Úrskurður nr. 521/2016

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 8. desember 2016 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 521/2016

í stjórnsýslumáli nr. KNU16080009

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 16. ágúst 2016 kærði […], fd. […], ríkisborgari […] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 9. ágúst 2016, um að synja honum um hæli á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002 um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og kæranda verði veitt staða flóttamanns með vísan til 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Til vara er þess krafist að kæranda verði veitt viðbótarvernd hér á landi með vísan til 2. mgr. 44. gr. sömu laga. Til þrautavara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um hæli hér á landi þann 6. júní 2016. Kærandi kom m.a. í viðtal hjá Útlendingastofnun þann 14. júlí 2016 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 9. ágúst 2016, synjaði Útlendingastofnun kæranda um hæli ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var sú ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála þann 16. ágúst 2016. Kærandi óskaði eftir frestun réttaráhrifa á meðan málið væri til meðferðar hjá kærunefnd. Með bréfi, dags. 17. ágúst 2016, féllst kærunefnd útlendingamála á beiðni kæranda um frestun réttaráhrifa. Kærunefnd barst greinargerð kæranda þann 13. september 2016. Viðbótargögn bárust frá kæranda þann 15. nóvember 2016.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Við úrlausn málsins hjá Útlendingastofnun var byggt á því, eftir mat á trúverðugleika frásagnar, að kærandi væri […] og hann hafi tekið þátt í mótmælum […] ásamt því að hafa gagnrýnt […] og þurft að þola smávægilegan þrýsting vegna þess.

Útlendingastofnun benti á að það eitt að hafa stjórnmálaskoðanir sem séu ósamrýmanlegar stefnu ríkjandi stjórnvalda sé ekki nægjanlegt til að teljast flóttamaður skv. 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Ávallt þurfi að vera fyrir hendi ástæðuríkur ótti um að sæta ofsóknum vegna slíkra skoðana. Ekki hafi verið að finna neinar heimildir þess efnis að […] hafi sætt ofsóknum yfirvalda þar í landi. Þvert á móti beri fjöldi heimilda með sér að mikið hafi verið lagt í sölurnar til að slíkt eigi sér ekki stað. Þá beri heimildir einnig með sér að komi upp atvik þar sem borgarar landsins telji á sér brotið af hálfu embættismanna sé til staðar kerfi þar sem tekið sé á þeim málum með lögformlegum hætti. Var því, við úrlausn málsins, lagt til grundvallar að yfirvöld og lögregla séu viljug og bær til að vernda kæranda gagnvart þeim þrýstingi sem hann kunni að hafa þolað vegna […]. Taldi því Útlendingastofnun að kærandi eigi raunhæfan möguleika á að leita aðstoðar lögreglu- eða dómsyfirvalda vegna þess áreitis sem hann kveðst hafa orðið fyrir. Var það því niðurstaða stofnunarinnar að kærandi eigi ekki á hættu ofsóknir eða meðferð sem jafnað verði til ofsókna í heimalandi sínu og synjaði honum um hæli skv. 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga.

Jafnframt mat Útlendingastofnun það svo að þær aðstæður sem lagðar séu til grundvallar í málinu nái ekki þeim alvarleika að þeim verði jafnað til illrar meðferðar í skilningi 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Auk þess áréttaði stofnunin að ekki verði annað séð en að yfirvöld í […] séu fullfær um að veita kæranda viðeigandi aðstoð. Synjaði stofnunin því kæranda um hæli skv. 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga.

Þá var það niðurstaða stofnunarinnar að synja bæri kæranda um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 12. gr. f laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi vegna sérstakra tengsla við Ísland skv. 12. gr. f laga um útlendinga.

Kæranda var vísað frá landi á grundvelli c-liðar 1. mgr. 18. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda að kæra frestaði ekki réttaráhrifum með vísan til c-liðar 1. mgr. 32. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að í viðtali hjá Útlendingastofnun hafi m.a. komið fram að kærandi hafi flúið heimaland sitt vegna ítrekaðra og alvarlegra hótana sem honum hafi borist frá yfirvöldum í landinu í kjölfar […].

Í greinargerð sinni fjallar kærandi um hugtakið ofsóknir og bendir m.a. á að í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna komi fram að […]. Kærandi hafi starfað sem […]. Enn fremur hafi hann verið mjög virkur […]. Það sé því augljóst að stjórnmálaskoðanir hans hafi verið yfirvöldum vel kunnar og hafi falið í sér mikla gagnrýni á stefnu og aðferðir stjórnvalda.

[…]

Hótanir hafi borist frá yfirvöldum […] vegna […] . Hafi lögregluyfirvöld hótað að handtaka hann og félaga hans […], en hann hafi náð að flýja. Lögreglan hafi handtekið félaga hans, sem hafi verið pyntaðir í varðhaldi. Þá hafi hótanir borist til fjölskyldu kæranda í gegnum síma, sem og með viðveru einstaklinga í svörtum bílum sem hafi veitt fjölskyldumeðlimum hans eftirför. […] hafi greint honum frá því að lögreglumenn komi reglulega í leit að honum enn í dag.

Í umfjöllun sinni um ástæðuríkan ótta bendir kærandi á að við mat á ótta sé mikilvægt að taka trúverðugleika kæranda til skoðunar. Útlendingastofnun hafi ekki dregið í efa að kærandi hafi þurft að […], en telji ótrúverðugt að kærandi og fjölskylda hans eigi á hættu að verða tekin af lífi sökum þess. Þá telji stofnunin ólíklegt að kærandi sé metinn slík ógn í augum yfirvalda að hann eigi á hættu aftöku, pyndingar eða ómannúðlega meðferð af hálfu […] vegna friðsamlegra mótmæla hans. Jafnframt dragi stofnunin í efa að hann […]. Stofnunin byggi þannig á því að kærandi sé aðeins […], þrátt fyrir að kærandi hafi greint frá því að hann hafi verið mjög virkur […] og tekið þátt í skipulagningu mótmæla. Telur kærandi að stofnunin hafi ekki framkvæmt með fullnægjandi hætti einstaklingsbundið mat á stöðu kæranda og þar með ekki uppfyllt rannsóknarskyldu sínar skv. 10. gr. stjórnsýslulaga og 3. og 4. mgr. 50. gr. laga um útlendinga og að mál kæranda hafi ekki verið skoðað heildrænt og á einstaklingsgrundvelli líkt og handbók Flóttamannastofnunar kveði á um.

Útlendingastofnun meti það einnig ótrúverðugt að handtökuskipun hafi verið gefin út á hendur kæranda og stofnunin bendi á að ekki sé að finna upplýsingar þess efnis að einstaklingar hafi verið handteknir eða vistaðir í fangelsum vegna stjórnmálaskoðana sinna. Telur kærandi að þessar staðhæfingar stofnunarinnar standist ekki og bendir jafnframt á að kærandi hafi greint frá því að handtökuskipunin hafi borist honum munnlega og því sé honum ekki fært að leggja hana fram í formi frumrits. Útlendingastofnun haldi því jafnframt fram að sjálfstæðir fjölmiðlar séu virkir í landinu og miðli hvers kyns upplýsingum án almennra takmarkana af hálfu hins opinbera. Telur kærandi að ljóst sé af heimildum að fjölmiðlar í landinu séu langt í frá sjálfstæðir og afskipti hins opinbera af þeim séu daglegt brauð. Þá komi fram í ákvörðun stofnunarinnar að ekki sé dregið í efa að kærandi hafi þurft að þola einhvern þrýsting um að […]. Þar með hafi stofnunin gengist við því að kærandi hafi þurft að […] vegna stjórnmálaskoðana sinna og þrýstings af hálfu stjórnvalda. […].

Útlendingastofnun hafi komist að þeirri niðurstöðu að kærandi geti leitað aðstoðar stjórnvalda, en fallist þó á sama tíma á að þrátt fyrir að ráðist hafi verið í umtalsverðar aðgerðir til að vinna á spillingu í stjórnkerfinu sé enn áhyggjuefni hve lítið sé um refsiaðgerðir í spillingarmálum. Þá hafi stofnunin fallist á með kæranda að stjórnvöld hafi átt skuggalega fortíð þar sem spilling og e.t.v. glæpsamleg athæfi hafi viðgengist. Gerir kærandi athugasemdir við þessa staðhæfingu stofnunarinnar og telur að hún feli í sér ákveðna þversögn. Á sama tíma og því sé haldið fram að kærandi geti leitað aðstoðar stjórnvalda þá sé gefið í skyn að yfirvöld í landinu kunni að vera spillt. Ekki verði betur séð en að með þessu haldi stofnunin því fram að þrátt fyrir spillingu stjórnvalda sé unnt að leita aðstoðar þeirra og verndar. Telur kærandi að ljóst sé að ofsækjendur hans, þ.e. yfirvöld í […], hafi beina hagsmuni af því að þagga niður í honum og kæfa tilraun hans til að fletta ofan af spilltum stjórnarháttum þar í landi. Með engu móti sé hægt að fallast á að þetta tvennt geti farið saman, þ.e. spillt stjórnvöld og raunverulegur vilji þeirra til að vernda almenna borgara sem reynt hafi að vekja athygli á spillingunni.

Telur kærandi að verði hann sendur til […] verði brotið gegn ákvæðum 1. mgr. 45. gr. útlendingalaga, 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrár Íslands, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 33. gr. flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna.

Gerð er varakrafa um að kæranda verði veitt viðbótarvernd skv. 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Þar sem þær ofsóknir sem kærandi sé að flýja séu runnar undan rifjum núverandi stjórnvalda sé fulljóst að stjórnvöld þar í landi hafi engan vilja eða getu til að veita kæranda vernd. Sú staðreynd að kærandi hafi þegar orðið fyrir ofsóknum og beinum hótunum um ofsóknir og skaða sé jafnframt sterk vísbending um raunverulega hættu hans á að verða fyrir alvarlegum skaða verði honum snúið aftur til heimalands síns.

Varðandi þrautavarakröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga segir m.a. að í ljósi alls ofangreinds og með vísan til vantrausts kæranda á vilja og getu stjórnvalda í […] til þess að veita honum vernd og almennt til aðstæðna þar í landi sé ljóst að uppfyllt séu skilyrði 12. gr. f og því beri að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða.

Varðandi flutning innanlands kveður kærandi það ekki mögulegt þar sem ríkisstjórnin ráði yfir öllu landsvæði […]. Flutningur innanlands komi ekki til greina þar sem ofsóknirnar sem kærandi hafi orðið fyrir megi rekja til stjórnvalda sem ráði yfir og hafi góða yfirsýn yfir landinu öllu. Ennfremur sé […].

VI. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagarammi

Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi hafi lagt fram […] vegabréf. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé […] ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í […] m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

[…].

Í ofangreindum gögnum kemur m.a. fram að almennt séu mannréttindi og grundvallarréttindi tryggð í […]. Lögreglan í […] sé almennt talin traustsins verð þó svo að traustið til hennar sé mun meira á meðal […]. Spilling sé þó að miklu leyti enn til staðar á mörgum sviðum samfélagsins, mikið sé um mútugreiðslur, frændhygli og vinarhygli. Stjórnvöld hafi þó tekið mikilvæg skref til að vinna gegn spillingu, m.a. með stofnun sérhæfðra stofnana sem hafa það hlutverk að vinna gegn spillingu. Gögn benda jafnframt til þess að einstaklingar sem taka þátt í stjórnmálum eigi almennt ekki á hættu að vera ofsóttir vegna stjórnmálaskoðana sinna.

Ákvæði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 44. gr. sömu laga. Kærandi ber fyrir sig að hann hafi orðið fyrir ofsóknum af hálfu yfirvalda í […] vegna stjórnmálaskoðana hans. Hann óttist um líf sitt verði honum gert að snúa aftur til heimalands síns.

Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.

Í 44. gr. a útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:

Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að gildar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum (Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008)).

Kærandi kveður að hann verði fyrir ofsóknum af hálfu yfirvalda í […]. Ofsóknirnar stafi af því að hann sé […] og hafi farið fyrir mótmælum […] gegn stjórnvöldum og jafnframt […] þar sem hann hafi gagnrýnt og varpað ljósi á spillingu stjórnvalda í landinu.

Í fyrrnefndum skýrslum og öðrum gögnum sem kærunefndin hefur farið yfir kemur fram að umtalsverð spilling hafi verið ríkjandi í […] á mörgum sviðum samfélagsins. Stjórnvöld hafi þó leitað ýmissa leiða til þess að uppræta þessa spillingu og hafi eitthvað áunnist í þeim málum.

Jafnvel þó að ljóst sé að spilling fyrirfinnist á ákveðnum sviðum, þá benda sömu heimildir ekki til þess að pólitískir andstæðingar ríkjandi stjórnar eigi almennt á hættu að vera ofsóttir af hálfu yfirvalda. Ekki verði því séð að þátttaka kæranda í friðsamlegum mótmælum og gagnrýni á núverandi stjórnvöld leiði til þess að hann hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir sem nái því marki að teljast ofsóknir sbr. 1. mgr. 44. gr. a laga um útlendinga. Jafnframt telur kærunefnd ljóst að verði kærandi fyrir áreiti eða hótunum vegna stjórnmálaskoðana sinna af hálfu einstakra aðila getur hann leitað til lögreglu í landinu eftir aðstoð. Kærandi hefur því raunhæfan möguleika á að leita ásjár stjórnvalda þar í landi.

Að öllu framangreindu virtu telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga fyrir veitingu stöðu flóttamanns.

Ákvæði 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga

Í 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt útlendingalögum teljist einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands.

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um […] telur kærunefnd að aðstæður kæranda í heimalandi hans séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefnd ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. gr. og 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga.

Ákvæði 12. gr. f laga um útlendinga

Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun. Kærunefnd telur með vísan til orðalags ákvæðisins um „rík mannúðarsjónarmið“ og „ríka þörf á vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 2. mgr. 12. gr. f laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þegar gögn málsins eru virt í heild sinni er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í […] séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f útlendingalaga.

Jafnframt telur kærunefndin kæranda ekki uppfylla skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á Íslandi í skamman tíma.

Ákvæði 10. gr. stjórnsýslulaga

Í greinargerð kæranda eru gerðar athugasemdir við málsmeðferð Útlendingastofnunar og ákvörðun hennar. Telur kærandi að stofnunin hafi brotið gegn rannsóknarskyldu sinni með því að láta hjá líða að framkvæma með fullnægjandi hætti einstaklingsbundið mat á stöðu kæranda.

Samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 skal Útlendingastofnun sjá til þess, að málið sé nægjanlega upplýst áður en ákvörðun er tekin í því og afla í því skyni nauðsynlegra upplýsinga. Mál telst nægilega rannsakað þegar þeirra upplýsinga hefur verið aflað sem nauðsynlegar eru til þess að hægt sé að taka efnislega rétta ákvörðun í málinu. Um frekari afmörkun á hversu ítarlega beri að rannsaka mál, ber m.a. að líta til þess hversu mikilvægt það er. Því tilfinnanlegri eða meira íþyngjandi sem stjórnvaldsákvörðun er, þeim mun strangari kröfur verður að gera til rannsóknar á þeim atvikum sem leiða til niðurstöðunnar. Markmið rannsóknarreglunnar er að tryggja að stjórnvaldsákvarðanir verði bæði löglegar og réttar. Í þeim tilvikum þegar ákvörðun stjórnvalds byggist á mati verður að afla þeirra upplýsinga sem nauðsynlegar eru svo hægt sé að beita þeim sjónarmiðum sem ætlun er að byggja stjórnvaldsákvörðun á. Að auki ef deilt er um málsatvik sem hafa verulega þýðingu fyrir úrlausn málsins ber stjórnvöldum að leggja áherslu á að rannsaka þann þátt þess.

Kærunefnd útlendingamála hefur farið yfir öll gögn varðandi mál kæranda og telur ekki að slíkur ágalli sé á rannsókn Útlendingastofnunar við úrlausn málsins þannig að fella beri ákvörðun Útlendingastofnunar úr gildi af ofangreindum ástæðum. Í niðurstöðu ákvörðunarinnar eru raktar ástæður umsóknar kæranda sem komu fram í viðtali hjá Útlendingastofnun. Fjallað er um aðstæður í […] og vísað til skýrslna og gagna þar um niðurstöðunni til stuðnings. Kærunefnd telur ljóst að einstaklingsbundnar aðstæður kæranda hafi legið til grundvallar við úrlausn máls kæranda hjá Útlendingastofnun. Það er mat kærunefndar að málsmeðferð Útlendingastofnunar í máli kæranda hafi verið í samræmi við 10. gr. stjórnsýslulaga.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

Pétur Dam Leifsson Erna Kristín Blöndal