Úrskurður nr. 117/2015

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 26. ágúst 2015 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 117/2015

Í stjórnsýslumáli nr. KNU15010002

Kæra [...]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I.          Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

 Hinn 27. desember 2014 barst innanríkisráðuneytinu kæra [...] (hér eftir nefnd kærandi) á þeirri ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 12. desember 2014, að synja henni um leyfi til dvalar hér á landi á meðan umsókn hennar um dvalarleyfi er til meðferðar hjá stofnuninni.

 Kærandi gerir þá kröfu að ákvörðun Útlendingastofnunar verði hrundið og henni veitt leyfi til að dveljast hér á landi á meðan umsókn hennar er til vinnslu.

 Hinn 1. janúar 2015 tók kærunefnd útlendingamála til starfa, sbr. 3. gr. laga um útlendinga, með síðari breytingum. Allar kærur á ákvörðunum Útlendingastofnunar, sem enn biðu afgreiðslu hjá innanríkisráðuneytinu hinn 1. janúar sl. og heyra til þeirra ákvarðana sem heimilt er að kæra til kærunefndar útlendingamála, verða afgreiddar hjá kærunefndinni, sem fer nú með úrskurðarvald í samræmi við 3. gr. a og 3. gr. b laga um útlendinga nr. 96/2002, sbr. 1. gr. laga nr. 64/2014.

 Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 30. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II.            Málsatvik og málsmeðferð

 Kærandi sótti fyrst um dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli hjúskapar þann  3. september 2009, var þeirri umsókn synjað með ákvörðun Útlendingastofnunar þann 22. febrúar 2013 og staðfest með úrskurði innanríkisráðuneytisins þann 11. september 2014. Kæranda barst tilkynning um brottvísun af landinu þann 3. nóvember 2014. Þann 11. nóvember 2014 óskaði kærandi eftir því að fá að dveljast á landinu á meðan ný umsókn hennar um dvalarleyfi á grundvelli skorts á vinnuafli væri til umfjöllunar, var kæranda synjað um þá beiðni með ákvörðun Útlendingastofnunar dags. 12. desember 2014. Er það hin síðastnefnda ákvörðun Útlendingastofnunar sem kærð hefur verið og er til umfjöllunar í stjórnsýslumáli þessu.

III.       Ákvörðun Útlendingastofnunar

 Ákvörðun Útlendingastofnunar í máli kæranda byggir á því að kæranda hafi áður verið synjað um dvalarleyfi hér á landi. Sé því litið á umsókn hennar líkt og um fyrstu umsókn um dvalarleyfi væri að ræða. Stofnunin byggir á því að skv. 1. mgr. 10. gr. útlendingalaga nr. 96/2002 skuli útlendingur sem sækir um dvalarleyfi í fyrsta skipti sækja um leyfið áður en hann kemur til landsins. Honum skuli jafnframt vera óheimil koma til landsins fyrr en umsóknin hefur verið samþykkt. Þá byggir stofnunin á því að skv. 38. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 53/2003 megi víkja frá skilyrðum 1. mgr. 10. gr. útlendingalaga ef umsækjandi er maki, samvistarmaki eða sambúðarmaki íslensks eða norræns ríkisborgara eða útlendings sem dvelst eða fær að dveljast löglega í landinu samkvæmt búsetuleyfi eða dvalarleyfi sem ekki er háð takmörkunum. Hið sama eigi við ef um er að ræða barn íslensks eða norræns ríkisborgara eða útlendings sem dvelst eða fær að dveljast löglega í landinu samkvæmt búsetuleyfi eða dvalarleyfi sem ekki er háð takmörkunum og barnið er yngra en 18 ára. Kærandi falli ekki undir þær undantekningar sem settar hafa verið fram í reglugerð um útlendinga. Þá var það jafnframt mat stofnunarinnar að ekki væru uppi ríkar sanngirnisástæður í máli kæranda sem réttlættu að undanþágu frá 1. mgr. 10. gr. útlendingalaga væri beitt. Heimild til að vera staddur á landinu á meðan umsókn um dvalarleyfi sé til meðferðar sé undantekning frá meginreglu laganna og beri að túlka þröngt. Kæranda var því synjað um heimild til dvalar hér á landi á meðan mál hennar er til vinnslu.

IV.       Málsástæður og rök kæranda

 Með tölvupósti frá lögmanni kæranda, dags. 27. desember 2014, óskaði kærandi eftir því að málið yrði tekið til endurskoðunar á grundvelli fyrirliggjandi gagna og hefur hún ekki lagt fram ný gögn fyrir kærunefnd útlendingamála. Verður málið því tekið til meðferðar á grundvelli fyrirliggjandi gagna. Kærandi lagði inn greinargerð með máli sínu hjá Útlendingastofnun þann 11. nóvember 2014, en þar er byggt á því að hún hafi dvalist á landinu í að verða sex ár, eða frá því í september 2009[...]Þá hafi faðir kæranda, búsettur í heimalandi hennar, látist nýverið. Tengsl hennar við heimaland fari því dvínandi, en hún hefur ekki búið þar um nokkurt skeið.

V.        Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

 Í 10. gr. útlendingalaga nr. 96/2002 kemur fram að útlendingur sem sækir um dvalarleyfi í fyrsta skipti skuli sækja um leyfið áður en hann kemur til landsins og honum sé óheimilt að koma til landsins fyrr en umsóknin hefur verið samþykkt. Síðan segir í ákvæðinu að frá þessu megi víkja ef ríkar sanngirnisástæður mæla með því eða samkvæmt reglum sem ráðherra setur. Í athugasemdum við frumvarp til laganna er tekið fram að slíkt geti t.d. átt við ef um er að ræða náin fjölskyldutengsl við einhvern búsettan hér á landi.

 Í 38. gr. reglugerðar um útlendinga nr. 53/2003 er nánar fjallað um umsókn útlendings um dvalarleyfi hér á landi. Er þar áréttuð sú meginregla laganna sem fram kemur í 1. mgr. 10. gr. útlendinglaga. Í reglugerðinni eru settar fram undantekningar sem heimila dvöl umsækjanda hér á landi á meðan umsókn er til vinnslu en þar segir:

 Frá þessu má víkja ef umsækjandi um dvalarleyfi er:

 a.      maki, samvistarmaki eða sambúðarmaki íslensks eða norræns ríkisborgara eða útlendings sem dvelst eða fær að dveljast löglega í landinu samkvæmt búsetuleyfi eða dvalarleyfi sem ekki er háð takmörkunum,

b.     barn íslensks eða norræns ríkisborgara eða útlendings sem dvelst eða fær að dveljast löglega í landinu samkvæmt búsetuleyfi eða dvalarleyfi sem ekki er háð takmörkunum og barnið er yngra en 18 ára.

 Ljóst er að engin áðurnefndra undantekninga á við í máli kæranda. Kemur því til skoðunar hvort ríkar sanngirnisástæður mæli með því að vikið sé frá meginreglu 1. mgr. 10. gr. laga um útlendinga og kæranda heimiluð dvöl hér á landi á meðan mál hennar er til meðferðar hjá íslenskum stjórnvöldum.

 [...]. Kærandi hefur aldrei haft gilt dvalarleyfi hér á landi. Þá á hún enga ættingja hér á landi. Tengsl hennar við landið eru þau að fyrrum eiginmaður hennar er íslenskur ríkisborgari, ásamt því að hún hefur búið og starfað hér á landi um nokkurt skeið. Þá á kærandi uppkomna dóttur og yngri systkini í Filippseyjum. Umsókn hennar um dvalarleyfi á grundvelli hjúskapar, sérsakra tengsla og mannúðarsjónarmiða hefur þegar verið synjað af Útlendingastofnun og var sú ákvörðun staðfest af innanríkisráðuneytinu. 

 Þegar horft er heildstætt á aðstæður kæranda getur kærunefndin ekki fallist á með henni að ríkar sanngirnisástæður mæli með því að henni verði heimiluð dvöl hér á landi á meðan mál hennar er til meðferðar hjá íslenskum stjórnvöldum. Ekkert í máli kæranda mælir með því að slíkri undanþágu frá meginreglu 1. mgr. 10. gr. laga um útlendinga verði beitt, en undanþáguheimildir ber að túlka þröngt. Verður því fallist á það mat Útlendingastofnunar að kæranda beri að yfirgefa landið á meðan umsókn hennar um dvalarleyfi er til meðferðar.

 Með vísan til alls framangreinds er það niðurstaða kærunefndar útlendingamála að ekki séu fyrir hendi ríkar sanngirnisástæður sem mæli með því að kæranda verði heimilað að vera á landinu á meðan að umsókn hennar um dvalarleyfi er til meðferðar. Hin kærða ákvörðun er staðfest.

Úrskurðarorð

  Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

 The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

 Vigdís Þóra Sigfúsdóttir                                                                                                 Oddný Mjöll Arnardóttir