Nr. 94/2018 Úrskurður

 KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 22. febrúar 2018 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 94/2018

í stjórnsýslumáli nr. KNU17120042

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 22. desember 2017 kærði […], fd. […], ríkisborgari Georgíu (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 15. desember 2017, um að synja honum um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga. Kærandi sótti um vernd ásamt eiginkonu sinni og tveimur börnum þeirra.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt staða flóttamanns með vísan til 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga.

Til vara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt viðbótarvernd með vísan til 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga.

Til þrautavara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða með vísan til 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þann 28. maí 2017. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun m.a. þann 11. október 2017 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 15. desember 2017, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Í ákvörðun Útlendingastofnunar var kæranda gefinn sjö daga frestur til sjálfviljugrar heimfarar. Kærandi kærði ákvörðunina til kærunefndar útlendingamála þann 22. desember 2017. Kærunefnd barst sameiginleg greinargerð kæranda og fjölskyldu hans þann 5. janúar 2018.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Við meðferð máls kæranda hjá Útlendingastofnun byggði hann umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hann hafi orðið fyrir ofsóknum og hótunum í heimaríki af hálfu einstaklinga sem hann telji að tengist lögreglunni og georgísku mafíunni. Hann hafi einnig verið beittur bæði andlegu og líkamlegu ofbeldi, en það mætti rekja til þess að hann væri frá Suður-Ossetíu sem væri minnihlutahópur í Georgíu.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli kæranda var sú að kærandi sé ekki flóttamaður og honum skuli synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi skv. ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi.

Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Kæranda var veittur sjö daga frestur til að yfirgefa landið. Þá var kæranda tilkynnt að yfirgæfi hann ekki landið innan veitts frests þá tæki ákvörðun um brottvísun og tveggja ára endurkomubann gildi, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga og 6. mgr. 43. gr. reglugerðar um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði réttaráhrifum ákvörðunarinnar, sbr. 1. mgr. 35. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að ástæða flótta hans og fjölskyldu hans frá heimaríki sé að þar hafi þau búið við ofsóknir og hótanir af hálfu aðila sem kærandi telur að séu á vegum yfirvalda. Kærandi hafi leitað til lögreglu vegna þeirra hótana sem hann og fjölskylda hans hafi orðið fyrir, en í kjölfarið hafi kærandi orðið fyrir alvarlegu ofbeldi. Telur kærandi þessar ofsóknir megi rekja til uppruna fjölskyldu hans og honum hafi verið gert ókleift að reka fyrirtæki.

Í greinargerð kemur fram að Útlendingastofnun hafi ekki uppfyllt rannsóknarskyldu sína samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, en stofnunin hafi ekki rannsakað sérstaklega stöðu einstaklinga af ossetískum uppruna í Georgíu. Einnig hafi Útlendingastofnun ekki fjallað um þá líkamlegu áverka sem kærandi hafi orðið fyrir í ákvörðun sinni og ósanngjarnt hafi verið að telja frásögn kæranda ótrúverðuga á þeim grundvelli að hann hafi ekki lagt fram gögn til stuðnings henni. Þá er því mótmælt sem komi fram í ákvörðun Útlendingastofnunar að framburður kæranda hafi verið óskýr og ónákvæmur.

Til stuðnings aðalkröfu sinni um að kæranda verði veitt alþjóðleg vernd sem flóttamaður hér á landi vísar kærandi til 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Greinir kærandi frá því að hann óttist um líf sitt og fjölskyldu sinnar vegna hótana og árása sem hann hafi orðið fyrir af hálfu einstaklinga sem m.a. séu í lögreglunni og öryggissveitum Georgíu. Þessir einstaklingar hafi krafið fjölskylduna um fé, auk þess sem þeir hafi rænt kæranda og beitt hann hrottafengnu ofbeldi í kjölfar þess að hann hafi leitað til lögreglunnar vegna hótananna. Því geti kærandi ekki leitað til lögreglunnar um aðstoð. Telur kærandi að Útlendingastofnun hafi ekki rannsakað stöðu sína í Georgíu nægilega vel, en hann tilheyri minnihlutahópi Ossetíumanna sem kærandi telur að sé rót ofsóknanna á hendur sér.

Verði ekki fallist á aðalkröfu kæranda, krefst kærandi þess að honum verði veitt viðbótarvernd á grundvelli 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Vísar kærandi til þess að ákvæðið taki mið af tilskipun Evrópusambandsins nr. 2004/83/EB um lágmarksskilyrði þess að ríkisborgarar þriðju landa eða ríkisfangslausir einstaklingar teljist flóttamenn eða menn sem að öðru leyti þarfnist alþjóðlegrar verndar. Hann hafi orðið fyrir alvarlegu ofbeldi og beri líkamleg merki þess enn í dag á hálsi og baki. Einnig hafi hann fengið líflátshótanir. Þá telur kærandi ljóst, að endursending hans til Georgíu brjóti gegn non-refoulement reglu þjóðaréttar, sem lögfest sé í 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga. Telur kærandi sig vera í hættu á að sæta frekara ofbeldi af hálfu stjórnvalda sem teljist ómannúðleg og vanvirðandi meðferð.

Þrautavarakrafa kæranda lýtur að því að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Vísar kærandi meðal annars til lögskýringargagna að baki ákvæðinu. Kærandi mótmælir því sem fram kemur í rökstuðningi Útlendingastofnunar um að stjórnvöld í heimaríki hans séu í stakk búin að veita honum vernd. Kærandi hafi leitað til lögreglu vegna hótana og ofsókna en lögreglan hafi ekki aðstoðað hann. Þá hafi honum verið rænt eftir að hafa leitað til lögreglu og hann beittur ofbeldi. Þá vísar kærandi einnig til þess að eiginkona hans, sem einnig sótti um alþjóðlega vernd hér á landi, sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu samkvæmt 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga enda sé hún þunguð og komin u.þ.b. 21 viku á leið. Jafnframt þjáist eiginkona kæranda af lifrarbólgu C, sem sé alvarlegur sjúkdómur. Telur kærandi að Útlendingastofnun hafi brotið gegn rannsóknarreglu 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 þar sem stofnunin hafi ekki spurt eiginkonu kæranda nánar út í það í viðtali við hana. Loks vísar kærandi til þess sem kemur fram í athugasemdum með frumvarpi til laga um útlendinga að taka skuli sérstakt tillit til barna, hvort sem þau séu fylgdarlaus eða ekki.

Ennfremur bendir kærandi á að hann geti ekki flutt sig um set innanlands og hlotið vernd annars staðar í Georgíu. Almennt séu ekki forsendur til að kanna möguleika á flótta innan heimlands ef ljóst er að ríkið skorti vilja eða getu til að vernda einstaklinga gegn ofsóknum, enda dugar flutningur innan landsins í slíkum tilvikum ekki til að vernda hann.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu gilda einkum ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, reglugerð nr. 540/2017 um útlendinga, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi framvísað georgísku vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé georgískur ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í Georgíu m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

• 2016 Country Reports on Human Rights Practices – Georgia (United States Department of State, 3. mars 2017);
• Amnesty International Report 2016/17 – Georgia (Amnesty International, 22. febrúar 2017);
• Consolidated report on the conflict in Georgia (October 2016 – March 2017) (Council of Europe, 11. apríl 2017);
• Corruption Prevention in Respect of Members of Parliament, Judges and Prosecutors: Fourth Evaluation Report, Georgia (Council of Europe: Group of States Against Corruption (GRECO), 17. janúar 2017);
• ECRI Report on Georgia (European Commission against Racism and Intolerance, 1. mars 2016);
• Ethnic minorities and civic integration in Georgia (Öryggis- og samvinnustofnun Evrópu (OECE), 3. október 2016);
• EU Report: Georgia successfully delivering on its reform commitments (European Commission, 10. nóvember 2017);
• Freedom in the World 2017 – Georgia (Freedom House, 1. september 2017);
• Freedom in the World 2017 – South Ossetia (Freedom House, 1. september 2017);
• Georgia 2017 Crime and Safety Report (U.S. Department of State – Bureau of Diplomatic Security, 6. mars 2017);
• Georgia Overview (The World Bank, síðast uppfært 12. október 2017);
• Georgia: Situation of Ossetians, including demographics, treatment and available state protection (2008 – June 2016) (Immigration and Refugee Board of Canada, 4. júlí 2016);
• Nations in Transit 2017 – Georgia (Freedom House, 9. maí 2017);
• Overview of corruption and anti-corruption in Georgia (Transparency International, 20. nóvember 2013);
• South Ossetia (Max Planck Foundation for International Peace and the Rule of Law, janúar 2013);
• South Ossetia profile (vefsíða BBC, 21. apríl 2016);
• Stjórnarskrá Georgíu, samþykkt 24. ágúst 1995, með síðari breytingum (aðgengileg á vefsíðu georgíska þingsins, www.parliament.ge);
• Third Report submitted by Georgia pursuant to Article 25, paragraph 2 of the Framework Convention for the Protection of National Minorities (Evrópuráðið, 12. júlí 2017);
• Universal Periodic Review – Georgia (United Nations General Assemly, Human Rights Council, 30. júlí 2015);
• The World Factbook – Georgia (Central Intelligence Agency, sótt 18. janúar 2018) og
• World Report 2017 – Georgia (Human Rights Watch, 12. janúar 2017).

Georgía er lýðræðisríki með um 3,7 milljónir íbúa. Georgía gerðist aðili að Evrópuráðinu árið 1999 og fullgilti mannréttindasáttmála Evrópu það sama ár. Georgía gerðist aðili að flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna þann 9. ágúst 1999, alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi þann 3. ágúst 1994 og samningi Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu þann 8. júlí 2005. Þann 1. júlí 2016 gekk í gildi samstarfssamningur milli Evrópusambandsins og Georgíu, en með þeim samningi hefur Georgía meðal annars skuldbundið sig til að efna víðtækar skuldbindingar á sviði lýðræðis, mannréttinda og réttarríkis. Þann 19. júlí 2017 setti Útlendingastofnun Georgíu á lista stofnunarinnar yfir örugg upprunaríki.

Í stjórnarskrá Georgíu kveðið á um jafnrétti allra fyrir lögum og bann við hvers kyns mismunun á grundvelli kynþáttar, litarháttar, tungumáls, kyns, trúar- og lífsskoðana, stjórnmálaskoðana, félagslegrar stöðu eða tengsla, uppruna, búsetu eða efnahagslegrar stöðu. Í framangreindum gögnum og skýrslum kemur fram að árið 2014 hafi georgíska þingið samþykkt yfirgripsmikla löggjöf sem banni hvers kyns mismunun og er slík mismunun refsiverð samkvæmt refsilöggjöf Georgíu. Árið 1997 var komið á fót sérstökum umboðsmanni (e. Public Defender (Ombudsman)) sem hafi eftirlit með mannréttindum og frelsi georgískra borgara innan lögsögu ríkisins. Umboðsmaður sé sjálfstæð stofnun og heyri ekki undir aðrar greinar ríkisvaldsins. Til umboðsmanns geti allir leitað sem telji að þeir verði fyrir hvers kyns mannréttindabrotum. Ennfremur hafi ríkisstjórn Georgíu komið á fót aðgerðaráætlun um sókn í mannréttindamálum landsins sem gildir frá árinu 2014 til 2020, auk aðgerðaráætlunar um réttindi minnihlutahópa sem gildir frá árinu 2015 til 2020. Samkvæmt 2. mgr. 6. gr. stjórnarskrár Georgíu gangi alþjóðasamningar, sem undirritaðir hafa verið af hálfu Georgíu, framar landslögum. Svo framarlega sem slíkir samningar gangi ekki gegn stjórnarskrá landsins sé hægt að beita þeim sem hluta af almennri löggjöf.

Framangreind gögn kveða á um að spilling sé þó nokkur í Georgíu, þá einkum innan georgíska stjórnkerfisins. Einkum hefur verið fundið að spillingu innan lögreglunnar og einnig að dómsvaldið sé ekki nægilega sjálfstætt frá öðrum greinum ríkisvaldsins. Á undanförnum árum hafi yfirvöld þó gripið til ýmissa aðgerða til að sporna við spillingu og skipulagðri glæpastarfsemi í landinu. Árið 2008 hafi verið komið á fót sérstakri nefnd sem hafi það hlutverk að samræma aðgerðir gegn spillingu meðal hagsmunaaðila og stjórnvalda þar í landi og hafa eftirlit með innleiðingu aðgerðaráætlana í þessum tilgangi. Árið 2012 hafi verið komið á laggirnar stofnun sem heyri undir innanríkisráðuneyti Georgíu, hvers hlutverk er að taka á spillingu og vanrækslu opinberra starfsmanna í Georgíu, auk þess að setja af stað aðgerðir til að draga úr spillingu hjá hinu opinbera. Þá hafi verið sett á fót sérstök landsáætlun til að sporna við skipulögðum glæpum í landinu, en áætlunin er í gildi fyrir árin 2015-2018. Stjórnvöldum beri að taka allar tilkynningar um misferli lögreglu til skoðunar og aðili sem telji að brotið sé á réttindum sínum geti kært til æðra stjórnvalds eða farið með mál sitt fyrir dómstóla. Einnig komi fram að stofnun sem heyri undir innanríkisráðuneyti landsins sé ábyrg fyrir því að rannsaka brot sem framin séu af lögreglumönnum og hafi sú stofnun heimild til að beita agaviðurlögum. Þótt margt hafi áunnist í þessum efnum á undanliðnum árum, bera framangreind gögn og skýrslur með sér að enn sé töluvert í land. Hefur meðal annars verið gagnrýnt að lítið gegnsæi sé í starfsemi þeirra stofnana sem vinna gegn spillingu auk þess sem þessar stofnanir séu nátengdar stjórnmálaflokkum og sjálfstæði þeirra sé lítið. Slíkt grafi undan trúverðugleika stofnananna, einkum þegar um er að ræða rannsóknir á spillingu á æðstu sviðum þjóðfélagsins.

Suður-Ossetía er formlega hluti af Georgíu en það er landlugt svæði sem staðsett er í suðurhluta Kákasusfjalla, nyrst í Georgíu. Landamæri þess eru við Norður-Ossetíu sem er hluti af Rússlandi. Í framangreindum gögnum kemur meðal annars fram að ýmis togstreita, spenna og átök hafi ríkt í langan tíma á milli Georgíu annars vegar og Suður-Ossetíu og Rússlands hins vegar. Árið 2008 hafi brotist út stríð milli Georgíu og Suður-Ossetíu, en þeir síðarnefndu nutu stuðnings Rússa. Átökin, sem hafi farið fram innan alþjóðlegra skilgreindra landamæra Georgíu, hafi t.d. leitt af sér mannfall og eyðileggingu innviða, auk þess sem fjöldi fólks hafi misst heimili sín og lífsviðurværi. Vopnahlé hafi komist á fyrir tilstilli Evrópusambandsins þann 12. ágúst 2008. Suður-Ossetía hafi í kjölfarið lýst yfir sjálfstæði sínu en það er almennt ekki viðurkennt af alþjóðasamfélaginu. Flestir Georgíubúar hafi flúið Suður-Ossetíu í kjölfar átakanna árið 2008 og eru íbúar svæðisins því flestir Ossetíumenn sem vilji ekki vera undir stjórn Georgíu heldur vilji sjálfstæði og nánari tengsl við Rússland.

Ofangreindar skýrslur bera með sér að staða minnihlutahópa í Georgíu hafi almennt verið talin viðvarandi vandamál. Engu að síður njóta slíkir hópar lagalegrar verndar og hafa georgísk stjórnvöld ennfremur unnið markvisst að því að auka réttindi þeirra og vernd með ýmsum hætti. Árið 2014 samþykkti georgíska þingið ný lög um afnám hvers kyns mismununar en þau kveða á um að öll mismunun á grundvelli kynferðis, trúarbragða, tungumáls, þjóðernis, kynþáttar o.fl. sé bönnuð. Einnig má nefna að innanríkisráðuneyti Georgíu hefur meðal annars staðið fyrir sérstökum námskeiðum fyrir lögreglu þar í landi þar sem lögð hefur verið áhersla á virðingu fyrir mannréttindum og fjölþjóðasamfélaginu. Þá hefur ráðuneytið einnig staðið fyrir námskeiðum fyrir rannsakendur og saksóknara í málum sem tengjast hatursorðræðu og hatursglæpum. Við ákvörðun refsingar samkvæmt georgísku refsilögunum skuli sérstaklega líta til þess hvort glæpur hafi beinst að kynþætti eða sé að öðru leyti byggður á kynþáttahatri.

Af ofangreindum skýrslum verður ráðið að einstaklingar af ossetískum uppruna kunna að eiga erfitt uppdráttar í Georgíu, einkum að þeim sé mismunað á ýmsum sviðum og verði fyrir hatursorðræðu í fjölmiðlum og á samfélagsmiðlum. Ekki sé þó um að ræða að einstaklingar af slíkum uppruna verði almennt fyrir ofsóknum eða ofbeldi á grundvelli uppruna þeirra. Þvert á móti er talið að einstaklingar af ossetískum uppruna hafi almennt aðlagast vel georgísku samfélagi og raunar betur en aðrir þjóðernisminnihlutahópar.

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 37. gr. sömu laga. Kærandi reisir umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hann og fjölskylda hans hafi orðið fyrir hótunum og ofsóknum í Georgíu, en yfirvöld þar geti ekki veitt honum viðhlítandi vernd. Auk þess hafi hann sjálfur verið beittur alvarlegu líkamlegu ofbeldi.

Í 1. mgr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.

Í 38. gr. útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a.   ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c.   aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda um alþjóðlega vernd ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimaríki sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í 1. mgr. 37. gr. eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Hugtakið „ástæðuríkur ótti við ofsóknir“ inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn a.m.k. að sýna fram á að ákveðnar líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kæranda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2011). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Kærandi kveður sig hafa orðið fyrir ofbeldi, hótunum og áreiti af hálfu einstaklinga sem hann telji vera á vegum georgískra yfirvalda. Þegar hann hafi leitað til lögreglu vegna þessara atburða hafi honum verið rænt og hann beittur alvarlegu ofbeldi. Kærandi telji að ástæður ofsóknanna sem hann og fjölskylda hans hafi sætt sé annars vegar uppruni hans, en hann sé frá Suður-Ossetíu, og hins vegar stríðið milli Rússlands og Georgíu árið 2008.

Að mati kærunefndar var framburður kæranda óljós um ástæður hótana og ofbeldis sem hann kvaðst hafa orðið fyrir. Í viðtali hjá Útlendingastofnun lýsti hann því að fólkið sem réðst á hann hefði verið í sérstökum svörtum fatnaði sem hann gæti ekki gert skil á og að í heimaríki hans væri það oftast fólk sem starfaði innan lögreglunnar sem klæddist slíkum fötum. Hann gæti ekki sagt með vissu hvort þetta fólk starfaði þar. Þá hefði ástæða þessa áreitis verið að hafa af kæranda fé. Af heildstæðu mati á gögnum málsins og trúverðugleika frásagnar kæranda er það mat kærunefndar að ekki verði lagt til grundvallar að það áreiti sem kærandi kveðst hafa orðið fyrir verði rakið til uppruna kæranda. Í því sambandi hefur kærunefnd jafnframt litið til þess að kærandi hefur borið að hann og fjölskylda hans hafi aldrei búið í Suður-Ossetíu.

Kærandi og eiginkona hans kváðust í viðtali hjá Útlendingastofnun ekki vita með vissu hverjir hefðu haft í hótunum við þau og beitt kæranda ofbeldi. Í ljósi framburðar kæranda verður ekki lagt til grundvallar að þeir aðilar sem kærandi kveður að hafi haft í hótunum við hann og beitt hann ofbeldi séu á vegum yfirvalda eða tengdir þeim. Í því sambandi er bent á að frásögn kæranda um þetta atriði var óljós og hefur kærandi ekki lagt fram önnur gögn sem styðja hana.Kærunefnd telur að ekkert bendi til þess að för kæranda frá Georgíu hafi borið svo brátt að að ósanngjarnt sé að gera þá kröfu að hann aflaði gagna sem legðu grunn að málsástæðum hans.

Samkvæmt framansögðu verður ekki byggt á því að kærandi hafi sætt ofsóknum af hálfu georgískra yfirvalda. Þá benda önnur gögn málsins ekki til þess að slíkar ofsóknir hafi átt sér stað eða að kærandi eigi þær á hættu. Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun hafa leitað til lögreglu í heimaríki sínu vegna nánar tilgreinds áreitis og að hann hafi verið pyntaður í kjölfar þess. Síðan hafi hann ekki ekki treyst lögreglunni og ekki leitað til hennar. Kærunefnd hefur yfirfarið gögn málsins, svo og skýrslur opinberra stofnana og frjálsra félagasamtaka um aðstæður í Georgíu. Sú staðhæfing kæranda að hann fái ekki nauðsynlega aðstoð frá lögreglu í Georgíu fær lítinn stuðning í þeim gögnum sem kærunefndin hefur skoðað við meðferð málsins. Gögn bendi til þess að þeir ríkisborgarar Georgíu sem telja að á réttindum sínum sé brotið geti leitað sér aðstoðar og verndar yfirvalda þar í landi og fengið lausn sinna mála. Hægt sé m.a. að leita til stofnunar sem heyri undir innanríkisráðuneyti landsins sem og umboðsmanns (e. Public Defender (Ombudsman) of Georgia).

Af þeim gögnum sem kærunefnd hefur tekið til skoðunar má ráða að þessi úrræði séu almennt raunhæf og árangursrík þó svo að úrbóta sé enn þörf að mati frjálsra félagasamtaka í landinu. Að mati kærunefndar hefur ekki verið sýnt fram á að stjórnvöld í heimaríki kæranda skorti vilja eða getu til að veita kæranda viðeigandi aðstoð og eða vernd gegn athöfnum sem feli í sér ofsóknir, m.a. með því að ákæra og refsa fyrir þær athafnir. Þó ekki sé hægt að útiloka að kærandi hafi orðið fyrir ofbeldi, áreiti og hótunum af hálfu ótilgreindra aðila er það mat kærunefndar að kærandi hafi raunhæfan möguleika á að leita sér ásjár yfirvalda í heimaríki sínu.

Kærunefnd telur því að kærandi hafi ekki sýnt fram á með nægilega skýrum hætti að hann hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga.

Með vísan til ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Við mat á því hvort aðstæður kæranda séu slíkar að þær eigi undir 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga ber að líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Mannréttindadómstóll Evrópu hefur fjallað um það mat sem þarf að fara fram þegar metið er hvort kærandi sé í raunverulegri hættu á að verða fyrir meðferð sem falli undir 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sem bannar pyndingar og ómannlega eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Hefur dómstóllinn sagt að 3. gr. sáttmálans geti átt við þegar hættan stafar frá einstaklingum eða hópi fólks sem ekki séu fulltrúar stjórnvalda. Kærandi verður þó að geta sýnt fram á að gildar ástæður séu til að ætla að um raunverulega hættu sé að ræða og að stjórnvöld í ríkinu séu ekki í stakk búin til að veita viðeigandi vernd. Ekki sé nóg að aðeins sé um að ræða möguleika á illri meðferð og verður frásögn kæranda að fá stuðning í öðrum gögnum (sjá t.d. dóma Mannréttindadómstóls Evrópu í máli NA gegn Bretlandi (mál nr. 25904/07) frá 7. júlí 2008 og H.L.R. gegn Frakklandi (mál nr. 24573/94) frá 29. apríl frá 1997).

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um heimaríki kæranda telur kærunefndin að aðstæður hans þar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 37. gr. laganna. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli heldur ekki skilyrði 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á kærandi ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 6. mgr. 37. gr. laga um útlendinga skal stjórnvald sem kemst að því að ákvæði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laganna eigi ekki við um útlending að eigin frumkvæði taka til skoðunar hvort veita eigi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. sömu laga. Þrátt fyrir að orðalag 1. mgr. 74. gr. kveði ekki með skýrum hætti á um veitingu dvalarleyfis má skilja af athugasemdum með frumvarpi til laga um útlendinga nr. 80/2016, fyrirsögn greinarinnar og af 6. mgr. 37. gr. laganna að það hafi þó verið ætlunin með ákvæðinu. Kærunefnd telur því rétt að túlka ákvæðið sem heimild til veitingar dvalarleyfis þegar skilyrði þess eru uppfyllt.

Samkvæmt 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga má líta til mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til. Kærunefnd telur, með vísan til orðalags ákvæðisins um „ríka þörf fyrir vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Kærandi kom hingað til lands ásamt eiginkonu sinni og börnum þeirra tveimur. Ekki hefur annað komið fram í viðtölum við kæranda en að hann og börn hans séu við góða líkamlega og andlega heilsu. Þegar upplýsingar um heimaríki kæranda og gögn málsins eru virt í heild er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á aðstæður sem ná því alvarleikastigi að hann teljist hafa ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í heimaríki séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Bann við endursendingu skv. 42. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er ekki heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan einstakling til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar er einnig óheimilt að senda útlending til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Með vísan til umfjöllunar að framan um heimaríki kæranda telur kærunefnd að þær aðstæður sem ákvæðið tekur til ekki eiga við í máli kæranda. Kærunefnd telur því að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga standi ekki í vegi fyrir endursendingu kæranda þangað.

Frávísun, brottvísun og endurkomubann

Í ákvörðun Útlendingastofnunar, undir fyrirsögninni „frávísun“, kemur fram að kæranda sé vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr., sbr. 3. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, og veittur sjö daga frestur til að yfirgefa landið, sbr. 2. mgr. 104. gr. laganna.

Í framhaldi af þessari niðurstöðu stofnunarinnar er í ákvörðuninni vísað til 6. mgr. 43. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017 þar sem komi fram að samhliða veitingu frests til sjálfviljugrar heimfarar skuli tekin afstaða til þess í ákvörðun hvort skilyrði til brottvísunar skv. a-lið 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga séu uppfyllt yfirgefi umsækjandi ekki landið eða óski aðstoðar til sjálfviljugrar heimfarar innan veitts frests. Þá er í ákvörðuninni fjallað með almennum hætti um skilyrði brottvísunar skv. a-lið 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga. Jafnframt er gerð grein fyrir andmælum kæranda varðandi mat á því hvort brottvísun fæli í sér ósanngjarna ráðstöfun gagnvart honum eða öðrum aðstandendum hans og lýst því mati Útlendingastofnunar að ekki sé um að ræða ósanngjarna ráðstöfun í skilningi 3. mgr. 102. gr. laga um útlendinga verði kæranda ákveðin brottvísun og endurkomubann.

Niðurstaðan í rökstuðningi Útlendingastofnunar varðandi þennan þátt málsins er að kæranda skuli gefinn sjö daga frestur til að yfirgefa landið. Þá segir: „Fari hann ekki innan þess tíma skal honum vísað frá landi og skal hann sæta endurkomubanni í tvö ár. Lögreglu er því heimilt að færa umsækjanda úr landi, sbr. 5. mgr. 104. gr. útlendingalaga, að sjö dögum liðnum“. Í svonefndum ákvörðunarorðum er svo lýst þeim réttaráhrifum að yfirgefi kærandi ekki landið innan veitts frests taki ákvörðun um brottvísun og tveggja ára endurkomubann gildi, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. útlendingalaga og 6. mgr. 43. gr. reglugerðar um útlendinga.

Að mati kærunefndar er framangreindur rökstuðningur í ákvörðun Útlendingastofnunar óskýr að því er varðar niðurstöðu málsins og réttaráhrif ákvörðunarinnar. Þannig er í rökstuðningi einungis að finna lýsingu á lagagrundvelli brottvísunar skv. a-lið 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga en ekki heimfærslu á hvort tilvik kæranda falli þar undir. Þá er að mati kærunefndar óljóst hvort með ákvörðuninni sé ætlunin að beita samhliða frávísun skv. 106. gr. og brottvísun skv. 98. gr. laganna, eða hvort einungis sé um að ræða frávísun í tilviki kæranda, og þá á hvaða lagagrundvelli væntanleg ákvörðun um brottvísun er byggð.

Samkvæmt lögmætisreglu stjórnsýsluréttar þurfa ákvarðanir stjórnvalda að byggja á viðhlítandi lagagrundvelli. Þegar lög mæla fyrir um skilyrði fyrir því að stjórnvald geti tekið ákvörðun verður sú ákvörðun ekki tekin nema fyrir liggi atvik sem leggja grundvöll að ályktun stjórnvalds um að skilyrðin séu fyrir hendi.

Ákvörðun um brottvísun samkvæmt 98. gr. laga um útlendinga verður ekki tekin nema fyrir liggi atvik sem verða heimfærð undir einhver af skilyrðum ákvæðisins. Eins og að framan greinir er í rökstuðningi í máli kæranda vísað til a-liðar 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga en atvik í máli hans eru ekki heimfærð undir ákvæðið. Fyrir liggur að þegar ákvörðunin var tekin hafði kæranda verið veittur sjö daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljugur, sbr. 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga. Að mati kærunefndar verður ekki litið svo á að skilyrði a-liðar 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga, um að hann sé án dvalarleyfis og hafi ekki yfirgefið landið innan veitts frests, séu uppfyllt á meðan hann hefur enn slíkan frest til að yfirgefa landið sjálfviljugur. Liggur því fyrir að skilyrði brottvísunar voru ekki fyrir hendi í máli kæranda og verður sá þáttur ákvörðunar Útlendingastofnunar því felldur úr gildi.

Samkvæmt 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga felur brottvísun í sér bann við komu til landsins síðar. Þar sem ekki liggur fyrir ákvörðun um brottvísun í máli kæranda verður ákvörðun um endurkomubann felld úr gildi. Vegna ákvörðunar Útlendingastofnunar áréttar kærunefnd að frávísun skv. 104. gr. laga um útlendinga fylgir ekki bann við komu til landsins síðar og gerir kærunefnd því athugasemd við framsetningu rökstuðnings í máli kæranda sem ber með sér að kæranda verði frávísað með endurkomubanni.

Kærandi sótti um vernd hér á landi þann 28. maí 2017. Eins og að framan greinir hefur umsókn hans um vernd og dvalarleyfi hér á landi verið synjað og hefur hann því ekki tilskilin leyfi til dvalar enda verður að líta á umsókn hans um alþjóðlega vernd sem áform um að dveljast í landinu í meira en 90 daga, sbr. til hliðsjónar 3. mgr. 42. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017. Verður kæranda því vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. og 5. mgr. 106. gr. laganna.

Í samræmi við 1. og 2. málsl. 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga er lagt fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kærandi hefur 7 daga frá birtingu úrskurðar þessa til að yfirgefa landið sjálfviljugur.

Kæranda er leiðbeint um að samkvæmt 1. málsl. 7. mgr. 104. gr. laga um útlendinga annast lögregla og Útlendingastofnun framkvæmd ákvarðana um frávísun og brottvísun. Í 5. málsl. 7. mgr. 104. gr. laga um útlendinga segir að útlendingur skuli tilkynna Útlendingastofnun um fyrirhugaða brottför sína og leggja fram sönnun þess að hann hafi yfirgefið landið. Þar segir jafnframt að ef útlendingurinn fer ekki úr landi svo sem fyrir hann er lagt eða líkur eru á að hann muni ekki fara sjálfviljugur má lögregla færa hann úr landi. Athygli kæranda er jafnframt vakin á því að ef hann yfirgefur ekki landið innan frests kann að vera heimilt að brottvísa honum. Brottvísun felur í sér bann við komu til landsins síðar og skal endurkomubann að jafnaði ekki gilda skemur en tvö ár, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. og 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.

Athugasemdir kæranda við ákvörðun Útlendingastofnunar.

Kærandi gerði í greinargerð sinni athugasemdir við málsmeðferð Útlendingastofnunar. Kærandi telur að stofnunin hafi ekki fullnægt rannsóknarskyldu sinni, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga, annars vegar hafi stofnunin ekki rannsakað sérstaka stöðu kæranda sem einstakling af ossetískum uppruna í Georgíu og hins vegar hafi stofnunin ekki rannsakað nægilega vel það ofbeldi sem hann kvaðst hafa orðið fyrir í heimaríki. Kærandi hafi meðal annars sýnt áverka í viðtali við Útlendingastofnun sem renni stoðum undir það.

Samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga skal stjórnvald sjá til þess að mál sé nægilega upplýst áður en ákvörðun er tekin í því og afla í því skyni nauðsynlegra upplýsinga. Mál telst nægilega rannsakað þegar þeirra upplýsinga hefur verið aflað sem nauðsynlegar eru til þess að hægt sé að taka efnislega rétta ákvörðun í því. Um frekari afmörkun á því hversu ítarlega beri að rannsaka mál, ber m.a. að líta til þess hversu mikilvægt það er. Því tilfinnanlegri eða meira íþyngjandi sem stjórnvaldsákvörðun er, þeim mun strangari kröfur verður að gera til rannsóknar á þeim atvikum sem leiða til niðurstöðunnar. Markmið rannsóknarreglunnar er að tryggja að stjórnvaldsákvarðanir verði bæði löglegar og réttar. Í þeim tilvikum þegar ákvörðun stjórnvalds byggist á mati verður að afla þeirra upplýsinga sem nauðsynlegar eru svo hægt sé að beita þeim sjónarmiðum sem ætlunin er að byggja stjórnvaldsákvörðun á. Þá segir í 2. mgr. 23. gr. laga um útlendinga kemur fram að Útlendingastofnun skuli af sjálfsdáðum afla nauðsynlegra og aðgengilegra upplýsinga vegna málsmeðferðar umsóknar um alþjóðlega vernd.

Af ákvörðun Útlendingastofnunar verður ekki annað ráðið en að stofnunin hafi kynnt sér aðgengileg gögn opinberra stofnana og frjálsra félagasamtaka um heimaríki kæranda og komist að niðurstöðu í máli hans á grundvelli skoðunar á þeim. Að mati kærunefndar hefur ekkert komið fram í málinu sem bendir til þess að skort hafi á að nauðsynlegar upplýsingar lægju fyrir um ástand í heimaríki kæranda við ákvörðunartöku hjá Útlendingastofnun. Í því sambandi er tekið fram að kærunefnd hefur yfirfarið þau gögn sem aflað var við rekstur málsins, svo og skýrslur opinberra stofnana, og komist að sömu niðurstöðu og Útlendingastofnun. Það er því mat kærunefndar að málsmeðferð Útlendingastofnunar í máli kæranda hafi verið í samræmi við 10. gr. stjórnsýslulaga og 2. mgr. 23. gr. laga um útlendinga.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar að því er varðar umsókn um alþjóðlega vernd, dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Felld er úr gildi ákvörðun stofnunarinnar um brottvísun og endurkomubann. Ákvörðun um frávísun er staðfest. Lagt er fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kæranda er veittur 7 daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljugur.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar að því er varðar umsókn um alþjóðlega vernd, dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða og frávísun er staðfest. Felld er úr gildi ákvörðun um brottvísun og endurkomubann. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að gera ríkislögreglustjóra viðvart um niðurstöðu kærunefndar. Lagt er fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kærandi er veittur 7 daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljugur.

The decision of the Directorate of Immigration regarding the application for international protection, residence permit on humanitarian grounds and refusal of entry is affirmed. The Directorate’s decision on expulsion and re-entry ban is vacated. The Directorate is instructed to inform the National Commissioner of the Icelandic Police about this decision. The appellant is requested to leave the country. The appellant has 7 days to leave the country voluntarily.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Anna Tryggvadóttir                                                                    Pétur Dam Leifsson