1971 - Íslendingaljóð 1944

Land míns föður, landið mitt,

laugað bláum straumi:

eilíft vakir auglit þitt

ofar tímans glaumi.

Þetta auglit elskum vér,

– ævi vor á jörðu hér

brot af þínu bergi er,

blik af þínum draumi.

Hvíslað var um hulduland

hinst í vestanblænum:

hvítan jökul, svartan sand,

söng í hlíðum grænum.

Ýttu þá á unnarslóð

Austmenn, vermdir frelsisglóð,

fundu ey og urðu þjóð

úti í gullnum sænum.

Síðan hafa hetjur átt

heima í þessu landi,

ýmist borið arfinn hátt

eða varist grandi.

Hér að þreyja hjartað kaus,

hvort sem jörðin brann eða fraus,

– flaug þá stundum fjaðralaus

feðra vorra andi.

Þegar svalt við Sökkvabekk

sveitin dauðahljóða,

kvað í myrkri um kross og hlekk

kraftaskáldið móða.

Bak við sára bænaskrá

bylti sér hin forna þrá,

þar til eldinn sóttu um sjá

synir vorsins góða.

Nú skal söngur hjartahlýr

hljóma' af þúsund munnum,

þegar frelsisþeyrinn dýr

þýtur í fjalli og runnum.

Nú skal fögur friðartíð

fánann hefja ár og síð,

varpa nýjum ljóma á lýð

landsins, sem vér unnum.

Hvort sem krýnist þessi þjóð

þyrnum eða rósum,

hennar sögur, hennar ljóð,

hennar líf vér kjósum.

Ein á hörpu íss og báls

aldaslag síns guðamáls

æ hún leiki ung og frjáls,

undir norðurljósum.

Skáld: Jóhannes úr Kötlum

Fjallkona: Kristbjörg Kjeld