Úrskurður nr. 115/2016

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 5. apríl 2016 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 115/2016

í stjórnsýslumáli nr. KNU15090013

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Með stjórnsýslukæru, dags. 22. september 2015, kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 27. ágúst 2015, um að synja honum um hæli á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002, um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og honum verði veitt hæli sem flóttamanni á Íslandi skv. 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna. Til vara krefst kærandi þess að honum verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um hæli hér á landi þann 12. apríl 2015. Kærandi kom ásamt talsmanni sínum í viðtal við hjá Útlendingastofnun þann 10. ágúst 2015. Með ákvörðun, dags. 27. ágúst 2015, synjaði Útlendingastofnun kæranda um hæli ásamt því að kæranda var synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Kærandi kærði þá ákvörðun til kærunefndar útlendingamála þann 22. september 2015. Þann 24. september s.á. var kallað eftir greinargerð frá talsmanni kæranda og barst hún þann 5. október 2015.

Kærandi kom þann 15. mars 2016 fyrir kærunefnd útlendingamála og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga. Viðstaddir voru túlkur og talsmaður kæranda.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun byggði kærandi kröfu sína um hæli hér á landi á því að hann væri ofsóttur af meðlimum [...]vegna þess að hann hafi neitað að flytja tiltekinn pakka yfir til [...]. Útlendingastofnun taldi framburð kæranda að mestu trúverðugan með þeim fyrirvara þó að ósennilegt væri að hann hafi verið eltur um Evrópu af fulltrúum [...].

Í ákvörðun sinni fjallaði Útlendingastofnun stuttlega um [...]. Fram kom að [...]hafi nýtt sér þjónustu óbreyttra borgara til að afla upplýsinga og sinna ýmsum verkum. [...]væri þekkt fyrir að beita fanga sína ofbeldi og öðru harðræði. Þó beri heimildir ekki með sér að [...]beiti [...]ríkisborgara pyndingum. Ennfremur hafi eftirlit með [...]verið flutt til dómsmálaráðuneytis [...]í maí 2014 og frjálsum félagasamtökum þá verið gert kleift að fylgjast nánar með eftirlitsferlinu.

Útlendingastofnun taldi að kærandi hafi ekki ástæðu til að óttast ofsóknir í heimaríki sínu. Auk þess hafi kærandi ekki borið fyrir sig að vera ofsóttur á grundvelli ástæðna sem taldar séu upp í ákvæði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Þá þótti ekki raunhæf ástæða til að ætla að umsækjandi eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri meðferð eða refsingu í heimalandi sínu og því þótti hann ekki eiga rétt á vernd skv. 2. mgr. 44. gr. eða 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga.

Útlendingastofnun fjallaði í ákvörðun sinni um kröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f og mögulegan grundvöll slíks leyfis. Leit stofnunin einkum til heilsufars kæranda en stofnunin taldi þó ljóst að kærandi gæti fengið viðunandi meðferð í heimaríki sínu. Þá taldi stofnunin að aðstæður kæranda í [...]væru ekki slíkar að hann eigi á hættu að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða að aðstæður í heimaríki hans séu slíkar að þær réttlæti veitingu dvalarleyfis á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga, hvorki með vísan til mannúðarsjónarmiða né sérstakra tengsla hans við Ísland.

Að lokum var kæranda vísað frá landinu á grundvelli á grundvelli 3. mgr. 90. gr. reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga sbr. IX. kafli reglugerðarinnar. Með tilliti til atvika máls ákvað stofnunin að kæra frestaði réttaráhrifum með vísan til c-liðar 1. mgr. 32. gr. útlendingalaga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að meginástæðu flótta kæranda frá heimaríki sínu sé að rekja til ofsókna [...]á hendur honum. Kærandi sé fæddur og uppalinn í [...], nánar tiltekið á [...]. Kærandi hafi flust til [...]ásamt móður sinni á fullorðinsaldri og búið þar í 19 ár. Kærandi hafi átt erfitt með að finna vinnu í [...]vegna uppruna síns en það hafi þó gengið og hann hafi átt ágætt líf þar. Fyrir um 10 árum síðan hafi hann unnið við lagerstarf ásamt nokkrum mönnum af [...]. Dag einn hafi kærandi verið kallaður fyrir af [...]og honum tjáð að hann yrði að vinna fyrir þá. Kærandi hafi átt að skrá niður hvað samstarfsmenn hans gerðu og töluðu um. Kærandi hafi gert þetta og gefið munnlega skýrslu til [...]. Kærandi hafi skipt um starf í kjölfar þessa máls. Nokkrum árum síðar hafi kærandi kynnst konu sem bjó á svæði [...]og hafði verið gift [...] andófsmanni. Þá hafi [...]sett sig í samband við kæranda á ný og óskað eftir því við hann að hann myndi kynnast nánar fyrrum mági konunnar sem hafi kunnað [...]. Hafi [...]krafist þess að kærandi myndi fara með pakka yfir á svæði [...]og koma honum fyrir í húsnæði þessa manns. Kærandi hafi neitað í fyrstu en samþykkt síðar að fara með pakkann en hafi ekki gert það heldur ákveðið að flýja land í staðinn til að komast hjá ofsóknum [...]. Kærandi hafi fyrst farið til Eistlands en þaðan til Þýskalands þar sem hann hafi stofnað eigið fyrirtæki. Kvöld eitt hafi þrír menn beðið hans á dvalarstað hans. Mennirnir hafi gengið í skrokk á kæranda og komið af stað [...] hjá honum. Þá hafi þeir látið kæranda hafa flugmiða og sagt honum að koma sér heim til [...]til að ljúka verkinu. Eftir þetta hafi kærandi flúið til móður sinnar í Danmörku. Þegar kærandi hafi verið búinn að dvelja nokkra daga í Danmörku hafi honum borist upplýsingar um það að [...]vissi af honum þar í landi og beðið væri eftir honum í [...]. Hafi kærandi því ákveðið að flýja til lands þar sem ekki væri [...]til að losna undan ofsóknum [...]. Á Íslandi telji kærandi sig öruggan.

Í greinargerð gerir kærandi athugasemd við þá staðhæfingu Útlendingastofnunar að kærandi hafi ekki borið fyrir sig ofsóknir á grundvelli sem talinn sé upp í ákvæði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Hún standist á engan hátt þá túlkun sem flóttamannahugtakið hafi fengið í framkvæmd og miða beri við skv. lögum um útlendinga. Kærandi hafi með því að neita að fara með pakkann lýst sig andsnúinn þeim aðferðum sem stjórnvöld í [...]viðhafi í njósnum sínum. Kærandi sé einnig lærður blaðamaður og hafi birt greinar á veraldarvefnum þar sem hann hafi gagnrýnt [...]stjórnarfar og vakið athygli á slæmum hlutum sem stjórnvöld hafi staðið fyrir. Því hafi kærandi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í heimaríki sínu á grundvelli stjórnmálaskoðana sinna.

Kærandi mótmælir ennfremur efasemdum Útlendingastofnunar um að [...]hafi séð ástæðu til þess að elta kæranda uppi um Evrópu með þeim rökum að [...]hafi fjölda manns í vinnu við að sinna slíkum verkefnum sem kæranda hafi verið ætlað. Þá hafi stofnunin einnig byggt á því að heimildir bendi ekki til þess að [...]ríkisborgara pyndingum. Þessi skýring Útlendingastofnunar sé að mati kæranda þversagnakennd og feli ekki í sér ástæðu til að draga úr trúverðugleika frásagnar kæranda um ofsóknir á hendur sér. Kærandi telji að stofnunin hafi litið framhjá þeirri staðreynd að ofsóknir á hendur kæranda hafi hafist eftir að hann hafi farið gegn fyrirmælum [...]og yfirgefið [...]. Fjöldi heimilda séu til um að [...]yfirvöld beiti [...]ríkisborgara pyndingum. Ljóst sé að [...]stjórnvöld taki harkalega á allri gagnrýni fjölmiðla og annarra í garð þeirra og skipti uppruni einstaklinga engu máli. Því sé að mati kæranda ljóst að öll skilyrði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 44. gr. a sömu laga, séu uppfyllt. Kærandi hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir af hálfu [...]stjórnvalda á hendur sér á grundvelli stjórnmálaskoðana sinna.

Í greinargerð kæranda kemur fram að mikil spilling sé í hinum opinbera geira í [...]og tilraunir til að draga úr henni hafi verið árangurslitlar. [...]hafi gríðarleg ítök í hinu opinbera kerfi og hafi látið sér fátt óviðkomandi. Það sé því til lítils að ætlast til þess að kærandi geti leitað ásjár [...]yfirvalda og fengið þar vernd þegar það liggi fyrir að hann sé ofsóttur af [...]sem heyri undir dómsmálaráðuneyti landsins. Þá er gerð athugasemd við það að Útlendingastofnun hafi algerlega litið framhjá þeirri staðreynd að kærandi tilheyri [...] landsins og sé skráður af [...]. Slík skráning geti haft ýmis konar mismunun í för með sér og hafi kærandi meðal annars átt erfitt með að fá vinnu í [...]. Kærandi sé af þessum sökum berskjaldaður einstaklingur í ríki sem sé þekkt fyrir hörku í garð minnihlutahópa. Kærandi kveðst jafnframt ekki geta búið annars staðar í landinu þar sem að [...]sé opinber stofnun sem starfi á landsvísu og [...]sé lítið land.

Kærandi byggir kröfu sína um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f á því að hann glími við [...]. Kærandi sé [...]og þurfi að taka lyf vegna þess. En einnig hafi fyrrgreindar ofsóknir haft áhrif á [...]og kveðst hann vera mjög hræddur og eiga erfitt með svefn. Í því ljósi og með vísan til alls ofangreinds sé ljóst að kærandi uppfylli að minnsta kosti skilyrði til þess að verða veitt dvalarleyfi af mannúðarástæðum.

Ennfremur er það mat kæranda að íslensk stjórnvöld muni gerast brotleg við 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga, 1. gr. 68. gr. stjórnarskrár lýðveldisins Íslands, nr. 33/1944, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 33. gr. flóttamannasamningsins verði hann sendur til baka til [...].

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagarammi

Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að þegar kærandi sótti um hæli á Íslandi hafi hann framvísað [...]vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé [...]ríkisborgari.

Landaupplýsingar

[...]Kærunefnd hefur yfirfarið ýmis gögn og skýrslur um stöðu mála í [...]Í ofangreindum gögnum kemur m.a. fram að [...]hafi áhrif á daglegt líf þeirra sem búa í [...]. Helstu mannréttindabrot sem eigi sér stað í [...]væru árásir stríðandi fylkinga sem beinast m.a. að almennum borgurum, mismunun gagnvart [...]borgurum af arabískum uppruna, mismunun gagnvart konum og ill meðferð á hælisleitendum, flóttamönnum og ólöglegum innflytjendum. Einnig verði [...] frá Afríku og Mið-Austurlöndum fyrir fordómum. Stjórnvöld sæki til saka opinbera starfsmenn sem brjóti af sér óháð stöðu þeirra. Stjórnvöld vinni að endurbótum á stjórnkerfinu til að draga úr refsileysi og auka ábyrgð þeirra sem brjóti af sér. Frelsi borgara og fjölmiðla sé almennt gott í [...]og einstaklingar og fjölmiðlar geti að mestu gagnrýnt stefnu stjórnvalda óáreittir.

Þá kemur einnig fram að [...]noti bæði hefðbundnar og óhefðbundnar aðferðir til þess að fá fólk til þess að vinna fyrir sig. Einkum séu það þó [...]sem hafi verið handteknir og þvingaðir til að vinna fyrir [...]gegn vægari refsingu eða hótað líkamsmeiðingum eða þá að fjölskyldumeðlimir verði handteknir og/eða beittir ofbeldi. [...]stjórnvöld hafi unnið að einhverju leyti að því að bæta úr eftirliti með [...]sínum. Árið 2010 hafi verið sett á fót nefnd sem ætlað var að kanna atvik sem átti sér stað í maí það ár. Nefndin hafi skilað af sér ítarlegri skýrslu þar sem aðferðir [...]hafi verið gagnrýndar. Stjórnvöld hafi að einhverju leyti brugðist við þeim athugasemdum og bætt eftirlit með [...].

Ákvæði 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann veg að kærandi fái réttarstöðu flóttamanns skv. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna.

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 44. gr. sömu laga. Kærandi byggir kröfu sína á því að hann þurfi vernd hér á landi á grundvelli þess [...]sé á eftir honum og hann eigi yfir höfði sér fangelsisvist að ósekju og illa meðferð af þeirra hálfu.

Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.

Í 44. gr. a útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:

Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að gildar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum (Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008)).

Kærandi kveðst vera að flýja [...]sem sé á eftir honum vegna þess að hann hafi ekki sinnt verkefni sem honum hafi verið falið af hálfu [...]. Kærandi hafi átt að koma pakka fyrir í tiltekinni íbúð og skilja hann eftir þar. Kærandi hafi ekki vitað hvað væri í pakkanum en hafi aðvarað húsráðendur og afhent aðilum tengdum þeim pakkann. Þegar kærandi hafi verið búinn að afhenda pakkann hafi hann farið úr landi þar sem að hann taldi að [...]myndi handtaka hann og mögulega beita hann ofbeldi. Kærandi kveðst hafa orðið fyrir árás á dvalarstað sínum í Þýskalandi af mönnum sem hann telji tengjast [...]. Þá hafi hann fengið skilaboð um að koma sér til baka til [...]og ljúka því verkefni sem honum hafi verið falið.

Kærandi hefur ekki lagt fram nein gögn sem styðja við frásögn hans af atburðum. Kærunefnd telur frásögn kæranda af árás þeirri sem hann kveðst hafa orðið fyrir í Þýskalandi ótrúverðuga. Þá benda gögn þau er kærunefnd hefur yfirfarið ekki til þess að [...]beiti [...]ríkisborgara ofbeldi heldur beinist spjót þeirra einkum að [...]sem þeir telji ógn við [...]ríkið. Er það mat kærunefndar að kærandi hafi ekki ástæðuríkan ótta við að verða fyrir ofsóknum í skilningi 1. mgr. 44. gr., sbr. 1. mgr. 44. gr. a laga um útlendinga. Einnig telur kærunefnd að gögn bendi til þess að kærandi geti leitað aðstoðar yfirvalda í heimalandi sínu telji hann að [...]brjóti gegn réttindum hans.

Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga fyrir veitingu réttarstöðu flóttamanns.

Ákvæði 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga

Í 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt útlendingalögum teljist einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands.

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um [...]telur kærunefndin að aðstæður kæranda í heimalandi hans séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefndin ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. og 1. mgr. 45 gr. laganna.

Ákvæði 12. gr. f laga um útlendinga

Til þrautavara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun.

Í skýringum með lögum nr. 115/2010 sem breyttu 12. gr. f laga um útlendinga kemur fram að með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé, í samræmi við framkvæmd í öðrum löndum, miðað við atriði á borð við það hvort um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða sem meðferð er til við hér á landi en ekki í heimalandi viðkomandi. Þá kemur fram að ef um langvarandi sjúkdóm er að ræða séu ríkari verndarsjónarmið fyrir hendi þegar sjúkdómur er á lokastigi. Jafnframt sé rétt að líta til þess hvort meðferð hafi hafist hér á landi og ekki sé læknisfræðilega forsvaranlegt að rjúfa meðferð, sem og til atriða sem varða félagslegar aðstæður útlendings og horfur hans. Kærandi kveðst vera [...]en hefur ekki borið fyrir sig að hafa ekki fengið þau lyf og þá meðferð sem hann þurfi á að halda í heimalandi sínu. Er það mat kærunefndar að kærandi ætti að geta fengið meðferð í heimalandi sínu vegna veikinda sinna.

Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þegar framburður kæranda er virtur í heild sinni ásamt gögnum málsins er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd á grundvelli mannúðarsjónarmiða líkt og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í [...]séu ekki með þeim hætti að rík mannúðarsjónarmið standi til þess að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarástæðna skv. 12. gr. f útlendingalaga.

Jafnframt telur kærunefndin kæranda ekki uppfylla skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á Íslandi í skamman tíma.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

Pétur Dam Leifsson Anna Valbjörg Ólafsdóttir