Nr. 302/2021 Úrskurður
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 1. júlí 2021 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 302/2021
í stjórnsýslumáli nr. KNU21060004
Beiðni […] um endurupptöku
I. Málsatvik og málsmeðferð
Þann 6. desember 2018 staðfesti kærunefnd útlendingamála ákvörðun Útlendingastofnunar dags. 19. september 2018, um að synja […], fd. […], ríkisborgara Pakistan, um alþjóðlega vernd og dvalarleyfi á Íslandi.
Niðurstaða kærunefndar var birt kæranda þann 10. desember 2018. Þann 17. desember 2018 barst kærunefnd beiðni kæranda um frestun réttaráhrifa. Með úrskurði kærunefndar útlendingamála nr. 11/2019, dags. 10. janúar 2019, var beiðni kæranda um frestun réttaráhrifa hafnað. Þann 18. janúar 2019 barst kærunefnd beiðni kæranda um endurupptöku ásamt fylgiskjölum. Þann 8. febrúar s.á. hafnaði kærunefnd þeirri beiðni með úrskurði nr. 57/2019. Þann 18. febrúar 2020 barst kærunefnd ný beiðni um endurupptöku á úrskurði kærunefndar frá 6. desember 2018, ásamt fylgigögnum. Þann 2. apríl s.á. hafnaði kærunefnd þeirri beiðni með úrskurði nr. 127/2020. Þann 1. júní 2021 barst kærunefnd aftur beiðni kæranda um endurupptöku ásamt fylgiskjölum. Kærandi óskar eftir endurupptöku á úrskurði kærunefndar útlendingamála með vísan til 24. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 74. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016.
II. Málsástæður og rök kæranda
Ráða má af beiðni kæranda að hann byggi beiðni sína um endurupptöku á því að hann telji að ákvörðun stjórnvalda í máli hans hafa byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum og að atvik hafi breyst verulega frá því úrskurður kærunefndar var kveðinn upp í máli hans.
Fram kemur í beiðni kæranda um endurupptöku að hann hafi nú dvalið hér á landi í tæp fjögur ár eða frá árinu 2017 og sé virkur meðlimur í […]. Kærandi hafi m.a. starfað þar sem þjálfari og jafnframt keppt á mótum fyrir Íslands hönd. Þá hafi hann lokið íslenskunámskeiði hér á landi. Í ljósi þess hve lengi kærandi hafi verið hér á landi telji hann að veita skuli honum dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Þá ítrekar kærandi að hann hafi neyðst til að flýja frá frá heimaríki þar sem hann hafi óttast um líf sitt. Kærandi kveður stjórnvöld hafa metið skilríki hans ótraust en hann hafi nú staðreynt lögmæti þeirra sjálfur á vefsíðu pakistanskra stjórnvalda, National Database and Registration Authority (NADRA). Kærandi telur að íslenskum stjórnvöldum hafi borið að rannsaka skilríki hans sjálf.
III. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Samkvæmt 24. gr. stjórnsýslulaga á aðili máls rétt á því að mál sé tekið upp á ný ef ákvörðun hefur byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik eða íþyngjandi ákvörðun um boð eða bann hefur byggst á atvikum sem breyst hafa verulega frá því að ákvörðun var tekin.
Með úrskurði kærunefndar í máli kæranda, dags. 6. desember 2018 var komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfyllti ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga og því ætti hann ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga. Þá var það mat kærunefndar að aðstæður kæranda í heimaríki væru ekki með þeim hætti að veita bæri honum dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 74. gr. laga um útlendinga. Eins og fram er komið byggir kærandi endurupptökubeiðni sína á því að atvik í máli hans séu verulega breytt í ljósi þess tíma sem hafi liðið frá því að úrskurður kærunefndar hafi verið kveðinn upp, án þess að komið hafi til flutnings hans af landinu. Þá lagði kærandi fram ýmis gögn því til stuðnings að hann hafi aðlagast íslensku samfélagi, s.s. gögn um íþróttaiðkun hér á landi, meðmælabréf og staðfestingu á íslenskunámi.
Kærandi byggir beiðni sína um endurupptöku m.a. á því að hann hafi nú dvalið hér á landi í meira en 18 mánuði. Í 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga kemur fram að heimilt sé að veita útlendingi sem sótt hefur um alþjóðlega vernd og ekki fengið niðurstöðu í máli sínu á stjórnsýslustigi innan 18 mánaða eftir að hann sótti fyrst um alþjóðlega vernd hér á landi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða samkvæmt ákvæðinu, að því tilskildu að skorið hafi verið úr um að hann uppfylli ekki skilyrði skv. 37. og 39. gr. laganna. Samkvæmt orðanna hljóðan miðast lokadagur frests skv. 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga við ákvörðun á stjórnsýslustigi. Í athugasemdum við frumvarp til laga kemur fram að: „[þ]essi grein kveður á um heimild til að veita umsækjanda um alþjóðlega vernd dvalarleyfi af mannúðarástæðum hafi hann ekki fengið niðurstöðu í máli sínu innan 18 mánaða. Er hér um að ræða endanlega niðurstöðu hjá stjórnvöldum, þ.e. innan 18 mánaða á báðum stjórnsýslustigum.“
Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd hér á landi þann 17. ágúst 2017, en úrskurður kærunefndar í máli hans var kveðinn upp þann 6. desember 2018 eða um 16 mánuðum eftir að hann lagði fram umsókn sína. Var máli kæranda því lokið á stjórnsýslustigi innan 18 mánaða. Kærandi hefur ekki farið af landi brott líkt og lagt var fyrir hann með úrskurði kærunefndar og hefur hann því dvalið hér á landi í tæp fjögur ár. Í ljósi þess að máli kæranda var lokið á báðum stjórnsýslustigum innan þeirra tímamarka sem fram koma í ákvæði 2. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er ljóst að hann uppfyllir ekki skilyrði til dvalarleyfis á grundvelli mannúðarsjónarmiða.
Líkt og áður greinir telur kærandi að íslenskum stjórnvöldum hafi borið að staðreyna lögmæti þeirra skilríkja sem hann lagði fram hjá Útlendingastofnun. Í ákvörðun Útlendingastofnunar frá 6. desember 2018 kemur fram að kærandi hafi framvísað kennivottorði og því væri það mat stofnunarinnar að hann hefði ekki sannað með fullnægjandi hætti hver hann væri. Þó var byggt á því að kærandi væri ríkisborgari Pakistan. Ekki verður séð af ákvörðun Útlendingastofnunar að það hafi haft áhrif á efnislega niðurstöðu stofnunarinnar í máli kæranda að auðkenni hans hafi ekki talist vera sannað með fullnægjandi hætti.
Með vísan til framangreinds er það mat kærunefndar að þótt kærandi hafi dvalið hér á landi í nokkurn tíma eftir að hann hafi fengið niðurstöðu í mál sitt hafi atvik málsins ekki breyst verulega á þann veg að tilefni sé til að verða við beiðni hans um endurupptöku málsins á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga. Þá er það mat kærunefndar að ákvörðun stjórnvalda hafi ekki byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik. Jafnframt telur kærunefnd að ekkert bendi til þess að önnur þróun í málaflokknum eða framlögð gögn leiði til þess að heimilt sé að endurupptaka mál kæranda.
Samantekt
Að framangreindu virtu ert það því mat kærunefndar að atvik í máli kæranda hafi ekki breyst verulega þannig að taka beri mál hans upp að nýju á grundvelli 24. gr. stjórnsýslulaga. Þá er ekkert sem bendir til þess að niðurstaða í máli kæranda hafi byggst á ófullnægjandi eða röngum upplýsingum um málsatvik.
Með vísan til alls framangreinds er það mat kærunefndar að hafna beri beiðni kæranda um endurupptöku málsins.
Úrskurðarorð:
Kröfu kæranda um endurupptöku er hafnað.
The request of the appellant to re-examine the case is denied.
Tómas Hrafn Sveinsson
Bjarnveig Eiríksdóttir Þorbjörg I. Jónsdóttir