Úrskurður nr. 143/2016

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 3. maí 2016 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 143/2016

í stjórnsýslumáli nr. KNU16020045

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Með stjórnsýslukæru, dags. 26. febrúar 2016, kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) þá ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 9. febrúar 2016, að synja honum um hæli á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002 um útlendinga. Kærandi sótti um hæli hér á landi ásamt bróður sínum[...].

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og henni breytt á þann hátt að kæranda verði veitt viðbótarvernd hér á landi með vísan til 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Til vara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann hátt að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi kom hingað til lands 31. október 2015 og sótti um hæli þann 2. nóvember 2015 hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun þann 22. janúar 2016 ásamt talsmanni sínum. Ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 9. febrúar 2016, um að synja kæranda um hæli, dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða og dvalarleyfi vegna sérstakra tengsla við landið, var birt honum þann 16. febrúar 2016. Kærandi kærði ákvörðunina þann 26. febrúar s.á. Greinargerð vegna kæru barst kærunefnd útlendingamála þann 14. mars 2016.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi byggði umsókn sína um hæli á því að hann sé í hættu í heimaríki sínu vegna þess að ráðist hafi verið á bróður hans og því geti hann einnig átt á hættu árás. Þá hafi bróður hans borist símtöl frá óþekktum aðilum þar sem kæranda og fjölskyldu hans hafi verið hótað.

Það var mat Útlendingastofnunar að frásögn kæranda hafi verið trúverðug að mestu leyti og komi heim og saman við skýrslur og gögn um heimaland hans. Útlendingastofnun taldi þó að yfirvöld og lögregla í [...] væru ekki óviljug eða ófær um að veita kæranda viðeigandi aðstoð vegna þess ofbeldis og hótana sem kærandi kvaðst hafa orðið fyrir eða óttist að verða fyrir.

Þá taldi Útlendingastofnun að atvik þau sem kærandi hafi lýst næðu ekki þeim alvarleika að þeim yrði jafnað til ofsókna í skilningi 1. mgr. 44. gr., sbr. 44. gr. a, útlendingalaga. Þá hafi kærandi ekki sýnt fram á með skýrum hætti að líkur væru á því að hann yrði fyrir ofsóknum í heimalandi sínu.

Ennfremur var ekki talið að aðstæður sem kærandi lýsti tengdust á nokkurn hátt kynþætti, trúarbrögðum eða þjóðerni kæranda, aðildar hans að tilteknum þjóðfélagshópi eða stjórnmálaskoðunum hans. Þegar af þeirri ástæðu gæti 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga því ekki átt við í málinu. Að þessu virtu var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kærandi ætti ekki á hættu ofsóknir eða meðferð sem jafnað yrði til ofsókna í heimalandi sínu. Bæri því að synja um hæli skv. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Auk þess var það mat stofnunarinnar að kærandi ætti ekki á hættu illa meðferð í skilningi 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og niðurstaða Útlendingastofnunar var að synja honum einnig um hæli á þeim grundvelli. Útlendingastofnun skoðaði í samræmi við 8. mgr. 46. gr. útlendingalaga hvort aðstæður kæranda féllu undir ákvæði 12. gr. f útlendingalaga. Það var mat stofnunarinnar að kærandi ætti ekki rétt á dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. ákvæðum 12. gr. f. Kærandi hafi ekki borið fyrir sig að hann hefði sérstök tengsl við Ísland og ekkert í málinu benti til þess. Var honum því synjað um dvalarleyfi vegna sérstakra tengsla við Ísland, skv. 12. gr. f.

Ekki var talið að endursending kæranda til [...] bryti gegn 45. gr. útlendingalaga. Með tilliti til atvika málsins var það niðurstaða Útlendingastofnunar að kæranda skyldi vísað frá landi í samræmi við 3. mgr. 90. gr. reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga. Þá var niðurstaða stofnunarinnar að kæra skyldi ekki fresta réttaráhrifum með vísan til c-liðs 1. mgr. 32. gr. útlendingalaga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að ástæða flótta kæranda sé árás sem bróðir kæranda, hafi orðið fyrir í maí síðastliðnum. Hann hafi misst annað nýrað í árásinni og dvalið um tveggja mánaða skeið á spítala. Kærandi telji að árásarmaðurinn, [...], tengist forseta [...] þingsins fjölskylduböndum og óttist að hann verði einnig fyrir árás. Þá óttist hann að sú staða kynni að koma upp að hann þurfi að gefa bróður sínum nýra verði ráðist á bróðurinn að nýju.

Kærandi kveður dómskerfið ekki hafa tekið á máli bróður hans með þeim hætti sem rétt hefði verið. Árásarmaðurinn gangi því laus og sé ógn við líf hans og bróður hans snúi þeir þangað aftur. Þá hafi kæranda borist hótanir frá aðilum sem tengist árásarmanninum og þeir bræður hafi að mestu haldið sig innandyra frá því að árásin hafi átt sér stað af ótta við að árásarmaðurinn léti til skarar skríða á ný.

Í greinargerð er því haldið fram að fylgiskjöl sem kærandi hafi lagt fram hjá Útlendingastofnun sýni að dómskerfi [...] sé svo spillt að ekki sé hægt að líta öðruvísi á mál hans en að yfirvöld séu í raun ófær um að veita honum vernd. Þar komi m.a. fram að eftir að í ljós hafi komið að árásarmaðurinn væri ættingi forseta [...] þingsins hafi ákæran á hendur honum breyst úr því að vera meiriháttar líkamsárás yfir í að vera þess efnis að árásarmaðurinn hafi farið út fyrir leyfileg mörk neyðarvarnar.

Varðandi aðalkröfu kæranda kemur fram að við túlkun 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga beri að líta til 2. gr. e og 15. gr. tilskipunar Evrópusambandsins nr. 2004/83/EB frá 29. apríl 2004 um lágmarksskilyrði til að ríkisborgarar þriðju landa eða ríkisfangslausir einstaklingar teljist flóttamenn eða menn sem að öðru leyti þarfnast alþjóðlegrar verndar og um inntak slíkrar verndar. Tilskipunin hefur nú verið uppfærð með tilskipun Evrópusambandsins nr. 2011/95/EU. Í 15. gr. tilskipunarinnar er nánar skilgreint hvað felst í hugtakinu alvarlegur skaði, en samkvæmt a-lið ákvæðisins felst í hugtakinu dauðarefsingar eða aftökur, en kærandi og bróður hans hafa fengið ítrekaðar líflátshótanir frá aðilum sem hann telji tengjast yfirvöldum í [...]. Þá skuli einnig líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu (MSE), 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi (SBSR) og 3. gr. samnings gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu.

Í greinargerðinni er því haldið fram að maðurinn sem hafi ráðist á bróður kæranda gangi laus og að þeim hafi borist líflátshótanir. Kærandi segir árásarmanninn hafa fengið sérmeðferð fyrir dómstólum í [...] vegna tengsla hans við forseta [...] þingsins og að yfirvöld, þar á meðal lögregla og dómstólar, hafi sýnt af sér slíka háttsemi að hann sé í raun ófær um að færa sér í nyt vernd heimalands síns. Af þeim sökum sé rétt að veita kæranda viðbótarvernd skv. 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Bent er á að [...] sé fátækt land þar sem mikil spilling ríki, réttarkerfið standi höllum fæti m.a. vegna vandamála varðandi sjálfstæði, gagnsæi og virkni. Rannsóknir ríkislögreglunnar á spillingarmálum hafi einkennst af lekum á rannsóknargögnum, pólitískum þrýstingi og handahófskenndri tilfærslu verkefna innan kerfisins. Í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins frá 2014 um [...] komi fram að mest aðkallandi mannréttindabrot í landinu tengist spillingu í dómskerfinu og heilbrigðiskerfinu, ásamt heimilisofbeldi og mismunun gegn konum. Refsileysi og skortur á gagnsæi sé jafnframt mikið áhyggjuefni og þrátt fyrir að lög hafi verið samþykkt sem mæli fyrir um harðari refsingar við opinberri spillingu þá hafi lögin ekki verið innleidd á árangursríkan hátt og spilltir embættismenn komist undan refsingu áfram. Spilling innan raða lögreglumanna sé jafnframt gríðarlegt vandamál og þrátt fyrir að nokkuð fleiri spillingarmál hafi verið rannsökuð 2014 og ákæra gefin út en árið áður þá sé sakfellt í fáum þeirra.

Í greinargerð kemur fram að af fyrirliggjandi gögnum sé ljóst að spilling sé mikil í [...] og að réttarkerfið standi þar höllum fæti. Það sé því til lítils að ætlast til þess að kærandi geti leitað til yfirvalda í [...] eftir vernd þar sem hann muni ekki njóta verndar verði hann sendur aftur til [...]. Ekki sé hægt að ganga út frá því að yfirvöld séu fær um að veita þegnum sínum fullnægjandi vernd með vísan til þess eins að stjórnvöld vinni markvisst að því að uppræta spillingu innan stjórnsýslunnar og dómskerfisins þegar fyrir liggi að slíkar tilraunir stjórnvalda hafi ekki skilað tilætluðum árangri. Öll gögn bendi til þess að spilling, mútuþægni, skortur á gagnsæi og skipulögð glæpastarfsemi séu landlægt vandamál sem veikt réttar- og löggæslukerfi [...] sé á engan hátt í stakk búið til að takast á við eða veita þegnum sínum viðeigandi vernd gegn.

Í greinargerð kemur fram að með hliðsjón af því sem rakið hafi verið séu skilyrði 12. gr. f útlendingalaga uppfyllt, þar sem stjórnvöld í [...], fyrst og fremst lögreglan, annað hvort vilji eða geti ekki veitt þegnum sínum vernd í því máli sem um ræði. Þá gæti kærandi ekki flutt sig um set innan [...] til að forðast ofsóknir og bæri að hafa smæð [...] í huga.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagarammi

Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að þegar kærandi sótti um hæli á Íslandi hafi hann framvísað [...] vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé [...] ríkisborgari.

Landaupplýsingar

[...] er lýðræðisríki með um [...] milljónir íbúa og eru mannréttindi almennt virt af stjórnvöldum þar í landi. [...] gerðist aðili að Evrópuráðinu árið [...] og fullgilti mannréttindasáttmála Evrópu árið [...]. Landið gerðist aðili að flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna [...], alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi [...] og samningi Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu þann [...].

Kærunefnd útlendingamála hefur skoðað skýrslur og gögn um [...], m.a. eftirfarandi: [...].

Í ofangreindum gögnum kemur m.a. fram að [...] stjórnvöld hafa tekið mikilvæg skref til að auka vernd borgara sinna. Á undanförnum árum hefur talsvert verið unnið að því að uppræta spillingu í löggæslunni og dómsvaldinu og eitthvað hafi miðað áfram í þeim málum. Endurnýjun hafi átt sér stað í lögregluliði landsins og sjálfstæði dómstóla og eftirlit með starfsemi þeirra aukið. Stjórnvöld hafi ennfremur unnið að því í samstarfi við Evrópusambandið að efla alla innviði stjórnsýslunnar og bæta þjónustu við borgara landsins.

Ákvæði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 44. gr. sömu laga.

Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.

Í 44. gr. a útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:

Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að gildar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum (Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008)).

Kærandi hefur greint frá líkamsárás sem bróðir hans varð fyrir í heimaríki þeirra en óumdeilt er að ofbeldismaðurinn hlaut fangelsisrefsingu fyrir brot sitt. Þá hefur kærandi greint frá hótunum sem hann og bróðir hans hafi fengið í kjölfar árásarinnar. Kærandi hefur ekki leitað til lögreglu vegna þeirra.

Kærandi hefur ekki borið fyrir sig ofsóknir af hálfu [...] stjórnvalda. Skýrslur og gögn sem kærunefnd hefur skoðað benda ekki til þess að stjórnvöld geti ekki eða vilji ekki veita honum vernd gegn ofsóknum, m.a. með því að ákæra eða refsa fyrir þær athafnir sem fela í sér ofsóknir. Í því sambandi er bent á að einstaklingurinn sem réðst á bróður kæranda hefur hlotið refsingu fyrir brot sitt.

Þá hefur kærandi ekki borið fyrir sig ofsóknir af ástæðum sem taldar eru upp í 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, þ.e. á grundvelli kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana.

Með vísan til framangreinds telur kærunefndin ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. c-lið, 3. mgr. 44. gr. a sömu laga, fyrir veitingu réttarstöðu flóttamanns.

Ákvæði 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga

Í 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt útlendingalögum telst einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands.

Í ljósi þess sem að framan er rakið telur kærunefndin að aðstæður kæranda í heimalandi hans séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefndin ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. og 1. mgr. 45 gr. laganna.

Ákvæði 12. gr. f útlendingalaga

Kærandi krefst þess til vara að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann hátt að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun.

Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þegar upplýsingar um heimaland kæranda og gögn málsins eru virt í heild er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í [...] séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f útlendingalaga.

Jafnframt telur kærunefndin kæranda ekki uppfylla skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á Íslandi í tengslum við hælisumsókn sína og aðeins í skamman tíma.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The Directorate of Immigration‘s decision is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

Pétur Dam Leifsson Vigdís Þóra Sigfúsdóttir