28. ágúst 2015

588/2015. Úrskurður frá 28. ágúst 2015

Úrskurður

Hinn 28. ágúst 2015 kvað úrskurðarnefnd um upplýsingamál upp svohljóðandi úrskurð nr. 588/2015 í máli ÚNU 14020017.

Kæra og málsatvik

Með erindi þann 2. mars 2014 kærði A, fyrir hönd Brit Insurance Limited, Liberty Mutual Insurance Europe Ltd., QBE International Insurance Ltd. og fleiri erlendra vátryggjenda, afgreiðslu Þjóðskjalasafns Íslands á beiðni kærenda um aðgang að gögnum.

Upphafleg gagnabeiðni kærenda var dags. 5. apríl 2013 og í 47 tölusettum liðum. Kærendur óskuðu meðal annars aðgangs að skýrslum 28 nafngreindra einstaklinga fyrir rannsóknarnefnd Alþingis. Með hinni kærðu ákvörðun, dags. 28. janúar 2014, var kærendum synjað um aðgang að 12 þeirra á grundvelli 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, 5. mgr. 17. gr. laga um rannsókn á aðdraganda og orsökum falls íslensku bankanna 2008 og tengdra atburða nr. 142/2008, 2. mgr. 58. gr. laga um fjármálafyrirtæki nr. 161/2008 og 1. og 2. mgr. 13. gr. laga um opinbert eftirlit með fjármálastarfsemi nr. 87/1998. Þjóðskjalasafn byggði tilvísanir sínar til annarra ákvæða en 9. gr. upplýsingalaga á gagnályktun frá 3. mgr. 4. gr. laganna.

Í kæru kemur fram að Landsbanki Íslands hf. hafi höfðað nokkur dómsmál á hendur kærendum til greiðslu úr svokallaðri stjórnendatryggingu. Vátryggingartímabili tryggingarinnar hafi verið ætlað að vera frá 1. febrúar 2008 til 1. febrúar 2009. Landsbankinn hafi krafist greiðslu úr tryggingunni á þeim grundvelli að hún ætti að bæta tjón sem hann hafi orðið fyrir vegna meintrar saknæmrar háttsemi fyrrverandi stjórnenda og starfsmanna hans. Kærendur hafi hins vegar alfarið hafnað gildi tryggingarinnar og allri ábyrgð á grundvelli hennar þar sem þeir hafi ekki verið upplýstir um misferli og margvísleg brot sem framin hefðu verið af hálfu Landsbankans og starfsmanna hans fyrir töku tryggingarinnar. Þar að auki hafi þeim verið veittar rangar upplýsingar um fjölda atriða í umsóknareyðublaði fyrir trygginguna. Kærendur segjast vinna að öflun gagna um framangreind atriði og hyggjast leggja þau fram í dómsmálunum sem áður var getið.

Kærendur byggja beiðni sína á 5. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012. Í athugasemdum með lögunum komi fram að eldri upplýsingalög nr. 50/1996 hafi verið endurskoðuð með það að markmiði að auka upplýsingarétt almennings. Samkvæmt 2. mgr. 5. gr. upplýsingalaga nái réttur til aðgangs að gögnum í fyrsta lagi til allra gagna sem mál varða, þ.m.t. endurrita af bréfum sem stjórnvald hefur sent, enda megi ætla að þau hafi borist viðtakanda. Í öðru lagi nái réttur til aðgangs til dagbókarfærslna sem lúta að gögnum máls og lista yfir málsgögn. Undanþágur frá upplýsingarétti almennings eigi ekki við, þar sem þær beri að skýra þröngt með hliðsjón af meginreglu um afhendingarskyldu.

Að mati kærenda getur 58. gr. laga um fjármálafyrirtæki nr. 161/2002 ekki takmarkað skylduna þar sem um almennt þagnarskylduákvæði sé að ræða. Jafnvel þó ákvæðið yrði talið sérstakt, andstætt almennri lögskýringu, telja kærendur það engu breyta þar sem gagnabeiðni þeirra varðaði Landsbankann sjálfan sem nú sé í slitameðferð. Í þessu samhengi vísa kærendur til dóms Hæstaréttar Íslands í máli nr. 758/2009. Þar komi fram að ákvæði 58. gr. laga nr. 161/2002 sé ætlað að vernda persónulega og viðskiptalega hagsmuni þeirra er viðskipti eiga við fjármálafyrirtæki, ekki hagsmuni fyrirtækjanna sjálfra. Þar sem Landsbankinn sé í slitameðferð hafi bankinn enga hagsmuni af því að fyrri viðskipti fari leynt. Til viðbótar vísa kærendur einnig til dóma Hæstaréttar í málum nr. 191/2013, 356/2013, 412/2013, 413/2013 og 809/2013.

Kærendur telja að 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 geti heldur ekki takmarkað skyldu til að veita upplýsingar og aðgang að umbeðnum gögnum, enda sé ákvæðið undantekning frá meginreglu upplýsingalaga um afhendingarskylduna. Þá segi í ákvæðinu að takmarkanir þess varði mikilvæga fjárhags- eða viðskiptahagsmuni fyrirtækja og annarra lögaðila. Landsbankinn hafi hins vegar enga virka eða mikilvæga hagsmuni af leynd gagna um rekstur hans fyrir mörgum árum þar sem hann sé í slitameðferð. Sönnunarbyrði um annað hvíli á Þjóðskjalasafninu.

Í kæru segir að rannsóknarnefnd Alþingis og fjölmiðlar hafi fjallað um flest eða öll umbeðin gögn. Hafi yfirleitt ríkt þagnarskylda um einhver þeirra geri hún það augljóslega ekki lengur af þessum sökum. Hins vegar þurfi kærendur engu að síður að fá afrit af frumgögnunum til að staðreyna efni þeirra og leggja fram sem sönnunargögn í dómsmálum. Af dómum Hæstaréttar megi ráða að það hafi þýðingu við mat á þagnarskyldu hvort upplýsingarnar hafi birst opinberlega. Loks færa kærendur fram andsvör við röksemdum Þjóðskjalasafns um einstakar skýrslur sem þeir kröfðust aðgangs að, en þau eru að mestu samhljóða málsástæðum kærenda sem þegar eru raktar. Með vísan til 31. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 þykir ekki ástæða til að rekja þau frekar, en úrskurðarnefndin hefur haft hliðsjón af þeim við úrlausn málsins.

Málsmeðferð

Kæran var send Þjóðskjalasafni Íslands til umsagnar með bréfi úrskurðarnefndarinnar dags. 4. mars 2014. Umsögn safnsins barst þann 24. sama mánaðar. Þar kemur fram að við afgreiðslu erindisins hafi Þjóðskjalasafn haft til hliðsjónar sjö úrskurði úrskurðarnefndar um upplýsingamál sem lúta að aðgangi að skýrslum einstaklinga fyrir rannsóknarnefnd Alþingis. Samkvæmt 5. mgr. 17. gr. laga nr. 142/2008 skuli færa gögn nefndarinnar á Þjóðskjalasafn og um aðgang að þeim fari samkvæmt ákvæðum upplýsingalaga.

Í umsögninni er forsaga rannsóknarnefndar Alþingis og laga nr. 142/2008 rakin. Samkvæmt 8. gr. laganna var skylt að koma fyrir nefndina til skýrslutöku ef hún krafðist þess. Nefndin hafði því heimild til að fá aðgang að hvers kyns trúnaðarupplýsingum, en í athugasemdum í frumvarpi er varð að lögum nr. 142/2008 komi fram að þagnarskylda víki undantekningarlaust fyrir skyldu til að láta nefndinni í té upplýsingar. Að mati Þjóðskjalasafns eru ákvæði laganna um víðtæka skyldu einstaklinga til að láta í té upplýsingar til þess fallin að hafa áhrif á mat á því hvort sanngjarnt sé gagnvart einstaklingum, sem skýrslurnar veittu, að efni þeirra verði gert opinbert.

Þjóðskjalasafn telur takmarkanir á upplýsingarétti vegna einkahagsmuna koma í veg fyrir aðgang kærenda að skýrslunum, sbr. 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012. Mat skýrslugjafa eða opinská umfjöllun hans um tiltekin atriði og svör við spurningum út frá eigin hyggjuviti eða upplifunum, þar sem trúnaði er heitið, telst einkamálefni hans að dómi Þjóðskjalasafns. Þá vekur safnið athygli á því að þagnarskylduákvæði 58. gr. laga um fjármálafyrirtæki sé ætlað að vernda þriðja aðila, í þessu tilviki viðskiptamenn þeirra fyrirtækja sem skýrslugjafar störfuðu hjá. Ákvæðið sé sérstakt þagnarskylduákvæði í skilningi 3. mgr. 4. gr. upplýsingalaga og gildi óháð því hvort annar lögaðili hafi tekið yfir réttindi og skyldur upphaflega aðilans. Þá breyti því heldur ekki hvort upplýsingarnar hafi verið birtar, beint eða óbeint, allt að einu sé Þjóðskjalasafninu óheimilt að veita aðgang að upplýsingum sem falla undir ákvæðið.

Þjóðskjalasafn telur að lokum rétt að benda á að í 5. mgr. 13. gr. laga nr. 87/1998 segi skýrt að heimilt sé við rekstur einkamála að upplýsa um atriði sem þagnarskyldan gildi annars um. Þessi undantekning gildi ekki við afgreiðslu Þjóðskjalasafnsins á beiðni kærenda.

Umsögn Þjóðskjalasafns var kynnt kærendum með bréfi dags. 25. mars 2014 og þeim veittur kostur á að koma á framfæri frekari athugasemdum. Þær bárust þann 11. apríl 2014. Kærendur ítrekuðu þá afstöðu sína að 58. gr. laga um fjármálafyrirtæki og 13. gr. laga um opinbert eftirlit með fjármálastarfsemi teljist almenn þagnarskylduákvæði en ekki sérstök. Þá mótmæltu kærendur því að skýrslugjöfum fyrir rannsóknarnefnd Alþingis hafi verið heitið trúnaði, enda hafi hvergi komið fram að sú hafi verið raunin. Loks sögðust kærendur ósammála því að 5. mgr. 13. gr. laga nr. 87/1998 eigi ekki við um gagnabeiðni sína. Hún hafi verið lögð fram í tilefni af einkamálum sem rekin séu á hendur þeim og skilyrði ákvæðisins væru því uppfyllt.

Með bréfum dags. 29. júlí 2015 óskaði úrskurðarnefnd um upplýsingamál eftir afstöðu þeirra tólf einstaklinga, sem kæran lýtur að, til þess hvort þeir teldu eitthvað því til fyrirstöðu að því er varðar einkahagsmuni þeirra að veita kærendum aðgang að skýrslu þeirra fyrir rannsóknarnefnd Alþingis. Með bréfi dags. 5. ágúst 2015 var frestur til svara framlengdur til 14. ágúst 2015. Alls bárust svör frá 11 þeirra. Allir lögðust þeir gegn afhendingu skýrslu sinnar fyrir rannsóknarnefnd Alþingis með vísan til þess að þær teldust til einka- og fjárhagsmálefna sinna. Þá kom fram að skýrslugjöfum hefði verið heitið trúnaði og þeir tekið mið af því við skýrslugjöfina. Með vísan til 1. og 3. mgr. 22. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 þykir óþarft að rekja efni svarbréfanna frekar.

Niðurstaða

1.

Mál þetta lýtur sem fyrr segir að lögmæti synjunar Þjóðskjalasafns Íslands á aðgangi kærenda að skýrslum tólf einstaklinga sem gefnar voru fyrir rannsóknarnefnd Alþingis, nánar tiltekið:

Skýrsla B frá [...].
Skýrsla C frá [...].
Skýrsla D frá [...].
Skýrsla E frá [...].
Skýrsla F frá [...].
Skýrsla G frá [...].
Skýrsla H dags. [...].
Skýrsla I dags. [...].
Skýrsla J dags. [...].
Skýrsla K dags. [...].
Skýrsla L frá [...].
Skýrsla M frá [...].

Kærendur byggja heimild sína til aðgangs að skýrslunum einkum á 5. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012. Ákvörðun Þjóðskjalasafns byggir hins vegar á því að upplýsingaréttur kærenda samkvæmt ákvæðinu sé takmarkaður af 9. gr. laganna, auk þagnarskylduákvæða 58. gr. laga nr. 161/2002 og 1. mgr. 13. gr. laga nr. 87/1998. Úrskurðarnefnd um upplýsingamál hefur í úrskurðarframkvæmd sinni litið á 58. gr. laga nr. 161/2002 og 1. mgr. 13. gr. laga nr. 87/1998 sem sérstök ákvæði um þagnarskyldu, og geti þau því takmarkað upplýsingarétt almennings samkvæmt 5. gr. upplýsingalaga, sbr. gagnályktun af 2. málsl. 3. mgr. 4. gr. laganna. Ákvæðin ber að skýra til samræmis við 9. gr. upplýsingalaga að því leyti sem ekki eru í þeim tilgreindar með beinum og skýrum hætti þær upplýsingar sem gæta ber trúnaðar um.

Skýrslurnar urðu til við starfsemi rannsóknarnefndar Alþingis sem starfaði á grundvelli laga nr. 142/2008 um rannsókn á aðdraganda og orsökum falls íslensku bankanna 2008 og tengdra atburða. Samkvæmt 1. mgr. 6. gr. laga nr. 142/2008 var öllum skylt að verða við kröfu rannsóknarnefndarinnar um að láta í té upplýsingar, gögn og skýringar sem hún fór fram á. Samkvæmt 3. mgr. 6. gr. sömu laga var skylt að verða við kröfu rannsóknarnefndarinnar um að veita upplýsingar þótt þær væru háðar þagnarskyldu. Í 1. mgr. 8. gr. var sérstaklega tekið fram að sérhverjum væri skylt að koma fyrir nefndina til skýrslutöku krefðist hún þess. Brot á þeirri skyldu að veita nefndinni upplýsingar gat skv. 11. gr. varðað refsingu.

Eins og kunnugt er skilaði rannsóknarnefnd Alþingis skýrslu sem gerð var opinber í samræmi við ákvæði IV. kafla laga nr. 142/2008 þar sem birtar voru upplýsingar sem fram komu við skýrslutökur og nefndin taldi nauðsynlegt að almenningur hefði aðgang að. Í 4. mgr. 4. gr. laganna kemur fram að þagnarskylda nefndarmanna og þeirra er unnu að rannsókninni stóð því ekki í vegi að rannsóknarnefndin gæti birt upplýsingar sem annars töldust háðar þagnarskyldu, ef nefndin taldi slíkt nauðsynlegt til að rökstyðja niðurstöður sínar. Í ákvæðinu kemur fram að nefndin skyldi því aðeins birta upplýsingar um persónuleg málefni einstaklinga, þ.m.t. fjármál þeirra, að verulegir almannahagsmunir af því að birta upplýsingarnar vægju þyngra en hagsmunir þess einstaklings sem í hlut ætti.

Framangreind ákvæði laga nr. 142/2008 mæla fyrir um víðtækar skyldur einstaklinga til að láta rannsóknarnefnd Alþingis í té upplýsingar og eru til þess fallin að hafa áhrif á mat á því hvort sanngjarnt sé, gagnvart þeim einstaklingum sem skýrslurnar veittu, að efni þeirra verði gert opinbert.

Úrskurðarnefnd um upplýsingamál hefur dregið þá ályktun af öðrum málum sem lotið hafa að skýrslugjöf fyrir rannsóknarnefndinni að þeim einstaklingum sem gáfu skýrslur fyrir rannsóknarnefndinni hafi gjarnan verið heitið trúnaði um upplýsingagjöf þeirra. Þótt þetta atriði standi ekki eitt og út af fyrir sig í vegi fyrir aðgangi almennings að skýrslunum telur úrskurðarnefndin að við mat á því, hvort aðgangur skuli veittur að tilteknum upplýsingum, geti það haft áhrif ef þær hafa verið gefnar í trúnaði og þá einkum þegar ætla má að loforð stjórnvalds um trúnað hafi haft áhrif á upplýsingagjöf og það hvernig þeir einstaklingar sem í hlut áttu völdu að tjá sig um þá þætti er þeir voru spurðir um.

2.

Verður nú vikið nánar að hinum umbeðnu skýrslum og komist að niðurstöðu um hvort efni þeirra sé þess eðlis að takmarka beri aðgang að þeim með vísan til framanrakinna ákvæða um þagnarskyldu.

Skýrsla B er dagsett [...] og er 21 blaðsíða að lengd. B var [...]. Í skýrslunni ræðir B meðal annars um hlutverk og störf [...] innan [...] fyrir bankahrun og viðhorf stjórnenda bankans til þeirra. Meðal annars eru rakin samskipti B við tiltekna aðila [...]. Þá ræðir B mat sitt á ýmsum atriðum í starfsemi [...] og innan fjármálakerfisins, m.a. um vinnubrögð stjórnvalda. Loks er að finna umfjöllun um samskipti [...]. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni B í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Þá er að finna í skýrslunni upplýsingar sem falla undir þagnarskyldu 1., sbr. 2., mgr. 13. gr. laga nr. 87/1998. Það athugast að við skoðun úrskurðarnefndarinnar varð ekki séð að skýrslan hefði að geyma upplýsingar um viðskipta- eða einkamálefni viðskiptamanna [...] í þeim mæli að á þær félli þagnarskylda samkvæmt 1. mgr. 58. gr. laga nr. 161/2002, sbr. 2. mgr. ákvæðisins, líkt og Þjóðskjalasafn byggði á. Þetta breytir þó ekki þeirri niðurstöðu í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla C er dagsett [...] og er 13 blaðsíður að lengd. C var [...]. Í skýrslunni ræðir C meðal annars um mat sitt á hlutabréfamarkaði fyrir bankahrun, fjárfestingarstefnu [...] og samskipti sín við aðila innan [...] þar að lútandi. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni C í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar. Hvorki er að finna í skýrslunni upplýsingar sem falla undir þagnarskylduákvæði 1. mgr., sbr. 2. mgr. 58. gr. laga nr. 161/2002 né 1. mgr., sbr. 2. mgr., 13. gr. laga nr. 87/1998.

Skýrsla D er dagsett [...] og er 44 blaðsíður að lengd. D var [...]. Í skýrslunni ræðir D meðal annars mat sitt á fjárfestingarstefnu [...], áhættuflokkun [...], kaupaukakerfi starfsmanna og lýsir samskiptum og tengslum [...]. Þá ræðir D um samskipti sín við stjórnvöld, einkum og sér í lagi Fjármálaeftirlitið. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni D í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Einnig er að finna á stöku stað upplýsingar sem falla undir þagnarskylduákvæði 1. mgr., sbr. 2. mgr., 13. gr. laga nr. 87/1998. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla E er dagsett [...] og er 43 blaðsíður að lengd. E var [...]. Í skýrslunni er að finna mat E á stefnumótun og innri málefnum [...], til dæmis atriðum sem tengjast kaupréttarsamningum. Þá er að finna afstöðu E til tiltekinna aðila innan [...], annarra hluta fjármálakerfisins og lýsingar á persónulegum samskiptum hans við þá. Þá er á stöku stað að finna upplýsingar um persónuleg fjármál E sjálfs. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni E í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla F er dagsett [...] og er 40 blaðsíður að lengd. F var [...]. Í skýrslunni ræðir F meðal annars mat sitt á ýmsum atriðum innan fjármálakerfisins, stöðu [...] fyrir haustið 2008 og aðgerðum stjórnvalda, þar á meðal Seðlabanka Íslands. Þá er einnig fallist á með Þjóðskjalasafninu að í skýrslunni sé að finna aðrar upplýsingar sem teljast til viðkvæmra persónuupplýsinga um hann sjálfan. Fallist er á með safninu að efni skýrslunnar teljist í heild einkamálefni F í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Á stöku stað er að finna upplýsingar um viðskiptamenn [...] sem falla undir þagnarskylduákvæði 1. mgr., sbr. 2. mgr., 58. gr. laga nr. 161/2002. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla G er dagsett [...] og er 24 blaðsíður að lengd. G var [...]. Í skýrslunni er meðal annars fjallað um einstök viðskipti og málefni tiltekinna viðskiptamanna [...] fyrir bankahrun. Þá fjallar G um mat sitt á ýmsum atriðum í rekstri [...]. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni G í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Þá fellur hluti efnisatriða hennar undir þagnarskylduákvæði 1. mgr., sbr. 2. mgr., 58. gr. laga nr. 161/2002. Af þeim sökum skiptir ekki máli þó nefndinni hafi ekki borist svar við bréfi hennar til G dags. 29. júlí 2015. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla H er dagsett [...] og er 7 blaðsíður að lengd. H var [...]. Þar ræðir H [...] skömmu fyrir aldamót og álit hans á samskiptum [...] við stjórnvöld, innlend sem erlend. Þá ræðir hann um samskipti sín við nafngreinda einstaklinga um stöðu bankanna haustið 2008. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni H í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla I er dagsett [...] og er 23 blaðsíður að lengd. I var [...]. Þar ræðir I um launakjör sín fyrir bankahrun og samskipti sín við stjórnvöld um rekstur [...]. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni I í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Þá er jafnframt á stöku stað að finna upplýsingar um starfsemi Fjármálaeftirlitsins og samskipti við [...] sem falla undir þagnarskyldu 1. mgr., sbr. 2. mgr., 13. gr. laga nr. 87/1998. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla J er dagsett [...] og er 14 blaðsíður að lengd. J var [...]. Í skýrslunni ræðir J launakerfi [...], kaupréttarsamninga starfsmanna, kaupaukakerfi og mat hans á kerfinu í heild. Loks ræðir J um laun tveggja nafngreindra starfsmanna [...]. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni J í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla K er dagsett [...] og er 13 blaðsíður að lengd. K var [...]. K ræðir upplifun sína af fjármálakerfinu og störf sín fyrir [...]. Þá hefur stór hluti skýrslunnar að geyma upplýsingar um viðskipti og málefni tiltekinna viðskiptamanna [...]. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni K í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Þá hefur skýrslan einnig að geyma upplýsingar sem falla undir þagnarskylduákvæði 1. mgr., sbr. 2. mgr., 58. gr. laga nr. 161/2002. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla L er dagsett [...] og er 33 blaðsíður að lengd. L var [...]. Í skýrslunni ræðir L meðal annars um starfsemi [...], lánveitingar og fleiri atriði. Þá er einnig að finna í skýrslunni upplýsingar um viðskipti og málefni tiltekinna viðskiptamanna [...]. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar teljist einkamálefni L í skilningi 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012, að teknu tilliti til þeirrar lagaumgjarðar sem gilti um skýrslugjöfina. Þá hefur skýrslan einnig að geyma upplýsingar sem falla undir þagnarskylduákvæði 1. mgr., sbr. 2. mgr., 58. gr. laga nr. 161/2002. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Skýrsla M er dagsett [...] og er 21 blaðsíða að lengd. M sat í stjórn [...]. Í skýrslunni ræðir hann verklag [...] fyrir bankahrun og samskipti [...]. Þá koma fram upplýsingar um málefni sem tekin voru fyrir á fundum stjórnar [...]. Einnig ræðir M mat sitt á ýmsum atriðum innan fjármálakerfisins í aðdraganda bankahrunsins haustið 2008. Fallist er á með Þjóðskjalasafni að efni skýrslunnar falli undir þagnarskylduákvæði 9. gr. upplýsingalaga nr. 140/2012 og 1. mgr., sbr. 2. mgr., 13. gr. laga nr. 87/1998. Í ljósi efnis skýrslunnar og samhengis hennar eiga takmarkanir á aðgangi að henni við um skýrsluna í heild en ekki aðeins einstaka hluta hennar.

Samkvæmt því sem að framan er rakið er það niðurstaða úrskurðarnefndar um upplýsingamál að í þessu máli beri að staðfesta beri í heild synjun Þjóðskjalasafns Íslands um umbeðinn aðgang að upplýsingum.

Úrskurðarorð:

Synjun Þjóðskjalasafns Íslands á beiðni Brit Insurance Limited, Liberty Mutual Insurance Europe Ltd., QBE International Insurance Ltd. og fleiri erlendra vátryggjenda um aðgang að eftirfarandi skýrslum er staðfest:

Skýrslu B frá [...].
Skýrslu C frá [...].
Skýrslu D frá [...].
Skýrslu E frá [...].
Skýrslu F frá [...].
Skýrslu G frá [...].
Skýrslu H dags. [...].
Skýrslu I dags. [...].
Skýrslu J dags. [...].
Skýrslu K dags. [...].
Skýrslu L frá [...].
Skýrslu M frá [...].

Hafsteinn Þór Hauksson

formaður

Sigurveig Jónsdóttir Friðgeir Björnsson