Úrskurðir og álit

Úrskurðarnefndin taldi Vinnumálastofnun hafa brotið á rannsóknareglunni, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 við meðferð máls þessa. Ennfremur var kæranda ekki gefinn kostur á að andmæla hinni fyrirhugaðu ákvörðun áður en hún var tekin þrátt fyrir að ákvörðunin væri óhjákvæmilega íþyngjandi fyrir kæranda, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Mál þetta lýtur að túlkun á c-lið 3. gr., 5. mgr. 14. gr. og 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á umsókn um greiðslu atvinnuleysistrygginga var hrundið. Kærandi á rétt til atvinnuleysisbóta frá lokum vorannar 2010 að öðrum skilyrðum laganna uppfylltum.

Við töku ákvörðunar Vinnumálastofnunar var brotið á rannsóknareglunni, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Ekkert í gögnum málsins gefur til kynna að Vinnumálastofnun hafi gefið kæranda kost á því að andmæla hinni fyrirhugaðu ákvörðun áður en hún var tekin þrátt fyrir að ákvörðunin væri óhjákvæmilega íþyngjandi fyrir kæranda. Úrskurðarnefndin taldi að um væri að ræða brot á andmælareglunni, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Mál þetta varðar 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 vegna náms kæranda og 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um endurgreiðslu atvinnuleysisbóta.

Mál þetta snýr að 39. og 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Vinnumálastofnun bar að leiðbeina kæranda um að hann gæti átt rétt til að gerður yrði við hann námssamningur skv. 5. mgr. reglugerðar nr. 12/2009 þegar stofnuninni var ljóst að hann félli ekki undir auglýst skilyrði átaks sem farið var í vorið 2011. Þetta gerði Vinnumálastofnun ekki þrátt fyrir skyldu sína skv. 7. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Vinnumálastofnun gætti ekki meðalhófsreglu sömu laga í 12. gr. Á grundvelli þess var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og lagt fyrir Vinnumálastofnun að taka beiðni kæranda fyrir að nýju.

Ekki var talið að til staðar væri ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu vísað frá.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi ætti ekki rétt á tekjutengdum atvinnuleysisbótum skv. 7. mgr. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest.

Felld var úr gildi sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að láta kæranda sæta frádrætti á atvinnuleysisbótum, fyrir þrjá daga er hún var óvinnufær samkvæmt læknisvottorði og fjarverandi frá námskeiði á vegum stofnunarinnar.

Frávísun. Ekki hafði verið tekin kæranleg ákvörðun í málinu.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar sem tekin var á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið varðar 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar sem tekin var á grundvelli 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hún hafi verið við vinnu samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur.

Ekki lá fyrir ákvörðun Vinnumálastofnunar í máli þessu og var því vísað frá.

Kæran barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Felld var úr gildi ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til atvinnuleysistrygginga í tvo mánuði á grundvelli 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að hafna umsókn kæranda á grundvelli 46. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest.

Málið varðar 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Áður en hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var tekin var kæranda ekki boðið að andmæla hinni fyrirhugaðu ákvörðun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Með ákvörðuninni var ekki farið eftir þeim reglum sem gilda þegar atvinnuleitandi hafnar þátttöku í vinnumarkaðsaðgerð, sbr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þessir annmarkar á hinni kærðu ákvörðun leiddu til þess að hún var felld úr gildi.

Mál þetta lýtur að túlkun á 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en þar er kveðið á um almenn skilyrði fyrir atvinnuleysistryggingum launamanna. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Skýringar kæranda á fjarveru sinni í boðað viðtal á vegum Vinnumálastofnunar voru ekki taldar réttlæta fjarveru hennar í viðtalinu. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er staðfest.

Kærandi hafði ekki starfað í þrjá mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hún sótti um greiðslu atvinnuleysisbóta skv. 2. mgr. 15. gr. laga um atvinnuleysistrygginga og náði því ekki lágmarki laganna um ávinnslu réttinda. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi uppfyllti ekki skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar á þeim tíma er hún sótti um atvinnuleysisbætur hjá Vinnumálastofnun, þar sem hún þáði greiðslur endurhæfingalífeyris á sama tíma, sbr. 1. mgr. 51. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi þáði dagpeninga úr sjúkrasjóði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur. Því var talið að hún hafi veitt Vinnumálastofnun vísvitandi rangar upplýsingar í umsókn og hafi borið að láta hana sæta biðtíma í 40 daga.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar var tekin á grundvelli 1. mgr. 58. gr., sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, en kærandi hafði áður sætt biðtíma á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laganna vegna starfsloka. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kæra barst að liðnum þriggja mánaða kærufresti, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var talið afsakanlegt að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun var reist á röngum lagagrundvelli, þar sem beita hefði átt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar í málinu í stað 59. gr. laganna eins og gert var. Þar sem viðurlög samkvæmt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eru afar íþyngjandi í garð atvinnuleitenda, verður að veita þeim kost á að leita endurskoðunar á ákvörðun sem reist er á ákvæðinu. Af þessari ástæðu gat úrskurðarnefndin ekki afgreitt málið og var hin kærða ákvörðun ómerkt og Vinnumálastofnun falið að taka málið til löglegrar meðferðar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi reyndist ekki reiðubúin að taka því starfi sem í boði var, og sætti því tveggja mánaða biðtíma á grundvelli 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Fjallað er um heimild til að gera námssamning í lögum um vinnumarkaðsaðgerðir, nr. 55/2006, en skv. 12. gr. laganna eru námsúrræði einn flokkur vinnumarkaðsaðgerða. Kærandi uppfyllti ekki skilyrði þess að fá gerðan námssamning við Vinnumálastofnun, þar sem hann hafði ekki starfað á innlendum vinnumarkaði í sex mánuði áður en hann sótti um gerð námssamnings. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi kveðst ekki hafa efni á að halda námi áfram. Það er mat úrskurðarnefndarinnar að þær ástæður séu ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og ber því að láta kæranda sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysistrygginga. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var kærandi látinn sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysistrygginga.

Mál þetta lýtur að túlkun á 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að brotið hafi verið gegn andmælarétti kæranda, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Hin kærða ákvörðun var ómerkt og málinu vísað aftur til löglegrar meðferðar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á meðan hún var stödd erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á meðan hún var stödd erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á meðan hún var stödd erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 3. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var máli þessu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var málinu vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda og kærandi skuli ekki eiga rétt á greiðslu atvinnuleysistrygginga fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði var staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir umrætt tímabil.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda var staðfest. Þá var ákveðið að hann ætti ekki rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefði starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og honum var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var máli þessu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta byggir á 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslu atvinnuleysisbóta til kæranda og kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún hafi starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði var staðfest.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda og kærandi skuli ekki eiga rétt á greiðslu atvinnuleysistrygginga fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði var staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir umrætt tímabil.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða endurupptók mál þetta í kjölfar álits umboðsmanns Alþingis. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu á rétti kæranda til atvinnuleysisbóta í þrjá mánuði, sem byggst hafði á 1. mgr. 55. gr. og 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, var felld úr gildi.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Þegar kæra í máli þessu barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Af þeim sökum var málinu vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Ekki var talið að leitt hefði verið leitt í ljós að kærandi hefði átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi átti því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Vegna fjarveru kæranda á boðað námskeið á vegum Vinnumálastofnunar var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði frá og með degi ákvörðunar sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Bráðabirgðaákvæði VI laga um atvinnuleysistryggingar tók breytingum með a-lið 26. gr. laga nr. 134/2009, sbr. gildandi 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar. Þar sem kærandi þáði greiðslu atvinnuleysisbóta sem sjálfstætt starfandi einstaklingur á grundvelli ákvæðisins á tímabilinu 21. nóvember 2008 til ársloka 2009 bar að stöðva greiðslu atvinnuleysisbóta til hans frá og með 1. mars 2010 að telja. Hin kærða ákvörðun var því tekin á réttum lagagrundvelli og var því staðfest.

Í máli þessu voru endurskoðaðar tvær ákvarðanir Vinnumálastofnunar. Við meðferð Vinnumálastofnunar á fyrri ákvörðuninni var talið að brotið hefði verið á andmælareglunni, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Ekki var talið að leitt hafi verið í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og átti hann því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var felld úr gildi. Varðandi seinni ákvörðunina brást kærandi skyldu sinni með fjarveru sinni á boðuðum fundi Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Fallist var á að kostnað kostnaður kæranda við eldsneytiskaup á þeim tíma er búferlaflutningar áttu sér stað mætti rekja til búferlaflutninga vegna atvinnuleitar hans, sbr. 14. gr. reglugerðar 12/2009. Samkvæmt 16. gr. reglugerðarinnar skal miða við 80% af útlögðum kostnaði.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hans felldur niður frá og með degi ákvörðunar í 60 daga sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr., 1. mgr. 59. gr., og 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hans felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hennar felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna fjarveru kæranda á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar var réttur hennar til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði frá og með degi ákvörðunar sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun boðaði kæranda á fund sem hann mætti ekki á. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vinnumálastofnun boðaði kæranda á fund sem hann mætti ekki á. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vinnumálastofnun taldi mál þetta varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Úrskurðarnefndin taldi að Vinnumálastofnun hefði borið að rannsaka mál kæranda betur áður en endanleg ákvörðun var tekin. Sérstaklega var talin nauðsyn á að vanda málsmeðferð þar sem niðurstaða málsins gat orðið mjög íþyngjandi fyrir kæranda. Talið var að við meðferð máls kæranda hafi verið brotið alvarlega á rannsóknarreglu stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 og var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og málinu vísað til Vinnumálastofnunar að nýju til löglegrar meðferðar.

Vinnumálastofnun taldi kæranda hafa hafnað atvinnutilboði. Úrskurðarnefndin féllst ekki á að kærandi hefði með sannanlegum hætti vikið sér undan því að mæta í atvinnuviðtal og voru atvik málsins því ekki talin falla undir síðari málslið 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Kærandi þáði slysadagpeninga frá Sjúkratryggingum Íslands á sama tíma og hann sótti um greiðslur atvinnuleysistrygginga frá Vinnumálastofnun og að hann lét þess ekki getið að hann væri að þiggja fyrrgreindar greiðslur. Með þessu taldist kærandi hafa brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur m.a. að túlkun á 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. einnig 3. mgr. 54. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi og fallist var á þá kröfu kæranda að hann fái greiddar tekjutengdar atvinnuleysisbætur.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi sem var á atvinnuleysisbótum þáði laun án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Fallist var á þær röksemdir Vinnumálastofnunar að svipta kæranda atvinnuleysisbótum og að hann eigi ekki rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hann sækir aftur um atvinnuleysisbætur skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Vegna fjarveru kæranda var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í 2 mánuði með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í tæpar 2 vikur án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. c-lið 3. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í 5 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þessari brottför sinni fyrr en eftir að Vinnumálastofnun hafði sent henni fyrirspurn um málið. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í 6 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þessari brottför sinni fyrr en eftir að Vinnumálastofnun hafði sent henni fyrirspurn um málið. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í máli þessi liggur fyrir að kærandi sem þáði greiðslur atvinnuleysisbóta tilkynnti Vinnumálastofnun ekki um vinnu hjá tilteknu útgerðarfélagi. Háttsemi hans var talin falla undir framangreint 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistrygginga og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, um breytingu á lögum um nr. 54/2006. Óumdeilt var að kærandi dvaldi erlendis á tilteknu tímabili án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Á því tímabili var hún því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og hafði brotið þá skyldu sína sem atvinnuleitandi að upplýsa Vinnumálastofnun um breytta hagi sína. Ákvörðunin var staðfest.

Mál þetta lýtur að . 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 20. gr. laga nr. 134/2009, en þar er fjallað um það þegar starfi eða atvinnuviðtali er hafnað. Niðurfelling bótaréttar í 2 mánuði var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi mætti ekki í vinnuviðtal og hún boðaði hvorki forföll né óskaði eftir öðrum viðtalstíma. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var í námi í skilningi c-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur. Um nám var að ræða sem ekki var á háskólastigi og áttu því undantekningarreglur 2. mgr. og 3. mgr. 52. gr. ekki við. Kærandi lét ekki Vinnumálastofnun vita fyrir fram af náminu en það bar henni að gera, sbr. til dæmis 1. mgr. og 3. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest, sbr. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 8. gr. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Í máli þessu er ekki til staðar ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga.

Ekki var fallist á að kæranda hafi verið boðið starf með sannanlegum hætti, eins og gert er ráð fyrir þegar beitt er viðurlögum samkvæmt 1. mgr. 57. gr. Hinni kærðu ákvörðun var hrundið.

Mál þetta snýst um hlutfall réttar kæranda til tekjutengda atvinnuleysisbóta en hún var í 80% starfi þegar hún missti vinnu sína sbr. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Úrskurðarnefndarin taldi að þær ástæður sem kærandi færði fram væru ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um tímabundna niðurfellingu bóta­réttar kæranda var staðfest.

Kærandi hafði verið í hlutastarfi í skilningi 17. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hún upplýsti ekki um starfið sem var hjá fyrirtæki sem var að fullu í eigu kæranda. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ekki var talið unnt að líta svo á að gildar ástæður hafi legið að baki uppsögn kæranda úr starfi sínu. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Með hliðsjón af 3. mgr. 9. gr., c-liðar 1. mgr. 13. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er sú ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á því tímabili sem hún var stödd erlendis og að fella skuli niður bótarétt hennar í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 19. apríl 2010, var kærandi boðaður með sannanlegum hætti á fund í skilningi 3. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi mætti ekki á fundinn. Með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi fékk greiddar of lágar atvinnuleysisbætur sbr. 5. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinn kærði úrskurður var felldur úr gildi.

Ekki var talið að kærandi hefði verið boðaður í viðtal með eðlilegum og sanngjörnum hætti þannig að honum hafi verið gert mögulegt að sinna boðun í viðtal við náms- og starfsráðgjafa og ekki talið að kærandi hafi hafnað þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinni kærðu ákvörðun var því hrundið.

Kæranda var ekki veittur kostur á að andmæla ákvörðun Vinnumálastofnunar og var það talinn verulegur ágalli við meðferð málsins. Það var mat úrskurðarnefndarinnar að svo gróflega hafi verið brotið á rétti kæranda til að andmæla hinni kærðu ákvörðun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, að óhjákvæmilegt væri að fella hana úr gildi.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta­réttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur frá Vinnumálastofnun á sama tíma og hún starfaði hjá sveitarfélaginu B samkvæmt samningi um starfsþjálfun skv. 3. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki. Kæranda var gert að endurgreiða hið ofgreidda fé skv. 3. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi braut á trúnaðarskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann hélt af landi brott án þess að láta af því vita fyrir fram, sbr. 3. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því bar að láta hann sæta viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laganna. Að auki ber honum að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk á meðan hann var erlendis, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi lét Vinnumálastofnun ekki vita af því fyrirfram að hún myndi dvelja erlendis eins og henni bar að gera. Samkvæmt 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar leiddi brot þetta til þess að kærandi átti ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en að liðnum tveimur mánuðum er ella hefðu verið greiddar bætur fyrir. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var talið að skýringar kæranda á fjarveru hans í fjögur skipti á boðuðu námskeiði réttlættu þá fjarveru. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þegar kæra kæranda barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt hafi verið að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þegar kærandi sótti um atvinnuleysisbætur var hún í námi og hafði sótt um nám á næstu önn. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi braut gegn trúnaðarskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann hélt af landi brott án þess að láta af því vita fyrir fram, sbr. 3. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því bar að láta hann sæta viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laganna. Að auki ber honum að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk á meðan hann var erlendis, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta varðar 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem fjallað er um það þegar starfi eða atvinnuviðtali er hafnað. Ákvörðunin var staðfest.

Engin kæranleg stjórnvaldsákvörðun hefur verið tekin í máli þessu og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi er sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. b-lið 3. gr. laganna, eins og þeim lið var breytt með 1. gr. laga nr. 37/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. einnig 13. og 14. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kæran barst að liðnum kærufresti en með tilliti til aðstæðna var litið svo á að það hafi verið afsakanlegt, sbr. 1. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. einnig 13. og 14. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ekki var til staðar í máli þessu ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kærandi mætti ekki sem skyldi í námskeið á vegum Vinnumálastofnunar. Þar sem hún hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar sætti hún ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, og var réttur hennar til atvinnuleysisbóta felldur niður í þrjá mánuði.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ekki talið að ástæður þess að kærandi ákvað að halda ekki áfram störfum hjá vinnuveitanda sínum gætu talist gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. Niðurstaða Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Kærandi var skráður í flokk A5 sem sjálfstætt starfandi einstaklingur og var lágmarksviðmiðun fyrir reiknað endurgjald 517 þúsund kr. á mánuði. Kærandi greiddi sér einungis hluta þessara lágmarksviðmiðunarlauna eða 47%. Samkvæmt reglum laga um atvinnuleysistryggingar gat hann því ekki eignast meiri rétt til greiðslna úr atvinnuleysisbótakerfinu og var ákvörðun Vinnumálastofnunar því staðfest.

Kærandi taldi sig hafa staðfest atvinnuleit sína rafrænt í febrúar og mars 2010. Engin merki fundust í tölvukerfi Vinnumálastofnunar um að kærandi hefði reynt að staðfesta atvinnuleit sína rafrænt. Hin kærða ákvörðun var því staðfest með vísan til 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. gr. laga nr. 134/2009.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur og lét ekki Vinnumálastofnun vita fyrirfram þegar hann tók að sér tilfallandi verkefni sem verktaki. Með þessu braut hann á skyldum sínum skv. 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. einnig 3. mgr. 9. gr. sömu laga. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Niðurstaða máls þessa byggðist á grundvelli a-liðar 26. gr. laga nr. 134/2009, sbr. 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Kærandi var sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og því giltu hinar almennu reglur IV. kafla laganna um réttarstöðu hans. Þar sem hann hafði ekki stöðvað rekstur sinn og lagt fram staðfestingu þess efnis, var rétt af hálfu Vinnumálastofnunar að hafna umsókn hans um greiðslu atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Kærandi mætti ekki í boðað viðtal hjá Vinnumálastofnun. Með fjarveru sinni brást hann skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Þar sem kærandi hafði fengið greiddar atvinnuleysisbætur á því tímabili sem um ræðir í 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI við lög um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, eins og þeim var breytt með lögum nr. 134/2009, átt hún rétt á atvinnuleysisbótum á grundvelli ákvæðisins til 28. febrúar 2010.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í þrjá mánuði var felld úr gildi, þar sem hún byggði á lögum nr. 134/2009 sem höfðu verið í gildi frá 1. janúar 2010, en kærandi hafði tekið á móti greiðslum úr sjúkrasjóði Eflingar fyrir þann tíma.

Kærandi nær því ekki að hafa starfað í þrjá mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hún sótti um greiðslu atvinnuleysisbóta. Hún nær því ekki lágmarki laganna um ávinnslu réttinda og getur ekki talist tryggð innan atvinnuleysisbótakerfisins skv. 15. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann var skráður í nám án þess að fyrir lægi námssamningur við Vinnumálastofnun. Hann uppfyllti því ekki skilyrði laganna og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Kærandi taldi sig hafa staðfest atvinnuleit sína rafrænt í febrúar og mars 2010 en staðfestingin hafi af einhverjum ástæðum ekki borist stofnuninni. Engin merki fundust í tölvukerfi Vinnumálastofnunar um að kærandi hefði reynt að staðfesta atvinnuleit sína rafrænt og hann lagði ekki fram afrit af tölvupósti þar sem fram kæmi að hann hafi staðfest atvinnuleit sína á því tímabili sem um ræðir. Hin kærða ákvörðun var með vísan til 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. gr. laga nr. 134/2009 staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var boðaður á námskeið á vegum Vinnumálastofnunar en mætti ekki. Ekki var talið að skýringar hans réttlættu fjarveru hans á námskeiðinu og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um endurkröfu ofgreiddra atvinnuleysisbóta var staðfest þrátt fyrir að viðurkennt væri af hálfu Vinnumálastofnunar að ofgreiðslan stafaði af mistökum stofnunarinnar.

Kærandi var ekki talinn vera í virkri atvinnuleit skv. 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu atvinnuleysisbóta því staðfest.

Í máli þessu reyndi á þágildandi 3. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi þar sem við töku hennar var brotið á 10. gr. og 13. gr. stjórnsýslulaga.

Mistök Vinnumálastofnunar leiddu til þess að atvinnuleitandi fékk greitt hærra bótahlutfall en ella, en Vinnumálastofnun hefur heimild til að breyta ákvörðun sem er röng að efni til sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta varðar tekjutengdar atvinnuleysisbætur skv. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta varðar tekjutengdar atvinnuleysisbætur skv. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Vegna mistaka Vinnumálastofnunar var bótahlutfall kæranda hækkað úr 84% í 100% í mars 2010. Þessi mistök voru leiðrétt rúmum mánuði síðar. Kærandi telur sig eiga rétt á 100%. Í lögum um atvinnuleysistryggingar eru ákvæði sem mæla fyrir um hvernig meta eigi ávinnslutímabil atvinnuleitanda og hvað skuli gera ef atvinnuleitandi af einhverjum ástæðum fær lægri eða hærri bótagreiðslur en hann á rétt á, sbr. 15. gr. laganna og 39. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ágreiningur í máli þessu snýst um það hvort kærandi hafi átt rétt til atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 6. ágúst til 28. september 2009, en hann flutti til útlanda 6. ágúst 2009. Kærandi uppfyllti ekki skilyrði þess að Vinnumálastofnun sé heimilt að greiða atvinnuleysisbætur til þess sem er í atvinnuleit erlendis skv. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var synjun Vinnumálastofnunar um greiðslu bóta því staðfest.

Með vísan til 2. mgr. 15. gr. laga um atvinnuleysisbætur taldist kærandi hafa áunnið sér 50% bótarétt úr Atvinnuleysistryggingasjóði. Ákvörðun Vinnumálastofnun var hrundið.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til 28. febrúar 2010. Ákvörðun Vinnumálastofnunar að greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda falli niður frá og með 1. mars 2010 var staðfest.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þriggja mánaða kærufrestur var liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu vísað frá.

Kærandi greiddi staðgreiðslu af reiknuðu endurgjaldi vegna vinnu sinnar, en náði ekki lágmarksviðmiðum í reglum skattyfirvalda fyrir reiknað endurgjald einstaklinga sem starfa við eigin rekstur sem listamenn. Með vísan til h-liðar 1. mgr. 18. gr. og 4. mgr. 19. gr. laga um atvinnuleysistryggingar á kærandi ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta.

Kæranda va gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir tiltekið tímabil að viðbættu 15% álagi skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ástæður þær sem kærandi færði fram fyrir því að hún hætti háskólanámi ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ekki taldar veigamiklar ástæður fyrir hendi til að taka mál kæranda upp að nýju skv. 2. mgr. 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Ástæður fyrir uppsögn á starfi teljast ekki gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir tiltekið tímabil að viðbættu 15% álagi skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en skýringar kæranda fyrir fjarveru sinni á boðuðu námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar voru ekki taldar réttlæta fjarveru hans á námskeiðinu og var ákvörðun Vinnumálastofnunar um tímabundna niðurfellingu á rétti hans til atvinnuleysisbóta staðfest. Kærandi sætir ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, og var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í 60 daga.

Í máli 54/2010 var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu vísað frá. Í máli 75/2010 brást kærandi skyldum sínum með fjarveru sinni í boðuðu viðtali með ráðgjafa skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Ekki var talið unnt að líta svo á að ástæður kæranda fyrir því að hætta námi teldust gildar ástæður skv. 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi fékk greiddar 83% atvinnuleysisbætur á grundvelli gagna sem hann lagði fram. Síðar lagði hann fram frekari gögn sem leiddu til þess að hann fékk 100% atvinnuleysisbætur. Hann krafðist 100% bóta frá upphaflegri umsókn en því var synjað. Vinnumálastofnun taldi ekki forsendur til að afturkalla hina fyrri ákvörðun sína í máli kæranda og úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi ekki ástæðu til að gera athugasemdir við þá afstöðu Vinnumálastofnunar, meðal annars vegna þess að það er umsækjanda um atvinnuleysisbætur að sjá til þess að upplýsingar um fyrri störf þeirra liggi fyrir áður en afstaða er tekin til umsókna þeirra.

Kærandi var í ráðningarsambandi þegar hann sótti um atvinnuleysisbætur og því ekki atvinnulaus í skilningi laganna.

Kærandi sótti um atvinnuleysisbætur í október 2009 og henni var boðið í atvinnuviðtal í janúar 2010. Staðhæfingar hennar þess efnis að hún gæti ekki tekið vinnunni vegna heilsufarsvandamála bárust fyrst í kjölfar atvinnutilboðsins. Vegna höfnunarinnar var bótaréttur kæranda felldur niður í 40 daga sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir skv. 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Ekki var talið unnt að líta svo á að ástæður kæranda fyrir því að hætta námi teldust gildar ástæður skv. 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Talið var að kærandi hafi hafnað þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og því staðfest að hann fengi ekki greiddar atvinnuleysisbætur í 40 daga.

Nám kæranda var lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna og átti hún því ekki rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta. Niðurstaða Vinnumálastofnunar var staðfest.

Kærðar voru tvær ákvarðanir Vinnumálastofnunar. Kærandi var skráður í nám við Háskólann í Reykjavík fyrir mistök. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var því felld úr gildi þar sem hún var reist á því að kærandi væri að sækja nám án þess að gera fyrst námssamning við Vinnumálastofnun. Jafnframt var hafnað endurgreiðslukröfu Vinnumálastofnunar en hún studdist við þá forsendu að kærandi hefði verið að sækja nám. Kærandi fór af landi brott án þess að láta Vinnumálastofnun vita fyrir fram. Með því braut hann á skyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun, og var ákvörðun stofnunarinnar staðfest hvað þetta varðaði.

Hin kærða ákvörðun var staðfest en kærandi hafnaði vinnumarkaðsúrræði í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi átti ekki rétt á að fá greiddar atvinnuleysisbætur í 40 daga.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Henni stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hún ekki haft nema að því tilskildu að hún myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Samkvæmt staðgreiðsluskrá Ríkisskattstjóra voru lögbundin gjöld ekki greidd vegna kæranda á ávinnslutímabili. Kærandi náði ekki lágmarksbótarétti og telst því ekki tryggð skv. 1. mgr. 15. gr., sbr. a-lið 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Synjun Vinnumálastofnunar um að nýta úttekt á séreignarsparnaði til hækkunar við útreikning á tekjutengdum atvinnuleysisbótum var staðfest.

Synjun Vinnumálastofnunar um að nýta úttekt á séreignarsparnaði til hækkunar við útreikning á tekjutengdum atvinnuleysisbótum var staðfest.

Kærandi sagði sjálf starfi sínu lausu vegna framkomu vinnuveitandans við systur hennar sem einnig starfaði hjá sama vinnuveitanda. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu töldust ekki gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga var staðfest.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni að þessu leyti fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki og var áfram sjálfstætt starfandi einstaklingur þrátt fyrir gildistöku laga nr. 37/2009. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta snýst um heimild Vinnumálastofnunar til að gera samning við atvinnuleitendur um úthlutun á sérstökum styrkjum úr atvinnuleysistryggingasjóði á grundvelli reglugerðar 12/2009. Ákvörðun Vinnumálastofnunarinnar um að synja kæranda um frumkvöðlasamning skv. 8. gr. reglugerðar nr. 12/2009 var staðfest.

Með a-lið 26. gr. laga nr. 134/2009 var sérstaklega tekið á stöðu þeirra sem voru í sambærilegri stöðu og kærandi í máli þessu, sbr. gildandi 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar. Á grundvelli þessa ákvæðis var hin kærða ákvörðun tekin.

Ekki talið í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Þegar kæra í máli þessu barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt hafi verið að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Talið var að ákvæði II til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 hafi átt við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Ákvæðið mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi sagði starfi sínu lausu og úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ekki hafi verið í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga var staðfest.

Kærandi sagði sjálf starfi sínu lausu. Ekki var talið í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga.

Talið var að ákvæði II til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 hafi átt við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Ákvæðið mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Sú starfsvenja Vinnumálastofnunar að krefjast þess að atvinnuleitendur skrái sig í virkri atvinnuleit 20.-25. hvers mánaðar styðst ekki við skráða réttarheimild. Þótt kærandi hafi ekki farið eftir starfsvenjum Vinnumálastofnunar að þessu leyti átti það sér ekki stoð í lögum að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til hans.

Kærandi var í svo miklu námi að nám hans var metið lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna og gat hann því ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á sama tíma.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu voru ekki taldar verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Úrskurðarnefndin taldi nám kæranda ekki hafa verið umfangsmikið. Skipulag kennslu var ennfremur þannig háttað að almennt ætti að vera hægt að gegna almennu starfi samhliða náminu. Ákvörðun Vinnumálastofnunar felld úr gildi.

Ástæður kæranda fyrir því að hætta námi ekki taldar gildar ástæður.

Ákvæði II til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 talið eiga við um kæranda.

Sú starfsvenja Vinnumálastofnunar að krefja atvinnuleitendur um að skrá sig í virkri atvinnuleit 20.-25. hvers mánaðar styðst ekki við skráða réttarheimild. Þótt kærandi hafi ekki farið eftir starfsvenjum Vinnumálastofnunar að þessu leyti stóðst það ekki lög að greiðslur atvinnuleysisbóta til hans væru stöðvaðar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Með hliðsjón af skýringum kæranda og læknisvottorði sem hann lagði fram bar Vinnumálastofnun að beita undantekningarreglu 4. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og svipta kæranda ekki greiðslu atvinnuleysisbóta í 40 daga á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laganna. Ákvörðunin felld úr gildi.

Kærandi var boðuð til fundar með erindi er sent var á það heimilisfang er hún hafði tilkynnt Vinnumálastofnun. Skýringar kæranda ekki taldar réttlæta fjarveru hennar á fundi stofnunarinnar þann 28. ágúst 2009 og að með fjarveru sinni var talið að hún hefði brugðist skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur eftir að hann varð námsmaður í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og uppfyllti því ekki lengur skilyrði laganna. Í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar bar honum að endurgreiða þá fjárhæð sem Vinnumálastofnun krafði hann um.

Kærandi stundar nám í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar. Undanþáguheimildir 2. og 3. mgr. 52. gr. laganna koma til skoðunar þegar nám er ekki lánshæft samkvæmt reglum um Lánasjóð íslenskra námsmanna. Nám kæranda er 30 ECTS einingar og telst lánshæft samkvæmt reglum Lánasjóðs íslenskra námsmanna. Undanþáguheimildirnar eiga því ekki við í máli þessu. Samkvæmt því sem að framan greinir er ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi eigi ekki rétt á atvinnuleysisbótum staðfest.