Úrskurður nr. 175/2015

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 16. desember 2015 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 175/2015

í stjórnsýslumáli nr. KNU15090027

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Með stjórnsýslukæru, dags. 25. september 2015, kærði […], fd. […], ríkisborgari […] (hér eftir nefnd kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 24. september 2015, um að synja henni um hæli á Íslandi ásamt því að synja henni um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002, um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að henni verði veitt hæli sem flóttamaður hér á landi skv. 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna. Til vara er þess krafist að kæranda verði veitt viðbótarvernd, sbr. 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Til þrautavara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi kom hingað til lands í fylgd eiginmanns síns, [..], og barna, […]. Kærandi sótti um hæli þann 24. ágúst 2015 hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu. Með ákvörðun, dags. 24. september s.á., synjaði Útlendingastofnun kæranda um hæli. Þá var henni einnig synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Kærandi kærði þá ákvörðun til kærunefndar útlendingamála við birtingu þann 25. september 2015. Sama dag var einnig óskað eftir frestun réttaráhrifa á ákvörðun Útlendingastofnunar með vísan til 4. mgr. 32. gr. laga um útlendinga. Þann 29. september s.á. féllst kærunefnd útlendingamála á beiðni um frestun réttaráhrifa. Með tölvupósti dags. 5. október 2015 óskaði kærunefndin eftir greinargerð frá kæranda og barst hún þann 26. október s.á.

Þann 3. nóvember 2015 afþakkaði kærandi boð um að koma fyrir kærunefnd útlendingamála og gera grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi hafi byggt kröfu sína um hæli á slæmum efnahagslegum aðstæðum sínum og fjölskyldu sinnar í heimalandi. Kærandi kvað enga aðstoð í boði frá yfirvöldum þar vegna aðstæðna sinna. Kærandi kvaðst hafa ferðast hingað til lands ásamt

eiginmanni sínum og börnum. Hún hafi framvísað öðrum skilríkjum en sínum eigin þar sem að hún hafi ekki talið sig geta ferðast inn á Schengen-svæðið vegna endurkomubanns.

Útlendingastofnun fjallar í ákvörðun sinni um efnahagsástand í […]. Þar kemur m.a. fram að hægt hafi á hagvexti í landinu eftir árið 2008 og hafi fátækt og atvinnuleysi í landinu aukist í kjölfarið. Í stjórnarskrá landsins sé hins vegar öllum sem á þurfa að halda tryggður réttur til aðstoðar. Félagsleg aðstoð í […] sé þríþætt og felist í aðstoð vegna fátæktar, aðstoð við fatlaða og bótum til lífeyrirsþega og fjölskyldna þeirra. Einnig kemur fram að aðeins þeir sem greitt hafi til félagslega kerfisins vegna vinnu sinnar innan árs frá því þeir þurfi á bótum að halda eigi rétt á atvinnuleysisbótum. Var það mat stofnunarinnar að kærandi gæti leitað til yfirvalda í heimalandi vegna bágra efnahagslegra aðstæðna sinna.

Kærandi var ekki talin eiga á hættu ofsóknir eða meðferð sem jafnað yrði til ofsókna í heimlandi sínu skv. 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Þá var hún ekki talin eiga á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu í skilningi 2. mgr. 44. gr. sömu laga. Ennfremur var ekki talið að endursending kæranda til heimalands bryti gegn 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga.

Varðandi kröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f segir í ákvörðun Útlendingastofnunar að kærandi hafi borið fyrir sig að hún væri […] og að læknar hafi bannað henni að vinna ella ætti hún á hættu […]. Stofnunin taldi kæranda samt sem áður ekki í þeirri aðstöðu í […] að hún ætti á hættu að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Því þótti ekki ástæða til að veita kæranda dvalarleyfi með vísan til mannúðarsjónarmiða eða sérstakra tengsla hennar við Ísland.

Þá var kæranda vísað frá landinu á grundvelli 3. mgr. 90. gr. reglugerðar nr. 53/2003, um útlendinga, sbr. IX. kafla reglugerðarinnar og ákvað stofnunin að kæra frestaði ekki réttaráhrifum með vísan til c liðar 1. mgr. 32. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Kærandi kveðst vera uppalin í […] en hafi búið ásamt eiginmanni og börnum sínum í […]. Kærandi kveðst eiga við […] að stríða sem hafi áhrif á […] og hafi henni verið ráðlagt af lækni að vinna ekki vegna þessa. Kærandi kveður að vegna þess að hún hafi ekki unnið utan heimilis í heimalandi sínu eigi hún hvorki rétt á örorku- né atvinnuleysisbótum. Kærandi kveðst hafa ferðast til […] til að leita sér læknisaðstoðar vegna […] sinna og hafi dvalist þar í 90 daga. Lögregla hafi þó talið hana hafa dvalist lengur og því hafi hún fengið endurkomubann inn á Schengen-svæðið. Af þessum sökum hafi hún ferðast hingað til lands á skilríkjum mágkonu sinnar.

Í greinagerð kæranda kemur fram að þrátt fyrir viðleitni stjórnvalda í […] til framfara á síðustu árum þá sé […] fátækt land þar sem ríki mikil spilling, innviðir landsins séu veikir og heilbrigðiskerfið sé mjög fjársvelt og spillt. Mismunun á sjúklingum eigi sér stað innan kerfisins, ekki sé nema hluti landsmanna sjúkratryggður og lyf séu að mestu seld af einkaaðilum og ekki niðurgreidd nema að litlu leyti. Því var þess krafist að kæranda og börnum hennar verði veitt staða flóttamanna á grundvelli A-liðar 1. gr. flóttamannasamningsins, sbr. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga.

Ennfremur segir í greinargerð kæranda að líta verði til lögskýringagagna með 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga auk tilskipunar Evrópusambandsins nr. 2004/83/EB, um lágmarksskilyrði til að ríkisborgarar þriðju landa eða ríkisfangslausir einstaklingar teljist flóttamenn eða einstaklingar sem að öðru leyti þarfnast alþjóðlegrar verndar og um inntak slíkrar verndar þegar inntak viðbótarverndar er skilgreint.

Verður meðal annars að líta til félagslegra aðstæðna í heimalandi kæranda og fari verndarþörf eftir aðstæðum í hverju máli. Með vísan til þessa er gerð krafa um að kæranda sé veitt viðbótarvernd á grundvelli 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga.

Varðandi þrautavarakröfu um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga kemur fram að meginástæða flótta kæranda frá […] sé sú að hún hafi ekki burði til þess að verða sér úti um lífsnauðsynlega meðferð vegna veikinda sinna. Hafi kærandi reynt að fá úrlausn sinna mála í […] en án árangurs og því sjái hún ekki aðrar leiðir færar en að leita eftir aðstoða á Íslandi.

Í greinargerð kæranda er ákvörðun Útlendingastofnunar í málum barna kæranda sögð skorta alfarið rökstuðning fyrir því að hvaða marki tekið hafi verið tilliti til þeirrar verndar sem börn eiga rétt á samkvæmt ákvæðum sáttmála Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins, íslenskum lögum og öðrum reglum þjóðarréttar. Rökstuðningur í ákvörðun Útlendingastofnunar í máli barna kæranda sé ófullnægjandi þar sem að ekki kemur fram að aðstæður barnanna hafi verið metnar sérstaklega í tengslum við endursendingu fjölskyldunnar til […] og að ákvörðunin sé án nokkurs efnislegs rökstuðnings að því leyti. Í greinargerð er á því byggt að ákvörðunin fullnægi því ekki þeim kröfum sem 22. gr. stjórnsýslulaga gerir til efnis rökstuðnings stjórnvaldsákvörðunar hvað þetta varðar og að Útlendingastofnun hafi við töku ákvörðunar sinnar virt að vettugi mikilvæg ákvæði laga og alþjóðasáttmála er kveða á um að hagsmunir barna skuli hafðir að leiðarljósi við töku ákvarðana í málum er þau varða.

VI. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagarammi

Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga með síðari breytingum, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Réttarstaða barns kæranda

Svo sem fram er komið komu börn kæranda með henni hingað til lands. Haldast úrskurðir er varða foreldra og börn þeirra í hendur í samræmi við meginregluna um einingu fjölskyldunnar, þegar barn er í fylgd annars eða beggja foreldra. Ljóst er að þau börn sem hér um ræðir eru í fylgd beggja foreldra sinna.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að þegar kærandi sótti um hæli á Íslandi hafi hún ekki framvísað neinu sem sannað gæti á henni deili. Var það mat Útlendingastofnunar með vísan til trúverðugleika framburðar kæranda að hún væri sú sem hún kvaðst vera. Verður því lagt til grundvallar að kærandi sé […] ríkisborgari.

Landaupplýsingar

[…]

Í ofangreindum gögnum kemur m.a. fram að unnið hefur verið að úrbótum í heilbrigðisþjónustu í […] síðustu ár og sjúkratryggingakerfi á að tryggja jafnt aðgengi að grunnheilbrigðisþjónustu fyrir alla. Ennfremur vinna stjórnvöld markvisst gegn spillingu innan heilbrigðiskerfisins sem hefur verið nokkur

en algengt er að einstaklingar greiði læknum og hjúkrunarfólki aukagreiðslur gegn betri þjónustu. Þar sem […] hefur nú stöðu umsóknarríkis hjá Evrópusambandinu þá er hægt að sækja til sambandsins hvatningu, aðhald og fjármuni til að bæta úr og því má búast við því að jákvæð þróun verði í heilbrigðismálum sem og öðrum málum í […] á næstu misserum. Félagslega kerfið í […] hefur einnig gengið í gegnum ýmsar breytingar á undanförnum árum og er því ætlað að tryggja einstaklingum sem á þurfa að halda fjárhagslega aðstoð frá ríki og/eða sveitarfélögum.

a. Aðalkrafa kæranda

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann veg að kærandi fái réttarstöðu flóttamanns skv. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna.

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. eða 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Krafa kæranda byggir á því hún fái ekki fullnægjandi aðstoð í heimalandi sínu vegna veikinda hennar og til framfærslu fjölskyldunni.

Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.

Í 44. gr. a laga um útlendinga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli slíkar ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:

Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins, sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að góðar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum (Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008).

Krafa kæranda er sem fyrr segir byggð á bágum efnahagsaðstæðum í heimalandi hennar og skorti á fullnægjandi heilbrigðisþjónustu. Kærandi hefur því ekki borið fyrir sig ofsóknir af ástæðum sem taldar eru upp í 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, þ.e. á grundvelli kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga fyrir veitingu réttarstöðu flóttamanns.

b. Varakrafa kæranda

Til vara krefst kærandi þess að henni verði veitt viðbótarvernd með vísan til 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga.

Í 2. mgr. 44. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt útlendingalögum telst einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands. Er hér um að ræða svokallaða viðbótarvernd sem kom inn í útlendingalögin með lögum nr. 115/2010 um breytingu á lögum um útlendinga. Þeir sem teljast falla undir þessa málsgrein fá stöðu sína viðurkennda eftir málsmeðferðarreglum sem eru sambærilegar að öllu leyti við ákvörðun á því hvort um flóttamann skv. 1. mgr. 44. gr. laganna er að ræða.

Í ljósi þess sem að framan er rakið telur kærunefndin að aðstæður kæranda í heimalandi hennar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefndin ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. og 1. mgr. 45 gr. laganna. Að öllu framangreindu virtu er kröfu kæranda um að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og henni verði veitt hæli hér á landi hafnað.

c. Þrautavarakrafa kæranda

Til vara krefst kærandi að sér verði veitt dvalarleyfi á Íslandi af mannúðarástæðum, sbr. 12. gr. f laga nr. 96/2002.

Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur

sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun.

Kærandi ber því við að hún sé […] og hafi farið í aðgerð í […] sem misheppnaðist og hún fái ekki fullnægjandi heilbrigðisþjónustu í heimalandi sínu. Vegna þessarar veikinda sé hún óvinnufær og hafi því engar eða afar litlar tekjur.

Þau gögn sem kærunefndin hefur farið yfir við meðferð máls kæranda benda til þess að stjórnvöld í […] séu meðvituð um þann vanda sem til staðar er í heilbrigðiskerfi landsins og hafi unnið að því síðustu misseri að bæta úr og tryggja betra aðgengi að grundvallarheilbrigðisþjónustu. Sérstaklega hefur verið unnið að því að setja upp sjúkratryggingakerfi sem eigi að ná til allra landsmanna en einnig hefur verið unnið að því að uppræta spillingu innan heilbrigðiskerfisins. Ennfremur er til staðar félagslegt tryggingakerfi í […].

Í skýringum með lögum nr. 115/2010 sem breyttu 12. gr. f laga um útlendinga kemur fram að með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé, í samræmi við framkvæmd í öðrum löndum, miðað við atriði á borð við það hvort um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða sem meðferð er til við hér á landi en ekki í heimalandi viðkomandi. Þá kemur fram að ef um langvarandi sjúkdóm er að ræða séu ríkari verndarsjónarmið fyrir hendi þegar sjúkdómur er á lokastigi. Jafnframt sé rétt að líta til þess hvort meðferð hafi hafist hér á landi og ekki sé læknisfræðilega forsvaranlegt að rjúfa meðferð, sem og til atriða sem varða félagslegar aðstæður útlendings og horfur hans.

Samkvæmt framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu, í málum þar sem til álita kemur að flytja veikan einstakling úr landi, er einungis um brot á 3. gr. mannréttindasáttmálans að ræða við sérstakar aðstæður þar sem fyrir hendi eru rík mannúðarsjónarmið, sbr. m.a. dóm í máli Tatar gegn Sviss frá 14. apríl 2015. Veikur einstaklingur á ekki kröfu til þess að vera áfram í aðildarríki til þess eins að njóta áfram heilbrigðis- eða félagslegrar þjónustu sem endursendingarríki veitir. Jafnvel þó að lífslíkur einstaklingsins minnki við brottvísun frá aðildarríki mannréttindasáttmálans þá er það eitt og sér ekki nóg til þess að um brot á 3. gr. sáttmálans sé að ræða. Þá telur kærunefndin að í ljósi þeirra gagna sem hún hefur yfirfarið verði að telja að kærandi eigi kost á heilbrigðisþjónustu í heimalandi sínu.

Í skýringum með 2. gr. laga nr. 115/2010 sem breyttu ákvæði 12. gr. f útlendingalaga, kemur fram það sjónarmið að almennt séð beri að taka sérstakt tillit til barna hvort sem þau eru fylgdarlaus eða ekki. Sérstaklega er þó vikið að því að í tilviki fylgdarlausra barna beri einnig að taka tillit til þess hvort framfærsla barns sé örugg og forsjáraðilar til staðar ef barni sé synjað um dvalarleyfi. Í […] er til staðar félagslegt kerfi sem aðstoðar einstaklinga sem á þurfa að halda vegna fátæktar. Ekki er um að ræða sérstaka fjárhagsaðstoð til barna heldur til fjölskyldna þeirra og tekur aðstoðin mið af fjölskyldustærð og öðrum tekjum. Börn kæranda komu hingað til lands í fylgd með foreldrum sínum og verða í fylgd með móður sinni við endursendingu til heimalands.

Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þegar framburður kæranda er virtur í heild sinni ásamt gögnum málsins er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd eins og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga og að engin sérstök mannúðarsjónarmið standi til þess að henni verði veitt dvalarleyfi af mannúðarástæðum hér á landi. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í […] séu ekki með þeim hætti að rík mannúðarsjónarmið standi til þess að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar frá 24. september 2015.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The Directorate of Immigration‘s decision is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

Anna Valbjörg Ólafsdóttir Pétur Dam Leifsson