótti að nýju um atvinnuleysisbætur í janúar 2011 og kom þá inn á sama bótatímabil skv. 3. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinna kæranda á ávinnslutímabili bótaréttar náði ekki því lágmarki sem kveðið er á um í 19. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Skilyrði þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur er að fyrir liggi umsókn kæranda þar að lútandi skv. 1. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki lá fyrir umsókn frá kæranda fyrr en 8. nóvember 2010 og þótti því nauðsyn bera til að staðfesta hina kærðu ákvörðun þess efnis að hann ætti ekki rétt á greiðslum atvinnuleysisbóta á tímabilinu frá 1. nóvember til 7. nóvember 2010.

Vinnumálastofnun krefur kæranda um ofgreiddar atvinnuleysisbætur, en gerir ekki kröfu um greiðslu 15% álags enda má rekja ástæður máls þessa til mistaka hjá Vinnumálastofnun. Krafa stofnunarinnar er reist á 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi taldi endurkröfu Vinnumálastofnunar ekki eiga sér stoð í lögum þar eð stofnunin hafi gert mistök við meðferð málsins og kærandi hafi í góðri trú tekið á móti greiðslu atvinnuleysisbóta. Á þessar málsástæður kæranda féllst úrskurðarnefndin ekki.