Úrskurðir og álit

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ástæður þær sem kærandi gaf fyrir því að hætta námi voru ekki taldar gildar skýringar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Niðurstaða Vinnumálastofnunar var staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Með hliðsjón af ákvæðum 3. mgr. 9. gr., 10. gr., 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Kærandi var ekki talinn hafa átt sök á uppsögn sinni í skilningi 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var felld úr gildi.

Samkvæmt 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þarf umsækjandi atvinnuleysisbóta að vera í virkri atvinnuleit til að eiga rétt á þeim. Þar sem umsókn kæranda barst eftir að hann hafði flutt búferlum erlendis gat hann ekki talist vera í virkri atvinnuleit í skilningi framangreindra ákvæða. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga var staðfest.

Með hliðsjón af ákvæðum 9. gr., 10. gr., 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Aðstæður kæranda gáfu tilefni til að ætla að ákvörðun hennar um að halda ekki áfram námi væru gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, m.a. vegna skorts á leiðbeiningum af hálfu Vinnumálastofnunar um hvaða breytingar lög nr. 37/2009 hefðu í för með sér og því hversu takmörkuðu námi hún var í samhliða fæðingarorlofi vorið 2009. Hin kærða ákvörðun felld úr gildi.

Kærandi sinnti ekki þeirri skyldu sinni að tilkynna Vinnumálastofnun um áframhaldandi atvinnuleit hér á landi innan sjö virkra daga frá komudegi til landsins eins og skylt er skv. 1. mgr. 46. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun staðfest.

Með hliðsjón af ákvæðum 9., 10. 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslur til kæranda staðfest.

Af gögnum málsins virðist ljóst að boðunarbréf Vinnumálastofnunar á fund barst kæranda með eðlilegum hætti. Í boðunarbréfinu var kæranda boðið að gera viðvart ef hann gæti ekki mætt á boðuðum fundartíma og tekið fram að með því að mæta ekki gæti hann misst rétt til bóta. Þær skýringar sem hann gaf fyrir fjarvist sinni réttlæta ekki fjarveru hans af fundinum. Niðurstaða Vinnumálastofnunar staðfest.

Upplýsingar í málinu benda til þess að tvö mál sem virðast sambærileg hafi fengið ólíka meðhöndlun af hálfu Vinnumálastofnunar. Tilefni til að rannsaka málið betur og ekki talið unnt að bæta úr því á vettvangi úrskurðarnefndarinnar. Nauðsynlegt að fella hina kærðu ákvörðun úr gildi og vísa málinu aftur til Vinnumálastofnunar til löglegrar meðferðar.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn sinni ekki taldar gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Kærandi sagði sjálfur starfi sínu lausu. Ekki var í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögninni hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Ákvörðun kæranda að segja starfi sínu lausu, án þess að hafa tryggt sér annað starf í staðinn, studdist ekki við gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun staðfest.

Annmarkar á rannsókn málsins hjá Vinnumálastofnun, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga og hin kærða ákvörðun því felld úr gildi og málinu vísað aftur til Vinnumálastofnunar til löglegrar meðferðar.

Annmarkar á rannsókn málsins hjá Vinnumálastofnun, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga og hin kærða ákvörðun því felld úr gildi og málinu vísað aftur til Vinnumálastofnunar til löglegrar meðferðar.

Kærandi var með gildan ráðningarsamning þegar hann sótti um atvinnuleysisbætur og því ekki atvinnulaus í skilningi laganna.

Sök kæranda að missa starf sitt í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Talið rétt að fresta bótagreiðslum kæranda í 60 daga.

Kærandi var með gildan ráðningarsamning þegar hún sótti um atvinnuleysisbætur og var því ekki atvinnulaus í skilningi laganna.

Niðurfelling bótaréttar í 60 daga er staðfest.

Kærandi sem naut atvinnuleysistrygginga dvaldi erlendis á tilteknu tímabilinu án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Hann var því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðfest sú ákvörðun að fresta greiðslu atvinnuleysisbóta um 60 daga.

Vinnumálastofnunar synjaði kæranda um atvinnuleysisbætur þar sem hann tilkynnti of seint um atvinnuleit sína á innlendum vinnumarkaði eftir að hafa nýtt sér E303 vottorðið erlendis.

Uppsögn úr starfi. Ekki var leitt í ljós að kærandi ætti sök á uppsögn í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var því felld úr gildi.

Tekjutengdar atvinnuleysisbætur. Bótatímabil.

Kærandi dvaldi erlendis og var sá tími dreginn frá því tímabili sem hann hefði annars fengið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir.

Ástæða kæranda fyrir því að hætta í námi var ekki talin gild.

Kærandi hafði ekki staðið skil á greiðslu tryggingagjalds og staðgreiðsluskatts af reiknuðu endurgjaldi og hafði því ekki áunnið sér rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á ávinnslutímabili þegar hann sótti um bætur.

Kærandi var talinn eiga hlutfallslega bótarétt.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann dvaldi erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það og hann gat ekki talist í virkri atvinnuleit á sama tíma. Sú ákvörðun að fella niður greiðslu atvinnuleysisbóta til hans var staðfest.

Mál þetta lýtur að ágreiningi um bótahlutfall kæranda en hann var sjálfstætt starfandi.

Mál þetta varðar útreikning á tekjutengdum atvinnuleysistryggingum.

Kærandi var ekki talinn eiga rétt á atvinnuleysisbótum meðan hann stundaði lánshæft háskólanám. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslu atvinnuleysisbóta til hans var því staðfest.

Í máli þessu var ágreiningur um það hvort kærandi sem var skráð í 30 ECTS eininga nám á vorönn 2009 ætti rétt á atvinnuleysisbótum fyrir maí mánuð 2009.

Kæran barst að liðnum þriggja mánaða kærufresti, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu því vísað frá.

Kærandi var skráður í nám á því tímabili sem hann sótti um atvinnuleysisbætur fyrir og telst því ekki tryggður og á ekki rétt á atvinnuleysisbótum.

Bótaréttur kæranda var ákvarðaður samkvæmt 1. og 2. mgr. 19. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sem fjallar um ávinnslutímabil sjálfstætt starfandi einstaklinga. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi var ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar þegar hann fór af landi brott í ótiltekinn tíma. Kærandi átti ekki rétt til útgáfu E303 vottorðs enda uppfyllti hann ekki skilyrði þess að fá slíkt vottorð útgefið, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Nám kæranda var talið svo umfangsmikið að hann geti ekki talist vera í virkri atvinnuleit samhliða náminu.

Kærandi var í lánshæfu námi og telst því ekki tryggður og á ekki rétt á atvinnuleysisbótum.

Kærandi greiddi staðgreiðsluskatt og tryggingargjald af lægra endurgjaldi en nemur viðmiðunarfjárhæð fjármálaráðherra í viðkomandi starfsgrein. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um 29% bótarétt var staðfest.

Kærandi starfaði í öðru aðildarríki að samningnum um Evrópska efnahagssvæðið eða stofnsamningi Fríverslunarsamtaka Evrópu eða í Færeyjum. Kærandi lagði ekki fram nein gögn frá vinnuveitanda sínum erlendis og var því ekki unnt að meta hvaða áhrif vinna hennar þar hefði við ákvörðun um rétt til greiðslu atvinnuleysistrygginga.

Frá því kærandi hóf töku atvinnuleysisbóta dvaldist hún um langt skeið erlendis án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Á þessu tímabili var hún því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og hafði brotið þá skyldu sína sem atvinnuleitanda að upplýsa Vinnumálastofnun um breytta hagi sína. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta var staðfest. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar var einnig staðfest að kærandi eigi ekki rétt til útgáfu E303 vottorðs enda taldist hún ekki hafa verið tryggð samkvæmt lögum um atvinnuleysistryggingar þegar hún sótti um útgáfu þess vottorð. Kærandi uppfyllti því ekki skilyrði þess að fá slíkt vottorð útgefið, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Talið var að 40 daga biðtími hafa byrjað að líða strax að loknu fæðingarorlofi kæranda og var kærandi talinn eiga rétt á atvinnuleysisbótum frá þeim tíma.

Það er mat úrskurðarnefndarinnar að kærandi uppfylli skilyrði laganna til greiðslu atvinnuleysisbóta, sbr. ákvæði c-liðar 3. gr. og 3. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Samkvæmt staðgreiðsluskrá Ríkisskattstjóra var ekki greitt af kæranda lögbundin gjöld á þeim tíma sem hér um ræðir. Kærandi nær ekki lágmarksbótarétti og telst því ekki tryggður skv. 1. mgr. 15. gr., sbr. a-lið 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ekki var talið leitt í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og átti kærandi því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í 40 daga.

Staðið hefur verið skil á tryggingagjaldi og staðgreiðslu af reiknuðu endurgjaldi vegna kæranda á ávinnslutímabili. Á grundvelli þess á hann rétt til atvinnuleysisbóta með vísan til b-liðar 3. gr. og 2. mgr. 19. gr. laga um atvinnuleysisbætur.

Kærandi sótti um atvinnuleysisbætur 20. október 2008 og 24. nóvember 2008. Tekin var afstaða til fyrri umsóknar hans á þeim grundvelli að hann væri launamaður en síðari umsóknin var afgreidd á þeim grundvelli að hann væri sjálfstætt starfandi einstaklingur. Vinnumálastofnun hafnaði báðum umsóknum kæranda og úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða staðfesti þær niðurstöður.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga var felld úr gildi. Kærandi vildi halda vinnu sinni og ekki var fallist á að ástæður þær sem Vinnumálastofnun gaf vegna áminningar og uppsagnar hans skuli teljast sök í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Meirihlutinn staðfesti hina kærðu ákvörðun þess efnis að kærandi ætti rétt á greiðslu hluta kostnaðar vegna leigu á sendibifreið, en styrkveitingu vegna annarra kostnaðarliða var hafnað. Minnihlutinn taldi kæranda einnig eiga rétt á styrk vegna eldsneytiskostnaðar sem rekja megi til búferlaflutninga vegna atvinnuleitar hans.

Ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur og var ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta­réttar kæranda í 40 bóta­daga því staðfest.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu teljast ekki gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Samkvæmt upplýsingum frá skattyfirvöldum um skil kæranda á staðgreiðslu og tryggingagjaldi árin 2006?2008 voru engin skil gerð vegna slíks á síðustu tólf mánuðum áður en sótt var um greiðslu atvinnuleysisbóta eða árið 2008 og því var ekki unnt að fallast á að kæranda hafi skapast réttur til greiðslu atvinnuleysisbóta.

Kærandi greiddi hvorki mánaðarlega né reglubundna staðgreiðslu af reiknuðu endurgjaldi og gat því ekki talist sjálfstætt starfandi einstaklingur.

Óumdeilt var að ástæða starfsloka kæranda voru samstarfsörðugleikar hans og annars starfsmanns hjá fyrirtækinu. Ekki var leitt í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinni kærðu ákvörðun Vinnumálastofnunar var því hrundið og kærandi talinn eiga rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í 40 daga.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hann var ekki í virkri atvinnuleit eða búsettur hér á landi, sbr. a- og c-lið 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi hafði ekki óbundna heimild til atvinnuþátttöku á Íslandi, þ.e. ótímabundið atvinnuleyfi, og gat því ekki notið réttar til atvinnuleysisbóta hér á landi.

Kærandi lét hjá líða að mæta á fund sem Vinnumálastofnun hafði gert honum að mæta á og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda var staðfest þar sem hann var í námi og því ekki tryggður og átti ekki rétt á atvinnuleysisbótum.

Bótaréttur var felldur niður í 40 daga þar sem kærandi hafnaði starfi sem honum bauðst.

Staðfest er hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur frá umsókn þar að lútandi en ekki frá því að hann varð atvinnulaus.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslur atvinnuleysistrygginga til kæranda með vísan til c-liðar 3. gr. og 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysisbætur þar sem kærandi var í námi.

Kærandi sagði starfi sínu lausu vegna þess að henni misbauð að fá ekki launahækkun samhliða boði um annað starf hjá fyrirtækinu sem að hennar sögn fylgdi meiri umsvif og ábyrgð en fyrra starfi. Að mati úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldist þessi ástæða ekki gild í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar því staðfest.

Kæranda var sagt upp starfi í kjölfar minni háttar skemmdarverks sem hann var valdur að á íbúðarhúsnæði á vegum vinnuveitanda að kvöldlagi. Ekki var um að ræða brot í starfi heldur atburð sem átti sér stað utan vinnutíma. Hegðun kæranda var ekki talin falla undir sök í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var felld úr gildi sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að fella niður bótarétt kæranda í 40 daga.

Kærandi var í tveggja ára meistaranámi í Háskóla Íslands. Með vísan til c-liðar 3. gr., sbr. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, á kærandi ekki rétt á atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi fór í tímabundið launalaust leyfi frá starfi sínu hjá X að eigin ósk. Þann tíma er hann var í launalausu leyfi var hann ekki atvinnulaus í skilningi 1. gr. laga um atvinnu­leysistryggingar og hann hafði ekki misst fyrra starf sitt, sbr. 2. gr. laganna. Kærandi uppfyllti ekki skilyrði a-liðar 1. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 14. gr. laganna, þar sem ekki var hægt að líta svo á að hann væri í virkri atvinnuleit meðan hann var með gildan ráðningarsamning.

Kærandi sagði starfi sínu lausu vegna þess að hann taldi sig ekki geta komið sér í vinnuna á réttum tíma þar sem hann missti ökutæki sitt. Ekki liggur fyrir að kærandi hafi gripið til mögulegra úrræða til þess að komast í vinnuna á tilsettum tíma eða gert tilraunir til þess að semja við vinnuveitanda um að hnika til vinnutímanum. Talið var að kærandi hafi ekki haft gildar ástæður til að segja upp starfi sínu og var ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Kærandi var sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi 1. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, og var tryggður samkvæmt lögunum. Hann naut 100% réttar til atvinnuleysisbóta en miða skal tekjutengdar atvinnuleysisbætur við tekjuárið á undan því ári sem kærandi varð atvinnulaus og var kröfum kæranda því hafnað.

Brotið var á andmælareglunni við meðferð málsins hjá Vinnumálastofnun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Samkvæmt 3. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar bar Vinnumálastofnun sérstök skylda til að meta hvort kærandi, sem var í minna en 75% námshlutfalli, ætti rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta þrátt fyrir námið. Ákvörðunin var felld úr gildi og lagt fyrir Vinnumálastofnun að taka mál kæranda á ný til meðferðar.

Kærandi var ekki talinn hafa átt ótekið orlof við starfslok og lagði hann fram gögn því til staðfestu. Ákvörðun Vinnumálastofnunar er því hrundið.

Kærandi var sjálfstætt starfandi iðnaðarmaður. Sú fjárhæð sem hann greiddi staðgreiðslu og tryggingagjald af á ávinnslutímabilinu náði ekki 25% af árslaunum sjálfstætt starfandi iðnaðarmanns. Hann átti því ekki rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Þar sem ekki hafði verið tekin ákvörðun um lyktir málsins var því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða með vísan til 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga.

Kærandi stóð ekki skil á greiðslu tryggingagjalds og staðgreiðsluskatts af reiknuðu endurgjaldi. Hann átti því ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi var sjálf talin eiga sök á uppsögn sinni og var niðurfelling bótaréttar í 40 daga því staðfest.

Niðurfelling á bótarétti í 40 daga er staðfest.

Staðfest sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að skerða bótarétt kæranda vegna fjármagnstekna.

Meðferð Vinnumálastofnunar á málinu háð alvarlegum annmörkum. Ákvörðunin ómerkt og málinu vísað aftur til löglegrar meðferðar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar að samþykkja rétt kæranda til atvinnuleysisbóta að liðnum 40 dögum er felld úr gildi. Kærandi á ekki rétt til atvinnuleysisbóta. Synjun Vinnumálastofnunar um útgáfu E 303 vottorðs til handa kæranda er staðfest.

Ekki fallist á að kærandi hafi haft gildar ástæður fyrir uppsögn. Niðurfelling bótaréttar í 40 daga er staðfest.

Kærandi sagði starfi sínu lausu, niðurfelling bótaréttar í 40 daga staðfest.

Kærandi sagði starfi sínu lausu, niðurfelling bótaréttar í 40 daga staðfest.

Kærandi er í háskólanámi, staðfest að hann eigi ekki rétt á bótum.

Meiri hluti nefndarinnar telur kæranda sjálfstætt starfandi einstakling í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 og staðfestir synjun um greiðslu atvinnuleysisbóta. Minni hluti nefndarinnar telur að fella eigi hina kærðu ákvörðun úr gildi og að kærandi eigi rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta.

Sá þáttur ákvörðunar Vinnumálastofnunar að fella niður bótarétt í 40 daga er felldur úr gildi. Vinnumálastofnun er falið að taka þann þátt málsins til löglegrar meðferðar.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga er staðfest.

Kæru er vísað frá þar sem hún var of seint fram komin.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga er staðfest.

Bótaréttur felldur niður í 40 daga. Staðfest.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga. Kærandi hætti störfum vegna óánægju með eðli starfsins.

Máli vísað frá. Krafa kæranda ekki reist á lögum um atvinnuleysistryggingar eða lögum um vinnumarkaðsaðgerðir.

Bótaréttur felldur niður í 40 daga, en fyrir annað tímabil og hin kærða ákvörðun því felld úr gildi.

Máli vísað frá þar sem ekki hafði verið tekin stjórnvaldsákvörðun af hálfu Vinnumálastofnunar.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga. Fellt úr gildi.

Krafa um endurgreiðslu ofgreiddra atvinnuleysisbóta. Brotið á málshraðareglu og rannsóknarreglu stjórnsýslulaga og brotið á andmælarétti. Fellt úr gildi.

Hafnað kröfu Vinnumálastofnunar um að vísa málinu frá úrskurðarnefndinni. Hafnað kröfu kæranda um að viðurkennt verði að Vinnumálastofnun hafi ekki mátt óska eftir sundurliðuðum gögnum um verðbréfaviðskipti hans og fjármagnstekjur á tilteknu tímabili. Ákvörðunin felld úr gildi.

Ákvörðun ómerkt og máli vísað til Vinnumálastofnunar að nýju.

Ákvörðun ómerkt og málinu vísað til löglegrar meðferðar hjá Vinnumálastofnun. Kæranda var ekki gefinn kostur á að tjá sig áður en hin kærða ákvörðun var tekin.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga. Lagt var til grundvallar að kæranda hafi verið sagt upp störfum.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga. Ágreiningur um ástæður starfsloka.

Kæru vísað frá þar sem kærufrestur var liðinn.

Felld úr gildi ákvörðun um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga þar sem leiðbeiningar skorti um afleiðingar þess að hafna boði um starf.

Staðfest ákvörðun um 30% bótahlutfall.