Úrskurður nr. 56/2016
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 16. febrúar 2016 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 56/2016
í stjórnsýslumáli nr. KNU15080007
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Þann 13. ágúst 2015 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 4. ágúst 2015, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um hæli á Íslandi og endursenda hann til Ítalíu.
Kærandi krefst þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hans um hæli til efnislegrar meðferðar.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga nr. 96/2002 og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Kærandi lagði fram umsókn um hæli á Íslandi þann 2. mars 2015. Við leit að fingraförum kæranda í svokölluðum Eurodac gagnagrunni þann sama dag kom í ljós að fingraför hans höfðu verið skráð í gagnagrunninn af yfirvöldum á Ítalíu. Þann 10. mars 2015 var beiðni um viðtöku kæranda beint til yfirvalda á Ítalíu, sbr. 1. mgr. 12. gr. reglugerðar evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin). Þann 7. apríl 2015 barst svar frá ítölskum yfirvöldum þess efnis að þau samþykktu viðtöku kæranda á grundvelli 1. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Útlendingastofnun ákvað þann 4. ágúst 2015 að taka ekki umsókn kæranda um hæli hér á landi til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Ítalíu. Kærandi kærði ákvörðunina þann 13. ágúst sl. auk þess að óska eftir frestun réttaráhrifa á hinni kærðu ákvörðun á meðan mál hans væri til meðferðar. Fallist var á frestun réttaráhrifa á meðan málið væri til kærumeðferðar með bréfi kærunefndar, dags. 20. ágúst 2015. Greinargerð kæranda barst kærunefndinni 11. september 2015.
Þann 1. febrúar sl. kom kærandi fyrir kærunefndina og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b laga um útlendinga. Viðstaddir voru talsmaður kæranda og túlkur. Í viðtalinu óskaði talsmaður kæranda eftir að koma viðbótarathugasemdum á framfæri til nánari skýringar á máli kæranda. Talsmaður fékk frest til skila á viðbótargögnum til 8. febrúar 2015 og bárust gögnin til kærunefndar 4. febrúar sl.
Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar, dags. 4. ágúst 2015, var sú að hælisumsókn kæranda yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Ítalíu. Lagt var til grundvallar að Ítalía virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Ítalíu ekki í sér brot gegn 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu.
Í greinargerð fyrir Útlendingastofnun var því haldið fram að kærandi væri [...] á Ítalíu. Útlendingastofnun taldi ekki ástæðu til að draga framburð kæranda í efa er varðar aðstæður hans á Ítalíu. Stofnunin taldi þó að til þess yrði að líta að kærandi væri 29 ára heilsuhraustur karlmaður. Hann hafi ekki borið því fyrir sig að hafa sætt meðferð af hálfu ítalskra yfirvalda sem talist getur brotleg gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá áréttaði stofnunin að í endurviðtökusamþykki Ítalíu væri þess krafist að ítölsk yfirvöld væru upplýst með a.m.k. 10 daga fyrirvara um líkamlegt og andlegt heilsufar kæranda. Útlendingastofnun taldi einnig að kærandi gæti leitað til lögreglu eða annarra yfirvalda á Ítalíu, teldi hann sig vera [...].
IV. Málsástæður og rök kæranda
Í greinargerð kæranda er fjallað um slæman aðbúnað og aðstæður fyrir flóttamenn og aðra með alþjóðlega vernd á Ítalíu í tengslum við húsnæði, atvinnu og félagslega þjónustu. Í því sambandi er m.a. vísað til eftirfarandi skýrslna: UNHCR Recommendations on Important Aspects of Refugee Protection in Italy (UNHCR, júlí 2013), Reception conditions in Italy. Report of the current situation of asylum seekers and beneficiaries of protection, in particular Dublin returnees (Swiss Refugee Council, október 2013) og Asylum Information Database. Country Report – Italy (European Council on Refugees and Exiles, janúar 2015). Þar komi fram að einstaklingar með vernd á Ítalíu hafi ekki aðgang að CARA móttökumiðstöðvunum og eigi aðeins kost á að dvelja í SPRAR móttökumiðstöðvunum, hafi þeir ekki áður nýtt sér slíka þjónustu. Rými SPRAR kerfisins séu afar takmörkuð og margir neyðist þannig til að búa á götunni og í yfirgefnum húsum. Þrátt fyrir að ítölsk löggjöf geri ráð fyrir rétti til atvinnu, sé staðan í raun sú að flóttamenn eigi oft í miklum erfiðleikum með að fá vinnu. Staða efnahagsmála á Ítalíu í dag sé slæm og atvinnuleysi hátt í landinu. Í besta falli geti þeir fengið vinnu á svarta markaðnum þar sem þeir verði oft fyrir misneytingu. Félagslega kerfið á Ítalíu sé mjög veikburða; engar reglulegar mánaðarlegar félagslegar bætur séu greiddar út til fólks og kerfið byggist aðallega á aðstoð frá fjölskyldunni. Flóttamenn séu því oft í þeirri stöðu að þurfa að sjá um sig algjörlega sjálfir án nokkurrar aðstoðar. Ítölsk stjórnvöld geti því ekki í framkvæmd tryggt kæranda þau réttindi sem séu honum nauðsynleg til að geta lifað mannsæmandi lífi.
Jafnframt er af hálfu kæranda vísað í tvo nýlega úrskurði belgískra stjórnvalda frá 27. og 29. apríl 2015 þar sem hætt hafi verið við endursendingu á tveimur hælisleitendum til Ítalíu vegna aðstæðna hælisleitenda þar í landi. Fram kemur í greinargerð að þrátt fyrir að kærandi sé ekki hælisleitandi á Ítalíu, þá hafi ofangreindir úrskurðir belgískra stjórnvalda áhrif þar sem aðstæður viðurkenndra flóttamanna á Ítalíu séu síst skárri en aðstæður hælisleitenda þar í landi.
Af hálfu kæranda er því haldið fram að flest bendi til þess að kærandi sé [...] og flokkist þar með sem sérstaklega viðkvæmur hælisleitandi. Hann hafi verið [...]. Kærandi hafi ekki leitað til lögreglu þar sem hann hafi óttast að lögreglan væri í samstarfi við fyrrgreinda vinnuveitendur.
Máli sínu til stuðnings, vísar kærandi til 227. gr. a almennra hegningarlaga nr. 19/1940, 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 29. gr. tilskipunar nr. 2011/95/EB, 4. gr. samnings Evrópuráðsins um aðgerðir gegn [...]frá 2005 og 3. gr. bókunar við samning Sameinuðu þjóðanna gegn fjölþjóðlegri, skipulagðri brotastarfsemi frá 2000 um að koma í [...].
Kærunefndinni bárust viðbótarathugasemdir með greinargerð kæranda þann 4. febrúar sl. Þar er m.a. vísað til eftirfarandi skýrslna: Asylum Information Database, Country Report – Italy (European Council on Refugees and Exiles, desember 2015) og Endursendingar hælisleitenda til Ítalíu, greinargerð innanríkisráðuneytisins í desember 2015 (Innanríkisráðuneytið, desember 2015). Fram kemur í viðbótarathugasemdum að í greinargerð innanríkisráðuneytisins sé lagt til að meginreglan verði sú að hælisleitendur skuli endursendir til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar en að áfram skuli skoða hvert tilvik fyrir sig og meta aðstæður viðkomandi einstaklings áður en ákvörðun sé tekin. Einnig komi fram í greinargerð innanríkisráðuneytisins að hælisleitendur í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu og að ungir karlmenn geti ekki síður en aðrir talist í slíkri stöðu á grundvelli stöðu þeirra eða aðstæðna í móttökuríki. Þá greinir í viðbótarathugasemdum að dvalarleyfi kæranda af mannúðarástæðum sé fallið úr gildi. Kærandi geti sótt um endurnýjun leyfisins hjá ítölskum stjórnvöldum, en við endursendingu til Ítalíu muni hann hvorki njóta aðstoðar við að finna húsnæði né eigi hann rétt á húsnæði á vegum yfirvalda sökum þess að hann hafi þegar nýtt þá þjónustu sem í boði hafi verið þegar hann hafi verið hælisleitandi. Kærandi eigi ekki fjármuni til þess að standa undir kostnaði við uppihald á meðan hann bíði niðurstöðu ítalskra yfirvalda á afgreiðslu um endurnýjun leyfisins og því sé líklegt að hann þurfi að hafast við á götunni eða í neyðarskýlum fyrir heimilislausa. Þá greinir í viðbótarathugasemdum að til þess að kærandi geti fengið útgefið atvinnuleyfi á grundvelli dvalarleyfis af mannúðaráðstæðum þurfi hann að eiga vegabréf, sem hann eigi ekki til.
Enn fremur greinir í viðbótarathugasemdum að sambýliskona kæranda hafi lagt fram í viðtali hjá kærunefnd vottorð vegna væntanlegrar barnsfæðingar þar sem fram komi að hún sé gengin um fjóra mánuði á leið og eigi von á barni um miðjan júlí nk. [...]. Jafnframt er vakin athygli á nýlegu áliti mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna sem hafi fjallað um mál sómalskrar konu og þriggja barna hennar og ákvörðun danskra stjórnvalda um endursendingu þeirra til Ítalíu, en þau hafi fengið viðbótarvernd á Ítalíu árið 2008. Nefndin hafi komist að þeirri niðurstöðu að með endursendingu konunnar og barna hennar til Ítalíu myndu dönsk stjórnvöld gerast brotleg við 7. gr. samnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Loks er undirstrikað það sem fram kemur í greinargerð kæranda, að kærandi sé [...] á Ítalíu og teljist þ.a.l. til hælisleitenda í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Í greinargerð innanríkisráðuneytisins komi fram að í hóp sérstaklega viðkvæmra hælisleitenda falli m.a. [...], barnshafandi konur og barnafjölskyldur.
Af hálfu kæranda er því haldið fram að endursending kæranda og sambýliskonu hans feli í sér brot gegn meginreglu þjóðaréttar um non-refoulement, sbr. 45. gr. laga um útlendinga nr. 96/2002, 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 7. gr. samnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
1. Afmörkun úrlausnarefnis
Fyrir liggur í máli þessu að ítölsk stjórnvöld hafa samþykkt viðtöku á kæranda á grundvelli 1. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar.
Úrlausnarefni kærumáls þessa er að skera úr um hvort Útlendingastofnun hafi tekið rétta ákvörðun þegar ákveðið var að taka ekki umsókn kæranda um hæli til efnismeðferðar og vísa honum til Ítalíu. Úrlausnarefni málsins er afmarkað við það hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn kæranda um alþjóðlega vernd.
2. Lagarammi
Í máli þessu gilda aðallega ákvæði laga um útlendinga nr. 96/2002, með síðari breytingum, ákvæði reglugerðar nr. 53/2003 um útlendinga, með áorðnum breytingum og ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Auk þess ber að taka mið af ákvæðum Dyflinnarreglugerðarinnar en Ísland skuldbatt sig til að fylgja henni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um hæli sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla hennar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á hælisumsókn. Jafnframt ber að líta til annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.
Í d-lið 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga kemur fram að stjórnvöld geti, með fyrirvara um ákvæði 45. gr. laganna, synjað að taka til efnismeðferðar hælisumsókn ef krefja megi annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda (Dyflinnarmál). Þó kemur fram í 2. mgr. 46. gr. a sömu laga að ekki skuli endursenda flóttamann til annars ríkis hafi hann slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða sérstakar ástæður mæli annars með því. Samkvæmt 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga má einnig ekki senda útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir sem gætu leitt til þess að hann skuli teljast flóttamaður eða ef ekki er tryggt að hann verði ekki sendur til slíks svæðis. Samsvarandi verndar skal útlendingur njóta sem vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Við mat á því hvort beita skuli þessum ákvæðum í Dyflinnarmálum þarf einkum að kanna hvort aðstæður hælisleitenda í því ríki, sem endursenda á hælisleitanda til samkvæmt Dyflinnarreglugerðinni, kunni að brjóta gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Sé svo er óheimilt að senda hælisleitandann þangað og skal þá taka hælisumsókn viðkomandi til efnismeðferðar hér, sbr. einnig undanþágureglu 1. mgr. 17. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Eftir atvikum þarf enn fremur að skoða hvort slíkur ágalli sé á málsmeðferð þess ríkis, sem endursenda á til, að það brjóti í bága við 13. gr. mannréttindasáttmálans.
3. Aðstæður hælisleitenda og málsmeðferð á Ítalíu
Samkvæmt framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu í málum er varða Grikkland og Ítalíu getur sú staða komið upp að óheimilt sé að endursenda hælisleitendur til einstakra ríkja vegna ástands í viðkomandi móttökuríki. Aðildarríki mannréttindasáttmálans verða að vera meðvituð um alvarlega galla við meðferð hælisumsókna eða í móttöku hælisleitenda í því aðildarríki sem endursenda skal til á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Verður því að skoða aðstæður hælisleitenda og málsmeðferð á Ítalíu.
Kærunefnd útlendingamála hefur farið yfir skýrslur og gögn um aðstæður og málsmeðferð á Ítalíu, sbr. m.a. Asylum Information Database, Country Report – Italy (European Council on Refugees and Exiles, desember 2015); Endursendingar hælisleitenda til Ítalíu, greinargerð innanríkisráðuneytisins í desember 2015 (Innanríkisráðuneytið, desember 2015); UNHCR Recommendations on Important Aspects of Refugee Protection in Italy (UNHCR, júlí 2013); Submission by the United Nations High Commissioner for Refugees. For the Office of the High Commissioner for Human Rights‘ Compilation Report – Universal Periodic Review: Italy (UNHCR, mars 2014); Reception conditions in Italy. Report of the current situation of asylum seekers and beneficiaries of protection, in particular Dublin returnees (Swiss Refugee Council, október 2013); Italy 2014 Human Rights Report (United States Department of State, júní 2015) og Italy 2015 [...] Report (United States Department of State, júlí 2015).
Í september á síðasta ári samþykktu ítölsk stjórnvöld tilskipun (LD 142/2015) sem innleiðir ýmsar betrumbætur á ítalska hæliskerfinu. Opnaðar hafa verið stöðvar með gistirýmum (e. hotspots) þar sem þeir einstaklingar sem koma inn á landamæri Ítalíu eru skráðir og fingraför þeirra eru tekin. Um er að ræða samstarf ítalskra stjórnvalda við m.a. Frontex og Europol og markmiðið með stöðvunum er m.a. að auka skilvirkni í hælismálum. Þeir einstaklingar sem skilgreindir eru sem hælisleitendur eru fluttir frá stöðvunum á svokallaðar svæðisbundnar miðstöðvar (e. Regional Hubs) sem skulu leysa af hólmi móttökumiðstöðvar á fyrsta stigi. Þar sækja þeir svo um hæli í landinu. Hið svokallaða SPRAR kerfi móttökumiðstöðva fer nú stækkandi og er fjölgun gistirýma í kerfinu m.a. svar við skorti á gistirýmum í hæliskerfi landsins. Þá hefur ráð Evrópusambandsins tekið tvær ákvarðanir (nr. 1523/2015 og 1601/2015) sem kveða á um bráðabirgðaráðstafanir sem heimila ítölskum stjórnvöldum flutning skráðra hælisleitenda á Ítalíu til annarra Evrópulanda. Hælisleitendur frá Sýrlandi, Erítreu og Írak eiga þess nú mögulega kost að vera fluttir frá Ítalíu á grundvelli framangreindra ákvarðana.
Kærunefndin hefur tekið mið af dómi Hæstaréttar frá 1. október 2015 í máli nr. 114/2015 þar sem fjallað var um málsmeðferð og skilyrði til móttöku hælisleitanda á Ítalíu og komist að þeirri niðurstöðu að ekki væri fyrir hendi kerfislægur galli sem leiddi til þess að hælisleitandi standi frammi fyrir raunverulegri hættu á að sæta þar ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð, sbr. 45. gr. útlendingalaga.
Kærunefndin vill einnig benda á að Mannréttindadómstóll Evrópu hefur ítrekað í dómum sínum og ákvörðunum, sbr. t.d. í nýlegum dómi í máli A.S. gegn Sviss (nr. 39350/13) frá 30. júní 2015 og í ákvörðun í máli Samsam Mohammed Hussein o.fl. gegn Hollandi og Ítalíu (nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013, að ekki sé hægt að túlka 3. gr. mannréttindasáttmálans á þá vegu að krafa sé á aðildarríkjunum að veita öllum einstaklingum innan lögsögu þeirra húsaskjól.
Innanríkisráðuneytið gaf út greinargerð um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu í desember síðastliðnum. Þar kemur fram að ráðuneytið meti svo að ágallar á aðbúnaði og móttökuskilyrðum hælisleitenda á Ítalíu séu ekki slíkir að þeir gefi ástæðu til að ætla að endursendingar þangað muni almennt brjóta gegn alþjóðlegum skuldbindingum íslenskra stjórnvalda. Lagt er til að meta skuli aðstæður í hverju tilviki fyrir sig og enn fremur að þeir sem teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu skuli ekki sendir til Ítalíu.
Í ljósi dómaframkvæmdar Mannréttindadómstóls Evrópu og Hæstaréttar sem og framangreindrar greinargerðar um endursendingar hælisleitenda til Ítalíu telur kærunefndin að skoða þurfi sérstaklega hvort kærandi teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Því er haldið fram í greinargerð að flest bendi til þess að kærandi sé [...] á Ítalíu og flokkist þar með sem sérstaklega viðkvæmur hælisleitandi. [...]
Kærunefndin telur aðstæður þær og samskipti við vinnuveitendur á Ítalíu sem kærandi lýsti í viðtali við kærunefnd þann 1. febrúar sl., ekki falla undir framangreinda skilgreiningu [...]. Jafnframt er ljóst að kærandi er 29 ára karlmaður við góða heilsu, sbr. viðtal hjá Útlendingastofnun þann 24. apríl sl. Við meðferð máls kæranda hefur enn fremur komið í ljós að sambýliskona hans er barnshafandi. Sambýliskona kæranda er með viðurkennda réttarstöðu flóttamanns á Ítalíu og á því rétt á félagslegri þjónustu og heilbrigðisaðstoð til jafns við ítalska ríkisborgara. Í ljósi þess telur kærunefndin að væntanleg fæðing barns kæranda og sambýliskonu hans leiði ekki til þess að kærandi teljist í sérstaklega viðkvæmri stöðu. Þegar aðstæður kæranda eru metnar í heild er það því mat kærunefndarinnar að gögn málsins gefi ekki ástæðu til að líta svo á að aðstæður kæranda séu slíkar að hann teljist vera í svo sérstaklega viðkvæmri stöðu að það standi í vegi endursendingar kæranda til Ítalíu.
Loks ber að nefna að þegar kærandi sótti um hæli á Íslandi 2. mars sl. var hann með gilt dvalarleyfi af mannúðarástæðum útgefið af ítölskum stjórnvöldum sem samþykktu í kjölfarið endurviðtöku á kæranda á grundvelli 1. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Með vísan til 1. mgr. og 4. mgr. 12. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar bera ítölsk stjórnvöld, þrátt fyrir að dvalarleyfið sé nú útrunnið, ábyrgð á umsókn kæranda.
Með vísan til framangreinds hefur athugun kærunefndar á aðstæðum hælisleitenda á Ítalíu ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að líta svo á að aðstæður eða móttökuskilyrði hælisleitenda þar í landi séu þess eðlis að hætta sé á að endursending kæranda til Ítalíu brjóti í bága við 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, verði hann sendur þangað. Þá benda öll gögn til þess að kæranda séu tryggð úrræði til að leita réttar síns á Ítalíu, bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Enn fremur er haft til hliðsjónar að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hefur ekki lagst gegn endursendingu hælisleitenda til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.
4. Sérstök tengsl við landið eða aðrar sérstakar ástæður skv. 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga nr. 96/2002
Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 20. apríl 2015 ekki hafa sérstök tengsl við Ísland. Auk þess er ekkert í gögnum málsins sem bendir til þess að kærandi hafi slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga. Þá benda gögn ekki til þess að aðstæður hans séu að öðru leyti svo sérstakar að ákvæði 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga eigi við. Verður því ekki talið að ástæða sé til að taka mál kæranda til efnismeðferðar á grundvelli sérstakra tengsla við Ísland eða annarra sérstakra ástæðna, sbr. framangreint ákvæði.
5. Samantekt
Í máli þessu hafa ítölsk stjórnvöld fallist á að taka við kæranda og umsókn hans um hæli á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls framangreinds er fallist á að Útlendingastofnun hafi verið rétt að synja um efnismeðferð á umsókn kæranda um hæli hér á landi og ákveða að senda kæranda til Ítalíu með vísan til d-liðar 1. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga.
Með vísan til alls þess sem að framan er rakið er það því niðurstaða kærunefndar útlendingamála að staðfesta beri ákvörðun Útlendingastofnunar.
Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að ákvörðun var tekin.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður
Vigdís Sigfúsdóttir Pétur Dam Leifsson