Úrskurður nr. 6/2016

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann dags. 7. janúar 2016 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 6/2016

í stjórnsýslumáli nr. KNU15100027

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Með stjórnsýslukæru, dags. 16. október 2015, kærði […], fd. […], ríkisborgari […] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 14. október 2015 um að synja honum um hæli ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002 um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og henni breytt á þann hátt að kærandi fái réttarstöðu flóttamanns skv. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna, sbr. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Til vara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann hátt að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi af mannúðarástæðum, sbr. 12. gr. f útlendingalaga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi kom hingað til lands 20. júlí 2015 og sótti um hæli tveimur dögum síðar hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu. Kærandi mætti í viðtal hjá Útlendingastofnun þann 15. september 2015 ásamt löglærðum talsmanni sínum. Ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 14. október 2015, um að synja kæranda um hæli, dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða og dvalarleyfi vegna sérstakra tengsla við landið, var birt honum þann 16. október 2015. Kærandi kærði ákvörðunina þann sama dag. Greinargerð vegna kæru barst kærunefnd útlendingamála þann 3. nóvember 2015. Þann 9. desember sl. kom kærandi fyrir kærunefndina og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga. Viðstaddir voru talsmaður kæranda og túlkur.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi væri heilsuhraustur en hafi átt við [...] veikindi að etja, […]. Því hafi hann ákveðið að fara frá heimalandi sínu. Kærandi kvaðst ekki hafa fengið læknisaðstoð í heimalandi sínu en að hann fengi aðstoð vegna veikinda sinna hér á landi og liði betur. Kærandi sagðist telja að hann myndi veikjast aftur ef hann færi til heimalands síns. Auk þess væri efnahagsástand slæmt þar í landi. Þá taldi hann sig ekki geta leitað aðstoðar yfirvalda vegna veikinda sinna.

Í ákvörðun Útlendingastofnunarinnar var fjallað um heilbrigðiskerfið í […]. Útlendingastofnun taldi ljóst að spilling væri til staðar í […] stjórnsýslu en að stjórnvöld vinni markvisst að því að uppræta spillingu innan stjórnsýslunnar og dómskerfisins.

Útlendingastofnun taldi frásögn kæranda um að hann hafi ekki hlotið læknisaðstoð vegna veikinda sinna í ósamræmi og mótsögn við framburð foreldra hans, sem hafi sagt að kærandi hafi fengið aðstoð í […] en hann hafi ekki viljað þiggja læknisaðstoð í heimalandi sínu. Við úrlausn málsins var byggt á því að kærandi hafi aðgang að læknismeðferð í […] vegna veikinda sinna. Frásögn hans var að öðru leyti lögð til grundvallar. Við mat á því hvort taka yrði tillit til sérstakrar stöðu kæranda sagði að kærandi ætti við [...] veikindi að stríða og að tekið yrði tillit til þess við úrlausn á máli hans.

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi hafði ekki borið fyrir sig að vera flóttamaður vegna þeirra ástæðna sem tilgreindar eru í 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Auk þess yrði ekki ráðið af framburði kæranda eða foreldra hans að hann ætti á hættu að sæta ofsóknum í heimalandi sínu. Að þessu virtu var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kærandi ætti ekki á hættu ofsóknir eða meðferð sem jafnað yrði til ofsókna í heimalandi sínu. Bæri því að synja um hæli skv. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Að þessu virtu var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kærandi ætti ekki á hættu ofsóknir eða meðferð sem jafnað yrði til ofsókna í heimalandi hans.

Með vísan til framburðar kæranda, frásagnar foreldra hans, málsatvika og upplýsinga um heimaland hans var ekki talið að kærandi ætti á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands síns. Auk þess var ekki annað séð en að yfirvöld væru fær um að veita kæranda viðeigandi aðstoð. Að þessu virtu var talið að kærandi ætti ekki á hættu meðferð í bága við 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga í heimalandi sínu. Að framangreindu var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kærandi væri ekki flóttamaður og bæri að synja honum um hæli á Íslandi sbr. ákvæði 44. gr. og 1. mgr. 46. gr. útlendingalaga.

Samkvæmt frásögn foreldra kæranda […] og þarfnaðist læknisaðstoðar vegna veikinda sinna. Leggja varð heildstætt mat á umsókn hans með hliðsjón af skýringum við 12. gr. f útlendingalaga er fram koma í athugasemdum með frumvarpi til laga nr. 115/2010 um breytingu á útlendingalögum. Þar segi að með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé miðað við framkvæmd í öðrum löndum, við atriði á borð við það hvort um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða sem meðferð er til við hér á landi en ekki í heimalandi viðkomandi. Með vísan til frásagna foreldra kæranda og upplýsinga um aðstæður í […] var talið að kærandi gæti fengið viðeigandi læknismeðferð í heimalandi sínu. Ekki var talið að aðrar aðstæður í málinu leiddu til þess að kæranda skyldi veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Að þessu virtu var það niðurstaða Útlendingastofnunar að synja bæri kæranda um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. ákvæðum 12. gr. f útlendingalaga. Með vísan til frásagnar kæranda og gagna í málinu hafði ekkert komið fram um sérstök tengsl kæranda við Ísland.

Ekki var talið að endursending kæranda bryti gegn 1. mgr. 45. gr. útlendingalaga. Með tilliti til atvika málsins var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kæranda skyldi vísað frá landinu í samræmi við 3. mgr. 90. gr. reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga.

Með tilliti til atvika málsins var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kæra skyldi ekki fresta réttaráhrifum með vísan til c-liðs 1. mgr. 32. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda, foreldra hans og systkina kom fram að faðir kæranda og móðir séu […]. Stjórnmálaþátttaka föðurs kæranda í […] hafi haft mikil áhrif á líf fjölskyldunnar og vellíðan en hann hafi verið meðlimur í […]. Í viðtali hjá Útlendingastofnun hafi komið fram að faðir kæranda teldi sér vera mismunað vegna stjórnmálaþátttöku sinnar og hann hafi misst vinnuna vegna þessa og átt erfitt með að fá vinnu vegna óvildar í sinn garð. Hann hafi […] og verið mjög heilsuveill á árinu 2015 sem hann teldi eiga rætur að rekja til streitu og óvissu um stöðu sína og fjölskyldu sinnar. Þá teldi hann móður kæranda einnig vera mismunað vegna þessa, henni hafi einnig verið sagt upp starfi sínu. Þeim hafi borist hótanir um líflát og ofbeldi frá manni að nafni […] og hans fólki, en hann sé valdamikill maður sem sé við völd í […]. Hann hefði mikil ítök í stjórnsýslu í […] og ráði að miklu leyti yfir löggæslu borgarinnar. Þau telji sig ekki vera örugg í […] og að ástandið muni ekki skána. Fjölskyldan telji sig ekki með nokkru móti geta reitt sig á aðstoð frá yfirvöldum og telja til lítils að leita frekar til lögreglu en þau hafi nú gert, vandamálið sé stærra en svo og spillingin mikil. Þá sögðu bæði faðir og móðir kæranda helstu ástæðu flóttans vera alvarleg veikindi hans. […]. Ennfremur sé heilbrigðiskerfið og þá sérstaklega [...] í […] afar bágborin og dýrt að verða sér úti um nauðsynlega þjónustu. […]. Í greinargerð kemur fram að Útlendingastofnun hafi talið kærendur geta leitað til yfirvalda vegna aðstæðna sinna, þrátt fyrir að hjónin hafi ítrekað lýst því yfir að aðstoð yfirvalda væri ekki raunverulegt úrræði og stutt þá yfirlýsingu með gögnum.

Talsmaður kæranda telji til lítils að ætlast til að kærendur geti leitað til […] yfirvalda og hlotið þar vernd, þegar fyrir liggi að umfangsmikil spilling ríki í […] og að réttarkerfið standi höllum fæti. Það væri því ekki hægt að ganga út frá því að yfirvöld væru fær um að veita þegnum sínum fullnægjandi vernd með vísan til þess að gefnar hafi verið út leiðbeiningar til lögreglu og saksóknara. Það eitt og sér segi ekkert til um hvernig framkvæmdin sé í raun og veru. Helsta ástæða flótta kæranda frá […] sé vantraust á vilja og getu stjórnvalda til þess að veita honum vernd gagnvart þeim sem hafa ofsótt foreldra hans og að látið verði af þeirri kerfisbundnu mismunun sem hann og fjölskylda hans hafa mátt þola. Í tengslum við aðalkröfuna vegna systkina kæranda, var sérstök athygli vakin á ákvæðum 2. mgr. 23. gr. laga um útlendinga, 2. mgr. 1. gr. barnalaga nr. 76/2003 og 1. mgr. 3. gr. Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna.

Að mati talsmanns kæranda fór ekki fram einstaklingsbundið og sjálfstætt mat á aðstæðum kæranda í málinu, heldur hafi einungis verið stuðst við almennar upplýsingar um […] og sneitt hjá staðreyndum er varða spillingu, ofsóknir og mismunun sem kærandi getur orðið fyrir vegna stjórnmálaþátttöku föðurins. Þá yrði að gera þá kröfu að kærunefndin meti mögulega spillingu í heimabæ kæranda og hversu líklegt sé að […] sé fær um að beita völdum sínum og áhrifum með óeðlilegum hætti svo kærendur fái ekki notið grunnmannréttinda. Mikilvægt væri að skoða hvort kærendur ættu þess raunverulega kost að leita sér aðstoðar og fá veitta vernd í heimaríki svo þau séu ekki send í óviðunandi aðstæður. […]. Í ljósi þessa þurfi að taka umsóknir […] um hæli alvarlega og kanna vandlega hvort þeir sem hingað kæmu og óskuðu eftir hæli væru í raunverulegri þörf fyrir vernd. Í þessu samhengi vakti talsmaður kæranda athygli á 3. gr. Flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna sem leggur bann við að mismuna flóttamönnum eftir ættlandi. Einstaklingsbundið mat á aðstæðum hverju sinni væri kjarni flóttamannahugtaksins og nauðsynlegt til að unnt væri að virða hina svokölluðu non-refoulement reglu sem lögfest væri í 45. gr. útlendingalaga. Hælisumsóknir beri að meta sjálfstætt út frá hverjum einstaklingi, á grundvelli hlutlægra og nýjustu upplýsinga um stöðu mannréttinda í heimalandi og aðstæðum viðkomandi einstaklings frekar en á almennum upplýsingum um ríkið.

Til vara var sú krafa gerð að hin kærða ákvörðun yrði felld úr gildi og breytt á þann hátt að kæranda yrði veitt dvalarleyfi á Íslandi af mannúðarástæðum, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga. Kærandi sé […]. Það væri því varhugavert, að mati talsmanns kæranda, að Útlendingastofnun bæri það fyrir sig að kærandi hafi ekki sjálfur greint frá veikindum sínum og því hafi hann ekki sýnt fram á ríka verndarþörf af heilbrigðisástæðum. Kærandi hafi greint frá því að heilbrigðiskerfið í […] stæði höllum fæti auk þess að mikil spilling sé í kerfinu og vel þekkt að borgurum sé mismunað á grundvelli þjóðfélagsstöðu og fjárhags. […]. Hafði þetta mikil áhrif á að fjölskyldan flúði til Íslands. Talsmaður kæranda benti á að 12. gr. f laganna er heimildarákvæði og útiloki ekki að stjórnvöld veiti kæranda dvalarleyfi af mannúðarástæðum á grundvelli heilbrigðissjónarmiða.

Önnur meginástæða flótta kæranda frá […] væri vantraust á vilja og getu stjórnvalda til þess að veita þeim vernd gagnvart þeim sem ofsæktu föður kæranda og beittu hann kerfisbundinni mismunun sem kæmi í veg fyrir að fjölskyldan gæti lifað eðlilegu og mannsæmandi lífi. Faðir kæranda hafi leitað til lögreglunnar en hún hafi ekki getað aðstoðað hann. Af ótta um líf sitt hafi þau ekki haft annarra kosta völ en að flýja frá […]. Af þessum sökum beri að veita kærendum dvalarleyfi af mannúðarástæðum samkvæmt 12. gr. f laga um útlendinga, sbr. og ákvæði 2. mgr. 23. gr. laga um útlendinga, 2. mgr. 1. gr. barnalaga nr. 76/2003 og 1. mgr. 3. gr. Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna.

Faðir kæranda kvaðst ekki geta flutt sig um set innan […] til að forðast ofsóknir. Það væri engin hefð fyrir því að fólk og heilu fjölskyldurnar flyttu sig um set innan […], fólk væri þar sem rætur þess væru. Þau hefði ekki ráð á því að flytjast auk þess sem hann hafi verið virkur í stjórnmálastarfi í sínu bæjarfélagi og væri því þekktur maður. […]. Það væri því ekki réttlætanlegt að ætlast til þess að hann og fjölskylda hans gætu flust búferlum, þar sem engin trygging væri fyrir því að ofsóknir og mismunun myndi minnka eða hætta.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagarammi

Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að þegar kærandi sótti um hæli á Íslandi hafi hann framvísað […] vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé […] ríkisborgari.

Landaupplýsingar

[…] er lýðræðisríki með um […] íbúa og eru mannréttindi almennt virt af stjórnvöldum þar í landi. […].

Kærunefnd útlendingamála hefur skoðað skýrslur og gögn um […].

Af gögnunum sést að grunnheilbrigðisþjónustu sé áfátt, […]. Í ofangreindum gögnum kemur þó einnig fram að […] hafi miðað áfram í málefnum er snerta réttarkerfið, frelsi og öryggi og á undanförnum árum hefur talsvert verið unnið að því að uppræta spillingu í löggæslunni og dómsvaldinu.

Aðalkrafa kæranda

Kærandi óskaði eftir því að honum yrði veitt réttarstaða flóttamanns þann 22. júlí 2015, hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu. Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 44. gr. sömu laga. Kærandi byggir kröfu sína aðallega á því að hann þarfnist læknisaðstoðar sem hann fái ekki í heimalandi.

Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.

Í 44. gr. a útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:

Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að góðar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum (Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008)).

Kærandi ber ekki fyrir sig ofsóknir í heimalandi heldur bágar heilbrigðisaðstæður. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga fyrir veitingu réttarstöðu flóttamanns.

Í 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt útlendingalögum telst einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands.

Í ljósi þess sem að framan er rakið telur kærunefndin að aðstæður kæranda í heimalandi hans séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefndin ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. og 1. mgr. 45 gr. laganna.

Varakrafa kæranda

Til vara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun.

Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þrátt fyrir að heilbrigðisþjónustu sé að ýmsu leyti áfátt í […] benda gögnin, framburður foreldra kæranda og upplýsingar um aðstæður í […] ekki til annars en að kærandi geti fengið viðeigandi læknismeðferð í […] við [...] veikindum sínum. Er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga og að engin sérstök mannúðarsjónarmið standi til þess að honum verði veitt dvalarleyfi af mannúðarástæðum hér á landi. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í […] séu ekki með þeim hætti að rík mannúðarsjónarmið standi til þess að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarástæðna skv. 12. gr. f útlendingalaga.

Jafnframt telur kærunefndin kæranda ekki uppfylla skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á Íslandi í tengslum við hælisumsókn sína og aðeins í skamman tíma.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar frá 14. október 2015.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The Directorate of Immigration‘s decision is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Pétur Dam Leifsson Vigdís Þóra Sigfúsdóttir