1955 - Í Vesturbænum

Það kvað vera fallegt í Kína.

Keisarans hallir skína

hvítar við safírsænum.

En er nokkuð yndislegra

– leit auga þitt nokkuð fegra –

en vorkvöld í vesturbænum?

Því þá kemur sólin og sest þar.

Hún sígur vestar og vestar

um öldurnar gulli ofnar.

Og andvarinn hægir á sér.

Ástfangin jörðin fer hjá sér,

uns hún snýr undan og sofnar.

Hér gnæfir hin gotneska kirkja.

Hér ganga skáldin og yrkja

ástarljóð úti við sæinn.

Og ungir elskendur mætast,

óskir hjartnanna rætast,

er húmið hnígur á bæinn.

En sóldaginn sumarlangan

fer saltlykt og tjöruangan

um ströndina víða vega.

Úr grjótinu gægist rotta.

Og gömlu bátarnir dotta

í naustunum letilega.

En áður en sól skín á sjóinn

er síðasti karlinn róinn

og lengst út á flóa farinn.

Þar dorgar hann daga langa,

með dula ásýnd og stranga

og hönd, sem er hnýtt og marin.

En dóttirin? Hún er heima,

og hvað hana kann að dreyma

er leyndardómurinn dýri.

En mjallhvíta brjóstið bærist

og bros yfir svipinn færist

við örlítið ævintýri.

En dapurt er húmið á haustin.

Þá hópast vofur í naustin,

svo brakar hvert borð og þófta.

Og margur saklaus svanni

sat þar með ungum manni

og flýði í fang hans af ótta.

En þó að þagni hver kliður

og þó að draumró og friður

leggist um allt og alla,

ber hjarta manns svip af sænum,

sem sefur framundan bænum

með öldur sem óralangt falla.

Því særinn er veraldarsærinn,

og sjálfur er vesturbærinn

heimur sem kynslóðir hlóðu,

með sálir sem syrgja og gleðjast

og sálir sem hittast og kveðjast

á strönd hinnar miklu móðu.

Skáld: Tómas Guðmundsson

Fjallkona: Guðbjörg Þorbjarnardóttir