Úrskurðir og álit

Ákvörðunin Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 57. og 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir var staðfest. Kærandi hafnaði atvinnu eftir að hafa mætt einn vinnudag.  

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga, enda hafði kærandi hvorki gert grein fyrir skertri vinnufærni sinni í umsókn um atvinnuleysisbætur né lagt fram nein gögn þess efnis. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var því staðfest.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var staddur erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hann yrði ekki staddur á landinu á tilteknu tímabili. Hin kærða ákvörðun um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði var staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Um ítrekun var að ræða þar sem kærandi hafði áður hætt í starfi án gildra ástæðna, sbr. 56. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í þrjá mánuði var staðfest.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Mál þetta varðar 57. gr. sbr. einnig 3. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlæti höfnun hennar á umræddu atvinnutilboði og var ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest. Þar sem kærandi hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar var einnig staðfest að ítrekunaráhrif, sbr. 3. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, ætti við.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. og 4. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður bótarétt kæranda í tvo mánuði er því staðfest.  

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf hjá fyrirtæki á meðan hann þáði atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 23. gr. laga nr. 134/2009 sbr. og 4. gr. laga nr. 103/2011, og 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Þá var einnig staðfest að kæranda bæri að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur skv. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um  að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði, sbr. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 35. gr. a sömu laga, var staðfest. Í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda einnig gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Í eftirlitsferð fulltrúa aðila vinnumarkaðarins var komið að kæranda við störf á sama tíma og hann þáði greiðslur atvinnuleysisbóta. Atvik málsins voru talin sambærileg þeim sem lokið var með úrskurði í málum nr. 135/2011 og 140/2011. Atvik málsins voru ekki talin nægjanlega upplýst og talið að Vinnumálastofnun hafi brotið rannsóknarreglu stjórnsýslulaga, sbr. 10. gr. laganna, þegar hin kærða ákvörðun, skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, var tekin. Fallist var á kröfur kæranda í málinu og hin kærða ákvörðun felld úr gildi.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda ennfremur gert að endurgreiða ofgreiddar bætur ásamt 15% álagi, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Samkvæmt staðgreiðsluskrá ríkisskattstjóra hafði hvorki verið greitt tryggingagjald né laun vegna starfa kæranda. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á bótarétti A var því staðfest.

Kærð var sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að fella niður bótarétt kæranda vegna höfnunar hans á atvinnutilboði skv. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest og í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda einnig gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Málið varðar 59. sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006. Kærandi krafðist þess m.a. að tal um svik af sinni hálfu yrði dregið til baka og viðurkennt að hún hafi komið fram í málinu eins og vænta hefði mátt miðað við þær upplýsingar sem hún hafi fengið. Hin kærða ákvörðun var staðfest og kæranda gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta varðar 1. mgr. 59. gr. sbr. einnig 1. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggignar. Kærandi var staddur erlendis en hann tilkynnti Vinnumálastofnun ekki fyrirfram að hann yrði ekki staddur á landinu á tilteknu tímabili. Kærandi hefur fært fram þau rök að hann hafi fengið rangar leiðbeiningar í símtali sínu við Vinnumálastofnun. Honum hafi verið tjáð að hann þyrfti einungis að tilkynna um ferðina með rafrænni skráningu á atvinnuleit þegar hann væri tilbúinn til vinnu á ný. Hafi hann farið eftir þeim leiðbeiningum. Veittar eru upplýsingar á kynningarfundum Vinnumálastofnunar, meðal annars með afhendingu bæklinga. Einnig verður til þess að líta að tíðkanlegt er að launþegar upplýsi vinnuveitendur sínar um fjarvistir vegna dvalar erlendis en réttarsamband atvinnuleitanda og Vinnumálastofnunar er um sumt eðlislíkt því sem er á milli launþega og vinnuveitanda. Þessu til viðbótar hafa um nokkurt skeið verið veittar upplýsingar um réttindi og skyldur atvinnuleitenda á heimasíðu Vinnumálastofnunar. Þar sem kærandi hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar sætir hann ítrekunaráhrifum, sbr. 3. mgr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.    

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 17. gr. laga nr. 134/2009. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest.

Ekki var fallist á að skýringar kæranda réttlættu höfnun hennar á atvinnutilboði með vísan til 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. mgr. 9. gr. sömu laga, enda lá hvorki fyrir læknisvottorð þegar Vinnumálastofnun tók ákvörðun í máli þessu né var það tekið fram í umsókn um atvinnuleysisbætur að kærandi stríddi við skerta vinnufærni. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er því staðfest.

Kærandi tók þátt í vinnumarkaðsaðgerð með því að gera samning við Vinnumálastofnun um þróun eigin viðskiptahugmyndar í samræmi við 7. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi vann áfram að rekstri fyrirtækisins eftir að samningur um þróun eigin viðskiptahugmyndar hafði runnið út án þess að tilkynna það til Vinnumálastofnunar eins og henni bar að gera skv. 3. mgr. 9. gr., sbr. 2. mgr. 14. gr., laga um atvinnuleysistryggingar. Þá gat kærandi ekki talist í virkri atvinnuleit skv. 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem hún vann við fyrirtæki sitt. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur að viðbættu 15% álagi skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi stofnaði VSK-númer og hóf eigin rekstur og var starfandi sem sjálfstætt starfandi einstaklingur á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur. Samkvæmt f- og g-lið 1. mgr. 18. gr. laga um atvinnuleysistryggingar átti kærandi ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta. Kærandi kvaðst hafa fengið þau ráð hjá Vinnumálastofnun að opna VSK-númer og ef hann fengi tekjur af starfseminni ætti hann að tilkynna þær á heimasíðu Vinnumálastofnunar. Engum gögnum er til að dreifa sem staðfesta þessa frásögn kæranda, til dæmis er ekkert skráð um þetta atriði í samskiptasögu Vinnumálastofnunar. Óvarlegt þótti að leggja til grundvallar við úrlausn málsins að kærandi hafi fengið rangar leiðbeiningar Vinnumálastofnunar sem síðan urðu til þess að kærandi hóf eigin atvinnurekstur. Hin kærða ákvörðun var staðfest. Í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var kæranda gert að standa skil á ofgreiddum atvinnuleysisbótum ásamt 15% álagi.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er staðfest þar sem kærandi brást skyldum sínum með því að tilkynna ekki um fjarveru sína á námskeiði stofnunarinnar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að greiða kæranda ekki fullar atvinnuleysisbætur fyrr en að loknum 39 virkum dögum frá umsóknardegi var staðfest með vísan til 4. mgr. 51. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, enda hafi kærandi ekki uppfyllt skilyrði laganna á þeim tíma er hún sótti um bæturnar þar sem hún hafði fengið greidda 39 orlofsdaga við starfslok.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta með vísan til starfsloka kæranda á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistrygginga var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest sem og sú ákvörðun stofnunarinnar að kæranda bæri að endurgreiða atvinnuleysisbætur skv. 2. mgr. 39. gr. laganna.

Staðfestar voru ákvarðanir Vinnumálastofnunar um að kærandi ætti ekki rétt á atvinnuleysisbótum skv. 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og um að kærandi skuli endurgreiða stofnuninni ofgreiddar atvinnuleysisbætur auk 15% álags.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og endurgreiðslu atvinnuleysisbóta skv. 2. mgr. 39. gr. sömu laga var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnutryggingar, enda hafði kærandi ekki upplýst stofnunina um skerta vinnufærni eins og honum bar að gera.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda var staðfest, enda í ljós leitt að kærandi var starfandi á innlendum vinnumarkaði á sama tíma og hann þáði atvinnuleysisbætur og upplýsti ekki um að atvinnuleit hans hafi verið hætt. Komst úrskurðarnefndin að þeirri niðurstöðu að með háttsemi sinni hafi kærandi brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í þrjá mánuði var staðfest með vísan til 3. mgr. 9. gr. og 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Auk þess var kærandi látinn sæta ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laganna, þar sem hún hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laganna.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður greiðslur atvinnuleysisbóta í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, enda gætti kærandi ekki að skyldu sinni að láta stofnunina vita um breytingar á högum hans þegar hann varð fyrir slysi og fékk greiddar tryggingabætur í kjölfarið. Þá kvað úrskurðarnefndin á um að ofgreiddum atvinnuleysisbótum skyldi skuldajafnað við síðar tilkomnar greiðslur atvinnuleysisbóta.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að réttur kæranda til tekjutengdra atvinnuleysisbóta hafi verið fullnýttur var staðfest með vísan til 29. og 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, enda hafi kærandi farið aftur inn í kerfið eftir skemmri tíma en 24 mánuði á vinnumarkaði.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar því ástæður hennar fyrir námslokum voru ekki taldar gildar.

Ákvarðanir Vinnumálastofnunar um niðurfellingu atvinnuleysisbóta kæranda í samtals fimm mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eru staðfestar.

Kæru var vísað frá því ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt væri að kæran barst að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar.

Hrundið var ákvörðun Vinnumálastofnunar, sem tekin var á grundvelli 1. mgr. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, þess efnis að kærandi skyldi ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún hefði starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði, enda þáði hún ekki laun fyrir vinnu sem hún innti af hendi einn dag á útihátíð.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga til kæranda skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest. Auk þess skuli kærandi endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur að upphæð 100.724 kr. skv. 3. málsl. 60. gr. laganna og 1. málsl. 2. mgr. 39. gr.

Kæran barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á greiðslu atvinnuleysisbóta til kæranda með vísan til 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um stöðvun á greiðslum atvinnuleysistrygginga skv. 1. og 2. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var felld úr gildi með vísan til þess að nám kæranda hafi verið innan þeirra marka sem heimilt er samkvæmt ákvæði 2. mgr. 52. gr. laganna.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði og endurgreiðslu atvinnuleysisbóta var staðfest skv. 1. mgr. 59. gr. og 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en kærandi hafi haldið af landi brott án þess að láta stofnunina vita af því samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á umsókn um atvinnuleysisbætur var staðfest með vísan til 15. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi sótti að nýju um atvinnuleysisbætur og kom þá inn á sama bótatímabil skv. 3. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Úrskurðarnefndin taldi að annmarkar hefðu verið á meðferð málsins hjá Vinnumálastofnun áður en hin kærða ákvörðun var tekin. Leiðbeiningar sem kæranda voru veittar voru ekki fullnægjandi, sbr. 7. gr. stjórnsýslulaga. Rannsókn málsins var ábótavant, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga. Ákvörðunin var ekki tilkynnt kæranda með fullnægjandi hætti, sbr. 1. mgr. 20. gr. stjórnsýslulaga. Af því leiddi að andmælaréttur kæranda var ekki virtur með fullnægjandi hætti, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga. Hin kærða ákvörðun var því ómerkt og Vinnumálastofnun gert að taka málið fyrir nýju.

Mál þetta varðar bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Með ákvörðun meirihluta úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða var hinni kærðu ákvörðun hrundið. Með ákvörðun minni hluta nefndarinnar var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta varðar kröfu kæranda um leiðréttingar á útreikningum tekjutengdra atvinnuleysisbóta, greiðslu atvinnuleysisbóta fyrir tiltekið tímabil en þá fórst fyrir hjá honum að staðfesta atvinnuleit sína og loks óskar kærandi leiðréttingar á skerðingu þeirri sem lífeyrissjóðsgreiðslur til hans hafa valdið á atvinnuleysisbótum hans. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun samþykkti umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur, en með vísan til námsloka kæranda var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar bætur fyrir, með vísan til 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun hafnaði umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur þar sem umbeðin vottorð vinnuveitenda bárust ekki og því hafi ekki verið ljóst hvort 1. gr., 1. mgr. 9. gr. og a-liður 1. mgr. 13. gr., sbr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, um skilyrði fyrir atvinnuleysistryggingum og virka atvinnuleit væru uppfyllt. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun samþykkti umsókn kæranda um atvinnuleysisbætur en með vísan til starfsloka var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar bætur fyrir skv. 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða staðfesti ákvörðunina.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar varðandi það að hafna þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Skilyrði þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur er að fyrir liggi umsókn kæranda þar að lútandi skv. 1. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki lá fyrir umsókn frá kæranda fyrr en 8. nóvember 2010 og þótti því nauðsyn bera til að staðfesta hina kærðu ákvörðun þess efnis að hann ætti ekki rétt á greiðslum atvinnuleysisbóta á tímabilinu frá 1. nóvember til 7. nóvember 2010.

Vinna kæranda á ávinnslutímabili bótaréttar náði ekki því lágmarki sem kveðið er á um í 19. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi sótti að nýju um atvinnuleysisbætur í janúar 2011 og kom þá inn á sama bótatímabil skv. 3. mgr. 29. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinna kæranda á ávinnslutímabili bótaréttar náði ekki því lágmarki sem kveðið er á um í 19. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á c-lið 3. gr., 5. mgr. 14. gr. og 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um synjun á umsókn um greiðslu atvinnuleysistrygginga var hrundið. Kærandi á rétt til atvinnuleysisbóta frá lokum vorannar 2010 að öðrum skilyrðum laganna uppfylltum.

Við töku ákvörðunar Vinnumálastofnunar var brotið á rannsóknareglunni, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Ekkert í gögnum málsins gefur til kynna að Vinnumálastofnun hafi gefið kæranda kost á því að andmæla hinni fyrirhugaðu ákvörðun áður en hún var tekin þrátt fyrir að ákvörðunin væri óhjákvæmilega íþyngjandi fyrir kæranda. Úrskurðarnefndin taldi að um væri að ræða brot á andmælareglunni, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta snýr að 39. og 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta varðar 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 vegna náms kæranda og 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar um endurgreiðslu atvinnuleysisbóta.

Úrskurðarnefndin taldi Vinnumálastofnun hafa brotið á rannsóknareglunni, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 við meðferð máls þessa. Ennfremur var kæranda ekki gefinn kostur á að andmæla hinni fyrirhugaðu ákvörðun áður en hún var tekin þrátt fyrir að ákvörðunin væri óhjákvæmilega íþyngjandi fyrir kæranda, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Vinnumálastofnun krefur kæranda um ofgreiddar atvinnuleysisbætur, en gerir ekki kröfu um greiðslu 15% álags enda má rekja ástæður máls þessa til mistaka hjá Vinnumálastofnun. Krafa stofnunarinnar er reist á 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi taldi endurkröfu Vinnumálastofnunar ekki eiga sér stoð í lögum þar eð stofnunin hafi gert mistök við meðferð málsins og kærandi hafi í góðri trú tekið á móti greiðslu atvinnuleysisbóta. Á þessar málsástæður kæranda féllst úrskurðarnefndin ekki.

Vinnumálastofnun bar að leiðbeina kæranda um að hann gæti átt rétt til að gerður yrði við hann námssamningur skv. 5. mgr. reglugerðar nr. 12/2009 þegar stofnuninni var ljóst að hann félli ekki undir auglýst skilyrði átaks sem farið var í vorið 2011. Þetta gerði Vinnumálastofnun ekki þrátt fyrir skyldu sína skv. 7. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Vinnumálastofnun gætti ekki meðalhófsreglu sömu laga í 12. gr. Á grundvelli þess var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og lagt fyrir Vinnumálastofnun að taka beiðni kæranda fyrir að nýju.

Ekki var talið að til staðar væri ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu vísað frá.

Kæran barst að liðnum kærufresti og var vísað frá.

Felld var úr gildi sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að láta kæranda sæta frádrætti á atvinnuleysisbótum, fyrir þrjá daga er hún var óvinnufær samkvæmt læknisvottorði og fjarverandi frá námskeiði á vegum stofnunarinnar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi ætti ekki rétt á tekjutengdum atvinnuleysisbótum skv. 7. mgr. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest.

Felld var úr gildi ákvörðun Vinnumálastofnunar um að fella niður rétt kæranda til atvinnuleysistrygginga í tvo mánuði á grundvelli 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að hafna umsókn kæranda á grundvelli 46. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var staðfest.

Málið varðar 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Frávísun. Ekki hafði verið tekin kæranleg ákvörðun í málinu.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar sem tekin var á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Málið varðar 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar sem tekin var á grundvelli 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hún hafi verið við vinnu samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur.

Ekki lá fyrir ákvörðun Vinnumálastofnunar í máli þessu og var því vísað frá.

Áður en hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var tekin var kæranda ekki boðið að andmæla hinni fyrirhugaðu ákvörðun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Með ákvörðuninni var ekki farið eftir þeim reglum sem gilda þegar atvinnuleitandi hafnar þátttöku í vinnumarkaðsaðgerð, sbr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þessir annmarkar á hinni kærðu ákvörðun leiddu til þess að hún var felld úr gildi.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Skýringar kæranda á fjarveru sinni í boðað viðtal á vegum Vinnumálastofnunar voru ekki taldar réttlæta fjarveru hennar í viðtalinu. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar er staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi reyndist ekki reiðubúin að taka því starfi sem í boði var, og sætti því tveggja mánaða biðtíma á grundvelli 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi hafði ekki starfað í þrjá mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hún sótti um greiðslu atvinnuleysisbóta skv. 2. mgr. 15. gr. laga um atvinnuleysistrygginga og náði því ekki lágmarki laganna um ávinnslu réttinda. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, en þar er kveðið á um almenn skilyrði fyrir atvinnuleysistryggingum launamanna. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi uppfyllti ekki skilyrði laga um atvinnuleysistryggingar á þeim tíma er hún sótti um atvinnuleysisbætur hjá Vinnumálastofnun, þar sem hún þáði greiðslur endurhæfingalífeyris á sama tíma, sbr. 1. mgr. 51. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar var tekin á grundvelli 1. mgr. 58. gr., sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, en kærandi hafði áður sætt biðtíma á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laganna vegna starfsloka. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi þáði dagpeninga úr sjúkrasjóði á sama tíma og hún fékk greiddar atvinnuleysisbætur. Því var talið að hún hafi veitt Vinnumálastofnun vísvitandi rangar upplýsingar í umsókn og hafi borið að láta hana sæta biðtíma í 40 daga.

Kæra barst að liðnum þriggja mánaða kærufresti, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var talið afsakanlegt að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993.

Hin kærða ákvörðun var reist á röngum lagagrundvelli, þar sem beita hefði átt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar í málinu í stað 59. gr. laganna eins og gert var. Þar sem viðurlög samkvæmt 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar eru afar íþyngjandi í garð atvinnuleitenda, verður að veita þeim kost á að leita endurskoðunar á ákvörðun sem reist er á ákvæðinu. Af þessari ástæðu gat úrskurðarnefndin ekki afgreitt málið og var hin kærða ákvörðun ómerkt og Vinnumálastofnun falið að taka málið til löglegrar meðferðar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Fjallað er um heimild til að gera námssamning í lögum um vinnumarkaðsaðgerðir, nr. 55/2006, en skv. 12. gr. laganna eru námsúrræði einn flokkur vinnumarkaðsaðgerða. Kærandi uppfyllti ekki skilyrði þess að fá gerðan námssamning við Vinnumálastofnun, þar sem hann hafði ekki starfað á innlendum vinnumarkaði í sex mánuði áður en hann sótti um gerð námssamnings. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi kveðst ekki hafa efni á að halda námi áfram. Það er mat úrskurðarnefndarinnar að þær ástæður séu ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og ber því að láta kæranda sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysistrygginga. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Málið lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. a-lið 18. gr. laga nr. 134/2009 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var kærandi látinn sæta tveggja mánaða biðtíma eftir greiðslu atvinnuleysistrygginga.

Mál þetta lýtur að túlkun á 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að brotið hafi verið gegn andmælarétti kæranda, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Hin kærða ákvörðun var ómerkt og málinu vísað aftur til löglegrar meðferðar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Kæranda var einnig gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á meðan hún var stödd erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á meðan hún var stödd erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann þáði á meðan hann var staddur erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest. Að auki bar kæranda að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hún þáði á meðan hún var stödd erlendis og uppfyllti ekki skilyrði um greiðslu atvinnuleysistrygginga, sbr. 3. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda og kærandi skuli ekki eiga rétt á greiðslu atvinnuleysistrygginga fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði var staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir umrætt tímabil.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var málinu vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var máli þessu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda og kærandi skuli ekki eiga rétt á greiðslu atvinnuleysistrygginga fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði var staðfest. Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir umrætt tímabil.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda var staðfest. Þá var ákveðið að hann ætti ekki rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hann hefði starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði og honum var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur.

Mál þetta byggir á 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslu atvinnuleysisbóta til kæranda og kærandi skuli ekki eiga rétt á atvinnuleysisbótum fyrr en hún hafi starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði var staðfest.

Kæra í máli þessu barst að liðnum kærufresti og var máli þessu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða endurupptók mál þetta í kjölfar álits umboðsmanns Alþingis. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu á rétti kæranda til atvinnuleysisbóta í þrjá mánuði, sem byggst hafði á 1. mgr. 55. gr. og 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, var felld úr gildi.

Mál þetta varðar 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Þegar kæra í máli þessu barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Af þeim sökum var málinu vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi ekki verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Beri því að staðfesta ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði.

Ekki var talið að leitt hefði verið leitt í ljós að kærandi hefði átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi átti því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Vegna fjarveru kæranda á boðað námskeið á vegum Vinnumálastofnunar var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði frá og með degi ákvörðunar sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Bráðabirgðaákvæði VI laga um atvinnuleysistryggingar tók breytingum með a-lið 26. gr. laga nr. 134/2009, sbr. gildandi 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar. Þar sem kærandi þáði greiðslu atvinnuleysisbóta sem sjálfstætt starfandi einstaklingur á grundvelli ákvæðisins á tímabilinu 21. nóvember 2008 til ársloka 2009 bar að stöðva greiðslu atvinnuleysisbóta til hans frá og með 1. mars 2010 að telja. Hin kærða ákvörðun var því tekin á réttum lagagrundvelli og var því staðfest.

Fallist var á að kostnað kostnaður kæranda við eldsneytiskaup á þeim tíma er búferlaflutningar áttu sér stað mætti rekja til búferlaflutninga vegna atvinnuleitar hans, sbr. 14. gr. reglugerðar 12/2009. Samkvæmt 16. gr. reglugerðarinnar skal miða við 80% af útlögðum kostnaði.

Vegna fjarveru kæranda á námskeiði á vegum Vinnumálastofnunar var réttur hennar til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði frá og með degi ákvörðunar sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hennar felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hans felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Í máli þessu voru endurskoðaðar tvær ákvarðanir Vinnumálastofnunar. Við meðferð Vinnumálastofnunar á fyrri ákvörðuninni var talið að brotið hefði verið á andmælareglunni, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Ekki var talið að leitt hafi verið í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og átti hann því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var felld úr gildi. Varðandi seinni ákvörðunina brást kærandi skyldu sinni með fjarveru sinni á boðuðum fundi Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hans felldur niður frá og með degi ákvörðunar í 60 daga sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr., 1. mgr. 59. gr., og 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun boðaði kæranda á fund sem hann mætti ekki á. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vinnumálastofnun boðaði kæranda á fund sem hann mætti ekki á. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vinnumálastofnun taldi mál þetta varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Úrskurðarnefndin taldi að Vinnumálastofnun hefði borið að rannsaka mál kæranda betur áður en endanleg ákvörðun var tekin. Sérstaklega var talin nauðsyn á að vanda málsmeðferð þar sem niðurstaða málsins gat orðið mjög íþyngjandi fyrir kæranda. Talið var að við meðferð máls kæranda hafi verið brotið alvarlega á rannsóknarreglu stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 og var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og málinu vísað til Vinnumálastofnunar að nýju til löglegrar meðferðar.

Vinnumálastofnun taldi kæranda hafa hafnað atvinnutilboði. Úrskurðarnefndin féllst ekki á að kærandi hefði með sannanlegum hætti vikið sér undan því að mæta í atvinnuviðtal og voru atvik málsins því ekki talin falla undir síðari málslið 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Kærandi þáði slysadagpeninga frá Sjúkratryggingum Íslands á sama tíma og hann sótti um greiðslur atvinnuleysistrygginga frá Vinnumálastofnun og að hann lét þess ekki getið að hann væri að þiggja fyrrgreindar greiðslur. Með þessu taldist kærandi hafa brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í tæpar 2 vikur án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna fjarveru kæranda var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í 2 mánuði með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur m.a. að túlkun á 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. einnig 3. mgr. 54. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi og fallist var á þá kröfu kæranda að hann fái greiddar tekjutengdar atvinnuleysisbætur.

Kærandi sem var á atvinnuleysisbótum þáði laun án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Fallist var á þær röksemdir Vinnumálastofnunar að svipta kæranda atvinnuleysisbótum og að hann eigi ekki rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hann sækir aftur um atvinnuleysisbætur skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. c-lið 3. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í 5 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þessari brottför sinni fyrr en eftir að Vinnumálastofnun hafði sent henni fyrirspurn um málið. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í 6 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þessari brottför sinni fyrr en eftir að Vinnumálastofnun hafði sent henni fyrirspurn um málið. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, um breytingu á lögum um nr. 54/2006. Óumdeilt var að kærandi dvaldi erlendis á tilteknu tímabili án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Á því tímabili var hún því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og hafði brotið þá skyldu sína sem atvinnuleitandi að upplýsa Vinnumálastofnun um breytta hagi sína. Ákvörðunin var staðfest.

Mál þetta lýtur meðal annars að 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var erlendis í 20 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þeirri dvöl fyrir fram. Hegðun kæranda var ekki talin falla undir síðari málslið 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því var ekki hægt að beita því ákvæði við úrlausn málsins. Hinni kærðu ákvörðun var breytt í þá veru að kærandi glati rétti til greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði, sbr. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 1. mgr. 20. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að . 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 20. gr. laga nr. 134/2009, en þar er fjallað um það þegar starfi eða atvinnuviðtali er hafnað. Niðurfelling bótaréttar í 2 mánuði var staðfest.

Í máli þessi liggur fyrir að kærandi sem þáði greiðslur atvinnuleysisbóta tilkynnti Vinnumálastofnun ekki um vinnu hjá tilteknu útgerðarfélagi. Háttsemi hans var talin falla undir framangreint 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistrygginga og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi var í námi í skilningi c-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur. Um nám var að ræða sem ekki var á háskólastigi og áttu því undantekningarreglur 2. mgr. og 3. mgr. 52. gr. ekki við. Kærandi lét ekki Vinnumálastofnun vita fyrir fram af náminu en það bar henni að gera, sbr. til dæmis 1. mgr. og 3. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest, sbr. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi mætti ekki í vinnuviðtal og hún boðaði hvorki forföll né óskaði eftir öðrum viðtalstíma. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 8. gr. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Í máli þessu er ekki til staðar ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga.

Ekki var fallist á að kæranda hafi verið boðið starf með sannanlegum hætti, eins og gert er ráð fyrir þegar beitt er viðurlögum samkvæmt 1. mgr. 57. gr. Hinni kærðu ákvörðun var hrundið.

Mál þetta snýst um hlutfall réttar kæranda til tekjutengda atvinnuleysisbóta en hún var í 80% starfi þegar hún missti vinnu sína sbr. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ekki var talið unnt að líta svo á að gildar ástæður hafi legið að baki uppsögn kæranda úr starfi sínu. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Úrskurðarnefndarin taldi að þær ástæður sem kærandi færði fram væru ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um tímabundna niðurfellingu bóta­réttar kæranda var staðfest.

Kærandi hafði verið í hlutastarfi í skilningi 17. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hún upplýsti ekki um starfið sem var hjá fyrirtæki sem var að fullu í eigu kæranda. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 19. apríl 2010, var kærandi boðaður með sannanlegum hætti á fund í skilningi 3. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi mætti ekki á fundinn. Með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun staðfest.

Með hliðsjón af 3. mgr. 9. gr., c-liðar 1. mgr. 13. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er sú ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á því tímabili sem hún var stödd erlendis og að fella skuli niður bótarétt hennar í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi fékk greiddar of lágar atvinnuleysisbætur sbr. 5. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinn kærði úrskurður var felldur úr gildi.

Kæranda var ekki veittur kostur á að andmæla ákvörðun Vinnumálastofnunar og var það talinn verulegur ágalli við meðferð málsins. Það var mat úrskurðarnefndarinnar að svo gróflega hafi verið brotið á rétti kæranda til að andmæla hinni kærðu ákvörðun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, að óhjákvæmilegt væri að fella hana úr gildi.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta­réttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur frá Vinnumálastofnun á sama tíma og hún starfaði hjá sveitarfélaginu B samkvæmt samningi um starfsþjálfun skv. 3. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki. Kæranda var gert að endurgreiða hið ofgreidda fé skv. 3. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ekki var talið að kærandi hefði verið boðaður í viðtal með eðlilegum og sanngjörnum hætti þannig að honum hafi verið gert mögulegt að sinna boðun í viðtal við náms- og starfsráðgjafa og ekki talið að kærandi hafi hafnað þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinni kærðu ákvörðun var því hrundið.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þegar kærandi sótti um atvinnuleysisbætur var hún í námi og hafði sótt um nám á næstu önn. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi braut gegn trúnaðarskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann hélt af landi brott án þess að láta af því vita fyrir fram, sbr. 3. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því bar að láta hann sæta viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laganna. Að auki ber honum að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk á meðan hann var erlendis, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi braut á trúnaðarskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann hélt af landi brott án þess að láta af því vita fyrir fram, sbr. 3. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því bar að láta hann sæta viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laganna. Að auki ber honum að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk á meðan hann var erlendis, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var talið að skýringar kæranda á fjarveru hans í fjögur skipti á boðuðu námskeiði réttlættu þá fjarveru. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þegar kæra kæranda barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt hafi verið að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kærandi lét Vinnumálastofnun ekki vita af því fyrirfram að hún myndi dvelja erlendis eins og henni bar að gera. Samkvæmt 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar leiddi brot þetta til þess að kærandi átti ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en að liðnum tveimur mánuðum er ella hefðu verið greiddar bætur fyrir. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi er sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. b-lið 3. gr. laganna, eins og þeim lið var breytt með 1. gr. laga nr. 37/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta varðar 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem fjallað er um það þegar starfi eða atvinnuviðtali er hafnað. Ákvörðunin var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Engin kæranleg stjórnvaldsákvörðun hefur verið tekin í máli þessu og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. einnig 13. og 14. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kæran barst að liðnum kærufresti en með tilliti til aðstæðna var litið svo á að það hafi verið afsakanlegt, sbr. 1. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. einnig 13. og 14. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ekki var til staðar í máli þessu ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur og lét ekki Vinnumálastofnun vita fyrirfram þegar hann tók að sér tilfallandi verkefni sem verktaki. Með þessu braut hann á skyldum sínum skv. 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. einnig 3. mgr. 9. gr. sömu laga. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Kærandi mætti ekki sem skyldi í námskeið á vegum Vinnumálastofnunar. Þar sem hún hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar sætti hún ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, og var réttur hennar til atvinnuleysisbóta felldur niður í þrjá mánuði.

Kærandi taldi sig hafa staðfest atvinnuleit sína rafrænt í febrúar og mars 2010. Engin merki fundust í tölvukerfi Vinnumálastofnunar um að kærandi hefði reynt að staðfesta atvinnuleit sína rafrænt. Hin kærða ákvörðun var því staðfest með vísan til 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. gr. laga nr. 134/2009.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ekki talið að ástæður þess að kærandi ákvað að halda ekki áfram störfum hjá vinnuveitanda sínum gætu talist gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. Niðurstaða Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Kærandi var sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og því giltu hinar almennu reglur IV. kafla laganna um réttarstöðu hans. Þar sem hann hafði ekki stöðvað rekstur sinn og lagt fram staðfestingu þess efnis, var rétt af hálfu Vinnumálastofnunar að hafna umsókn hans um greiðslu atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Kærandi mætti ekki í boðað viðtal hjá Vinnumálastofnun. Með fjarveru sinni brást hann skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Niðurstaða máls þessa byggðist á grundvelli a-liðar 26. gr. laga nr. 134/2009, sbr. 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Kærandi var skráður í flokk A5 sem sjálfstætt starfandi einstaklingur og var lágmarksviðmiðun fyrir reiknað endurgjald 517 þúsund kr. á mánuði. Kærandi greiddi sér einungis hluta þessara lágmarksviðmiðunarlauna eða 47%. Samkvæmt reglum laga um atvinnuleysistryggingar gat hann því ekki eignast meiri rétt til greiðslna úr atvinnuleysisbótakerfinu og var ákvörðun Vinnumálastofnunar því staðfest.

Þar sem kærandi hafði fengið greiddar atvinnuleysisbætur á því tímabili sem um ræðir í 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI við lög um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, eins og þeim var breytt með lögum nr. 134/2009, átt hún rétt á atvinnuleysisbótum á grundvelli ákvæðisins til 28. febrúar 2010.

Kærandi nær því ekki að hafa starfað í þrjá mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hún sótti um greiðslu atvinnuleysisbóta. Hún nær því ekki lágmarki laganna um ávinnslu réttinda og getur ekki talist tryggð innan atvinnuleysisbótakerfisins skv. 15. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann var skráður í nám án þess að fyrir lægi námssamningur við Vinnumálastofnun. Hann uppfyllti því ekki skilyrði laganna og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í þrjá mánuði var felld úr gildi, þar sem hún byggði á lögum nr. 134/2009 sem höfðu verið í gildi frá 1. janúar 2010, en kærandi hafði tekið á móti greiðslum úr sjúkrasjóði Eflingar fyrir þann tíma.

Ágreiningur í máli þessu snýst um það hvort kærandi hafi átt rétt til atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 6. ágúst til 28. september 2009, en hann flutti til útlanda 6. ágúst 2009. Kærandi uppfyllti ekki skilyrði þess að Vinnumálastofnun sé heimilt að greiða atvinnuleysisbætur til þess sem er í atvinnuleit erlendis skv. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var synjun Vinnumálastofnunar um greiðslu bóta því staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um endurkröfu ofgreiddra atvinnuleysisbóta var staðfest þrátt fyrir að viðurkennt væri af hálfu Vinnumálastofnunar að ofgreiðslan stafaði af mistökum stofnunarinnar.

Kærandi var ekki talinn vera í virkri atvinnuleit skv. 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu atvinnuleysisbóta því staðfest.