1970 - Vorvísur 17. júní 1911

Sjá roðann á hnjúkunum háu!

Nú hlýnar um strönd og dal,

nú birtir í býlunum lágu,

nú bráðna fannir í jöklasal.

Allar elfur vaxa,

og öldunum kvikum hossa.

Þar sindrar á sægengna laxa,

er sækja í bratta fossa.

Fjallató og gerði gróa,

grund og mói skipta lit.

Út um sjóinn sólblik gróa,

syngur lóa´ í bjarkarþyt

Hér sumrar svo seint á stundum!

Þótt sólin hækki sinn gang,

þá spretta´ekki laufin í lundum

né lifna blómin um foldarvang,

því næturfrost og nepjur

oft nýgræðinginn fella –

sem hugans kul og krepjur

oft kjark og vonir hrella.

Allt í einu geislar geysast,

guð vors lands þá skerst í leik,

þeyrinn hlýnar, þokur leysast,

þróast blóm og laufgast eik.

Nú skrýðist í skrúðklæði landið

og skartar sem best það má.

Allt loftið er ljóðum blandið

og ljósálfar dansa grundunum á.

Gleymt er gömlum meinum

og gleymt er vetrar stríði.

Menn muna eftir einum

sem aldrei fyrnist lýði.

Þó að áföll ýmiss konar

ella sundri og veiki þrótt –

minning hans: Jóns Sigurðssonar

safnar allri frónskri drótt.

Sjá! óskmögur Íslands var borinn

á Íslands vorgróðurstund,

hans von er í blænum á vorin,

hans vilji´og starf er í gróandi lund.

Hann kom, er þrautin þunga

stóð þjóðlífs fyrir vori,

hann varð þess vorið unga

með vöxt í hverju spori.

Hundrað ára vor hans vekur

vonir nú um Íslands byggð,

nepjusúld og sundrung hrekur,

safnar lýð í dáð og tryggð.

Skáld: Hannes Hafstein

Fjallkona: Herdís Þorvaldsdóttir