Ó, unga þjóð míns draums, kom frjáls á fund
þíns fagra dags, er rís af bláum unnum
með gullna jökla, glóbjört elfarsund
og glaðan morgunsöng í lágum runnum.
Svo yndislega vorið vitjar þín.
Samt veistu, að gleðin, sem því fegurst skín,
er vaxin upp af ástúð, harmi og tárum
þíns eigin fólks á þúsund löngum árum.
Ó, fólk míns lands, hvað flyt ég þér að gjöf?
Ég flyt þér vorsins óróleik í blóðið,
þann konungsdraum, er stiklar stjörnuhöf,
þann stolta grun, sem yrkir dýrast ljóðið.
En lát þá heldur ekkert ögra þér
til andstöðu við það sem helgast er:
Þá manndómslund, er frjálsum huga fagnar,
en flærð og hatur knýr til gleymsku og þagnar.
Svo ver, mín þjóð, til vorsins fylgdar kvödd.
Svo vígist þér hinn ungi júnídagur,
er mælir til þín Íslands innstu rödd
og öllum sumrum rís jafn himinfagur.
Og vit, að aðeins vorsins hjartalag
fær vænst að eignast svona bjartan dag.
Ó, lát hann vaka yfir ættjörð þinni,
geym ástúð hans og tign í svip og minni.
Skáld: Tómas Guðmundsson
Fjallkona: Anna Borg Reumert