Úrskurður nr. 351/2016
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 6. október 2016 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 351/2016
í stjórnsýslumáli nr. KNU16050051
Kæra [...]á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Með stjórnsýslukæru, dags. 27. maí 2016, kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 1. apríl 2016, um að synja honum um hæli á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002, um útlendinga.
Kærandi krefst þess aðallega að kæranda verði veitt vernd á grundvelli 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Til vara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f sömu laga.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Kærandi sótti um hæli þann 14. desember 2016 hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun 29. mars 2016 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 1. apríl 2016, synjaði Útlendingastofnun kæranda um hæli jafnframt því sem honum var synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Kærandi kærði þá ákvörðun til kærunefndar útlendingamála þann 27. maí 2016. Þann 10. júní 2016 var óskað eftir greinargerð frá talsmanni kæranda og barst hún kærunefnd þann 21. júní s.á.
Þann 15. september 2016 kom kærandi fyrir kærunefnd útlendingamála og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga. Viðstaddur var löglærður talsmaður kæranda.
Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Kærandi byggði umsókn sína um hæli og dvalarleyfi hér á landi á því að hann sé í hættu í heimalandi vegna þess að hann skuldi aðilum tengdum ákveðnu fyrirtæki fé og þeir hafi hótað honum lífláti vegna þess.
Kærandi lagði ekkert fram sem til þess væri fallið að sanna á honum deili. Var því talinn leika vafi á því hver hann væri. Þó var ekki talin ástæða til þess að draga í efa að hann væri frá [...]og byggði Útlendingastofnun ákvörðun sína á því.
Útlendingastofnun fjallaði um aðstæður í [...] og það ástand sem ríkir í [...] landsins vegna hryðjuverkasamtakanna [...]. Kom m.a. fram að Sameinuðu þjóðirnar mæli gegn endursendingu einstaklinga þangað. í skýrslum um [...] komi fram að spilling sé vandamál hjá stjórnvöldum landsins, ekki síst hjá lögreglunni. Aftur á móti geti fólk sem telji sig í hættu í [...]almennt fengið vernd yfirvalda eða flutt sig um set innanlands til að tryggja öryggi sitt. Starfandi lögreglu sé að finna í landinu og heimildir beri það ekki með sér að ekki sé hægt að leita til hennar eftir aðstoð. Þá sé unnið markvisst að því af hálfu stjórnvalda að útrýma spillingu.
Útlendingastofnun kvað kæranda ekki hafa borið fyrir sig ofsóknir á grundvelli þess sem komi fram í 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Þá yrði ekki séð að aðilarnir sem hafi hótað honum stjórni [...]ríkinu eða svæðum innan þess. Þá væri kærandi frá suðurhluta landsins og hefði ekki borið því við að hann sé í hættu vegna ástandsins í norðurhluta landsins. Að þessu virtu var það mat Útlendingastofnunar að synja bæri kæranda um hæli skv. 1. og 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga og að 45. gr. sömu laga ætti ekki við.
Varðandi kröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f greinir í ákvörðun Útlendingastofnunar að ekki verði talið að kærandi sé í þeirri aðstöðu í heimalandi sínu að hún réttlæti veitingu dvalarleyfis á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga, hvorki með vísan til mannúðarsjónarmiða né sérstakra tengsla kæranda við Ísland.
Að lokum var kæranda vísað frá landinu á grundvelli a-liðar 1. mgr. 18. gr. útlendingalaga. Þá kom fram að kæra frestaði réttaráhrifum sbr. 1. mgr. 32. gr. útlendingalaga.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð kæranda kemur fram að kærandi hafi flúið heimaland sitt vegna þess að aðilar á vegum umboðsfyrirtækis hafi hótað honum lífláti vegna peningaskuldar. Kærandi hafi spilað knattspyrnu í heimalandi sínu og gert samning við fyrirtækið í því skyni að leika fyrir félagslið í Egyptalandi. Umboðsfyrirtækið hafi sótt um vegabréf fyrir kæranda og greitt kostnað af því auk annars kostnaðar við ferðalag kæranda til Egyptalands. Kærandi hafi spilað fyrir félagslið í Egyptalandi árið 2008 en eftir það hafi hann farið aftur til [...]. Þegar hann hafi komið heim hafi áðurnefnt fyrirtæki krafið hann um að greiða þeim [...] skuld sína við sig. Hafi aðilar á vegum fyrirtækisins hótað kæranda lífláti. Tveimur vikum síðar hafi verið kveikt í húsi kæranda en aðilar á vegum fyrirtækisins hafi neitað að bera ábyrgð á því.
Kærandi hafi á þessum tíma verið að spila með [...] fótboltaliði og hafi þjálfari liðsins aðstoðað hann við að semja um skuld sína við áðurnefnt fyrirtæki og látið kæranda hafa hluta af upphæðinni. Kærandi hafi svo ætlað að greiða afganginn gegn því að fá vegabréf sitt afhent. Einhverjum tíma síðar hafi aðili frá fyrirtækinu komið til kæranda þar sem hann var að spila knattspyrnuleik og hótað honum lífláti greiddi hann ekki alla skuldina. Þá hafi kærandi tekið ákvörðun um að flýja úr landi, keypt vegabréf af öðrum aðila og farið til Evrópu. Kærandi kveður það tilgangslaust að leita til lögreglu og að hann geti ekki búið annars staðar í heimalandinu þar sem ástandið þar sé ótryggt.
Í greinargerð kæranda er fjallað um ákvæði 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga og samspili þess við 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 15. gr. tilskipunar Evrópusambandsins nr. 2004/83/EB um lágmarksskilyrði til að ríkisborgarar þriðju landa eða ríkisfangslausir einstaklingar teljist flóttamenn eða einstaklingar sem að öðru leyti þarfnast alþjóðlegrar verndar og um inntak slíkrar verndar. Tilskipunin hafi nú verið endurskoðuð með tilskipun nr. 2011/95/EB. Í II. kafla tilskipunarinnar séu talin upp þau viðmið sem beri að hafa til hliðsjónar við mat á þörf einstaklings fyrir alþjóðlega vernd. Skuli slíkt mat fara fram á einstaklingsgrundvelli og verði m.a. að meta hvort hægt sé með sanngjörnum hætti að ætlast til þess að umsækjandi leiti verndar stjórnvalda. Hafi einstaklingur þegar orðið fyrir ofsóknum eða alvarlegum skaða eða beinum hótunum um slíkar ofsóknir eða skaða sé það vísbending um raunverulega hættu af því að verða fyrir alvarlegum skaða.
Í greinargerð kæranda er farið almennt yfir aðstæður í [...]. Kemur fram að ýmis konar mannréttindabrot séu tíð í [...], refsileysi vegna misbeitingar valds og brota í opinberu starfi sé algengt á öllum stigum stjórnsýslu og bæði lögregla og öryggissveitir landsins starfi að jafnaði í skjóli refsileysis. Lögregla landsins, her og aðrar öryggissveitir hafi ítrekað gerst sek um manndráp og notað banvænt og óhóflegt ofbeldi til þess að handsama brotamenn og grunaða. Því sé ekki raunhæft að kærandi geti raunverulega leitað ásjár yfirvalda í [...] þegar heimildir bendi til þess að spilling og refsileysi sé landlægt vandamál og veikt réttar- og löggæslukerfi sé því á engan hátt í stakk búið til að takast á við eða að veita þegnum sínum viðeigandi vernd.
Ein helsta ástæða flótta kæranda frá [...] sé ótti við menn á vegum fyrirtækis sem geri sig út fyrir að vera umboðsfyrirtæki. Samkvæmt upplýsingum kæranda sé nokkuð algengt í ríkjum [...] að ákveðnir aðilar gefi sig út fyrir að vera umboðsmenn og komist þannig í kynni við unga og efnilega knattspyrnumenn undir því yfirskyni að koma þeim að hjá erlendum knattspyrnufélögum. En þegar allt komi til alls sé þetta hins vegar einungis svikamylla þar sem tilgangurinn sé að blekkja unga menn og hafa af þeim fé. Hafi verstu tilvikum verið líkt við mansal. Ekki sé því hægt að útiloka að kærandi verði beittur ómannúðlegri meðferð af hendi þeirra sem hafi hótað honum. Þá sé ekki raunhæft að ætla að kærandi geti raunverulega leitað ásjár yfirvalda í [...] þegar heimildir bendi til þess að spilling og refsileysi sé landlægt vandamál sem veikt réttar- og löggæslukerfi landsins sé á engan hátt í stakk búið til að takast á við eða veita þegnum sínum viðeigandi vernd. Því sé ljóst að kærandi uppfylli skilyrði þess að hljóta viðbótarvernd þar sem hann sé í raunverulegri hættu á að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð þeirra sem hafi hótað honum lífláti.
Varðandi kröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga um útlendinga kemur fram í greinargerð að í athugasemdum frumvarps til laga nr. 115/2010, um breytingu á útlendingalögum, segi að með íþyngjandi félagslegum aðstæðum að öðru leyti sé átt við alvarlegar aðstæður í heimaríki, t.d. viðvarandi mannréttindabrot eða þá aðstöðu að stjórnvöld veiti ekki þegnum sínum vernd gegn ofbeldisbrotum eða glæpum. Með hliðsjón af þessu og því sem kærandi hafi greint frá sé ljóst að kærandi uppfylli skilyrði 12. gr. f útlendingalaga, þar sem [...] stjórnvöld annað hvort vilji ekki eða geti ekki veitt þegnum sínum vernd gegn ofbeldisbrotum eða glæpum af því tagi sem um ræðir, og því beri að veita kæranda dvalarleyfi af mannúðarástæðum.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Lagarammi
Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga með síðari breytingum, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.
Auðkenni
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að þegar kærandi sótti um hæli á Íslandi hafi hann framvísað ökuskírsteini sem sé breytifalsað, samkvæmt rannsókn flugstöðvardeildar Lögreglunnar á Suðunesjum. Kærandi kvað í viðtali hjá kærunefnd að hann hefði enga hugmynd um að þetta skilríki væri falsað og hann hefði fengið það útgefið af réttmætum stjórnvöldum í [...]. Kærunefnd telur þá staðhæfingu kæranda ótrúverðuga. Kærandi hefur ekki lagt fram önnur skilríki eða gögn til að sanna auðkenni sitt. Verður því að telja að vafi leiki á því hver kærandi raunverulega sé. Ekki þykir þó ástæða til að draga í efa að kærandi sé frá [...]
Landaupplýsingar
[...][...]Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í [...] m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:
[...]Í ofangreindum gögnum kemur fram að í norðausturhluta landsins berjist stjórnvöld gegn hryðjuverkasamtökunum [...]sem hafi skipulagt margar árásir á almenning og opinberar stofnanir á svæðinu. Átökin hafi leitt til dauða þúsunda manna og hrakið fleiri en tvær milljónir einstaklinga á innbyrðis flótta. Pyntingar, handahófskennd manndráp og frelsissviptingar eigi sér stað af hálfu bæði [...]og öryggissveita stjórnvalda. Öryggissveitir og lögregla starfi að mestu í skjóli refsileysis í landinu og stjórnvöld rannsaki sjaldan brot af hálfu þessara aðila. Þó séu merki um að stjórnvöld hafi tekið harðar á brotum lögreglu og spillingu innan hennar, m.a. með því koma á fót stofnun sem tekur við kvörtunum vegna afbrota lögreglu. Þá kemur fram að ýmsar takmarkanir séu á öðrum grundvallarmannréttindum borgaranna s.s. tjáningarfrelsinu, aðgangi að réttlátri málsmeðferð fyrir dómstólum og ofbeldi gegn konum og börnum sé útbreitt. Erfiðlega geti gengið fyrir einstakling að fá aðstoð lögreglu þar sem skortur á fjármagni hafi skert viðbragðshæfni lögreglu. Þó sé lögreglan viljug til að aðstoða þá sem til hennar leiti eftir getu. Í skýrslu innanríkisráðuneytis Bretlands (UK Home Office) kemur m.a. fram að telji einstaklingur sig verða fyrir ofsóknum af hálfu annarra en stjórnvalda í [...] eða aðila á þeirra vegum sé virk vernd yfirleitt fáanleg þrátt fyrir veikleika í kerfinu. Þó verði að meta sérstaklega aðstæður í hverju tilviki og persónulegar aðstæður einstaklingsins.
Ákvæði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga
Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. eða 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Krafa kæranda byggir á því hann eigi á hættu ofsóknir af hálfu ákveðinna aðila í heimalandi sínu.
Í 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:
Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.
Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.
Í 44. gr. a laga um útlendinga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli slíkar ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:
Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.
Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:
Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:
a. ríkið,
b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og
c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.
Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins, sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að gildar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum, sbr. Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008).
Krafa kæranda er sem fyrr segir byggð á því að hann eigi á hættu ofsóknir af hendi aðila sem hann kveðst skulda peninga. Kærandi hefur ekki borið fyrir sig ástæðuríkan ótta við ofsóknar á þeim grundvelli sem 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. mgr. 44. gr. a s.l., þ.e. á grundvelli kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tileknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana. Þá benda önnur gögn málsins ekki til þess að kærandi eigi á hættu ofsóknir af þeim ástæðum. Kærandi hefur ekki borið fyrir sig að hafa sætt ofsóknum eða áreiti af hendi [...] yfirvalda. Þá hefur kærandi ekki sýnt fram á að þeir aðilar sem hann kveðst óttast stjórni tilteknum svæðum innan [...] eða hafi ítök hjá stjórnvöldum ríkisins. Að teknu tilliti til aðstæðna kæranda í [...] og ástands þar í landi telur kærunefnd að ekki hafi verið sýnt fram á að [...] stjórnvöld geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum, eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga, m.a. með því að ákæra og refsa fyrir slíkar athafnir. Á grundvelli gagna málsins telur kærunefnd að ferðafrelsi sé tryggt í löggjöf landsins og að stjórnvöld virði almennt þann rétt. Stjórnvöld hafi hins vegar stundum takmarkað þann rétt fólks hafi grunur leikið á hryðjuverkum eða átökum milli mismunandi þjóðarbrota, einkum þá í [...]hluta landsins. Þá hefur Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna átt samstarf við [...] stjórnvöld að málefnum flóttamanna og þeirra fjölmörgu einstaklinga sem eru á flótta innan eigin lands (Country Reports on Human Rights Practices for 2015-[...] (United States Department of State, 13. apríl 2016)). Því er það mat kærunefndar að mögulegt sé fyrir kæranda að flytja sig til innanlands telji hann þess þörf.
Með vísan til framangreinds telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga fyrir veitingu stöðu flóttamanns.
Ákvæði 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga
Í ákvæði 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt útlendingalögum telst einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands.
Við mat á hvort aðstæður kæranda séu slíkar að þær eigi undir 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga ber að líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Mannréttindadómstóll Evrópu hefur fjallað um það mat sem þarf að fara fram þegar metið er hvort kærandi sé í raunverulegri hættu á að verða fyrir meðferð sem falli undir 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sem bannar pyndingar og ómannlega eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Hefur dómstóllinn sagt að 3. gr. sáttmálans geti átt við þegar hættan stafar frá einstaklingum eða hópi fólks sem ekki séu á vegum ríkisins. Kærandi verður þó að geta sýnt fram á að góðar ástæður séu til að ætla að um raunverulega hættu sé að ræða og að stjórnvöld í ríkinu séu ekki í stakk búin til að veita fullnægjandi vernd. Ekki er nóg að aðeins sé um að ræða möguleika á illri meðferð og frásögn kæranda verður að fá stuðning í öðrum gögnum (sjá t.d. ákvörðun Mannréttindadómstóls Evrópu í máli N.M. og M.M. gegn Bretlandi (mál nr. 38851/09 og 39128/09) frá 25. janúar 2011.
Kærandi hefur ekki stutt frásögn sína haldbærum gögnum. Þrátt fyrir að þekkt sé í [...] að ýmsir aðilar leggi sig fram um að hafa fé af samborgurum sínum verður ekki séð að sú hætta sem kærandi lýsi sé slík að kæranda séu ekki fær önnur úrræði til þess að leita sér verndar. Þó að lögreglan í landinu glími við ýmis vandamál hefur verið unnið að því af hálfu stjórnvalda að uppræta spillingu og efla vernd almennra borgara. Kærandi kvaðst ekki hafa leitað til lögreglu í heimlandi sínu. Það er mat kærunefndar að kærandi hafi því ekki fullreynt hvort hann geti fengið aðstoð lögreglu vegna þeirra vandamála sem hann hefur lýst. Þá benda upplýsingar og gögn sem kærunefnd hefur yfirfarið til þess að [...]stjórnvöldum hafi, í samvinnu við alþjóðastofnanir, áunnist nokkuð í baráttunni gegn [...]hryðjuverkasamtökunum. Þau séu nú aðeins með ítök í [...] landsins þó svo að enn eigi sér stað einstaka hryðjuverk í öðrum hlutum landsins. Í því ljósi verði að telja að kærandi geti lifað óáreittur í [...] heimalands síns.
Í ljósi þessa og með tilliti til upplýsinga þeirra er kærunefnd hefur kynnt sér telur kærunefndin að aðstæður kæranda í heimalandi hans séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefndin ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. og 1. mgr. 45 gr. laganna.
Ákvæði 12. gr. f laga um útlendinga
Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun. Kærunefnd telur með vísan til orðalags ákvæðisins um „rík mannúðarsjónarmið“ og „ríka þörf á vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 2. mgr. 12. gr. f laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.
Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þegar framburður kæranda er virtur í heild sinni ásamt gögnum málsins er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í [...] séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f útlendingalaga.
Jafnframt telur kærunefndin kæranda ekki uppfylla skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á Íslandi í skamman tíma.
Samantekt
Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.
Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
Hjörtur Bragi Sverrisson
Anna Tryggvadóttir Pétur Dam Leifsson