Nr. 312/2019 Úrskurður
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 11. júní 2019 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 312/2019
í stjórnsýslumáli nr. KNU19050016
Kæra […]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Þann 7. maí 2019 kærði […], kt. […], ríkisborgari Kanada (hér eftir nefnd kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 2. maí 2019, um að synja henni um dvalarleyfi vegna skorts á starfsfólki, sbr. 1. mgr. 62. gr. laga um útlendinga nr. 80/2018.
Af athugasemdum kæranda má ráða að kærandi krefjist þess að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Kærandi fékk fyrst útgefið dvalarleyfi vegna skorts á starfsfólki þann 25. apríl 2018 með gildistíma til 30. september 2018. Kærandi sótti um endurnýjun leyfisins 9. ágúst 2018. Þann 1. apríl 2019 synjaði Vinnumálastofnun kæranda um atvinnuleyfi hér á landi. Með ákvörðun Útlendingastofnunar þann 2. maí 2019 var beiðni kæranda um endurnýjun dvalarleyfis synjað. Ábyrgðarsending ákvörðunar Útlendingastofnunar var ekki skráð hjá stofnuninni svo ekki liggur fyrir hvenær umboðsmanni kæranda var tilkynnt um ákvörðunina en samkvæmt upplýsingum frá Útlendingastofnunar var ákvörðunin send þann 2. maí 2019. Kærandi kærði ákvörðunina þann 7. maí 2019, en kæru fylgdu athugasemdir kæranda. Þá bárust frekari athugasemdir frá kæranda þann 28. maí 2019.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Í ákvörðun Útlendingastofnunar var vísað til þess að samkvæmt b-lið 1. mgr. 62. gr. laga um útlendinga væri það forsenda fyrir útgáfu dvalarleyfis vegna skorts á starfsfólki að áður hafi verið gefið út atvinnuleyfi samkvæmt lögum um atvinnuréttindi útlendinga nr. 97/2002. Með ákvörðun Vinnumálastofnunar, dags. 1. apríl 2019, hafi kæranda verið synjað um atvinnuleyfi. Væri stofnuninni því ekki heimilt að veita kæranda dvalarleyfi vegna skorts á starfsfólki og var umsókn hennar því synjað.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í kæru kæranda kemur fram að hún sé að afla gagna í því skyni að ljúka umsókn sinni um endurnýjun atvinnuleyfis, en gagn hafi vantað í umsókn hennar. Þá greinir kærandi m.a. frá því í síðari athugasemdum að hún telji ástæðu þess að atvinnuleyfi hafi verið synjað vera þá að hún hafi verið ráðin í hlutastarf á tilteknu tímabili. Í athugasemdum kæranda kemur einnig fram að hún sé trúlofuð og í sambúð með norskum ríkisborgara.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Í 62. gr. laga um útlendinga er fjallað um heimildir til útgáfu dvalarleyfis vegna skorts á starfsfólki. Skilyrði fyrir veitingu dvalarleyfis samkvæmt 1. mgr. 62. gr. laganna eru m.a. þau að útlendingur fullnægi grunnskilyrðum 1. og 2. mgr. 55. gr. laganna, sbr. a-lið 1. mgr. 62. gr., og að tímabundið atvinnuleyfi vegna skorts á starfsfólki hafi verið veitt á grundvelli laga nr. 97/2002 um atvinnuréttindi útlendinga, sbr. b-lið 1. mgr. 62. gr. laga um útlendinga.
Í ákvæði 1. mgr. 52. gr. laga um útlendinga er mælt svo fyrir um að Útlendingastofnun taki ákvörðun um veitingu dvalarleyfis en Vinnumálastofnun um veitingu atvinnuleyfis. Af ákvæðinu er ljóst að ákveðin verkaskipting er milli Útlendingastofnunar annars vegar og Vinnumálastofnunar hins vegar. Er hlutverk Útlendingastofnunar m.a. fólgið í að kanna hvort skilyrði fyrir útgáfu dvalarleyfis samkvæmt umsókn þar að lútandi séu fyrir hendi í samræmi við ákvæði laga um útlendinga á meðan Vinnumálastofnun annast m.a. framkvæmd laga atvinnuréttindi útlendinga nr. 97/2002, þ.m.t. hvort útlendingi skuli veitt atvinnuleyfi. Samkvæmt gögnum málsins er ljóst að Vinnumálastofnun synjaði kæranda um atvinnuleyfi með ákvörðun, dags. 1. apríl 2019. Kærandi uppfyllir því ekki ófrávíkjanlegt skilyrði b-liðar. 1. mgr. 62. gr. laga um útlendinga fyrir veitingu dvalarleyfis vegna skorts á starfsfólki. Verður ákvörðun Útlendingastofnunar því staðfest.
Í erindum kæranda til kærunefndar útlendingamála hefur hún farið fram á leyfi til dvalar hér á landi vegna fjölskyldusameiningar en kærandi hefur greint frá því að vera í sambúð með norskum ríkisborgara hér á landi. Þar sem kæra þessi lýtur að umsókn kæranda um endurnýjun á dvalarleyfi vegna skorts á starfsfólki getur nefndin ekki tekið þessa beiðni kæranda til efnislegrar meðferðar. Aftur á móti er af hálfu kærunefndar ítrekaðar þær leiðbeiningar sem voru veittar kæranda í tölvupósti frá nefndinni, dags. 29. maí sl., um að aðstandendur EES-borgara njóta réttar til dvalar hér á landi í samræmi við ákvæði XI. kafla laga um útlendinga og getur Útlendingastofnun veitt frekari upplýsingar um þann rétt. Með þessum leiðbeiningum er þó ekki tekin afstaða til þess hvort kærandi uppfylli lagaskilyrði fyrir dvöl hér á landi.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
F.h. kærunefndar útlendingamála,
Anna Tryggvadóttir, varaformaður