Úrskurður nr. 426/2016
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 10. nóvember 2016 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 426/2016
í stjórnsýslumáli nr. KNU16060033
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Þann 21. júní 2016 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefnd kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 13. júní 2016, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hennar um hæli á Íslandi og endursenda hana til Ítalíu. [...] .
Kærandi krefst þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hennar um hæli til efnislegrar meðferðar, sbr. 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga nr. 96/2002, sbr. 1. mgr. 17. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin).
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.
II. Málsmeðferð
Kærandi lagði fram umsókn um hæli á Íslandi þann 25. febrúar 2016. Við leit að fingraförum kæranda í svokölluðum Eurodac gagnagrunni, þann sama dag, kom í ljós að fingraför hennar höfðu verið skráð í grunninn af yfirvöldum á Ítalíu. Þann 2. mars 2016 var beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hennar um hæli beint til yfirvalda á Ítalíu, sbr. 1. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Þann 22. mars 2016 barst svar frá ítölskum yfirvöldum þess efnis að þau samþykktu viðtöku kæranda á grundvelli 1. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Útlendingastofnun ákvað þann 13. júní 2016 að taka ekki umsókn kæranda um hæli hér á landi til efnismeðferðar og að hún skyldi endursend til Ítalíu. Kærandi kærði ákvörðunina við birtingu þann 21. júní 2016 til kærunefndar útlendingamála auk þess að óska eftir frestun réttaráhrifa á hinni kærðu ákvörðun á meðan mál hennar væri til meðferðar. Fallist var á frestun réttaráhrifa á meðan málið væri til kærumeðferðar með bréfi kærunefndar, dags. 21. júní 2016. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 7. júlí 2016 og viðbótagögn þann 22. ágúst síðastliðinn. Kærandi kom í viðtal hjá kærunefnd útlendingamála þann 15. september sl. og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga. Viðstaddur var talsmaður kæranda. Þann 29. september 2016 bárust kærunefnd útlendingamála [...] frá kæranda.
Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að fyrir liggi að ítölsk stjórnvöld beri ábyrgð á afgreiðslu umsóknar kæranda um hæli og liggi staðfesting ítalskra stjórnvalda fyrir á þeirri skyldu og ábyrgð.
Í hinni kærðu ákvörðun er fjallað um aðstæður hælisleitenda og málsmeðferð á Ítalíu og er í því sambandi meðal annars vísað til alþjóðlegra skýrslna. Þá er dómi Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Tarakhel gegn Sviss (mál nr. 29217/12) frá 4. nóvember 2014 gerð skil og tekið fram að Útlendingastofnun geti ekki ráðið af dómnum að almennt hafi ekki verið í lagi að senda sérstaklega viðkvæma einstaklinga til Ítalíu. Auk þess hafi Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna ekki lagst gegn endursendingum þangað í kjölfar dómsins. Jafnframt er vísað til úrlausnar Mannréttindadómstólsins í máli Samsam Mohammed Hussein o.fl. gegn Hollandi og Ítalíu (mál nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013. Í niðurstöðu Útlendingastofnunar er aðbúnaði hælisleitanda í svokölluðum SPRAR heimilum jafnframt gerð skil auk þess sem raktar eru breytingar á tilskipun 2013/33/ESB um móttökuaðstæður hælisleitenda og tilskipun 2013/32/ESB um samræmda málsmeðferð umsækjenda um alþjóðlega vernd. Þessar breytingar hafi verið innleiddar í ítalskan rétt 15. september 2015. Þá hafi einnig verið gerðar breytingar á reglum um móttökustöðvar á Ítalíu. Það sé mat Útlendingastofnunar að skoða þurfi sérstaklega í hverju tilviki fyrir sig hvort senda eigi einstaklinga til Ítalíu sem séu í viðkvæmri stöðu.
Í niðurstöðum Útlendingastofnunar er að finna upptalningu á þeim hópum sem séu í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Fram kemur að sú upptalning hafi verið innleidd í ítalskan rétt með lögum nr. 142/2015. Kærandi sé ung kona sem kveðist vera [...]. [...] Að mati Útlendingastofnunar geti það, að um sé að ræða [...], eitt og sér ekki leitt til þess að kærandi teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Þá var byggt á því að kærandi hafi í viðtali hjá Útlendingastofnun kveðist vera [...]. Í niðurstöðum Útlendingastofnunar er þess getið að þurfi kærandi á læknis- eða sálfræðiþjónustu að halda sé ekkert sem bendi til þess að ítölsk stjórnvöld geti ekki veitt henni slíka þjónustu.
Útlendingastofnun dragi ekki frásögn kæranda í efa um að hún hafi sætt [...]. Stofnunin líti til þess að samkvæmt fyrirliggjandi heimildum sé eftirfylgni við hvers konar brotum gegn refsilöggjöf á Ítalíu góð, þeir sem þar dveljist njóti almennra mannréttinda og í landinu sé skilvirkt kerfi sem íbúar geti leitað til telji þeir á sér brotið. Í niðurstöðum Útlendingastofnunar voru jafnframt rakin ákvæði ítalskra refsilaga og meðferð [...] í refsivörslukerfinu.
Þá sé frásögn kæranda heldur ekki dregin í efa er varðar aðstæður hennar á Ítalíu. Til þess verði þó að líta að kærandi sótti um hæli á Ítalíu árið 2011 og sé þar með gilt dvalarleyfi sem heimili henni atvinnuþátttöku í landinu þangað til í mars 2017. Kærandi eigi rétt á húsnæði við komuna til landsins samkvæmt ítölskum lögum. Þá teljist aðstæður kæranda ekki sambærilegar þeim sem um var að ræða í máli Tarakhel gegn Sviss. Kærandi [...] og samkvæmt framburði hennar hafi hún ekki borið því við að hafa sætt meðferð af hálfu ítalskra yfirvalda sem að mati Útlendingastofnunar geti talist brjóta gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að hælisumsókn kæranda yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hún skyldi endursend til Ítalíu. Lagt var til grundvallar að Ítalía virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Ítalíu ekki í sér brot gegn 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð kæranda kemur fram að hún kveðist ekki vilja fara aftur til Ítalíu. Þar bíði hennar ekkert nema betl eða vændi. Tilraunir hennar til að leita aðstoðar stjórnvalda á Ítalíu hafi engan árangur borið. Hún hafi sótt um hæli á Ítalíu í ágúst árið 2011. Frásögn hennar gefi til kynna að hún telji sig hafa [...]. Kærandi kveðist hafa flúið frá [...] til [...] áður en kærandi [...] til Ítalíu. Í viðtali hjá Útlendingastofnun hafi þau greint frá því að [...].
Í greinargerð kæranda eru ákvæði Dyflinnarreglugerðarinnar rakin auk 1. og 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Vísað er til tillagna Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna vegna flóttamanna, hælisleitenda og farenda í Evrópu frá því í mars 2015 og umræðuplaggs samtakanna „European Council on Refugees and Exiles“ frá því í nóvember 2014. Tekið sé fram að 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga kveði á um heimild stjórnvalda til að synja umsækjendum um efnismeðferð hælisumsóknar en ekki skyldu. Þá er fjölda hælisleitanda í Evrópu gerð skil og aðstæðum þeirra á Ítalíu lýst. Undanfarin ár hafi gríðarlega mikið álag verið á hæliskerfinu á Ítalíu og gagnrýni varðandi aðbúnað og aðstæður hælisleitenda þar í landi komið fram hjá fjölmörgum alþjóðlegum stofnunum og í dómum Mannréttindadómstóls Evrópu. Þá hafi mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna nýlega komist að þeirri niðurstöðu að Danmörk hafi gerst brotleg við 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi með því að endursenda hælisleitanda frá Sómalíu, sem hafði hlotið viðbótarvernd á Ítalíu árið 2008, til Ítalíu. Þá er einnig vísað til greinargerðar innanríkisráðuneytisins um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu frá því í desember 2015.
Þá eru möguleikar hælisleitenda til atvinnu á Ítalíu raktir í greinargerð kæranda auk þess sem vísað er í þarlend lög er varða atvinnuréttindi. Staða efnahagsmála á Ítalíu sé slæm og atvinnuleysi sé hátt. Í skýrslu svissneska flóttamannaráðsins frá 2013 sé þetta staðfest en þar komi fram að svo virðist sem ómögulegt sé fyrir flóttamenn að finna sér atvinnu. Flóttamenn lendi oft á götunni og verði háðir aðstoð frjálsra félagasamtaka. Þetta geri flóttamönnum ómögulegt að aðlagast ítölsku samfélagi.
Í greinargerð kæranda er jafnframt að finna umfjöllun um aðgengi hælisleitenda að húsnæði á Ítalíu. Fram komi að gríðarlega erfitt sé fyrir fólk að finna sér húsnæði hafi það hlotið stöðu flóttamanns eða alþjóðlega vernd. Þeim sem hafi verið veitt vernd standi til boða fáir húsnæðiskostir á vegum hins opinbera og þá einungis til bráðabirgða. Margir hafi því neyðst til að að koma sér fyrir í yfirgefnum húsum eða á götunni þar sem aðstæður séu oft skelfilegar. Þá séu rými innan SPRAR-kerfisins takmörkuð og jafnvel þó að menn fái aðgang að kerfinu þá geti þeir aðeins dvalið þar tímabundið. Félagslega kerfið á Ítalíu anni ekki eftirspurn og byggi á því að umsækjendur geti leitað til og notið aðstoðar frá fjölskyldu sinni og ættingjum. Þá sé heilsugæsla í mörgum tilfellum ófullnægjandi, skortur sé á aðgengi að menntun og lagalegri ráðgjöf. Þar að auki hafi kynþáttahatur farið vaxandi og mismunun á grundvelli kynþáttar.
Kærandi telji slíka galla vera á aðbúnaði og meðferð hælisleitenda á Ítalíu að ljóst sé að kærandi muni standa frammi fyrir raunverulegri hættu á að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð í skilningi 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu verði hún send aftur til Ítalíu. Kæranda sé ljóst að íslensk stjórnvöld séu meðvituð um galla í hæliskerfi Ítalíu og vísar m.a. í nýlega úrskurði kærunefndar útlendingamála nr. 171/2016 og 242/2016. Þá er hugtakinu „viðkvæmur einstaklingur eða hópur“ gerð skil í greinargerð kæranda. Að mati kæranda falli hún undir þennan hóp þar sem hún sé [...]. Kærandi geri alvarlegar athugasemdir við það að Útlendingastofnun hafi ekki fallist á beiðni um að senda kæranda í sálfræðimat. Líkur megi leiða til þess að kærandi þjáist af [...].
Kærandi byggir jafnframt á því að með hinni kærðu ákvörðun hafi 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 verið brotin. Kærandi telji að hin kærða ákvörðun hafi verið tekin á grundvelli ófullnægjandi og/eða rangra upplýsinga þar sem að Útlendingastofnun hafi látið undir höfuð leggjast að rannsaka hvort kærandi teljist vera í viðkvæmri stöðu. Í fyrsta lagi komi fram rangar upplýsingar um [...] í hinum kærða úrskurði. Í öðru lagi hafi Útlendingastofnun ekki orðið við beiðni um sálfræðimat til þess að kanna andlega heilsu kæranda en ljóst sé að [...]. Kærandi byggi á því að við ákvarðanatöku í máli hennar hafi svo gróflega verið brotið gegn rannsóknarreglu stjórnsýslulaga að ekki komi annað til greina en að ógilda ákvörðunina og fela Útlendingastofnun að taka málið til meðferðar að nýju.
Í greinargerð kæranda kemur einnig fram að samkvæmt félagsmálayfirvöldum í [...]. Þessum upplýsingum hafi verið komið til Útlendingastofnunar og óskað eftir því að mið yrði tekið af þeim við ákvarðanatöku í málinu. Eftir birtingu hinnar kærðu ákvörðunar hafi kærandi haft samband við talsmann sinn og tjáð henni að [...].
Kærandi lagði fram [...].
Í viðtali hjá kærunefnd þann 15. september sl. greindi kærandi frá [...].
Þann 29. september sl. bárust kærunefnd útlendingamála viðbótargögn í máli kæranda. Um var að ræða [...].
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Fyrir liggur í máli þessu að ítölsk stjórnvöld hafa samþykkt viðtöku á kæranda á grundvelli 1. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.
Úrlausnarefni kærumáls þessa er að skera úr um hvort rétt sé að taka ekki umsókn kæranda um hæli til efnismeðferðar og vísa henni til Ítalíu.
Í máli þessu gilda aðallega ákvæði laga um útlendinga nr. 96/2002, með síðari breytingum, ákvæði reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga, með áorðnum breytingum og ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Auk þess ber að taka mið af ákvæðum Dyflinnarreglugerðarinnar en Ísland skuldbatt sig til að fylgja henni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um hæli sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla hennar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á hælisumsókn. Jafnframt ber að líta til annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.
Í d-lið 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga kemur fram að stjórnvöld geti, með fyrirvara um ákvæði 45. gr. laganna, synjað að taka til efnismeðferðar hælisumsókn ef krefja megi annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda (Dyflinnarmál). Þó kemur fram í 2. mgr. 46. gr. a sömu laga að ekki skuli endursenda flóttamann til annars ríkis hafi hann slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða sérstakar ástæður mæli annars með því. Samkvæmt 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga má heldur ekki senda útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir sem gætu leitt til þess að hann skuli teljast flóttamaður eða ef ekki er tryggt að hann verði ekki sendur til slíks svæðis. Samsvarandi verndar skal útlendingur njóta sem vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Við mat á því hvort beita skuli þessum ákvæðum í Dyflinnarmálum þarf einkum að kanna hvort aðstæður hælisleitenda í því ríki, sem endursenda á hælisleitanda til samkvæmt Dyflinnarreglugerðinni, kunni að brjóta gegn 3. gr.
mannréttindasáttmála Evrópu. Sé svo er óheimilt að senda hælisleitandann þangað og skal þá taka hælisumsókn viðkomandi til efnismeðferðar hér, sbr. einnig undanþágureglu 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Eftir atvikum þarf enn fremur að skoða hvort slíkur ágalli sé á málsmeðferð þess ríkis, sem endursenda á til, að það brjóti í bága við 13. gr. mannréttindasáttmálans.
Í greinargerð kæranda er á því byggt að kærandi tilheyri hópi sérstaklega viðkvæmra einstaklinga. Hún sé [...]. Þá er jafnframt á því byggt að þær aðstæður sem hún muni eiga von á, verði hún endursend til Ítalíu, séu slíkar að þær brjóti gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Þann 4. nóvember 2014 var kveðinn upp dómur Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Tarakhel gegn Sviss (nr. 29217/2012). Þar reyndi á hvort heimilt væri að senda afganska fjölskyldu til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Niðurstaða dómsins var sú að ýmis vandamál hafi risið í tengslum við aðstæður flóttamanna á Ítalíu. Þótt þau væru ekki kerfislæg með þeim hætti að þau kæmu almennt séð í veg fyrir endursendingu flóttamanna þangað væri ástæða til alvarlegra efasemda um getu hæliskerfisins á Ítalíu til þess að tryggja viðunandi móttökuskilyrði hælisleitenda. Taldi dómstóllinn að ekki væri hægt að útiloka að töluverður fjöldi flóttamanna gæti átt á hættu að vera annað hvort án húsnæðis eða hýstir í óviðunandi aðstæðum. Í málinu var um að ræða fjölskyldu með börn og taldi dómurinn að vegna viðkvæmrar stöðu þeirra hefði svissneskum yfirvöldum borið að kanna, áður en hún yrði send til Ítalíu, hvort þeim yrði tryggðar viðunandi aðstæður og að fjölskyldunni yrði haldið saman. Í dómi Mannréttindadómstóls Evrópu í máli M.S.S. gegn Grikklandi (mál nr. 30696/09) frá 21. janúar 2011 kemur einnig fram að þótt engin börn fylgi hælisleitanda telji dómstóllinn það geti verið brot á 3. gr. sáttmálans ef hælisleitendur fá enga húsnæðisaðstoð og hafa enga möguleika á að tryggja grunnþarfir sínar.
Í ljósi dómaframkvæmdar Mannréttindadómstólsins, og þá sérstaklega í máli Tarakhel gegn Sviss, telur kærunefndin að skoða þurfi sérstaklega hvort umsækjandi um alþjóðlega vernd teljist vera í viðkvæmri stöðu þegar til skoðunar kemur að endursenda hann til Ítalíu.
Greinargerð innanríkisráðuneytisins um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu frá desember 2015 endurspeglar stefnu stjórnvalda um það efni. Þar er lagt til að meginreglan verði eftir sem áður sú að hælisleitendur verði endursendir til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar en hins vegar skuli áfram ávallt skoða hvert tilvik fyrir sig og meta aðstæður viðkomandi einstaklings áður en ákvörðun sé tekin. Í þessu felist að kanna verði þær upplýsingar sem liggi fyrir um einstaklingsbundnar aðstæður viðkomandi hælisleitanda og fyrirliggjandi upplýsingar um aðstæður hælisleitenda á Ítalíu. Stjórnvöld þurfi að hafa hliðsjón af aðstæðum sérstaklega viðkvæmra hópa eins og barna og barnafjölskyldna, barnshafandi kvenna, fórnarlamba mansals o.fl. Þá segir að áfram skuli miða við þá framkvæmd íslenskra stjórnvalda, síðan í maí 2014, að þeir hælisleitendur sem teljist í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu. Verði talið varhugavert með hliðsjón af ofangreindu mati að endursenda viðkomandi til Ítalíu, m.a. í ljósi stöðu hans og einstaklingsbundinna aðstæðna, er lagt til að undanþáguheimild 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar verði beitt þannig að íslensk stjórnvöld beri ábyrgð á efnismeðferð hælisumsóknarinnar.
Líkt og fyrr segir er ljóst að kærandi er ung kona sem kveðst [...]. Í viðtali við kæranda hjá kærunefnd og í [...] kvað kærandi [...]. Þá komu fram nýjar upplýsingar í viðtali hjá kærunefnd um [...]. Með tilliti til framburðar kæranda hjá nefndinni og annarra gagna málsins, sérstaklega [...], er það mat kærunefndar útlendingamála að gögn málsins bendi til þess að kærandi sé [...]. Þá komu fram upplýsingar í viðtali við kæranda hjá kærunefnd útlendingamála varðandi aðstæður hennar á Ítalíu sem kærunefnd telur að séu þess eðlis að ekki sé hægt að útiloka að kærandi [...].
Í málinu liggur fyrir staðfesting ítalskra stjórnvalda á því að kærandi sé með dvalarleyfi á Ítalíu. Í greinargerð kæranda gagnrýnir kærandi niðurstöðu Útlendingastofnunar þar sem ekkert hafi verið fjallað um greinargerð innanríkisráðuneytisins frá desember sl. í niðurstöðu málsins. Kærunefnd útlendingamála tekur undir með kæranda að Útlendingastofnun hefði átt að líta til tilmæla innanríkisráðuneytisins við mat sitt á aðstæðum hennar á Ítalíu. Þá gerir kærunefnd útlendingamála athugasemd við það í ákvörðun Útlendingastofnunar sé hvergi minnst á þá málsástæðu kæranda að hún hafi [...] en upplýsingar þess efnis höfðu borist stofnunni áður en ákvörðun var tekin í málinu. Líta beri til slíkrar málsástæðu við mat á því hvort kærandi sé einstaklingur í sérstaklega viðkvæmri stöðu.
Í greinargerð innanríkisráðuneytisins er að finna upptalningu á þeim einstaklingum sem teljast til sérstaklega viðkvæmra hópa en þar á meðal eru m.a. [...]. Kærandi hefur varanlegt dvalarleyfi á Ítalíu og er því almennt ekki í þeirri aðstöðu sem hælisleitendur eru í. Með greinargerð innanríkisráðuneytisins marka stjórnvöld mildari stefnu en hefðbundin túlkun laga um útlendinga myndi annars gera ráð fyrir, þ.m.t. túlkun á dómi Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Tarakhel gegn Sviss (mál nr. 29217/2012). Kærunefnd útlendingamála sér ekki ástæðu til að beita strangari túlkun en innanríkisráðuneytið leggur til.
Í ljósi alls ofangreinds telur kærunefnd að kærandi tilheyri hópi hælisleitenda sem sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu og ekki ætti að endursenda til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.
Með vísan til framangreinds er það mat kærunefndar að þrátt fyrir að fyrir liggi staðfesting ítalskra stjórnvalda á ábyrgð þeirra á kæranda og hælisumsókn hennar, þá beri eins og hér háttar sérstaklega til að flytja ábyrgð á efnislegri meðferð hælisumsóknar kæranda yfir á íslensk stjórnvöld, á grundvelli sérstakra ástæðna, sbr. 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Byggist niðurstaða kærunefndar á heildstæðu mati á sérstökum aðstæðum kæranda.
Með vísan til þess sem að framan er rakið er það niðurstaða kærunefndar að fella beri hina kærðu ákvörðun úr gildi. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að taka umsókn kæranda um hæli til efnislegrar meðferðar.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er felld úr gildi. Lagt er fyrir Útlendingastofnun að taka umsókn kæranda til efnismeðferðar.
The decision of the Directorate of Immigration is vacated. The Directorate of Immigration shall examine the merits of the application of the applicant for asylum in Iceland.
Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður
Pétur Dam Leifsson Anna Tryggvadóttir