Úrskurður nr. 512/2017

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 12. september 2017 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 512/2017

í stjórnsýslumáli nr. KNU17070011

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 4. júlí 2017 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 27. júní 2017, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um alþjóðlega vernd á Íslandi og endursenda hann til Ítalíu.

Kærandi krefst þess aðallega að umsókn hans um alþjóðlega vernd verði tekin til efnismeðferðar hér á landi með vísan til 42. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sbr. 2. og 3. mgr. 36. gr. sömu laga. Til vara krefst kærandi þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og Útlendingastofnun verði gert að taka málið til meðferðar að nýju.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsmeðferð

Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd á Íslandi þann 24. janúar 2017 ásamt eiginkonu sinni og tveimur börnum Þann 31. janúar 2017 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um alþjóðlega vernd beint til yfirvalda á Ítalíu, sbr. 1. eða 3. mgr. 12. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin), þar sem kærandi hafði fengið útgefið ótímabundið dvalarleyfi á Ítalíu. Þar sem ekki barst svar innan tilskilins tímafrests litu íslensk stjórnvöld svo á að ítölsk stjórnvöld hefðu samþykkt viðtöku, sbr. 7. mgr. 22. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, og sendi Útlendingastofnun ítölskum yfirvöldum bréf þess efnis, 3. apríl 2017. Útlendingastofnun ákvað þann 27. júní 2017 að taka ekki umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Ítalíu. Kærandi kærði ákvörðunina við birtingu þann 4. júlí 2017 til kærunefndar útlendingamála. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 17. júlí 2017 ásamt fylgigögnum.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að umsókn kæranda um alþjóðlega vernd yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Ítalíu. Lagt var til grundvallar að Ítalía virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Ítalíu ekki í sér brot gegn 42. gr. laga um útlendinga. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Þá var það mat stofnunarinnar að sérstakar aðstæður í skilningi 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga væru ekki til staðar í málinu. Kærandi var ekki talinn í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem áhrif hefði á mál hans. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu. Kærandi skyldi yfirgefa Ísland og bæri að senda hann til Ítalíu, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kom fram að Ítalía, sem sé eitt af ríkjum Evrópusambandsins, sé bundið af þeim tilskipunum sem samþykktar séu innan sambandsins, þ. á m. móttökutilskipuninni nr. 33/2013 og málsmeðferðartilskipuninni nr. 2013/32/ESB. Þá fjallaði Útlendingastofnun um niðurstöðu Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Samsam Mohammed Hussein o.fl. gegn Hollandi og Ítalíu (mál nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013 þar sem m.a. kom fram að 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu legði ekki skyldu á aðildarríki að sjá öllum sem dveldu innan lögsögu þeirra fyrir heimili. Jafnframt vísaði Útlendingastofnun til dóma Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Tarakhel gegn Sviss (mál nr. 29217/12) frá 4. nóvember 2014 og A.S. gegn Sviss (mál nr. 39350/13) frá 30. júní 2015.

Þá var það niðurstaða Útlendingastofnunar að ekki væru uppi sérstakar aðstæður í málinu vegna heilsufars. Umsækjendur um alþjóðlega vernd á Ítalíu njóti sömu réttinda til heilbrigðisþjónustu og ítalskir ríkisborgarar þegar þeir hafa skráð sig í heilbrigðiskerfið þar í landi. Þá megi gera ráð fyrir því að kærandi hafi með 16 ára dvöl sinni á Ítalíu náð einhverri fótfestu í ítölsku samfélagi, náð tökum á tungumálinu og þekki til aðstæðna þar í landi. Þá var það mat stofnunarinnar að á Ítalíu séu engin viðvarandi mannréttindabrot og að íbúar landsins geti fengið vernd gegn ofbeldisbrotum og glæpum með aðstoð lögreglu eða annarra yfirvalda.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur m.a. fram að kærandi hafi misst vinnu sína á Ítalíu fyrir þremur árum síðan. Í kjölfarið hafi kærandi hafst við á götunni ásamt fjölskyldu sinni án þess að fá aðstoð frá ítölskum stjórnvöldum. Kærandi hafi leitað aðstoðar yfirvalda en fengið þau svör að betra væri fyrir hann að snúa aftur til heimaríkis. Kærandi hafi greint frá því að fyrrum yfirmaður hans hafi þvingað hann til að skrifa undir skjöl þess efnis að hann hefði sjálfur hætt í vinnunni og hefði fengið öll sín réttindi. Þá hafi fyrrverandi yfirmaður kæranda og bróðir eiginkonu hans haft í hótunum við hann og fjölskyldu hans. Mennirnir hafi hótað að ræna börnum kæranda, drepa hann og ræna eiginkonu hans, beita hana kynferðisofbeldi og birta það á veraldarvefnum. Þá kvaðst kærandi óttast mennina þar sem þeir væru hluti af ítölsku mafíunni og þar af leiðandi væri gagnslaust að kæra þá til lögreglunnar. Í viðtali hjá Útlendingastofnun hafi kærandi verið spurður um heilsufar sitt og hafi hann greint frá því að hann væri þreyttur og hefði leitað sér aðstoðar sálfræðings. Enn fremur hefðu börn kæranda verið andlega þreytt á Ítalíu og grátið mikið þar sem þau hafi þurft að búa á götunni og ekki haft neitt að borða.

Í greinargerð kæranda kemur fram, varðandi stöðu kæranda, að skoða þurfi sérstaklega og leggja mat á hvort kærandi og fjölskylda hans teljist vera í viðkvæmri stöðu. Þá er af hálfu kæranda lögð áhersla á að 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga hafi ekki að geyma tæmandi talningu á hvaða einstaklingar geti talist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu heldur sé upptalningin í ákvæðinu sett fram í dæmaskyni. Þá sé í greinargerð innanríkisráðuneytisins um endursendingar til Ítalíu kveðið á um að einstaklingsbundið mat þurfi að fara fram í hverju tilviki fyrir sig og sérstaklega tekið fram að barnafjölskyldur teljist til viðkvæmra hópa en hvergi sé vísað í fyrrgreinda greinargerð í ákvörðun Útlendingastofnunar.

Kærandi gerir jafnframt athugasemdir við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun, einkum að rannsókn málsins hafi ekki verið í samræmi við 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Fyrir liggur í máli þessu að ítölsk stjórnvöld bera ábyrgð á umsókn kæranda um alþjóðlega vernd á grundvelli 7. mgr. 22. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, en Ísland skuldbatt sig til að fylgja reglugerðinni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um alþjóðlega vernd sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn um alþjóðlega vernd. Ábyrgð Ítalíu er byggð á því að ítölsk stjórnvöld svöruðu beiðni íslenskra stjórnvalda um viðtöku kæranda og umsóknar hans um alþjóðlega vernd ekki innan tilskilinna tímafresta skv. Dyflinnarreglugerðinni.

Í c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kemur fram að umsókn um alþjóðlega vernd skv. 37. gr. skuli tekin til efnismeðferðar nema heimilt sé að krefja annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda. Í 2. mgr. 36. gr. kemur fram að ef svo standi á sem greini í 1. mgr. skuli þó taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar, m.a. ef útlendingurinn hefur slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða ef sérstakar ástæður mæli annars með því.

Við túlkun ákvæða 36. gr. laga um útlendinga tekur kærunefnd fram að hin almenna regla sem kemur fram í 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga er sú að umsókn um alþjóðlega vernd skuli tekin til efnismeðferðar. Ef skilyrði a- til c-liðar eru fyrir hendi er heimilt að víkja frá þeirri meginreglu og synja um efnismeðferð umsóknar um alþjóðlega vernd. Þó skal taka umsókn til efnismeðferðar ef útlendingurinn hefur slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða ef sérstakar ástæður mæla annars með því, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Í athugasemdum sem fylgdu 36. gr. frumvarps þess sem varð að lögum nr. 80/2016 kemur fram að með ákvæðinu sé stjórnvöldum eftirlátið mat og hafi heimild til að taka mál til efnismeðferðar umfram það sem leiðir af sérstökum reglum, svo sem reglum Dyflinnarreglugerðarinnar. Um er að ræða heildstætt mat á þeim atriðum sem fallið geta undir sérstök tengsl og sérstakar ástæður í skilningi 2. mgr. 36. gr. laganna.

Staða barna á flótta ræðst af viðeigandi reglum í þjóðarétti og landsrétti. Í 22. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins, sbr. lög nr. 19/2013, segir í fyrsta lagi að aðildarríki skuli gera viðeigandi ráðstafanir til að tryggja að barn sem leiti eftir réttarstöðu sem flóttamaður, eða sem talið sé flóttamaður samkvæmt viðeigandi reglum eða starfsháttum þjóðaréttar eða landslaga fái, hvort sem það sé í fylgd foreldra eða annarra eða ekki, viðeigandi vernd og mannúðlega aðstoð við að nýta sér þau réttindi sem við eigi og kveðið sé á um í samningnum.

Í 2. mgr. 10. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016 segir að ákvarðanir sem varði barn skuli teknar með það sem því sé fyrir bestu að leiðarljósi, því tryggður réttur til að tjá skoðanir sínar í málum sem það varði og að tekið sé tillit til skoðana barnsins í samræmi við aldur þess og þroska. Í 3. mgr. 25. gr. laga um útlendinga kemur fram að við ákvörðun sem sé háð mati stjórnvalds skuli huga að öryggi barns, velferð þess og félagslegum þroska og möguleika þess til að sameinast fjölskyldu sinni.

Almennt er viðurkennt að eðlilegur þroski barns sé best tryggður með því að vernda fjölskylduna. Sé ólögráða barn í fylgd annars eða beggja foreldra sinna eða annars úr fjölskyldunni sem hefur það á framfæri sínu og sá fer fram á réttarstöðu flóttamanns, ber að ákvarða réttarstöðu barnsins í samræmi við meginregluna um einingu fjölskyldunnar. Ljóst er að þau börn sem hér um ræðir eru í fylgd foreldra sinna og haldast úrskurðir fjölskyldunnar því í hendur.

Í greinargerð kæranda er m.a. byggt á því að ekki megi senda hann til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar þar sem hann og fjölskylda hans séu í sérstaklega viðkvæmri stöðu, m.a. vegna aðstæðna þeirra á Ítalíu og þar sem tvö börn séu með í för. Vegna framangreinds hafi ábyrgð á umsókn hans um alþjóðlega vernd þ.a.l. flust yfir á íslensk stjórnvöld á grundvelli sérstakra ástæðna, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Var framangreindri kröfu kæranda til stuðnings m.a. vísað til greinargerðar innanríkisráðuneytisins um endursendingar umsækjenda um alþjóðlega vernd til Ítalíu sem gefin var út í desember 2015.

Greinargerð innanríkisráðuneytisins um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu frá desember 2015 endurspeglar stefnu íslenskra stjórnvalda um það efni. Í framangreindri greinargerð kemur fram að ráðuneytið meti svo að ágallar á aðbúnaði og móttökuskilyrðum umsækjenda um alþjóðlega vernd á Ítalíu séu ekki slíkir að þeir gefi ástæðu til að ætla að endursendingar þangað muni almennt brjóta gegn alþjóðlegum skuldbindingum íslenskra stjórnvalda. Í greinargerðinni kemur fram að af þeim gögnum sem ráðuneytið hafi skoðað við gerð hennar hafi mátt sjá að ítölsk yfirvöld hafi verið gagnrýnd vegna aðbúnaðar umsækjenda um alþjóðlega vernd þar í landi og ljóst væri að ítölsk stjórnvöld hafi verið undir miklu álagi vegna komu umsækjenda og flóttafólks til landsins. Vísað er til þess að samkvæmt ítrekaðri dómaframkvæmd dómstóla aðildarríkja Dyflinnarsamstarfsins og Mannréttindadómstólsins skuli fara fram ítarlegt einstaklingsbundið mat á aðstæðum viðkomandi umsækjanda þegar flutningur hans til annarra aðildarríkja sé fyrirhugaður. Í greinargerðinni er jafnframt að finna upptalningu á þeim einstaklingum sem teljast til sérstaklega viðkvæmra hópa, t.d. börn og barnafjölskyldur. Lagt sé til að meginreglan verði eftir sem áður sú að umsækjendur um alþjóðlega vernd verði endursendir á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar en jafnframt skuli áfram ávallt skoða hvert tilvik fyrir sig og meta aðstæður viðkomandi einstaklings áður en ákvörðun sé tekin. Þá segir að áfram skuli miðað við þá framkvæmd íslenskra stjórnvalda síðan í maí 2014 að þeir sem teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu. Verði talið varhugavert með hliðsjón af ofangreindu mati að endursenda viðkomandi til Ítalíu, m.a. í ljósi stöðu hans og einstaklingsbundinna aðstæðna, er lagt til að undanþáguheimild 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar verði beitt þannig að íslensk stjórnvöld beri ábyrgð á efnismeðferð umsóknar um alþjóðlega vernd.

Í greinargerð innanríkisráðuneytisins er mörkuð ákveðin stefna um mat á aðstæðum þegar krefja má Ítalíu um að taka við umsækjanda á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Þótt þetta mat á aðstæðum verði ekki með beinum hætti leitt af öðrum ákvæðum laga eða alþjóðlegum skuldbindingum Íslands, sbr. t.d. dóm Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Tarakhel gegn Sviss (nr. 29217/2012), telur kærunefnd ekki forsendur til að túlka ákvæði laga um útlendinga með meira íþyngjandi hætti en leiðir af framangreindri stefnumótun.

Útlendingastofnun komst að þeirri niðurstöðu í ákvörðun sinni, dags. 27. júní 2017, að ekki væru uppi sérstakar ástæður í máli kæranda skv. 2. mgr. 36. gr. og að hann teldist ekki vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Við mat sitt leit stofnunin m.a til þess að kærandi væri heilsuhraustur karlmaður sem hefði dvalið á Ítalíu um 16 ára skeið og þekkti því til aðstæðna þar í landi. Í ákvörðuninni er tekið fram að sú fjölskyldueining, par með börn, teljist ekki í sérstaklega viðkvæmri stöðu skv. skilgreiningu 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga, nema eitthvað meira komi til. Engu slíku væru til að dreifa í máli kæranda og fjölskyldu hans.

Samkvæmt 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga teljast einstaklingar vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu ef þeir, vegna tiltekinna persónulegra eiginleika eða aðstæðna hafa sérþarfir sem taka þarf tillit til við meðferð máls eða þeir geta ekki að fullu eða með engu móti nýtt sér rétt eða uppfyllt skyldur sem kveðið er á um í lögum þessum án aðstoðar eða sérstaks tillits. Sem dæmi um einstaklinga í sérstaklega viðkvæmri stöðu nefnir ákvæðið fólk með geðraskanir eða geðfötlun, alvarlega veika einstaklinga og einstaklinga sem hafa orðið fyrir alvarlegu andlegu, líkamlegu eða kynferðislegu ofbeldi. Orðalag ákvæðisins gefur til kynna að ekki er um tæmandi talningu að ræða yfir þá einstaklinga eða þá hópa einstaklinga sem geta talist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu í skilningi laga um útlendinga. Heildarmat þarf að fara fram á aðstæðum umsækjanda um alþjóðlega vernd í hverju máli.

Líkt og fyrr segir er kærandi og eiginkona hans stödd hér á landi með tvo unga syni á framfæri sínu. Í fyrrgreindri greinargerð innanríkisráðuneytisins er að finna upptalningu á þeim einstaklingum og hópum sem teljast sérstaklega viðkvæmir og eru þar á meðal talin börn og barnafjölskyldur. Eins og fyrr segir er í greinargerð innanríkisráðuneytisins mörkuð ákveðin stefna um mat á aðstæðum þegar krefja má Ítalíu um að taka við umsækjanda á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar og telur kærunefnd ekki forsendur til að túlka ákvæði laga um útlendinga með meira íþyngjandi hætti en leiðir af framangreindri stefnumótun. Kærunefnd telur að samkvæmt greinargerðinni tilheyri kærandi og fjölskylda hans hópi sem sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu m.t.t. endursendinga til Ítalíu.

Í greinargerðinni kemur skýrt fram að áfram skuli miða við þá framkvæmd íslenskra stjórnvalda að þeir sem teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu. Opinber afstaða íslenskra stjórnvalda til endursendinga umsækjenda um alþjóðlega vernd til Ítalíu hefur ekki breyst frá útgáfu greinargerðarinnar. Kærunefnd telur því, í ljósi framangreindrar afstöðu sem fram kemur í greinargerð innanríkisráðuneytisins, að kærandi og fjölskylda hans skuli ekki send til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.

Því er það mat kærunefndar að skv. gögnum málsins beri ítölsk stjórnvöld ábyrgð á umsókn kæranda um alþjóðlega vernd á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar þá séu einstaklingsbundnar aðstæður kæranda og fjölskyldu hans svo sérstakar að í þessu tilviki sé nærtækast að taka mál þeirra til efnislegrar meðferðar hér á landi. Beri því, eins og hér háttar sérstaklega til, að flytja ábyrgð á efnislegri meðferð umsóknar kæranda um alþjóðlega vernd yfir á íslensk stjórnvöld á grundvelli 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Niðurstaða kærunefndar er byggð á heildstæðu mati á sérstökum aðstæðum kæranda og fjölskyldu hans og hagsmunum barna hans.

Kærunefnd gerir athugasemd við málsmeðferð Útlendingastofnunar í máli kæranda. Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi sæki tíma hjá sálfræðingi. Í niðurstöðu Útlendingastofnunar er hins vegar byggt á því að kærandi sé heilsuhraustur karlmaður sem hafi ekki brýna eða fyrirsjáanlega þörf fyrir heilbrigðisþjónustu. Kærunefnd hefur ítrekað í úrskurðum sínum lagt áherslu á að mat á því hvort heilsufar umsækjanda teljist sérstakar ástæður skv. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga sé ekki bundið við skoðun á heilbrigðiskerfi móttökuríkis. Matið þurfi að fara fram á einstaklingsgrundvelli með hliðsjón af atvikum máls auk þess sem fara þarf fram heildstætt mat á aðstæðum umsækjanda þar sem litið er til heilsufarsupplýsinga og upplýsinga um þær aðstæður sem bíða kæranda í viðtökuríki. Af 10. gr. stjórnsýslulaga leiðir að stjórnvöldum ber að tryggja að mál þar sem reynir á 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga séu nægjanlega upplýst með tilliti til heilsufars. Þegar stjórnvöld búa yfir upplýsingum um að heilsufar umsækjanda um alþjóðlega vernd kunni að ná því alvarleikastigi að aðstæður hans geti talist sérstakar í skilningi 2. mgr. 36. gr. laganna ber þeim að bregðast sérstaklega við því með því að gera reka að því að upplýsingum um heilsufar verði bætt við málið, sbr. jafnframt 7. gr. stjórnsýslulaga. Þetta á til dæmis við ef stjórnvöld búa yfir upplýsingum um að umsækjandi hafi leitað eftir læknismeðferð. Að mati kærunefndar voru þær upplýsingar sem lágu fyrir hjá Útlendingastofnun varðandi að kærandi væri í meðferð hjá sálfræðingi þess eðlis að Útlendingastofnun hefði átt, í ljósi 7. og 10. gr. stjórnsýslulaga, að leiðbeina kæranda og gefa honum tækifæri á að leggja fram gögn sem væru til þess fallin að varpa ljósi á eðli veikinda kæranda áður en stofnunin tók ákvörðun í máli hans. Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að taka mál kæranda til efnismeðferðar kemur nefndin þeirri athugasemd á framfæri við Útlendingastofnun að huga betur að meðferð sambærilegra mála.

Með vísan til þess sem að framan er rakið er það niðurstaða kærunefndar að fella beri hina kærðu ákvörðun úr gildi. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að taka umsókn kæranda um alþjóðlega vernd til efnislegrar meðferðar.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er felld úr gildi. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að taka umsókn kæranda til efnismeðferðar.

The decision of the Directorate of Immigration is vacated. The Directorate of Immigration shall examine the merits of the application of the applicant for asylum in Iceland.

Anna Tryggvadóttir

Þorbjörg Inga Jónsdóttir Erna Kristín Blöndal