14. nóvember 2020

Nr. 531/2019 Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 14. nóvember 2019 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 531/2019

í stjórnsýslumáli nr. KNU19090023

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 10. september 2019 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari Úkraínu (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 20. ágúst 2019, um að synja honum um alþjóðlega vernd á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 74. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Kærandi krefst þess aðallega að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og að kæranda verði veitt staða flóttamanns hér á landi á grundvelli 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga. Til vara er þess krafist að kæranda verði veitt viðbótarvernd með vísan til 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga þar sem flutningur innanlands sé ekki raunhæfur kostur fyrir kæranda. Til þrautavara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða með vísan til 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi þann 23. nóvember 2018. Kærandi kom í viðtal hjá Útlendingastofnun m.a. þann 23. júlí 2019 ásamt talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 20. ágúst 2019, synjaði Útlendingastofnun kæranda um alþjóðlega vernd ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Var sú ákvörðun kærð til kærunefndar útlendingamála þann 10. september 2019. Kærunefnd barst greinargerð kæranda þann 20. september 2019. Kærunefnd bárust viðbótargögn þann 2. október 2019.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi byggi umsókn sína um alþjóðlega vernd á því að hann sé í hættu í heimaríki vegna stríðsátaka sem þar geisa. Þá byggir kærandi á því að hann sé í hættu vegna herkvaðningar aðskilnaðarsinna í heimahéraði sínu og aðildar sinnar að tilteknum þjóðfélagshópi.

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar í máli kæranda var sú að kærandi sé ekki flóttamaður og honum skuli synjað um alþjóðlega vernd á Íslandi skv. ákvæðum 37. og 40. gr. laga um útlendinga. Kæranda var jafnframt synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 74. gr. laga um útlendinga. Þá taldi stofnunin að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga stæði endursendingu til heimaríkis ekki í vegi.

Kæranda var vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga. Útlendingastofnun tilkynnti kæranda jafnframt að kæra frestaði ekki réttaráhrifum ákvörðunarinnar, sbr. 2. mgr. 35. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að hann sé fæddur í borginni [...] í Donetsk héraði í Úkraínu. Áður en hann hafi flúið hafi hann búið í borginni [...] í Zaporozje héraði. Kærandi hafi greint frá því í viðtali hjá Útlendingastofnun að hann tilheyri minnihlutahópi í Úkraínu vegna rússnesks uppruna síns. Hann hafi ákveðið að flýja heimkynni sín í Donetsk héraði vegna stríðsátaka, auk þess sem hann hafi ítrekað verið ólöglega kvaddur til herþjónustu í her aðskilnaðarsinna þrátt fyrir að hann hafi verið undanþeginn herskyldu af heilsufarsástæðum.

Í greinargerð kemur fram að kærandi hafi lýst aðdraganda flótta frá heimaríki með þeim hætti að hann hafi flust til [...], starfað í framleiðslufyrirtæki, fljótlega fengið stöðuhækkun og orðið deildarstjóri hjá fyrirtækinu. Átta mánuðum síðar hafi komist upp um að annað fyrirtæki, sem sinnti sambærilegri framleiðslu og fyrirtækið sem kærandi hafi starfað hjá, hafi selt hluti sem væru notaðir í rússneska kafbáta. Í kjölfarið hafi öryggislögregla Úkraínu (SBU) ákveðið að skoða öll sambærileg fyrirtæki í borginni, þar á meðal vinnuveitanda kæranda. Hafi starfsmenn öryggislögreglunnar komið á skrifstofuna til kæranda og haft á brott gögn sem þar hafi verið að finna. Á meðal þeirra hafi verið gögn sem hafi sýnt fram á að kærandi væri frá Donetsk og að frændi hans hafi starfað með vopnuðum sveitum aðskilnaðarsinna. Hafi öryggislögreglan í kjölfarið tilkynnt yfirmönnum kæranda að hann hefði ekki heimild til þess að búa og starfa í landinu vegna þessa og honum hafi verið sagt upp störfum. Kærandi hafi ekki leitað til yfirvalda enda hafi hann talið að það myndi gera illt verra. Hann hafi óttast að vera notaður í fangaskiptum og sendur aftur á átakasvæðið í Donetsk vegna tengsla sinna við vopnaðar sveitir aðskilnaðarsinna. Þá óttist hann að vera handtekinn fyrir rangar sakargiftir, beittur ofbeldi og fangelsaður vegna þeirra tengsla sinna. Þá kveður kærandi sig ekki geta leitað annað innan landsins og verið öruggur þar sem öryggissveitir á vegum stjórnvalda séu allstaðar.

Í greinargerð er á því byggt að kærandi sé flóttamaður samkvæmt 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga þar sem hann hafi ástæðuríkan ótta við að vera ofsóttur í Úkraínu af hálfu de facto stjórnvalda í Donetsk vegna andstöðu sinnar við að taka þátt í vopnuðum átökum af heilsufars- og samviskuástæðum, auk þess sem hann telji herkvaðningu fyrir hönd aðskilnaðarsinna ganga gegn grundvallarreglum stríðsréttar. Þá óttist hann ofsóknir úkraínskra stjórnvalda vegna tengsla sinna við vopnaðar sveitir aðskilnaðarsinna , og vegna uppruna síns.

Kærandi vísar til leiðbeininga Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna fyrir ákvarðanir um umsóknir um alþjóðlega vernd í tengslum við þátttöku í hernaði. Fram hafi komið að kærandi sé mótfallinn aðgerðum aðskilnaðarsinna og liggi undir þrýstingi um að taka þátt í þeim ella sæta fangelsisvist. Þannig sé kvaðning kæranda til þátttöku í vopnuðum átökum fyrir hönd aðskilnaðarsinna ólögmæt og feli í sér ofsóknir. Auk þess komi fram í ákvörðun Útlendingastofnunar að stofnunin geri ráð fyrir að rússnesk lög gildi á svæðum sem séu undir stjórn aðskilnaðarsinna án þess að hafa haldbærar heimildir fyrir því. Verði ekki fallist á það sé ljóst að um ofsóknir sé engu að síður að ræða þar sem kærandi eigi ekki möguleika á undanþágu frá slíkri kvaðningu af heilsufars eða af samviskuástæðum. Í lögum de facto stjórnvalda Donetsk virðist ekki vera gert ráð fyrir slíkum undanþágum.

Herkvaðning kæranda teljist auk þess til ofsókna vegna hugsanlegrar þátttöku í aðgerðum sem myndu fela í sér brot á mannúðarlögum eða glæpi gegn mannkyni en samkvæmt heimildum hafi vopnaðar sveitir beggja vegna deilunnar gerst sekar um mannréttindabrot og stríðsglæpi. Kærandi eigi á hættu að vera þvingaður til þátttöku í stríði sem brjóti gegn alþjóðlegum mannúðar- og sakamálalögum. Geri hann það ekki eigi hann yfir höfði sér refsingu.

Auk þess er byggt á því að kærandi hafi þörf á vernd gegn ofsóknum af hálfu aðskilnaðarsinna á átakasvæðum. Slíka vernd sé hins vegar ekki að fá vegna afstöðu úkraínskra stjórnvalda til fólks sem komi frá hernumdum svæðum, einkum og sér í lagi einstaklinga með tengingar við vopnaðar sveitir aðskilnaðarsinna. Þá óttist hann að verða handtekinn af úkraínskum stjórnvöldum vegna skráningar sinnar hjá vopnuðum sveitum aðskilnaðarsinna, hljóta refsingu fyrir eða aðra illa meðferð og að verða framseldur aftur til hernámsyfirvalda á átakasvæðum landsins. Heimildir bendi til þess að ótti kæranda sé ástæðuríkur þar sem úkraínsk stjórnvöld hafi gerst sek um fjöldahandtökur á þeim svæðum Donetsk og Luhansk sem enn lúti stjórn þeirra í nafni laga gegn hryðjuverkum.

Kærandi kveðst munu verða fyrir mismunun á úkraínsku yfirráðasvæði þar sem hann komi frá Donetsk héraði í Úkraínu. Kærandi vísar til þess að samkvæmt heimildum eigi einstaklingar sem neyðist til að flytja sig um set innan Úkraínu í verulegum erfiðleikum með að nálgast grunnþjónustu á borð við menntun, læknisþjónustu og að fá útgefið vegabréf. Þá sé oft vandkvæðum bundið fyrir fólk að finna húsnæði og skrá lögheimili sitt. Búi vegalausir einstaklingar frá austurhluta Úkraínu við töluverða mismunun á yfirráðasvæði úkraínskra yfirvalda og eigi almennt í erfiðleikum með að finna húsnæði og vinnu auk þess sem þeim hafi reynst erfitt að sækja ýmisleg réttindi á borð við menntun, læknisþjónustu og félagslegar bætur. Þá hafi viðhorf í garð einstaklinga frá átakasvæðunum sem setjist að í öðrum hlutum landsins, versnað og aukin mismunun sé í þeirra garð sem hafi leitað skjóls utan heimkynna sinna. Sú aðstoð sem eigi að vera í boði sé í raun ekki til staðar. Reki Útlendingastofnun þannig í ákvörðun sinni heimildir sem staðfesti að úkraínsk stjórnvöld skorti bæði vilja og getu til að veita vegalausu fólki viðeigandi aðstoð og vernd en kemst síðan að andstæðri niðurstöðu án frekari rökstuðnings.

Í greinargerð er vakin athygli á ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 11. júní 2018 í máli nr. 2017-05591 en í því máli hafi verið um að ræða konu frá Donetsk héraði sem hafi verið veitt alþjóðleg vernd á grundvelli 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga og hafi innri flutningur ekki verið talinn tækur. Kærandi telur að þau sjónarmið sem lögð hafi verið til grundvallar í framangreindri ákvörðun eigi einnig við í hans máli. Kærandi telji, með vísan til ofangreinds, hvorki raunhæft né sanngjarnt að ætlast til þess að hann geti leitað verndar með flutningi innanlands. Auk þess vísar kærandi í greinargerð til Útlendingastofnunar, dags. 16. ágúst 2019 til ákvörðunar Útlendingastofnunar, dags. 30. ágúst 2018 í máli nr. 2017-06081 þar sem umsækjandi hafi verið talinn tilheyra ákveðnum þjóðfélagshópi á grundvelli þess að hann hafi ekki viljað berjast í vopnuðum átökum og hafi átt á hættu ofsóknir vegna þeirra afstöðu sinnar.

Til þrautavara er gerð krafa um að kæranda verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Þegar aðstæður kæranda séu metnar heildstætt sé ljóst að hann muni búa við afar erfiðar félagslegar aðstæður í heimaríki yrði honum gert að snúa aftur, hvort heldur sem er á svæðum aðskilnaðarsinna í austri eða þar fyrir utan en um það vísast til þess sem áður hefur verið rakið um félagslegar aðstæður íbúa Donetsk héraðs annars vegar og aðstæður vegalausra innan Úkraínu hins vegar.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagagrundvöllur

Í máli þessu gilda einkum ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016, reglugerð nr. 540/2017 um útlendinga, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að til að sanna á sér deili hafi kærandi framvísað úkraínsku vegabréfi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé úkraínskur ríkisborgari.

Landaupplýsingar

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður í Úkraínu m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:

Access to Justice and the Conflict in Ukraine (Organization for Security and Co-operation in Europe, desember 2015);
Assessment of the viral hepatitis response in Ukraine (World Health Organization, 6.-9. júní 2017);
Conflict-related Displacement in Ukraine: Increased Vulnerabilities of Affected Populations and Triggers of Tension within Communities (Organization for Security and Co-operation in Europe (OSCE), júlí 2017);
„Effective drugs and patient support to combat Ukraine´s hepatitis C epidemic“ vefslóð: https://www.msf.org/effective-drugs-and-patient-support-combat-ukraine-E2-80-99s-hepatitis-c-epidemic (Medecins sans frontiers, sótt 28. október 2019);
Fact Finding Mission Report (Austrian Federal Office for Immigration and Asylum (BFA), Country of Origin Information Department & French Office for the Protection of Refugees and Stateless persons (OFPRA), maí 2017);
“Generic Medicines Prove to be an Affordable Option in Combating Ukraine´s Hepatitis C Epidemic” (Medecins sans frontiers, sótt 29. október 2019);
World Report 2019 – Ukraine (Human Rights Watch, 15. janúar 2019);
2016 Annual Report of UHHRU (Ukrainian Helsinki Human Rights Union, 16. ágúst 2017);
Amnesty International Report 2017/2018: Ukraine (Amnesty International, 22. febrúar 2018);
Association Implementation Report on Ukraine (European Commission, 14. nóvember 2017);
Association Implementation Report on Ukraine (European Commission, 7. nóvember 2018);
Country Information and Guidance – Ukraine: Background Information, including actors of protection and internal relocation (UK Home Office, ágúst 2016);
Country Policy and Information Note – Ukraine: Military Service (UK Home Office, október 2018);
Freedom in the World 2019 - Ukraine (Freedom House, 4. febrúar 2019);
Human Rights Observance in Ukraine: The Situation Analysis (UNDP Ukraine, 13. nóvember 2018);
International Protection Considerations related to developments in Ukraine – Update III (UNHCR, 24. september 2015);
Nations in Transit 2018 – Ukraine (Freedom House, 11. apríl 2018);
“Nobody wants us”: The Alienated Civilians of Eastern Ukraine (International Crisis Group, 1. október 2018);
Report on the human rights situation in Ukraine 16 August to 15 November 2018 (Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, 17. desember 2018);
Report on the human rights situation in Ukraine 16 November 2018 to 15 February 2019 (Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, 12. mars 2019);
Report on the human rights situation in Ukraine 16 February 15 May 2019 (Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, 13. júní 2019);
Report on the human rights situation in Ukraine 16 May to 15 August (Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, 17. september 2019);
Security and Justice in Ukraine: Perspectives from Communities in Donetsk, Luhansk and Zhytomy Oblasts (UNDP Ukraine, 7. nóvember 2018);
Temanotat Ukraina. Domstolene – korrupsjon og manglende uavhengighet (Landinfo, 6. júlí 2015);
Ukraine - Country Reports on Human Rights Practices for 2018 (U.S. Department of State, 13. mars 2019);
Ukraine: Whether a victim of a crime can request that the Public Prosetcutor´s Office or another public agency initiate an investigation into the alleged crime if the police have failed to act (January-November 2017) (Immigration and Refugee Board of Canada, 27. nóvember 2017);
Upplýsingar af vef United States Agency for International Development (USAID) – vefslóð: https://www.usaid.gov/where-we-work/europe-and-eurasia/ukraine/global-health (sótt 18. október 2019) og
World Report 2019 – Ukraine (Human Rights Watch, 17. janúar 2019).

Úkraína er lýðræðisríki með um 44 milljónir íbúa og eru mannréttindi almennt talin virt af úkraínskum stjórnvöldum á þeim svæðum sem lúta stjórn þeirra. Úkraína gerðist aðili að Evrópuráðinu árið 1995 og fullgilti mannréttindasáttmála Evrópu árið 1997. Landið gerðist aðili að flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna 10. júní 2002, alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi 12. nóvember 1973 og samningi Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu þann 24. febrúar 1987. Meirihluti íbúa landsins eru af úkraínskum uppruna eða um 78% en um 17% íbúa eru af rússneskum uppruna og 5% eru af hinum ýmsu þjóðarbrotum. Úkraína er á lista Útlendingastofnunar yfir örugg upprunaríki, að undanskildum héruðunum Donetsk, Luhansk og Krím.

Í ofangreindum gögnum kemur m.a. fram að í lok árs 2013 hafi mótmæli hafist í Kænugarði og öðrum borgum Úkraínu. Upphaflega hafi verið um friðsöm mótmæli að ræða en síðar hafi átt sér stað átök fylkinga óeirðalögreglu og mótmælenda sem hafi leitt til mannfalls. Í kjölfar ofangreindra mótmæla og innlimunar Rússa á Krímskaga í mars 2014 hafi brotist út átök á milli hersveita aðskilnaðarsinna og Úkraínuhers í austurhluta Úkraínu. Í gögnunum greinir að fulltrúar frá Úkraínu, Rússlandi og aðskilnaðarsinnum hafi undirritað samkomulag um vopnahlé í september 2014, en að átök eigi sér enn stað á víð og dreif á svæðinu milli stjórnarhers og aðskilnaðarsinna, sem studdir séu af yfirvöldum í Rússlandi. Þrátt fyrir að átökin séu að mestu bundin við héruðin Donetsk og Luhansk í austurhluta Úkraínu hafi önnur svæði einnig orðið fyrir árásum og séu áhrif stríðsins margskonar. Samkvæmt ofangreindum gögnum sé vegalaust fólk innan landsins u.þ.b. 1,7 milljón manns.

Þá kemur fram í gögnum, m.a. ofangreindri skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins, að spilling sé viðvarandi vandamál í Úkraínu og birtist helst innan löggæslu- og dómskerfisins. Þá séu margar stofnanir sem starfi við að rannsaka og ákæra í spillingarmálum. Samtökin The National Anti Corruption Bureu (NABU) rannsaki spillingu hjá yfirvöldum á meðan lögreglan annist rannsókn spillingarmála á lægri stigum löggæslu. Í skýrslunni komi fram að NABU rannsaki spillingu með skilvirkum hætti en rannsókn lögreglunnar hafi ekki verið mjög árangursrík. Þá veigri margir íbúar landsins sér við því að tilkynna spillingu innan stjórnkerfisins vegna skorts á viðeigandi úrræðum til að veita þeim stuðning og vernd. Þá kemur fram í ofangreindri skýrslu kanadísku útlendingamálanefndarinnar frá 2017 að í úkraínskum lögum um meðferð sakamála sé kveðið á um heimild til þess að leggja fram kvörtun til lögreglu og saksóknarembættisins. Þá sé í sömu lögum kveðið á um við hvaða aðstæður heimilt sé að áfrýja athöfnum eða athafnaleysi lögreglu, falla undir þau tilvik m.a. ákvörðun lögreglu um að neita að rannsaka brotlega háttsemi, stöðva rannsókn eða fella rannsókn niður.

Í ofangreindum gögnum kemur fram að í Úkraínu sé til staðar almannatrygginga- og velferðarkerfi sem allir íbúar landsins eigi aðgang að. Allir ríkisborgarar eigi rétt á atvinnuleysisbótum og þá sé ákveðnum hópum tryggður ríkari réttur til slíkra bóta, þ. á m. einstæðum mæðrum með börn undir 14 ára aldri á sínu framfæri. Í ofangreindum gögnum um aðstæður í Úkraínu kemur fram að öllum íbúum landsins sé tryggður réttur til heilbrigðisþjónustu samkvæmt stjórnarskrá ríkisins. Þá kemur fram lifrarbólgu smit C sé útbreitt vandamál í Úkraínu. Frá árinu 2017 hafi heilbrigðisráðuneytið í samstarfi með Alþjóðaheilbrigðismálastofnun (World Health Organization, WHO) efnt til herferðar til að sporna gegn útbreiðslu lifrarbólgu.

Í skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna segir m.a. að aðgengi að húsnæði hafi verið eitt helsta áhyggjuefni Úkraínumanna sem hafi lagt á flótta innanlands vegna átakanna í austurhluta landsins. Við aukinn flutning fólks innanlands hafi leiguverð hækkað í mörgum borgum sem hafi leitt af sér gremju meðal íbúa þeirra borga. Það hafi m.a. stuðlað að mismunun gegn fólki á flótta innanlands á atvinnu- og húsnæðismarkaði, sem eigi mörg hver í erfiðleikum með að aðlagast á nýjum stað. Þá er greint frá því að í einhverjum tilvikum hafi börn fólks sem hafi lagt á flótta innanlands mátt þola útskúfun í skóla af hálfu skólafélaga.

Í skýrslunni segir að úrræði stjórnvalda sem ætlað sé að styðja við fólk sem hafi flust innanlands nái ekki að mæta þörfum margra einstaklinga og fjölskyldna, einkum þeirra sem hafi sérþarfir, svo sem vegna aldurs eða kyns. Þá dugi fjárhagsleg aðstoð stjórnvalda til þessa hóps ekki fyrir leigukostnaði og standi einungis til boða í takmarkaðan tíma. Þá er greint frá því að stjórnvöld hafi hætt félagslegum greiðslum til fólks sem lagt hafi á flótta innanlands vegna gruns um svik þar til einstaklingur hafi lagt fram staðfestingu á búsetu. Í öðrum skýrslum sem kærunefnd hefur kynnt sér kemur fram að einstaklingar sem lagt hafi á flótta innanlands í Úkraínu hafi orðið fyrir mismunun og vart hafi verið við spennu og átök milli þeirra og heimafólks. Aftur á móti benda gögn málsins ekki til þess að fyrrgreindir einstaklingar hafi orðið fyrir alvarlegu ofbeldi á þeim grundvelli.

Stjórnarskrá landsins tryggi jafnrétti og banni mismunun og ívilnun á grundvelli kynþáttar, hörundslitar, stjórnmála-, trúar-, eða lífsskoðunum, kyns, þjóðernisuppruna, eignastöðu, búsetu, tungumáli og öðrum einkennum. Þá sé refsivert að hvetja til haturs eða mismununar, skv. 161. gr. refsilaga landsins, á grundvelli þjóðernis, kynþáttar eða trúar. Einnig sé heimild til refsihækkunar séu afbrot framin vegna haturs. Stjórnvöld hafi þó sætt gagnrýni af hálfu alþjóðastofnana fyrir að framfylgja þessum lögum ekki fyllilega. Þrátt fyrir að úkraínska sé viðurkennt tungumál landsins þá sé rússneska töluð víða og algengt að einstaklingar tali bæði tungumál. Rússneskumælandi einstaklingar séu fjölmennastir í austur- og suðurhluta landsins einkum í Kharkiv, Donetsk, Luhansk, Krím og Ódessa. Samkvæmt ofangreindum gögnum sé viðhorf til rússneska minnihlutans almennt gott og hafi verið það alla tíð, þó að einstaka tilvik mismununar hafi átt sér stað. Þá bendi gögn ekki til þess að átökin í austurhluta landsins hafi breytt miklu hvað þetta varðar.

Ákvæði 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Í 1. mgr. 37. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um réttarstöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og bókun við samninginn frá 31. janúar 1967, sbr. einnig 38. gr. laga þessara.Í 38. gr. útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr., á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggst og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. eru þær athafnir sem í eðli sínu eða vegna þess að þær eru endurteknar fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samsafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 2. mgr. 38. gr. laga um útlendinga er fjallað um í hverju ofsóknir geta falist. Þá eru þær ástæður sem ofsóknir þurfa að tengjast skilgreindar nánar í 3. mgr. 38. gr. laganna.

Í 4. mgr. 38. gr. kemur fram að þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð séu:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess,

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið, þ.m.t. alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 37. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Orðasambandið „ástæðuríkur ótti við að vera ofsóttur“ í 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga inniheldur huglæga og hlutlæga þætti og þarf að taka tillit til hvors tveggja þegar mat er lagt á umsókn um alþjóðlega vernd. Mat á því hvort ótti umsækjanda sé ástæðuríkur getur verið byggt á persónulegri reynslu umsækjanda sem og á upplýsingum um ofsóknir sem aðrir í umhverfi hans eða þeir sem tilheyra sama hópi hafa orðið fyrir. Umsækjandi sem hefur sýnt fram á að hann hafi þegar orðið fyrir ofsóknum í heimaríki, sbr. 1. mgr. 38. gr. laga um útlendinga, eða beinum og marktækum hótunum um slíkar ofsóknir, yrði almennt talinn hafa sýnt fram á ástæðuríkan ótta við slíkar ofsóknir snúi hann aftur til heimaríkis nema talið verði að miklar líkur séu á því að slíkar ofsóknir yrðu ekki endurteknar, t.d. þar sem aðstæður í heimaríki hans hafi breyst. Þótt umsækjandi um alþjóðlega vernd skuli njóta vafa upp að ákveðnu marki, verður umsækjandinn með rökstuddum hætti að leiða líkur að því að hans bíði ofsóknir í heimaríki. Frásögn umsækjanda og önnur gögn um einstaklingsbundnar aðstæður hans verða því almennt að fá stuðning í hlutlægum og áreiðanlegum upplýsingum um heimaríki umsækjanda, stjórnvöld, stjórnarfar og löggjöf þess. Þá er litið til sambærilegra upplýsinga um ástand, aðstöðu og verndarþörf þess hóps sem umsækjandi tilheyrir eða er talinn tilheyra.

Kærunefnd hefur við mat sitt á umsókn kæranda haft til hliðsjónar handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna um málsmeðferð og viðmið við mat á umsókn um alþjóðlega vernd (Handbook and Guidelines on Procedures and Criteria for Determining Refugee Status, Genf 2011). Þá hefur aðferðarfræði trúverðugleikamats kærunefndar tekið mið af skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna og Flóttamannasjóðs Evrópusambandsins um trúverðugleikamat, eftir því sem við á (Beyond Proof: Credibility Assessment in EU Asylum Systems, Brussel 2013).

Kærandi byggir umsókn sína um alþjóðlega vernd aðallega á því að hann óttist að vera þvingaður til að berjast með aðskilnaðarsinnum í Donetsk. Ennfremur sé hann í hættu á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda vegna tengsla hans við vopnaðar sveitir aðskilnaðarsinna í heimahéraði. Þá byggir kærandi á því að hann tilheyri þjóðfélagshópi sem sæti mismunun á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda.

Kærandi hefur borið fyrir sig að hann óttist að vera þvingaður til að berjast með aðskilnaðarsinnum í heimahéraði sínu. Kærandi hefur greint frá því í viðtali hjá Útlendingastofnun, dags. 23. júlí 2019, að hann hafi flutt frá Donetsk á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda vorið 2016 vegna stríðsátakanna Kærandi hafi búið í [...] í Zaporozje héraði þegar hann hafi ákveðið að flýja heimaríki. Því er ljóst að kærandi er utan þess svæðis Úkraínu sem er undir yfirráðum aðskilnaðarsinna og þarf því ekki að óttast ofsóknir af hálfu þeirra. Kærunefnd telur engu að síður ástæðu til að fjalla um þennan þátt málsins. Kærandi hefur lagt fram herskráningarskírteini sem kveði á um að hann sé undanþeginn herþjónustu frá úkraínskum stjórnvöldum. Þá hefur kærandi lagt fram skjal sem hann kveður vera innköllun í her aðskilnaðarsinna í Donetsk. Kærunefnd sendi umrædd gögn til þýðingar þann 23. október 2019. Samkvæmt þýðingu komi fram að kæranda sé gert að mæta til innskráningar á tiltekna hernaðarstofnun þann 23. maí 2018. Gögnin bera ekki með sér í hvaða tilgangi kærandi er boðaður á herstöðina og verður af þeim sökum, með vísan til heimilda um heimaríki kæranda og skjals sem kæranda lagði sjálfur fram og staðfestir undanþágu hans frá herþjónustu, ekki fallist á það að framlögð gögn sýni fram á að kærandi hafi verið kvaddur í her aðskilnaðarsinna í Donetsk. Gögn málsins benda ekki til þess að sérstök herkvaðning sé í gangi eða fyrirhuguð í Donetsk. Af gögnum málsins má jafnframt ráða að þó svo að spenna ríki enn á svæðinu og að mannfall á meðal almennra borgara þekkist sé ófriðarhætta ekki að aukast. Kærandi kveðst í viðtali hafa oft verið kvaddur til að gegna herþjónustu og að ekki hafi verið skeytt um framangreinda undanþágu sem komi fram á hernaðarskírteini kæranda. Kærandi hefur ekki lagt fram frekari gögn varðandi þetta atriði. Með vísan til framangreinds er það mat kærunefndar að kærandi hefði ekki að óttast ofsóknir af hálfu aðskilnaðarsinna af þessum sökum, jafnvel þó að hann hefði búið áfram í þeim svæðum Úkraínu sem eru undir yfirráðum þeirra.

Í viðtali hjá Útlendingastofnun greindi kærandi frá því að starfsmenn SBU hafi komið á vinnustað kæranda og tekið ýmis gögn þar. SBU hafi í kjölfarið látið yfirmann kæranda vita að hann mætti ekki vinna eða búa lengur í Úkraínu og að hann ætti að fara úr landi, n.t.t. til Evrópu. Kærandi kvaðst ekki hafa leitað til yfirvalda vegna þessara ætluðu afskipta. Kærandi hafi óttast að vera notaður í fangaskiptum vegna þess að hann eigi ættingja í her DNR (úkr. Donets´ka Narodna Respublika, e. Donetsk People´s Republic). Kærandi greindi frá því að hann óttist leynilögreglu Úkraínu (SBU). Hún hafi eftirlit með honum vegna uppruna hans og tengsla við her aðskilnaðarsinna. Kærandi lagði fram þýðingu á sakavottorði, dags. 31. október 2018, útgefið af úkraínskum stjórnvöldum sem kveði á um að kærandi sé ekki eftirlýstur eða grunaður um refsiverða háttsemi. Kærandi hefur ekki lagt fram gögn sem renna stoðum undir fullyrðingar hans eða sýni að hann sé undir eftirliti úkraínskra stjórnvalda eða eigi á hættu að vera handtekinn eða settur í fangelsi. Af gögnum málsins er ljóst að dæmi séu um að SBU hafi handtekið einstaklinga í tengslum við átökin í austurhluta Úkraínu, vegna gruns um þátttöku í vopnuðum átökum, en gögnin benda ekki til þess að leynilögreglan áreiti og beiti almenna borgara, kerfisbundinni mismunun vegna uppruna síns eða óljósra tenginga við hernaðaryfirvöld aðskilnaðarsinna. Að mati kærunefndar hefur kærandi ekki sýnt fram á með hvaða hætti SBU hafi fylgst með honum eða sýnt fram á umrædd afskipti af málum hans. Með hliðsjón af framburði kæranda, landaupplýsingum og gögnum málsins er það mat kærunefndar að kærandi hafi ekki með trúverðugum hætti greint frá eða sýnt fram á afskipti umræddra yfirvalda eða annarra stjórnvalda í Úkraínu sem hafi eða geti náð því alvarleikastigi að teljast ofsóknir skv. 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 38. gr. sömu laga.

Kærandi hefur borið fyrir sig að verða fyrir mismunun á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda vegna uppruna síns auk þess eigi hann á hættu að verða handtekinn vegna skráningar sinnar hjá vopnuðum sveitum aðskilnaðarsinna. Þau gögn sem kærunefnd hefur kannað um aðstæður á yfirráðasvæði úkraínskra yfirvalda styðja þá frásögn kæranda að einstaklingar frá svæðum sem séu undir yfirráðum aðskilnaðarsinna verði fyrir einhverri mismunun og áreitni en ekkert í gögnunum bendir til þess að aðilar sem séu á skrá hers aðskilnaðarsinna eigi sérstaklega á hættu áreiti af hálfu stjórnvalda í Úkraínu. Þá verður ekki ráðið af gögnum að einstaklingar af rússneskum uppruna eigi á hættu mismunun í Úkraínu að því marki að hún geti talist ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 38. gr. laganna.

Með vísan til ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki með rökstuddum hætti leitt líkur að því að hann hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 1. mgr. 37. gr. laga um útlendinga, sbr. 1. mgr. 38. gr. laganna. Telur kærunefnd því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Ákvæði 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga er útlendingur einnig flóttamaður ef, verði hann sendur aftur til heimaríkis síns, raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu eða hann verði fyrir alvarlegum skaða af völdum árása í vopnuðum átökum þar sem ekki er greint á milli hernaðarlegra og borgaralegra skotmarka. Sama gildir um ríkisfangslausan einstakling.

Í ákvörðun sinni taldi Útlendingastofnun að kærandi ætti á hættu að verða fyrir meðferð sem lýst er í 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga í heimahéraði sínu, Donetsk. Kærunefnd tekur ekki undir það. Kærandi er ríkisborgari Úkraínu, hefur dvalið þar í landi utan svæðis aðskilnaðarsinna í Donetsk um nokkurt skeið, haft yfirráð yfir húsnæði og framfært sér með atvinnu. Með vísan til þess telur kærunefnd að búseta hans utan svæðis aðskilnaðarsinna sé nægilega varanleg og traust til að komast að þeirri niðurstöðu að kærandi þurfi ekki að óttast slíka meðferð sem ákvæðið tekur til af hálfu þeirra sem fara með völd í Donetsk.

Í ljósi þess sem að framan er rakið og þeirra gagna sem liggja fyrir um heimaríki kæranda telur kærunefndin að aðstæður hans þar séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 37. gr. laganna. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli heldur ekki skilyrði 2. mgr. 37. gr. útlendingalaga fyrir viðurkenningu á stöðu sem flóttamaður hér á landi.

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi sé ekki flóttamaður á grundvelli 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga er ekki ástæða til að fjalla um möguleika hans á flutningi innanlands eins og gert var í ákvörðun Útlendingastofnunar.

Alþjóðleg vernd á grundvelli 40. gr. laga um útlendinga

Þar sem kærunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 37. gr. laga um útlendinga á kærandi ekki rétt á alþjóðlegri vernd hér á landi, sbr. 40. gr. laga um útlendinga.

Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga er heimilt að veita útlendingi sem staddur er hér á landi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, þrátt fyrir að skilyrði 37. gr. séu ekki uppfyllt, ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf fyrir vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til. Kærunefnd telur, með vísan til orðalags ákvæðisins um „ríka þörf fyrir vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.

Kærandi ber fyrir sig að verði hann sendur aftur til heimaríkis muni bíða hans erfiðar félagslegar aðstæður þar. Í athugasemdum við frumvarp til laga um útlendinga er fjallað um erfiðar félagslegar aðstæður. Þar kemur fram að átt sé við að útlendingur hafi þörf á vernd vegna félagslegra aðstæðna í heimaríki og eru þar nefnd sem dæmi aðstæður kvenna sem hafa sætt kynferðislegu ofbeldi, sem leitt getur til erfiðrar stöðu þeirra í heimaríki, eða aðstæður kvenna sem ekki fella sig við kynhlutverk sem er hefðbundið í heimaríki þeirra og eiga á hættu útskúfun eða ofbeldi við endurkomu. Verndarþörf þjóðfélagshópa að öðru leyti myndi fara eftir aðstæðum í hverju máli. Með vísan til umfjöllunar um aðstæður í heimaríki telur kærunefnd að aðstæður kæranda séu ekki slíkar að unnt sé að veita kæranda dvalarleyfi á þeim grundvelli.

Þann 2. október 2019 lagði kærandi fram niðurstöðu úr læknaskýrslu þar sem fram kemur að kærandi sé smitaður af lifrarbólgu C. Í athugasemdum við frumvarp til laga um útlendinga kemur fram að með ríkri þörf á vernd af heilbrigðisástæðum sé m.a. miðað við að um skyndilegan og lífshættulegan sjúkdóm sé að ræða og meðferð við honum væri aðgengileg hér á landi en ekki í heimaríki viðkomandi. Í þessu sambandi kemur jafnframt fram að meðferð teljist ekki óaðgengileg þótt greiða þurfi fyrir hana heldur er átt við þau tilvik þar sem meðferð sé til í heimaríkinu en viðkomandi eigi ekki rétt á henni. Þá kunna að falla undir 1. mgr. 74. gr. mjög alvarlegir sjúkdómar sem ekki teljast lífshættulegir, svo sem ef sýnt þykir að þeir muni valda alvarlegu óbætanlegu heilsutjóni eða óbærilegum þjáningum. Ef um langvarandi sjúkdóm sé að ræða væru ríkari verndarsjónarmið fyrir hendi ef sjúkdómur væri á lokastigi. Jafnframt væri rétt að líta til þess hvort meðferð hafi hafist hér á landi og ekki væri læknisfræðilegar óforsvaranlegt að rjúfa meðferð, sem og til atriða sem varði félagslegar aðstæður útlendings sog horfur hans. Eins og greint hefur verið frá þá hefur heilbrigðisráðuneyti Úkraínu efnt til herferðar til þess að sporna gegn útbreiðslu sjúkdómsins. Hefur það m.a. falist í dreifingu lyfja og því að veita meðferð við lifrarbólgu C á landsvísu. Kærandi hefur frá árinu 2016 verið búsettur á yfirráðasvæði úkraínskra stjórnvalda og ekkert í gögnunum bendir til annars en að hann hafi aðgang að heilbrigðisþjónustu í heimaríki. Samkvæmt framangreindum gögnum frá heimalandi kæranda verður talið að kæranda standi til boða að leita sér læknisþjónustu, þ.m.t. í formi lyfja vegna heilsufarsvanda síns.

Þegar upplýsingar um heimaríki kæranda og gögn málsins eru virt í heild er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi ekki sýnt fram á aðstæður sem ná því alvarleikastigi að hann teljist hafa ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í heimaríki séu ekki með þeim hætti að veita beri kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 1. mgr. 74. gr. laga um útlendinga.

Bann við endursendingu skv. 42. gr. laga um útlendinga

Samkvæmt 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er ekki heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan einstakling til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Samkvæmt 2. mgr. sömu greinar er einnig óheimilt að senda útlending til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Með vísan til umfjöllunar að framan um heimaríki kæranda telur kærunefnd að þær aðstæður sem ákvæðið tekur til ekki eiga við í máli kæranda. Kærunefnd telur því að ákvæði 42. gr. laga um útlendinga standi ekki í vegi fyrir endursendingu kæranda þangað.

Frávísun og frestur til að yfirgefa landið

Kærandi kom hingað til lands 23. nóvember 2018 og sótti um alþjóðlega vernd þann sama dag. Eins og að framan greinir hefur umsókn hans um vernd og dvalarleyfi hér á landi verið synjað og hefur hann því ekki tilskilin leyfi til dvalar enda verður að líta á umsókn hans um alþjóðlega vernd sem áform um að dveljast í landinu meira en 90 daga, sbr. til hliðsjónar 3. mgr. 42. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 540/2017. Verður kæranda því vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 106. gr. laga um útlendinga, sbr. 2. og 5. mgr. 106. laganna, enda hafði hann verið hér á landi í innan við níu mánuði þegar málsmeðferð umsóknar hans hófst hjá Útlendingastofnun.

Kærandi er við ágæta heilsu. Að mati kærunefndar og með vísan til 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga teljast 7 dagar hæfilegur frestur til að yfirgefa landið. Athygli kæranda er vakin á því að ef hann yfirgefur ekki landið innan frests er heimilt að brottvísa honum. Brottvísun felur í sér bann við komu til landsins síðar og skal endurkomubann að jafnaði ekki gilda skemur en tvö ár, sbr. a-lið 2. mgr. 98. gr. og 2. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.Athugasemdir við ákvörðun ÚtlendingastofnunarÍ ákvörðun Útlendingastofnunar er m.a. vísað til rússneskrar löggjafar varðandi möguleika kæranda á að skorast undan herkvaðningu. Kærunefnd telur óvarlegt af hálfu Útlendingastofnunar að gera ráð fyrir að rússnesk lög gildi á svæði undir stjórn aðskilnaðarsinna án þess að hafa traustar heimildir til að styðjast við. Af ákvörðun Útlendingastofnunar verður ekki ráðið að stuðst hafi verið við slíkar heimildir og er því gerð athugasemd við þann þátt röksemdarfærslu stofnunarinnar. Það er þó mat kærunefndar að þessi ágalli hafi ekki haft áhrif á niðurstöðu málsins.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest. Lagt er fyrir kæranda að hverfa af landi brott. Kæranda er veittur 7 daga frestur til að yfirgefa landið sjálfviljugur.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed. The appellant is requested to leave the country. The appellant has 7 days to leave the country voluntarily.

Hjörtur Bragi Sverrisson

Bjarnveig Eiríksdóttir Árni Helgason