Mál nr. 119/2017

Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 119/2017

Fimmtudaginn 27. apríl 2017

A

gegn

Reykjavíkurborg

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Kári Gunndórsson lögfræðingur, Agnar Bragi Bragason lögfræðingur og Eva Dís Pálmadóttir lögfræðingur.

Með kæru, móttekinni þann 22. mars 2017, kærir A, til úrskurðarnefndar velferðarmála synjun Reykjavíkurborgar, dags. 2. nóvember 2016, á umsókn hennar um styrk til greiðslu útfararkostnaðar.

I. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um styrk hjá Reykjavíkurborg að fjárhæð 56.564 kr. á grundvelli 24. gr. reglna um fjárhagsaðstoð hjá sveitarfélaginu til greiðslu útfararkostnaðar. Umsókn kæranda var synjað með bréfi þjónustumiðstöðvar, dags. 18. júlí 2016. Kærandi áfrýjaði niðurstöðunni til velferðarráðs sem tók málið fyrir á fundi sínum þann 2. nóvember 2016 og staðfesti synjunina.

Kærandi lagði fram kæru hjá úrskurðarnefnd velferðarmála þann 22. mars 2017. Með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 28. mars 2017, var kæranda tilkynnt um að kæra hefði borist að liðnum kærufresti og var henni gefinn kostur á að koma að athugasemdum og/eða gögnum, teldi hún að skilyrði sem fram kæmu í 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 gætu átt við í málinu. Þann 6. apríl 2017 bárust skýringar frá kæranda.

II. Sjónarmið kæranda

Kærandi greinir frá því að hún hafi sótt um styrk hjá Reykjavíkurborg til að greiða hennar hluta af kostnaði vegna útfarar […]. Kærandi tekur fram að hún sé ósátt við synjun Reykjavíkurborgar og vísar til þess að systur hennar hafi fengið sambærilegan styrk frá sínu sveitarfélagi.

III. Niðurstaða

Kærð er synjun Reykjavíkurborgar á umsókn kæranda um styrk til greiðslu útfararkostnaðar.

Samkvæmt 5. gr. laga nr. 85/2015 um úrskurðarnefnd velferðarmála skal stjórnsýslukæra berast úrskurðarnefnd velferðarmála skriflega innan þriggja mánaða frá því að aðila máls var tilkynnt um ákvörðun, nema á annan veg sé mælt í lögum sem hin kærða ákvörðun byggist á. Í 5. mgr. 7. gr. laga nr. 85/2015 er vísað til þess að um málsmeðferð, sem ekki er kveðið á um í lögunum, fari samkvæmt ákvæðum stjórnsýslulaga og ákvæðum laga sem málskotsréttur til nefndarinnar byggist á hverju sinni.

Hin kærða ákvörðun var tilkynnt kæranda með bréfi Reykjavíkurborgar, dags. 2. nóvember 2016, en ákvörðunin var kærð til úrskurðarnefndar velferðarmála með bréfi, mótteknu 22. mars 2017. Samkvæmt framangreindu barst kæran úrskurðarnefndinni að liðnum lögboðnum kærufresti.

Þegar kæra berst að liðnum kærufresti skal vísa henni frá samkvæmt 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 nema afsakanlegt verði talið að kæran hafi ekki borist fyrr, sbr. 1. tölul. lagaákvæðisins eða veigamiklar ástæður mæla með því að kæran verði tekin til meðferðar, sbr. 2. tölul. þess. Ákvæði 28. gr. stjórnsýslulaga mælir þannig fyrir um skyldubundið mat stjórnvalds á því hvort atvik séu með þeim hætti að rétt sé að taka stjórnsýslukæru til efnislegrar meðferðar þrátt fyrir að lögbundinn kærufrestur sé liðinn.

Fyrir liggur að í hinni kærðu ákvörðun var kæranda leiðbeint um kæruheimild til úrskurðarnefndar velferðarmála og um tímalengd kærufrests. Með bréfi úrskurðarnefndar velferðarmála, dags. 28. mars 2017, var kæranda veittur kostur á að koma að athugasemdum og/eða gögnum teldi hún að skilyrði sem fram kæmu í 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga gætu átt við í máli hennar. Með bréfi, dags. 6. apríl 2017, bárust athugasemdir kæranda. Þar kemur fram að hún hafi þurft aðstoð við að gera bréfið en það hafi tafist sökum anna hjá ráðgjafa á þjónustumiðstöð.

Að mati úrskurðarnefndar velferðarmála eru framangreindar ástæður ekki þess eðlis að afsakanlegt verði talið að kæra hafi borist að liðnum kærufresti. Þá verður heldur ekki séð að veigamiklar ástæður mæli með því að kæran verði tekin til meðferðar.

Með hliðsjón af framangreindu er kærunni vísað frá úrskurðarnefnd velferðarmála, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Kæru A, er vísað frá úrskurðarnefnd velferðarmála.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Kári Gunndórsson