2009 - Séra Þorsteinn Helgason

Hvarmaskúrir harmurinn sári

harðar æsti minnst er varði;

vakna þeir ei, en sitja og sakna,

segjast ei skilja hvað drottinn vilji;

þegar í á und ísi bláum

ástarríka hjartað í líki

friðað og kalt er sofið, þeim svíður,

sakna og trega – en engi vaknar!

Veit þá engi að eyjan hvíta

átt hefir daga, þá er fagur

frelsisröðull á fjöll og hálsa

fagurleiftrandi geislum steypti;

veit þá engi að oss fyri löngu

aldir stofnuðu bölið kalda,

frægðinni sviptu, framann heftu,

svo föðurláð vort er orðið að háði.

Veit þá engi að eyjan hvíta

á sér enn vor, ef fólkið þorir

guði að treysta, hlekki hrista,

hlýða réttu, góðs að bíða;

fagur er dalur og fyllist skógi

og frjálsir menn, þegar aldir renna;

skáldið hnígur og margir í moldu

með honum búa – en þessu trúið!

Veit þá engi að eyjan hvíta

átt hefir sonu fremri vonum,

hugðu þeir mest á fremd og frægðir,

fríðir og ungir hnigu í stríði;

svo er það enn, og atburð þenna

einn vil eg telja af hinum seinni:

Vinurinn fagri oss veik af sjónum

að vonum, því hann var góður sonur.

Og góður sonur getur ei séna

göfga móður með köldu blóði

viðjum reyrða og meiðslum marða,

marglega þjáða, og fá ei bjargað.

Guð er á himnum heima faðir

og hrelldra barna, hvað sem veldur.

Særði bróðir! siginn í værðir,

hann sá þig glöggt undir ísi bláum.

Skáld: Jónas Hallgrímsson

Fjallkona: Elva Ósk Ólafsdóttir