Þú, æska míns lands, sem lifir hið himneska vorið
þegar „loftið er draumablátt“
og bíður með óþreyju eftir að höll þín rísi
og ætlar að byggja hana hátt,
þig kveð ég um stund að streng hinnar gömlu hörpu,
sem afi þinn hefur átt.
Sú harpa var stundum það einasta sem hún átti,
þín ætt, í landinu því
er hlúir þér nú, sínu barni, með blessandi hendi
við brjóst sín gjöful og hlý,
já, margt hefur gerst, – og sumt sem af alhug við óskum
að aldrei gerist á ný.
Þú lærir af bókum um þrengingar íslenskrar þjóðar
og þrekraun til sævar og lands
og kúgun og áþján, hann afi þinn kunni þá sögu
og enn betur foreldrar hans,
sem vissu það skást að vænta sér góðs eftir dauðann,
er „sál fer til sæluranns“.
Þú lærir það og, að við lyftum því Grettistaki
að losa um viðjar og bönd.
– En við gleymum svo fljótt.
Hve auðvelt er löngum að lokka
í ljónsginið óvitans hönd.
Því streymir nú blóð þinna systkina svartra og hvítra,
því loga hin hersetnu lönd.
Og harpan hans afa skal vara þig við þeirri hættu,
sem vitjar þín jafnt og þétt:
Þér er ekki bært að bindast til neinnar áttar
þeim böndum er skerði þinn rétt
í landi þíns sjálfs, – því þá ert þú heillum horfin,
í sólleysið verður þú sett.
Þitt hlutverk er stórt: að stefna til þeirrar aldar
er styrjöldum breytir í frið,
– og láttu ekki svíkja þau loforð sem þér voru gefin,
þar liggur þín framtíð við:
hinn svefndrukkni varðmaður vaknar um seinan, í angist,
með fjandmenn á hvora hlið.
– Þú veist eins og ég, að fljótt líður fagurt vorið,
þá fækkar um söng og dans,
og skyldan hún kemur og kallar þig til þess að verja
þinn knérunn og arin hans,
og gerir þú það, þá átt þú um eilífð þitt frelsi
og fegurð þíns föðurlands.
En lát þér ei íþyngt að hreimi gamallar hörpu,
sem hefur um stund verið mín,
að vályndur heimur unni þér ævinlegs friðar
er ósk mín og von til þín,
og njót þeirrar stundar er stjarnan fegurst af öllum
í heiði við Hraundranga skín.
Skáld: Guðmundur Böðvarsson
Fjallkona: Þórey Sigþórsdóttir