Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 192/2018

Fimmtudaginn 28. júní 2018

A

gegn

Vinnumálastofnun

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Kári Gunndórsson lögfræðingur, Arnar Kristinsson lögfræðingur og Agnar Bragi Bragason lögfræðingur.

Með kæru, móttekinni þann 28. maí 2018, kærir A, til úrskurðarnefndar velferðarmála ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 10. janúar 2018, um að fella niður rétt hennar til atvinnuleysisbóta í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar.

I.  Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um greiðslur atvinnuleysisbóta hjá Vinnumálastofnun þann 11. desember 2017. Með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 10. janúar 2018, var kæranda tilkynnt að umsókn hennar um atvinnuleysisbætur hefði verið samþykkt og bótaréttur væri metinn 100%. Með vísan til starfsloka hennar hjá B væri réttur til atvinnuleysisbóta hins vegar felldur niður í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar. Kærandi fór fram á rökstuðning fyrir þeirri ákvörðun og var hann veittur með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 8. febrúar 2018.

Kæra barst úrskurðarnefnd velferðarmála þann 28. maí 2018. Með bréfi úrskurðarnefndarinnar, dags. 5. júní 2018, var kæranda tilkynnt að kæra hefði borist að liðnum kærufresti og henni gefinn kostur á að koma að athugasemdum og/eða gögnum, teldi hún að skilyrði sem fram kæmu í 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 gætu átt við í málinu. Skýringar bárust ekki.

II.  Sjónarmið kæranda

Kærandi greinir frá því að hún hafi sagt upp starfi sínu vegna erfiðleika og hegðunarvandamála sem sonur hennar væri að eiga við í grunnskóla. Sonur hennar þarfnist mikils stuðnings í skóla, frístund og heima og hún hafi þurft að vera til staðar fyrir hann. Kærandi hafi ítrekað þurft að fara úr vinnu til að sækja son sinn í skólann að beiðni starfsmanna skólans. Eftir röð atvika hafi verið ákveðið að kærandi myndi vera með syni sínum í tímum til þess að grípa inn í þegar þörf væri á. Hún hafi gert það og ekki fengið neina fjárhagslega aðstoð, þrátt fyrir að vera einstæð móðir með tvö börn. Vinnumálastofnun hafi vísað kæranda á félagsþjónustuna en þar hafi hún líka verið sett á bið og rök fyrir því að hætta í vinnu ekki talin nógu góð.

III.  Niðurstaða

Kærð er ákvörðun Vinnumálastofnunar frá 10. janúar 2018 um að fella niður rétt kæranda til atvinnuleysisbóta í tvo mánuði á grundvelli 1. mgr. 54. gr. laga nr. 54/2006 um atvinnuleysistryggingar.

Samkvæmt 5. gr. laga nr. 85/2015 um úrskurðarnefnd velferðarmála skal stjórnsýslukæra berast úrskurðarnefnd velferðarmála skriflega innan þriggja mánaða frá því að aðila máls var tilkynnt um ákvörðun, nema á annan veg sé mælt í lögum sem hin kærða ákvörðun byggist á.

Í 5. mgr. 7. gr. laga nr. 85/2015 er vísað til þess að um málsmeðferð, sem ekki er kveðið á um í lögunum, fari samkvæmt ákvæðum stjórnsýslulaga og ákvæðum laga sem málskotsréttur til nefndarinnar byggist á hverju sinni.

Í 27. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 er að finna ákvæði um kærufrest. Þar kemur fram í 3. mgr. að þegar aðili máls fari fram á rökstuðning hefjist kærufrestur ekki fyrr en rökstuðningur hafi verið tilkynntur honum.

Kæranda var veittur rökstuðningur fyrir hinni kærðu ákvörðun með bréfi Vinnumálastofnunar, dag. 8. febrúar 2018. Kæra barst úrskurðarnefnd velferðarmála 28. maí 2018. Kærufrestur samkvæmt 5. gr. laga nr. 85/2015 var því liðinn þegar kæra barst nefndinni.

Í 28. gr. stjórnsýslulaga segir:

„Hafi kæra borist að liðnum kærufresti skal vísa henni frá nema:

1. afsakanlegt verði talið að kæran hafi ekki borist fyrr, eða

2. veigamiklar ástæður mæla með því að kæran verði tekin til meðferðar.

Kæru skal þó ekki sinnt ef meira en ár er liðið frá því að ákvörðun var tilkynnt aðila.“

Með vísan til þessa er nauðsynlegt að taka til skoðunar hvort fyrir hendi séu atriði sem hafa þýðingu við mat á því hvort afsakanlegt verði talið að kæran hafi borist að liðnum kærufresti eða hvort veigamiklar ástæður mæli með því að kæran verði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, en ákvæðið mælir fyrir um skyldubundið mat stjórnvalds á því hvort atvik séu með þeim hætti að rétt sé að taka stjórnsýslukæru til efnislegrar meðferðar, þrátt fyrir að lögbundinn kærufrestur sé liðinn.

Með bréfi, dags. 5. júní 2018, gaf úrskurðarnefndin kæranda kost á því að gefa skýringar á því hvers vegna kæra hefði borist að liðnum kærufresti. Engar skýringar hafa borist frá kæranda. Fyrir liggur að í hinni kærðu ákvörðun frá 10. janúar 2018 og rökstuðningi frá 8. febrúar 2018 var kæranda leiðbeint um kæruheimild til úrskurðarnefndar velferðarmála og um tímalengd kærufrests. Að mati úrskurðarnefndar velferðarmála benda gögn málsins ekki til þess að afsakanlegt verði talið að kæra hafi borist að liðnum kærufresti. Þá verður heldur ekki séð að veigamiklar ástæður mæli með því að kæran verði tekin til meðferðar.

Með hliðsjón af framangreindu er kærunni vísað frá úrskurðarnefnd velferðarmála, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Kæru A, er vísað frá úrskurðarnefnd velferðarmála.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Kári Gunndórsson