1980 - Íslands börn

Nú koma þau með eld í æðum

á allavega litum klæðum

– og mörgum hleypur kapp í kinn,

er upp mót blámans heiðu hæðum

þau hefja litla fánann sinn.

Og aldrei hefur hópur fegri

né hugumstærri og yndislegri

sér fylkt í íslenskt ævintýr.

Og aldrei storkað elli tregri

jafn ungur tónn og frjáls og nýr.

Því þessi telpa og þessi drengur,

þau þola ekki að búa lengur

í ævagömlum eymdadal.

Og þetta fólk, sem þarna gengur,

er þjóðin – sú, sem koma skal.

Og sína góðu gullaskrínu

hún gefur lýðveldinu sínu,

sú lokkaprúða, litla þjóð.

Og hennar ys í eyra mínu

er eins og fagurt sólskinsljóð.

Á norðurhjarans sögusviði

– í sveit og bæ, á fiskimiði –

mun lífið verða af kvíða kvitt,

ef svona verur fá í friði

að fegra og elska landið sitt.

Því tindar Íslands hljóta að hækka

og hugsjónir þess allar stækka

við svona ástríkt augnaráð,

og slæpingjum og slysum fækka,

ef slíkri gleði er um það stráð.

Og þá mun blómgast byggð, sem stendur,

er bráðum þessar mjúku hendur

á plóginn leggjast allar eitt.

Og drýgð mun verða um djúp og strendur

sú dáð, sem hræðist ekki neitt.

Og hærra en allar ísarnsflugur

mun eitt sinn þessi djarfi hugur

sér lyfta á vængjum móðurmáls.

Því enginn hlutur ómáttugur

er ungri þjóð, sem lifir frjáls.

En vér, sem þykjumst menn, þá megum

ei máttinn draga úr vonum fleygum

né marka efans myrku spor

í svip þess besta, sem vér eigum

og sem er líf og framtíð vor.

Að frelsið aldrei frá oss víki,

sem fæddi af sér hið nýja ríki,

er komið undir kosti þeim

að enginn barnsins eðli svíki,

sem eitt fær skapað betri heim.

Skáld: Jóhannes úr Kötlum

Fjallkona: Saga Jónsdóttir