Nr. 449/2023 Úrskurður
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Hinn 20. september 2023 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 449/2023
í stjórnsýslumáli nr. KNU23050110
Kæra […]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Hinn 16. maí 2023 kærði […], fd. […], ríkisborgari Brasilíu ( hér eftir nefndur kærandi), ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 5. maí 2023, um að synja umsókn hans um dvalarleyfi á grundvelli sambúðar með íslenskum ríkisborgara, sbr. 70. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016.
Kærandi krefst þess að ákvörðun Útlendingastofnunar um brottvísun og endurkomubann verði felld úr gildi. Til vara er þess krafist að felldur verði úr gildi sá hluti ákvörðunar Útlendingastofnunar er miðar að því að kæra fresti ekki réttaráhrifum hennar.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.
Lagagrundvöllur
Í máli þessu koma einkum til skoðunar ákvæði laga um útlendinga nr. 80/2016 ásamt síðari breytingum, reglugerð um útlendinga nr. 540/2017 ásamt síðari breytingum, ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, sbr. lög nr. 33/1944, mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, auk annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Kærandi kom hingað til lands í október 2022. Samkvæmt gögnum málsins var kæranda birt tilkynning um hugsanlega brottvísun af lögreglu 5. febrúar 2023. Ástæðan var sú að kærandi hafði dvalið lengur en 90 daga á Schengen-svæðinu. Hinn 1. mars 2023 lagði kærandi fram umsókn um dvalarleyfi fyrir maka, sbr. 70. gr. laga um útlendinga. Gögn málsins bera með sér að kærandi sé staddur á landinu en hann hefur aldrei verið með dvalarleyfi á Íslandi. Hinn 28. mars 2023 sendi Útlendingastofnun kæranda andmælabréf þar sem rakin voru ákvæði 51. gr. og 98. gr. laga um útlendinga og óskað eftir greinargerð frá kæranda varðandi ákvæði 3. mgr. 51. gr. og 3. mgr. 102. gr. sömu laga. Kærandi lagði fram ódagsetta greinargerð 5. apríl 2023. Með ákvörðun, dags. 5. maí 2023, var umsókn kæranda synjað með vísan til þess að skilyrði 2. mgr. 51. gr. laga um útlendinga væru ekki uppfyllt, sbr. 4. mgr. ákvæðisins. Hin kærða ákvörðun barst kæranda með ábyrgðarpósti 9. maí 2023. Kærunefnd barst kæra kæranda 16. maí 2023. Viðbótarupplýsingar bárust kærunefnd 14., 15., 17. 23. og 24. ágúst 2023. Við skoðun málsins hjá kærunefnd kom í ljós að Útlendingastofnun hefði láðst að skipa kæranda talsmann í samræmi við 3. mgr. 13. gr. laga um útlendinga. Eftir að hafa fengið ábendingu um það skipaði Útlendingastofnun kæranda talsmann 17. ágúst 2023. Greinargerð barst kærunefnd 1. september 2023.
Af greinargerð mátti skilja að kærandi óskaði eftir frestun réttaráhrifa á ákvörðun Útlendingastofnunar á meðan málið væri til meðferðar hjá kærunefndinni. Hinn 4. september 2023 féllst kærunefnd á þá beiðni.
III. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð kæranda kemur fram að hann sé ríkisborgari Brasilíu en hann hafi komið hingað til lands í október 2022. Kærandi hafi kynnst íslenskri konu í gegnum internetið árið 2021 en þau hafi hist fyrst í persónu í apríl 2022. Þau hafi búið saman í húsnæði í eigu vinar kæranda í sex mánuði í Brasilíu eða til októbermánaðar sama ár en þá hafi þau farið til Íslands. Þau hafi búið saman á Íslandi síðan þá og séu trúlofuð. Kærandi hafi sótt um dvalarleyfi á grundvelli sambúðar með íslenskum ríkisborgara 1. mars 2023 eftir að þau hafi verið í sambúð í tæpt ár. Unnusta kæranda sé mjög veik og glími við margskonar heilsufarskvilla sem hefti hana í daglegum athöfnum. Kærandi hafi átt mikinn þátt í því að hjálpa henni með daglegar þarfir og hafi gengið börnum hennar í föðurstað að miklu leyti.
Kærandi byggir kröfur sína um ógildingu ákvörðunar um brottvísun og endurkomubann á því að hann hafi reitt sig á stuðning og aðstoð unnustu sinnar við að koma af stað umsókn um dvalarleyfi hér á landi en hún hafi ekki náð að aðstoða hann sem skyldi vegna ýmissa heilsufarskvilla sem hrjái hana. Kærandi tali ekki íslensku og hvorki hann né unnusta hans hafi áttað sig á því að honum bæri að sækja um dvalarleyfið innan 90 daga frá komu hans til landsins, sbr. 2. mgr. 51. gr. laga um útlendinga. Kærandi hafi borið traust til unnustu sinnar til að koma máli hans í farveg vegna tungumálaerfiðleika hans en hún hafi ekki náð að gera það vegna óviðráðanlegra aðstæðna sem rekja megi til heilsu hennar. Þá byggir kærandi á því að stjórnvöld hafi ekki gætt málsmeðferðarreglna laga um útlendinga í máli hans, sbr. 3. mgr. 13. gr. laganna. Kæranda hafi verið skipaður talsmaður 17. ágúst 2023 eða þremur mánuðum eftir að ákvörðun Útlendingastofnunar hafi verið kærð til kærunefndar. Ljóst sé að ef farið hefði verið eftir málsmeðferðarreglum laga um útlendinga og kæranda skipaður talsmaður um leið og kæra hafi borist kærunefnd þá hefði talsmaður um leið óskað eftir frestun réttaráhrifa ákvörðunar. Kærandi og unnusta hans hafi hvorki áttað sig á því hvaða þýðingu réttaráhrif hefðu né að hægt væri að óska eftir frestun þeirra. Með tilliti til vankunnáttu kæranda á íslensku lagaumhverfi, mistaka unnustu hans til að koma dvalarleyfisumsókn hans í ferli fyrir fyrrgreind tímamörk vegna veikinda og brota stjórnvalda gegn málsmeðferðarreglum laga um útlendinga beri kærunefnd að fella úr gildi ákvörðun Útlendingastofnunar um brottvísun og endurkomubann með vísan til sanngirnissjónarmiða, sbr. 3. mgr. 51. gr. laga um útlendinga og meðalhófsreglu, sbr. 12. gr. stjórnsýslulaga.
Til vara byggir kærandi á því að felldur verði úr gildi sá hluti ákvörðunar Útlendingastofnunar er snýr að því að kæra fresti ekki réttaráhrifum hennar. Kærandi eigi unnustu hér á landi og sé tveggja ára endurkomubann afa íþyngjandi fyrir hann. Fallist kærunefnd á varakröfu kæranda muni hann yfirgefa landið innan tilsetts tíma í því skyni að endurkomubannið verði fellt niður.
IV. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Í 1. mgr. 51. gr. laga um útlendinga kemur fram sú meginregla að útlendingur sem sækir um dvalarleyfi í fyrsta skipti skuli sækja um leyfið áður en hann kemur til landsins og er honum óheimilt að koma til landsins fyrr en umsóknin hefur verið samþykkt. Frá því skilyrði er heimilt að víkja ef umsækjandi um dvalarleyfi er undanþeginn áritunarskyldu eða hann er staddur hér á landi og aðstæður hans falla undir a-c lið 1. mgr. 51. gr. Varðar a-liður ákvæðisins þær aðstæður þar sem umsækjandi er maki eða sambúðarmaki íslensks eða norræns ríkisborgara eða útlendings sem dvelst löglega í landinu samkvæmt ótímabundnu dvalarleyfi eða dvalarleyfi sem getur verið grundvöllur ótímabundins dvalarleyfis. Ákvæði b- og c-liðar 1. mgr. 51. gr. varða barn íslensks eða norræns ríkisborgara eða útlendings sem dvelst eða fær að dveljast löglega í landinu samkvæmt ótímabundnu dvalarleyfi eða dvalarleyfi sem getur verið grundvöllur ótímabundins dvalarleyfis, þegar barnið er yngra en 18 ára, sbr. b-lið, eða þegar sótt er um dvalarleyfi á grundvelli 61., 63. eða 64. gr. laga um útlendinga.
Í 2. mgr. 51. gr. laga um útlendinga segir að heimild til dvalar þegar umsækjandi sé undanþeginn áritunarskyldu gildi þar til umsækjandi hafi dvalið í 90 daga á Schengen-svæðinu. Undantekningar a – c-liðar 1. mgr. gildi meðan umsækjandi hafi heimild til dvalar á grundvelli gildrar vegabréfsáritunar eða á grundvelli dvalar án áritunar. Útlendingastofnun geti veitt umsækjendum á grundvelli a- og b-liðar 1. mgr. heimild til lengri dvalar meðan umsókn sé í vinnslu.
Með 4. gr. laga nr. 149/2018, um breytingu á lögum um útlendinga, var 2. mgr. 51. gr. laganna breytt á þann veg að undantekningar a-c liðar 1. mgr. gilda nú á meðan umsækjandi hefur heimild til dvalar á grundvelli vegabréfsáritunar eða á grundvelli dvalar án áritunar en fyrir breytinguna gátu útlendingar sem féllu innan stafliða a-c liða ákvæðisins alla jafnan dvalið á landinu á meðan dvalarleyfisumsókn þeirra var til meðferðar. Í greinargerð með frumvarpi að breytingarlögum nr. 149/2018 segir að með breytingu á 2. mgr. 51. gr. séu skýrðir nánar tímafrestir á heimild umsækjanda um dvalarleyfi til að dvelja á landinu á meðan umsókn hans er í vinnslu. Í framkvæmd hafi skapast ákveðin óvissa hvað þetta varðar sem þurfi að skýra. Þá sé ráðherra jafnframt veitt heimild til að taka afstöðu til þess í hvaða tilvikum beita skuli undanþáguheimildum 1. og 3. mgr. greinarinnar hvað varðar heimild fyrir umsækjanda til þess að dveljast á landinu meðan umsókn hans sé í vinnslu og þá einkum taka afstöðu til þess hvaða áhrif fyrri ákvarðanir stjórnvalda hafi á þessa heimild, t.d. ef umsækjanda hafi áður verið synjað um dvalarleyfi hér á landi eða alþjóðlega vernd. Í 5. mgr. 51. gr. laga um útlendinga er mælt fyrir um að ráðherra sé heimilt að setja í reglugerð nánari fyrirmæli um undanþágur samkvæmt 1. og 3. mgr., m.a. um áhrif fyrri dvalar umsækjanda hér á landi á beitingu undanþáguheimilda. Ráðherra hefur ekki nýtt sér framangreinda heimild.
Í umsókn kæranda um dvalarleyfi kemur fram að hann og íslensk kona sem hann kveður vera maka sinn, K, hafi gengið í hjúskap í apríl 2022 í Brasilíu og á Íslandi í október 2022. Þá kemur jafnframt fram í greinargerð sem K lagði fram hjá Útlendingastofnun að hún og kærandi séu í sambúð. Kærandi lagði ekki fram gögn því til stuðnings við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun, svo sem hjúskaparvottorð eða staðfestingu á sambúð. Sökum þess óskaði kærunefnd eftir því við kæranda með tölvubréfi, dags. 2. ágúst 2023, að hann legði fram hjúskaparvottorð eða staðfestingu á því að hann og K væru skráð í sambúð sem varað hefði í a.m.k. eitt ár, sbr. skilyrði 1. mgr. 70. gr. laga um útlendinga. Hinn 14. ágúst 2023 bárust kærunefnd tölvubréf frá K þar sem hún greindi m.a. frá því að þau væru ekki í hjúskap og ekki skráð í sambúð þar sem kærandi væri ekki með kennitölu. Með vísan til framangreinds verður ekki lagt til grundvallar að kærandi sé maki eða sambúðarmaki íslensk ríkisborgara, sbr. a-lið 1. mgr. 51. gr. laga um útlendinga. Þá falla aðstæður kæranda heldur ekki undir ákvæði b- og c-liðar ákvæðisins. Þegar kærandi lagði fram dvalarleyfisumsókn sína var dvöl hans hvorki á grundvelli gildrar vegabréfsáritunar né á grundvelli dvalar án áritunar.
Í 3. mgr. 51. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að heimilt sé að víkja frá 1. mgr. 51. gr. í öðrum tilvikum en þar eru upp talin ef ríkar sanngirnisástæður mæla með því. Ákvæðið er matskennt, en hugtakið „ríkar sanngirnisástæður“ er ekki útfært nánar í lögunum eða í reglugerð um útlendinga, líkt og ráðherra hefur heimild til. Eru einu leiðbeiningarnar sem stjórnvöld hafa við beitingu ákvæðisins þau sjónarmið sem fram koma í greinargerð í frumvarpi því sem varð að lögum um útlendinga, en þar segir m.a. um 3. mgr. að ætlunin sé að ákvæðinu sé beitt þegar tryggja þarf samvistir fjölskyldna eða þegar miklir hagsmunir séu í húfi. Er að þessu leyti ósamræmi milli 2. og 3. mgr. 51. gr. laganna, þ.e. annars vegar er mælt fyrir um að útlendingur skuli uppfylla skilyrði 2. mgr. til þess að a-liður 1. mgr. ákvæðisins eigi við í málinu en hins vegar að 3. mgr. 51. gr. sé ætlað að „tryggja samvistir fjölskyldna“, en óumdeilt er að makar og sambúðarmakar teljast til „fjölskyldu“ í þeim skilningi og því alla jafna slíkir hagsmunir undir í slíkum málum.
Með vísan til þess ósamræmis sem er á ákvæðum 2. og 3. mgr. 51. gr. laga um útlendinga og þeim vafa sem uppi er um túlkun á 3. mgr., sbr. umfjöllun um heimild ráðherra til þess að setja reglugerð um beitingu ákvæðisins, telur kærunefnd að túlka verði undanþáguákvæði 3. mgr. rúmt að því er varðar hugtakið ríkar sanngirnisástæður.
Í úrskurðarframkvæmd kærunefndar hefur verið miðað við að samband hafi varað um nokkurt skeið áður en til hjúskapar er stofnað við mat á því hvort ríkar sanngirnisástæður séu til staðar. Af hálfu kæranda og K er fram komið að þau hafi byrjað að tala saman á samfélagsmiðlum árið 2021. Af umsókn kæranda má ráða að þau hafi hist fyrst í apríl árið 2022 og hafið samband í kjölfarið. Kærandi hafi síðan komi með K hingað til lands í október 2022 og hafi sambúð með henni. Kærandi hefur ekki lagt fram gögn sem sýna fram á að hann og K séu í hjúskap eða í skráðri sambúð. Kæranda var birt tilkynning 5. febrúar 2023 um hugsanlega brottvísun og endurkomubann þar sem hann hafði dvalið lengur en 90 daga á Schengen svæðinu, sbr. 1. mgr. 49. gr. laga um útlendinga. Í kjölfarið lagði kærandi fram umsókn um dvalarleyfi fyrir maka hér á landi 1. mars 2023. Kærunefnd horfir til þess að samband kæranda og K hefur varað um skamma hríð og er ljóst að þeim hafi báðum mátt vera ljóst frá fyrstu kynnum að kærandi hefði ekki heimild til dvalar hér á landi nema að því marki sem áritunarfrelsi heimilaði honum. Þá var kærandi meðvitaður um það þegar hann lagði fram umsókn um dvalarleyfi fyrir maka að til stæði að brottvísa honum frá landinu. Jafnframt er kærandi ríkisborgari Brasilíu og þarf ekki vegabréfsáritun til komu hingað til lands og verður því ekki talið að ósanngjarnt sé að hann yfirgefi landið og dvelji í heimaríki á meðan umsókn hans um dvalarleyfi hér á landi er til meðferðar. Með hliðsjón af framangreindu telur kærunefnd að ríkar sanngirnisástæður í skilningi 3. mgr. 51. gr. laga um útlendinga séu ekki fyrir hendi í máli kæranda.
Kærunefnd bendir kæranda á að hann getur lagt fram aðra dvalarleyfisumsókn á sama grundvelli eftir að hann yfirgefur Ísland. Með þessum leiðbeiningum hefur kærunefnd þó ekki tekið afstöðu til þess hvort kærandi uppfylli önnur skilyrði laga um útlendinga til útgáfu dvalarleyfis.
Samkvæmt framansögðu er ljóst að kærandi uppfyllir ekki skilyrði 1. og 2. mgr. 51. gr. laga um útlendinga um að sækja um dvalarleyfi áður en komið er til landsins og þá eiga undantekningar ákvæðisins ekki við. Ber því að hafna umsókn kæranda á þeim grundvelli, sbr. 4. mgr. 51. gr. laganna. Að öllu framangreindu virtu verður staðfest ákvörðun Útlendingastofnunar um synjun á umsókn kæranda um dvalarleyfi.
Brottvísun og endurkomubann
Í ákvörðun Útlendingastofnunar var kæranda brottvísað og honum ákvarðað endurkomubann til landsins í tvö ár.
Í 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga segir að svo framarlega sem 102. gr. eigi ekki við skuli vísa útlendingi úr landi sem dvelst ólöglega í landinu eða þegar tekin hefur verið ákvörðun sem bindur enda á heimild útlendings til dvalar í landinu. Kæranda var birt tilkynning um hugsanlega brottvísun og endurkomubann til landsins 5. febrúar 2023 á grundvelli þess að hann hefði dvalið lengur en 90 daga frá komu til Schengen svæðisins, sbr. 1. mgr. 49. gr. laga um útlendinga. Kærandi merkti við reit í tilkynningunni þess efnis að hann myndi ekki leggja fram greinargerð heldur myndi hann nýta rétt sinn til að snúa heim af sjálfsdáðum og leggja fram staðfestingu þess efnis, sem hann gerði þó ekki og af gögnum málsins verður ráðið að hann dvelji enn hér á landi. Í kjölfar þess lagði kærandi fram umsókn um dvalarleyfi fyrir maka 1. mars 2023. Ekki var því tekin afstaða til brottvísunar og endurkomubanns kæranda í sérstakri ákvörðun heldur var umsókn kæranda um dvalarleyfi tekin til meðferðar og kæranda ákvarðað brottvísun og endurkomubann til tveggja ára í hinni kærðu ákvörðun.
Eins og að framan greinir hefur umsókn kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 70 gr. laga um útlendinga verið synjað. Hefur kærandi því ekki frekari heimild til dvalar hér á landi. Ber því samkvæmt 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga að vísa honum úr landi nema 102. gr. laganna standi því í vegi.
Í 102. gr. laga um útlendinga er kveðið á um vernd gegn frávísun og brottvísun og takmarkanir á ákvörðun um brottvísun. Samkvæmt 3. mgr. 102. gr. skal ekki ákveða brottvísun ef hún, með hliðsjón af málsatvikum, alvarleika brots og tengslum útlendings við landið, felur í sér ósanngjarna ráðstöfun gagnvart útlendingi eða nánustu aðstandendum hans. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn eða nánasta aðstandanda barns er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun. Kærandi hefur ekki lagt fram gögn sem sýna fram á að hann sé í hjúskap eða sambúð með K. Samkvæmt gögnum málsins hefur K glímt við veikindi og hefur hún greint frá því að kærandi hafi veitt henni mikla aðstoð og stuðning. Þá séu börn K náin kæranda og hafi hann veitt þeim stuðning. Við mat á því hvort brottvísun kæranda feli í sér ósanngjarna ráðstöfun gagnvart honum eða nánustu aðstandendum hans í skilningi 3. mgr. 102. gr. laga um útlendinga horfir kærunefnd til þess að kæranda var birt tilkynning 5. febrúar 2023 um hugsanlega brottvísun og endurkomubann þar sem hann hafði dvalið lengur en 90 daga á Schengen svæðinu, sbr. 1. mgr. 49. gr. laga um útlendinga. Í stað þess að yfirgefa landið sjálfviljugur, líkt og hann hafði samþykkt að gera 5. febrúar 2023 og leggja fram umsókn um dvalarleyfi eftir að hann yfirgaf landið, lagði kærandi fram umsókn um dvalarleyfi hér á landi 1. mars 2023. Var kærandi þannig meðvitaður um að hann væri í ólögmætri dvöl og að til stæði að brottvísa honum frá landinu þegar hann lagði fram umsókn um dvalarleyfi fyrir maka. Þau tengsl sem kærandi hefur myndað við landið síðan í janúar 2023 hafa því verið á meðan hann var í ólögmætri dvöl hér á landi.
Samband kæranda og K hefur varað tiltölulega stutt og mátti þeim báðum vera ljóst frá fyrstu kynnum að kærandi hefði ekki heimild til dvalar hér á landi nema að því marki sem áritunarfrelsi heimilaði honum. Þrátt fyrir að kærandi hafi veitt K stuðning og aðstoð í veikindum hennar horfir kærunefnd til þess að K hefur glímt við veikindi lengi og hingað til spjarað sig með aðstoð viðeigandi læknisþjónustu. Af umsókn kæranda verður ráðið að K sé náin fjölskyldu sinni og að hún geti notið aðstoðar þeirra. Þá hófst samband kæranda og K á samfélagsmiðlum og hefur ekkert komið fram sem bendir til annars en að hann geti áfram veitt henni og börnum hennar stuðning þannig. Þá benda gögn málsins til þess að tengsl kæranda við heimaríki séu sterk en samkvæmt umsókn hans hefur hann alla tíð búið þar og á hann m.a. móður og börn í Brasilíu. Með vísan til framangreinds telur kærunefnd að gögn málsins bendi ekki til þess að kærandi hafi myndað fjölskyldutengsl hér á landi sem leiði til þess að skilyrði 3. mgr. 102. gr. séu uppfyllt. Er það niðurstaða kærunefndar að ákvörðun um brottvísun og endurkomubann kæranda sé í samræmi við lög og er tilgangur hennar að framfylgja lögmætum markmiðum laga um útlendinga. Með vísan til þess verður því ekki séð að brottvísun kæranda og endurkomubann verði talin ósanngjörn ráðstöfun í garð hans eða nánustu aðstandenda hans, sbr. 3. mgr. 102. gr. laga um útlendinga. Þá horfir kærunefnd jafnframt til þess að kærandi getur komist hjá endurkomubanni og afleiðingum þess yfirgefi hann Ísland innan þess frest sem honum er gefinn.
Í ákvörðun Útlendingastofnunar var kæranda veittur 15 daga frestur til að yfirgefa landið og honum gert að leggja fram gögn í kjölfar þess til staðfestingar um að hann hefði yfirgefið landið. Líkt og að framan greinir gerði kærandi athugasemd við það að honum hafi ekki verið skipaður talsmaður strax við kæru til kærunefndar hinn 16. maí 2023 og hafi hann orðið af rétti sínum til þess að óska eftir frestun réttaráhrifa af þeim sökum. Ljóst er að bætt var úr þessum annmarka og kæranda skipaður talsmaður hinn 17. ágúst 2023 auk þess sem kærunefnd taldi rétt að leiða af kröfugerð kæranda beiðni hans um að kærunefnd frestaði réttaráhrifum ákvörðunar Útlendingastofnunar. Eins og áður greinir féllst kærunefnd á þá beiðni 4. september 2023.
Samkvæmt framansögðu verður staðfest ákvörðun Útlendingastofnunar um brottvísun kæranda með vísan til 2. mgr. 98. gr. laga um útlendinga, enda dvelur hann ólöglega í landinu. Þá verður ákvörðun Útlendingastofnunar um tveggja ára endurkomubann, sbr. 2. mgr. 101. gr. laganna, jafnframt staðfest. Að mati kærunefndar og með vísan til 2. mgr. 104. gr. laga um útlendinga teljast 15 dagar hæfilegur frestur í tilviki kæranda til að yfirgefa landið. Endurkomubann kæranda fellur niður yfirgefi kærandi landið sjálfviljugur innan framangreinds frests.
Samantekt
Með vísan til alls þess sem að framan er rakið og forsendna hinnar kærðu ákvörðunar er ákvörðun Útlendingastofnunar staðfest.
Athygli kæranda er vakin á því að samkvæmt 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum eftir birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir því að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin.
Úrskurðarorð:
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest. Endurkomubann kæranda verður fellt úr gildi fari hann sjálfviljugur frá Íslandi innan 15 daga.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed. If the appellant leaves Iceland voluntarily within 15 days, the re-entry ban will be revoked.
Þorsteinn Gunnarsson
Gunnar Páll Baldvinsson Sandra Hlíf Ocares