1993 - Svo vitjar þín Ísland

Það hendir tíðum Íslending úti í löndum

um óttuskeið, er tindrar af heitu myrkri,

að svefn hans er rofinn svölum, skínandi væng,

sólhvítu bliki, sem lýstur hans skynjun og fyllir

allt andrúmið sævarseltu og heiðablæ.

Því þessa nótt hefur norðrið andvökubjarta

í nakinni vordýrð lagt að útlagans hjarta

sitt land, sín fanngnæfu háfjöll og himinsæ.

Svo vitjar þín Ísland, laugað brimhvítu ljósi,

og lind þinnar bernsku er jafnsnemma tekin að niða

í barmi þínum. Frá ofurgnægð lita og ilms

snýr andi þinn langvegu þangað, sem fólk þitt háði

sitt ævistríð um þín örlög við nyrstu höf.

Og þér mun aftur leggjast þau ljóð á tungu,

sem liðnar aldir genginni kynslóð sungu

og fylgdu enni að heiman – frá vöggu að gröf.

Þá skilst þér hve fánýt var leit þín í aðrar álfur.

Frá árdegi tímans er von þín og hamingja bundin

því landi, sem til þín er komið um kynjaveg

og knýr þig upprunans röddu heim á þær slóðir,

sem bjuggu ætt þinni athvarf við fjall og sjó.

Þar hófust þín augu til himins í fyrsta sinni,

og hvort hefur nokkrum lagst tignari ættjörð á minni

en sú, er þér ungum við undrun og barnsgleði hló?

Já, slík er þín ættjörð, og enn skal hún yngjast og stækka.

Sjá ónumin víðerni blasa við fagnandi kynslóð,

sem gengur til liðs við þann guð, sem land hennar skóp:

Hér gefst hennar skáldhneigð að yrkja í hraunþök og sanda

þau kvæði, sem lifa og vonum og trú eru vígð.

En bið þess, hver örlög sem Urður og Verðandi spinna,

að einnig hver dáð, sem þér tekst þínu landi að vinna,

sé heimsbyggð allri til ástar og hamingju drýgð.

Skáld: Tómas Guðmundsson

Fjallkona: Ólafía Hrönn Jónsdóttir