Nr. 468/2023 Úrskurður
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Hinn 24. október 2023 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 468/2023
í stjórnsýslumáli nr. KNU23050087
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Hinn 12. maí 2023 barst kærunefnd útlendingamála sjálfkrafa kæra, samkvæmt 3. málsl. 7. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016, á ákvörðun Útlendingastofnunar um að taka ekki til efnismeðferðar hér á landi umsókn [...], fd. [...], ríkisborgara Úkraínu (hér eftir kærandi) um alþjóðlega vernd á Íslandi og vísa honum frá landinu.
Kærandi krefst þess að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að lagt verði fyrir stofnunina að taka umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi til efnismeðferðar. Þá krefst kærandi þess að réttaráhrifum verði frestað á meðan kæra hans er til umfjöllunar hjá nefndinni, sbr. 2. mgr. 29. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Samkvæmt 1. mgr. 35. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016 frestar kæra réttaráhrifum.
II. Málsmeðferð
Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd á Íslandi 22. mars 2023. Þar sem kærandi hafði fengið útgefna vegabréfsáritun frá pólskum yfirvöldum var 30. mars 2023 beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um alþjóðlega vernd beint til yfirvalda í Póllandi, sbr. 2. eða 3. mgr. 12. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir Dyflinnarreglugerðin). Í svari frá pólskum yfirvöldum, dags. 5. apríl 2023, samþykktu þau viðtöku kæranda á grundvelli 2. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Kærandi kom til viðtals hjá Útlendingastofnun 11. apríl 2023, ásamt löglærðum talsmanni sínum. Útlendingastofnun ákvað 12. maí 2023 að taka umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi ekki til efnismeðferðar og að honum skyldi vísað frá landinu. Ákvörðunin var birt fyrir kæranda sama dag og barst greinargerð kæranda 18. maí 2023 ásamt fylgigögnum. Þá bárust frekari gögn frá kæranda 26. júní og 21. ágúst 2023.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að pólsk stjórnvöld beri ábyrgð á meðferð umsóknar kæranda um alþjóðlega vernd á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Umsóknin yrði því ekki tekin til efnismeðferðar, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, enda fæli flutningur kæranda til Póllands ekki í sér brot gegn 42. gr. laga um útlendinga, sbr. jafnframt 3. mgr. 36. gr. laganna. Þá taldi Útlendingastofnun að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að nærtækast væri að hann fengi hér vernd eða að sérstakar ástæður mæltu annars með því að taka bæri umsókn kæranda til efnismeðferðar, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Kæranda var vísað frá landinu, sbr. c-lið 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, og skyldi hann fluttur til Póllands.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð kæranda kemur fram að hann hafi starfað sem kvikmyndatökumaður fyrir sjónvarpsstöð í Úkraínu sem hafi flutt starfsstöð sína til Póllands þegar stríðið í Úkraínu hófst. Allir starfmenn sjónvarpsstöðvarinnar hafi þurft að sækja um dvalarleyfi í Póllandi samkvæmt beiðni vinnuveitanda þeirra til þess að geta starfað áfram hjá stöðinni. Vinnuveitandinn hafi séð þeim fyrir húsnæði á meðan á rekstri stöðvarinnar stóð. Sjónvarpsstöðin hafi hætt rekstri í ágúst 2022 og þá hafi kærandi orðið atvinnu- og húsnæðislaus. Kærandi hafi ekki getað snúið aftur til heimaríkis vegna ástandsins þar í landi. Kærandi hafi engin tengsl við Pólland, hvorki vini né ættingja. Móðir hans sé búsett í Úkraínu og bróðir hans sinni herskyldu þar í landi en kærandi hafi verið undanþeginn herskyldu vegna lungnasjúkdóms sem hann hafi verið greindur með árið 1995. Kærandi hafi sent upplýsingar á Útlendingastofnun þess efnis að hann eigi nána ættingja hér á landi frá heimaríki sínu en ekki hafi verið tekið tillit til þess við meðferð umsóknar hans hjá stofnuninni. Kærandi og nafngreindur frændi hans séu systkinabörn. Frændi hans hafi komið hingað til lands í desember 2022 ásamt fjölskyldu sinni og samband þeirra hafi alla tíð verið náið.
Kærandi byggir á því að ekki hafi verið tekið mið af aðstæðum hans við meðferð máls hans hjá Útlendingastofnun þar sem stofnunin hafi virt að vettugi ný gögn sem lögð hafi verið fram í máli hans. Þá hafi ekki verið tekið mið af einstaklingsbundnum aðstæðum hans við meðferð umsóknarinnar. Með hliðsjón af því telur kærandi að Útlendingastofnun hafi ekki virt rannsóknarskyldu sína samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga. Þá fer kærandi fram á að umsókn hans um alþjóðlega vernd verði tekin til efnismeðferðar hér á landi á grundvelli sérstakra ástæðna, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Kærandi byggir á því að hann hafi sérstök tengsl við landið í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga þar sem hann eigi ættingja hér landi en ekki í Póllandi. Kærandi hafi lagt fram gögn sem staðfesti ættartengsl hans og frænda hans, þ. á m. fæðingarvottorð, vegabréf og ljósmyndir. Kærandi telur að réttast og sanngjarnast væri að hann fengi efnismeðferð hér á landi á grundvelli tengsla og að ekki verði farið þyngra í sakirnar en nauðsyn beri til með því að senda kæranda út í óvissuna þar sem ekkert bíði hans í Póllandi, sbr. 12. gr. stjórnsýslulaga.
Kærandi vísar til athugasemda með 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga þar sem fram komi að fara verði fram ítarlegt mat á aðstæðum viðkomandi útlendings og aðstæðum í móttökuríki. Ekki hafi verið lagt mat á aðstæður kæranda þar sem hann hafi meiri tengsl hér á landi en í Póllandi og aðstæður í Póllandi séu erfiðar sökum fjölda flóttafólks. Þá hafi Útlendingastofnun vísað til úreltra heimilda frá árinu 2020. Verulegar breytingar hafi orðið í Póllandi frá því stríðið í Úkraínu braust út og samkvæmt heimildum hafi aðstæður farið hratt versnandi vegna mikils álags vegna fjölda flóttafólks sem streymi til landsins. Þá hafi nokkrum sinnum verið lýst yfir neyðarástandi vegna annmarka á verndarkerfum. Kærandi vísar til 21. og 25. liðar formálsorða Dyflinnarreglugerðarinnar þar sem fram komi að nauðsynlegt sé að grípa fljótt inn í ef í ljós komi annmarkar á verndarkerfum eða ef þau hrynja af völdum álags. Kærandi vísar til þess að árið 2021 hafi 3,292 milljónir manna flúið frá Úkraínu til Póllands vegna stríðsástands en móttökumiðstöðvum hafi jafnframt verið fækkað frá árinu 2020. Vegna þessa fordæmalausa ástands sem ríki í Póllandi sé mikilvægt að íslensk stjórnvöld grípi inn í og komi í veg fyrir að brotið verði á réttindum kæranda í skilningi 21. liðar formálsorða Dyflinnarreglugerðarinnar, sbr. meðalhófsreglu 12. gr. stjórnsýslulaga.
Kærandi vísar til þess að með hliðsjón af meginreglu Evrópuréttar um samstöðu og deilingu ábyrgðar sé hvorki sanngjarnt gagnvart kæranda né Póllandi að endursenda hann þangað. Þá vísar kærandi til úrskurðar kærunefndar í máli nr. 165/2022 frá 4. maí 2022, þar sem litið hafi verið til sérstakra ástæðna samkvæmt 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, með vísan til óvissu varðandi áhrif stríðsátaka við landamæri Póllands á innviði landsins. Í því samhengi vísar kærandi til jafnræðisreglu 11. gr. stjórnsýslulaga.
Þá vísar kærandi til þess að rangfærslur séu að finna í ákvörðun Útlendingastofnunar, m.a. um að umsækjendur um alþjóðlega vernd eigi rétt á húsnæði og annarri þjónustu í Póllandi. Í skýrslu Asylum Information Database, Country report frá árinu 2021, komi fram að verulegur skortur sé á húsnæði í Póllandi og að fjöldi fólks sem njóti verndar í Póllandi standi frammi fyrir því að lenda á götunni vegna húsnæðisskorts. Þá komi jafnframt fram að skortur sé á þekkingu á raunverulegum aðstæðum flóttafólks.
Kærandi vísar til e-liðar 1. gr. flóttamannasamningsins Sameinuðu þjóðanna, þar sem fram komi að hugtakið flóttamaður nái ekki til manns sem þar til bær stjórnvöld þess lands, sem viðkomandi hefur sest að í, hafi viðurkennt að njóti þeirra réttinda og beri skyldur sem fylgi ríkisfangi þess lands. Kærandi vísar til þess að ákvæðið taki einungis til þess sem hefur sest að í viðkomandi landi, til áframhaldandi búsetu en ekki til heimsókna. Kærandi ítrekar að hann hafi komið til Póllands vegna tímabundins flutnings starfstöðvar sinnar og hafi verið í húsnæði á vegum vinnuveitanda síns. Ekki hafi verið um varanlegan flutning að ræða heldur einungis tímabundna dvöl. Þá vísar kærandi til skilgreiningar á svokölluðum „sur place“ flóttamönnum í handbók um réttarstöðu flóttamanna, þar sem fram komi að sú almenna forsenda að viðkomandi skuli vera utan heimalands síns til að teljast vera flóttamaður, feli ekki í sér að viðkomandi skuli nauðsynlega hafa yfirgefið landið ólöglega eða vegna ástæðuríks ótta. Viðkomandi geti óskað eftir að réttarstaða hans sem flóttamaður verði viðurkennd þegar hann hafi verið á erlendri grund um nokkra hríð. Viðkomandi verði flóttamaður vegna breyttra aðstæðna í ættlandi hans á meðan hann var í burtu. Kærandi óskar eftir því að tekið verði mið af aðstæðum kæranda þar sem hann geti ekki fært sér í nyt vernd þess lands sem hann hafi áður haft reglulegt aðsetur, þ.e. í Úkraínu.
Kærandi vísar jafnframt til þess að fastmótaðar reglur búi borgurunum meira réttaröryggi en matskenndar reglur. Þá verði málefnaleg sjónarmið að búa að baki sérhverri stjórnvaldsákvörðun. Ákvarðanir sem byggðar séu á geðþótta, óvild eða öðrum persónulegum sjónarmiðum séu ólögmætar.
Hinn 19. júlí 2023 barst viðbótargreinargerð kæranda ásamt fylgigögnum þar sem kærandi kom á framfæri frekari upplýsingum um tengsl hans hér á landi sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga, sbr. 32. gr. b reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017, ásamt síðari breytingum. Þar kemur fram að mæður kæranda og frænda hans séu systur og móðursystir hans hafi jafnframt fengið dvalarleyfi af mannúðarástæðum hér á landi. Náið samband hafi verið á milli þeirra alla tíð. Móðir kæranda hafi ekki komið til landsins ásamt systur sinni þar sem hún starfi sem hjúkrunarfræðingur í fremstu víglínu í Úkraínu. Ljóst sé að tengsl kæranda við Ísland séu mun ríkari en við viðtökuríki þar sem hann eigi engan að. Móðursystir kæranda og sonur hennar séu eina fjölskylda kæranda fyrir utan móður hans og því sé nærtækast að hann fái vernd hér á landi á grundvelli fjölskyldutengsla.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Samkvæmt gögnum málsins er kærandi einstæður karlmaður á [...] sem staddur er einsamall hér á landi. Við meðferð málsins hefur kærandi greint frá því að hann eigi móðursystur og frænda sem séu búsett hér á landi. Samkvæmt framburði kæranda hafi hann starfað fyrir sjónvarpsstöð í heimaríki og hafi ferðast til Póllands vegna atvinnu sinnar en hafi ekki getað snúið aftur til heimaríkis vegna stríðsátaka. Kærandi hafi fengið útgefið dvalarleyfi í Póllandi með gildistíma frá 5. júní 2022 til 4. júní 2023 og dvalið þar í landi í u.þ.b. ár en hafi ekki lagt fram umsókn um alþjóðlega vernd. Í viðtali hjá Útlendingastofnun greindi kærandi frá því að vinnuveitandi hans hafi fyrst um sinn útvegað honum húsnæði en eftir að starfsemi fyrirtækisins hafi verið lögð niður hafi kærandi verið á eigin vegum. Kærandi greindi frá því að hann hefði ekki óskað eftir húsnæði eða framfærslu frá pólskum yfirvöldum. Kærandi taldi líklegt að hann ætti rétt á framfærslu en það hefði ekki dugað fyrir útgjöldum hans. Kærandi hafi haft aðgang að heilbrigðisþjónustu og lyfjum í Póllandi. Þá greindi kærandi frá því að hann hafi ekki upplifað fordóma eða mismunun í Póllandi. Í viðtali hjá Útlendingastofnun greindi kærandi frá því að hann fengi astmaköst og noti innúðalyf. Þá greindi kærandi frá því að hann væri við góða andlega heilsu.
Samkvæmt 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga skal umsókn um alþjóðlega vernd samkvæmt 37. gr. tekin til efnismeðferðar nema tilteknar aðstæður séu fyrir hendi eins og Útlendingastofnun taldi að ætti við í máli kæranda. Í 37. gr. laganna koma fram skilyrði laganna fyrir því að alþjóðleg vernd skuli veitt. Verður af ákvæðum laganna ráðið að með hugtakinu efnismeðferð sé átt við mat á því hvort skilyrði alþjóðlegrar verndar séu uppfyllt. Í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er mælt fyrir um veitingu dvalarleyfa á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Í ákvæðinu koma fram tiltekin skilyrði sem þurfa að vera uppfyllt til að slíkt leyfi skuli veitt. Þá er mælt fyrir um að ákvæðinu skuli ekki beitt nema skorið hafi verið úr með efnismeðferð að útlendingur uppfylli ekki skilyrði alþjóðlegrar verndar. Án tillits til þessa hefur löggjafinn veitt ráðherra heimild í 44. gr. til að ákveða að veita þeim sem tilheyra hópi sem flýr tiltekið landsvæði slík dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Í 4. mgr. 44. gr. laganna er mælt fyrir um hvernig fara skuli með umsókn um alþjóðlega vernd samkvæmt 37. gr. þegar umsækjandi uppfyllir skilyrði sameiginlegrar verndar samkvæmt 44. gr. laganna. Er þá heimilt að leggja umsókn um alþjóðlega vernd til hliðar í tiltekinn tíma frá því að umsækjandi fékk fyrst leyfi um sameiginlega vernd. Þegar sameiginleg vernd samkvæmt 44. gr. fellur niður skal gera umsækjanda grein fyrir að umsókn hans um alþjóðlega vernd verði því aðeins tekin til meðferðar að hann láti í ljós ótvíræða ósk um það.
Af 4. mgr. 44. gr. laga um útlendinga leiðir að umsókn útlendings um alþjóðlega vernd sem uppfyllir skilyrði sameiginlegrar verndar verður ekki tekin til efnismeðferðar á grundvelli 37. gr. laganna á meðan viðkomandi hefur dvalarleyfi samkvæmt 74. gr. þeirra. Með vísan til þessa ber, við meðferð umsóknar einstaklings sem ástæða er til að ætla eða telur sig tilheyra fjöldaflótta sem fellur undir 44. gr. laga um útlendinga, að taka afstöðu til þess hvort viðkomandi uppfylli skilyrði þess ákvæðis og þeirra stjórnvaldsfyrirmæla sem ráðherra kann að setja með heimild í 1. mgr. 44. gr. laganna áður en tekin er afstaða til þess hvort 1. mgr. 36. gr. standi því í vegi að umsókn sé tekin til efnismeðferðar vegna skilyrða 37. gr. laganna. Verður því að taka afstöðu til þess hvort kærandi uppfylli skilyrði 44. gr. laga um útlendinga fyrir veitingu dvalarleyfis á grundvelli mannúðarsjónarmiða.
Hinn 4. mars 2022 birti dómsmálaráðuneytið tilkynningu á vef ráðuneytisins um að dómsmálaráðherra hefði ákveðið að virkja ákvæði 44. gr. laga um útlendinga um sameiginlega vernd vegna fjöldaflótta. Ákvörðunin væri í samræmi við þá ákvörðun Evrópusambandsins að virkja samskonar úrræði með tilskipun nr. 2001/55/EB um tímabundna vernd vegna fjöldaflótta. Móttaka flóttamanna á Íslandi muni ná til sömu skilgreindu hópa og þeirra sem Evrópusambandið hafi ákvarðað. Þessari aðferð væri fyrst og fremst beitt til að geta veitt þeim sem flýja Úkraínu skjóta og skilvirka aðstoð, nánar tiltekið tímabundna vernd, án þess að móttakan og aðstoðin yrði verndarkerfi Íslands ofviða.
Umrædd tilskipun um tímabundna vernd vegna fjöldaflótta mælir fyrir um sambærilegar reglur og fram koma í 44. gr. laga um útlendinga. Sama dag og framangreind tilkynning um ákvörðun dómsmálaráðherra birtist á heimasíðu ráðuneytisins hafði Ráðherraráð Evrópusambandsins tekið ákvörðun nr. 2022/382 um fólksflótta frá Úkraínu í skilningi tilskipunar nr. 2001/55/EB. Í ákvörðuninni var skilgreint hvaða hópar manna skyldu fá tímabundna vernd innan Evrópusambandsins vegna innrásar Rússa í Úkraínu. Hinn 21. mars 2023 gaf framkvæmdastjórnin út leiðbeiningar um innleiðingu á ákvörðun nr. 2022/382. Hvorki tilskipun nr. 2001/55/EB né ákvörðun nr. 2022/382 eru hluti af þeim þjóðréttarskuldbindingum sem Ísland hefur undirgengist.
Degi áður en framangreind tilkynning dómsmálaráðherra var birt 4. mars 2022 var útbúið minnisblað í dómsmálaráðuneytinu um hvort virkja ætti 44. gr. laga um útlendinga vegna stöðunnar í Úkraínu og fólksflótta þaðan vegna innrásar Rússlands. Þá gerði ráðuneytið leiðbeiningar um framkvæmd ákvörðunarinnar, dags. 11. mars 2023, þar sem skilgreint var nánar gildissvið ákvörðunarinnar og tiltekið hvaða einstaklingar heyri þar undir. Leiðbeiningarnar voru uppfærðar með erindi ráðuneytisins, dags. 29. júní 2023. Framangreint minnisblað og leiðbeiningar voru á hinn bóginn ekki birt opinberlega.
Eins og að framan er rakið mælir 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga fyrir um að ráðherra geti ákveðið að beita skuli ákvæðum greinarinnar þegar um er að ræða fólksflótta. Þar sem slík ákvörðun felur í sér fyrirmæli stjórnvalds sem ekki beinist að tilteknum aðilum stjórnsýslumála verður að líta svo á að hún teljist til stjórnvaldsfyrirmæla. Af 1. mgr. 1. gr. og 1. mgr. 8. gr. laga um Stjórnartíðindi og Lögbirtingablað nr. 15/2005 leiðir að birta ber stjórnvaldsfyrirmæli í Stjórnartíðindum og að slíkum fyrirmælum skuli ekki beitt fyrr en birting hafi farið fram. Í síðarnefnda ákvæðinu er þó mælt fyrir um að óbirt fyrirmæli bindi stjórnvöld frá gildistöku þeirra. Eftir því sem næst verður komist hefur ákvörðun ráðherra um beitingu 44. gr. laga um útlendinga vegna innrásar Rússa í Úkraínu ekki verið birt í samræmi við ákvæði laga nr. 15/2005. Með slíkri ákvörðun er mælt fyrir um veitingu réttinda til handa útlendingum sem sækjast eftir vernd hér á landi og bindur hún því hendur Útlendingastofnunar frá gildistöku hennar þrátt fyrir að farist hafi fyrir að birta hana.
Skyldan um birtingu laga og stjórnvaldsfyrirmæla þjónar ekki aðeins því markmiði að tryggt sé að borgararnir eigi þess kost að kynna sér þær reglur sem um háttsemi þeirra gilda. Slík skylda stuðlar einnig að því að lagareglur séu nægjanlega skýrar og fyrirsjáanlegar til að stjórnvöld, sem ætlað er að sjá um framkvæmd þeirra, geti tekið ákvarðanir á grundvelli reglnanna í einstökum málum. Hvað svo sem líður áskilnaði laga nr. 15/2005 um birtingu stjórnvaldsfyrirmæla og þeirri staðreynd að ákvörðun ráðherra frá 4. mars 2022 var ekki birt í Stjórnartíðindum er til þess að líta að ókleift hefur reynst að fá aðgang að ákvörðuninni sjálfri. Er inntak ákvörðunar ráðherra því óljóst. Ekki er unnt að líta svo á að ákvörðun ráðherra hafi sjálf komið fram í tilkynningu á vef dómsmálaráðuneytisins frá 4. mars 2022, enda er þar ekki tilgreint til hvaða hóps fólks ákvörðunin tekur. Er þar aðeins tilgreint að ákvörðun ráðherra hafi verið tekin vegna fjöldaflótta í kjölfar innrásar Rússlands í Úkraínu og að hún taki til sömu skilgreindu hópa og þeirra sem Evrópusambandið hafi ákveðið. Er í því samhengi vísað til tilskipunar 2001/55/EB en ekki getið ákvörðunar Ráðsins nr. 2022/382. Verður ekki ráðið af tilkynningunni með vissu hvort ákvörðun ráðherra hafi einungis tekið til þeirra sem umrædd ákvörðun tók til eða víðari hóps einstaklinga og þá hverra. Er tilkynningin því óskýr um efnislegt innihald ákvörðunar ráðherra. Þrátt fyrir að önnur gögn sem fyrir liggja um ákvörðun ráðherra varpi nokkru ljósi á efnislegt inntak hennar að þessu leyti verður ekki séð að með þeim sé fyllilega skýrt til hvaða hóps einstaklinga ákvörðunin tekur. Á þetta við um þær leiðbeiningar dómsmálaráðuneytisins sem vísað er til í ákvörðun Útlendingastofnunar og minnisblaðs sem tekið var saman fyrir ráðherra áður en hann tók ákvörðun sína. Þá hafa umrædd gögn ekki verið birt opinberlega. Engu að síður er ljóst að ríkisborgurum Úkraínu hefur verið veitt tímabundin vernd hér á landi á grundvelli ákvörðunar ráðherra og að Útlendingastofnun hafi litið svo á að hún hafi gildi.
Með vísan til alls framangreinds verður ekki hjá því komist að taka afstöðu til þess hvort kærandi eigi rétt á dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða með vísan til ákvörðunar ráðherra frá 4. mars 2022. Við það mat verður ákvörðun ráðherra ekki ljáð þrengra efnislegt inntak en leiðir af tilkynningu þeirri er birtist á heimasíðu ráðuneytisins þann sama dag. Kærandi er úkraínskur ríkisborgari sem hafði leyfi til dvalar í Póllandi við upphaf stríðsins. Með vísan til þess sem að framan greinir um óskýrt efnislegt inntak ákvörðunar ráðherra er ekki hægt að leggja mat á það hvaða áhrif umrædd dvöl í Póllandi hafi á það hvort kærandi teljist til þess hóps Úkraínumanna sem lagt hafi á flótta vegna stríðsins. Verður því að líta svo á að hann geti talist til hóps Úkraínumanna sem lögðu á flótta vegna innrásar Rússa í Úkraínu. Með vísan til þessa verður hin kærða ákvörðun felld úr gildi og lagt fyrir Útlendingastofnun að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli 74. gr., sbr. 44. gr. laga um útlendinga.
Í ljósi framangreindrar niðurstöðu er, að mati kærunefndar, ekki tilefni til umfjöllunar um aðrar málsástæður kæranda.
Úrskurðarorð:
Ákvörðun Útlendingastofnunar er felld úr gildi. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að veita kæranda dvalarleyfi með vísan til 74. gr., sbr. 44. gr. laga um útlendinga.
The decision of the Directorate of Immigration is vacated. The Directorate is instructed to issue the applicant a residence permit according to article 74, with regard to article 44, of the Act of Foreigners.
Þorsteinn Gunnarsson
Bjarnveig Eiríksdóttir Gunnar Páll Baldvinsson