Mál nr. 377/2016

Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 377/2016

Miðvikudaginn 17. maí 2017

A

gegn

Sjúkratryggingum Íslands

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Rakel Þorsteinsdóttir lögfræðingur, Eggert Óskarsson lögfræðingur og Jón Baldursson læknir.

Með kæru, móttekinni 5. október 2016, kærði A, til úrskurðarnefndar velferðarmála synjun Sjúkratrygginga Íslands frá 10. júní 2016 um þátttöku í kostnaði vegna tannréttinga kæranda á grundvelli IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013 um þátttöku sjúkratrygginga í kostnaði sjúkratryggðra við tannlækningar.

I. Málsatvik og málsmeðferð

Með umsókn, dags. 20. mars 2016, óskaði kærandi endurgreiðslu sjúkratrygginga á kostnaði vegna tannréttinga samkvæmt IV. kafla reglugerðar nr. [451/2013]. Með bréfi Sjúkratrygginga Íslands, dags. 7. apríl 2016, var umsókn kæranda synjað á þeirri forsendu að sjúkragögn voru ekki talin sýna að tannvandi hennar væri sambærilegur við þau alvarlegu tilvik sem IV. kafli reglugerðar nr. 451/2013 geri kröfu um. Með nýrri umsókn kæranda, dags. 3. júní 2016, og bréfi B tannréttingasérfræðings, dagsettu sama dag, var óskað eftir endurskoðun á fyrri afgreiðslu Sjúkratrygginga Íslands. Með tölvupósti Sjúkratrygginga Íslands 10. júní 2016 var B upplýstur um að viðbótarupplýsingar nægðu ekki til að breyta fyrri afgreiðslu stofnunarinnar.

Kæra barst úrskurðarnefnd velferðarmála 5. október 2016. Með bréfi, dags. 19. október 2016, óskaði úrskurðarnefnd eftir greinargerð Sjúkratrygginga Íslands ásamt gögnum málsins. Með bréfi, dags. 17. nóvember 2016, barst greinargerð Sjúkratrygginga Íslands og var hún send kæranda með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 24. nóvember 2016. Athugasemdir bárust frá B tannréttingasérfræðingi með bréfi, dags. 9. desember 2016, og voru þær kynntar Sjúkratryggingum Íslands með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 14. desember 2016. Viðbótargreinargerð, dags. 21. desember 2016, barst frá stofnuninni og var hún kynnt kæranda með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 30. desember 2016. Frekari athugasemdir bárust ekki.

Með bréfi úrskurðarnefndar velferðarmála, dags. 27. febrúar 2017, var óskað eftir áliti C tannlæknis á því hvort vandi kæranda væri sambærilega alvarlegur og vandi þeirra sem væru með klofinn góm eða meðfædda vöntun fjögurra eða fleiri fullorðinstanna sem styttir fyrirsjáanlega samfellda tannröð í færri en sex fullorðinstennur í hverjum fjórðungi, svo sem vegna alvarlegs misræmis í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka eða misræmis sem verður ekki leyst án tilfærslu á beinum annars og beggja kjálka þar sem bein eru bæði tekin í sundur og fest á nýjum stað í sömu skurðaðgerð, sbr. 3. tölul. 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013 um þátttöku sjúkratrygginga í kostnaði sjúkratryggðra við tannlækningar. Með bréfi, mótteknu 11. apríl 2017, barst umbeðið álit og var það sent Sjúkratryggingum Íslands með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 12. apríl 2017, og kæranda með bréfi nefndarinnar, dags. 24. apríl 2017. Athugasemdir bárust ekki.

II. Sjónarmið kæranda

Kærandi gerir kröfu um að synjun Sjúkratrygginga Íslands um þátttöku í kostnaði vegna tannréttinga hennar á grundvelli IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013 verði endurskoðuð. Kærandi gerir einnig kröfu um að skoðun á kjálka fari fram hjá tryggingalækni.

Í kæru segir að kærandi hafi átt við vandamál að stríða vegna kjálka frá X ára aldri en aldrei gert neitt í því. Hún hafi þó alltaf vitað að eitthvað væri að. Eftir því sem árin hafi liðið hafi verkur í kjálka farið versnandi. Kærandi hafi tekið eftir því við nánari athugun að bit væri skakkt og búið að vera skakkt öll þessi ár. Þetta hafi farið versnandi með aldrinum.

Kærandi hafi ákveðið að leggja leið sína til D kjálkaskurðlæknis. Hann hafi skoðað skekkjuna í kjálka kæranda og sagt að það þyrfti að laga hana. Fyrir aðgerð þyrfti hún að fara í tannréttingar og hafi hún því verið send til B tannréttingalæknis.

Kærandi hafi lýst einkennum sínum fyrir B. Hann hafi rannsakað kjálkann mjög vel og séð að neðri kjálki væri mjög skakkur. B og D hafi sent umsókn til Sjúkratrygginga Íslands vegna tannréttinga og kjálkaskurðaðgerðar en henni verið synjað. Óskað hafi verið endurskoðunar en umsókninni synjað aftur.

Skekkja í kjálka kæranda hafi haft gríðarleg andleg og líkamleg áhrif á hana. Oft og tíðum hafi hún fengið verkjaköst, kjálki hafi spennst upp og því fylgt mikil vanlíðan, þ.e. hausverkur, þunglyndi og svefnleysi. Stundum hafi komið fyrir að hún hafi varla getað borðað því það hafi verið svo vont að opna munninn. Einstaka sinnum hafi kjálkinn læst sér og því fylgt mikill sársauki. Vegna andlegrar og líkamlegrar vanlíðunar, stöðugra verkja og svefnleysis sé kærandi komin á lyf vegna þunglyndis. Þar að auki hafi hún þurft að fara í viðtöl hjá sálfræðingi og geðlækni. Auk þess hafi hún tekið inn sterk verkjalyf til að slá á verkinn.

Kærandi skilji alls ekki hvers vegna umsókn hennar hafi verið synjað í tvö skipti. Þetta sé orðið krónískt vandamál hjá henni og hafi grafalvarleg áhrif á heilsu hennar. Hún geti ekki hugsað sér þá stöðu að enda sem öryrki vegna þessa máls.

Í athugasemdum B tannréttingasérfræðings við greinargerð Sjúkratrygginga Íslands segir að í fyrsta lagi hafi D, sérfræðingur í kjálkaskurðlækningum, vísað kæranda til hans til að annast tannréttingahluta meðferðar sem feli í sér aðgerð á neðri kjálka. Í öðru lagi hafi það verið samdóma álit þeirra að vandamál kæranda verði ekki leyst án kjálkaaðgerðar, enda sé neðri kjálki allur skakkur og vísi til hægri í andliti. Í þriðja lagi sjáist jafnframt af svari fagnefndar Sjúkratrygginga Íslands að nefndin sé sammála, enda ekki lagt til að þetta verði leyst með hefðbundinni tannréttingu, auk þess sé það ekki hægt. Í fjórða lagi sé meðferðarþörf augljós og mikil.

III. Sjónarmið Sjúkratrygginga Íslands

Í greinargerð Sjúkratrygginga Íslands segir að í lögum nr. 112/2008 um sjúkratryggingar sé meðal annars fjallað um heimilir stofnunarinnar til kostnaðarþátttöku vegna tannlækninga og tannréttinga. Í 1. málsl. 1. mgr. 20. gr. laganna sé heimild til greiðsluþátttöku vegna barna og unglinga, svo og elli- og örorkulífeyrisþega. Sú heimild nái ekki til þátttöku stofnunarinnar í kostnaði við tannréttingar. Í 2. málsl. 1. mgr. 20. gr. laganna komi fram að sjúkratryggingar taki einnig til nauðsynlegra tannlækninga og tannréttinga vegna alvarlegra afleiðinga meðfæddra galla, slysa og sjúkdóma.

Jafnframt sé fjallað um endurgreiðslu vegna tannlækninga, þ.m.t. tannréttinga, í reglugerð nr. 451/2013. Í IV. kafla hennar séu ákvæði um aukna greiðsluþátttöku sjúkratrygginga í kostnaði við tannlækningar og tannréttingar vegna alvarlegra afleiðinga meðfæddra galla, slysa og sjúkdóma, svo sem skarðs í efri tannboga eða harða gómi, meðfæddrar vöntunar að minnsta kosti fjögurra fullorðinstanna og sambærilega alvarlegra tilvika, sbr. 15. gr. reglugerðarinnar. Heimildin í IV. kafla sé undantekningarregla og beri því að túlka hana þröngt.

Eins og fyrr segi heimili ákvæði 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013 Sjúkratryggingum Íslands að taka mjög aukinn þátt í tannréttingakostnaði þeirra sem séu með alvarlegustu fæðingargallana, svo sem klofinn góm og meðfædda vöntun að minnsta kosti fjögurra fullorðinstanna. Auðvelt sé að sannreyna hvort umsækjendur uppfylli þau skilyrði eða ekki. Í nefndri 15. gr. sé einnig heimild til greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands þegar um önnur tilvik sé að ræða sem séu sambærileg að alvarleika og klofinn gómur eða umfangsmikil meðfædd tannvöntun. Hvort vandi umsækjenda teljist svo alvarlegur að honum verði jafnað við fyrrgreind tilvik sé því matskennd ákvörðun sem stofnuninni sé falið að taka hverju sinni. Til þess að fá aðstoð við það mat hafi stofnunin skipað sérstaka fagnefnd í tannlækningum, sbr. 8. gr. laga um sjúkratryggingar.

Fagnefndin hafi fjallað um umsókn kæranda á þremur fundum. Það hafi verið einróma mat nefndarmanna að vandi kæranda, sem sé hvorki með klofinn góm né meðfædda vöntun margra fullorðinstanna, hafi ekki verið sambærilega alvarlegur og vandi þeirra sem séu með klofinn góm eða umfangsmikla meðfædda tannvöntun. Því væri stofnuninni ekki heimilt að fella mál kæranda undir 3. tölul. 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013.

Kærandi sé með væg þrengsli í báðum tannbogum, óstöðugt bit og kross- eða kantbit í hægri hlið og á hliðarframtönn í vinstri hlið. Einnig vægt distalbit í hægri hlið. Þessi frávik séu vel þekkt innan þeirra marka sem algengt sé að leysa með hefðbundinni tannréttingu sem njóti styrks samkvæmt V. kafla reglugerðar nr. 451/2013. Kærandi sé einnig með neðri kjálka og neðri tannboga skekkta til hægri og kvarti um brak og óþægindi í vinstri kjálkalið. Fjölmargar rannsóknir hafi verið gerðar á sambandi bitskekkju og kjálkavillu, en samkvæmt virtum kennslubókum sýni þær rannsóknir varla nein marktæk tengsl. Sjá til dæmis Contemporary Orthodontics 4. útg 2007 eftir Proffit W, Fields Jr HW, Sarver D: „Some studies have found correlations between some kinds of malocclusion and TMD, but they are not strong enough to explain even a small fraction of TMD problems.“

Samkvæmt upplýsingum réttingatannlæknis hafi kærandi leitað til hans vegna kjálkaskekkju, en stofnunin telji að sá þáttur sem snúi að lagfæringu á útliti vegna ósamhverfu á kjálkum og andliti falli ekki undir það sem segi í 3. tölul. 15. gr. um önnur sambærilega alvarleg tilvik.

Við mat á umsókninni hafi fagnefndin stuðst við upplýsingar sem þar komu fram og myndir, bæði ljós- og röntgenmyndir.

Í viðbótargreinargerð stofnunarinnar segir að fagnefnd hafi fjallað um athugasemdir B tannréttingasérfræðings. Nefndin hafi talið rétt að benda á að hún telji það ekki hlutverk sitt að færa rök gegn meðferðaráætlunum tannlækna eða leggja til breytingar á þeim. Hlutverk nefndarinnar sé fyrst og fremst að aðstoða Sjúkratryggingar Íslands við að meta hvort um sé að ræða alvarlegan tannvanda í skilningi IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013 óháð því hvaða meðferð tannlæknar kjósi að beita til þess að leysa hann.

IV. Niðurstaða

Mál þetta varðar synjun Sjúkratrygginga Íslands um þátttöku í kostnaði vegna tannréttinga kæranda á grundvelli IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013.

Samkvæmt 2. mgr. 36. gr. laga nr. 112/2008 um sjúkratryggingar, sbr. 5. gr. laga nr. 85/2015 um úrskurðarnefnd velferðarmála, skal kæra til úrskurðarnefndar vera skrifleg og borin fram innan þriggja mánaða frá því að aðila máls var tilkynnt um ákvörðun.

Af gögnum málsins má ráða að hin kærða ákvörðun var tekin þann 10. júní 2016. Kæranda virðist hins vegar ekki hafa verið tilkynnt um ákvörðunina heldur var hún send tannréttingasérfræðingi hennar í tölvupósti. Þar sem upphaf kærufrests miðar við þann tíma sem aðila máls er tilkynnt ákvörðun, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga nr. 112/2008 og 5. gr. laga nr. 85/2015, er það mat úrskurðarnefndar velferðarmála að kæra í máli þessu hafi borist nefndinni innan kærufrests.

Samkvæmt 1. málsl. 1. mgr. 20. gr. laga nr. 112/2008 um sjúkratryggingar taka sjúkratryggingar til nauðsynlegra tannlækninga aldraðra, öryrkja og barna yngri en 18 ára, annarra en tannréttinga, sem samið hefur verið um samkvæmt IV. kafla laganna. Þá taka sjúkratryggingar samkvæmt 2. málsl. 1. mgr. nefndrar 20. gr. til nauðsynlegra tannlækninga og tannréttinga vegna alvarlegra afleiðinga meðfæddra galla, slysa og sjúkdóma. Samkvæmt 2. mgr. nefndrar 20. gr. setur ráðherra reglugerð um nánari framkvæmd greinarinnar. Núgildandi reglugerð um þátttöku sjúkratrygginga í kostnaði við tannlækningar er nr. 451/2013, með síðari breytingum.

Í máli þessu snýst ágreiningur um ákvörðun Sjúkratrygginga Íslands vegna umsóknar kæranda um greiðsluþátttöku í kostnaði vegna tannréttinga og kjálkaskurðaðgerðar í framhaldi af þeim.

Greiðsluþátttaka Sjúkratrygginga Íslands í kostnaði vegna nauðsynlegra tannréttinga og tannlækninga kemur til álita á grundvelli 2. málsl. 1. mgr. 20. gr. laga um sjúkratryggingar. Kærandi óskaði þátttöku í kostnaði á grundvelli heimildar IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013 þar sem kveðið er á um aukna þátttöku sjúkratrygginga í kostnaði vegna alvarlegra afleiðinga meðfæddra galla, slysa og sjúkdóma. Greiðsluþátttaka á grundvelli IV. kafla nemur 95% kostnaðar samkvæmt gjaldskrá tannlæknis, sbr. 17. gr. reglugerðarinnar. Samkvæmt 15. gr. reglugerðarinnar kemur slík endurgreiðsla til greina í eftirtöldum tilvikum þegar um er að ræða alvarlegar afleiðingar meðfæddra galla og sjúkdóma:

„1. Skarðs í efri tannboga eða harða gómi sem valdið getur alvarlegri tannskekkju eða öðrum sambærilegum alvarlegum heilkennum (Craniofacial Syndromes/Deformities).

2. Meðfæddrar vöntunar fjögurra eða fleiri fullorðinstanna sem styttir fyrirsjáanlega samfellda tannröð í færri en sex fullorðinstennur í hverjum fjórðungi.

3. Annarra sambærilegra alvarlegra tilvika, svo sem mjög alvarlegs misræmis í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka eða misræmis sem ekki verður leyst án tilfærslu á beinum annars eða beggja kjálka þar sem bein eru bæði tekin í sundur og fest á nýjum stað í sömu skurðaðgerð.“

Af gögnum málsins er ljóst að kærandi hefur hvorki skarð í efri tannboga eða harða gómi né meðfædda vöntun fjögurra eða fleiri fullorðinstanna. Tannvandi hennar verður því hvorki felldur undir 1. né 2. tölul. 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013. Kemur þá til álita hvort tilvik kæranda sé sambærilegt þeim sem tilgreind eru í framangreindu ákvæði, sbr. 3. tölul. 15. gr. Við slíkt mat leggur úrskurðarnefndin til grundvallar hver tannvandi kæranda er og metur sérstaklega í hverju tilviki fyrir sig hvort um sambærileg tilvik sé að ræða. Í seinni umsókn, dags. 3. júní 2016, er tannvanda kæranda lýst með eftirfarandi hætti:

„Saga: A er X ára gömul. Kemur vegna kjálkaskekkju. Segir að braki oft í kjálkaliðum og er mjög óþægilegt vinstra megin ef þrýstir á liðinn.

Skoðun: Angles kl II sagittal afstaða í hægri hlið, en kl III sagitttal afstaða í vinstri hlið. Lárétt yfirbit er er 3,0 mm, lóðrétt yfirbit er er 0,5 mm og það er miðlínuskekkja 4,5, mm til hægri í neðri góm, miðlína efri framtanna er rétt m.v. andlit. Haka skökk til hægri í andliti, veruleg asymmetria. […]

Það eru væg þrengsli í báðum tannbogum, kross- eða kantbit í hægri hlið og bit mjög óstöðugt sem skýrir etv einkenni frá kjálkaliðum. Skv OPG er 18 lárétt og stefnir inn í rót 17, 28,48 einnig til staðar.

Tekið skal fram að sjúklingi var vísað til mín frá D.

Álit: Ex 18,28,48. Fast báða. Kjálkafærsluaðgerð: LeFort I þríhlutun, víkka og lyfta lörlítið posteriort til að loka anteriort opnu biti; bilateral split neðri kjálka og hann settur í rétt bit við þann efri (og asymmetria leiðrétt um leið). Það er samdóma álit okkar D, kjálkaskurðlæknis, að þetta tilfelli verði ekki leyst án kjálkafærsluaðgerðar!“

Þá liggja fyrir afrit bæði af röntgenmyndum og ljósmyndum af tönnum kæranda.

Í umbeðnu áliti C tannlæknis, dags. 7. febrúar 2017, segir:

„Þau tannlæknisfræðilegu gögn sem liggja fyrir í málinu eru ljósmyndir af kæranda fyrir tannréttingameðferð, orthopanmyndir og röntgenmyndir einnig fyrir tannréttingu. Einnig liggur fyrir mjög stutt samantekt tannréttingasérfræðings í umsóknum um greiðsluþátttöku, dags. 20. mars 2016 og 3. júní 2016.

Kærandi er með Angles kl. II sagittal afstöðu í hægri hlið, en kl. III sagittal afstöðu í vinstri hlið. Lárétt yfirbit er 3,0 mm., lóðrétt yfirbit er 0,5 mm. Það er miðlínuskekkja 4,5 mm. til hægri í neðri góm miðlína efri framtanna er rétt miðað við andlit. Haka devíerar til hægri í andliti, veruleg asymmetría. Það eru væg þrengsli í báðum tannbogum. Samkvæmt orthopantogram er 18 lárétt og stefnir inn í rót 17. Tennur 28 og 48 einnig til staðar.

Hér er til skoðunar hvort vandi kæranda sé sambærilega alvarlegur og vandi þeirra sem eru með klofinn góm eða með meðfædda vöntun fjögurra eða fleiri fullorðinstanna sem styttir fyrirsjáanlega samfellda tannröð í færri en sex fullorðinstennur í hverjum fjórðungi, svo sem vegna alvarlegs misræmis í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka eða misræmis sem verður ekki leyst án tilfærslu á beinum annars eða beggja kjálka þar sem bein eru bæði tekin í sundur og fest á nýjum stað í sömu skurðaðgerð, sbr. 15.gr. reglugerðar nr. 451/2013 um þátttöku sjúkratrygginga í kostnaði sjúkratryggðra við tannlækningar.

Í ákvæðinu er ekki tiltekið í ljósi hvaða heilsufarslegu þátta meta skuli hvort vandi umsækjanda sé sambærilega alvarlegur og vandi sá sem tilgreindur er í ákvæðinu og veitir rétt til greiðsluþátttöku. Við mat á því hvort vandi kæranda falli undir ákvæðið verður litið til tannlæknisfræðilegra sjónarmiða.

Kærandi er hvorki með klofinn góm né meðfædda vöntun margra fullorðinstanna. Þá kemur til skoðunar hvort tilvik kæranda sé sambærilega alvarlegt mjög alvarlegu misræmi í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka eða misræmi sem ekki verður leyst án tilfærslu á beinum annars eða beggja kjálka þar sem bein eru bæði tekin í sundur og fest á nýjum stað í sömu skurðaðgerð.

Fyrirliggjandi eru upplýsingar um útlit kæranda (ljósmyndir), kjálkaafstöðu, lárétt og lóðrétt yfirbit, miðlínuskekkju, hökudeviation, verulega asymmetríu, væg tannþrengsli í báðum gómum, nauðsynlegan tannúrdrátt vegna meðferðarinnar og skurðaðgerð á bæði efri og neðri kjálka. Af gögnunum er ljóst að tilvik kæranda er ekki sambærilega alvarlegt þeim sem eru með klofinn góm eða meðfædda vöntun fjögurra eða fleiri fullorðinstanna sem styttir fyrirsjáanlega samfellda tannröð í færri en sex fullorðinstennur í hverjum fjórðungi, svo sem vegna alvarlegs misræmis í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka eða misræmis sem ekki verður leyst án tilfærslu á beinum annars eða beggja kjálka þar sem bein eru bæði tekin í sundur og fest á nýjum stað í sömu skurðaðgerð, sbr. 3. tölul. 15.gr. reglugerðar nr. 451/2013 um þátttöku sjúkratrygginga í kostnaði sjúkratryggðra við tannlækningar.“

Líkt og rakið hefur verið er kærandi hvorki með klofinn góm né meðfædda vöntun margra fullorðinstanna, sbr. 1. og 2. tölul. 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013. Teljist tannvandi hennar sambærilega alvarlegur og slík tilvik getur greiðsluþátttaka verið byggð á 3. tölul. 15. gr. reglugerðarinnar. Þar eru nefnd dæmi um tilvik sem teljast sambærilega alvarleg þeim sem nefnd eru í 1. og 2. tölul. ákvæðisins, þ.e. alvarlegt misræmi í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka eða misræmi sem ekki verður leyst án tilfærslu á beinum annars eða beggja kjálka þar sem bein eru bæði tekin í sundur og fest á nýjum stað í sömu skurðaðgerð.

Úrskurðarnefnd velferðarmála, sem meðal annars er skipuð lækni, tekur afstöðu til þess við úrlausn málsins hvort tannvandi kæranda, sem lýst er í gögnum málsins, geti talist sambærilegur þeim tilvikum sem talin eru upp í 1. og 2. tölul. 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013 og hefur hliðsjón af þeim tilvikum sem nefnd eru í 3. tölul. 15. gr. reglugerðarinnar. Fram kemur í áliti C tannlæknis að ljóst sé að ekki sé um að ræða alvarlegt misræmi í vexti beina í höfuðkúpu og kjálka. Þá sé ekki um að ræða misræmi sem ekki verði leyst án tilfærslu á beinum annars eða beggja kjálka. Að virtu framangreindu áliti og öðrum gögnum málsins telur úrskurðarnefnd velferðarmála að tannvandi kæranda geti ekki talist það alvarlegur að hann sé sambærilegur skarði í efri tannboga eða harða gómi, sbr. 1. tölul. 15. gr., eða meðfæddri vöntun fjögurra eða fleiri fullorðinstanna, sbr. 2. tölul. 15. gr. reglugerðar nr. 451/2013. Það er því niðurstaða úrskurðarnefndarinnar að skilyrði um alvarlegar afleiðingar meðfæddra galla og sjúkdóma sé ekki uppfyllt í máli þessu.

Kærandi gerir kröfu um að við úrlausn þessa máls fari fram skoðun á kjálka hennar. Úrskurðarnefnd velferðarmála telur ekki þörf á því og byggir niðurstöðu þessa máls á fyrirliggjandi gögnum, þ.á m. niðurstöðum þeirra skoðana sem þegar hafa farið fram hjá sérfræðingum á kjálka hennar.

Með vísan til þess, sem rakið hefur verið hér að framan, er synjun Sjúkratrygginga Íslands um greiðsluþátttöku í kostnaði vegna tannlækninga kæranda samkvæmt IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013 staðfest.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Synjun Sjúkratrygginga Íslands um þátttöku í kostnaði vegna tannlækninga A, á grundvelli IV. kafla reglugerðar nr. 451/2013, er staðfest.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Rakel Þorsteinsdóttir